Chapter 7

📽️Chapter 7

အခြေအနေ : ဝီချက်(WeChat)တွင် ပြန်အပ်ကြသည်

ဟူရုံချီ၏ရုံးခန်းတွင်…

စုတျန့်တျန့်က ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်လျက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ ဒေါသကြောင့်တုန်ယင်နေသည်။

“ အဲ့ဒီ ရန်ရှူက လူကြီးမင်းစုန့်နဲ့ပတ်သက်နေတာလား…”

ဟူရုံချီ၏နောက်ကျောမှာမူ ဘီးလှည့်ကုလားထိုင်တွင် တင်းတင်းကပ်နေကာ စိတ်အခြေအနေကို ပြင်ဆင်ရန်အတွက် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရသည်။

“ အကြောင်းရင်းတော့ရှိမှာပေါ့… မဟုတ်သေးဘူး ရန်ရှူကို ငါပဲ‌ခေါ်လာတာ… သူ့မှာသာ စုန့်မိသားစုနဲ့ပတ်သက်မှုရှိရင် ငါမသိဘဲဘယ်နေမှာလဲ…ပြီးတော့ သူတို့သာအချင်းချင်းသိကြတယ်ဆိုရင် ရန်ရှူရဲ့ကျော်ကြားမှုက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်အတွင်းမှာ ထိုးကျလာမှာမဟုတ်ဘူးလေ…”

“ ဒါပေမယ့်လည်း လူကြီးမင်းစုန့်က သူ့ကိုလေ့ကျင့်ရေးအခန်းမှာ လူကိုယ်တိုင်သွားရှာပြီး နှစ်‌ယောက်တည်း အချိန်တချို့ဖြုန်းခဲ့ကြတယ်တဲ့…”

စုတျန့်တျန့်ပြောနေစဉ်မှာပင် လက်ကိုဆန့်ကာ ရန်ရှူ၏လေ့ကျင့်ရေးအခန်းရှိရာဘက်သို့ ဒေါသတကြီးညွှန်ပြနေသည်။

“ ဒါက ဘာကိုမှ သက်သေမပြနိုင်ဘူးလေ…”

စုတျန့်တျန့် နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။

“ မလုပ်နိုင်ဘူးလား … ကျွန်တော်ဘယ်လိုလုပ်နိုင်မှာလဲ… လူကြီးမင်းစုန့်က သူ့အတွက် ကျွန်တော့်ကာရိုက်တာကို ဖြိုချပစ်ခဲ့တာလေ…ကြော်ငြာတွေအများကြီး အဖျက်ခံလိုက်ရပြီးတော့ ရိုက်ခါနီးဒရမ်မာကလည်း အခွင့်အရေးမရှိတော့ဘူး…အကုန်လုံးက အဲ့ဒီကောင်ရန်ရှူအတွက်ပဲလေ… သူတို့တွေဘယ်လိုလုပ်ပြီးများ ဆုံသွားကြတာလဲ…လူကြီးမင်းစုန့်က အရူးများလား… သာမန်အလုပ်သမားကိုကူညီပေးဖို့အတွက် ရင်းနှီးမြုပ်နှံထားတဲ့လူကို ထိုးကျွေးတယ်တဲ့… ကျွန်တော့်ရဲ့ဝင်ငွေက သူနဲ့ပဲသက်ဆိုင်နေတာလေ…”

“ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်လေ… နောက်ဆုံးတော့လည်း ရန်ရှူက အဖြောင့်မဟုတ်ဘူးပဲ…”

ထိုအကြံအကြောင်းကြားရစဉ်အခါက စုတျန့်တျန့် မအံ့ဩမိပေ။ သို့သော်လည်း သူ၏နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ မကျေမနပ်ရှုံ့မဲ့သွားရသည်။ ဆူပွက်လာသောခံစားချက်များမှာ သူ၏ခေါင်းထိတိုင် ထိုး‌တက်လာရသော်လည်း အဆုံး၌ သူမြိုချပစ်ရုံသာ တတ်နိုင်ခဲ့သည်။

တစ်ချိန်က သူ တက်နင်းချင်ခဲ့သည့် စီနီယာမှာ ယခုတွင် သူ့ကိုဖုန်မှုန့်အဖြစ် ပိတ်ချပစ်ခဲ့သည်။ စားပွဲများမှာ ရုတ်တရက်လှန်သွားသည်ဖြစ်ရာ စုတျန့်တျန့် မည်သို့မှ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် မနေနိုင်တော့ပေ။

[ T/N - အခြေအနေတွေက ရုတ်တရက် ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားတယ်လို့ ပြောချင်တာပါ ]

စန့်ရှန်းနှင့် ဟူရုံချီတို့ကိုသာ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါက မည်သူမဆို စန့်ရှန်းကိုရွေးချယ်ကြလိမ့်မည်ပင်။

စန့်ရှန်းက အရပ်ရှည်ပြီး ချောမောခံ့ညားကာ အံ့ဩဖွယ်ကောင်းသည်။ ရွှေသခင်ကြီးတစ်ယောက်ပုံစံမျိုး မဟုတ်သော်လည်း ယောင်္ကျားမိန်းမထောင်ပေါင်းများစွာတို့၏ အိပ်မက်များတစ်ဝက်ခန့်အတွက် ထိပ်တန်းအဆင့်ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ထိုပေါင်ကြီးကို တင်းတင်းဖက်ထားနိုင်မည်ဆိုပါက စိတ်ဆင်းရဲရမည်မဟုတ်ပေ။ 

ဒါပေမဲ့ အဲလိုလူက ရန်ရှူကို စေတနာထားပေးဖို့ အစပြုလာတယ်ပေါ့လေ…

ရန်ရှူက ဘယ်လိုတောင်ကံကောင်းနေလို့ ဒီလိုလူနဲ့ ဆုံတွေ့နိုင်ရတာလဲ…

ဤအရာမှာ စုတျန့်တျန့်ကို ပိုမိုဒေါသထွက်လာစေသောကြောင့် အစာအိမ်ပင်နာလာရသည်။

“ အခုချိန်မှာ ဓာတ်ပုံတွေအတွက် ဖြေရှင်းဖို့နည်းလမ်းမရှိဘူးလား…”

စုတျန့်တျန့် ထပ်မေးလိုက်သည်။

“ ကျွန်တော်တို့ပုံတွေကိုသာ သူ့လက်ထဲမှာ ထပ်ထားရမယ်ဆိုရင် စာချုပ်သက်တမ်းကုန်သွားတာပဲဖြစ်ဖြစ် ရပ်လိုက်တာဖြစ်ဖြစ် သူတို့က အဲလ်ိုနည်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုဖိနှိပ်ထားတော့မှာနော်…”

“ ငါမင်းအတွက် ကူစဉ်းစားပေးပါ့မယ်ကွာ… ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး နည်းလမ်းစဉ်းစားတုန်းမှာတော့ သူတို့နဲ့တွေ့တာမျိူးကို လျှော့ထားကြတာပေါ့…”

စန့်ရှန်း၏လက်ထဲတွင် စုတျန့်တျန့်၏အသက်တံခါးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကိုမူ ဟူရုံချီ သိမနေခဲ့ပေ။

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကုမ္ပဏီကို ဝယ်ယူပြီးပြီးချင်း စန့်ရှန်းမှ ဟူရုံချီထံသို့ ရိုက်ချက်ကြီးကြီးတစ်ခုနှင့် သတိပေးမှုကြီးတစ်ခု ပေးပို့လာသည်။

—————

စုတျန့်တျန့် ဟူရုံချီ၏ရုံးခန်းမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်ပြီး ကားထဲတွင်ထိုင်ကာ သူငယ်ချင်းများထံ စာပို့နေသည်: [ ဟူရုံချီက သုံးစားမရတဲ့ကောင်ပဲ… ဒီလောက်ရက်တွေအများကြီးကြာပြီး‌တာတောင် ဖြေရှင်းနည်းမတွေ့သေးဘူးတဲ့…သူက ကြွားတဲ့နေရာမှာပဲ တော်တာ…]

သူ၏သူငယ်ချင်းမှာ စာအမြန်ပြန်လာသည် : [ စန့်မိသားစုရဲ့သခင်လေးက တကယ်ကြီး ရန်ရှူကိုစိတ်ဝင်စားနေတာလား…]

စုတျန့်တျန့်၏လက်ချောင်းများက မျက်နှာပြင်ပေါ်သို့ အားကုန်သုံး၍ဖိလိုက်သည် : [ ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် သူတို့ အဆင်ပြေမှာမဟုတ်ပါဘူး…]

သူငယ်ချင်းများမှာ သိချင်လာကြသည် : [ ဘာလို့လဲ…]

စုတျန့်တျန့် : [ ငါကြားဖူးတာတော့ ရန်ရှူမှာ ရည်းစားဟောင်းရှိဖူးတယ်တဲ့… ငါ အဲ့ဒီအကြောင်းကို တူးထုတ်ပြီးတဲ့အခါကြရင် ရန်ရှူကတော့ သနားစရာကောင်းသွားတော့မှာလေ… သူ့အပေါ်မှာရှိတဲ့ ဥက္ကဌစန့်ရဲ့စိတ်ဝင်စားမှုကိုလည်း တဖြည်းဖြည်းဆုံးရှုံးရလိမ့်မယ်…]

အစမှအဆုံးအထိ သူနှင့်စန့်ရှန်းတို့အကြားတွင် ပြဿနာရှိမည်ဟု စုတျန့်တျန့် မည်သည့်အခါလေးကမှ မတွေးမိခဲ့ပေ။

အဆုံး၌ စန့်ရှန်းကဲ့သို့ လူကုံတန်မိသားစုမှသားတစ်ယောက်ကို ရင်ဆိုင်နိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း သူသိနေခဲ့သည်။

—————

ရန်ရှူက မျက်နှာပေါင်းတင်ကပ်ခွာကိုကပ်လျက် ရေချိုးခန်းအတွင်းမှ သီချင်းညည်းရင်းထွက်လာသည်။ ထိုင်ချလိုက်ပြီးနောက် ကော်ဖီစားပွဲပေါ်မှဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်သည်။

ဝေ့ပေါ်မှအခြေအနေကို ကြည့်နေစဉ် သူ၏စိတ်ခံစားချက်များမှာ ကောင်းမွန်နေသည်။ သူ၏လက်ချောင်းများမှာ မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် လျင်မြန်စွာလှုပ်ရှားသွားပြီး အချိန်နှင့်အမျှပေးပို့လာသော စာများကို ခဏကြာကြည့်နေမိသည်။

ရန်ရှူ စိတ်အခြေအနေကောင်းနေ၍ စာပို့ရန်နေရာကိုဖွင့်ထားပေးခဲ့ပြီး ၎င်းတို့အကြား လျှောက်ဖတ်ကြည့်နေခဲ့သည်။

ရန်ရှူ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် ဖန်တစ်ယောက်၏စာပို့လာခြင်းကိုနှိပ်လိုက်သည်။ မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် ပွတ်ဆွဲနေရင်းဖြင့် တစ်ဖက်လူ၏သတင်းများကိုပါ ကြည့်နေပြီး တစ်ဖက်မှာ သူ၏သီးသန့်စာပေးပို့ရန်နေရာကို သစ်ခေါင်းပေါက်တစ်ခုသဖွယ် မှတ်ယူခဲ့သည်ဟု သူသံသယရှိခဲ့သည်။

စာများမှာအလွန်များနေသောကြောင့် ရန်ရှူ ၎င်းတို့ကိုဖတ်ရခြင်းအား သဘောမကျခဲ့ချေ။ အစပိုင်းတွင် သူ ဤအတိုင်း ပြန်ထွက်မည်လုပ်ခဲ့သော်လည်း အချို့သောစကားလုံးများကို ရှာတွေ့သွားပြီးနောက် ရပ်တန့်သွားသည်။

[ ကျွန်မ ရှင့်ကို နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် စာပို့တာပါ…]

[ နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်… ကျွန်မ ရှင့်ကိုသဘောကျတယ်…]

တစ်စုံတစ်ရာမှားယွင်းနေသည်ကို သတိထားမိသွားသောကြောင့် ရန်ရှူ ထိုဖန်၏စာများကို အသေးစိတ်ပြန်ဖတ်လိုက်သည်။

ထိုမျှအထိ အသည်းအသန်မဖတ်မိပါက အဆင်ပြေပေလိမ့်မည်။ ရန်ရှူ ဖတ်မိလေလေပိုဒေါသထွက်ရလေလေဖြစ်ကာ ရိုးရှင်းစွာ ပြန်စာတစ်ယောက်ရေးပြီး မေးလိုက်သည်။

“ မင်း ဘယ်မှာလဲ…”

မိနစ်အနည်းငယ်ကြာစောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် ရန်ရှူ သူ့ဖန်၏ပြန်စာကို ဆက်လက်မစောင့်နိုင်တော့ချေ။

နာရီကိုကြည့်လိုက်ရာ အချိန်မှာ ညဆယ်နာရီခွဲနေပြီဖြစ်သည်။ သူ အနည်းငယ်စိုးရိမ်လာသောကြောင့် ထိုမိန်းကလေး၏ဝေ့ပေါ်အဓိကစာမျက်နှာကို နှိပ်လိုက်ပြီး လိုက်ရှာလိုက်ရာ သူမ မကြာခဏ tagလေ့ရှိသော မိန်းကလေးကိုရှာတွေ့သွားခဲ့သည်။

ထိုသူငယ်ချင်းဆီသို့ ရန်ရှူသီးသန့်စာပို့ကာ မေးလိုက်သည် : 

[ မင်းရှိလား…]

ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ ပြန်စာမှာမြန်ဆန်ခဲ့သည်။

ယိုယိုဒီနေ့ဟော့ပေါ့စားတယ် : [ အားးးး… ]

ယိုယိုဒီနေ့ဟော့ပေါ့စားတယ် : [ ညီမလား…]

ရန်ရှူ : [ screenshot ]

ရန်ရှူ : [ သူ့ကိုသိလား… သူငါ့ဆီ စာပို့လာပြီး သတ်သေတေ့ာမယ်လို့ ပြောလာတယ်… သူကဘယ်မှာနေတာလဲ…]

ယိုယိုဒီနေ့ဟော့ပေါ့စားတယ် : [ ဟမ်… ]

အဆိုပါမိန်းကလေးမှာ မည်သည့်အရာမှားယွင်းနေသည်ကို ရန်ရှူနားမလည်ခဲ့ပေ။ 

ကံကောင်းစွာဖြင့် ထိုမိန်းကလေးမှ ချက်ချင်းစာပြန်လာသည်။

ယိုယိုဒီနေ့ဟော့ပေါ့စားတယ် : [ သူ့ဆီမွေးနေ့လက်ဆောင် ပို့ပေးဖူးတာမလို့ သိတယ်… ကျွန်မတို့ ရဲခေါ်လိုက်သင့်လား…]

ယိုယိုဒီနေ့ဟော့ပေါ့စားတယ် : [ လိပ်စာပုံပေးပို့လာ …]

ရန်ရှူ : [ သူ့ လုံခြုံရဲ့လားဆိုတာ အရင်ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်ပါ…]

ယိုယိုဒီနေ့ဟော့ပေါ့စားတယ် : [ ဟုတ်ကဲ့…]

နှစ်မိနစ်ခန့်စောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် တစ်ဖက်လူမှစာပြန်လာသည် : [ သူဖုန်းမကိုင်ဘူး ကျွန်မ ရဲကိုတော့ခေါ်လိုက်ပြီ… အခုတော့ ဖုန်းဆက်ခေါ်နေလိုက်မယ်…]

ရန်ရှူ ထိုအချိန်တွင် ထိတ်လန့်လာသည်။ မျက်နှာပေါင်းတင်ကပ်ခွာကို ဆွဲခွာကာ ကော်ဖီစားပွဲပေါ်အမြန်ပစ်တင်လိုက်ပြီး တံခါးဆီသို့လျှောက်ကာ အင်္ကျီအမြန်လဲလိုက်သည်။

လိပ်စာကို သူကြည့်လိုက်ရာ ထိုနေရာမှာ သူ့အိမ်နှင့်မဝေးလှ၍ ကားမောင်းသွားနိုင်သည်။

ထိုမိန်းကလေး၏သီးသန့်စာများကို သူဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

သူမထံတွင် လူနာတင်ကားခေါ်ရန် ငွေမရှိမည်ကို သူစိတ်ပူနေပြီး ဆေးရုံသို့သွားရမည်ဆိုပါက ငွေချေရန်မရှိမည်ကိုပါ သူစိုးရိမ်နေမိသည်။

ထိုအချိန်တွင် သူ၏လက်ထောက်မှာ ရုံးဆင်းသွားပြီဖြစ်သောကြောင့် ရန်ရှူ လက်ထောက်ကို လှမ်းမခေါ်လိုက်တော့ချေ။ ကားထဲသို့ဝင်ကာ လမ်းညွှန်ရန်ပြောလိုက်ပြီး ကားမောင်းထွက်လာခဲ့သည်။

ခရီး၏လမ်းတစ်ဝက်မှာ ချောမွေ့ခဲ့သော်လည်း ဒုတိယတဝက်အရောက်တွင် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်သို့ရောက်သွားခဲ့သည်။ လမ်းဘေးတွင် လမ်းမီးတိုင်များမရှိသောကြောင့် သူလှည့်ရမည့်လမ်းချိုးကို ရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။

အခြေအနေမှာ အရေးကြီးနေခဲ့သော်လည်း ရန်ရှူ ယာယီလမ်းပြင်နေခြင်းနှင့် ကြုံလိုက်ရသည်။

“ ဘာလဲ ဒီနေရာက…”

ရန်ရှူ စိတ်ညစ်သွားရသည်။ ကားကိုရပ်ကာ ကားထဲမှထွက်လိုက်ပြီး ဖုန်းမီးရောင်နှင့်လမ်းတစ်လျှောက် ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လျှောက်လိုက်မိသည်။ ထိုလမ်းမှာ ဖြတ်သန်း၍ရမည် မရမည်ကို သူ မသိနေပေ။

တစ်ခဏမျှကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူအလွယ်တကူ ဝင်မသွားရဲချေ။

သူက အမှောင်ကိုလည်း အတော်ကြောက်သည်။

လက်ရှိအခြေအနေမှာ အရေးပေါ်မဟုတ်ခဲ့ပါက ရန်ရှူ ကြောက်လွန်း၍ ငိုမိလိုက်‌နိုင်သည်။

ကားထဲတွင်ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖုန်းကိုထုတ်၍ ဆွေ့ဟို့ယွီထံစာပို့လိုက်သည် : [ အစ်ကိုယွီ မြို့စွန်ကလမ်းက ပြင်ဖို့အတွက်ယာယီပိတ်ချထားတယ်… လမ်းညွှန်မှာလည်းအသစ်မပြင်ထားသေးဘူး… ကျွန်တော်လမ်းမရှာနိုင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…]

အစ်ကိုယွီက ပန်းလေးတစ်ပွင့်လိုလှတယ် : [ မင်းဘယ်သွားနေတာလဲ… ဘာလို့ကိုယ်တိုင်ကားမောင်းနေရတာလဲ…]

အာအက်စ် : [ အမ်းး…]

အစ်ကိုယွီက ပန်းလေးတစ်ပွင့်လိုလှတယ် : [ မြေပုံကြည့်နိုင်စွမ်းကိုပဲ ကြည့်လေ… လမ်းညွှန်က အသစ်ထည့်ပေးထားတယ်ဆိုရင်တောင် မင်းလမ်းပျောက်နေသေးတာကို… တစ်ယောက်ထဲကားမောင်းသွားဖို့ ဘယ်သူကများ ယုံကြည်ချက်လာပေးထားတာလဲ…]

အာအက်စ် : [ ကျွန်တော့်ဖန်က သတ်သေတော့မယ်… ကျွန်တော်စိတ်ပူနေလို့ သူ့ကိုသွားတွေ့ဖို့လုပ်ခဲ့တာ..]

အစ်ကိုယွီက ပန်းလေးတစ်ပွင့်လိုလှတယ် : [ ငါ့ကိုတည်နေရာပို့လိုက်…]

ရန်ရှူ ဆွေ့ဟို့ယွီထံသို့ လိပ်စာပို့ပေးလိုက်သည်။

ခဏကြာစောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် ရင်းနှီးနေသော ပရိုဖိုင်နှင့် သူငယ်ချင်းအဖြစ်တောင်းဆိုမှုတစ်ခုကို ရလာသည်။

စန့်ရှန်း…

အဆုံး၌ ဆွေ့ဟို့ယွီမှာ နိုင်ငံရပ်ခြား‌တွင်ရှိနေသေးသည်ဖြစ်ရာ စန့်ရှန်းမှာ ဆွေ့ဟို့ယွီ သူ့အတွက်ခေါ်ပေးမည့်အကူအညီဖြစ်မည်ဟု ရန်ရှူ မှန်းဆလိုက်မိသည်။ 

သူ၏လက်ချောင်းများ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် ခဏတာရစ်ဝဲနေသော်လည်း ရန်ရှူ လက်ခံလိုက်သည်။

သူငယ်ချင်းအဖြစ်တောင်းဆိုမှု ရပြီးသည်နှင့် စန့်ရှန်း စာအမြန်ပို့လိုက်သည် : [ လာနေပြီ…]

ရန်ရှူ စာအမြန်ရိုက်ကာ ပြန်ဖြေလိုက်သည် : [ ဒီကနေဆို အတော်လေးဝေးနေပြီ… မြို့လယ်ကနေလာရင် မိနစ်လေးဆယ်လာရမယ်… တကယ်လို့လမ်းအတူမပျောက်ချင်ဘူးဆိုရင်တော့ ငါ့ကို အသစ်ပြန်ပြန်ထားတဲ့လမ်းညွှန်ပဲ ကူရှာပေး…]

အိတ်စ် : [ စောင့်ဦး ခဏနေရောက်မယ်…]

ရန်ရှူ အလျော့မပေးခဲ့ချေ။ ကားမီးများကို အမြင့်ဆုံးဖွင့်ကာ ဘေးနားပတ်ဝန်းကျင်ကိုမီးထိုးလိုက်ပြီး ကားထဲမှထွက်၍ အနားရှိလမ်းများကို ထပ်ကြည့်လိုက်သည်။

လမ်းညွှန်ထဲပါသည့် မူလလမ်းမကြီးမှာ ပြန်ပြင်နေသည့် ရေပိုက်ဖြစ်နိုင်သည်။ မြေကြီးများကို တူးထားပြီးပြီဖြစ်သောကြောင့် ဖြတ်သွားရန်ခက်ခဲပေမည်။ ရန်ရှူ လမ်းလွှဲမှသွားရန်ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း အခြားလမ်းမရှိနေခဲ့ပေ။

အနီးနားတွင် အခြားဖြတ်သွားနိုင်မည့်လမ်းရှိမည်လားဆိုသည်ကို သူတွေးနေမိသည်။

လမ်းရှာနေစဉ်မှာပင် သူ့ကားအနီးသို့ကပ်လာသော ရဲကားကို ရန်ရှူအမှန်တကယ်မြင်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ရဲဝန်ထမ်းတစ်ဦးမှ ခေါင်းကိုအပြင်ထုတ်ကာ သူ့ထံလမ်းမေးလာသည်။ 

“ ညီအစ်ကို ဒီနားကိုဘယ်လိုသွားရလဲဆိုတာသိလား…ကျွန်တော်တို့အခုပဲဝင်လာဖို့လုပ်ခဲ့ပေမယ့် လမ်းကဆုံးနေပြီ…”

ရဲကားဖြတ်သွားရန် ကြိုးစားနေသည့်လမ်းမှာ ရန်ရှူ ဖြတ်သွားနိုင်မည်လားဟု တွေးနေသည့်လမ်းပင်။

ရန်ရှူ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

“ ကျွန်တော်လည်းမသိဘူး‌… ကျွန်တော်လည်း လမ်းလိုက်ရှာနေတာ… ခင်ဗျားတို့က ကျောက်ရှင်းရွေ့ရဲ့အိမ်ကို သွားကြမှာမလား…”

“ ဟုတ်တယ် ဘယ်လိုသိတာလဲ…”

“ အိုးး ကျွန်တော်က အကြောင်းကြားခဲ့တဲ့သူလေ ကျွန်တော်လည်း သွားချင်တယ်…”

ရန်ရှူ ရဲဝန်ထမ်းနှင့်အတူ လမ်းရှာရန်သွားမည်အပြုတွင် ရုတ်တရက်ဆိုသလို အလင်းရောင်များကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။

ဒရုန်းငယ်လေးအချို့မှာ ကောင်းကင်ယံတွင် ပျံဝဲနေပြီး ဒရုန်းတိုင်းတွင် အလင်းပေးပစ္စည်းများကို တပ်ဆင်ထားသောကြောင့် ညအမှောင်ထဲတွင် အမျိုးစုံသောပုံရိပ်များကို ထုတ်ဖော်နေသည်။ ၎င်းမှာ တရားဝင်ရုံးပိတ်ရက်များ၏ ဖျော်ဖြေပွဲများတွင် အသုံးပြုလေ့ရှိသကဲ့သို့ပင်။

ဒရုန်းအောက်ခြေတွင် ကင်မရာရှိနေပြီး အလင်းရောင်ကိုရှာနေသည့် ရန်ရှူကိုတွေ့သွားသည်နှင့် အနားသို့ကပ်လာသည်။

ဒရုန်းကိုတွေ့လိုက်သည်နှင့် ထိုအရာမှာ စန့်ရှန်း၏လက်ချက်ဖြစ်ကြောင်း သူသိလိုက်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် စန့်ရှန်းမှာ တရားလွန်ပြုမူတတ်သော်လည်း အကူအညီတောင်းရသည့်အချိန်တိုင်းတွင် စန့်ရှန်းအေးအေးဆေးဆေးဖြေရှင်းနိုင်ကြောင်းကို သူအလွယ်တကူစိတ်ချထားနိုင်သည်။

ထိုကဲ့သို့သောအရာမျိုးတွင် ရန်ရှူ စန့်ရှန်းကိုအပြည့်အဝယုံကြည်သည်။

“ ဒီမှာလမ်းပြရပြီ…”

ပြောပြီးသည်နှင့် ကားဆီသို့ပြန်ကာ မီးများကိုပြန်လည်ချိန်ညှိလိုက်သည်။ ဒရုန်းမှလမ်းရှာရန် ပြန်ထွက်သွားသည်နှင့် ရန်ရှူအဆုံး၌ လူထပ်စုလိုက်သည်။

ဒရုန်းအချို့မှာ မြှားပုံသဏ္ဍာန်ပုံဖော်နေပြီး သူသွားရမည့်လမ်းကြောင်းကို ပြသနေသည်။

ရန်ရှူ ရဲကား‌ဆီသို့အော်ခေါ်လိုက်သည်။

“ လိုက်သွားရအောင်…”

ရဲဝန်ထမ်းမှာ ဒရုန်းပေါ်လာမှုကြောင့် အံ့ဩနေပုံရသော်လည်း ခဏကြာကြောင်အနေပြီးနောက် ဒရုန်းနောက်သို့လိုက်သွားလိုက်သည်။

ကားနှစ်စီးမှာ ဒရုန်းမှညွှန်ပြချက်အတိုင်း လိုက်မောင်းသွားကြပြီး မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်းပင် ပြင်ဆင်နေသည့် အဓိကလမ်းမကြီးကိုဖြတ်ကျော်လာကာ လမ်းလွှဲအဆုံးတွင် သွားရမည့်နေရာသို့ရောက်လာကြသည်။

အနီးတဝိုက်တွင် ရွာများရှိနေသောကြောင့် ဒရုန်းများပေါ်လာခြင်းကို မြင်လိုက်ပုံရသည့်ရွာသားများမှာ ရန်ရှူထံကြည့်နေကြသည်။

ရန်ရှူ ကားထဲမှထွက်ကာ ရဲဝန်ထမ်းနှင့်အတူ ခြံထဲသို့ဝင်သွားလိုက်သည်။

ရဲဝန်ထမ်းမှ တံခါးဖျက်ဝင်ရန် ကြိုးစားနေစဉ် ရန်ရှူ စန့်ရှန်းထံစာပို့လိုက်သည် : [ ဒါတွေက လူမြင်ကောင်းတာလည်း မဟုတ်ဘူး မီးတွေကိုပိတ်လိုက်တော့ လူတွေအများကြီးကို မဆွဲဆောင်မိစေနဲ့…]

စာပို့ပြီးခဏအကြာတွင် ဒရုန်းမှမီးများကိုပိတ်ကာ ပျံသန်းသွားခဲ့သည်။

ရန်ရှူ ဒရုန်းကိုလျစ်လျူရှူထားလိုက်ပြီး ရဲဝန်ထမ်းမှ အောင်အောင်မြင်မြင် တံခါးဖျက်ဝင်နိုင်ကာ လူအမြန်ကယ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ရဲဝန်ထမ်း၏အရှိန်မှာ အလွန်မြန်လှပြီး ရန်ရှူ အထဲမှလူ၏ပုံစံကို သေချာမမြင်လိုက်ရခင်မှာပင် “ ဆေးရုံသွားရမယ်” ဟုပြောသံကိုကြားလိုက်ရကာ လူကိုရဲကားဆီသို့ သယ်သွားခဲ့သည်။

စန့်ရှန်း ဆေးရုံသို့ရောက်ချိန်တွင် ရဲဝန်ထမ်းမှအရာအားလုံးကို ကိုင်တွယ်ပြီးစီးကာ ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။

အရေးပေါ်ခန်းထဲတွင် လူနာတစ်ဦးသာရှိနေပြီး ကျန်ကုတင်များမှာမူ လွတ်နေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် မိန်းကလေးမှာနိုးလာခဲ့ပြီး စောင်အောက်တွင် ရှိုက်ငိုနေခဲ့သည်။

📽️