MM Story Teller

Chapter 36

Viewers 3k

📽️Chapter 36

မထင်မှတ်ထားစွာပင် စန့်ရှန်းက သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဆိုဖာသို့ ပြန်ခေါ်သွားသည်။ သူ မတ်မတ် မထိုင်ရသေးခင်မှာပင် စန့်ရှန်းက ပုခုံးကို ဖိချလိုက်လေသည်။

"လျို့ရွှမ်းရဲ့ အိမ်ကို သွားမလို့လား…"

လျို့ရွှမ်းက ဘယ်က ပါလာရပြန်တာလဲ...

ငါ တစ်ခါမှ လျို့ရွှမ်းနဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခု ထူထောင်ဖို့ တစ်ခါမှ မစဥ်းစားခဲ့ပါဘူး...

ဘာလို့ စန့်ရှန်းက အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် မရှိရတာလဲ...

"ဘာလို့ ငါ့ကို လာဂရုစိုက်နေတာလဲ…"

ပြောပြီးနောက် ရန်ရှူ စန့်ရှန်းအား တွန်းထုတ်လိုက်သည်။

သူက စန့်ရှန်း၏ ပြိုင်ဘက် မဟုတ်ခဲ့သည်မှာ စိတ်မကောင်းစရာပင်။ သူ အနမ်းခံလိုက်ရသောအခါ ထပ်ပြောမည့်စကားလုံးများလည်း ပြန်ပြီးမျိုချခံလိုက်ရသည်။

ဤနှစ်များအတွင်း စန့်ရှန့်က သူ့အား လွန်စွာ ကြင်နာပေးခဲ့ပုံရသည်။ စိတ်အားထက်သန်နေလျှင်ပင် ငြင်သာစွာ ပြုမူပေးခဲ့သည်။

ရုတ်တရက် စားမတတ် ဝါးမတတ် အနမ်းခံနေရခြင်းက ရန်ရှူအား ခက်ခက်ခဲခဲ ရုန်းကန်စေခဲ့သော်ငြား ပို၍ပင် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိန်းချုပ်ခံထားနေရသည်။

ရန်ရှူက လက်နှင့် ခြေထောက် နှစ်ဖက်လုံး သုံးလိုက်သည်။ ဒူးကွေးကာ စန့်ရှန်း၏ ရင်ဘတ်ကို ထောက်ထားပြီး စန့်ရှန်းကို အားကုန်တွန်းထုတ်ကာ ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။

"မင်း ရူးနေတာလား…"

“ကိုယ်တို့ ပြန်တွဲမယ်ဆိုရင် မင်းကို ဂရုစိုက်လို့ ရတယ်မလား…"

စန့်ရှန်းက မျက်နှာထားကို နူးညံ့စေလိုက်ရင်း ပြောလာသည်။

သို့သော်ငြား သူ့တွင် လေးလေးနက်နက် မျက်နှာထားတစ်ခု ရှိနေဆဲပင်။

"..."

စန့်ရှန်း ဒေါသထွက်နေသည်ကို မြင်သောအခါ ရန်ရှူ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး သူဆက်ပြီး "ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်သင့်သေးရဲ့လား"ဟု တွေးမိသွားသည်။

စန့်ရှန်း ထပ်မေးလိုက်သည်။

"ဒါဆို ပြန်တွဲရအောင်... ကိုယ့်ကောင်လေး ဖြစ်ပေးနိုင်မလား…"

ရန်ရှူက ထိုလေသံကို မကျေနပ်သဖြင့် မနေနိုင်ဘဲ မေးလိုက်သည်။

"မင်းက ငါနဲ့ ပြန်တွဲချင်တာလား... လက်စားချေချင်နေတာလား... အခုလုပ်နေတဲ့ မျက်နှာထားကိုလည်း ကြည့်ဦး…"

"မင်းက ပြန်မတွဲချင်လို့လား…"

စန့်ရှန်းက သူ့လက်ကို အားထပ်ထည့်ကာ ဖိထားသည်။

"မင်း... မင်း... ငါ့ကို အရင်လွှတ်ပေး…"

"အရင် ဖြေပေးရမယ်…"

"မ...မလုပ်ချင်ဘူး... မလုပ်ဘူး... ပြန်မတွဲချင်ဘူးလို့"

ရန်ရှူမှာ ဖြေလိုက်ပြီးနောက် သူ့ပါးကိုသူ ရိုက်ချင်မိသွားရသည်။

'ငါ ဘာလို့ စကားထစ်နေရတာလဲ…'

"ကောင်းပြီလေ…"

စန့်ရှန်းက ရန်ရှူကို တကယ် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် ထရပ်လိုက်သည်။

ဒါက ကောင်းတဲ့ လက္ခဏာလား... သူတို့တွေ အဆင်ပြေသွားပြီလား...

ဒါ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ...

ရန်ရှူ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထထိုင်လိုက်သည်။ စန့်ရှန်း အခန်းတစ်ခုထဲ ဝင်သွားလေသောအခါ သူက စန့်ရှန်းအား ပဟေဠိ ဖြစ်နေသော အမူအရာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက်အလျင်အမြန် ထရပ်ကာ တံခါးဆီသို့ ပြေးသွားလိုက်ပြီး ချက်ချင်း ထွက်သွားရန် ပြင်လိုက်သည်။

ထိုအပြုအမူက စန့်ရှန်း ပြန်ရောက်လာအောင် ဆွဲဆောင်မိသွားစေသည်။ စန့်ရှန်းက သူ့ရှေ့တွင် ရပ်ကာ သူ့ကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီးနောက် အိပ်ခန်းရှိရာသို့ လျှောက်သွားလေတော့သည်။

"ကိုယ် တွေးနေတာ မင်းက နှစ်နှစ်လောက် မလုပ်ခဲ့ရတော့ ချောဆီသွားရှာပေးရမယ်လို့လေ... ကြည့်ရတာ မင်းကတော့ မလိုအပ်တဲ့ ပုံပဲ…"

ရန်ရှူမှာ စန့်ရှန်း၏ ပုခုံးပေါ်တွင် အသယ်ခံလာခဲ့ရပြီး အိပ်ရာပေါ်သို့ ပစ်ချခံလိုက်ရသည်။

သူ့ခန္ဓာကိုယ်က မြင့်တက်ပြီး ပြုတ်ကျသွားသော်ငြား ချက်ချင်းအသိမဝင်နိုင်သေးပေ။

ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီအခြေအနေထိ ဖြစ်သွားရတာလဲ...

"စန့်ရှန်း..."

ရန်ရှူ သူ့နာမည်ကိုခေါ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။

"ယောကျ်ားလို့ ခေါ်…"

စန့်ရှန်း အမိန့်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် ရန်ရှူကို ထပ်နမ်းလိုက်ပြီး အိပ်ရာထက်သို့ အခိုင်အမာ ဖိချထားလိုက်လေသည်။

*****

စန့်ရှန်းက ကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်ကာ ရန်ရှူကို အကြောလျှော့ရန် ကူညီပေးနေခဲ့သည်။

ရန်ရှူ၏ ခြေသလုံးသားများက တုန်ယင်နေဆဲ ဖြစ်ပြီး သိသိသာသာပင် ကြွက်တက်နေဆဲ ဖြစ်နေသည်။

သူ မျက်လုံးပင့်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးများမှလွဲ၍ စောင်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ ရှုပ်ပွနေသော စောင်အောက်တွင် ရန်ရှူက ပုန်းနေရင်းဖြင့် ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေသည်။ အက်ကွဲနေသော အသံဖြင့် ဆူပူရန်လည်း မမေ့ပေ။

"အနံ့ဆိုးတဲ့ ခွေးကောင်…"

"နာနေလား…"

စန့်ရှန်း မေးလိုက်သည်။

"နာတယ်…"

"ဘယ်နေရာမှာ နာနေတာလဲ…"

"နေရာတိုင်း နာနေတာ…"

စန့်ရှန်းက ခပ်ဖွဖွ ပြုံးလိုက်သည်။ ယင်းမှာ သူမသက်မသာ ဖြစ်မနေကြောင်း ပြောသည့် လိမ်ညာမှုတစ်ခုသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

မတိုင်မီက သူအနည်းငယ် သဝန်တိုမိသွားသည်မှာ အမှန်ဖြစ်ပြီး ရန်ရှူကလည်း ပြန်မတွဲချင်ဟု ပြောလာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အကြား မည်သို့သော ဆက်ဆံရေးဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နာမည်တပ်စရာ မရှိသဖြင့် သူ့ကို စိတ်မလုံခြုံဖြစ်စေခဲ့ရသည်။

ရန်ရှူသည်လည်း သူ့အခြေအနေကို သိသည်။ သူ၏ စိတ်ခံစားချက်များကို အမြဲတမ်း အာရုံစိုက်ထားပြီး သူ့ဘက်ကို တွေးပေးကာ အမြဲ ဂရုစိုက်ပေးခဲ့သည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့် အခြားသူများနှင့် ရင်းနှီးသော ဆက်ဆံရေး ရှိသည်မှာ ရှားပါးလှသည်။

ရန်ရှူနှင့် လျို့ရွှမ်းတို့ ရုတ်တရက် ဆက်သွယ်မှုက စန့်ရှန်းအား လှုံ့ဆော်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။

အတိတ်တွင်မူ ရန်ရှူက ငိုကြွေးနေရင်း သူ့အား ဆူပူကြိမ်းမောင်းပေလိမ့်မည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ ရန်ရှူ ခြေသလုံး ကြွက်တက်သွားသဖြင့် ငိုရလွန်း၍ မောသွားလေတော့သည်။ ခေါင်းမာသူလေးက အလျှော့ပေးကာ ညှာတာပေးရန် တောင်းပန်လာမှ သူလည်း အသိပြန်ဝင်လာခဲ့ရသည်။

"သက်သာလား…"

စန့်ရှန်း ထပ်မေးလိုက်သော်လည်း ရန်ရှူ ပြန်မဖြေခဲ့ပေ။

စန့်ရှန်းက ရန်ရှူ၏ ခြေထောက် ကြွက်တက်ခြင်း မရှိတော့ကြောင်း သေချာအောင် လုပ်ထားပြီးမှ အခန်းပြင်သို့ ထွက်ကာ ဆရာဝန်ထံ ဆက်သွယ်လိုက်ပြီး အိမ်သို့ လာရန် ပြောလိုက်သည်။

ဆက်သွယ်ပြီးသွားသောအခါ အခန်းထဲမှ အနံ့အသက်များကြောင့် ရန်ရှူ ရှက်သွားမည် စိုးသဖြင့် ရန်ရှူကို စောင်ဖြင့် ပတ်ကာ ဘေးမှ အခန်းသို့ ပို့လိုက်သည်။

ရန်ရှူက အားတစ်စက်မှ မကျန်တော့သဖြင့် စန့်ရှန်းအား သူလုပ်ချင်သလို လုပ်ခွင့် ပြုထားလိုက်သည်။

စန့်ရှန်းက ဘေးအခန်းကို ရှင်းလင်းနေသည်။

ထို့နောက် ရန်ရှူကို စောင်ထဲမှ ထုတ်ကာ နဖူးလေးကို အနမ်းပေးလိုက်သည်။

"ကိုယ် အကြောင်းအရင်း မရှိဘဲ ပြဿနာ လုပ်မိသွားတယ်... ကိုယ့်ရဲ့ ကောင်လေး အဆင်ပြေရဲ့လား…"

"မပြေဘူး... လုံးဝကို မပြေဘူးကွ…"

"ဒေါက်တာကျိုး လာကြည့်ပေးလိမ့်မယ်... အရင်လိုပဲ အယောင်ကျတဲ့ဆေးအိတ်ပဲ သယ်လာမှာ…"

“…”

စန့်ရှန်း ပြောပြီးသွားသောအခါ ထရပ်ကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး ဒေါက်တာကျိုးကို ကြိုဆိုလိုက်သည်။ ဒေါက်တာက အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

စန့်ရှန်းက မလိုက်လာခဲ့ပေ။ ထိုအစား ပြောလိုက်သည်။

"လက်ဖက်ရည်အေးအေးလေး သွားပြင်လိုက်ဦးမယ်…"

"ငါ နို့လက်ဖက်ရည် သောက်ချင်တာ…"

ရန်ရှူက အက်ကွဲနေသောအသံဖြင့် တောင်းဆိုလိုက်သည်။

သို့သော်လည်း ဒေါက်တာကျိုးက ဝင်ပြောလိုက်၏။

"ဒီလောက် လည်ချောင်းနာနေတာ ရေနွေးပဲ သောက်သင့်တယ်…"

စန့်ရှန်းက "ကောင်းပါပြီ" ဟုပြောလိုက်သော်လည်း ရန်ရှူကို ပြန်ဖြေသည်လား နောက်မှ ထပ်ပြောသည့် ဒေါက်တာကျိုးကို ပြန်ဖြေလိုက်သည်လား မရှင်းလင်းပေ။

ဒေါက်တာကျိုးက ရန်ရှူကို ဆေးထိုးပေးလိုက်ပြီး ရန်ရှူက စောင်ထဲမှ ခေါင်းပြူထွက်ကာ အသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။

"ဒေါက်တာ.. တစ်ခုလောက် မေးချင်လို့…"

"ပြောလေ…"

ဒေါက်တာကျိုးက ထိုမြင်ကွင်းမျိုးနှင့် နေသားကျပြီးသား ဖြစ်၍ အမူအရာက တည်ငြိမ်နေလေသည်။

"ကျောက်ကပ် အားနည်းတာမျိုး မရှိတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်အတွက်လေ... ဒါပေမယ့် လူတစ်ယောက်က သူ့ကို ကျောက်ကပ်အားနည်းတာလို့ အထင်မှားပြီး အားဆေးတွေ တိုက်လိုက်မိတယ်... ရလဒ်ကတော့ သူ့ရဲ့ ဟိုဟာက ပိုကြီးလာလို့... ဆေးစွမ်းပြယ်အောင် အချိန်ဘယ်လောက်လောက် ကြာနိုင်မလဲ…"

စန့်ရှန်း၏ အပူစွမ်းအားက ပြင်းထန်လွန်းလှသဖြင့် သူလည်း သေအောင် ညှင်းဆဲခံလိုက်ရသည်။

"..."

ဒေါက်တာကျိုး ထိုစကားကို ကြားပြီးနောက် အကြောင်းအကျိုးကို မသိတော့ဘဲ ဝေခွဲမရ ဖြစ်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် လက်ကိုမြှောက်ကာ ခပ်ရှက်ရှက်ဖြင့် ခေါင်းကုတ်မိသွားလေသည်။

ရန်ရှူက ဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဆေးညွှန်းပေးခဲ့သည့် တိုင်းရင်းဆေးဆရာဝန်ကို Wechat တွင် မေးလိုက်သည်။

အဘယ်ကြောင့် အိပ်ရာပေါ် သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် သေလုနီးပါး ဖိချခံလိုက်ရပြီး သနားညှာတာပေးရန် တောင်းဆိုကာ ခြေထောက်ကြွက်တက်မှ လွှတ်ပေးခဲ့သည့် အကြောင်းအရင်းကို ဖော်ထုတ်ရမည်။

တိုင်းရင်းဆေးဆရာဝန်က သဘောကောင်းလှပြီး သူ့ကို လျှင်မြန်စွာ စာပြန်လာ၏။ [ဆေးကို ခဏလောက်ပဲ သောက်ရင်တောင် အချိန်တစ်ခုလောက်ထိ သက်ရောက်နေဦးမှာ... ပြီးတော့ စိတ်ကြွလာတွေ၊ စိတ်မငြိမ်သက်တာတွေ၊ ထိလွယ်ရှလွယ်တာတွေ ဖြစ်လာနိုင်သေးတယ်…]

ရန်ရှူက ဖုန်းမျက်နှာပြင်ထက်မှ စာကိုကြည့်ကာ စန့်ရှန်း၏ ပုံမှန်မဟုတ်သော အပြုအမူများကို ပြန်တွေးမိသွားသည်၊ သူအဆုံးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် သက်ပြင်းချမိသွားလေသည်။

ဒီနေ့ရဲ့ ကံဆိုးမှုတွေက တကယ်တော့ ငါ့အမှားကြောင့်ပဲ ဖြစ်နေတာကိုး...

ဒါနဲ့ ABO ဝတ္ထုတွေထဲက အယ်လ်ဖာတွေရဲ့ RUTကာလဆိုတာ ဘာကွာသေးလဲ... ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ်က ပိုတောင် ပြင်းထန်လာသေးတယ်... စန့်ရှန်းရဲ့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခွန်အားက အမြဲတမ်း ကောင်းနေတဲ့အချက်က ရှိသေးတယ်...

ရန်ရှူ တွေးလေလေ ပို၍ ထိတ်လန့်လာလေလေပင်။

RS: [ဆေးစွမ်းပြယ်ဖို့ ဘယ်လောက် ကြာမှာလဲ…]

တိုင်းရင်းဆေးခန်းမ: [မင်းရဲ့ ကိုယ်ခံအားနဲ့ ဇီဝကမ္မအခြေအနေကို ကြည့်ရမယ်... ကျန်းမာရေးကောင်းရင် သာမန်လူတွေထက် ပိုကြာလိမ့်မယ်... ဆေးဖြတ်လိုက်ပြီးရင် လဝက်ထက်ပိုကြာနိုင်တယ်…]

ရန်ရှူ အချိန်တွက်လိုက်သည်။

တစ်လထက်မနည်း... ငါ ခံနိုင်မလား... သေမလားပဲ...

ဒေါက်တာကျိုးက ဆေးချိတ်ပေးပြီးနောက် ပြန်သွားသည်။ စန့်ရှန်းမှာ အပ်ကို ဖြုတ်ပေးနိုင်သည်အထိ လုပ်နေကျ ဖြစ်ခဲ့၏။

ရန်ရှူ ထိုအခြေအနေ ဖြစ်ရခြင်းမှာ တစ်ခါနှစ်ခါ မကပေ။

စန့်ရှန်းက ခွက်နှစ်ခွက် ကိုင်၍ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

"ဒါက ရေနွေးအပြည့်ထည့်ထားတာ... တခြားတစ်ခုက နို့လက်ဖက်ရည်... တစ်ဝက်ပဲ လုပ်ထားတာမို့ နည်းနည်း သောက်လို့ ရတယ်…"

ရန်ရှူက စောင်အောက်တွင် လှဲနေရင်း တီးတိုးပြောလိုက်သည်။

"မင်း ဆန္ဒရှိတယ်ဆိုရင် ပြန်တွဲကြရအောင်လေ…"

စန့်ရှန်း အေးခဲသွားလေသည်။ သူက ရန်ရှူကို သံသယ ဖြစ်ဟန်ဖြင့် ကြည့်ကာ အချိန်အတော်ကြာပြီးမှ မေးလိုက်သည်။

"ဒီလိုဆို... မင်းကို ဂလက်ဆီတစ်ခုရဲ့ နာမည် ပေးမယ်လေ... ဒါပေမယ့် နှစ်နည်းနည်းလောက်တော့ အလုပ်ကြိုးစားရဦးမယ်…"

"..." ရန်ရှူက စန့်ရှန်း၏ အခြေအနေအတွက် တာဝန်ရှိသည်ဟု ခံစားရသဖြင့် စန့်ရှန်းအား ဆူပူကြိမ်းမောင်းရန် ယုံကြည်ချက် မရှိပေ။

ဒီလို ရုတ်တရက် သဘောထားပြောင်းလဲမှုကြီးက စန့်ရှန်းကို ပိုပြီး စိတ်တထင့်ထင့် ဖြစ်သွားစေတာပဲ…

ရန်ရှူ ရေခွက်ကို လက်လှမ်းယူလိုက်သောအခါ စန့်ရှန်းက သူထနိုင်အောင် အပြေးလာကူပေးသည်။ သူက ရေခွက်ကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။

ရန်ရှူ ရေတစ်ငုံသောက်ပြီးသွားသောအခါ အနည်းငယ် ရင်အေးသွားသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသဖြင့် စန့်ရှန်းအား စတင်ကြိမ်းမောင်းလေတော့သည်။

"စန့်ရှန်း မင်းသာ မိသားစုကောင်းမှာ မမွေးလာရင် ဒီလို စိတ်အခြေအနေမျိုးနဲ့ ဒီဘဝမှာ ဟင်းသုံးခွက်နဲ့ ဟင်းရည်တစ်ခွက်တောင် သောက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး…"

ရန်ရှူ ယခုတွင် သူ့အား ကြိမ်းမောင်းနိုင်လေပြီ ဖြစ်ကြောင်း တွေ့လိုက်ရမှသာ စန့်ရှန်းတစ်ယောက် စိတ်သက်သာရာ ရစွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ထိုအချင်းအရာက ရန်ရှူတစ်ယောက် သာမန်အခြေအနေသို့ ပြန်ရောက်သွားပြီဟု ဆိုလိုခြင်းပင်။

မတိုင်မီက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ရန်ရှူအား တုံးအအလေးဖြစ်အောင် လုပ်မိသွားလေပြီလားဟုပင် တွေးနေမိသည်။

ရန်ရှူက ရေတစ်ငုံ ထပ်သောက်လိုက်ပြီး သူ့အား ဆက်လက်ကျိန်ဆဲနေခဲ့သည်။

"ငါက မြေပေါ်က ဘီလုံးငှက် မဟုတ်ရင်တောင် အနည်းဆုံးတော့ သဘာဝဆန်တဲ့ သံစဥ်ပဲ... သစ်ပင်အိုကြီးတွေရဲ့ ဟိန်းဟောက်မှုကနေ ရုန်းမထွက်နိုင်တဲ့ သန့်စင်တဲ့ သဲတွေရဲ့ အသံကို နားထောင်ကြည်စမ်းပါ... အခုပြောစမ်း... မင်းက တိရိစ္ဆာန် ဟုတ်လား မဟုတ်ဘူးလား…"

"အင်းပါ... ကိုယ်က တိရိစ္တာန်ပါပဲ…"

"မင်းအရင်က ကောင်းကောင်း ပြုမူခဲ့သေးတာပဲ... အခုတော့ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဟမ်…"

စန့်ရှန်းက စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်သည်။

"ကိုယ် ရိုက်ကူးရေးအဖွဲ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီးသွားပြီ... နှစ်ရက်လောက် လာမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောထားတယ်... ပြီးရင် reality show ကို တန်းသွားမယ်... နောက်ကျမှ ဆုံးရှုံးမှုတွေကို ကိုယ် ကျခံပေးလိုက်မယ်…"

ရန်ရှူက ရေကိုသာ ဆက်သောက်နေပြီး စန့်ရှန်းအပေါ် အမြင်ကြည်ပုံ မပြပေ။

"ဒါဆိုရင်..."

စန့်ရှန်းက ရန်ရှူကို ကြည့်လိုက်သည်။

"အဲ့ဒါ... အခု ကိုယ်တို့တွေ ထပ်လုပ်လို့ ရမလား... ခုနက အားလုံး ပြေလျော့သွားပြီ ဆိုတော့ အစကလောက် နာတော့မှာ မဟုတ်ဘူး…"

ရန်ရှူမှာ ရေသီးလုနီးပါးပင်။

"ဘာပြောချင်တာလဲ…"

ရန်ရှူ အော်ဟစ်လိုက်သည်။

"မင်း မိလ္လာမြောင်းကို ဖြတ်သွားရင်ရော ဘယ်လိုလဲ... မင်းကိုယ်မင်း တိရိစ္ဆာန်လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လူမဟုတ်ဘူးလို့ တွေးလိုက်တော့တာလား... လူသားဆန်တဲ့ကိစ္စတွေကို မစဥ်းစားတတ်တော့တာလား…"

"ဟုတ်ပါပြီ... ဟုတ်ပါပြီ... မအော်ပါနဲ့တော့…"

စန့်ရှန်းက ရန်ရှူ၏ အသံကို သည်းမခံနိုင်ပေ။

"စန့်ရှန်း စောင့်နေလိုက်... အစ်ကိုယွီကို ရိုက်ခိုင်းမှာ မင်းကို..."

စန့်ရှန်းက သူ့ကို ဖြောင်းဖျလိုက်ရသည်။

"ဟုတ်ပါပြီ... သူလာလို့ သဘာဝရဲ့ သံစဥ်တွေ မကြားရရင် စိတ်သောကရောက်သွားမှာပေါ့... ဒါပေမယ့် ကိုယ်ထင်တာ ဘီလုံးငှက်က ပိုပြီး ဆွဲဆောင်မှု ရှိသလိုပဲ…"

ရန်ရှူက စန့်ရှန်းအား ဆက်ပြီး ကြိမ်းမောင်းရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း ထိုစကားကို ကြားသောအခါ ချက်ချင်း တိတ်သွားလေသည်။

အဓိကအချက်မှာ ခပ်တင်းတင်း မျက်နှာထားကြီးကို ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ရယ်ချမိမည် စိုး၍ ဖြစ်သည်။

ကံအားလျော်စွာဖြင့် မရယ်မိဘဲ သူ့ဂုဏ်သိက္ခာကို ထိန်းထားနိုင်ခဲ့သည်။

ရန်ရှူက စောင်အောက်တွင် လဲလျောင်းနေရင်း တစ်စက်ပြီးတစ်စက် ကျနေသည့် ဆေးရည်များကို ကြည့်နေခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ရန်ရှူက သူ့လက်ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ကာ ဆွေ့ဟို့ယွီထံ ပို့လိုက်သည်။

အစ်ကိုယွီက ပန်းလေးလို လှတယ်: [ကွန်ကရက်ကျူလေးရှင်း…]

RS: [ကျွန်တော် အခု အသံမထွက်တော့ဘူး…]

အစ်ကိုယွီက ပန်းလေးလို လှတယ်: [ကွန်ကရက်ကျူလေးရှင်း…]

RS: [မနက်ဖြန် ရိုက်ကူးရေးတောင် မသွားနိုင်တော့ဘူး…]

အစ်ကိုယွီက ပန်းလေးလို လှတယ်: [ကွန်ကရက်ကျူလေးရှင်း…]

RS: [ထပ်ခါတလဲလဲ လုပ်တာက ပြီးပြည့်စုံမှု မရှိပေမယ့် အနည်းဆုံးတော့ အစ်ကို့လို တုံဏှိဘာဝေ မဟုတ်ဘူးလေ…]

အစ်ကိုယွီက ပန်းလေးလို လှတယ်: [ငါကတော့ တကယ် ခြောက်ကပ်နေတော့မယ်... သူ့ကို နှစ်ရက်လောကက် ရိုးသားလိုက်စမ်းပါကွာ... ငါ ဆက်မပြောချင်တော့ဘူး... မင်းရဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခရီးစဥ်ကြီးကိုလည်း မကြားချင်ဘူး…]

လက်မလျှော့ချင်သည့် ရန်ရှူက စုအန်းရီကို ပုံပို့လိုက်သည်။

အန်တီစု:[…]

RS: [ငါ့အသံလည်း အက်ကွဲနေပြီ…]

အန်တီစု: [နင်တို့ နှစ်ယောက် ဆယ်နှစ်လောက် ဘယ်လိုများ တွဲနေနိုင်ကြပါလိမ့်…]

RS: [ဒီတစ်ခါတော့ သူ တကယ် လွန်လာတာ…]

အန်တီစု: [သူက နှစ်နှစ်လောက် ထိန်းထားခဲ့ရတာဆိုတော့ နားလည်ပေးလို့ ရပါတယ်…]

RS: [သူ့ကို စကားကို မပြောချင်တာ…]

အန်တီစု: [သြော်…]

RS: [ဒီတစ်ခေါက်က စန့်ရှန်း သဝန်တိုသွားတာလေ... အများကြီး သဝန်တိုသွားတာနော်... အလိုလေး... သူငါ့ကို တအား ဂရုစိုက်တာပဲ…]

အန်တီစု: [ငါမအားလို့.. စကားမပြောနိုင်သေးဘူး…]

ရန်ရှူက အားရကျေနပ်စွာဖြင့် ဖုန်းပြန်ချကာ ဆေးရည်ကုန်အောင် စောင့်နေလိုက်သည်။

စန့်ရှန်းက စားပွဲပေါ်မှ အစီအရင်ခံစာကို ကြည့်နေရင်း ရန်ရှူဘေးတွင် ဝင်ထိုင်နေခဲ့သည်။

"ဆေးရည်က အရမ်းအေးတာပဲ…"

ရန်ရှူ အထွန့်တက်လိုက်သည်။

📽️

Prev Next