Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၅၃)
Chapter 53 (ကျောင်းဝင်းပျက်ကပ်)
သေနတ်၏အခန်းကဏ္ဍသည် သတ်ရန်သာမက
ခြိမ်းခြောက်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။
မကောင်းဆိုးဝါးများ၏ ရုတ်ချည်း အသွင်အပြင်က လူများကို ရူးသွပ်သည့် အကြောက်တရားများ ယူဆောင်လာသောအခါ တခြားအကြောက်တရားကသာ သူတို့ကို အချိန်တိုအတွင်း ငြိမ်သက်သွားစေနိုင်သည်။
"မင်းကဘယ်သူလဲ။ မင်းမှာဘာလို့သေနတ်ရှိနေတာလဲ။"
"ရဲ။ မင်းကရဲအရာရှိလား"
"ငါတို့ကိုကယ်ပါ။ ကျောင်းမှာ မကောင်းဆိုးဝါးရှိတယ်"
"ကယ်ပါဦး"
"…"
ခဏတာ အံ့အားသင့်သွားပြီးနောက် ကျောင်းသားများသည် ဆူညံပွက်လောရိုက်လာကာ လင်ချီးယဲ့ဆီသို့ တိုးဝင်လာခဲ့ပြီး တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်အသံက ကျောင်းတံခါးတစ်ခုလုံးကို ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ နောက်ပြန်ဆုတ်သွားမည့်အစား သူ တိုးလာခဲ့သည်။
သူ့လက်ချောင်းသည် အနက်ရောင်သေတ္တာ၏လက်ကိုင်ပေါ်ကို ညင်သာစွာ ဖိလိုက်ပြီး အနက်ရောင်သေတ္တာ၏နံဘေးက အမြန်ပွင့်လာပြီး ဓားအိမ်ပါသော ဓားတစ်ချောင်း ထွက်လာသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် လျှပ်စီးလက်သလို ဓားလက်ကိုင်ကို ကိုင်ထားသည်။
ချွင်…
ဓားအိမ်ကနေ ဓားဖြောင့်ကိုထုတ်လိုက်သည်။
အပြာနုရောင် ချွန်ထက်သောဓားသည် လေထဲသို့ ဖြတ်သွားကာ ကျယ်လောင်သော အသံနှင့်အတူ ကောင်လေး၏ ခေါင်းကို လျှပ်စီးလက်သလို ဖြတ်သွားသည်။
ကောင်လေး၏ မျက်လုံးအိမ်များသည် ရုတ်တရက် ကျုံ့သွားကာ နောက်အခိုက်အတန့်တွင် တစ်စုံတစ်ရာ ပေါက်ကွဲတော့မည်ကဲ့သို့ သူ့ခေါင်းတစ်ခုလုံး ဖောင်းကားလာသည်။
သို့သော်လည်း လင်ချီးယဲ့၏ဓားသည် သူ့ဦးခေါင်းကို ဖြတ်လိုက်သည်။
အသားများနှင့် အစွယ်များပြည့်နေသော ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်၏ခေါင်းသည် အမြင့်ပေါ်သို့ လွှင့်ထွက်သွားပြီး သွေးပျစ်ပျစ်များက ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ကျောင်းသားများအားလုံးကို စင်သွားသည်။
သူတို့သည် အသိစိတ်လွတ်ပြီး လင်ချီးယဲ့ဆီသို့ အပြေးအလွှားသွားနေချိန် လင်ချီးယဲ့သည် ဓားထုတ်ကာ ဝှေ့ယမ်းပြီး ခေါင်းဖြတ်လိုက်ရာ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် ဤကျောင်းသားများသည် အလွန်အမင်းထိတ်လန့်ဖွယ် လက်တွေ့ဘဝမှ မရုန်းထွက်နိုင်ကြသေးပေ။
စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာတော့ နားကွဲလုမတက် စူးစူးဝါးဝါးအော်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။
မကောင်းဆိုးဝါးက… သူတို့အနားမှာ ပုန်းနေတာလား။
"တိတ်တိတ်နေစမ်း" လင်ချီးယဲ့သည် အော်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ရွှေရောင်အလင်းတန်းတစ်ခု လင်းလက်သွားသည်။
ရှုပ်ထွေးနေသော လူအုပ်ကြီးက ချက်ချင်း တိတ်ဆိတ်သွားသည်။
လင်ချီးယဲ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်လိုက်သည့် အခိုက်အတန့်တွင် မကြုံစဖူး ဖိအားတစ်ခုက လှိုင်းလုံးများကဲ့သို့ သူတို့၏နှလုံးသားထဲသို့ ကျရောက်လာပြီး သူတို့ကို အံ့အားသင့်စေခဲ့သည်။
"အခု မင်းတို့ကြားမှာ ပုန်းအောင်းနေတဲ့ မကောင်းဆိုးဝါးတွေမရှိတော့ဘူး၊ မင်းတို့ ကျောင်းထဲကနေ တိုက်ရိုက်ထွက်သွားလို့ရပြီ၊ ပြီးတော့ လူတစ်ယောက်က မင်းတို့အတွက် တံခါးဖွင့်ပေးလိမ့်မယ်" လင်ချီးယဲ့သည် ဓားဖြောင့်ကို ဓားအိမ်ထဲသို့ထည့်လိုက်ပြီး တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် ငါပြောသလို စည်းကမ်းရှိရှိထွက်သွားပါ၊ တိုးဝှေ့မနေနဲ့၊ စည်းကမ်းမလိုက်နာတဲ့သူတွေ့လို့ကတော့…"
လင်ချီးယဲ့သည် သေနတ်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ မြှောက်လိုက်ပြီး လူတိုင်းရှေ့တွင် ယမ်းလိုက်သည်။
ဒီစကားကြားတော့ ကျောင်းသားများသည် ချက်ချင်းလှည့်ပြီး ကျောင်းတံခါးဆီကို ပြေးသွားသည်။ သူတို့သည် အနည်းငယ်စိတ်မရှည်ပုံရသော်လည်း စည်းစနစ်တကျရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ လမ်းမလျှောက်နိုင်သော ခြေထောက်အားနည်းသည့် မိန်းကလေးတချို့လည်းရှိပြီး သူတို့အားလုံးကို ကျောင်းတံခါးဆီသွားရန် ပံ့ပိုးပေးကြသည့် ယောက်ျားလေးများလည်းရှိသည်။
ထိုအချိန်တွင် ကျောင်း၏တံခါးဝတွင် [ဝူကျဲ့လေဟာနယ်] ထောင့်ကိုဖွင့်ကာ ပြင်ပကမ္ဘာသို့သွားသောလမ်းကို ထုတ်ဖော်လိုက်သည်။
[ဝူကျဲ့လေဟာနယ်] အပြင်ဘက်မှာ သူတို့မှတ်ဉာဏ်များကို ရှင်းလင်းရန် အထူးလူများရှိပြီး လင်ချီးယဲ့စိတ်ပူစရာမလိုပေ။
ဤလှိုင်းတစ်ခုတည်းတွင် ကျောင်းသား ၄၀၀ ခန့်ရှိပြီး သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံမှ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပြေးလွှားနေကြသော ကျောင်းသားအများအပြားလည်းရှိသေးသည်။ သူတို့အားလုံးက အထက်တန်း ပထမနှစ်နှင့် တတိယနှစ် ကျောင်းသားများဖြစ်ကြသည်။
အထက်တန်းကျောင်း ပထမနှစ်နှင့် တတိယနှစ်တွင် ကူးစက်ခံရသူ အများအပြားမရှိသည့်အပြင် သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံ၏တည်နေရာသည် ကျောင်းတံခါးနှင့် အလွန်နီးကပ်သည်။ မကောင်းဆိုးဝါးပေါ်လာပြီးနောက် သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံမှ လွတ်မြောက်ရန်မှာ မခဲယဉ်းပေ။ သို့သော် ပြဿနာမှာ မထုတ်ဖော်ရသေးသော ကူးစက်ခံရသူများရှိနေသေးပြီး ဖရိုဖရဲကျောင်းသားများကြားတွင် ပုန်းကွယ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
သူတို့သည် အလွန်မတည်မငြိမ်သော ဗုံးများကဲ့သို့ပင် မည်သည့်အချိန်တွင် ပေါက်ကွဲမည်ကို မည်သူမျှ မသိနိုင်သော်လည်း သူတို့ ပေါက်ကွဲသောအခါတွင် ၎င်းသည် ကျောင်းသားများ၏စိတ်ပညာကို မလွဲမသွေ နှိပ်စက်သည့် နောက်ဆုံးကောက်ရိုးဖြစ်လာမည်မှာ သေချာပါသည်။
ကျောင်းသားတစ်စုသည် နောက်ဆုံးတွင် မကောင်းဆိုးဝါးကို ဖယ်ရှားပြီး နောက်ဆုံးတွင် လုံခြုံသောနေရာတွင် ပုန်းနေသကဲ့သို့ပင်။ သူတို့သည် သူတို့၏စိတ်ပညာသတိရှိမှုကို လက်လျှော့လိုက်သည်နှင့် သူတို့ဘေးနားက အတန်းဖော်များသည် ခေါင်းများအက်ကွဲသွားပြန်သည်...
မကောင်းဆိုးဝါးများ၏သေခြင်းတရားမှာ အကန့်အသတ်ရှိသော်လည်း ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေသော လူသားများသည် အဓိပ္ပာယ်မဲ့သောအရာများကိုပြုလုပ်ရန် ကန့်သတ်ချက်မရှိပေ။
ကံကောင်းထောက်မစွာ လူသားဆန်ဆန်ခွဲခြားသိမြင်သူ လင်ချီးယဲ့သည် လူအစုအဝေးတွင် ရောနှောနေသော မကောင်းဆိုးဝါးများကို အလွယ်တကူ ရှာတွေ့ကာ သူတို့ကို တိုက်ရိုက်သတ်နိုင်သည်။ အန္တရာယ်ကင်းသည်ဟု သတ်မှတ်ခံရသော ကျောင်းသားများသည် [ဝူကျဲ့လေဟာနယ်] မှတစ်ဆင့် ဤနေရာမှ ထွက်ခွာနိုင်သည်။
ထိုကဲ့သို့ ကျောင်းသားဦးရေ များပြားသဖြင့် သူတို့သည် ကျောင်းတွင် ဆက်နေရန် တောင်းဆိုပါက ပြောင်းလဲမှုများသာ တိုးလာမည်ဖြစ်သည်။ လင်ချီးယဲ့သည် ကျောင်းသားအားလုံးကို အဝေးကို မပို့နိုင်ပေမယ့် တတ်နိုင်သမျှ သူလွှတ်လိမ့်မည်။
ကံကောင်းထောက်မစွာ လက်ရှိ အထက်တန်းကျောင်းသားတွေ၏ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မဆိုးချေ။ မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်း လူပေါင်း ၁၃၀၀ မှ ၄၀၀ သည် ကျောင်းတံခါးဆီသို့ ပြေးသွားကြပြီး လင်ချီးယဲ့မှ ဖော်ထုတ်တွေ့ရှိပြီးနောက် သူတို့သည် ကျောင်းမှထွက်သွားခဲ့ကြသည်။ အထက်တန်းပထမနှစ်နှင့် ဒုတိယနှစ်များက အခြေခံအားဖြင့် ဗလာသာဖြစ်နေတော့သည်။
"လမ်းပိတ်ဖို့အချိန်ရောက်ပြီ၊ ကျွန်တော်ဝင်ပြီး လူကယ်တော့မယ်" လင်ချီးယဲ့သည် နားကြပ်တစ်ဖက်ရှိ လန်ရွှမ်းအား ပြောလိုက်သည်။
လန်ရွှမ်းသည် အသံပြုလိုက်ပြီး နောက်အခိုက်အတန့်မှာ [ဝူကျဲ့လေဟာနယ်] ၏ လမ်းကြောင်းသည် တဖြည်းဖြည်း ပိတ်သွားပြီး ကျောင်းတစ်ခုလုံးသည် ပြင်ကမ္ဘာမှ သီးခြားဖြစ်သွားပြန်သည်။
လင်ချီးယဲ့ ထွက်ခွာခါနီးတွင် အဆက်အသွယ်မကောင်းသော တီဗီအဟောင်းတစ်ခုကဲ့သို့ ကောင်းကင်ကြီး ရုတ်တရက် မှိန်သွားခဲ့သည်။
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ"
"[ဝူကျဲ့လေဟာနယ်] ကို ငါသိပ်မရင်းနှီးဘူး၊ ထူးဆန်းတာတစ်ခုခုကို ငါတွေ့လိုက်ရတယ်…" လန်ရွှမ်း၏အသံက နားကြပ်တစ်ဖက်မှ ထွက်ပေါ်လာပြီး "အဲဒါက မင်းအပေါ်သက်ရောက်လား။ ငါလေ့လာလိုက်မယ်…"
လင်ချီးယဲ့သည် သွေးနီရောင် ကောင်းကင်ကြီးကို မော့ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"မြစိမ်းရောင်က လူတွေနဲ့ ပိုရင်းနှီးတယ်လို့ ခံစားရတယ်။
ဒါ့အပြင် အခုဒီမြင်ကွင်းက… ကမ္ဘာပျက်ကပ်နဲ့တူနေတယ်"
သွေးနီရောင် ကောင်းကင်အောက်တွင် ကျောင်းဝင်းတစ်ခုလုံး၏ လေထုသည် ထူးဆန်းပြီး လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်နေသည်။ အဝေးက အထက်တန်းဒုတိယနှစ် သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံမှ အော်ဟစ်သံများသည် ကောင်းကင်ယံတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေသော မကောင်းဆိုးဝါးများ၏ ဟိန်းသံများနှင့် ရောထွေးနေသည်။
လေထဲတွင် ခပ်ဖျော့ဖျော့သွေးနံ့က လင်ချီးယဲ့ကို မျက်မှောင်ကြုတ်သွားစေသည်။
သူသည် ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး သူ့စိတ်ထဲမှာ ရှုပ်ထွေးနေသော အတွေးများကို ဘေးဖယ်လိုက်ကာ ပထမနှစ်နှင့် တတိယနှစ်၏ သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံများကို အမြန်ရှာဖွေလိုက်သည်။
…
"အားလန်… ငါ၊ ငါအရမ်းကြောက်တယ်"
"ရှူး" အားလန်သည် အိမ်သာခန်းထဲမှ ခေါင်းထွက်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး ဖြည်းညှင်းစွာ နောက်ပြန်ဆုတ်ရင်း "အသံကိုလျှော့ထား၊ အဲဒီမကောင်းဆိုးဝါးတွေကို မဆွဲဆောင်နဲ့"
"ဒါပေမယ့် ငါတို့တွေ သူတို့နဲ့အတူ မထွက်ပြေးဘဲ ဘာလို့ ဒီမှာလာပုန်းနေတာလဲ။" တခြားမိန်းကလေးက မေးသည်။
ကျဉ်းမြောင်းပြီး မှောင်မိုက်သော အိမ်သာခန်းတွင် မိန်းကလေးသုံးယောက်သည် ကျပ်သိပ်နေကာ သူတို့မျက်နှာများက ကြောက်လန့်ပြီး နှုတ်ခမ်းများ ဖြူဖျော့နေသည်။
အားလန်သည် အသံကို လျှော့လိုက်ပြီး သူမမျက်လုံးများက စိတ်လှုပ်ရှားမှုဖြင့် တောက်ပနေသည်။ "အဲဒီကပ်ဘေးရုပ်ရှင်တွေကို မကြည့်ဖူးဘူးလား။ အဆုံးကိုရောက်တဲ့အခါ ဦးနှောက်မပါဘဲ ပြေးထွက်လာသူအားလုံးနီးပါး သေဆုံးသွားကြတယ်။
ငါ့ရဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ရုပ်ရှင်ကြည့်ခြင်း အတွေ့အကြုံအရ ဒီအချိန်မှာ အဓိကလူအုပ်ကနေ လွတ်မြောက်ပြီး ကယ်တင်တာ စောင့်ဆိုင်းဖို့ လုံခြုံတဲ့နေရာမှာ ပုန်းအောင်းနေတာက အသင့်တော်ဆုံးနည်းလမ်းပဲ။"
"ဒါပေမယ့်... ဒါက ရုပ်ရှင်မဟုတ်ဘူးလေ" သူမဘေးနားရှိ မိန်းကလေးက ငိုလေသည်။ "အိမ်သာက လုံခြုံတဲ့နေရာဆိုတာ သေချာလား"
"ငါလည်း တခြားနေရာကို ရှာချင်ပေမယ့် ဒီစာသင်ခန်းတွေနဲ့ အိမ်သာတွေအပြင် ဒီကြီးမားတဲ့ သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံးမှာ တခြားနေရာမှမရှိတာ" အားလန်သည် ကူကယ်ရာမဲ့ သက်ပြင်းချကာ "ဒါပေမယ့် စိတ်မပူပါနဲ့၊ ငါတို့ဒီမှာ ပုန်းနေသရွေ့ ငါတို့ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
ကျွီ…
အားလန် စကားပြောတာမဆုံးခင် အိမ်သာခန်းတံခါးကို ရုတ်တရက် ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
အထဲမှာ ပုန်းအောင်းနေသော မိန်းကလေးသုံးယောက်က တစ်ချိန်တည်းမှာ အော်ဟစ်လိုက်ကြသည်။
တံခါးကိုဖွင့်ကာ မကောင်းဆိုးဝါးမဟုတ်ဘဲ ဓားကိုင်ထားသော ကောင်လေးကို မြင်သောအခါ သူတို့သည် ပါးစပ်များအုပ်ပြီး တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား။ ဘာမှမဖြစ်တာက ထူးဆန်းတာပဲ" လင်ချီးယဲ့က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။
သူ့လက်ထဲက ဓားဖြောင့်ကို ချက်ချင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူတို့သုံးယောက်၏ ထိတ်လန့်နေသောမျက်လုံးများအောက်တွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ ဦးခေါင်းကို ချက်ချင်းဖြတ်ပစ်လိုက်သည်။
ကြီးမားပြီး ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော အသွေးအသားခေါင်းတစ်လုံးသည် မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသွားသည်။
TK Team (Chapter 53)
