Chapter 26

💙Chapter 26 - မွေးနေ့လက်ဆောင်များ 

လျန့်လီရွှယ်နှင့် နောက်ဆုံးအကြိမ်က အချေအတင် ပြောဆိုပြီးနောက် လျန့်လီရွှယ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို မြင်တိုင်း စိုက်ကြည့်နေတတ်သည်။ ထိုကဲ့သို့သော ကလေးသာသာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အပြုအမူကို ရှောင်ဟုန်ယန် လျစ်လျူရှုနိုင်ခဲ့၏။ သူမသည် အရွယ်ရောက်ပြီးသားဖြစ်၍ ကလေးတစ်ယောက်ကို ယှဉ်ပြိုင်ပြောနေ၍မရပေ။

 ကျောင်းရှိ အမျိုးသားဆရာများကလည်း စိတ်ထားများ ပြောင်းလဲလာသည်ကို လျန့်လီရွှယ် တွေ့ရှိလာသည်။ယခင်က သူမကို မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ်ကြည့်ကြသော ဆရာများသည် ယခုတလော ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ခင်ပွန်းအကြောင်းကိုသာ မေးမြန်းကြပြီး လူအနည်းငယ်ကသာ သူမကို ဂရုစိုက်နေကြသည်။

သူမ ရုပ်ဆိုးလာလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ဆောင်းတွင်းအဝတ်အစားတွေက သူမနဲ့ကြည့်မကောင်းလို့လား။

ဝမ်လီချမ်၏ မွေးနေ့တွင် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူ့အတွက် ဝတ်စုံတစ်စုံ ဝယ်ယူပေးခဲ့သည်။ကျန်းချမ်သို့ သွားရောက်လည်ပတ်ခဲ့စဥ်က ဝယ်ခဲ့သောဝတ်စုံနှင့်အလွန်ဆင်တူသည်။

ထိုဝတ်စုံကို သူမ၏ ယောင်းမနှင့်အတူ နေ့လည်တုန်းက ဝယ်လာ၏။သူမသည် ၎င်းတို့ကို ဝယ်ပြီးကတည်းက စားပွဲအောက်တွင် နှစ်ရက်ကြာ သိမ်းဆည်းထားသည်။အတန်းပြီးသည်နှင့် ရုံးကိုပြန်သွားရာ စားပွဲပေါ်မှာ အဝတ်အစား ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသော ဆရာမလျှိုက ထကာ တောင်းပန်လိုက်သည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာမရှောင်၊ ကျွန်မ ခွက်ကို မတော်တဆ မှောက်ကျသွားလို့ စားပွဲအောက်ကို ရေဖိတ်သွားပြီး အဝတ်တွေ စိုသွားတာပါ၊ အခု အဝတ်အစားတွေက ခြောက်နေပါပြီ၊ဘာမှမပါတဲ့ ရိုးရိုးရေမို့ ဘာမှဖြစ်မသွားပါဘူး၊အစ်မ ကြည့်ချင် ကြည့်လို့ရပါတယ်"

ရုံးခန်းထဲတွင် တခြားဆရာများလည်း ရှိနေကြသည်။ဆရာမရှောင်သည် အိမ်ထောင်ကျပြီးဖြစ်၍ သူမ အမျိုးသား၏ ဝတ်စုံဖြစ်နိုင်သည်။ ပစ္စည်းနှင့်လက်ရာကိုကြည့်ခြင်းဖြင့် ဤဝတ်စုံသည် အတော်ဈေးကြီးမှန်းသိသာသည်။ဆရာမရှောင်က လစာ နှစ်လ သုံးလလောက် သုံး၍ အဝတ်အစားပေးမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အဝတ်အစားကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထုတ်ယူကြည့်လိုက်သော်လည်း ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ညစ်ပတ်မနေသလို၊ ရှုံ့တွနေသောနေရာကိုလည်း ရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။သူမ ကြည့်ပြီးသည်နှင့် ပြန်ခေါက်ပြီး အိတ်ထဲထည့်လိုက်၏။

ဤမြင်ကွင်းကို ရုံးခန်းရှိ ဆရာမများက မြင်တွေ့ရပြီး ရှောင်ဟုန်ယန်နှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်သော ဆရာမချန်အား သတင်းမေးမြန်းဖို့ မျက်နှာရိပ်ကဲပြကြသည်။

"ဆရာမရှောင် ဒီဝတ်စုံက အရမ်းလှတာပဲ၊ ဘယ်ကဝယ်ခဲ့တာလဲ၊ ကျွန်မတို့ အဖေအတွက်လည်း ဒီလိုဝတ်စုံမျိုး လိုချင်နေတာ၊ ဒါပေမယ့် အရမ်းဈေးကြီးတယ်လေ၊ မဝယ်နိုင်သေးပါဘူး"

"ဒီဝတ်စုံကို ကုန်တိုက်က ဝယ်ခဲ့တာပါ၊ ဒီဟာက တစ်ထည်ပဲကျန်တော့တာလေ"

 အရောင်းဝန်ထမ်းက ဤအတိုင်း ပြောခဲ့သည်။ဆိုင်ခန်း နံရံမှာဤဝတ်စုံတစ်ထည်တည်းသာ ချိတ်ဆွဲထားခြင်းဖြစ်၏ အချိန်အတော်ကြာနေတာကြောင့် ဖုန်များတက်နေသည်။ အရောင်းဝန်ထမ်းကို သန့်ရှင်းရေး သေချာလုပ်ခိုင်းပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် သူမဝယ်လာခြင်းဖြစ်သည်။

"ဒီဝတ်စုံက မင်္ဂလာဆောင်ရင်ဝတ်မယ့်ဝတ်စုံလား" 

ဆရာမလျှိုသည် အဝတ်ခြောက်ရန် အသုံးပြုသော ဆံပင်လေမှုတ်စက်ကို ငှားရမ်းပေးသည်။သူမက ဝတ်စုံ၏ ချည်သားကို ထိကြည့်လိုက်ရာ အဆင့်မြင့်အရည်အသွေးမြင့်ထဲကမှန်း သိသာနေပေ၏။ 

"မဟုတ်ဘူး၊ မင်္ဂလာပွဲက နောက်နှစ်အထိ စောင့်ရမှာပါ၊ အိမ်ကလည်း နေဖို့ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးလေ၊ အချိန်ကျရင် အားလုံးကို ဖိတ်ပါ့မယ်"

သူမ နောက်ကွယ်တွင် ပြောနေကြသော အတင်းအဖျင်းများအကြောင်း၊ ကောလဟာလများ အကြောင်း ရှောင်ဟုန်ယန် ကြားသိထားသည်။သူတို့အားလုံး အလွန်သိချင်နေကြသောကြောင့်၊ သူမတို့အပေါ် အမျိုးမျိုးမှန်းဆကာ ထင်ကြေးပေးနေကြမည်ဖြစ်ပေသည်။

လျှိုဖုန်းကျန်းက ဝမ်လီချမ်၏ မွေးနေ့အတွက် သူ့သမီး သုံးယောက်ကို ပြန်ခေါ်ချင်သော်လည်း ဝမ်လီချမ်က ငြင်းဆိုခဲ့သည်။

"အမေ၊ မွေးနေ့က ကြီးကြီးမားမားလည်း လုပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်ပဲလေ၊ အစ်မတို့ကို အလကား ဒုက္ခများနေပါ့မယ်"

ဝမ်လီချမ်၏ မွေးနေ့တွင် လျှိုဖုန်းကျန်း သည် ချန်သဲရုံ နှင့် မာကျစ် အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ် ညစာကို စောစောစီးစီး ကျွေးမွေးခဲ့သည်။ သားဖြစ်သူက ညဘက်ဆို ဆိုင်ပိတ်မည်ဖြစ်၍ သူတို့မှာ အလုပ်မရှိသည့်အတွက် စောစောပြန်ခိုင်းဖို့ ပြောလေသည်။

ယနေ့ အသားငါးများ၊ အသီးအရွက် အများကြီးဝယ်ထားသည်။ သူမနှင့် သူ့ချွေးမ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဟင်းလေးမျိုးနှင့် ဟင်းချိုတစ်ပွဲ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ သူတို့ သုံးယောက်လုံး မြိန်ရေရှက်ရေ စားကြပြီး ဝမ်လီချမ်က အများဆုံး စားသူပင်ဖြစ်သည်။

လျှိုဖုန်းကျန်းက ချွေးမဖြစ်သူ ယနေ့ အိမ်မှာအိပ်မည်ကို သိနေတာကြောင့် သူမက အိမ်မှုကိစ္စအားလုံးကို လုပ်ခဲ့ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန်ကို တစ်စက်မှ မခိုင်းခဲ့ပေ။ 

"အမေ၊ကျွန်မတို့အားလုံး အတူစားထားတာပဲ၊ ကျွန်မလည်း အစာကြေဖို့ နည်းနည်းပါးပါး လုပ်ချင်တယ်လေ"  

ယောက္ခမ လုပ်နေသည်ကို ချွေးမဖြစ်သူက ထိုင်ကြည့်နေ၍ မကောင်းချေ။

"ရပါတယ်၊ နင်နဲ့ လီချမ် လမ်းလျှောက်ထွက်ကြ၊ ဒီနေ့ ရာသီဥတု သာယာပြီး လေလည်းမတိုက်ဘူး" 

သို့နှင့် နှစ်ယောက်သား ဆယ်မိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်လာခဲ့၏။ လေမတိုက်သေးသော်လည်း ညချမ်းဖြစ်၍ အေးနေသေးသည်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ရေချိုးပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေလိုက်သည်။ ဤအကြိမ်သည် ယခင်အကြိမ်နှင့် မတူ။ယနေ့ညပြီးလျှင် သူတို့နှစ်ယောက်က တကယ့်လင်မယားများဖြစ်လာမည်မှန်း သူမ သိနေသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် ရေချိုးခန်းထဲတွင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ် ဤနေရာကို သေသေချာချာဆေးကြောဖြစ်သည်။ နာရီဝက်လောက် ရေချိုးပြီးနောက် ရှောင်ဟုန်ယန် က အိပ်ပျော်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီ။

အိပ်ရာမဝင်ခင်မှာ ဝမ်လီချမ်က မီးပိတ်ပြီး သူ့အဝတ်အစားများက်ို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

"ဘာလို့ မချွတ်တာလဲ"  

အစက ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အဝတ်ဗလာဖြင့် အိပ်ရာပေါ်၌ သူ့ကို စောင့်နေမည်ဟု သူထင်ခဲ့သည်။

“အေးတယ်လေ…”

ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်၏ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပေးခဲ့ပြီး နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းနေခဲ့သည်။

"ကြောက်နေတာလား"  

အရင်ကတော့ အဆင်ပြေသော်လည်း၊ ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူမ၏ အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ သူ စိတ်လှုပ်ရှားလာမိသည်။သူ ကောင်းကောင်း မလုပ်နိုင်မှာကို အနည်းငယ်စိုးရိမ်နေမိသည်။ ယခုက သူ၏အတိတ်ဘဝမှာရော၊ ပစ္စုပ္ပန်ဘဝတွင်ပါ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည်။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် နောက်ဆက်တွဲ အဖြစ်အပျက်ကို လုံးဝမသိတော့၊ သူမ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်ကာ အနည်းငယ် မှိန်းနေမိသည်။

ဝမ်လီချမ်သည် ဖြည်းညှင်းစွာ ဘေးဘက်သို့လှည့်ကာ ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ပွေ့ဖက်ထားရင်း သူမကိုယ်ပေါ်ကို တက်လိုက်၏။ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနှင့် သူက ဤကိစ္စကို အစပြုသင့်သည်။

သူမ၏ နဖူးကနေစပြီး မျက်လုံး၊ နှာခေါင်းနှင့် နှုတ်ခမ်းများကို ခပ်ဖွဖွ နမ်းပြီး ယခင်က ကြည့်ဖူးထားသည့် ရုပ်ရှင်လေးများကို ပြန်သတိရကာ တတ်နိုင်သလောက် ပြန်လုပ်နေသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသည် အနမ်းများနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ပြီးသားဖြစ်၍ အတွဲညီညီ နမ်းဖြစ်ကြ၏။တဖြေးဖြေးနှင့် ပိုကောင်းလာသလို သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက နည်းနည်းလေး စိတ်လှုပ်ရှားလာကြ၏။ 

 ချောက်.....

မီးပိတ်သွားပြီဖြစ်သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန် ပေါ်တွင် ထပ်လျက်သားရှိနေရာမှ မောပန်းနွမ်းနယ်နေပြီး မလှုပ်ရှားမိတော့။ ရှောင်ဟုန်ယန်လည်း မလှုပ်မယှက် ဖြစ်နေသည်။ဝမ်လီချမ် လုံလောက်စွာ အနားယူပြီး အိပ်ရာဘက်ကို စောင်းလှဲလိုက်သောအခါ ရှောင်ဟုန်ယန် အိပ်ပျော်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူ အိပ်ရာပေါ်မှထ၍ အညစ်အကြေးများကို သုတ်ကာ အိပ်ရာခင်းမှ စိုစွတ်သော နေရာတွင် အဝတ်တစ်ထည်အုပ်ထားလိုက်သည်။ယခုထိ ရှောင်ဟုန်ယန် နိုးမလာခဲ့ပေ။ထိုသို့ လုပ်ပြီးနောက် သူက မီးကိုပိတ်လိုက်ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန် ကို ပွေ့ဖက်ကာ အိပ်လိုက်တော့သည်။

မနက်ခင်းမှာ ဆီးသွားချင်စိတ်ကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန် နိုးလာသည်။ နိုးလာပြီးနောက်တွင် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းနှင့် ဗိုက်ကလည်း နာကျင်နေသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ လှုပ်ရှားလိုက်သောအခါတွင်၊ခပ်နွေးနွေး စီးကြောင်းတစ်ခု ထိုနေရာက ထွက်လာသည်။ အိုး.. အဲဒီအချိန်ရောက်ပြီပဲ။

"ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊နေမကောင်းဘူးလား"  

ရှောင်ဟုန်ယန် နိုးလာသောအခါ မျက်နှာကအဆင်မပြေသလို ရှုံ့မဲ့နေသလိုမြင်လိုက်၍ ဝမ်လီချမ် မေးလိုက်သည်။

" ဒီမှာ အိပ်ရာက ညစ်ပတ်နေတယ်"  

မနေ့ညက သူမ ချက်ချင်းပင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။ ယခုလည်း ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်တစ်စမှပင်ရှိမနေပေ။

"အသာလေး လှဲအိပ်နေ၊ မလှုပ်နဲ့ ကိုယ် ဆင်းပြီး သန့်ရှင်းရေး လက်သုတ်ပုဝါကို ယူလိုက်မယ်"

ဝမ်လီချမ်သည် အဝတ်အစားများကို အမြန်ဝတ်ကာ အောက်ထပ်သို့ဆင်း၍ လစဉ်သုံးဂွမ်းထုပ်ကို ယူလာသည်။ထို့နောက် သူမ ဝတ်ထားသည့် အဝတ်အားလုံးကို သူမ လက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။

"အဝတ်အရင်ဝတ်ထားနော်၊ကိုယ် ဆင်းပြီး ရေနွေးတည်လိုက်််မယ်"

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် သားဖြစ်သူ၏ အခန်းထဲရှိ လှုပ်ရှားမှုကို ကြားလိုက်သောအခါ သူမလည်းထလာသည်။

"လီချမ်၊ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ" 

မနေ့ညက သူတို့အသံများ နည်းနည်းပိုကျယ်လာခဲ့သည်။ မနေ့ညက ပင်ပန်းထားကြ၍ နည်းနည်းကြာကြာ အိပ်ပျော်နေမည်ဟု သူမ ထင်ထားခဲ့သည်။

"ဟုန်ယန် ရာသီလာနေတယ်၊အမေ သကြားညိုနဲဲ့ ဂျင်းလက်ဖက်ရည်လေး လုပ်ပေးပါ"

ကျောက်မီးသွေး မီးဖိုအောက်မှာ မီးရှိနေ၍ သိပ်ကြာကြာစောင့်ရမည်မဟုတ်ပေ။ဝမ်လီချမ်က ရှောင်ဟုန်ယန်ကို တွေ့ဖို့ အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားရာ အောက်ထပ်ဆင်းလာဖို့ ပြင်နေသည့် သူမကို တွေ့လိုက်ရ၏။

သူမသည် အလွန်နှေးကွေးစွာ လှုပ်ရှားလျင်ကပင်၊ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက ဆစ်ကနဲ နာကျင်သွားတာကြောင့် နှုတ်ခမ်းပင်တွန့်သွားမိ၏။

ဝမ်လီချမ်က သူမရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး "တက်၊ က်ိုယ် မင်းကို လိုက်ပို့ပေးမယ်"  

ယောက်ျားဖြစ်ခြင်းသည် ကောင်းချက်များ ရှိသေးသည်၊သူ့မှာ သူမကိုပွေ့ချီနိုင်ရလောက်အောင် ခွန်အားရှိနေသည်။

ရှောင်ဟုန်ယန် အဝတ်အစားဝတ်နေစဉ် လည်ပင်းတွင် အနီရောင်အစင်းကြောင်းများစွာကို တွေ့ရှိခဲ့၏။ ၎င်းတို့အားလုံးသည် မနေ့ညက ဝမ်လီချမ် နမ်းခဲ့သည့်နေရာများဖြစ်သည်။ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ အေးနေတာကြောင့် သူမ မာဖလာတစ်ထည်ပတ်ထားလိုက်ပါ၏။

"နေ့လည်စာစားဖို့ မာကျစ်ကို ကိုယ် ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်၊ ဒါကြောင့် ကန်တင်းသွားပြီး စားမနေပါနဲ့"  

ရှောင်ဟုန်ယန် အားပြန်လည်ဖြည့်တင်းနိုင်ရန် ကြက်အိုသား စွပ်ပြုတ် ဝယ်ပေးရန် သူ့မိခင်အား ပြောထားပြီးဖြစ်သည်။

ဝမ်လီချမ်က ရှောင်ဟုန်ယန် ကို ရုံးအဆောက်အအုံ၏ အောက်ခြေအထိ လိုက်ပို့ပေးသည်။

"ဘာလို့ လက်တွေက အေးစက်နေသေးတာလဲ"  

သူမ အပြင်မထွက်ခင် သကြားညို ဂျင်းလက်ဖက်ရည်ကိုလည်း သောက်ခဲ့သေးသည်။

ဝမ်လီချမ်က သူ့အဝတ်အစားကို လှန်တင်လိုက်ပြီး သူမလက်ကို သူ့ဗိုက်ပေါ်တင်ကာ နွေးသွားအောင်လုပ်လိုက်သည်။သူမလက်က အအေးဓာတ်ကြောင့် သူ တုန်ပင်တုန်သွားရ၏။

ဝမ်လီချမ်၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် အရိုးများနှင့် ပြည့်နေပြီး သူ့ဗိုက်တွင် အနည်းငယ် မာကျောသော အသားများသာ ရှိသည်။သည်အတောအတွင်း သူ ကိုယ်အလေးချိန် အများကြီး ကျသွားခြင်းပင်။

"ကဲ အပေါ်တက်တော့နော်၊...ရေနွေးများများလည်း သောက်ဦး"  

 အလုပ်ချိန်ဖြစ်သဖြင့် လူအရေအတွက်သည် တဖြည်းဖြည်း တိုးလာကာ သူတို့နှစ်ယောက်ကို တိရစ္ဆာန်ရုံရှိ မျောက်များကဲ့သို့ပင် ကြည့်သွားကြသည်။

သူမ စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်နေချိန်မှာ ရှောင်ဟုန်ယန်၏ အတန်းမှ ဆရာရုံ ရောက်လာသည်။ယနေ့သည် သူမ၏ ကိုယ်ပိုင် စာလေ့လာချိန်ဖြစ်ပြီး အစောကြီးကျောင်းလာဖို့ လိုတော့မလိုအပ်ပေ။

"ဆရာမရှောင်၊ကျွန်တော် မနက်ပိုင်းမှာ လုပ်စရာရှိလို့ ဒုတိယအချိန်ကျရင် ကိုယ်စားဝင်ပေးလို့ရမလား၊နေ့လည်ကျ ကျွန်တော်အစား ပြန်ဝင်ပေးပါ့မယ်" 

ဗိုက်က သိပ်မနာတော့ဘဲ ခံနိုင်ရည်ရှိလာ၍ သူမ ခေါင်းညိတ်ပြီး သဘောတူလိုက်၏။

"မင်းကို အခု လိုက်ပို့ပေးတာခင်ပွန်းဖြစ်သူလား၊ နှစ်ယောက်သား လိုက်ဖက်ပါတယ်" 

 မနေ့က ဘာသာစကားအုပ်စုမှာ ပြောဆိုနေကြသည်ကို ဆရာအားလုံး သိကြသည်။ယနေ့ ဝမ်လီချမ်ကို တွေ့တော့ ဆရာရုံ သဘောပေါက်သွားရ၏။ထိုသူက အရည်အချင်းရှိသူ တစ်ယောက်မှန်းသိသာသည်။ ဆရာမရှောင် အတွက် လိုက်ဖက်သော ယောက်ျားတစ်ယောက်ပင်။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာရုံ" 

 ကောင်းချီးပေးခံရ၍ ရှောင်ဟုန်ယန် ပျော်သွားရသည်။

နေ့ခင်းဘက်တွင် ချန်သဲရုံက ထမင်းလာပို့ပေးသည်။ ထမင်းနှင့် ကြက်စွပ်ပြုတ်ကို ချိုင့်ထဲမှာထည့်ကာ ချည်သိုးမွှေးဖြင့် ထုပ်ထားပြီး ဝါးခြင်းတောင်းထဲထည့်လာ၏။

"မရီး အရင်စားပါ၊ ကျွန်တော် ပြန်ရင် ပန်းကန်ပြန်ယူသွားမှာပါ"

အနီးနားရှိ ဆရာမများ၏ အကဲပိုရန်ကော ဆိုသည့်သဘောဖြင့် တီးတိုး ရယ်မောသံကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန် မျက်နှာက အနည်းငယ် နီရဲသွားသည်။သူမ ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ချန်သဲရုံကို သူမ စားနေခိုက်၊ ပစ္စည်းများ အရင်သွားပို့ဖို့ ပြောလိုက်၏။

အစက လျှိုဖုန်းကျန်းသည် အစားအသောက်နှင့် ဟင်းချိုများကို ထုပ်ပိုးပြီး မာကျစ်အား ရှောင်ဟုန်ယန်ထံသို့ ပို့ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။သို့သော် ချန်သဲရုံက သူပို့မည်ဟုပြောလိုက်၏။

"မာကျစ်၊ ငါ မင်းကိုယ်စား ပို့ပေးမယ်"

"အစ်ကိုဝမ်က ငါ့ကို ပို့ခိုင်းတာ"

"ရုံးကို ငါပဲ ပို့ပေးလိုက်မယ်၊ဟိုဆရာနဲ့ ထပ်တွေ့မှာ မင်း မကြောက်ဘူးလား "  

"ဒါဆို မင်းလည်း ဂရုစိုက်သွားဦးနော်" ချန်သဲရုံသည် ကျောင်းသို့ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ရောက်ဖူးသော်လည်း ဆရာများရုံးခန်းထဲသို့ မဝင်ဖူးပါပေ။

ညနေစာစားပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို အိမ်ပြန်ပို့ရင်း အိမ်အောက်ထပ်တွင် စကားအနည်းငယ်ပြောခဲ့သည်။

"ဟုန်ယန် ဒီရက်ပိုင်း အိမ်မှာပဲ ကောင်းကောင်း အနားယူလိုက်ပါ၊ စတိုးဆိုင်ကို လာစရာ မလိုဘူး"  

သူသည် စတိုးဆိုင်ရှိ တာဝန်အားလုံးကို ချန်သဲရုံဆီကို လွှဲပြောင်းပေးချင်သည်။သူတို့နှစ်ဦးသည် တစ်နှစ်ကျော်ကြာ သိကျွမ်းခဲ့ကြပြီးဖြစ်၍ ချန်သဲရုံက ယုံကြည်ထိုက်သူဟု သူခံစားရသည်။

ရာသီဥတုက ပိုအေးလာသည်။အထူးသဖြင့် အအေးဒဏ်ကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို မထိခိုက်စေချင်ပေ။

"အဆင်ပြေပါတယ်၊ ကျွန်မ အလုပ်လည်း သွားရင် စတိုးဆိုင်ကိုလာရတာပဲ၊ မပင်ပန်းပါဘူး"

"မနက်ဖြန် ကိုယ် ကျန်းချမ် သွားစရာရှိတယ်"  

ဆိုလိုရင်းကတော့ မနက်ဖြန် သူ ဖူချမ်တွင် ရှိမှာ မဟုတ်ပေ။ မနက်ဖြန် စနေနေ့ဖြစ်သည်။ မူလက ရှောင်ဟုန်ယန်ကို ခေါ်ကာ ကျန်းချမ်သို့ ဈေးဝယ်အတူထွက်ဖို့ တွေးထားခဲ့သည်။

ပုံမှန်ဆို ရှောင်ဟုန်ယန် လိုက်သွားချင်စိတ်ရှိသော်လည်း ယခုတော့ လိုက်ချင်စိတ်မရှိတော့။ မနေ့ညက သူတို့အိပ်ခဲ့သည့် အိပ်ယာခင်းများနှင့် စောင်များက လုံးလုံးပြောင်းသွားပြီဖြစ်သည်။လျှိုဖုန်းကျန်း လဲထားခြင်းဖြစ်နိုင်၍ သူမ ရှက်သွားမိ၏။ 

"ကောင်းပြီ!ကိုယ် သဘက်ခါသွားလိုက်မယ်.. တစ်ယောက်တည်းသွားလိုက်မယ်..မလိုက်လည်းရတယ်နော်"

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အနည်းငယ် စိတ်ထားနူးညံ့ ပျော့ပျောင်းသော မိန်းမမျိုးဟု ဝမ်လီချမ် ထင်ခဲ့ဖူးသည်။ အချိန်အတော်ကြာ ပေါင်းသင်းလာပြီးနောက် သူမသည် တစ်ခါတစ်ရံတွင် ခေါင်းမာတတ်ကြောင်း၊သူမ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်များကို ပြောင်းလဲရန် ဘယ်သူမှ လုပ်နိုင်မည်မဟုတ်မှန်း တွေ့ရှိခဲ့သည်။သူမသည် အလွန်စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာသူဖြစ်၏။

"အစ်ကို့ကို ကားဂိတ်အထိ လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ၊ လမ်းလျှောက်သွားကြမယ်၊ စက်ဘီးမစီးချင်ဘူး"  

ဆောင်းရာသီမှာ စက်ဘီးစီးရသည်က အလွန်အေးသည်။

ဖူချမ်ရှိ ဆောင်းရာသီသည် မြောက်ဘက်ပိုင်းတွင်ကဲ့သို့ မအေးသော်လည်း သုညအောက် ဒီဂရီအနည်းငယ်တော့ အေးသည်။လေတိုက်လျှင်လည်း အရိုးများအထိ ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် စိမ့်ဝင်နိုင်စွမ်းရှိပေ၏။

xxxxxx💙