Chapter 34

💙Chapter 34 - စီးပွားရေးအခွင့်အလမ်းများ

လျှိုဖုန်းကျန်းသည် ၃ ရက်နေ့တွင် စောစောထသည်။ သားဖြစ်သူအတွက် မုန့်ခြောက်များအား ပြန်နွှေးပေးရမည်ဖြစ်သည်။ ဇူလိုင်လတွင် ပူပြင်းလွန်းပြီး အစားအစားများလည်း ပျက်စီးလွယ်သည်။ ဝမ်လီချမ်က လျှိုဖုန်းကျန်းကို အခြောက်လှန်းထားသော ပေါက်စီများ ပြုလုပ်ခိုင်းပြီး အချဉ်ရည်တစ်ပုလင်းနှင့် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ယူလာခဲ့သည်။နောက်ပိုင်း သူ အိမ်မှာလို အသင့်စားနိုင်မှာမဟုတ်တော့။  

 ရထားပေါ်မှာ စားဖို့ ဘီစကွတ်များ၊ အဆာပြေ ဖျော်ရည်များ ယူသွားဖို့ သူ တွေးနေခဲ့သည်။ ဘီစကွတ်များ သိပ်ဗိုက်မဆာစေပေ။ ဘယ်လောက်ယူသွားရမှန်းတောင် မသိသေးပေ။ သူ့အစ်ကိုအကြီးဆုံးက ရထားစီးသူများသည်ဟု ပြော၏။ထို့ကြောင့် ရထားပေါ်မှာ ကွတ်ကီးအဆာပြေစားဖို့ စိတ်ကူးကို သူ စွန့်လွှတ်လိုက်၏။

ရှောင်ကျန်းကျွင်းသည် အရောင်းစာရေးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် နေရာများစွာသို့ ခရီးထွက်ခဲ့ပြီး ရထားများစွာ စီးခဲ့ဖူးသည်။ သူ့မှာ အတွေ့အကြုံရှိ၏။ မုန့်ခြောက်အား ပြန်ပေါင်းထားခြင်းကသာ အကောင်းဆုံးဖြစ်ပြီး ၎င်းတို့သည် ပျက်စီးရန်လည်း မလွယ်ကူချေ။

ဝမ်လီချမ်၏ ခရီးဆောင်အိတ် တစ်ခုလုံးသည် အဝတ်အစားများနှင့် မုန့်များသာ ရှိ၍ သယ်ရပြုရလွယ်ကူ ပေါ့ပါးသည်။

 နေ့လည်စာစားပြီးနောက် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ဝမ်လီချမ်ကို ဘူတာရုံသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ဝမ်လီချမ်အား ခေါ်သွားသော ကားကိုကြည့်ပြီး သူ့ကို ထားမသွားဖို့ ပြောလိုက်ချင်မိ၏။

သူမ ယောင်းမ၏ စကားကို ရုတ်တရက် နားလည်သွားသည်။ သူ့မှာ အရည်အချင်း ဘယ်လောက်ပဲရှိနေပါစေ၊သူ ဘယ်လောက်ပဲ ပိုက်ဆံရှာလာနိုင်ပါစေ၊သူ့ကို သူမအနားမှာပဲ ရှိစေချင်မိသည်။ 

ဝမ်လီချမ်သည် မနက်ဆယ်နာရီတွင် ရထားလက်မှတ်တစ်စောင်ဝယ်ခဲ့ပြီး ညစာစားပြီးနောက် ရထားဘူတာသို့ စောစောသွားခဲ့သည်။ လူသိပ်မများသည့် စောင့်ဆိုင်းခန်းထဲမှာ ထိုင်ခုံအိုများသာ နေရာယူထားသည်။သူ ပြင်ဆင်ထားသည့် သတင်းစာကို ထုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဖြန့်ခင်းကာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီအိတ်ထဲရှိ ပိုက်ဆံက သူ့ဗိုက်ပေါ်ကို ရောက်သွားသလို ခံစားရသည်။

မနေ့က ရှောင်ဟုန်ယန်သည် အတွင်းခံ အိတ်များကို ချုပ်ပေးခဲ့ပြီး အိတ်ထဲတွင် ငွေသား ယွမ် ၅၀၀၀ ကို ထည့်ထားပေး၏။

 ပိုက်ဆံက လုံခြုံသော်လည်း အိမ်သာသွားရသည်က အဆင်မပြေဖြစ်ပြီး ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်တိုင်း ပိုက်ဆံများလွင့်သွားမှာကို စိုးရိမ်မိ၏။

ဝမ်လီချမ်သည် ပိုကောင်းသောနေရာကို ရှာဖွေမိသည်။ သူ့အနောက်မှာ တိုင်ကြီးတစ်တိုင်ရှိနေ၍ မျက်လုံးမှိတ်ထားလျက်က နောက်ကိုဆုတ်ကာ မှီထားလိုက်သည်။ အိပ်စက်ခြင်းလက်မှတ်မဝယ်ထားရ၍ ရထားပေါ်တွင် တစ်ရက်ခွဲထိုင်ရမည်ဖြစ်သည်။

 ဆယ်နာရီအထိ မအိပ်ပဲ နေဖို့က ခက်ခဲလှသည်။ ရထားက ဆယ့်တစ်နာရီအထိ နောက်ကျနေပြီး ဝမ်လီချမ်သည် နံနက်တစ်နာရီမှ ရထားပေါ်တက်နိုင်ခဲ့သည်။ ရထားပေါ်တွင် လူများစွာရှိပြီး အများစုမှာ ဖြစ်သလို အိပ်စက်အနားယူကြပြီး ရထားပေါ်မှ တက်လာသူများကြောင့် နိုးသွားကြ၏။

 ရထားပေါ်တွင် လူတိုင်း သက်တောင့်သက်သာ မအိပ်ရဘဲ ထူးဆန်းစွာပင် အိပ်စက်ရပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို မှီထားစရာရှိသရွေ့ ရအောင်အိပ်စက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုင်နေရင်း အိပ်ကြရ၍ သူတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ကောက်ကွေးနေပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မှီထားရလေ၏။

 လူလတ်ပိုင်းအရွယ် အမျိုးသားတစ်ဦး ဝမ်လီချမ်၏ ထိုင်ခုံပေါ်တွင် အိပ်ပျော်‌နေခဲ့သည်။ ဝမ်လီချမ် သူ့ကို နှိုးပြီး ရထားလက်မှတ်ကို ပြလိုက်သည်။ထိုလူက သူ့ကို မကျေမနပ် စိုက်ကြည့်ကာ ပါးစပ်က ဆဲဆိုသွားသေး၏။သူကတော့ နားမလည်သလိုမျိုး လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။

ရထားစီးချိန်က အတော်ခက်ခဲသည်။ အထူးသဖြင့် နွေရာသီရထားပင်။ ချွေးနံ့၊ ခြေဖဝါးနံ့များ၊ ခန္ဓာကိုယ်အနံ့ဆိုးများကြောင့် အဆင်ပြေသည်ဟူ၍မရှိပေ။ 

 လမ်းတစ်လျှောက်မှာ ဆင်းသည့် လူနည်းပြီး တက်သည့်လူ ပိုများလာသည်။ ရထားပေါ်တွင် လူများ ပိုများလာ၍ ဝမ်လီချမ်သည် နောက်ဆုံးနေ့တစ်ဝက်တွင် ရေတစ်ငုံမျှ မသောက်ခဲ့ပေ။ ရေသောက်ပြီးလျှင် လူကြပ်နေသောကြောင့် အိမ်သာသွားစရာလမ်းမရှိပေ။ သူသည် ပေါက်စီလေးများအား စားကာ၊ အချဉ်များကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မျိုချရသည်။

ဘတ်စ်ကားပေါ်ကဆင်းပြီးနောက် အိပ်ဖို့ ဟိုတယ်ကို ချက်ချင်းရှာပြီး အိပ်ရာက နိုးပြီးမှသာ ရေချိုးလိုက်သည်။ထို့နောက် လောကျုံးယုံ ကိုဖုန်းဆက်ပြီး သူ့ကိုရှာဖို့ ထွက်လာခဲ့၏။

လောကျုံးယုံက ဘွဲ့ရပြီးဖြစ်သည်။ ဝမ်လီချမ်ကို စောင့်ဆိုင်းရန်အတွက် ကျောင်းအနီးက ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ စောင့်နေ၏။

 "အစ်ကိုဝမ်၊ ဘာလို့ မြို့တော်ကို ရောက်နေတာလဲ"  

လျန့်လီရွှယ်က သူ့ကို မီးစိမ်းပြနေပြီဖြစ်ကာ ယခု သူလည်း ဘွဲ့ရခဲ့သည်။ထိုစဉ် ရုတ်တရက် မြို့တော်ကို လာမည်ဟု ဝမ်လီချမ်ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။

 "ကျုံးယုံ ဘွဲ့ရပြီးရင် မင်းဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ"  

သူ လောကျုံးယုံ၏ ပံ့ပိုးကူညီမှု လိုအပ်သည်။ လောကျုံးယုံ၏ ပံ့ပိုးမှုရရှိခြင်းက လောမိသားစု၏ ပံ့ပိုးကူညီမှုနှင့် ညီမျှသည်။

 "ကျောင်းဆရာလုပ်ဖို့အတွက် ဖူချမ်ကိုသွားမယ်"  

သူက ဤအကြံကို ဟာသတစ်ခုအနေနှင့် အများစုကို ပြောခဲ့တတ်သည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့အဖေက သဘောမတူတာကြောင့်ပင်။

 "လျန့်လီရွှယ်က ကျန်းချမ်ကို ပြန်လာဖို့စီစဉ်နေတာမဟုတ်လား"

လျန့်လီရွှယ်က သည်တစ်နှစ်ပြီးလျှင် စာသင်မှာမဟုတ်ဘူးဟု ရှောင်ဟုန်ယန် ပြောသည်ကို သူကြားဖူးထား၏။

 "မသိဘူး"

 "လျန့်လီရွှယ်က ကျန်းချမ်ကို ပြန်ရောက်ရင် မင်းရဲ့ အစီအစဉ်က ဘယ်လိုလဲ၊ မင်း ကိုယ်တိုင် အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းပြုချင်တာလား၊မင်းက ဘဏ္ဍာရေးကို လေ့လာနေတာ ဆိုတော့ စီးပွားရေးစနစ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအကြောင်း မင်းသိသင့်တယ်"

"အစ်ကိုဝမ်က ဘာအတွက်နဲ့ မြို့တော်ကို လာတာလဲ။"  

ဝမ်လီချမ်၏ အဓိပ္ပါယ်ကို သူ နားလည်သည်။ လျန့်လီရွှယ် သည် ကျန်းချမ်သို့ပြန်လာပါက၊သူလည်း ကျန်းချမ်တွင်အလုပ်လုပ်ရန်ဆန္ဒရှိသည်။ မြို့တော်တွင်နေမည်မဟုတ်ပေ။သူ၏ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းများကလည်း ကျန်းချမ် မှာရှိပြီး သူ့မိသားစု၏ ဆက်သွယ်မှုအားလုံးကလည်း ကျန်းချမ်မှာရှိသည်။

 "ဆရာဝမ်ရဲ့ အသင့်စားခေါက်ဆွဲတွေကို ကြားဖူးတယ်မလား၊ သူက ဒီနှစ် ယန်ကျင်းက စက်ရုံတစ်ရုံမှာ ရင်းနှီးမြုပ်နှံခဲ့တယ်၊ငါလည်း အဲဒီခေါက်ဆွဲ ဖြန့်ဖြူးခွင့်ကို ရချင်တယ်"

 "အစ်ကိုဝမ်၊ အတည်ပြောနေတာလား"

 "အင်း ဟုတ်တယ်"  

 "အစ်ကိုဝမ်၊ စိတ်ပျက်သွားနိုင်တယ်နော်၊ သူတို့ကုမ္ပဏီက ခရိုင်မြို့တော်အများစုမှာ စက်ရုံခွဲတွေကို လာမယ့်နှစ်မှာ ဖွင့်လှစ်တော့မှာ၊ စက်ရုံခွဲရဲ့ မှတ်ပုံတင်ထားတဲ့ အရင်းအနှီးက ၅ သန်းဖြစ်ပြီး အဲဒီ တာဝန်ယူထားတဲ့ ဒေသအတွက် အရောင်းပိုင်းအဓိက တာဝန်ရှိတယ်"  

ခေါက်ဆွဲခြောက်က မြို့တော်မှာ လူကြိုက်များလာသည်။ထို့ကြောင့် စျေးကွက်စီးပွားရေးစနစ်နှင့် ပေါင်းပြီး ကုမ္ပဏီအကြောင်း သူ သိသင့်သလောက်သိထား၏။ 

 "တကယ်လား"  

ဝမ်လီချမ်ကတော့ မုန့်ကို တစ်ယောက်တည်း မစားဟုတွေးပြီး လောကျုံးယုံကို အဖော်လာညှိခြင်းပင်။သူ၏ ခန့်မှန်းတန်ဖိုးအရ ပြည်နယ်မျိုးဆက်များသည် ၁ သန်းအထိ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမည်ဟု ခန့်မှန်းထား၏။ ဘာလို့ အရမ်းများနေရတာလဲ။ 

 "အစ်ကိုဝမ် ကျန်းချမ် မှာ အရင်တွေ့ကြရအောင်!"  

ဆရာဝမ်သည် ယခုအချိန်တွင် အောင်မြင်မှုရရှိနေပြီး သူ့ကို လူတိုင်းက အားကျနေကြရသည်။ ဆရာဝမ် သည် ဤမျှတန်ဖိုးရှိသည်ဟု သူ မထင်ထားခဲ့ပေ။

လောကျုံးယုံသည် ခေါက်ဆွဲခြောက် အဖြစ်အပျက်ဖြစ်ကြောင်း သိခဲ့သည်။ အစ်ကိုဝမ် ရာထူးမှ ထုတ်ပယ်ခံရသည့်အပြင် စက်ရုံက အလုပ်သမားများလည်း အလုပ်ထုတ်ခံရသည်။ စီစဉ်ထားသော စီးပွားရေးအားလုံးကြောင့် နိုင်ငံတဝှမ်း စက်ရုံများသည် အလုပ်သမားများကို အလုပ်မှထုတ်ပစ်မည်ဖြစ်ပြီး နောက်လည်း အလုပ်ထုတ်ခံရမှုများနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော အလုပ်သမားဦးရေ တိုးလာမည်ဖြစ်သည်။

“အစ်ကိုဝမ်၊ စိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့၊ အရှုံးပေါ်နေတဲ့ စက်ရုံတွေ အများကြီးရှိတယ်လို့ အဖေ ပြောတယ်၊ ဈေးကွက်စီးပွားရေးစနစ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ရင် စက်ရုံတွေ အများကြီးပိတ်သွားတော့မှာ သေချာတယ်၊ကျန်းချမ်မှာလည်း စက်ရုံတွေကများနေတာ၊အစ်ကိုဝမ် တခြားသူတွေရဲ့ ထုတ်ကုန်တွေကို ရောင်းတာထက် စက်ရုံ ထောင်ရင် ဘယ်လိုလဲ"

ဝမ်လီချမ်ကို နှစ်သိမ့်ရန် လောကျုံးယုံ ပြောနေခြင်းပင်။အရင်ဆုံး စက်ရုံတစ်ရုံဝယ်ရန် ရန်ပုံငွေ လိုအပ်ပြီး စက်ရုံကိုလည်း ဘယ်အချိန်မှာ ဒေဝါလီခံရမလဲဆိုသည်ကလည်း ရှိသေးသည်။

လောကျုံးယုံ ပြောသည့်စကားက်ို ဝမ်လီချမ် သိပါ၏။စက်ရုံများသည် ယခုဆို ဈေးကွက်ပျက်နေပြီဖြစ်ကာ အလုပ်လည်းဖြုတ်ပစ်နေကြသည်။ ၁၉၉၆ ခုနှစ်တွင် ရာထူးမှ အပြိုင်အဆိုင် ထုတ်ပယ်ခဲ့ကြပြီး အနည်းဆုံး နောက်လေးနှစ် ကျန်သေးသည်။ သူစောင့်နိုင်ပါ့မလား။

လောကျုံးယုံကတော့ ဝမ်လီချမ် ကို နေ့တိုင်း အိမ်ပြန်ဖို့သာ နားချသည်။လျန့်လီရွှယ်သည် ကျန်းချမ်သို့ ပြန်သွားပြီး ဖူချမ် ကို စာသင်မသွားတော့ကြောင်း သူ့မိခင်ထံမှ မနေ့က ဖုန်းလက်ခံရရှိခဲ့သည်။

ဝမ်လီချမ်လည်း အတင်းပြန်ခိုင်းနေသော လောကျုံးယုံကြောင့် နားပူလာကာ သဘောတူလိုက်ပြီး ရထားလက်မှတ်တစ်စောင်သာ ဝယ်လိုက်တော့၏။ 

 ရိုးရိုးသားသား ပြောရလျှင် မျှော်လင့်ချက် အပြည့်နှင့် ရောက်လာခဲ့ပြီးမှ သူ မကြိုးစားမီက မအောင်မြင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

 သူတို့ မနက်ဖြန် ကျန်းချမ် ကို ပြန်သွားပြီး လောကျုံးယုံ နှင့် လိုက်သွားကာ ဈေးဝယ်ဖြစ်သည်။နှစ်ယောက်စလုံးက ပစ္စည်းအများကြီး ဝယ်ပြီးသည်နှင့် ဝမ်လီချမ်လည်း စိတ်ပြန်ကြည်လင်လာရတော့သည်။ 

 အမျိုးသမီးအဝတ်အစားများရောင်းချသည့်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှေ့တွင် ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန်အတွက် ၀တ်စုံများဝယ်နေသည်။

 "အစ်ကိုဝမ်က မိန်းမတွေကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အကုန်သိတာလဲ"  

ဝမ်လီချမ်က လျန့်လီရွှယ် အတွက် ပစ္စည်းဝယ်တတ်အောင် သင်ပေးခဲ့ပြီး လျန့်လီရွှယ် ကြိုက်တတ်မည့် ပစ္စည်းများကိုလည်း အကုန် ပြသပေးသည်။

"မင်းက မိန်းမတွေကို သေသေချာချာ နားမလည်လို့ပါ" 

အဲဒါ တကယ်တော့ မင်းက မိန်းမ မဟုတ်လို့ပဲ။ အလှကြိုက်တဲ့ လျန့်လီရွှယ် လိုမျိုး မိန်းကလေးက ဒီလိုမျိုးဟာတွေ ကြိုက်တာ သိပ်သေချာတာပေါ့။

"အစ်ကိုဝမ်က မိန်းမတွေကို ကောင်းကောင်းသိတယ်၊ မင်းခယ်မနောက်ကိုလိုက်ဖို့ မလွယ်ဘူးလား"  

သူသည် လျန့်လီရွှယ်ကို တစ်နှစ်ကြာအောင် လိုက်ခဲ့သော်လည်း တိုးတက်မှု မရှိခဲ့ပေ။ ဝမ်လီချမ်၏ အကူအညီရပြီး နှစ်ဝက်တွင် လျန့်လီရွှယ်သည် သူ့အပေါ်ထားရှိသော သဘောထားက များစွာကောင်းမွန်လာခဲ့သည်။

ရှောင်ဟုန်ယန်က သူ့ကို အရင်ဆုံး စကြိုက်ခဲ့သည်ဟု သူ ဘယ်လိုဖြေရမှန်းမသိတော့။သူ ပြောလိုက်လျှင် လောကျုံးယုံသည် ကြွားလုံးထုတ်နေသည်ဟု ထင်ရပေမည်။

လျန့်လီရွှယ်သည် သူ၏စွမ်းရည်ကြောင့် အခြေနေကောင်းလာခြင်းမဟုတ်ဘဲ သူမ၏ စိတ်ထားက ရိုးရှင်းနေတာကြောင့်သာ ယခုလို ဖြစ်လာခြင်းပင်။

 "လွယ်ပါတယ်၊ လေးလအတွင်း လက်ထပ်စာချုပ်ချုပ်နိုင်ခဲ့တယ်၊ မြန်တယ်မဟုတ်လား"

ကျန်းချမ် ပြန်ရောက်သော်၊ လောကျုံးယုံက ဝမ်လီချမ်ကို သူ့အိမ်မှာ တစ်ညလောက်နေဖို့ ဖိတ်ခေါ်သည်။တိုက်ဆိုင်စွာပင် သူ့အဖေ လောချွမ်မင် ကလည်း အိမ်မှာရှိနေသည်။

ကျန်းချမ် စီမံရေး ကော်မတီ၏ ဒါရိုက်တာ လောချွမ်မင် သည် နောက်ပိုင်းတွင် စီးပွားရေးကို တာဝန်ယူသော "ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးနှင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကော်မရှင်" ဟု အမည်ပြောင်းခဲ့သည်။ လောကျုံးယုံ၏ နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များတွင် အောင်မြင်မှုသည် သူနှင့် ခွဲ၍မရပေ။သားအဖနှစ်ယောက် အရှိန်အဝါကကြီးမားလှပေ၏။

အဖေလောသည် လမ်းတစ်လျှောက်လောကျုံးယုံကို ဂရုစိုက်ပေးသည့်အတွက် ဝမ်လီချမ်အား ကျေးဇူးတင်ရှိပြီး လောကျုံးယုံအား အိမ်မှာမနေဖို့ ဆူပူနေတော့သည်။

 "အဖေက ဒီလိုပဲ၊ သူက တခြားသူတွေထက် အလုပ်ပိုရှုပ်နေတာ၊ ရေချိုးပြီး ကောင်းကောင်းအိပ်၊ မနက်ဖြန်မှ ဖူချမ် ကို ပြန်လေ"

ဝမ်လီချမ်ကို ပထမဆုံးစတွေ့တုန်းက လောကျုံးယုံ အထင်မကြီးခဲ့ပေ။သူစိမ်းတစ်ယောက်က သူ့ရှေ့မှာ ရုတ်တရက်ရပ်ပြီး ခင်မင်ဖို့လာပြောသည်။မသိလျှင် အဖေကို သားဖြစ်သူက မုန့်သွားဝယ်ဖို့ခိုင်းနေသလိုပင်။ 

 နောက်ပိုင်းမှာ သူ့ကို တကယ် သိလာရပြီး တဖြည်းဖြည်း ယုံကြည်လာခဲ့သည်။ လျန့်လီရွှယ် ကိုလိုက်ရန် ကူညီပေးသောကြောင့်သာ မဟုတ်ပေ။

လွန်ခဲ့သည့်ခြောက်လအတွင်း သူတို့သည် မကြာခဏ ဖုန်းပြောကြပြီး ကျောင်းတွင် သူကြုံတွေ့ခဲ့ရသော အကြောင်းများအား ပြောပြသည်။ ဝမ်လီချမ် က သူ့ကို ရှင်းပြပြီး စိတ်ဝင်စားစရာ အဖြစ်အပျက်တချို့ကိုလည်း ပြောပြပေးတတ်သည်။

ဝမ်လီချမ် သည် တက္ကသိုလ်မတက် ထားသော်လည်း၊ စာပေအလွန်လိုက်စားတာကြောင့်သာ ယခုလို ကောင်းကောင်းသိနေရမှန်း သိသာပေ၏။

ဝမ်လီချမ် ပြန်ရောက်လာပြီး ချန်သဲရုံ အလုပ်လုပ်နေချိန်မှာ စတိုးဆိုင်တံခါးမှာ ပျော်ရွှင်စွာ ပြုံးနေသည့် ရှောင်ဟုန်ယန် ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

 "ဟုန်ယန်"  

ရှောင်ဟုန်ယန်က ချက်ချင်းဆိုသလို သူ့လက်ထဲက ခရီးဆောင်အိတ်ကို ယူပြီး သူ့နဖူးက ချွေးများကို သုတ်လိုက်သည်။

 "အရင်ရေချိုးထား၊ ရှင့်အဝတ်အစားတွေယူဖို့ အပေါ်ထပ်တက်လိုက်ဦးမယ်"

ယခု သူတို့မှာ အိမ်နှစ်လုံးရှိသည်။ စတိုးဆိုင်မှာ အိမ်ရှိပြီး တကယ်အိမ်က သပ်သပ်ရှိသည်။ နှစ်ဖက်စလုံးမှာ ပစ္စည်းများကို အားလုံးစီစဉ်ထားပြီး အနားယူလိုသော နေရာတိုင်းတွင် အနားယူနိုင်သည်။ ဆိုင်မှာ အချိန်အကြာကြီး ကုန်ဆုံးနေတာကြောင့် အစားအသောက်များတောင် ဆိုင်မှာ ရှိနေသည်။

ဝမ်လီချမ် ပြန်လာသောအခါ သူ့အဝတ်အစားများက ချွေးများဖြင့် စိုရွှဲနေပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း အနည်းငယ် ကြေးနီရောင်သန်းနေသည်။ ယခုတစ်နှစ်ပတ်လုံး သူ အပြင်ထွက်တာ တော်တော်များခဲ့၏။

 "အင်း"

သူ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရေချိုးဖို့ ပိုက်ခေါင်းကိုဖွင့်လိုက်သည်။ရေပိုက်မှ စီးထွက်လာသော ရေများသည် ပူနွေးနေသေးသည်၊ လုံးဝမအေးပေ။

ဝမ်လီချမ်သည် ရေချိုးခန်းမှ ထွက်လာရာ ရှောင်ဟုန်ယန် ကတံခါးအပြင်ဘက်တွင် သူ့ကို စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။သူက သူမကို ဆွဲဖက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။

 "ကိုယ့်ကိုသတိရနေလား"

သူ အပြင်ထွက်သွားသည်မှာ ဆယ်ရက်ရှိပြီ ဖြစ်၍ သူမကို လွမ်းနေမိသည်။

 "ရှင် ပင်ပန်းနေပြီလား"  

သူ ခရီးထွက်ပြီး ဆယ်ရက်လောက်ကြာမှ ဖုန်း ၂ ခါလောက်သာ ပြောဖြစ်သည်။

xxxxxx💙