Chapter 18

💙Chapter 18 - သိသာသော မုသားများ 

 "အစ်ကို လီချမ်၊ ဒီနေ့ ညီမတို့ပြန်လို့ရပါ့မလား" 

နှစ်ယောက်သား ပန်းခြံထဲက ထွက်လာချိန်မှာ ခြောက်နာရီထိုးခါနီးပြီဖြစ်သည်။

"ကားဂိတ်ကို အရင်သွားရအောင်၊ ကျန်းချမ်မှာ တစ်ညနေဖို့ဆိုတာ တကယ်မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာကြမယ်လေ" 

သို့သော်လည်း ဘတ်စ်ကားသည် သူတို့ရောက်ရှိချိန်တွင် ထွက်ခွာသွားပြီဟု ခန့်မှန်းရသည်။ သူတို့ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကို ရောက်သည့်အချိန်က ခြောက်နာရီကျော်ဖြစ်ပြီး ဖူချမ်မှ ဘတ်စ်ကားက ဆယ့်ငါးမိနစ်စောပြီး ထွက်ခွာခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ 

"အစ်ကို လီချမ် ဘာလုပ်ရမလဲ"

 သူမတို့ ကျန်းချမ်မှာ နေရမှာလား။ အဖေနဲ့ ဘယ်လိုစကားပြောရမလဲ။ 

"မင်း အဖေကို ဖုန်းခေါ်ပါ၊ မနက်ဖြန်အစောဆုံးဘတ်စ်ကားပေါ် ပြန်လာမယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်း ပြောလိုက်"

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အများသုံး တယ်လီဖုန်းကိုသုံး၍ ဝမ်လီချမ် ကလည်း လျှိုဖုန်းကျန်းကို ဖုန်းခေါ်သည်။ 

"အမေ ကျွန်တော် ဒီနေ့ ပြန်မလာတော့ဘူး အမေ တစ်ယောက်တည်းမို့ တံခါးကို သော့ခတ်အိပ်နော်" 

"လီချမ် မင်းနဲ့ အဲဒီကောင်မလေး ပြန်မလာဘူးလား" 

"အင်း၊ ဘတ်စ်ကား မမီဘူးဆိုတော့ ဒီနေ့ ပြန်မလာနိုင်တော့ဘူး" 

"ဒါဆို လီချမ်၊ မင်းတို့က အိမ်ထောင်မပြုသေးဘူး၊ ဒါကြောင့် အမှားမလုပ်ရဘူးနော်" 

"စိတ်မပူပါနဲ့ အမေ၊ ကျွန်တော်တို့ဘာအမှားမှ မဖြစ်စေရပါဘူး"

"အဖေ၊သမီး ဒီည မပြန်လာတော့ဘူး၊ ယွမ်ကျစ် အိမ်ကို လိုက်သွားမယ်" 

"ယွမ်ကျစ် နဲ့ ဘာလို့အိပ်မှာလဲ"

"မဟုတ်ဘူး၊ ဒီနေ့ သူ့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊သူ တစ်ယောက်တည်းကြောက်လို့ သမီးကို အိပ်ဖို့ခေါ်နေတာ"

ယွမ်ကျစ်သည် သူမ၏ အထက်တန်းကျောင်း အတန်းဖော်နှင့် သူငယ်ချင်းကောင်းဖြစ်သည်။ အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက ယွမ်ကျစ်၏အိမ်မှာ အိပ်ဖူးသည်။ 

"ဒါဆို မနက်ဖြန် စောစောပြန်လာ" 

"အင်း သမီး ဖုန်းချလိုက်တယ်" 

ရှောင်ဟုန်ယန် ဖုန်းချလိုက်ရာ သူမ ဘေးမှာ ရပ်နေသည့် ဝမ်လီချမ်က ကြည့်ပြီး ပြုံးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ သူမ မျက်နှာက အနည်းငယ် နီရဲသွားပြီး သူမ၏ အဖေကို လိမ်ညာခဲ့တုန်းက ဖြစ်နေသော စိုးရိမ်စိတ်တို့ ပျောက်သွားရ၏။

 "သွားရအောင်၊အရင်အိပ်ဖို့ နေရာရှာရအောင်" 

သို့သော်လည်း ဟိုတယ်တွင် နှစ်ယောက်အိပ် ခုတင်နှစ်လုံးပါသော အခန်းတစ်ခန်းသာရှိသည်။ 

"ဟုန်ယန်၊ကိုယ် တခြားအိမ်ကို သွားမေးမယ်၊ အခန်းရှိမှာပါ၊ စိတ်မပူပါနဲ့" 

"အစ်ကို လီချမ်၊ မသွားပါနဲ့၊ မိုးကချုပ်နေပြီ၊ ဒီနှစ်ယောက်အခန်းကကော ဘယ်လိုလဲ" 

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ယခင်က ဟိုတယ်တွင် တစ်ခါမှ မနေဖူးသောကြောင့် အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း မနေဝံ့ပေ။ ဘာလို့ ဘတ်စ်ကား မမီရတာလဲ၊ အပျော်အပါးကို အာရုံစိုက်မိတဲ့ သူမ အပြစ်ပဲလေ။ 

"ကောင်းပြီလေ" 

ကိုးနာရီမထိုးမီ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်တွင် အစောကြီး လဲလျောင်းနေကြသည်။ သူမ ရှက်ရွံ့နေမည်စိုး၍ ဝမ်လီချမ်က သူမကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ အရင်ရေချိုးခိုင်းသည်။ သူက အပြင်ထွက်နေပြီး နာရီဝက်အကြာတွင် အခန်းထဲသို့ ပြန်သွားခဲ့ရာ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ကုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေပြီဖြစ်သည်။

ဝမ်လီချမ်သည်လည်း ရေချိုးပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းနေသော်လည်း နှစ်ယောက်လုံး အိပ်မပျော်ကြပေ။ စတိုးဆိုင်တွင် အလုပ်ကောင်းကောင်း မည်သို့လုပ်ရမည်ဆိုသည်ကို သူစဉ်းစားနေမိသည်။ တစ်ကိုယ်ရေလစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်များရောင်းချမှုမှာ လည်း အဆင်မပြေသေးသည်ကို တွေးနေမိ၏။

ရှောင်ဟုန်ယန် တစ်ယောက်တည်း စိတ်ကဗလာကျင်းနေသည်။ သူမသည် ဘာကိုမှ မစဉ်းစားဘဲ အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားကာ နားမလည်နိုင်သော ခံစားချက်တို့ ရောထွေးနေ၏။

ဝမ်လီချမ်သည် မည်သည့်အချိန်ရောက်မှန်း မသိသော်လည်း ကုတင်ပေါ်တွင် အကြာကြီး လဲလျောင်းနေသည်ဟု အလိုလိုခံစားမိနေသည်။ သူသည် ဆယ့်တစ်နာရီတွင် အိပ်ရာဝင်လေ့ရှိပြီး ယခုအချိန်က အိပ်ပျော်ရန် စောလွန်းသည်။ ရုတ်တရက် အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ အော်ဟစ်သံနှင့်အတူ ဘေးအခန်းမှ နံရံကို ထိသွားသည့် အသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ 

"အစ်ကိုလီချမ် အိပ်ပျော်နေလား" 

နံရံကို ထိမှန်သံနှင့် အမျိုးသမီး၏ အော်ဟစ်သံကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန် အနည်းငယ် ကြောက်လန့်သွားစေသည်။ အိပ်ငိုက်နေရာမှ လန့်ဖျပ်သွားရသည်။ 

" အိပ်လို့မရဘူးလား၊ ကုတင်အပြောင်းအလဲမို့များလား"

 "မဟုတ်ဘူး၊ ဘေးအခန်းက အသံကြားတယ်၊ ညီမ ကြောက်လိုက်တာ"

ဝမ်လီချမ် ဘေးအခန်းက ဘာဖြစ်နေသလဲဆိုသည်ကို သိသည်။ ဟိုတယ်သည် အသံကောင်းကောင်း မလုံသည့်အတွက် တစ်ဖက်က အမျိုးသမီးအသံကို ကြားနေရသည်။ မကြာမီ အမျိုးသမီး၏ အော်ဟစ်သံက ပို၍ကျယ်လောင်လာသည်။ 

အစ်ကိုလီချမ်က စကားမပြောတာကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန် ပို၍ပင် ကြောက်သွားမိသည်။

"အစ်ကို လီချမ်၊ ဒီကိုလာခဲ့ပါလား၊ညီမ အိပ်ပျော်သွားရင် ကိုယ့်ကုတင်ကို ပြန်အိပ်လိုက်ပါ" 

 "အင်းအင်း..."

 သူလည်း စိတ်ထဲ သရိုးသရီဖြစ်လာသည်။ သို့သော် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ဘာမှမလုပ်ချင်ပေ။ သူ့အမေက သူ့ကို သတိပေးခဲ့ပြီး သူမ စကားက မှန်သည်ဟုလည်း ခံစားခဲ့ရ၏။တစ်ဖက်အခန်းက အသံဗလံများကြောင့် သူ့မှာလည်း သဘာဝ ဇီဝကမ္မဆိုင်ရာ တုံ့ပြန်မှုအချို့ ဖြစ်လာသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲအိပ်လိုက်၏။ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဘေးစပ်သို့ ရွေ့သွားလိုက်သည်။

"အခု အိပ်လို့ရပြီနော် ကိုယ်ရောက်လာပြီ..."

သူက ရှောင်ဟုန်ယန်၏ လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားလိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ ပြောလိုက်သည်။ 

 နှစ်ယောက်သား စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ငြိမ်ငြိမ်လေး မျက်နှာမူကာ ကြည့်နေသည်။ မီးများပိတ်ထား၍ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် မမြင်ရပေ။အချင်းချင်း၏ အသက်ရှူသံဆီက နွေးထွေးမှုကို ခံစားရသည်။

ခဏနေတော့ ရှောင်ဟုန်ယန်က ဝမ်လီချမ်ကို ကျောပေးလိုက်သည်။သူမသည် ဘေးခန်းက ဆူညံသံများကြားရသည့် အကြောင်းရင်းကို နားလည်ပြီး မျက်နှာပူလာရ၏။သူမကိုယ်သူမ ကျားခံတွင်းထဲသို့ တိုးဝင်မိသော သိုးငယ်လေးတစ်ကောင်လို ခံစားရသည်။ 

 "အစ်ကို လီချမ် ညီမ မကြောက်တော့ဘူး၊ ဟိုဘက်ကိုပြန်အိပ်တော့!"

 "ကောင်းပါပြီ၊ မင်း ကြောက်ရင် ပြန်ခေါ်လိုက်နော်"

သို့ရာတွင် ဝမ်လီချမ်သည် အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်မတက်ဘဲ အမှောင်ထဲတွင် အိမ်သာသို့ ထွက်သွားခဲ့သည်။

 နောက်တစ်နေ့ နံနက် ၁၀ နာရီတွင် သူတို့နှစ်ဦးသည် ဖူချမ်သို့ ပြန်ခဲ့ကြသည်။ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို လမ်းဆုံသို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။

 "ဟုန်ယန်၊ မင်း ကိုယ့်ကိုလက်ထပ်ချင်လား"  

အချိန်အတော်ကြာအောင် တွေးပြီး ဝမ်လီချမ် အမြန်ဆုံး ဆုံးဖြတ်သင့်မှန်းသိလိုက်၏။ သူ့မှာ တွန်းအားတစ်ခုလည်းရှိနေသည်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် လူကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အပြင် သူမကိုလည်း သဘောကျသည်။ သူမက "အင်း" ဟု ပြန်ဖြေပြီး ပြေးထွက်သွားသည်။ 

ရှောင်ဟုန်ယန် အိမ်ပြန်ရောက်သော် သူမ၏အဖေက ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေသည်။ အများအားဖြင့်တော့ အဖေသည် နေ့ခင်းဘက်တွင် အိမ်မှာ ရှိချိန်ရှားပြီး နေ့လည်စာစားချိန်မှာသာ ပြန်လာတာပင်။ 

"အဖေ..."

 "သမီးငယ် မနေ့ညက ယွမ်ကျစ် အိမ်မှာ အိပ်တာ တကယ်လား" 

ရှောင်တရှင်းသည် ယနေ့နံနက်တွင် ဈေးဝယ်ထွက်စဉ် ယွမ်ကျစ်၏မိခင်ထံ သွားပြီးမေးကြည့်ရာ သမီးဖြစ်သူသည် မနေ့ညက ထိုအိမ်တွင် မအိပ်ကြောင်းသိလိုက်ရသည်။

 "အဖေ..." 

"မနေ့ညက ဘယ်မှာအိပ်တာလဲ" 

စကားနာခံတတ်သည့် သူ့ အငယ်ဆုံးသမီးက မနေ့ညက ပြန်မလာဘဲ သူ့ကို လိမ်ညာခဲ့သည်။ မနက်မိုးလင်းသော် သူ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဈေးက ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ မလှုပ်ဘဲ ထိုင်နေမိသည်။ 

ရှောင်ဟုန်ယန် မှတ်မိသလောက် သူမ၏အဖေက ယခုလိုလေသံမျိုးဖြင့် ပထမဆုံးအကြိမ် ပြောခြင်းဖြစ်သည်။

 "အပြင်မှာပါ" 

"အပြင်မှာ ဘယ်နားအိပ်တာလဲ၊ ရှင်းအောင်ပြော" 

ယခုတော့ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အသက်ကြီးလာသဖြင့် သူမနှင့် ပတ်သက်၍ စိုးရိမ်မှုများပိုပို တိုးလာရသည်။အပြင်မှာ မကောင်းသည့် လူများနှင့် တွေ့မှာကို သူကြောက်သည်။

 "အဖေ၊ သမီး ကျန်းချမ်ကို သွားလည်တာပါ၊အဖေ စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ မပြောခဲ့တာ"

 "ကျန်းချမ် ကို ဘယ်သူနဲ့သွားတာလဲ" 

သူမသည် ကျန်းချမ်သို့ မရောက်သည်မှာ ဆယ်နှစ်ကျော်ပြီဖြစ်သောကြောင့် သူမတစ်ယောက်တည်း မသွားနိုင်ပေ။ 

"အဖေ့ကို မပြောရသေးတဲ့ကိစ္စ နောက်ထပ်တစ်ခု ရှိသေးတယ်၊သမီးမှာ ချစ်သူရှိနေတယ်" 

"ဘာ ."

ရှောင်တရှင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရာ ကော်ဖီစားပွဲပေါ်ရှိ ကြွေခွက်အလွတ်ကို မြေပြင်ပေါ်သို့ ရိုက်ခတ်ကာ ပေါက်ကွဲသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။

"အဖေ၊ စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့၊ သမီးမှာ ချစ်သူရှိနေပါပြီ၊ အဖေ တစ်သက်လုံး သသမီးကို ထောက်ပံ့ဖို့ မလိုတော့ဘူး သိလား" 

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူမစကားကြောင့် ဖခင်ဖြစ်သူ ဝမ်းသာသွားသည်ဟုထင်ကာ ပျော်ပြီးပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပေ၏။ 

 "မင်း မနေ့ညက သူနဲ့ အတူရှိခဲ့တာလား" 

"သမီးတို့ နောက်ဆုံး ဘတ်စ်ကားကို မမီဘူးဖြစ်သွားတာပါ" 

"သမီး...."

 အငယ်ဆုံးသမီးက အမှောင်ကိုကြောက်ပြီး ညဘက်အိပ်ပျော်ဖို့ မီးဖွင့်ထားရသည်။သူမ တစ်ယောက်တည်း အိပ်မည့်ပုံ မရှိပေ။

 "အဖေ၊ သူ့နာမည်က ဝမ်လီချမ် .... သူက တတိယအစ်ကိုရဲ့ အတန်းဖော်ပါ" 

ရှောင်ဟုန်ယန် အဖေသိအောင် အကုန်ပြောရမည်။လီချမ်က မနက်က လက်ထပ်ခွင့်တောင်းထားသည်အထိ ပြောရမည်ထင်သည်။ 

"အိုး မင်းတို့က ကုတင်တစ်လုံးတည်းမှာ အတူတူ အိပ်ခဲ့ကြတာလား" 

အဖေက ဘယ်လိုလုပ် ဒီလိုမေးခွန်းမျိုး မေးတာလဲ။ 

အစ်ကိုလီချမ်သည် မနေ့ညက သူမနှင့် အတူအိပ်ရမှာ ရှက်လွန်း၍ သူ့မျက်နှာက နီရဲလျက်ရှိသည်။

ရှောင်ဟုန်ယန် ရှက်လည်းရှက် ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းမသိဖြစ်ကာ တံခါးကိုဖွင့်ကာ အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့သည်။ သူမ ဘာမှမမှားဘူးဟု ခံစားမိသော်လည်း သူ့အဖေ၏ မျက်နှာအမူအရာက ကြောက်စရာကောင်းနေသည်။ယခုပင် သူမကို ရိုက်ချင်နေပုံရသည်။

 ဒီနေ့ အဖေ ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ သူ တတိယအစ်ကိုဆီလည်း မသွားပါဘူး၊တတိယအစ်ကိုကိုများ စိတ်ဆိုးနေတာလား  

သူမသည် ဝမ်လီချမ်ကို အကြံပေးရန် အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်သို့ သွားခဲ့သည်။ အစ်ကိုအကြီးဆုံးနှင့် တတိယအစ်ကိုကို အဖေက ရက်ရက်စက်စက်ရိုက်ဖူးသည်။ အစ်ကိုကြီးကို ဖိနပ်နှင့် လမ်းထဲအထိ ရိုက်သည်ဟု ဒုတိယအစ်မက ပြောဖူးသည်။ ထိုအချိန်တွင် အစ်ကိုကြီးသည် အသက်ဆယ့်နှစ်နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ 

အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်၏ တံခါးဆီသို့ လျှောက်သွားရင်း သူမ၏ အဖေက အထဲမှာ ဖုန်းခေါ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ တိတ်တဆိတ် ပုန်းအောင်းပြီး ခိုးနားထောင်မိ၏။ အဖေက ဒုတိယအစ်မကို အိမ်သို့ ခေါ်နေ၏ သူမကို ဘာများပြောမလို့လဲ။သူမ အဖေ သတိမထားမိခင်မှာ တိတ်တိတ်လေး အိမ်ပြန်သွားလိုက်သည်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူမ၏ဖခင်က ဝမ်လီချမ် ကို အထင်လွဲစေလိုခြင်းမရှိပေ။ သူမ ပြောတာ ဘာမှားသွားလို့လဲ.. အဖေက အခုချိန်ထိ ဒေါသထွက်နေတုန်းပင်။ ဒုတိယအစ်မ လာသည့်အခါ အဖေ့ကို ရှင်းပြရမည်။ 

ရှောင်ဟုန်ရှားသည် 1964 ခုနှစ်တွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန် ၏ ဒုတိယအစ်မဖြစ်သည်။ 

ရှောင်ဟုန်ရှားသည် ရှောင်တရှင်းနှင့်အတူ အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့၏။ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အပြင်ဘက်မှ အသံများကို နားထောင်ရန် အခန်းတွင်းရှိ တံခါးဆီသို့ပြေးကပ်ထားလိုက်သည်။ ခြေသံများ ကြားလိုက်ရလျှင် သူမ စားပွဲဆီကို ချက်ချင်းပြန်ပြေးပြီး ထိုင်လိုက်၏။ 

"ဒေါက် ဒေါက် ဟုန်ယန်၊ နင် အစ်မနဲ့ စကားမပြောဖြစ်တာကြာပြီ...အထဲကိုဝင်လာလို့ရမလား"

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဒုတိယအစ်မ၏ စကားကိုကြားပြီးနောက် တံခါးကိုဖွင့်ကာ မသိဟန်ဆောင်၍ မေးလိုက်သည်။

"ဒုတိယအစ်မ ဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ မြန်မြန်လာ" 

ဤအခန်းက လက်မထပ်ခင်က ဒုတိယအစ်မ၏ အိပ်ခန်းလည်း ဖြစ်သည်။

 "နင် ရည်းစားရနေပြီလို့ကြားတယ်၊အစ်မတော့ အရမ်းဝမ်းသာတယ်နော်"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒုတိယအစ်မ၊ ဒါပေမယ့် အဖေကတော့ သဘောမကျဘူး၊သူ အစ်ကို လီချမ်ကို နားလည်မှုလွဲသွားတာ" 

"အခုပဲ နင့်ရဲ့ လက်တွဲဖော်အကြောင်း အစ်မကို ပြောပြပါ" 

မနေ့ညက သူတို့နှစ်ယောက် ကျန်းချမ်မှာအိပ်ပြီး ပြန်မလာဘူးဟု အဖေက သူမကို ဖုန်းဆက်၍ ပြောသည်။ ညီမငယ်က ရည်းစားကို အတော်လက်ခံပုံရ၏။တစ်ဖက်က တတိယအစ်ကို၏ အတန်းဖော်တစ်ယောက်ဖြစ်နေသေးပြီး အသက်ကလည်း သင့်လျော်သည်ဟု အဖေက သူမကို ပြောထား၏။

"အစ်ကိုလီချမ်က ချည်ထိုးစက်ရုံက စက်ပြင်သမားတစ်ယောက်ပါ၊ သူ့မိသားစုမှာ အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှိတယ်၊အစ်မ ဘာသိချင်သေးလဲ"

 "အိမ်မှာ ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲ၊ သူ့မိသားစုကရော သိနေပြီလား"

 "သူ့မိသားစုမှာ ညီအစ်မ သုံးယောက်ရှိတယ်၊ သူ့အဖေက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က ဆုံးသွားပြီ၊ သူ့မိသားစုက ဒီကိစ္စကို အားလုံး သိထားပါတယ်၊ အစ်ကို လီချမ်က ညီမကို အိမ်ခေါ်သွားမယ်လို့ပြောတယ်၊ ပြီးတော့ သူ့အကြီးဆုံးနဲ့ ဒုတိယညီအစ်မတွေကို တွေ့ဖူးတယ်"  

ဤစာသင်နှစ်စကတည်းက လီချမ်၏ အစ်မအကြီးဆုံးဖြစ်သူသည် ဝူလင်းကို လာခေါ်သည့်အချိန်တိုင်းတွင် သူမနှင့် စကားအနည်းငယ်ပြောဖူး၍ သိနေပြီးသားဖြစ်ရမည်။

 "ဒါဆို ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ၊ ဘယ်တော့ လက်ထပ်မှာလဲ"

 သူမ၏ ညီမငယ်သည် ဆုံးရှုံးနစ်နာနေပြီဖြစ်ပြီး ယခု အရေးကြီးဆုံးအချက်မှာ သူတို့ကို ဦးစွာလက်ထပ်ရန်ဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ အဖေက တတိယအစ်ကိုကို ဖြေရှင်းစေချင်တာပင်။သို့သော် တစ်ဖက်လူနှင့် မုန်းရန်ပွားမှာ စိုးရသည်။

 "မသိဘူး သိပ်တော့မလိုလောက်ပါဘူး" ယနေ့ မနက်ကျမှ သူမကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းခြင်းဖြစ်သည်။

 ဒါတွေအားလုံးက ဒီလိုပါပဲ၊ ရှောင်မေက ညီမဖြစ်သူကို ဘယ်လို လွယ်လွယ်ပြောထွက်နိုင်မှာလဲ၊ ညီမမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ သူတို့မှာ ဘေးကင်းဖို့ အကာအကွယ်တွေ လုပ်ထားသလားတော့ မသိပါဘူး။

 "မနေ့ညက အကာအကွယ်တွေ ဘာတွေ သုံးရဲ့လား"

 "အစ်မ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ" ရှောင်ဟုန်ယန် အသံက အများကြီး ကျယ်လောင်သွား၏။

ရှောင်ဟုန်ရှားသည် မျက်နှာပူနေမိပြီ သူမစကား၏ အဓိပ္ပါယ်ကို ဘယ်လိုဖော်ပြရမှန်းပင် မသိပေ။  

" ကာကွယ်တာတွေ လုပ်သင့်တယ်မဟုတ်လား၊ အခုက လက်မထပ်ရသေးဘူးလေ၊ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားလို့ မဖြစ်ဘူး"

 "အစ်မ၊ ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ!"  

အဖေက သူမနဲ့ အစ်ကိုလီချမ်ကို နားလည်မှုလွဲခဲ့တာလား။

 "အဖေက အစ်မကို တစ်ခုခုပြောခဲ့သေးလား၊ မနေ့ညက ညီမတို့ အိပ်ယာထဲမှာအတူအိပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ခုတင် နှစ်လုံးပါတဲ့အခန်းမှာ နေကြတာပါ" 

 "ဒါဆို အဖေက နားလည်မှုလွဲနေတာပဲ"  

ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ ညီမငယ် ဘာမှမဖြစ်သေးဘဲ အဖေက သူ့ကို ဘာကြောင့်ဒီလိုပြောတာလဲ…

"ညီမလေး၊ အဖေ့ကို အခုရှင်းပြလိုက်မယ် ၊ အဖေက အစ်ကိုလီချမ်ကို နားလည်မှုလွဲနေတာပဲ"

 "ခဏနေဦး၊နင်တို့နှစ်ယောက် တစ်ခန်းတည်းအိပ်ကြပြီး ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား" 

ညီမငယ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီလား။ 

သူ့ညီမက လှသည်။တစ်ခန်းတည်းမှာ ယောက်ျားနှင့်မိန်မ အတူရှိနေပြီး ယောက်ျားက တခြားအတွေးမရှိဘူးဆိုတာ ထူးဆန်းသည်။ 

"မဟုတ်ဘူး အစ်မ၊ မျက်စိစုံမှိတ်မတွေးနဲ့၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး" 

 "ဒါဆို သူ မနေ့ညက ပုံမှန်မဟုတ်တာမျိူး လုပ်ခဲ့သေးလား"

ထိုကောင်လေးက တကယ်မကောင်းသည့် အတွေးမျိုးရှိနေလျှင် ညီမငယ်ကို မပတ်သတ်တော့ဖို့ တားရမည်ဖြစ်သည်။

"မရှိပါဘူး၊သူ အိမ်သာကို ခဏပဲ သွားလိုက်တာ"

အစ်ကိုလီချမ်သည် မနေ့ညက အိမ်သာသို့ ဆယ်မိနစ်၊မိနစ် နှစ်ဆယ်ခန့် သွားခဲ့သည်။ သူမ အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ စက္ကန့်များအား ဆက်ရေတွက်နေတာကြောင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိနေခဲ့၏။ 

"ဘယ်တုန်းက ဖြစ်တာလဲ" 

"ညက မီးပိတ်ထားတယ်၊ သူ အိမ်သာသွားတာ အချိန်အတော်ကြာတယ်၊ သူ ဝမ်းသွားနေတာ ဖြစ်နိုင်တယ်၊အစ်မ ဘာလို့ ဒီမေးခွန်းတွေ မေးနေတာလဲ"

 "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ သိချင်ရုံပါပဲ" 

သူမ ပေပေကို ကိုယ်ဝန်ရှိနေစဥ်ကလည်း တန့်ရှန်းဖုန်းသည် သူ့ပြဿနာကိုဖြေရှင်းရန် အိမ်သာသို့သွားတတ်သည်။

xxxxx💙