Chapter 17

💙Chapter 17 - ကျန်းချမ်သို့ အလည်အပတ်ရောက်ရှိခြင်း။

ဖူချမ်တွင် တစ်လကျော်ကြာ တစ်ကိုယ်ရေလစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်များကို ရောင်းချခဲ့ပြီး၊ ရောင်းချမှုအခြေအနေမှာ စိတ်ပျက်စရာဟု ဖော်ပြနိုင်သည်။ ရွှယ်လီလီ အဖျော်ယမကာ၏အောင်မြင်မှုသည် ဝမ်လီချမ်ကိုယုံကြည်မှုအချို့ရှိစေခဲ့ပြီး ပကတိအခြေအနေကို မမြင်ဘဲ မျက်စိစုံမှိတ်ကာ စာချုပ်ချုပ်ခဲ့သည်။

ဈေးရောင်းသည့်‌‌နေရာမှာ စျေးကွက်သုတေသနကို လေ့လာရမည်ဆိုသည်ကို သူ မေ့သွားခဲ့၏။ သုတေသနမရှိလျှင် ပုံသေပြောပိုင်ခွင့်မရှိ။အလားတူပင်၊ ထုတ်ကုန်၏ ဝယ်လိုအားပရိသတ်ကို မစုံစမ်းဘဲ၊ စျေးကွက်တွင် မျက်စိစုံမှိတ်တင်ထားခြင်းဖြင့် ရလဒ်မှာ ရောင်းမကုန်သလို ဘယ်သူမှ ဝယ်သူလည်းမရှိနိုင်ပေ။

ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ထိုသို့သော ထုတ်ကုန်များသည် တာရှည်ခံနိုင်သော သက်တမ်းရှိပြီးဖြစ်၍ ဖြေရှင်းချက်ထုတ်ရန် အချိန်ကျန်သေးသည်။

 စနေနေ့တွင် ဝမ်လီချမ်သည် ကျန်းချမ်မြို့ရှိ ဟမ်အမ်လဲ့ ရုံးခွဲသို့သွားရင်း တစ်ကိုယ်ရေလစဉ်သုံးဂွမ်းထုပ်၏ ကြော်ငြာပိုစတာကို ကုမ္ပဏီတွင်တွေ့ခဲ့သည်။ယခင်တစ်ခါက ကုန်ပစ္စည်းများ ပို့ပေးသည့်အခါ ကြော်ငြာနိုင်ဖို့ ပိုစတာအသစ်တစ်ခု လုပ်ထားသော်လည်း မရောက်သေးဘူးဟု ပြောသည်။နောက်ပိုင်းတွင် ၎င်းကို မေ့သွားသဖြင့် ဌာနခွဲမှ ပိုစတာများကို သူ့ထံ မပို့ခဲ့ပေ။

ဝမ်လီချမ်က သူနှင့် စာချုပ်ချုပ်ထားသည့် အရောင်းစာရေးကို တွေ့ပြီး ပိုစတာအကြောင်း ဆွေးနွေးခဲ့၏။ကြော်ငြာကို ကုန်ပစ္စည်းနှင့်အတူ ပေးပို့မည်ဖြစ်ပြီး ယွမ် ၁၀၀၀ ရှိသော ကုန်ပစ္စည်းများတွင် ကြော်ငြာဆယ်ခု ပေးမည်ဟု ဆိုသည်။ ဝမ်လီချမ်၏ ပထမဆုံးငွေပေးချေမှုမှာ ယွမ် ၂၈၀၀ ဖြစ်၍ ကုမ္ပဏီက သူ့ကို ကြော်ငြာ ၃၀ ခု ပေးခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ရုပ်ရှင်ရုံဝင်ပေါက်၏ အပြင်ဘက်နံရံများနှင့် လူနေထူထပ်သောနေရာများရှိ တယ်လီဖုန်းများပေါ်တွင် ကြော်ငြာများ ကပ်ပစ်ခဲ့သည်။ ဝမ်လီချမ်က ကော်ထပ်မံလုပ်စေကာ ချန်ကုံးကျူး နှင့် မာကျစ် ကိုလည်း ကြော်ငြာများကပ်ခိုင်းခဲ့သည်။

 ကြော်ငြာ၏အကျိုးသက်ရောက်မှုသည် မြန်ဆန်ပြီး တစ်ပတ်အတွင်း စတိုးဆိုင်တစ်ခုမှ အော်ဒါတင်ရန် တောင်းဆိုနေပြီဖြစ်သည်။

ဟမ်အမ်လဲ့ တစ်ပုံးတွင် အထုပ် 20 ပါရှိပြီး ကုန်ပစ္စည်းတစ်ဗူးစီ ဆိုင်တစ်ဆိုင်စီက ယူလိုက်ကြသည်။တစ်လကျော်ကြာအောင် ဘယ်ဆိုင်မှ အော်ဒါပြန်မတင်ဖြစ်ပေ။

 အကျိုးသက်ရောက်မှုက အလွန်မြန်လျှင် သည်ခေတ်မှာ ကြော်ငြာများ နည်းပါးသွားနိုင်သည်ဟု ဝမ်လီချမ် သုံးသပ်မိသည်။ ကြော်ငြာများကသာ အသစ်အဆန်းဖြစ်ပြီး လူအများ၏ အာရုံစိုက်မှု မြင့်မားလာမည်ဖြစ်သည်။

 နောက်ဆုံးတော့ တစ်ကိုယ်ရေလစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်ကို ရောင်းပြီးဖြစ်၍ သူ့အတွက် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးက ပေါ့ပါးသွားသည်။ထိုနေ့တွင် သူက ရွှယ်ကျစ်ယုံကို ဖုန်းဆက်သည်။ ရွှယ်ကျစ်ယုံသည် ဖူချမ်မြို့တော်ဝန် ဖန်ချန်ကျန်း၏ အတွင်းရေးမှုးဖြစ်ကြောင်း သူ့ယောက်ဖထံမှ ကြားသိရသည်။

 သူသည် ရွှယ်ကျစ်ယုံကို တစ်ကိုယ်ရေလစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်တစ်ဗူး ပို့ပေးရန် ပြောလိုက်သည်။

 "ဦးလေးမိန်းမအတွက်လား၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်" 

ဖူချမ်ကို ယခုလေးတင် ပြောင်းရွှေ့လာခါစဖြစ်၍၊ သူ့ဇနီးသည် အချိန်အတော်ကြာအောင် လစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်ဆိုင်များကို ရှာဖွေသော်လည်း တစ်ဆိုင်မှ ရောင်းချသည်ကိုမတွေ့ရပေ။ လွန်ခဲ့သည့်တစ်နှစ်က သူမကိုယ်တိုင် ဖောက်သည်ယူရောင်းရန် ကျန်းချမ်သို့ အထူးခရီးစဉ်တစ်ခု သွားခဲ့သေးသည်။

 "ဦးလေးက ကျွန်တော့်ကိုအများကြီးကူညီပေးခဲ့တာပါ၊ ကျေးဇူးတင်ရမှာက ကျွန်တော်ပါ၊ ပြီးရင် ကျွန်တော့်ကိုဖုန်းဆက်ရင် ကျွန်တော် ပို့ပေးပါ့မယ်၊ ဖူချမ်မှာရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေအားလုံးကို ကျွန်တော့်ဆိုင်မှာရောင်းတယ်"  

ဝမ်လီချမ်သည် ယခင်ဘဝက ဘွဲ့မရသေးသော သာမန်ကျောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်၍ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရာမှာ အဆင်ပြေစေသော တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အရင်ရင်းနှီးပြီးမှ ရှေ့ဆက်ခင်မင်သွားဖို့ပင်ဖြစ်လေသည်။ 

 "မင်းကို ဒီပစ္စည်းရောင်းလိမ့်မယ်လို့ ဦးလေး တကယ်မမျှော်လင့်ထားဘူး"

သူသည် အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် ပြဿနာရှိမည်ဟု မထင်ပေ။ ချန်ကုံးကျူးနှင့် မာကျစ်ကတော့ နည်းနည်းရှက်ကြသည်။သို့သော် သူတို့လည်း ရောင်းရဖို့ အကောင်းဆုံးလုပ်ကြပါ၏။

 ပထမတော့ သူတို့က ငြင်းချင်သော်လည်း ဝမ်လီချမ်က ဦးဆောင်ပြသည်။ အစ်ကိုဝမ်က ရောင်းနေမှတော့ သူတို့လည်း ဘာလို့ မလုပ်နိုင်ရမှာလဲ။

"ငါက မင်းထက် နည်းနည်းပဲ ကြီးတာပါကွ၊ သူများတွေကတော့ အစ်ကိုရွှယ်လို့ ခေါ်ကြတယ်၊ မင်းကရော ဘယ်လိုထင်လဲ ငါမသိဘူး" 

ဝမ်လီချမ်သည် အတန်ငယ် ခေါင်းမာသူဟု ရွှယ်ကျစ်ယုံ တွေးခဲ့သည်။ ဝမ်လီချမ်၏ ယွမ် 90 ကို ငြင်းပယ်ခြင်းသည် လေးနက်လွန်းလှသည်။ သူသည် ကလေးသူငယ်မဟုတ်၊ အကြံဥာဏ်နှင့် ဦးနှောက်ရှိသည်။ သူ့လိုလူက သူ၏ ခင်မင်ရင်းနှီးမှုနှင့် ထိုက်တန်ပေသည်။ 

"ကောင်းပါပြီ၊ ကျွန်တော် အရင်က ဦးလေးလို့ ခေါ်မိတာ ဆောရီးဗျာ၊ ဒါဆို အစ်ကိုရွှယ်က ကျွန်တော့်ကို လီချမ်လို့ ခေါ်နိုင်ပါတယ်"

ပြည်နယ်မြို့တော်မှ အမျိုးသမီးဆရာမအသစ်တစ်ဦးသည် ကျောင်းတွင် ပထမတန်းမှ တတိယတန်းအထိ သင်္ချာသင်ကြားရန် စမ်းသပ်မူလတန်းကျောင်းသို့ရောက်လာခဲ့သည်။ဤသည်က မဆန်းပေ။ဆန်းသည်က အမျိုးသမီးဆရာမသည် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် လှပပျိုမျစ်ပြီး ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံကလည်း ကြည့်ကောင်းနေကာ တစ်ပတ်မှာ တစ်စုံမှ မထပ်အောင် ထည်လဲဝတ်နိုင်သူဖြစ်သည်။

 သူမမှာလည်း ထိုမျှလောက် လှပသော ဝတ်စုံများသာရှိလျှင် သူ့ထက်တောင် ပိုလှ‌အောင် ဝတ်နိုင်သည်ဟု ရှောင်ဟုန်ယန် တွေးမိသည်။ သူမတွင် အဖြူရောင်စကတ်တစ်ထည်နှင့် ပန်းရောင်စကတ်တစ်ထည်သာရှိသည်။ နွေရာသီတွင် သူမသည် စကတ်နှစ်ထည်ကို အလှည့်ကျဝတ်လေ့ရှိပြီး တီရှပ်နှင့် ရှပ်အင်္ကျီများကိုတော့ ဝတ်ခဲသည်။ ဤစကတ်နှစ်ထည်သည် စျေးကြီးသည်။ အထူးသဖြင့် အဖြူရောင်တစ်ထည်၊ သူမ၏ လစာတစ်ဝက်ခန့် ကုန်ကျသည်။ စနေနေ့တွင်သူမသည် ဝမ်လီချမ်အား လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အသစ်အကြောင်းပြောပြခဲ့သည်။ 

"အစ်ကိုလီချမ်၊ ညီမတို့ကျောင်းမှာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အသစ်တစ်ယောက် လာတယ်၊သူမကလေ အရမ်းလှတယ်၊အဝတ်အစားဆိုလည်း အရမ်းလှတာတွေပဲဝတ်တာ၊ ဖူချမ်မှာ သူမဝတ်သလို အထည်နဲ့ စတိုင်လ်မျိုး တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး" 

 "မနာလိုမဖြစ်ဘူးလား" 

ဝမ်ရှီသည် လှပသောအဝတ်အစားများစွာကို ၀တ်ထားသော မိန်းကလေးများကို မနာလိုခဲ့ဖူးသော်လည်း၊သူသာ ထိုအဝတ်များကို ဝယ်ဝတ်ပါကသိပ်မလှတော့သလိုခံစားရသည်။အဓိက ကတော့ ယခင်ဘဝက သူမ၏ရုပ်ရည်က သာမာန်ဖြစ်တာကြောင့်ပဲထင်သည်။ 

ရှောင်ဟုန်ယန်ကတော့ မတူပေ။သူမသည် ရုပ်ရည်ချောမောပြီး ခန္ဓာကိုယ်လှသည်။မို့မောက်သင့်သည့်နေရာများက မို့မောက်နေပြီး အချိုးအစားကျပေ၏။သူမဆိုလျှင် အဝတ်အစားလှလှလေးများနှင့် အလွန်လိုက်ဖက်ပေမည်။

 "မဟုတ်ဘူး၊ညီမက လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အသစ်ရဲ့အဝတ်အစားတွေကို သိချင်စိတ် ဖြစ်နေမိတာ.."

"ဆောင်းဦးရာသီ ပွဲတော်အတွက် မင်းမှာ အချိန်ရှိလား၊ ကျန်းချမ် ကို သွားရင် ဘယ်လိုလဲ" 

သူမ နေ့တိုင်း လှလှပပ ၀တ်စားနိုင်စေဖို့ အဝတ်အစား အနည်းငယ်ဝယ်ရန် ခေါ်သွားရမည်။

 "အဆင်ပြေလား" 

ရှောင်ဟုန်ယန် ကျန်းချမ်ကို နောက်ဆုံးသွားခဲ့သည့် အချိန်က သူမ၏အမေ မသေခင်ကပင်။ ထိုအချိန်တွင် သူမသည် ဆယ်နှစ်သာရှိသေးပြီး သူ့အမေက လမ်းပျောက်မည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် သူမ လက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

 "မနက်ကျမှ သွားမယ်၊ မင်း အချိန်ရှိလား" 

အစောဆုံးဘတ်စ်ကားသည် နံနက် ၄ နာရီခွဲတွင် ကျန်းချမ် လက်ကားဈေးသို့ ထွက်ခွာသည်။ ထို့နောက် ၈နာရီ ဘတ်စ်ကားရှိပြီး ဂိတ်ဆုံးမှတ်မှာ ခရီးသည်တင်ဂိတ်ဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းဘက်တွင် တစ်နာရီတိုင်း ပြန်လာသောဘတ်စ်ကားများရှိသည်။ နောက်ဆုံးဘတ်စ်ကားက ၆ နာရီမှ ပြန်လာသည်။

 "ကားလည်းရှိတယ်လေ" 

ကျန်းချမ်တွင် ထိုလှပသောအဝတ်အစားများ ရှိသင့်သည်။ သူမ ပိုက်ဆံပိုယူလာပြီး အစုံဝယ်ရမည်။

နောက်ဆုံးတွင် သူတို့သည် ဆောင်းဦးပေါက်ပွဲတော်မတိုင်မီ တစ်ရက်အလိုမှာ သွားရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ စက်တင်ဘာလ 20 ရက်၊ ဆောင်းဦးပေါက်ပွဲတော်မတိုင်မီ နှစ်ရက်အလိုတွင် ညစာစားပြီးနောက်...

 "လီချမ်၊ ဆောင်းဦးပေါက်ပွဲတော်က သဘက်ခါပဲ၊ မင်းအမေ့ကို ကောင်မလေး ခေါ်လာတော့၊ ဒါမှ အမေက အကြံကောင်းပေးပြီး ဆုံးဖြတ်ပေးမှာ" 

သူမ၏ သမီးများက ဘယ်လောက်ပဲ ကောင်းသည်ဟု ပြောနေပါစေ၊လျှိုဖုန်းကျန်း စိတ်မသက်သာသေးပေ။

"အမေ၊ ဒီတစ်ခါတော့ အဆင်မပြေဘူး၊ မနက်ဖြန် ဟုန်ယန်နဲ့ ကျန်းချမ်ကို သွားမယ်လို့ တွေးထားတာ"

 နောက်တစ်ခါက ဘယ်တော့ဖြစ်မလဲမသိဘူး။ 

အိပ်ယာမဝင်မီ ဝမ်လီချမ်သည် လမ်းတွင်စားရန် အဆာပြေမုန့်အထုပ်ငယ် တစ်ထုပ်ကို ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။မနက် ခုနစ်နာရီတွင် ရှောင်ဟုန်ယန် ၏ အိမ်လမ်းဆုံတွင် သူမကိုစောင့်နေသည်။ ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ကားဂိတ်ကို အတူတူသွားကြသည်။ ၁၀နာရီတွင် သူတို့သည် ကျန်းချမ် ခရီးသည်တင်ဂိတ်သို့ ရောက်ရှိကြပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား ရန်နင်ရိပ်သာလမ်းသို့ ဘတ်စ်ကားဖြင့် လိုက်ပါခဲ့ကြသည်။

"ဟုန်ယန်၊ ပန်းခြံကို အရင်သွားချင်လား ဒါမှမဟုတ် စတိုးဆိုင်ကို အရင်သွားချင်လား" 

ပန်းခြံနှင့် စတိုးဆိုင်သည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သူမပန်းခြံကို မရောက်ဖူးသော်လည်း ဖူချမ်ရှိ ပန်းခြံနှင့် ဆင်တူမှာသေချာသည်။

 "အရင်ဆုံး စတိုးဆိုင်ကို သွားရအောင်!" 

အချိန်အတော်ကြာ လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဝတ်စုံသုံးထည်ကို စိတ်ကြိုက်‌တွေ့သွားခဲ့သည်။ ဝမ်လီချမ်က အားလုံး ကြည့်လှနေသည့်အတွက် သူမ အားလုံးကို ဝယ်ချင်သည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။

 "အစ်ကို လီချမ်၊ အလယ်ကတစ်ခုပဲဝယ်မယ်၊ ညီမကိုယ်တိုင် ပေးမယ်" 

ပိုက်ဆံထုတ်ပြီးသားဖြစ်နေသော အစ်ကို လီချမ်ကို ကြည့်လိုက်ရင်း သူမက ငွေပေးချေလိုက်သည်။ယွမ် ၅၀သည် အနည်းငယ်စျေးကြီးသော်လည်း အစ်ကိုလီချမ် ပေးမည်ကို ဘဝင်မကျပေ။

ထို့နောက် သူမသည် နွေဦးနှင့် ဆောင်းဦးမှာဝတ်ဖို့ ဝတ်စုံတစ်စုံ ဝယ်ချင်ခဲ့ပြီး အစ်ကိုလီချမ် အတွက်လည်း တစ်စုံဝယ်ချင်ခဲ့သည်။ဝမ်လီချမ်သည် မိန်းမတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ဖူး၍ ဈေးဝယ်ထွက်ရခြင်းကို နှစ်သက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သား ထမင်းမစားဘဲ တစ်ချိန်လုံး ဈေးဝယ်ထွက်ကြသည်။ ဤကုန်တိုက်သည် နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များသစ်လောက် မကြီးကျယ်သော်လည်း ရှောင်ဟုန်ယန် ၏ စေ့စပ်သေချာစွာ ဝယ်ယူနေမှုကို သူ ပျင်းလာသည်။ စတိုးဆိုင်တစ်ခုစီကို ကြည့်လိုက်လျှင်ယောက်ျားအဝတ်အစားများကိုတွေ့သောအခါ ဝမ်လီချမ်ကို တိုင်းကြည့်သည်။စိတ်တိုင်းကျလျှင် သူ့ကိုအစမ်းဝတ်ခိုင်း၏။ 

နောက်ဆုံးတွင် ရှောင်ဟုန်ယန် သည် စကတ်တစ်ထည်နှင့် နွေဦးရာသီနှင့် လိုက်ဖက်သော ဝတ်စုံတစ်ထည်၊ဆောင်းဦးရာသီနှင့် လိုက်ဖက်သည့် ဝတ်စုံတစ်ထည်ကို ဝယ်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် ဝမ်လီချမ် အတွက် ခါးပတ်တစ်ခုပင် ဝယ်ပေးခဲ့သည်။

ထိုမျှ မကသေး၊ သူ့ကို သားရေဖိနပ်ဝယ်ပေးမည်ဟုလည်း ပြောသည်။ အဆိုပါ သားရေဖိနပ်ကို နိုင်ငံခြားမှ တင်သွင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ယွမ် ၈၀ ကျသင့်သည်။ သူ့အတွက် ဝယ်ထားသည့် ခါးပတ်က ယွမ် ၃၀ ကုန်ကျသည်။

ဝမ်လီချမ်က "ဒီခါးပတ်ကိုပဲ ဝယ်လိုက်ပါ" ထို့နောက် သူမနားကိုကပ်၍ တိုးတိုးလေးပြောကာ "ခါးပတ်က ချည်နှောင်ခြင်းဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ကိုယ်စားပြုတယ်လေ" 

ရှောင်ဟုန်ယန် ရှက်သွားပြီး ခါးပတ်ဝယ်ဖို့ ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်သည်။ 

ဝမ်လီချမ်သည် အမှန်တကယ် ခါးပတ်မရှိ၍မဟုတ်၊ ရှောင်ဟုန်ယန် ငွေကုန်နေမှာစိုး၍ဖြစ်သည်။သူလည်း သားရေဖိနပ်ကို ဝယ်လိုစိတ်ပြင်းပြသော်ငြား ခါးပတ်ပေးခြင်း၏ အဓိပ္ပါယ်ကို သတိရသွားမိသည်။ ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် ရှောင်ဟုန်ယန်အပေါ် သူ့ခံစားချက်က ဘယ်လိုမှန်း သူ မသိသေးပေ။ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူ့အကြိုက်မဟုတ်ဟု ဆိုရပေမည်။ တစ်ချိန်က သူသည် နာမည်ကြီးသူများကို အလွန်နှစ်သက်သည်၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး ချစ်စရာကောင်းသည်ကို သဘောကျ၏။ သူ ယခင်ဘဝက ကျောင်းတက်စဉ်က ရှောင်ဟုန်ယန်လို ကောင်မလေးမျိုး တစ်ခါမှမတွေ့ဖူးပေ။ထိုခေတ်က ကျောင်းသူများသည် ငယ်ရွယ်လွန်းပြီး ရင့်ကျက်သော အမျိုးသမီးများ၏ ခံစားချက်မျိုးမရှိပေ။သည်ခေတ်နှင့် ထိုခေတ်က မတူညီကြပေ။ 

ထိုခေတ်က လှကလွန်းသော မိန်းကလေးမျိုးသည် ချစ်ဖို့သာ သင့်သည်။ လက်ထပ်ဖို့ဆိုပါက ရှောင်ဟုန်ယန်ကဲ့သို့ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး အသက်ဝင်သော အမျိုးသမီးတစ်ဦး လိုအပ်နေသည်။သူပြောင်းလဲသွားပြီဟု ခံစားမိသည်။သူ့အရင်ဘဝက လောရွှယ်ကို ဘယ်လိုလိုက်ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာအား ရအောင်ယူဖို့သာ စဉ်းစားနေခဲ့၏။ 

ဝမ်လီချမ် ဖြစ်လာပြီးနောက်၊ သူ ထင်ခဲ့သော အရာအများစုသည် လက်တွေ့မဆန်လွန်းသော ပြဿနာဖြစ်လာသည်။ယခင်က အစားအသောက်နှင့် အဝတ်အစားအတွက် စိတ်ပူစရာမရှိဘဲ စာသာကျက်ခဲ့ရသည်။ ယခု သူသည် တစ်နေ့တာလုံး ငွေရှာရန် စဉ်းစားနေရပြီး အလုပ်လက်မဲ့ လူငယ် မဖြစ်ချင်တော့ပေ။

 ရန်မင်ရိပ်သာလမ်းသည် ကျန်းချမ် ၏စီးပွားရေးဧရိယာဖြစ်ပြီး အစားအသောက်ရောင်းချသူများစွာရှိသည်။ အချို့သော ခေတ်ဟောင်းစတိုးဆိုင်များသည် သေးငယ်ပြီး ကျိုးပဲ့နေပြီဖြစ်သည်။ သူ ဤနေရာကို ပထမဆုံး လာစားတုန်းက အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားမိသည်။ဤဆိုင်ဟောင်းသည် နောင်လာနောက်သားများခေတ်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ အားလုံးက သူ မမြင်ဖူးသော ဆိုင်များဖြစ်သည်။နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များတွင် ပိုမိုတိုးတက်ကောင်းမွန်ပြီး ဆန်းသစ်သောမျိုးကွဲများရှိလာပြီး ဆိုင်ဟောင်းများ၏ မူရင်းအရသာလည်း ပျောက်ကွယ်သွားတတ်သည်။

၅ ယွမ်သာ ကုန်ကျပြီး နှစ်ယောက် လမ်းမလျှောက်နိုင်အောင် ဗိုက်ပြည့်ရလေသည်။

"အစ်ကို လီချမ်၊ ဒီက အစားအသောက်က တကယ်အရသာရှိတာပဲ"

 အထူးသဖြင့် သေးငယ်သော သရေစာမုန့်များမှာ လှပပြီး အရသာရှိလှသည်။

 "စားလို့ ကောင်းတယ်၊ နောက်တစ်ခါ ဒီကို လာရင် မင်းကိုလည်းခေါ်လာမယ်" 

စတိုးဆိုင်ကို ဖြိုဖျက်ခြင်း သို့မဟုတ် မရွှေ့မီ နောက်ထပ်သူ စားချင်မိသည်။ ထမင်းစားပြီး နှစ်နာရီလောက်ရှိသောအခါ ပြန်ချိန်ရောက်လာပြီဖြစ်၏။ 

 "အခု ဖူချမ်ကိုပြန်သွားမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ပန်းခြံကိုသွားကြည့်ပြီး ပြန်မလား" 

တစ်နာရီခန့်ကြာပြီးနောက်....

"ကြည့်စမ်း…ဝါး အစ်ကို၊ ညီမတို့မြို့က ပန်းခြံနဲ့ ဘာလို့ ကွာခြားနေတာလဲ" 

သူမသည် လူကြီးများက အဘယ်ကြောင့် လှေလှော်နေကြမှန်းကိုလည်း နားမလည်နိုင်ပေ။  

"ဒါက ပြည်နယ်မြို့တော်ဆိုတော့ မတူဘူးလေ"

အနာဂတ်တွင် ပြည့်သူ့ပန်းခြံကို ပြန်လည်မွမ်းမံထားပြီး ရိုလာကိုစတာများနှင့် ပင်လယ်ဓားပြသင်္ဘောများကဲ့သို့သော အပန်းဖြေစခန်းအသစ်များစွာကို ထည့်သွင်းထားသည်။ ပရောဂျက်အများစုသည် လူကြီးများအတွက်ဖြစ်ပြီး ကလေးကစားနိုင်သည့် အလွန်နည်းပါးသည်။

ယခုအခါ ကစားနည်းအများစုကို ကလေးများက ကစားကြပြီး အချို့ကစားနည်းများကို လူကြီးများနှင့် ကလေးများရော ကစားနိုင်သည်။အပိုင်းငယ်လေးသည် လူကြီးများအတွက် သီးသန့်ဖြစ်သည်။

 ပန်းခြံ၏ နောက်ဆုံးထွက် ကစားနည်းမှာ ချားရဟတ်ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်းခေတ်များထက် ပိုသေးငယ်၏။

 နှစ်ယောက်သား လက်မှတ်ဝယ်ပြီး တစ်လှည့်စီ ဝင်ကြသည်။ အမြင့်ဆုံးရောက်လျှင် ပန်းခြံတစ်ခုလုံးကို မြင်နိုင်သည်။ ရေကန်အတုကြီးတွင် လှေများစွာရှိသည်။ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် ဖြစ်နေသော ရေကန်ကြီးပေါ်တွင် နေရောင် လင်းလက်နေသည်။

 "အစ်ကို လီချမ်၊ ညီမတို့ လှေစီးလို့ရမလား"  

လူငယ်များရော၊ကလေးများပါ ဆော့ကစားနေသည်ကို သူမ မြင်နေရသည်။ နှစ်ယောက်သား ရေကန်အလယ်သို့ လှေလှော်ကာ ရေများအား ကိုင်ဆော့ရင်း စကားစမြည်ပြောကြသည်ဟု တွေးတာနှင့်ပင် ရင်ခုန်စရာကောင်းနေ၏။

 "ကောင်းပြီလေ၊ သိပ်လည်း မကြာဘူး‌ဆိုတော့ စီးကြည့်ရအောင်"  

ချားရဟတ်ငယ်သည် ရေကန်နှင့် အနည်းငယ်အလှမ်းဝေးပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ဆယ်မိနစ်ခန့် လမ်းလျှောက်ခဲ့ကြရသည်။

ငွေပေးဆောင်ပြီးနောက် လှေကို သုံးဆယ်မိနစ်ကြာအောင် စောင့်ရသည်။ ညစာက အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် စားဖို့ အချိန်မဟုတ်တော့ပေ။

လှေပြန်လာသောအခါတွင် ဤလှေများသည် ရယ်ဒီမိတ် ကနူးအလှလှေများမဟုတ်ဘဲ သစ်သားလှေများဖြစ်ကြောင်း ဝမ်လီချမ် မြင်လိုက်ရပြီး လန့်ဖျပ်သွားခဲ့သည်။

 ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ စင်းလုံးငှားသမားက သူတို့ကို လှေလှော်ခြင်းပုံစံကို သင်ပေးသည်။သူက ရှောင်ဟုန်ယန် ကို ကတိပေးပြီးပြီမို့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကြိုးစားသင့်သည်။

အစပိုင်းတော့ အဆင်ပြေလျက်ရှိ၏၊ သူတို့ နှစ်ယောက်သား ဟိုဘက်ထိပ်၊ဒီဘက်ထိပ်မှာထိုင်၍ လှေလှော်ကြသည်။နောက်ပိုင်းတွင် ရှောင်ဟုန်ယန် အားအင်ကုန်ခမ်းသွားပြီး ဝမ်လီချမ် တစ်ယောက်တည်း လှေလှော်ကာ ဘယ်ဘက် လှော်လိုက်၊ ညာဘက်လှော်လိုက် လှော်လာခဲ့သည်။အကြာကြီး လှော်ခတ်ပြီးနောက် လှေသည် ရေကန်အလယ်တွင် လှည့်ပတ်နေခဲ့သည်။ဝမ်လီချမ် လှေလှော်ရန် ခွန်အားမရှိသောကြောင့် လှေလှော်ခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ရေကန်အလယ်တွင် စကားစမြည်ပြောကြသည်။

 "အစ်ကိုလီချမ်၊ ဟိုလှေငှားတဲ့သူက တကယ်လာပြီး ညီမတို့ကို ပြန်ဆွဲခေါ်မှာလား"  

အဆုံးတွင် တစ်နာရီကျော်ကြာသွားပြီး ပြန်မလာသေးသော လှေတစ်စင်းရှိနေသည်ကို ကုန်သည်က မြင်လိုက်ရသည်။ဝမ်လီချမ် တို့ကို သူကိုယ်တိုင် လှေလှော်၍ လာခေါ်ခဲ့သည်။

ယခုလိုမျိုး အဖြစ်ကလည်း ကြုံရတတ်ပြီး အတွေ့အကြုံလည်း ရှိထားသည်။တချို့က သိပ်ဝေးဝေးအထိ မလှော်နိုင်ကြ။တစ်ချို့က အဝေးကို ရောက်အောင် အားသွန်ခွန်စိုက် လှော်လိုက်၍ အားပြတ်သွားကြသည်။ အခြေအနေ အများကြီးရှိသော်လည်း ရလဒ်ကတော့ အတူတူပင်။

xxxxxx💙