Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၅၆)
Chapter 56 (နန်ထော်မြွေမိစ္ဆာ)
အန်းချင်းယွီသည် တစ်ခုခုမေးချင်သလို သူ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်လိုက်သည်။ အချိန်အတော်ကြာ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီးနောက် သူသည် ပါးနပ်စွာ ဘာမှမပြောခဲ့ပေ။
သူသည် လင်ချီးယဲ့၏အထောက်အထားနှင့် သူသာလွန်သောတိုက်ခိုက်ရေးစွမ်းအားကို အတော်လေးစိတ်ဝင်စားသော်လည်း လူတိုင်းရှေ့တွင် သူမေးလိုက်ပြီး လင်ချီးယဲ့က ဘာမှပြန်မပြောလောက်ဘဲ တစ်ဖက်လူ၏ရွံရှာမှုကို နှိုးဆွလိမ့်မည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။
"ချီးယဲ့၊ ဒါက ချန်းနန်မြို့မှာရှိတဲ့ အမှတ် ၂ အလယ်တန်းကျောင်းရဲ့ ဆယ်နှစ်အရွယ်ကလေးတည်းက ရှားပါးပါရမီရှင်ဖြစ်ပြီး သူ့နာမည်ကိုကြားဖူးလား" လီယိဖေးက မိတ်ဆက်ပေးသည်။
"မကြားဖူးဘူး"
"..."
"အခုအချိန်က ဒီကိစ္စကို ဆွေးနွေးရမယ့်အချိန်မဟုတ်ဘူး" လင်ချီးယဲ့က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။ "ဒီကျောင်းသားတွေကို ခန်းမထဲအရင်ပို့လိုက်ပါ၊ အဲဒီမှာ ပိုလုံခြုံတယ်"
လီယိဖေးက လန့်သွားသည်။ "ဒါပေမယ့် အောက်ကို ငါတို့လုံးဝမဆင်းနိုင်ဘူး၊ ပထမထပ်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးတွေအများကြီးရှိတယ်…"
စကားပြောနေရင်းတစ်ဝက်မှု လီယိဖေးက မိုက်မဲသောမေးခွန်းကို မေးလိုက်မိကြောင်း သဘောပေါက်သွားသည်။
"အားလုံးသေပြီ၊ မဟုတ်ရင် ငါအပေါ်ကို ဘယ်လိုတက်လာမယ်လို့ မင်းထင်နေတာလဲ" လင်ချီးယဲ့သည် လီယိဖေးကို ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး နောက်ကျနေသကဲ့သို့ ကြည့်နေလေသည်။
"မင်းက တကယ်ကြမ်းတမ်းတာပဲ" လီယိဖေးက ပြုံးလိုက်သည်။ "ဒါဆို မင်းလူတွေကို ဆက်ကယ်ချင်လား"
"သေချာတာပေါ့"
"ငါ မင်းနဲ့လိုက်ခဲ့မယ်။" လီယိဖေးက ပြတ်သားစွာပြောသည်။ "စိတ်မပူပါနဲ့၊ ငါမင်းနောက်လိုက်နေချိန် မင်းကိုမနှောင့်နှေးစေရဘူး၊ ပြီးတော့ အခု သူတို့က ငါ့ကို ပိုယုံကြည်လာတယ်၊ မင်းကို အခြေအနေတွေ ထိန်းချုပ်နိုင်အောင် ငါကူညီပေးနိုင်တယ်"
လင်ချီးယဲ့သည် ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းနေပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ "မင်းရဲ့ပုဆိန်အဖွဲ့ကို ခေါ်လာပြီး ငါနဲ့လိုက်ခဲ့"
အပေါ်ယံမှာ ဘာမှပြောင်းလဲသွားပုံမပေါ်ပေမယ့် တိုက်ပွဲတစ်ရက်ကြာပြီးနောက်မှာတော့ သူ့လက်ထဲမှာ သေဆုံးသွားသည့် မကောင်းဆိုးဝါးအကောင်ရေက စုစုပေါင်း ၂၀ နီးပါးရှိသွားပါပြီ။ လင်ချီးယဲ့သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာရော စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါ ခွန်အားကို အလွန်ပြင်းထန်စွာ သုံးစွဲခဲ့ပြီး သူ ပင်ပန်းနေလေသည်။
လီယိဖေးနှင့် သူ၏ပုဆိန်အဖွဲ့ရှိခြင်းက ဖိအားများစွာကို သက်သာစေနိုင်သည်။
"ငါလည်းလိုက်မယ်" အန်းချင်းယွီက ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည်။
"မင်းလား"
"မင်းကို အကြံဉာဏ်ပေးပြီး မကောင်းဆိုးဝါးတွေရဲ့ အပြုအမူနဲ့ အလေ့အထတွေကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာဖို့ ငါကူညီပေးနိုင်တယ်။" အန်းချင်းယွီသည် အနည်းငယ်မျှ မတုန်လှုပ်ဘဲ လင်ချီးယဲ့၏ မျက်လုံးများကို တည်ငြိမ်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။
လီယိဖေးက လင်ချီးယဲ့၏နားကိုကပ်ပြီး ညင်သာစွာ ပြောလိုက်သည်။ "ဒီကောင်လေးက တော်တော်ဉာဏ်ကောင်းတယ်လို့ ငါထင်တယ်"
လင်ချီးယဲ့သည် ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ "ကောင်းတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် အရင်ပြောထားမယ်၊ မင်းရဲ့လုံခြုံရေးကို ငါအာမမခံနိုင်ဘူး"
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ သူသည် ပုဆိန်အဖွဲ့တစ်ခုလုံးကို ခေါ်ဆောင်လာကာ နောက်ထပ်လူတစ်ယောက်ပိုလာတာက ထူးခြားမှုရှိလာမည်မဟုတ်ပေ။
"ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ ငါသေမှာမကြောက်ဘူး" အန်းချင်းယွီ၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာပြီး အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် အတန်းထဲက တခြားသူတွေကို ညွှန်ကြားပြီးနောက် ခန်းမဆီသို့ သူတို့ဘာသာသူတို့ သွားခိုင်းလိုက်သည်။ ခန်းမသည် ဒုတိယနှစ်အထက်တန်းကျောင်း၏ သင်ကြားရေးအဆောက်အအုံနှင့် မဝေးပေ။ ထို့အပြင် လင်ချီးယဲ့က မကောင်းဆိုးဝါးများကို ရှင်းလင်းထားပြီး အန္တရာယ်ရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး။
"လီယိဖေး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အပေါ်ထပ်က အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ"
"အဆင်ပြေပါတယ်၊ လေးထပ်မှာရှိတဲ့ အဲဒီမကောင်းဆိုးဝါးတွေကို ပိတ်ဆို့ဖို့က ပြဿနာမရှိလောက်ဘူး"
"ကောင်းပြီ၊ ခဏလောက် အနားယူရအောင်"
လင်ချီးယဲ့သည် ထိုင်ခုံတစ်လုံးကို တွေ့ပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ လေးထပ်တွင် မကောင်းဆိုးဝါးအများကြီးရှိသည်။ သူတို့ကိုသတ်ချင်လျှင် သူ့မှာ လုံလောက်သော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခွန်အားလိုသည်။
"အစ်မဟုန်ယင်း အဆင်ပြေရဲ့လား" လင်ချီးယဲ့က နားကြပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။
"ငါမဖမ်းမိလိုက်ဘူး၊ အစက ငါသူ့ကို ကျောင်းတစ်ဝက်အထိ လိုက်ဖမ်းခဲ့ပြီးတော့ နင့်ကျောင်းနောက်က တောအုပ်ထဲရောက်သွားပြီး ပျောက်သွားတယ်" နားကြပ်၏အခြားတစ်ဖက်တွင် ဟုန်ယင်းက အနည်းငယ်စိတ်ပျက်သွားပုံရသည်။
လင်ချီးယဲ့၏ရင်ထဲမှာ နစ်မြုပ်သွားပြန်သည်။
အဓိကခန္ဓာကိုယ်မသေလျှင် ဒီအဖြစ်အပျက်က ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး။ ကျောင်းမှာရှိသည့် မကောင်းဆိုးဝါးတွေကို တစ်ကောင်ပြီးတစ်ကောင် ရှာဖွေသတ်ဖြတ်နိုင်ပေမယ့် အဲဒါက ယာယီဖြေရှင်းချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။
"ဒါဆို အစ်မတို့က အခုဘယ်မှာလဲ"
"ရှောင်နန်က မကောင်းဆိုးဝါးရဲ့ကျန်ခဲ့တဲ့လမ်းကို ခြေရာခံဖို့ ကြိုးစားနေပြီး ငါတို့ဆက်လိုက်နေတယ်။ [ဝူကျဲ့လေဟာနယ်] ရှိနေသရွေ့တော့ သူ ဒီကျောင်းကနေ လွှတ်မြောက်မှာမဟုတ်ဘူး"
"ကောင်းတယ်"
"စကားမစပ် ဝူရှန်းနန်က ဘာမကောင်းဆိုးဝါးလဲဆိုတာ သိလိုက်ပြီ။"
လင်ချီးယဲ့၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာသည်။
"ဒီမကောင်းဆိုးဝါးက ကျေးလက်ဒဏ္ဍာရီကနေ ဆင်းသက်လာလောက်တဲ့ နန်ထော်မြွေမိစ္ဆာပဲ။ ဝူရှန်းနန်က အရင်က ဒဏ္ဍာရီလာစာအုပ်တွေအားလုံးကို ရှာဖွေခဲ့ပြီး ဒီအရာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အချက်အလက်ကို ရှာမတွေ့ခဲ့ဘဲ နောက်ဆုံးမှာ ပျက်စီးနေတဲ့ ရှေးဟောင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကနေ စကားလုံးတချို့ကို တွေ့ရှိခဲ့တယ်"
"နန်ထော်မြွေမိစ္ဆာလား"
"ဒီမြွေမိစ္ဆာမျိုးမှာ အစွမ်းထက်တဲ့ ဖုံးကွယ်နိုင်စွမ်းရှိပြီး ဉာဏ်ရည်က လူသားထက်မနိမ့်ဘူး။ သတ္တဝါတွေကို သူတို့ဗိုက်ထဲမျိုချပြီးနောက် သူတို့က အဲဒီသတ္တဝါတွေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ မြွေမျိုးစိတ်တွေကို စိုက်ပျိုးနိုင်ပြီး သူတို့ခန္ဓာကိုယ်ကို သူတို့ရဲ့မျိုးဆက်အဖြစ် ပြောင်းလဲပြီး သူတို့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို ထိန်းချုပ်တယ်"
ဒါပေမယ့် မြွေမျိုးစိတ်တွေရဲ့ မျိုးဆက်အပေါ် ကန့်သတ်ချက်တွေရှိတယ်။ အဓိကခန္ဓာကိုယ်က တစ်ရက်ကို မြွေမျိုးစိတ်တစ်ခုသာ ထုတ်လုပ်နိုင်ပြီး မျိုးဆက်က သုံးရက်ကို တစ်ခုပဲ ထုတ်လုပ်နိုင်တယ်၊ အဓိကခန္ဓာကိုယ်နဲ့ မျိုးဆက်ရဲ့ တိုက်ခိုက်ရေးစွမ်းအားက အနည်းဆုံးတော့ အရွယ်ရောက်စမှာ သိပ်မမြင့်မားဘူး"
"အဲဒီလိုကိုး" လင်ချီးယဲ့က သူ့မေးစေ့ကို ထိလိုက်သည်။
ဤနည်းဖြင့် ဒီမြွေမိစ္ဆာသည် သူထင်ထားတာထက် ပို၍ကြာရှည်စွာ တည်ရှိနေခဲ့သည်။ ဤမျှများပြားသော မြွေမိစ္ဆာများ၏ မျိုးဆက်များနှင့်အတူ သူသည် ဤကျောင်းတွင် တစ်လကျော်ကြာ တည်းခိုနေပေမည်။
သူက ဂရုတစိုက်နှင့် သတိရှိသည်။
လင်ချီးယဲ့ တွေးနေစဉ်မှာပင် အန်းချင်းယွီက သူ့အနားသို့ တိတ်တဆိတ် လျှောက်လာခဲ့သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ"
"ငါမေးခွန်းတစ်ခုမေးချင်လို့"
"ငါက စူပါမင်းလား ဒါမှမဟုတ် မသေမျိုးလားလို့ မေးချင်တာဆိုရင် မေ့လိုက်တော့"
"မဟုတ်ဘူး၊ ငါမေးချင်တာက... ဒီလိုမျိုးမကောင်းဆိုးဝါးတွေက ငါတို့မသိတဲ့နေရာမှာ အမြဲရှိနေတာလား" အန်းချင်းယွီသည် အပြင်ဘက်တွင် ပျက်စီးနေသော မကောင်းဆိုးဝါးအလောင်းများကို ညွှန်ပြသည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"ဒါဆို ငါတို့က ဘာလို့ ဒီလောက် အေးအေးဆေးဆေး သက်သောင့်သက်သာ နေနိုင်ရတာလဲ"
လင်ချီးယဲ့သည် သူ့ကိုကြည့်ပြီး ဖြည်းညှင်းစွာပြောသည်။ "တစ်စုံတစ်ယောက်က လူသားတွေအတွက် ညအချိန်မှာ စောင့်ကြည့်ပေးနေလို့ပဲ"
ဒီမေးခွန်းကို သူမဖြေသင့်ဘူးလို့ လင်ချီးယဲ့အကြောင်းပြချက်ပေးချင်ပေမယ့် မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူတို့သည် အနှေးနှင့်အမြန် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိလာလိမ့်မည်ဖြစ်သောကြောင့် အခု ဘာပဲပြောနေပါစေ အရေးမကြီးချေ။
သို့သော် လင်ချီးယဲ့က ဒီလောက်သာ ပြောနိုင်သည်။
"ငါနားလည်ပြီ။" အန်းချင်းယွီက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"မင်းမကြောက်ဘူးလား"
"ကြောက်ရမယ်။ ငါဘာလို့ကြောက်ရမှာလဲ" အန်းချင်းယွီ၏နှုတ်ခမ်းထောင့်က အနည်းငယ်မြင့်တက်လာကာ "စိတ်ဝင်စားစရာကို ငါတွေ့လိုက်ပြီ"
"စိတ်ဝင်စားစရာလား"
"သိပ္ပံပညာအပြင် ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဒီလိုမှော်ဆန်တဲ့သတ္တဝါတွေရှိတယ်ဆိုတာ သိလာရပြီ" အန်းချင်းယွီသည် နှုတ်ခမ်းသပ်လိုက်ပြီး စင်္ကြံအပြင်ဘက်ရှိ မကောင်းဆိုးဝါးရုပ်အလောင်းကို ခဏလောက် စိုက်ကြည့်ကာ "ငါသူတို့ကိုခေါ်သွားပြီး လှီးဖြတ်ပြီးတော့ လေ့လာချင်တယ်"
"...မင်းက အထက်တန်းကျောင်းသားတစ်ယောက် ဟုတ်ရဲ့လား"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ တခြားလူတွေလိုပဲ အထက်တန်းကျောင်းသားတွေက အထက်တန်းကျောင်းသားနဲ့ပတ်သက်တာပဲ သင်ယူနိုင်တယ်လို့ မင်းထင်သလား" အန်းချင်းယွီသည် တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး "ဒီရိုးရှင်းပြီး ငြီးငွေ့တဲ့အရာတွေကို လေ့လာဖို့ သုံးနှစ်လောက် အချိန်ယူခဲ့ရတယ်။ အသိပညာက အသက်စွန့်ခြင်းပဲ"
"ဒါဆိုမင်း…"
"ငါက ဇီဝဗေဒမာစတာဘွဲ့ကို ပြီးသွားပြီ။ ဒီနှစ်ဒုတိယနှစ်ဝက်မှာ ဒေါက်တာဘွဲ့စတင်ဖို့ စီစဉ်ထားတယ်။ ငါ့ရဲ့အဓိကလေ့လာမှုက ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ အမွေဆက်ခံမှုနဲ့ မျိုးရိုးဗီဇပြောင်းလဲမှုဆိုင်ရာ သုတေသနဖြစ်ပြီး ငါက လက်တွေ့ဆေးပညာဆိုင်ရာ သုတေသနတချို့လည်းလုပ်တယ်"
"…" လင်ချီးယဲ့သည် အန်းချင်းယွီကို ကြောင်တောင်တောင်စိုက်ကြည့်နေပြီး ခဏကြာပြီးနောက်မှ စကားလုံးအနည်းငယ်ကို ထုတ်လိုက်သည်။ "တဆိတ်လောက်"
ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဒီလိုမျိုးမကောင်းဆိုးဝါး အမှန်တကယ်ရှိသလား။
လင်ချီးယဲ့သည် သူဉာဏ်ကောင်းသည်ဟု အမြဲတမ်း ထင်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ရှေ့က ကောင်လေးနှင့်ယှဉ်လျှင် ဉာဏ်ကောင်းတယ်ဆိုသောစကားလုံးက ဖြူဖျော့နေပုံရသည်။
အချိန်ကို သူကြည့်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံမှထကာ စာသင်ခန်းအပြင်ဘက်ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။
"သွားကြစို့၊ လူတွေကို ကယ်တင်ဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ"
လူတိုင်းသည် သူတို့၏လက်နက်များကို ကိုင်ဆောင်ကာ လင်ချီးယဲ့နောက်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် လိုက်ခဲ့ကြသည်။ အန်းချင်းယွီပင်လျှင် အံဆွဲထဲမှ သစ်သီးဓားတစ်ချောင်းကို ဆွဲထုတ်ကာ သူ့မျက်နှာတွင်အပြုံးဖြင့် နောက်မှ လိုက်လာခဲ့သည်။
ထိုအမူအရာသည် မကောင်းဆိုးဝါးများကို တိုက်ခိုက်သည့်ပုံမပေါ်ဘဲ သူတို့ကို တစ်ဆယ့်ရှစ်ပိုင်းခွဲ၍ လေ့လာရန် ပြန်ခေါ်သွားချင်ပုံရသည်။
TK Team (Chapter 56)
