Chapter 27

💙Chapter 27 : အဖေရှောင်

ရှောင်ဟုန်ယန် ပေးသော လက္ကားစျေးနှုန်းသည် ရှောင်ကျန်းကျွင်း အတွက် အလွန်နိမ့်သည်ဟုယူဆရ၏။ ရှောင်ကျန်းကျွင်းသည် စျေးနှုန်းများကိုနှိုင်းယှဉ်ရန် ကျန်းချမ်သို့ သွားရောက်ခဲ့သည်။ကျန်းချမ် ပေးသော အနိမ့်ဆုံးစျေးနှုန်းသည် သူ့ညီမ ပေးသောစျေးနှုန်းနှင့် ဆင်တူရုံသာရှိသည်။

သူသည် စက်ရုံအလုပ်ရုံများသာမက သူ့သူငယ်ချင်းများစွာ၏ စက်ရုံအလုပ်ရုံများစွာသို့ ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ ပွဲတော်အတွင်း အလုပ်သမားများက အသက်ကြီးသူ၊ရာထူးကြီးသူများကို လက်ဆောင်ပစ္စည်းများ ပေးကြသည်။ နှစ်သစ်ကူးနေ့ နီးလာပြီဖြစ်၍ သူလည်း အပိုဝင်ငွေရဖို့ အခွင့်ကောင်းပင်။

ရှောင်ကျန်းကျွင်းသည် လက်ဆောင်များပေးရန်အတွက် ဝန်ထမ်းများနှင့်ညှိထားခဲ့သည်။ ယင်းက သူ့ဆီမှ ကန်တော့ဖို့ ပစ္စည်းများဝယ်လျှင် 1% လျော့ပေးမည်ဟူ၍ပင်။ထိုနှစ်သစ်ကူး လက်ဆောင်အားလုံးကို ဝမ်လီချမ်၏ စတိုးဆိုင်မှ လာယူမည်ဖြစ်သည်။

အပြင်မှ ပစ္စည်းများ၏ ဈေးနှုန်းကို စုံစမ်းကြည့်နိုင်သည်။လက်က္ကားဈေးကတော့ သိပ်မသက်သာပေ။ လျှော့ဈေးလည်း ပေးမည်မဟုတ်သလို ပြန်လဲပေးမည်မဟုတ်ပေ။

ရှောင်ကျန်းကျွင်းသည် လူဦးရေနည်းသော စက်ရုံငယ်များကို ရှာဖွေကြည့်နေသည်။ ထိုရာဂဏန်းရှိ ဝန်ထမ်းများကိုလည်း အပီအပြင်ပေါင်းထားပြီး လက်ဆောင် ပစ္စည်းများအတွက် အော်ဒါကောက်ထားလိုက်၏။ 

ရှောင်ကျန်းကျွင်းသည် ဈေးကို ကြိုတင်ညှိနှိုင်းခဲ့ပြီး ဝယ်ယူသည့်စျေးနှုန်းကိုလည်း သင့်တင့်အောင်လုပ်ပေးကာ ပြန်အမ်းလက်ဆောင်များလည်း ပေးထား၏။ ဈေးကလည်း အပြင်ကထက်စာလျှင် သင့်တင့်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။

ကျန်းချမ်မှ ပြန်လာပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် အိမ်ကို စတင်ပြုပြင်ခဲ့သည်။ ရှောင်ကျန်းကျွင်းသည် ရှောင်ဟုန်ယန်နှင့်အတူ စျေးနှုန်းများ၊ ပစ္စည်းများက်ို သေချာရှင်းလင်းရန် ညနေပိုင်းတွင် စတိုးဆိုင်သို့ ရောက်လာတတ်သည်။ ကောက်ခံထားသော စျေးနှုန်းသည် ဝယ်ယူသူများအတွက် 1% သီးသန့် လျှော့ပေးဖို့လုပ်ရသည်သာမက အကြီးဆုံးအစ်ကို ရှောင်ကျန်းကျွင်း အတွက်လည်း အမြတ်ငွေ 1% ချန်ထားဖို့ တွက်ချက်ရသည်။ အစ်ကိုကြီးက သူမနှင့် စီးပွားရေးလုပ်ရင်း အမြတ်လည်းရမည်ဖြစ်သည်။

ရှောင်ကျန်းကျွင်းနှင့် ဝယ်ယူသူများသည် စျေးနှုန်းကို အရင် ပြောပြထား၍ မှာယူစေပြီးမှ ဝယ်ယူမည့်ပစ္စည်းကို သတင်းပို့ပြီးမှသာ ငွေပေးချေမှုကို အတည်ပြုနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ဤအသုတ်အတွက်၊ စက်ရုံအများအပြား၏ ပစ္စည်းတန်ဖိုးစာရင်းသည် 100,000 တန်ကြေးရှိသည်။

ညနေပိုင်းတွင် ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို အိမ်ပြန်ပို့သောအခါ၊သူမက ထိုအကြောင်းကိုပြောပြသည်။ယခင်က သူမ ဝမ်လီချမ်ကို မပြောခဲ့ပေ။ယခု အစ်ကိုအကြီးဆုံးက ဤအကြောင်းကို ချက်ကျလက်ကျပြောလာမှသာ တိုင်ပင်ရခြင်းဖြစ်သည်။သူမသည် စတိုးဆိုင်ထဲက ငွေရင်းပိုက်ဆံနှင့် ကုန်ပစ္စည်းများစွာ မဝယ်ယူနိုင်မည်ကို စိုးရိမ်နေသည်။

"ပိုက်ဆံအတွက် စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူး၊ မနက်ဖြန် အရောက်ပို့ပေးရမယ့် အမှာစာပေးထားလေ၊ နောက်နေ့ကျရင် ကိုယ် ကျန်းချမ် ကို သွားလိုက်မယ်"

သူသည် စက်ရုံတစ်ခုမှ ကုန်ပစ္စည်းများကို ငွေချေ၍ဝယ်ယူပြီး ထိုပစ္စည်းများအား နောက်ထပ်ဝယ်လက်ဆီသို့ ပို့ဆောင်၍ ငွေလက်ခံရရှိပြီးလျှင် နောက်စက်ရုံသို့ သွားဝယ်နိုင်သည်။ ပထမစက်ရုံတွင် ကုန်ပစ္စည်းဝယ်ရန် ငွေအလုံအလောက်ရှိသရွေ့အဆင်ပြေမည်ဖြစ်၏။ ကျန်းချမ် မှ ဖူချမ်သည် ကားမောင်းသွားလျှင် တစ်နာရီကျော်သာ ကြာသည်။

သို့နှင့် ဝမ်လီချမ်သည် ကုန်ပစ္စည်းများဝယ်ယူရန် ကျန်းချမ်သို့ သွားခဲ့သည်။ လက်ကားရောင်းချသူနှင့် စျေးနှုန်းကို ထပ်မံဆွေးနွေးရသည်။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင် ကုန်ပစ္စည်းပမာဏ များပြားလာသောကြောင့် စျေးနှုန်းကလည်း အနည်းငယ်သက်သာသွားမည်ဖြစ်သည်။ယခုပြောဖို့က သူတို့မှာ စတော့ပြန်သွင်းဖို့ အချိန်အများကြီးရှိသေးသည်။

မနက်ခင်း ကျန်းချမ်ကို သွားတုန်းက ရာသီဥတု သာယာသည်။ အေးနေသော်လည်း လေမပြင်းထန်ပေ။မနက်ဝေလီဝေလင်း ကောင်းကင်မှာ ကြယ်များရှိနေ၍ ရာသီဥတုကောင်းမည်ဟု ညွှန်ပြနေသည်။

သို့သော် ကောင်းသောရာသီဥတုသည် ကြာရှည်မခံဘဲ နေ့ခင်းဘက်တွင် နှင်းပွင့်များ ကျဆင်းလာသည်။

အပြန်လမ်းတွင် သူသည် အသိမိတ်ဆွေ နှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် လျန့်လီရွှယ်နှင့် ရွှယ်ကျစ်ယုံ၏ ဇနီး ကျန်းလီဟွာတို့နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။

လျန့်လီရွှယ်သည် သူ့ကို မသိဟန်ဆောင်နေသည်ကိုမြင်ပြီး သူလည်း လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။ ကျန်းလီဟွာကိုတော့ သူတကယ်မသိတာပင်။

ဆေးရုံမှာ အိပ်ရာနိုးလာတဲ့နေ့၊ ကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ လူနာဆောင်ထဲမှာ လူနာတွေလည်းပြည့်နေတော့ အထဲကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့ သူ ဘယ်လိုလုပ် မှတ်မိနိုင်ပါ့မလဲ။

နောက်ပိုင်းတွင် ကျန်းလီဟွာနှင့် လျှိုဟုန်မေတို့သည် သူ အလုပ်သွားနေခိုက် အိမ်သို့သွားကာ သူ့အမေ လျှိုဖုန်းကျန်းက သူတို့ကို လက်ခံစကားပြောခဲ့သည်။ရွှယ်ကျစ်ယုံ၏ ဇနီး ကျန်းလီဟွာဆီကို တစ်ကိုယ်ရေလစဉ်သုံး ဂွမ်းထုပ်တစ်ဘူးကို ပေးပို့ခဲ့သော်လည်း သူ့ဇနီး ကျန်းလီဟွာကို တစ်ခါမှ မတွေ့ခဲ့ဖူးချေ။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ရွှယ်ကျစ်ယုံနှင့်သာ အဆက်အသွယ်ရှိလေသည်။

ကျန်းလီဟွာသည် ဝမ်လီချမ်ကို ဘတ်စ်ကားပေါ်တွင် တွေ့မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။သူမ ဖူချမ် သို့ လာရာလမ်းတွင် ကျေးဇူးရှင်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့လိုက်ရ၍ စတင်နှုတ်ဆက်လိုက်၏။

"ဘယ်သူပါလဲခင်ဗျာ"

"ကျွန်မက ရွှယ်ကျစ်ယုံရဲ့ ဇနီးပါ"

" ဪ မရီးကိုး...ဘာလို့တစ်ယောက်တည်းလဲ၊ အစ်ကိုရွှယ် ဘယ်မှာလဲ"

" သူ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ အစ်မနဲ့ မပါလာဘူး"

နှစ်ယောက်သား ထိုင်ခုံပြောင်းပြီး အတူတူထိုင်ကြသည်။ စကားစမြည်ပြောနေရင်း ကျန်းလီဟွာသည် ဝမ်လီချမ် စားရန်အတွက် သူမ၏ မိဘအိမ်မှပေးလိုက်သော သရေစာအချို့ ပေးခဲ့သည်။

"မင်း လက်ထပ်တော့မယ်လို့ ကျစ်ယုံဆီက ကြားတယ်၊ မင်းရဲ့ချစ်သူကို အစ်မတို့နဲ့ ဘယ်အချိန် မိတ်ဆက်ပေးမှာလဲ"

ရွှယ်ကျစ်ယုံက သူ့ကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံသည်။သူတို့နှစ်ယောက်မှာ အဆက်အသွယ်အချို့ရှိနေဆဲဖြစ်သော်လည်း၊သူမက ဝမ်လီချမ်နှင့် မရင်းနှီးတာကြောင့် နှစ်ယောက်စလုံးက လူမှုရေးနားလည်သူများပီပီ ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်ကြ၏။

"ကျွန်တော် သူမကို အစ်မတို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမှာပါ"

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် မကြာခင်မှာဘဲ နိုင်ငံရေးလောကထဲကို ဝင်ရမှာဖြစ်ပြီး သူတို့နှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းဖို့လည်း လိုအပ်သည်။အေးစက်စက် နှင်းများကျလာပြီး ကားက အမောင်းနှေးကွေးသွား၏။ဖူချမ်မှာလည်း ပတ်ဝန်းကျင်က မှောင်မည်းနေတော့သည။

"အစ်မကို အစ်ကိုရွှယ်လာခေါ်မှာလား"

သူမမှာ အိတ်များကလည်း အကြီးအသေး ဆိုဒ်စုံဖြစ်နေလေသည်။

"မလာဘူး၊ အစက အစ်မက မနက်ဖြန်ပြန်လာမလို့ဟာ၊ မိုးလေဝသခန့်မှန်းချက်က မနက်ဖြန်မှာ နှင်းမုန်တိုင်းဖြစ်မယ်လို့ ပြောထားတော့ ဒီနေ့ အမြန်ပြန်လာလိုက်တာ”

နှင်းမုန်တိုင်းကျလျှင် ကားက ဆက်မောင်း၍မရပေ။သူမမှာလည်း သဘက်ခါ အလုပ်သွားရမှာဖြစ်သည်။

ဝမ်လီချမ်သည် ကျန်းလီဟွာ ၏ အလေးဆုံးအိတ်ကို သူ့ပုခုံးပေါ်မှာထမ်းကာ အခြားအိတ်များကိုလည်း သယ်ဆောင်ရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။

"အခု နှင်းတွေအရမ်းကျနေတယ်၊ မှောင်လာပြန်ပြီ၊ ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပါ့မယ်"

ပုံမှန်အားဖြင့် ရာသီဥတုကောင်းလျှင် သုံးဘီးဆိုင်ကယ်များနှင့် စကူတာများသည် ဘူတာရုံအပြင်ဘက်တွင် ကုန်ပစ္စည်းများ ဆွဲကြသော်လည်း ယနေ့မူ နှင်းများကျနေတာကြာင့် အပြင်ဘက်တွင် မည်သူမျှမရှိပေ။ကျန်းလီဟွာသည်လည်း အိတ်အများကြီး သူ့ဘာသာသူ မသယ်နိုင်သောကြောင့် ဝမ်လီချမ်၏ လုပ်အားကို လက်ခံရတော့သည်။

" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မောင်လေး"

သူ့မိဘများက ပေးလိုက်သော ပစ္စည်းများမှာ များပြားလွန်းသည်။ အပြင်မှာလည်း ထရပ်ကားမရှိသလို နှင်းကလည်း အဆက်မပြတ်ကျနေတော့၏။

ဝမ်လီချမ်က ကျန်းလီဟွာ၏ ပစ္စည်းများကို ကားဂိတ်မှာ ချပေးပြီးနောက် လျန့်လီရွှယ်ဆီ ပြန်လာခဲ့သည်။

" ဒီမှာစောင့်နေပါ၊ ငါ သူမကိုပို့ပြီးရင် မင်းကို ပြန်ပို့ပေးမယ်"

လျန့်လီရွှယ်မှာလည်း ပစ္စည်းများ၍ သူမ တစ်ယောက်တည်း ပြန်နိုင်မှာမဟုတ်ပေ။

"ဘယ်သူက ပို့ခိုင်းနေလို့လဲ၊ကျွန်မကို လာခေါ်မယ့်သူရှိတယ်"

ကြင်နာမှုအတုပဲ။

သူသည် ယခင်က သူမကို စိုက်ကြည့်နေတတ်သော်လည်း ရှောင်ဟုန်ယန်ကို တိုင်ကြားပြီးနောက် သူမကို မကြည့်ဝံ့ခဲ့ပေ။သူနှင့် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် တကြိတ်တည်း တစ်ကြံတည်း စုံတွဲများဖြစ်၏။

ဝမ်လီချမ် လှည့်၍ ဘာမှမပြောဘဲ ထွက်သွားသည်ကို မြင်သောအခါ သူမ ထိတ်လန့်သွားမိသည်။ ဖုန်းနံပါတ် မှတ်ထားသော စာအုပ်လည်း မယူလာပေ။ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်၏ နံပါတ်ကို မမှတ်မိခဲ့ပေ။ ဖူချမ် တွင်လည်း အသိမိတ်ဆွေလည်း မရှိပေ။

ကျန်းလီဟွာကို လိုက်ပို့ပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် သုံးဘီးဆိုင်ကယ်ယူရန် စတိုးဆိုင်သို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။

"လီချမ် အခု ဘယ်သွားမလို့လဲ၊ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ"

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဝမ်လီချမ် ပြန်လာချိန်ကို စောင့်မျှော်နေသည်။ ယခုနှစ်မှာ ကျသော ပထမဆုံး နှင်းက နည်းနည်းလေး ထူထပ်၍ သူမ စိတ်ပူနေခဲ့တာပင်။

"သူငယ်ချင်းကို လိုက်ပို့ပေးမလို့၊ အထဲ မြန်မြန်‌ဝင်တော့လေ၊ ဆိုင်ကိုလည်း စောစောပိတ်ပါ၊ မကြာခင် ပြန်လာခဲ့မယ်"

ဝမ်လီချမ်သည် ဘတ်စ်ကားဂိတ်သို့ ရောက်သောအခါ အနီးနားရှိ စတိုးဆိုင်များကို ပိတ်လိုက်ပြီး လျန့်လီရွှယ် တစ်ဦးတည်းသာ စတိုးဆိုင်တစ်ခုရှေ့တွင် ရပ်နေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ 

"နောက်ဆုံးတော့ ရှင် လာသားပဲ၊ မ‌လာတော့ဘူး ထင်နေတာ"

လျန့်လီရွှယ်၏ မျက်လုံးများသည် နီရဲနေပြီး သူမ ငိုနေခဲ့မှန်းသိသာသည်။ မှောင်ပြီး နှင်းများကျနေကာ လမ်းတွင်လည်း မည်သူမျှ မရှိတော့ပေ။သူမ ဝမ်းနည်းမည်ဆိုလည်း ဝမ်းနည်းချင်စရာပင်။

"အားလုံး သုံးဘီးဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်၊ မင်း လမ်းပြပါ" 

နှစ်ယောက်သား စကားတစ်လုံးမှ မပြောကြဘဲ မည်းမှောင်သော ကောင်းကင်ကြီးတွင် နှင်းဖြူများ ပြည့်နှက်နေကာ လမ်းပေါ်တွင် လမ်းသွားလမ်းလာမရှိ။ နှင်းများပေါ်တွင် ခပ်မှန်မှန် မောင်းနှင်လာသော သုံးဘီးဆိုင်ကယ် နောက်ခုံမှ အသံထွက်လာသည်။

"ဟေး ရှင့်နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ"

"ဝမ်လီချမ်"

"ရှင်နဲ့ ဆရာမရှောင် ဘယ်တုန်းက လက်ထပ်ခဲ့တာလဲ" 

သူတို့ လက်ထက်ထားတယ်ဆိုတာက လျှို့ဝှက်ထားတာပင်။သူမက လူသစ်မို့ မသိတာမှန်ပေမယ့် တာရှည်အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမတွေက ဘယ်လိုလုပ် မသိကြတာမှာလဲ။

"မကြာသေးပါဘူး"

"ဘာလို့ ကျွန်မကို ရှင်က ကြည့်နေတတ်တာလဲ" 

"မင်းနဲ့ ရင်းနှီးနေသလိုပဲ ခံစားနေရတယ်"

ရှောင်ဟုန်ယန်က လျန့်လီရွှယ်သည် ယခုမှ အရွယ်ရောက်လာသော ကလေးမလေးတစ်ယောက်ဟု ပြောဖူးသည်ကို ဝမ်လီချမ် သဘောပေါက်သွားရသည်။ သူမသည် လောရွှယ်၏ မိခင်ပင်ဖြစ်နိုင်သော်ငြားလည်း၊ ယခင်ဘဝက သူသိခဲ့သော ထက်မြက်သည့် အမျိုးသမီးမဟုတ်သေးပေ။

"ရှင့်ကို ကျွန်မ မသိဘူး၊ကျွန်မကိုလိမ်ဖို့ ဆင်ခြေသုံးနေတာလား"

ဝမ်လီချမ်သည် သူမ၏ မေးခွန်းကို ထပ်မံ မဖြေခဲ့ပေ။ လျန့်လီရွှယ် သူ့အပေါ် ဒေါသထွက်မိသော်လည်း ထုတ်မပြဝံ့ပေ။ဒီကြောက်စရာကောင်းတဲ့လူက သူမကို ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။

ဝမ်လီချမ် တစ်ဖန်ပြန်လာသောအခါ၊ သူသည် နှင်းလူသားနီးနီးဖြစ်သွားပြီး သူ့ဖိနပ်အားလုံး စိုစွတ်ကာ နှင်းများဖုံးနေလေသည်။မြေပြင်မှာ နှင်းများပြည့်နေပြီး သုံးဘီးဆိုင်ကယ်ပင် ဖြတ်သန်း၍မလွယ်ကူတော့။သူ့မှာ ရုန်းကန်၍သာ သွားနေရ၏။

"သွားပြီး ရေချိုးလိုက်ပါလား၊ အဝတ်အစားတွေလည်း အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ၊ ညီမ ဒီည မပြန်တော့ဘူး" 

အဖေက သူမကို ဒေါသထွက်နေမှန်း သိနေသည်။နှင်းများ ထူထပ်စွာကျဆင်းလာချိန်မှာ ဝမ်လီချမ် ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။သူမ သူ့ကို အိမ်ပြန်ပို့ဖို့ မခိုင်းရက်တော့ပေ။ 

နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းနေပြီး ဝမ်လီချမ် သည် ယနေ့ ကျန်းလီဟွာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်ကို ရှောင်ဟုန်ယန်အား ပြောပြသည်။

"ဒီနေ့ သူမကို သုံးဘီးဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ပို့ပေးတာလား" 

ဝမ်လီချမ် ပြောပြသည့် ရွှယ်ကျစ်ယုံဆိုသည့် နာမည်ကို သူမ ကြားလိုက်ရ၏။ ရွှယ်ကျစ်ယုံ ကဲ့သို့ မြို့တော်ဝန်၏ အနီးနားမှ လူများသည် သာမန်လူများနှင့် ဝေးကွာသည်ဟု သူမ ခံစားမိသည်။ရွှယ်ကျစ်ယုံ၏ မိန်းမက သူမကို မိတ်ဆက်ခိုင်းနေသလို သူတို့နှင့်လည်း ဆက်သွယ်ဖို့ပြောလာ၍ သူမ အနည်းငယ် အံ့သြသွားခဲ့သည်။

"အင်း၊ဟုတ်တယ်"

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် လျန့်လီရွှယ် ကို ကြည့်မရပေ။ကြည့်မရသည့် မိန်းကလေးကိုပင် သူက သုံးဘီးဆိုင်ကယ်နှင့် ပို့ပေးခဲ့၏။ သို့သော် ကျန်းလီဟွာ တစ်ယောက်တည်းကိုသာ သုံးဘီးဆိုင်ကယ်ဖြင့်လိုက်ပို့သယောင် ထင်သွားအောင် သူ ပြောလိုက်၏။ 

ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ရာသီလာချိန်လည်း ပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီး သူမသည် တစ်ညလုံး ဝမ်လီချမ်နှင့် အတူတူစည်းမကျော်ဘဲ အိပ်စက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ မနက်ဖြန် တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်၍ သူတို့နှစ်ဦးသည် နောက်တစ်နေ့ မွန်းတည့်ချိန်မှ အိပ်ရာထကြသည်။

တကယ်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် နိုးတာကြာပြီဖြစ်သည်။ဝမ်လီချမ်က မထချင်ဘဲ ရှောင်ဟုန်ယန်ကိုလည်း ပေးမထပေ။မြေပြင်က နှင်းများဖုံး၍ အဖြူရောင်ပေါက်နေသောကြောင့် ပိုအေးနေသည်။ တစ်ချိန်လုံး အိပ်ယာထဲမှာပဲ နေချင်ခဲ့သည်။

နံနက်ခင်းတွင် လျှိုဖုန်းကျန်း သည် ပေါ့ပါးသွက်လက်စွာ ထလိုက်သည်။သို့သော် လူငယ်စုံတွဲအား အနှောက်အယှက်မပေးပေ။ သူမသည် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဈေးသို့သွား၍ ဟင်းသီးဟင်းရွက်နှင့် အသားများဝယ်ကာ ဖက်ထုပ်လုပ်သည်။ယနေ့သည် ဆောင်းရာသီ ယဉ်စွန်းတန်းကျရောက်ချိန်ဖြစ်သည်။

နေ့ခင်းဘက်တွင် ဆိုင်ကြည့်နေသော မာကျစ်နှင့် မိသားစု သုံးယောက်သည် ဖက်ထုပ် ၁၀၀ ထုပ်ခန့်ကို အတူတူစားကြသည်။

မွန်းလွဲပိုင်းတွင် ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးခဲ့သည်။ ယခုထိ နှင်းများကျနေသေးပြီး လမ်းလျှောက်ဖို့မလွယ်ပေ။သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းမှာလည်း ကောင်းကောင်း စကားမပြောဖြစ်ကြ။

သူတို့နှစ်ယောက် ယခုလိုမျိုး ဆက်သွားနေနိုင်မည်ဖြစ်ကာ ခွဲခွာရမည့်အချိန်လည်း ရှိလာမှာ မဟုတ်ဟု ဝမ်လီချမ် ထင်မိသည်။

"တက်သွားလိုက်နော် ၊ကိုယ် ကြည့်နေမယ်" 

 ယောက္ခမကြီးက သူ့အပေါ် အမြင်မကြည်၍ ဝမ်လီချမ်ပါ အပေါ်တက်သွားပါက ရှောင်တရှင်း စိတ်ချမ်းသာမှာ မဟုတ်ပေ။ထို့ကြောင့် ခါတိုင်းလည်း ‌သူက အောက်ထပ်ထိသာလိုက်ပို့ပေးပြီး ယနေ့ကလည်း ထိုအတိုင်းပင်။

"အတူတူတက်ရအောင်"  

ယနေ့အချိန်အခါတွင် ပြဿနာရှိပါက ဖြေရှင်းရမည်ဟု ရှောင်ဟုန်ယန် ခံစားရပြီး ဝမ်လီချမ် သည်လည်း သူမ၏အိမ်တွင် ထာဝရနေနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။

"ကောင်းပြီ၊ အတူတူတက်ရအောင်"

ယနေ့ နှင်းကျနေ၍ ရှောင်တရှင်း အပြင်မထွက်ဘဲ အိမ်မှာ တီဗီကြည့်နေသည်။ ရှောင်ဟုန်ယန် အနောက်ကနေ ဝမ်လီချမ် ဝင်လာသည်ကိုမြင်သော် သူ့မျက်နှာက ချက်ချင်းပြောင်းသွားသည်။

ရှောင်တရှင်းသည် အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားပြီး ဝမ်လီချမ်ကလည်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ခြေထောက်ပေါ်ရှိ နှင်းများကို လှုပ်ခါပြီးနောက် လိုက်လာခဲ့သည်။ ရှောင်ဟုန်ယန် ဧည့်ခန်းထဲတွင်သာ အနည်းငယ် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်ကျန်နေသည်။

“အဖေ…” 

သူသည် ရှောင်ဟုန်ယန် နှင့် လက်ထပ်ပြီး ဖြစ်၍ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာမှန်သမျှ လုပ်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် သူသည် ဟုန်ယန်ကို အမှန်တကယ် ချစ်မိသွားပြီး တစ်သက်လုံး သူမနှင့် အတူနေချင်သည်။

"ဝမ်လီချမ်၊ ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် ငါ မင်းကိုသိပ်မကြိုက်ဘူး"

ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန် နှင့် အတွဲမညီနိုင်ဟု သူ ထင်မြင်နေမိသည်။

မကြာသေးမီက သူသည် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် စကားစမြည်ပြောခဲ့သည်။

သူငယ်ချင်း၏ ဆွေမျိုးတစ်ဦး၏ သမီးသည် စာတတ်ပေတတ် ရာထူးကြီးသူ တစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့ကြောင်း၊ သူ့သမီး အိမ်ထောင်ကျလျှင် သာယာချမ်းမြေ့သည့်ဘဝကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်မည်ဟု သူ ထင်ခဲ့သည်။သို့သော် တစ်နှစ်သာကြာပြီးနောက် ကလေးမမွေးနိုင်သောကြောင့် ကွာရှင်းခဲ့သည်။

စာပေတတ်မြောက်သူများသည် ကောက်ကျစ်သော အကျင့်ရှိပြီး လှည့်ကွက်များ ကစားတတ်ကြောင်း ဆွေမျိုးများက သူငယ်ချင်းများကို ပြောပြသည်။ ဝမ်လီချမ် သည် အထက်တန်းကျောင်းပြီးခဲ့သူဖြစ်၍ ရိုင်းစိုင်းသည့်သူမျိုး မဟုတ်ချေ။

သို့သော် သူ့သူငယ်ချင်းက ပြောသည်မှာ၊ရာထူးကြီးသူများက ပို၍ပင် အားကိုး၍ မရဟုဆိုသည်။ ရုပ်ရည်ချောမောသူများကလည်း အမြဲတမ်း သူတို့ဘဝက ဖရိုဖရဲဖြစ်ပြီး ဇနီးများကို စွန့်ပစ်ခဲ့ဖူးသော နမူနာအချို့ကိုလည်း ရှိခဲ့သည်။ ရုပ်ရည်ချောမောသော အမျိုးသားများကို အားကိုးအားထားပြု၍ အိမ်ထောင်မပြုသင့်ဟု ဆိုကြသည်။

"အဖေ၊ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘယ်အချက်ကို သဘောမကျတာပါလဲ၊အဖေ ပြောပြရင် ကျွန်တော် ပြင်ပေးပါ့မယ်"  

သူသည် ရှောင်တရှင်း နှင့် မရင်းနှီး‌သေး၍ ရှောင်တရှင်း နှင့် ရင်ဆိုင်ရတိုင်း အထူးအာရုံစိုက်ပြီး ပြောဆိုရသည်။

ရှောင်တရှင်း စကားပင် မပြောနိုင်အောင် ဆွံ့အနေရ၏။ ဝမ်လီချမ် က ရုပ်ချောလို့ သူ သဘောမကျတာလို့ ထုတ်ပြောရမှာလား။

အငယ်ဆုံးသမီးက ဝမ်လီချမ်နှင့်အတူရှိကတည်းက အရင်ကလို မနာခံတတ်တော့ဘဲ လိမ်ညာတတ်လာသည်။ သူမကို အိမ်ပြန်အိပ်ဖို့ ပြောခြင်းက သူမအတွက် ကောင်းဖို့ဆိုသော်လည်း ဝမ်လီချမ်၏ အသွင်အပြင်ကို သူမ စွဲလန်းနေပြီး သူ့စကားကို နားမထောင်တော့ပေ။

ဝမ်လီချမ် ဘာမှားနေမှန်း မပြောနိုင်သေးသော်လည်း သူ့သူငယ်ချင်း၏ စကားကို နားထောင်ပြီးသည့် နောက်မှာတော့ အငယ်ဆုံးသမီး အိမ်ထောင်ကျလျှင် ပျော်ရမှာမဟုတ်ဘူးဟု အမြဲခံစားနေရသည်။သို့သော် သူ့သမီးအငယ်ဆုံးကို ထိုစကားမျိုး မပြောနိုင်သည့်အပြင် ဝမ်လီချမ် ဘက်ကပါနေသော သစ္စာဖောက်သားတစ်ယောက်လည်း ရှိပါသေးသည်။ 

ကောင်းပြီ! အခုပြောဖို့ နောက်ကျသွားပြီ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးလို့ အိပ်တောင်အိပ်ပြီးနေလောက်ပြီ၊ သူဘယ်လောက်ပဲ ကန့်ကွက်နေပါစေ အဲဒါက အသုံးမဝင်နိုင်ဘူး။

သို့သော် သူ ဝမ်လီချမ်ကို တွန့်ဆုတ်စွာ လက်ခံမိလျှင်တောင် သူ့အပေါ် ကောင်းချင်ယောင်ဆောင်၍ မရပေ။

"အဖေ၊ ကျွန်တော် ဟုန်ယန်ကို ကောင်းကောင်း ထားပါ့မယ်၊ အိမ်က မွမ်းမံနေတုန်းပါပဲ၊ဒီနှစ်တော့ ပြီးသွားမှာ သေချာပါတယ်။ နှစ်သစ်ကူးပြီးရင် ကျွန်တော် မင်္ဂလာပွဲလုပ်ချင်တယ်၊သူမ မျက်နှာမငယ်အောင် အစွမ်းကုန်လုပ်ပေးမှာပါ" 

ရှောင်တရှင်း သူ့လက်ကို ယမ်းပြကာ ဝမ်လီချမ်အား ပြန်လွှတ်လိုက်၏။ 

သူ အရမ်းချောနေလို့ ယောက္ခမဖြစ်သူက မကျေနပ်ကြောင်း ဝမ်လီချမ် သိခဲ့ရင် သူဘယ်လိုခံစားရမလဲဆိုတာ အံ့သြစရာပါပဲ။

xxxxxxx💙