MM Story Teller

Chapter 11

Viewers 2k

🤒အခန်း ၁၁

နောက်တနေ့နံနက် မနက်ပိုင်းကိုယ်ပိုင်စာကြည့်ချိန်အပြီး၌ ကျုးထုန်က အခြားသူများပမာ စားသောက်တန်းသို့ အလျင်စလို ပြေးမသွားပေ။

သူ ကျောင်းကန်တင်းကိုတစ်ခါသွားခဲ့ဖူးသည်။ ကန်တင်းအဝင်ကိုမရောက်မှီမှာပင် သူကြောက်လန့်သွားခဲ့ရ၏။ ကန်တင်းကဆူညံပြီး လူများလွန်းနေသည်။ အိုးကြီးများကလည်း အဖုံးဖွင့်လျက်သား။ လူများကဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ရှိနေကာ ထမင်းစားပွဲနှင့်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်လည်း သူတို့စားထားသည့်အစအနများကျန်နေခဲ့သည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာလည်း ဆီအစက်များကျထားသေး၏။ ကျူးထုန်သွား၍ရလောက်သည်အထိ သန့်ရှင်းသည့်နေရာဟူ၍ တစ်နေရာမှမရှိ။

ထို့ကြောင့် နေ့တိုင်း ကိုယ့်အစားအသောက် ကိုယ်ယူလာရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အန်ကယ်လျိုက သူ့အတွက် မနက်စာပြင်ပေးသည်။ မနက်ပိုင်းတွင်စားသောက်၍ပြီးစီးသည်နှင့် ကျောင်းကိုထမင်းဘူးယူလာခဲ့၏။ အတန်းချိန်လည်းနောက်မကျတော့သလို အချိန်ကုန်ခံပြီးအပြင်ထွက်စားရန်လည်းမလိုတော့ချေ။

ပင်လယ်စာဆန်ပြုတ်စားပြီးသည့်နောက် ကျူးထုန်က နေ့လည်စာထမင်းဘူးကိုယူလာပြီး စက္ကူအိတ်လေးထဲထည့်လိုက်သည်။

ဤအချိန်လေးမှာပင် အဆောင်အပြင်ဘက်မှစားသောက်ဆိုင်အတွင်း ရှောက်မင်နှင့် လော့ရှိုးတို့က ဖက်ထုပ်နှစ်ပွဲကို အတူမှာစားနေကြသည်။

ရှောက်မင်က ဇွန်းဖြင့် ဖက်ထုပ်တစ်လုံးကိုခပ်ကာပါးစပ်ထဲသွင်းပြီး မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ လော့ရှိုးက သူ့ကိုထူးဆန်းသည့်မျက်လုံးဖြင့်ကြည့်နေမှန်းတွေ့လိုက်ရလေ၏။

"....."

ရှောက်မင်: "မင်းသောက်ရေးမပါတာတွေပြောချင်နေရင်လည်း ပြောလိုက်ကွာ.."

လော့ရှိုးမှာ ဘယ်လိုမှအောင့်အည်းနေ၍မရတော့ပေ။

"ငါမေးချင်နေတာ၊ မင်းနဲ့မင်းရဲ့ထိုင်ခုံဖော်နဲ့ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ၊ မနေ့ညကရော ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..."

ရှောက်မင်က ဖက်ထုပ်ကိုဆက်ဝါးနေသည်။ မေးခွန်းကသူ့အတွက် အရေးမပါသလိုပင်။

"ဘာမှမဖြစ်ကြဘူး၊ ငါမှန်တယ်ထင်တာကိုလုပ်လိုက်ရုံပဲ.."

"မင်းငါ့ကို အရူးလုပ်လို့ရမယ်ထင်နေလား..."

လော့ရှိုးက ပြောင်စပ်စပ်ဖြင့်ပြောလာပြီး မျက်လုံးလှိမ့်ပြလေသည်။

"မင်းလိုလူက မှန်တယ်ထင်တာကိုလုပ်မယ့်လူမလို့လား..."

ရှောက်မင်: "ငါလုပ်ချင်လို့ကိုလုပ်တာကွာ..."

လော့ရှိုး: "....."

'ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ရက်က မင်းပဲသူ့ကို သံသယတွေဝင်နေခဲ့ပြီးတော့ မနေ့ကလည်းကျရော ပျော်ပျော်ကြီးအိမ်ပြန်ပို့ပေးလိုက်တယ်နော်'

'မင်း ဘယ်လိုလုပ်များ ဒီလောက်တောင်အပြောင်းအလဲမြန်ရတာလဲ'

"ဒါဆိုဘာလို့ရုတ်တရက်ကြီး ထိုင်ခုံပြောင်းသွားတာလဲ..."

လော့ရှိုးကစပြီး စပ်စုလာလေပြီ။

"မင်းကိုပြန်လိုက်လာအောင်လုပ်နေတာလား၊ ဆိုတော့ မင်းသူ့ကိုလုံးဝကြွေသွားပြီပေါ့..."

ရှောက်မင်: "မင်းဒီနေ့အိမ်စာလာမကူးနဲ့တော့..."

လော့ရှိုးမျက်နှာက ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားလေတော့၏။

"မင်ကော...ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်..."

လော့ရှိုးက ခေါင်းငုံ့ပြီးအစားကိုသာ အာရုံစိုက်စားနေချိန် ရှောက်မင်က ကြင်နာတတ်သည့်ပုံစံဖြင့်ခေါင်းညိတ်လိုက်လေသည်။

ရှောက်မင်က အိမ်ငှားရာတွင်ဖြစ်ပွားခဲ့သောတိုက်ဆိုင်မှုကို လော့ရှိုးအားမပြောပြထားလေရာ ကျုးထုန်ကို ဟိုတယ်ပြန်ပို့ခဲ့သည့်အကြောင်းကိုလည်း မပြောပြနေတော့ပေ။

တန်းခွဲသုံး၏ပထမဆုံးအတန်းက တရုတ်စာအတန်းချိန်ဖြစ်လေ၏။ ၎င်းကို သူတို့၏အတန်းပိုင်ဆရာကသင်ကြားခြင်းဖြစ်ပြီး ရှစ်ဝမ်ရှူက သူ့ကျောင်းသားများအပေါ်ကြင်နာတတ်သောကြောင့် ကျောင်းသားအများစု အနှစ်သက်ဆုံးသောအတန်းချိန်လည်းဖြစ်လေသည်။

"အတန်းမစခင် ပြောချင်တာရှိသေးတယ်၊ အခုတစ်ပတ်ကစပြီး ကျောင်းမှာ မင်းတို့ နွေရာသီအတန်းချိန်တွေမှာတုန်းကသင်ခဲ့တဲ့ရလဒ်တွေကို ပြန်စစ်ဆေးလိမ့်မယ်၊ အားလုံးပဲ ဒီတစ်ပတ်မှာ ပြန်လှန်လေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်ထားသင့်တယ်နော်..."

ကြေညာပြီးသည်နှင့် တစ်တန်းလုံးမှာ ကျောင်းသားများ၏ ညည်းညူသံများနှင့် ပြည့်သွားခဲ့လေ၏။

"နွေရာသီမှာသင်ခဲ့တာတွေကိုစစ်ဆေးမယ်၊ ကျောင်းတတ်တဲ့ပထမအပတ်မှာတုန်းက ဘာလို့မစစ်တာလဲ..."

"ငါနွေရာသီတုန်းကမတက်လိုက်ရဘူး၊ ဆေးသောက်ပြီးသေလိုက်ရတော့မလား..."

"ဆရာ၊ ကျွန်တော့်မှာပြစရာ ရလဒ်လည်းမရှိဘူး၊ ကျွန်တော်စာမေးပွဲကိုကျော်ဖြေလို့ရလား..."

ရှစ်ဝမ်ရှုမှာ ယခုလို ပြက်လုံးများဖြင့်အသားကျနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ခေါင်းမော့ပြီးပြောလိုက်လေတော့၏။

"မင်းတို့တွေ ငါက ရတာပေါ့ လို့ပြောမယ်ဆိုပြီးထင်နေတာလား..."

"ဟား...ဟား...ဟား..."

ရယ်မောသံများက ချက်ချင်းထွက်လာခဲ့ကြ၏။

ကျူးထုန်ကလည်း ဝေ့ကြည့်ပြီးလိုက်ရယ်မိလိုက်သည်။ သူ ဤအတန်း၏လေထုကို အလွန်သဘောကျနေမိ၏။

ဘေးတွင်ထိုင်နေသောရှောက်မင်က သူ့ကို တချက်မျှခိုးကြည့်လိုက်သည်။ ကျူးထုန်က သူ့ဘေးနားဝန်းကျင်ကိုကြည့်ရာတွင် မျက်လုံးများအတွင်းမှအလင်းရောင်က တဖျတ်ဖျတ်လက်နေကာ သူ့အတွက် ထိုမြင်ကွင်းမျိုးက စိတ်လှုပ်စရားစရာကောင်းနေသလိုပင်။ ဘဝအတွေ့အကြုံလာယူသည့် သခင်လေးနှင့်မတူဘဲ မြို့ကိုပထမဆုံးအကြိမ်ရောက်ဖူးသည့် သနားစရာကလေးလေးနှင့်တူနေလေသည်။

သူ ပြုံးကာ ခေါင်းယမ်းလိုက်မိ၏။

ယနေ့ နေ့လည်ခင်းတွင် တန်းခွဲသုံး၌ ကာယအချိန်ရှိနေသည်။

သူကား အတန်းချိန်အတွင်း အားကစားလုပ်ရန်ဆိုပြီး တစ်ခါမှအောက်ထပ်ကိုမဆင်းဖူးသေးပေ။

ဆရာကိုလေးစားသောအားဖြင့် သူလည်း အောက်ထပ်ကိုလိုက်ဆင်းလာခဲ့သည်။

ခေါင်းပေါ်ရှိနေမင်းကြီးမှာ တောက်ပလွန်းလှသည်။

ကျောင်းသားများမှာ ချွေးများဖြင့်ရွှဲနစ်နေလေ၏။

အတန်းထဲမှ ကျောင်းသားများက ဤအတန်းချိန်ကိုအထူးနှစ်သက်ကြပြီး အတန်းမစခင် ဆယ်မိနစ်ခန့်သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ခဲ့ကြသည်။

လူစုလိုက်သည့်အခါ အတန်းလေးတန်းဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ကျူးထုန်က တတိယမြောက်အတန်းတွင်ရပ်နေပြီး သူ့အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူတွေ့ချင်သည့်လူကိုမတွေ့ရ၍ မသိစိတ်အရ အလိုလိုခေါင်းလှည့်ကာလိုက်ရှာမိလိုက်လေသည်။

"မင်ကောက အားကစားကော်မတီအဖွဲ့ဝင်လေ၊ အရှေ့မှာပဲရှိတာ၊ ဒီမှာမရှိဘူး..."

သူ့အနောက်မှအသံတစ်သံက ရုတ်ချည်းထွက်လာလေသည်။

ကျုးထုန် အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ရှောက်မင်၏သူငယ်ချင်းကောင်း လော့ရှိုးပင်။

သူရှောက်မင်ကိုရှာနေတာဆိုတာ ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ။

သူလှည့်လာသည့်အခါ လော့ရှိုးကပြုံးပြလိုက်သည်။

ကျူးထုန်ကလည်း ယဥ်ကျေးသည့်အမူအရာဖြင့်ခေါင်းညိတ်ပြကာ တဖက်လှည့်လိုက်သည့်အခါ ရှောက်မင်က ပါးစပ်တွင်ဝီစီကိုက်ရင်း ကျောင်းသားရေးရာဌာနမှထွက်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

"မင်ကောကဘာလို့ အားကစားကော်မတီအဖွဲ့ဝင်ဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ မင်းသိလား..."

လော့ရှိုးက ထပ်မေးလာပြန်၏။

ကျူးထုန်က အရိုးခံအတိုင်းခေါင်းယမ်းပြလိုက်သည်။

"မသိဘူး..."

လော့ရှိုး: "ဘာလို့လဲဆိုတော့ အစပိုင်းလူစုတဲ့အခါ နေရောင်အောက်မှာရပ်နေစရာမလိုလို့လေ..."

ကျူးထုန်: "....."

ရှောက်မင်က ကျောင်းသားရေးရာအဆောက်အအုံပထမထပ်၏ တံစက်မြိတ်အောက်တွင်ရပ်နေပြီး ဝီစီမှုတ်လိုက်သည်။

"စည်းမျဥ်းဟောင်းအတိုင်းပဲ၊ မိန်းကလေးတွေက မီတာရှစ်ရာပြေး၊ ယောကျ်ားလေးတွေက မီတာတစ်ထောင်ပြေး၊ အရင်ဆုံးပန်းဝင်တဲ့သူဘယ်သူမဆို ချောကလက်ဆုရမယ်..."

"အားလုံးစတော့၊ ညာဘက်ကိုလှည့်ပြီး ပြေးမယ်..."

အများအာရုံစိုက်နေသည့်နေရာတွင်ရပ်နေရင်း ဆက်တိုက်ညွှန်ကြားသွားခဲ့သည်။ အများပိုင်နေရာတွင်ပင် အာဏာရှင်ဆန်လွန်းလှပါဘိ။

ကျူးထုန်ပင် ကြက်သေသေသွားတော့မည်အထိ။

အားလုံးပြေးတော့မည့်အချိန်မှ သူနောက်ဆုတ်ပြီး ရှောက်မင်ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။ သူလည်း နေရောင်မခံနိုင်သောကြောင့် အကာအကွယ်ယူလိုက်လေသည်။

သူရှောက်မင်ကိုစကားမပြောသည့်တိုင် ပြေးနေသောကျောင်းသားများကိုလှည့်ကြည့်လိုက်၏။

အားကစားကွင်း၏တဖက်တွင်လည်း ကာယချိန်တက်နေသော ပထမနှစ်ကျောင်းသားများရှိနေသည်။

ကျူးထုန် ခဏမျှလှမ်းကြည့်ပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်သည်။

"မင်းဓာတ်ပုံရိုက်နေတာလား..."

ကျူးထုန်ကလည်း မသိလိုက်မသိဘာသာဖြင့်ပြန်ဖြေမိသွားလေ၏။

"ငါ့ညီမကိုပို့ပေးမလို့..."

သို့သော် ဖြေပြီးသည်နှင့် သူချက်ချင်းလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

သူ့ဘေးတွင်ရပ်နေသော အားကစားကော်မတီအဖွဲ့ဝင်ကြောင့် ကျုးထုန်အံ့ဩသွားမိ၏။

သိသာထင်ရှားလှသောအမူအရာကြောင့် ရှောက်မင် မျက်ခုံးပင့်လိုက်မိသည်။

"မင်းကိုကြည့်ရတာ ငါ့ကို အရမ်းကြောက်နေသလိုပဲနော်..."

'ငါကမင်းကိုကြောက်တဲ့ပုံဖြစ်နေလို့လား'

ကျုးထုန်က တမဟုတ်ချင်းငြင်းပယ်လိုက်သည်။

"မကြောက်ဘူး..."

ရှောက်မင်ကပြုံးကာ ထပ်ပြောလိုက်၏။

"ငါရေခဲချောင်းသွားဝယ်မလို့၊ အတူသွားကြမလား..."

ကျူးထုန်ကနားမလည်ပေ။

"ရေခဲချောင်းဆိုတာဘာကြီးလဲ..."

ရှောက်မင်: "...နေတော့၊ ငါဟာငါပဲသွားဝယ်တော့မယ်.."

ထို့နောက် သူ ကန်တင်းကိုသာတိုက်ရိုက်သွားလိုက်တော့သည်။

လူများက နေရောင်အောက်တွင်ပြေးနေကြရသည်။ ကျူးထုန်မှာ သူတို့ကိုကြည့်ရင်းပူလာရ၏။ သူ့လက်ဖဝါးကို နောက်တဖန်ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ခဏလေးသာဆိုသော်လည်း သူ့လက်များက ပူပြီးချွေးစေးများထွက်နေလေပြီ။

ခဏတွင်းချင်းမှာပင် သူမနှစ်မြို့တော့။

အပေါ်ကိုမော့ကြည့်ပြီး ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်ရာ စာသင်ဆောင်အောက်ဘက်တွင် လက်ဆေးဘေစင်တစ်ခုရှိနေသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ သူလက်ဆေးရန် စီစဥ်လိုက်၏။

ဘေစင်ကို ကျောက်သားဖြင့်လုပ်ထားပြီး အောက်ဘက်မှာမူ အချိန်များကြာခဲ့ပြီဖြစ်၍ ရေညှိများပင်တက်နေလေပြီ။ တော်သေး၍ ဘုံဘိုင်ခေါင်းကိုမူ အစားထိုးထားကာစရှိသေးသောကြောင့် အသစ်အတိုင်းဖြစ်နေသေးသည်။

ကျူးထုန် ရေညှိများကိုရှောင်ကွင်းပြီး ရေစစ်ပေါက်၏အပေါ်တွင်ရပ်လိုက်သည်။ ဘုံဘိုင်ခေါင်းကိုဖွင့်လိုက်ပြီး သူ့လက်များကိုစတင်ဆေးကြောလိုက်လေ၏။

သူကား အားကစားကွင်းကိုကျောပေးထားသောကြောင့် အနောက်မှချဥ်းကပ်လာသူကိုမမြင်ရပေ။

လူငယ်လေးတစ်ယောက်က သူ့အနောက်မှ နီးကပ်လာလေသည်။

"ကျူးထုန်၊ မတွေ့ရတာကြာပြီနော်..."

စာသင်ဆောင်မှကျောင်းသားများက အတန်းထဲတွင် စာကြိုးစားနေကြပြီး ကစားကွင်းမှကျောင်းသားများကလည်း ကြိုးစားပမ်းစားပြေးနေကြလေသည်။

ကွင်းဘေးရှိ လက်ဆေးဘေစင်နေရာတွင်မူ တိတ်ဆိတ်နေလေ၏။ အသံတစ်သံကရုတ်တရက်ထွက်လာသည့်အခါ ကျူးထုန်က အသာလေးနောက်ဆုတ်လိုက်မိသည်။ သူ့လက်တို့က ရေပိုက်ခေါင်းအောက်တွင် ရေစက်လက်ကျနေပြီး သူအနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

သူ့အနားကို လူတစ်ယောက်ချဥ်းကပ်လာလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားချေ။

နေရောင်အောက်ရှိ ရေညှိနှင့်ကျောက်ခဲလေးများဘေးမှ စကားပြောသူက တောက်ပနေသလိုပင်။

'ဒီတစ်ယောက်ကရော ပြင်ထားတဲ့အလှလေးပဲလား၊ တစ်ခုခုလား'

ကျူးထုန် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ပင့်သက်ရှိုက်ရင်း ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်။

"ရှားယန်..."

ရောက်လာသူမှာ ရှားယန်ပင်။

ကျူးထုန်က သူ့နာမည်ကိုခေါ်လိုက်သည့်အခါ ရှားယန်မှာ တဒင်္ဂခန့်အေးခဲသွားလေ၏။ ထို့နောက် ပြုံးလိုက်လေသည်။

"မင်းငါ့ကိုမှတ်မိနေသေးတယ်တာပဲ..."

"....."

အစကတော့ ကျူးထုန် မမှတ်မိသေးပေ။ သို့ရာတွင် စနစ် 666 က ဤကမ္ဘာနှင့်သက်ဆိုင်သောဝတ္ထုအကြောင်းကိုပြောပြထားသောကြောင့် သူ ရှားယန်ကိုမှတ်မိသွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဒါပေမဲ့ သူတို့တွေ့ခဲ့ရတာ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်ကျော်ကထင်တယ်။ ဘာလို့ "တော်တော်ကြာပြီ" လို့ပြောရတာလဲ။

သူ ရှားယန်ကို တစ်ချက်သာကြည့်လိုက်သည်။ ဝတ္ထုထဲမှ လူတိုင်း၏သဘောကျခြင်းခံရသည့်shou ဖြစ်နေ၍ ရှားယန်၏ရုပ်သွင်က အံ့ဩမှင်သက်လောက်စရာပင်။ ထိုသူတွင် နက်မှော်အိစက်သောဆံပင်များ၊ မက်မွန်ပွင့်သဏ္ဍာန်မျက်လုံး၊ ခပ်မြင့်မြင့်နှာတံ၊ ကြွေထည်ပမာ ကြည်လင်ဖြူဖွေးသောအသားအရည်နှင့် သိမ်မွေ့မည့်ပုံစံရှိလေသည်။

သို့တစေ ကျူးထုန်၏စိတ်အခြေအနေက သူ့မျက်နှာကိုချီးမွမ်းပေးရလောက်သည်အထိ မကောင်းနေပေ။

သူလည်း ဇာတ်လိုက်နှင့်မပတ်သတ်ချင်ပေ။

ဆပ်ပြာနှင့် နှစ်မိနစ်ခန့်ကြာအောင်လက်ဆေးပြီးနောက် သူ ရှားယန်ကိုလျစ်လျူရှုပြီးထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

ရှားယန်က သူယခုလို ဤအတိုင်းထွက်သွားလိမ့်မည်ဟုမထင်ထားခဲ့ပေ။ သူက ချက်ချင်းတားလိုက်ကာ ဆိုလာလေသည်။

"ကျူးထုန်..."

"......"

သူ့ကိုလာဆွဲနေသည့်လက်ကိုကြည့်ရင်း ကျူးထုန် စိတ်မရှည်သည့်အမူအရာကိုပြသလိုက်သည်။ သူကား မျက်ခုံးပင့်ကာ တဖက်လူကိုကြည့်လိုက်လေ၏။

"ဘာကိစ္စလဲ..."

ရှားယန်က သူ့မျက်လုံးများနှင့်ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည့်အခါ တောင့်တင်းသွားလေသည်။

ထပ်ပြီး ၎င်းအကြည့်မျိုးပင်။ မတူမတန်သလိုနှင့် ရွံရှာမုန်းတီးနေသည့်မျက်လုံးမျိုးဖြင့် သူ့အားကြည့်နေပြန်ပြီ။

ရှားယန် နှုတ်ခမ်းတို့ကိုဖိလိုက်မိသော်လည်း ခင်မင်ချင်သည့်ဟန်ပန်မျိုးပေါ်အောင်ကြိုးစားနေလေ၏။

"နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်က ငါ့မိသားစုရဲ့ ညစာစားပွဲပါတီမှာ ငါမတော်တဆ မင်းကိုယ်ပေါ်ကို ဝိုင်တွေဖိတ်အောင်လုပ်လိုက်မိတယ်၊ ငါမင်းကိုသေချာလေးတောင်းပန်ချင်နေခဲ့တာပါ..."

ကျူးထုန်က မတုံ့ပြန်ပေ။

ရှားယန်ကဆက်ပြောလိုက်၏။

"အစကတော့ သူတို့ကငါ့ကိုပြောကြတယ်၊ ကျောင်းပြောင်းလာတဲ့ကျောင်းသားအသစ်ကမင်းတဲ့၊ ငါကမင်းဆိုတာကို လုံးဝမယုံဘူးလေ၊ မင်းကဘာလို့ ကုန်းရွှေကိုလာမှာလဲ၊ အန်ကယ်ကျူးကလည်း မင်းကကျန်းမာရေးမကောင်းဘူးလို့ပြောထားတယ်လေ၊ ဒီနေရာက မြို့နယ်ဆေးရုံနဲ့လည်းအဝေးကြီးပဲ..."

"အဲဒါမင်းနဲ့ဆိုင်လို့လား..."

ကျူးထုန်ကလည်း အေးအေးလူလူပင်ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

ကျူးထုန်စိတ်ထဲတွင်တော့ သူတို့ကညစာစားပွဲ၌ တစ်ကြိမ်သာတွေ့ဖူးသလို သူငယ်ချင်းများလည်းမဟုတ်၍ ပြန်လည်ဆုံတွေ့ကြသလို ခံစားချက်လည်းမရပေ။

ရှားယန်မျက်နှာက ရုတ်တရက်တောင့်ခဲသွားကာ အားယူ၍ပြုံးပြလာလေသည်။

"ငါတောင်းပန်ပါတယ်..."

ကျူးထုန်က အသာတကြည်ပင်ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ငါ့ဘက်က မင်းတောင်းပန်တာကိုလက်ခံတယ်၊ ပြီးတော့ ငါတို့ကြားမှာ ဘာပြောစရာမှမရှိတော့ဘူး၊ ဒီတော့ ငါအရင်သွားနှင့်တော့မယ်..."

သူ့အနေဖြင့် ကျန်သည့်အတန်းချိန်များကိုတက်ရဦးမည်ဖြစ်၍ အလျင်လိုနေခဲ့သည်။

ရှားယန်နှင့်သူ အတူရှိနေသည်ကို ရှောက်မင်မြင်သွားပါက အထင်လွဲမှုကိုဖန်တီးလိုက်သလိုဖြစ်သွားနိုင်ပြီး အခြေအနေကဆိုးရွားသွားနိုင်သည်။ ရှင်းပြရန်ပင် အခက်တွေ့သွားနိုင်၏။

သူ့စိတ်က "ထွက်ပြေး" ရန်လောနေသော်လည်း မမျှော်လင့်ဘဲ ပြောင်းလဲမှုတစ်ခုကရုတ်တရက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

သူထွက်သွားသည့်အခါ ရှားယန်က အလိုလိုနောက်မှလိုက်လာလေ၏။

"နေဦးလေ...အာ့.."

ကျူးထုန်မှာ ညည်းညူသံကိုသာကြားလိုက်ရသည်။ သူလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ရှားယန်က ရေညှိတက်နေသောကျောက်တုံးပေါ်တွင် လဲနေပြီး စိုတိစိုစွတ်မြေကြီးပေါ်တွင် ပြားကပ်ကာ ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေလေသည်။

"ဝုန်း" ဟူသောအသံကြောင့် ကျူးထုန် ကြောင်အသွားလေသည်။

"အဆင်ပြေရဲ့..."

"ကျူးထုန်၊ မင်းဘာလုပ်လိုက်တာလဲ..."

ကျူးထုန် ထူပေးရန်လက်ဆန့်လိုက်ချိန်မှာပင် မဝေးသည့်နေရာမှ အော်သံတစ်သံထွက်လာပြီး လူတစ်ယောက်က ကစားကွင်းဘက်မှပြေးလာလေသည်။ ထိုသူက ကျူးထုန်

ကိုတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ ရှားယန်ကိုထူပေးလိုက်လေ၏။

"ယန်ယန်၊ အဆင်ပြေရဲ့လား..."

လူငယ်က ရှားယန်ကိုထူပေးပြီးနောက် တဖက်လှည့်ကာ ကျူးထုန်ကိုစိုက်ကြည့်လာလေသည်။

"မင်းသူ့ကိုဘာလုပ်လိုက်တာလဲ..."

'ဘာကိစ္စနဲ့ ငါ့ကိုအပြစ်တင်နေရတာလဲ၊ ငါဘာလုပ်ရသေးလို့လဲ'

🤒

Prev Next