Chapter 51

💙 Chapter 51- စကားများရန်ဖြစ်ခြင်း။

ဝမ်လီချမ်သည် တစ်လခွဲကျော် အလုပ်များနေတာကြောင့် သူ့မွေးနေ့တွင်ပင် အိမ်ပြန်လာပြီး ညစာမစားဖြစ်ပေ။

လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး အလုပ်ရှုပ်နေကြ၍ သမီးဖြစ်သူကို လျှိုဖုန်းကျန်းနှင့်အတူ ညဘက်ကျလျှင် သိပ်ရတော့သည်။ဝမ်လီချမ်သည် နေ့တိုင်း မနက်စောစောမှသာ ပြန်လာရပြီး တစ်ခါတရံ ပြန်လာချိန်မရဘဲ တစ်ညလုံး စက်ရုံရှိ ကုလားထိုင်ပေါ်တွင်သာ ထိုင်နေခဲ့ရသည်။

အမှာစာများ တက်လာပြီး စက်ရုံမှာ လုံလောက်စွာ မထုတ်လုပ်နိုင်ခဲ့သဖြင့် လာမည့်နှစ်တွင် ထပ်မံတိုးချဲ့ရန် လိုအပ်လာသည်။

 မနေ့ညက ဝမ်လီချမ်သည် အိမ်မပြန်ဘဲ ရုံးထဲမှာ တစ်နာရီလောက်သာ မှေးပြီး အလုပ်ဆက်လုပ်ခဲ့၏။ စက်ရုံထဲမှာသာ နေခဲ့သည်။ စက်ချို့ယွင်းမှု သို့မဟုတ် အခြားအသေးအဖွဲကိစ္စများဖြစ်လာပါက၊ ထုတ်လုပ်မှုတိုးတက်မှု နှောင့်နှေးခြင်းမရှိစေဖို့ သူ စောင့်ကြည့်နေရ၏။ အခြားသူများက ၎င်းကို ချက်ချင်းမကိုင်တွယ်နိုင်ချေ။

 ညနေစောင်းသော် စက်ရုံမှာ ခယ်မဖြစ်သူ ယူလာသည့် အစားအစာတချို့ကို စားပြီး တိုက်ပွဲဆက်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေရလေပြီ။ထိုစဉ်ရှောင်ဟုန်ယန်က သူ့ကို အိမ်ပြန်လာဖို့ ခေါ်သည်။သူမ၏ လေသံကို နားထောင်ရင်း ကောင်းသည့်ကိစ္စမဟုတ်မှန်း သူခံစားလိုက်ရသည်။

သူ ချက်ချင်းအိမ်ပြန်သွားရာ သူ့အမေ လျှိုဖုန်းကျန်း က ရှောင်ဟုန်ယန် တတိယထပ်မှစာကြည့်ခန်းထဲမှာ စောင့်နေသည်ဟု ပြောလေ၏။ 

 မကြာသေးမီက၊ ကျန်းလီဟွာ သည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ပညာရေးဌာနသို့ မကြာခဏ ရောက်ရှိလာပြီး ရှောင်ဟုန်ယန်နှင့် လာတွေ့ခဲ့သည်။ကျန်းလီဟွာသည် ဝါဒဖြန့်ဌာနမှဖြစ်ပြီး သူမနှင့် ဌာနမတူသလို တစ်ထပ်တည်းတွင် တာဝန်ကျခြင်းမဟုတ်ပေ။

နှစ်ယောက်သား စကားစမြည်ပြောပြီးတိုင်း၊ ကျန်းလီဟွာ က သူမကို စာမေးပွဲအတွက် ဘယ်လိုမျိုး ပြန်လည်ပြင်ဆင်မလဲဆိုသည်ကို မေးတတ်သည်။ ရှောင်ဟုန်ယန် ၏ တိုးတက်မှုကို ဂရုစိုက်ပြီး သူမ ကူညီနိုင်သည့်အရာများ ရှိမရှိကို သိရှိလို၍ မေးခြင်းဖြစ်သည်။

ဘာမှမသိသေးသော ပထမအကြိမ် မေးလာသောအခါ ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားရ၏။ ဒုတိယအကြိမ် မေးသည်အထိ သူမ နားမလည်နိုင်သေး။တတိယအကြိမ် မေးလာမှ ကျန်းလီဟွာ ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို သူမ သိလာရ၏။

ဝမ်လီချမ် က ရာထူးတိုးမည့်အကြောင်းတို့ကို ရွှယ်ကျစ်ယုံ အား မေးမြန်းခဲ့သည်။ထို့ကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန် သည် လာမည့်နှစ်တွင် စာမေးပွဲဖြေဆိုရန် ပြင်ဆင်နေသည်ဟု ထင်ကြောင်း ကျန်းလီဟွာ က ပြောလာသည်။

ရှောင်ဟုန်ယန် သည် အိမ်သို့ပြန်သွားပြီးနောက် ကျန်းလီဟွာ ပြောသမျှမှန်ကန်ပြီး သူမ၏ အထက်တန်းကျောင်းဖတ်စာအုပ်များနှင့် ပစ္စည်းများကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။

 အားလုံးသိကြတာကို သူမက ဘာကြောင့် ဘာမှ မသိရတာလဲ။

ဝမ်လီချမ်သည် စာကြည့်ခန်းတံခါးဝရှိ စားပွဲခုံတွင် မလှုပ်မယှက်ထိုင်နေသော ရှောင်ဟုန်ယန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် သူ့ယောက္ခမအိမ်မှ ပြန်ယူလာသော ဖတ်စာအုပ်များ ရှိနေ၍ ရှောင်ဟုန်ယန် သိပြီးသားဖြစ်နိုင်မှန်း သူနားလည်လိုက်သည်။

 "ဟုန်ယန်..." 

ဝမ်လီချမ် စားပွဲဆီသို့ လျှောက်လာပြီး သူမ နာမည်ကို ခေါ်လိုက်သည်။

 "ဒီစာအုပ်တွေ ဘာလို့ရောက်နေတာလဲဆိုတာ ကျွန်မကိုရှင်းပြနိုင်မလား"  

သူမကို ဘာကြောင့် စာပြန်ဖြေဖို့ ဆုံးဖြတ်စေခဲ့တာလဲ။သူမ စာမေးပွဲလုံးဝမဖြေချင်ဘူးလေ။

 "မင်းကို နောက်နှစ်မှာ စာမေးပွဲဖြေစေချင်တယ်" 

ယနေ့က ထိုအကြောင်းကို ပြောဖို့ အချိန်ကောင်းမဟုတ်မှန်း သူသိသော်လည်း၊ သည်အဆင့်ကို ရောက်နေပြီမို့ မဟုတ်ဘူးဟု မငြင်းချင်တော့ပေ။ 

 "ဘာလို့လဲ၊ကျွန်မ သဘောတူလို့လား၊ ရှင် သွားခိုင်းရင် သွားရမှာလား ၊ ရှင်ပဲ ကျွန်မကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ခိုင်းတယ်၊ အိမ်မှာနေပါ၊ အလုပ်မလုပ်ပါနဲ့ဆိုပြီး နှုတ်ထွက်ခိုင်းတယ်၊ ရှင်ပြောတာကို ကျွန်မနားထောင်ခဲ့တယ်၊အခုလည်း စာပြန်ဖြေခိုင်းနေတယ်၊ စာမေးပွဲအောင်ရင် ကျွန်မက ဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲ၊ကျွန်မကို အဝေးကိုတွန်းပို့ပြီး ကျောင်းတက်စေချင်တာ ရှင့်ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်အမှန်လား"

ရှောင်ဟုန်ယန် နောက်ဆုံး စကားကိုပြောပြီး ငိုပြီး ထွက်သွားဖို့ပြင်လိုက်၏။ ဝမ်လီချမ်က သူမကို ဆွဲထားလိုက်သည်။

 "ဟုန်ယန်၊ မဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ့်စကားကို နားထောင်ပါ၊ ကိုယ်လည်း မင်းကို မသွားစေချင်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်းစာပြန်မလေ့လာရင် ရာထူးတိုးလို့မရဘူး၊ မင်းရဲ့အနာဂတ်ကို စဉ်းစားရမယ်မလား"

 "သမီးကလည်း ကျွန်မ အမေလို့မခေါ်တတ်သေးဘူး၊ကျွန်မ ကျောင်းကပြန်လာရင် ကလေးက မှတ်မိပါတော့မလား"

ဘာလို့ ရာထူးတိုးရမှာလဲ၊ သူမ သူတို့ကို မထားခဲ့ချင်ဘူးလေ၊သူ ဘာလို့ ဒီလောက်ထိ ရက်စက်ရသလဲ၊သူမကို ဘာကြောင့် ထွက်သွားခိုင်းဖို့ ဆန္ဒရှိနေရတာလဲ။

 "မဟုတ်ပါဘူး သမီးကိုတွေ့ဖို့ မကြာခဏခေါ်သွားပေးမယ်၊ မင်း အိမ်လည်းပြန်လာလို့ရပါတယ်"  

ဝမ်လီချမ်သည် ရှောင်ဟုန်ယန် ကို ပွေ့ဖက်ချင်သော်လည်း ရှောင်ဟုန်ယန် က သူ့ကို ပွေ့ဖက်ခွင့်မပြုဘဲ ရုန်းကန်နေတော့သည်။

 "လွှတ် ၊ ကျွန်မ ရှင့်ကို မမြင်ချင်ဘူး" 

သမီးကို တွေ့ဖို့ ခေါ်သွားမယ် ဟုတ်လား။ ကျောင်းတက်နေတဲ့နေရာက အဝေးကြီးမှာလေ၊ မကြာခဏ လာလည်ဖို့၊သမီးကို တွေ့လာပေးဖို့ဆိုတာ ခရီးပန်းတာနဲ့တင် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးမလား။ 

ထိုစကားတို့က ဝမ်လီချမ် သူမကို ချော့ဖို့ အဓိပ္ပာယ်မရှိသည့် စကားများ ပြောနေမှန်း သူမ သိသည်။

 ဒါက ဘာကြောင့်လဲ။

အတူတူ အချိန်ဖြုန်းဖို့ပင် အလုပ်များရသည့်အထဲ၊ ယခု သူမကို စာပြန်လုပ်စေချင်ပြန်သည်။ တက္ကသိုလ် ပထမနှစ်သင်တန်းက လေးနှစ်၊ လေးနှစ်ကြီး ခွဲနေခိုင်းရခြင်းရဲ့ သဘောတရားက ဘာလဲ။ ဝမ်လီချမ်သည် သူမကို အဘယ်ကြောင့် စာလေ့လာခွင့် ပေးခဲ့သည်ကို သူမ နားမလည်တော့။

ဝမ်လီချမ်သည် နာခံမှုရှိစွာ လွှတ်လိုက်ပြီး ရှောင်ဟုန်ယန် စိတ်တည်ငြိမ်ဖို့ လိုနေပြီဟု သူ ခံစားလိုက်ရသည်၊ သူမ၏ အတွေးများက သွေးပူနေခိုက်ဖြစ်၍ လွန်ကဲလွန်းနေသည်။

သူသည် ကျန်းချမ်ကို တစ်လလျှင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ သွားရသည်။သမီးကိုလည်း အပတ်တိုင်း ခေါ်သွားလို့ရပြီး ပြန်လာဖို့ကလည်း စက်ရုံမှာ ကိုယ်ပိုင်ထရပ်ကားရှိ၍ အဆင်ပြေသည်။ သူမအတွက်လည်း ထရပ်ကားဖြင့် ကျောင်းမှပြန်လိုက်လာ၍ရသည်။ 

ဝမ်လီချမ်သည် ကျန်းတ တက္ကသိုလ်အနီးတွင် အိမ်တစ်လုံးဝယ်ရန်ပင် စိတ်ကူးခဲ့သည်။ ရှောင်ဟုန်ယန်က သူ ဝယ်ထားသည့်အိမ်မှာ မနေချင်ပါက၊ သမီးလေးနှင့်အတူ ရှောင်ဟုန်ယန် ကိုတွေ့ဖို့ မြို့သို့ မကြာခဏသွားလာခြင်းက အဆင်ပြေသည်။

ယခင်ဘဝက ကျောင်းသားဟောင်း မှတ်တမ်းများကြောင့် ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ကျန်းတ တက္ကသိုလ်တွင် ပညာသင်ကြားမည်ဟု ဝမ်လီချမ် သိခဲ့သော်လည်း ရှောင်ဟုန်ယန်က မသိပေ။ သူက ယခင်ဘဝကို တွေးထားပြီ သူမ စာသင်ကြားဖို့အကုန်ကြိုတွေးထားတာပင်။

သို့သော်လည်း ယခုလို ရှောင်ဟုန်ယန် ဒေါသထွက်နေမည်ဟု သူ မမျှော်လင့်ထားပေ။ ရှောင်ဟုန်ယန် သည် သမီးနှင့်ခွဲခွာရန် တွန့်ဆုတ်နေပြီး ဝန်လေးသောကြောင့် နိုင်ငံခြားတွင် ပညာသင်ကြားလိုခြင်းမရှိပေ။သို့ရာတွင် သူမက ဤမျှအထိ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ငြင်းဆိုဖို့ သူ မမျှော်လင့်ထားချေ။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် သူမ၏ အခန်းသို့ပြန်သွားကာ တံခါးကိုသော့ခတ်ပိတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ငိုနေလေသည်။ ဝမ်လီချမ်သည် သူမနောက်သို့ လိုက်လာပြီး တံခါးအပြင်ဘက်တွင်ရပ်ကာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ချော့မည်ဟု သူမ ထင်ခဲ့သည်။

သို့သော်လည်း တတိယအစ်ကိုဖြစ်သူ၏အသံကို ကြားပြီးနောက်၊ ဝမ်လီချမ်သည် ယနေ့ညတွင် ပြန်မပေါ်လာတော့ပေ။စက်ရုံတွင် မတော်တဆမှုတစ်ခု ဖြစ်ပွားခဲ့သည်ဟု ရှောင်ကျန်းတန့်က အူးယားဖားယား ပြေးလာရင်း ပြောလေသည်။ထိုအခါ ချက်ချင်းဆိုသလို ဝမ်လီချမ် အိမ်ကထွက်သွားပြီး စက်ရုံကို ချက်ချင်းသွားဖို့ပြင်တော့၏။

ဝမ်လီချမ်သည် စက်ရုံကို ဖုန်းဆက်ဖို့ အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်ကို သွားသည်။ထိုအခါ ဒဏ်ရာရထားသူကို ဆေးရုံ ပို့ထားသည်ဟု စက်ရုံအလုပ်သမားများက ပြောသည်။ ချက်ချင်း သူသည် စတိုးဆိုင်မှ ပိုက်ဆံအားလုံးကို ယူကာ ဆေးရုံသို့ သွားခဲ့သည်။

လျှိုဝမ်၏ ကျေးရွာအကြီးအကဲနှင့် ရွာသားအများအပြားသည် ဒဏ်ရာရသူကို ကုသပေးနေသော ဆေးကုခန်းအပြင်တွင် စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။ ဝမ်လီချမ် ရောက်လာပြီးနောက် ရွာသားများက သူ့ကို ဝိုင်းတားကြသည်။

ရွာသားများက ဒဏ်ရာရသူ၏ မိသားစုဝင်များပင်။ ဒဏ်ရာရသူ မတော်တဆမှုဖြစ်ခဲ့ကြောင်း ကြားသိရ၍ ဆေးရုံသို့အတူ လိုက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

 "မင်းတို့အားလုံး ထွက်သွားတော့ ငါပြောမယ်"

 စက်လည်ပတ်နေချိန်မှာ အလုပ်သမားက လက်ကို စက်ထဲသို့ မတော်တဆ ထိုးသွင်းမိခြင်းဖြစ်သည်။ကံကောင်းစွာပင် အချိန်မီ ဆွဲထုတ်နိုင်လိုက်၍ လက်ကောက်ဝတ် မထိခိုက်ဘဲ လက်ဖဝါးအလယ်မှာ ချွန်ထက်သည့် အရာတစ်ခုကြောင့် ပြတ်ရှဒဏ်ရာ ရပြီး ပြင်းထန်သော ဆွဲငင်မှုကြောင့် အလတ်စား ထိခိုက်မှု ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် သွေးများစွာထွက်နေသဖြင့် စက်ရုံရှိ အလုပ်သမားများလည်း ထိတ်လန့်ပြာယာခတ်ကာ လက်ပြတ်သွားသည်ဟု ထင်ပြီး ဝမ်လီချမ်ကို ချက်ချင်းဖုန်းဆက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

 “သူကြီး၊ ကျွန်တော် ဆိုလိုချင်တာက ဘာအကြောင်းကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ လူနာကို အကောင်းဆုံး ကျွန်တော် ကုသပေးမှာပါ၊ လူနာက ဘာအမှားဘဲလုပ်လုပ် ကျွန်တော့် စက်ရုံမှာ မတော်တဆမှု ဖြစ်တာဆိုတော့ ကျွန်တော့်ဘက်က တာဝန်ရှိပါတယ်"

 "ကောင်းပြီ မင်း စကားကြောင့် ငါစိတ်သက်သာရာရမိတယ်၊သူ့ဆွေမျိုးတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ဖို့ ငါတာဝန်ယူပါ့မယ်"  

ထိုရွာသားများသည် စာမတတ်ကြသူများဖြစ်၍ ဘုမသိဘမသိဘဲ ဝမ်လီချမ်အား တိုက်ခိုက်မည်ကို ရွာသူကြီး အမှန်တကယ်ကြောက်နေမိသည်။ ကိစ္စများ ကြီးလာပါက၊ ဘယ်သူ့အတွက်မှ မကောင်းပေ။

 “ဒါဆို ရွာလူကြီးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဆက်သွယ်ရေးပြီးရင် ပေးရမယ့်ငွေကို လျော်ကြေးပေးမယ်"  

ဝမ်လီချမ်လည်း စရောက်ခါစတုန်းက၊လူနာရှင်များက စိုက်ကြည့်နေကြ၍ ဝိုင်းပြီး ရိုက်နှက်ခံရလိမ့်မည်ဟု သူ ထင်ခဲ့မိသည်။ခဏအကြာမှ အဆိုပါလူသည် ခွဲစိတ်ခန်းထဲတွင်မဟုတ်ဘဲ ကုသခန်းအတွင်း၌ ရှိနေ၍ ဒဏ်ရာ မပြင်းထန်ကြောင်း ညွှန်ပြနေမှန်းသိလိုက်သည်။ဒဏ်ရာကို ကုသနိုင်သရွေ့ အရာအားလုံး ညှိနှိုင်းနိုင်သည်။ လျော်ကြေးကိုလည်း လစာ ထက်နည်းသော ပမာဏဖြင့် ဖြေရှင်းနိုင်သည်။

"ကျွန်တော်လည်း ဒီကိစ္စကို အဆုံးထိ ကိုင်တွယ်ပါ့မယ်" 

ဝမ်လီချမ်သည် လျှိုဝမ် ဇာတိတစ်ဝက်ဖြစ်သည်။ သူသည် လျှိုဝမ် တွင် စက်ရုံတစ်ခုဆောက်ပြီး လမ်းများဖောက်လုပ်ကာ ရွာသားများအတွက် ဝင်ငွေရှာပေးသည်။မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊သူ့ကို ပစ်မထားဘဲ ဂရုစိုက်သင့်ပေ၏။

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် တစ်ညလုံး အိပ်ရာဘေးတွင် ထိုင်နေသော်လည်း ဝမ်လီချမ် ပြန်မလာပေ။ မနက်မိုးလင်းသော်၊သူမ မျက်လုံးများ နီရဲလျက်ဖြင့် အလုပ်သွားသည်။ နေ့ခင်းဘက်တွင် ကျန်းလီဟွာက သူမအား နေ့လည်စာအတူစားရန် ခေါ်သွားသည်။သူမကတော့ မနက်စာတောင် မစားလာပေ၊ယခုနေ့လည်စာလည်း စားချင်စိတ်မရှိ၍ မစားနိုင်သေး။

မနက်မိုးလင်းသော် ယောက္ခမဖြစ်သူက စက်ရုံမှာ ကိစ္စတစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့သည်ဟု ပြောပြသည်။ ဒါဆို ဝမ်လီချမ် က ဘာလို့ ကိစ္စကိုဖြေရှင်းပြီး ညတွင်းချင်း ပြန်မလာတာလဲ။

ကျန်းလီဟွာသည် မနက်ခင်းတွင် အစည်းအဝေးတစ်ခုတက်ရပြီး အစည်းအဝေးအပြီး ထွက်လာသောအခါ၊ ရှောင်ဟုန်ယန်၏ မျက်လုံးများမှာ ရောင်ရမ်းနေကြောင်း တစ်ယောက်ယောက် ပြောနေသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။ အခြေအနေကို ကြည့်ရသည်မှာ စာမေးပွဲအကြောင်း ဝမ်လီချမ်က ပြောလိုက်၍ လင်မယားနှစ်ယောက် ရန်ဖြစ်စကားများခြင်းဖြစ်ရမည်။ထို့ကြောင့် နေ့လယ် အလုပ်ဆင်းပြီးနောက် သူမသည် ရှောင်ဟုန်ယန်၏ ဌာနသို့သွားကာ အပြင်သို့ခေါ်သွားသည်။

 "ဟုန်ယန်၊ မင်းတို့တွေ ရန်ဖြစ်နေကြတာလား" 

ရှောင်ဟုန်ယန်၏ မျက်လုံးများက နီရဲ ရောင်ရမ်းနေ၍ တစ်ညလုံး ငိုနေခဲ့ခြင်းဖြစ်နိုင်၏။

 "အစ်မ ကျန်းလီဟွာ၊ ညီမစာမေးပွဲမဖြေချင်ဘူး၊ စာလည်းမကျက်ချင်ဘူး" သူစကားပြောရင်း မျက်ရည်များ စီးကျလာပြန်သည်။

မနေ့ညက ရန်ဖြစ်ပြီးနောက် ဝမ်လီချမ် သူမကို မတွေ့ချေ။ စက်ရုံမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့လျှင်တောင် တစ်ညလုံး ပြန်မလာခြင်းက သူမကို အမှန်တကယ်စိတ်ဆိုး၍ဖြစ်ရမည်။ 

 "မငိုပါနဲ့၊ စာမဖြေချင်ရင် မဖြေပါနဲ့၊ သူက မင်း လည်ပင်းကို ဓားနဲ့ထောက်ပြီး အတင်းစာဖြေခိုင်းနေတာမဟုတ်ဘူး"

ကျန်းလီဟွာသည် မိန်းမသားတစ်ယောက်ဖြစ်၍ စာကိုစိတ်ပါနေလျှင်တောင် မိခင်တစ်ယောက်၏ သားသမီးအပေါ်ထားသော စိတ်ထားကို နားလည်သည်။

 "မနေ့ညက ညီမတို့ ရန်ဖြစ်ခဲ့တယ်၊ သူကတော့ တစ်ညလုံး ထွက်သွားပြီး ပြန်မလာဘူး" 

 သူမ ဘာကြောင့် စာကျက်ရမှာလဲ၊ ရာထူးလည်းမတိုးချင်ဘူးလေ၊မိခင်တစ်ယောက်အဖြစ် တည်ငြိမ်တဲ့ဘဝနဲ့နေရတာ မကောင်းဘူးလား?

"သူ တစ်ခုခုကြောင့် အလုပ်ရှုပ်နေတာဖြစ်နိုင်တယ်"  

ဝမ်လီချမ် လုပ်ရပ်က မှားမှန်း ရှောင်ဟုန်ယန် သဘောပေါက်မိပေ၏။ လင်မယားချင်း စကားများရန်ဖြစ်တာကို ဘာလို့ ကိုယ်လွတ်ရုန်းသွားရတာလဲ။ 

 စက်ရုံမှာ တကယ်ဖြစ်တာဆိုလည်း တိတယအစ်ကိုတစ်ယောက်တည်း ဖြေရှင်းလိုက်လို့ရတယ်မလား၊ဝမ်လီချမ်က သူမကို ဒီလိုမျိုး ဘယ်တုန်းကမှ မထားခဲ့ဖူးဘူးလေ။

 "ယောက္ခမကလည်း ဒီလိုပဲပြောတယ်"

ရှောင်ဟုန်ယန် ငြိမ်သက်သွားသည်ကို မြင်သောအခါ ကျန်းလီဟွာက သူမအား ဆက်လက်မေးမြန်းသည်။  

"ဘာလို့ စာမလေ့လာချင်တာလဲ ပြောပြလို့ရမလား"

 အလုပ်လုပ်ကြည့်ပြီးမှသာ စာပေ တတ်မြောက်ခြင်း၏တန်ဖိုးက မည်မျှအရေးကြီးသည်ကို သိနိုင်သည်။ ရှောင်ဟုန်ယန်လည်း ဤသည်ကို နားလည်သင့်၏။

 "ညီမ ဖူချမ်မှာပဲ နေချင်တယ်၊ သူတို့ကို မထားခဲ့ချင်ဘူး၊ဒီလိုပြောရင် အစ်မလီဟွာက ညီမကို ရယ်လိမ့်မယ်"  

 "ရယ်စရာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဇနီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ညီမရဲ့အတွေးအမြင်တွေကို အစ်မနားလည်ပါတယ်၊ ဝမ်လီချမ် ပြောတဲ့ နည်းလမ်းက ညီမအမြင်မှာ မှားတာဖြစ်နိုင်ပေမယ့် ညီမ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ကောင်းအောင်၊ မိသားစုကောင်းကျိုးအတွက်လည်း သေချာလေ့လာပြီး တိုးတက်အောင်လုပ်သင့်တယ်လို့ အစ်မထင်တယ်"

ဝမ်လီချမ်သည် ရှားရှားပါးပါး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်စွာ တွေးခေါ်တတ်သော ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူမတို့၏ အုပ်ချုပ်ရေးဌာနမှ အမျိုးသမီး အများအပြားသည် မိသားစုများကိုငဲ့ကွက်နေကြရ၍ စာပေလေ့လာခွင့်ဆုံးရှုံးနေကြရ၏။ သူတို့သည် အလုပ်လုပ်ရသလို၊ အိမ်တွင်လည်း အိမ်မှုကိစ္စများကို စီမံခန့်ခွဲရသည်။ ယောက္ခမနှင့် ခင်ပွန်း၏ ပံ့ပိုးကူညီမှုရဖို့ နေနေသာသာ စာကျက်ဖို့ပင် အချိန်မရှိချေ။

စာကျက်ခြင်း၏ အရေးပါမှုကို သိသော်လည်း တက္ကသိုလ်တက်ချိန် လေးနှစ်ဆိုသည့်အချိန်က ရှည်လျားလွန်းလှသည်။  

" အစ်မ လီဟွာ၊ ညီမ တကယ်စာမလေ့လာချင်ဘူး၊ လေးနှစ်က အရမ်းကြာလွန်းတယ်"

 "ဖူချမ်နဲ့ နီးတဲ့ ကျန်းချမ် မှာ ကျောင်းတက်ဖို့ စဉ်းစားကြည့်ဖူးလား၊ ကျန်းချမ်မှာ ဆိုင်ရှိတယ်မဟုတ်လား၊ စာမေးပွဲဖြေဖို့က အချိန် သုံးနှစ်ပေးရတယ်၊ပြီးရင် စတုတ္ထနှစ်ရောက်ရင် မူလဌာနမှာ အလုပ်ပြန်လုပ်ရမယ်”  

သူမ၏ခင်ပွန်း ရွှယ်ကျစ်ယုံသည်လည်း ပါတီကျောင်းမှာ သုံးနှစ်ကြာ စာလေ့လာခဲ့သည်။

 "ကျန်းချမ်မှာရှိတဲ့ တက္ကသိုလ်မှာ တက်သင့်တယ်လို့ အစ်မ ပြောချင်တာလား"  

ရှောင်ဟုန်ယန်သည် ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို ကျရှုံးထားသောကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အလွန်ယုံကြည်မှု မရှိပေ။

 "ညီမ သိလားတော့ မသိဘူး၊ ဝမ်လီချမ်ကို ဟိုတခါက ရဲစခန်းမှာ ဖမ်းထားတဲ့ကိစ္စလေ"  

ရှောင်ဟုန်ယန်ကို စာမေးပွဲဝင်ဖြေစေခြင်းက ဝမ်လီချမ်၏ ထိုအဖြစ်အပျက်နှင့် ဆက်စပ်နေနိုင်သည်ဟု သူမ ခံစားမိသည်။

 "သူ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ၊ညီမ ဘာမှ သိဘူး" သူမ၏ လေသံမှာ အနည်းငယ် စိုးရိမ်ပြီး တုန်လှုပ်သွားရ၏။

"စိတ်မပူပါနဲ့၊ အဲဒါက အရင်တုန်းကပါ၊ ညီမတို့ဆိုင်က ရောင်းတဲ့ ရွှယ်လီလီ အချိုရည်တွေကြောင့်ဖြစ်တာ၊ဝယ်သူတွေက အချိုရည်ပုလင်းနဲ့ ရန်ဖြစ်ကြတာကို ရဲစခန်းက စတိုးဆိုင်ကို လာပြီး ဝမ်လီချမ်ကို ဖမ်းဖို့လုပ်ကြတယ်၊ နောက်နေ့မနက်မှာ ညီမ ယောက္ခမနဲ့ ဝမ်လီချမ်ကို ဖမ်းသွားပြီး ရွှယ်ကျစ်ယုံ က ဝမ်လီချမ် ကို ခေါ်ထုတ်ဖို့ ရဲစခန်းကို သွားခဲ့တာလေ၊ ဗျူရိုက လက်ထောက်ညွှန်ကြားရေးမှူး သားကို သာမာန် ရဲအရာရှိက မဖမ်းရဲဘူး ၊ ဒါကြောင့် အာဏာ၊ ကျောထောက်နောက်ခံလည်း မရှိတဲ့အတွက် ဝမ်လီချမ်ကို ဖမ်းထားလိုက်တာ"

ဤသည်က အဖြစ်မှန်၊နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခံရသူများသည် ယေဘူယျအားဖြင့် အာဏာမရှိသူများပင်။သည်အကြောင်းကို ရှောင်ဟုန်ယန် ဘယ်တုန်းကမှ မသိခဲ့သလို ဘယ်သူမှလည်း သူမကို မပြောခဲ့ဖူးချေ။

 "အစ်မလီဟွာ၊ အဲဒါ ဘယ်တုန်းက ဖြစ်ခဲ့တာလဲ"  

ဝမ်လီချမ်သည် လွန်ခဲ့သည့်နှစ်တွင် အပိုစားသောက်ကုန်ပစ္စည်းဆိုင်တစ်ခုကို ဖွင့်လှစ်ပြီးနောက် ရွှယ်လီလီ ကိုလည်း စတင်ရောင်းချခဲ့သည်။

 "အရင်နှစ် နွေရာသီဖြစ်နိုင်တယ်"  

ထိုအဖြစ်အပျက်ပြီးနောက် ဝမ်လီချမ်သည် ရွှယ်ကျစ်ယုံထံသို့ လစဉ်သုံးဂွမ်းထုပ်တစ်ဗူးကိုလည်း ပေးပို့ခဲ့သည်။ 

 ပြီးခဲ့တဲ့ နွေရာသီတုန်းက သူမတို့နှစ်ယောက် အတူတူရှိနေတာကို၊သူက သူမ စိတ်ပူမှာစိုးလို့ မပြောခဲ့တာလား။

ထိုကိစ္စမျိုးကြောင့် ရဲစခန်းမှာ အကျဉ်းချခံရ၍ သူလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပေမည်။သူမ ကျောင်းပြန်တက်ပြီး ရာထူးတိုးဖို့ကြိုးစားလျှင် သူမတို့မိသားစုသည် တခြားသူများထံမှ အနိုင်ကျင့်ခံရတော့မည်မဟုတ်ပေ။

xxxxx💙