Volume 1 (သေမျိုးနယ်မြေ ၀၅၈)
Chapter 58 (တန်ဖိုး)
လျှိုယွမ်သည် လင်ချီးယဲ့က သူ့ကို ရိုးရှင်းစွာ ထွက်သွားခွင့်ပေးမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားသလိုမျိုး အံ့အားသင့်သွားသည်။
သူက သူ့ကိုကြောက်နေတာလား။
အခုလေးတင် သူအဟန့်ကောင်းသွားတာလား။
ဒါကိုတွေးပြီး လျှိုယွမ်းသည် မသိစိတ်က ကျောကိုတည့်တည့်မတ်မတ်ထားပြီး လင်ချီးယဲ့ကို ကြည့်ကာ အေးစက်စွာ သရော်ရင်း ဟန်လော့လော့၏လက်ကိုကိုင်ပြီး ရင်ကော့ကာ ထွက်သွားလေသည်။
စင်္ကြံတွင် အသွင်အပြင်နှစ်ခု ပျောက်ကွယ်သွားသောအခါ ပုဆိန်အဖွဲ့မှ ကောင်လေးတစ်ယောက်သည် လင်ချီးယဲ့ထံသို့ ချဉ်းကပ်လာပြီး အသံတိုးတိုးဖြင့် မေးသည်။
"ညီအစ်ကိုချီးယဲ့၊ မင်း သူတို့ကို ဒီအတိုင်းလွှတ်လိုက်တာလား။ သူက မင်းရဲ့ရည်းစားကို ခိုးသွားတာလေ။ ဒါမှမဟုတ်... ငါတို့ သူ့ကို သင်ခန်းစာပေးလိုက်ရမလား။"
ပုဆိန်အဖွဲ့မှအဖွဲ့ဝင်များသည် လင်ချီးယဲ့၏ တိုက်ခိုက်ရေးစွမ်းအားကို သူတို့၏မျက်လုံးများဖြင့် မြင်တွေ့ခဲ့ကြသည်။ ဒီအချိန်မှာ သူတို့က သူ့ကို ဘုရားလို ဆက်ဆံလေသည်။ လျှိုယွမ်က ဟန်လော့လော့နှင့် မောက်မာစွာ ထွက်ခွာသွားသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့ အနည်းငယ် ဒေါသထွက်သွားသည်။
"မဟုတ်ဘူး၊ ဟန်လော့လော့က ငါ့ရည်းစားမဟုတ်ဘူး" လင်ချီးယဲ့သည် ပြုံးပြီး သူတို့ထွက်သွားသော လမ်းကြောင်းကို လေးလေးနက်နက် စိုက်ကြည့်ရင်း "ပြီးတော့... ငါ အခု တကယ်ကို အရမ်းပျော်နေတယ်၊ တကယ်ပါ"
"…"
ကောင်လေးက လင်ချီးယဲ့ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အမူအရာက ရုတ်တရက် ထူးဆန်းသွားသည်။
ယောက်ျားကောင်းပဲ၊ ညီအစ်ကိုချီးယဲ့မှာ… ဒီလို အကျင့်ရှိတာလား။
လီယိဖေးသည် သူ့အပြုံးကိုထိန်းချုပ်ပြီး လင်ချီးယဲ့၏ပခုံးကို ပုတ်လိုက်သည်။ "ဂုဏ်ယူပါတယ်၊ မင်းဆန္ဒပြည့်သွားပြီ"
"အင်း"
လင်ချီးယဲ့သည် စင်္ကြံရှိ ကျောင်းသားများကို လှည့်ကြည့်ကာ "ဒါအကုန်ပဲလား"
“ဟုတ်တယ်၊ အထက်တန်း ဒုတိယနှစ် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူအားလုံး ဒီမှာပဲ" လီယိဖေးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး လင်ချီးယဲ့၏နားကိုကပ်ကာ "သူတို့အထဲမှာ ရှိသေးလား…"
"မရှိဘူး" လင်ချီးယဲ့၏နှုတ်ခမ်းထောင့်က အနည်းငယ်မြင့်တက်လာသည်။ "တစ်ဦးတည်းသောလူက အတန်းဖော်လျှိုယွမ်နဲ့ ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားပြီ…"
"ဟားဟားဟား၊ ကောင်းတယ်"
"သူတို့ကို ခန်းမထဲခေါ်သွားလိုက်တော့၊ နန်ထော်မြွေမိစ္ဆာရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ရှင်းပြီးရင် သူတို့ထွက်သွားလို့ရပြီ" လင်ချီးယဲ့သည် လီယိဖေးနှင့် အန်းချင်းယွီတို့ဘက်ကိုလှည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကောင်းပြီ ငါသူတို့ကိုပြောလိုက်မယ်။"
လီယိဖေးသည် ရှေ့သို့ လှမ်းလာပြီး ကျောင်းသားများစွာအား ရှင်းပြခဲ့ကာ လင်ချီးယဲ့သည် အစွန်းရှိ လက်ရန်းဆီသို့ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်သွားပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ အဝေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
"အဓိကခန္ဓာကိုယ်ကို ရှာမတွေ့သေးဘူးလား"
လင်ချီးယဲ့သည် ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အန်းချင်းယွီပြောနေတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး အနည်းငယ် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ "မင်းငါ့နောက်ကို လမ်းတလျှောက်လိုက်ခဲ့တာဆိုတော့ တစ်ခုခု ရှာတွေ့ပြီလား"
အန်းချင်းယွီသည် ခဏမျှ နှုတ်ဆိတ်နေပြီး "ငါတချို့တော့တွေ့ပြီ…"
အန်းချင်းယွီသည် လင်ချီးယဲ့၏နားကိုကပ်ပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။ လင်ချီးယဲ့၏ မျက်လုံးများ အနည်းငယ် ကျဉ်းမြောင်းသွားပြီး သူ့မျက်ခုံးများ တင်းကျပ်လာသည်။
"သေချာလား။"
"မသေချာဘူး။" အန်းချင်းယွီသည် ခေါင်းခါလိုက်ပြီး "ဒီသတ္တဝါအကြောင်း ငါနည်းနည်းပဲသိတာကြောင့် တိကျတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ချဖို့ ငါ့ကိုပံ့ပိုးနိုင်လောက်အောင် မလုံလောက်ဘူး"
"ငါသိပြီ"
"ငါတောင်းဆိုစရာရှိတယ်။" အန်းချင်းယွီက ထပ်ပြောပြန်သည်။
"ဘာလဲ"
"ငါအဲဒါကို လိုချင်တယ်။" အန်းချင်းယွီက လင်ချီးယဲ့၏အောက်ပိုင်းကို ညွှန်ပြသည်။
လင်ချီးယဲ့၏ အမူအရာ ပြောင်းသွားသည်။
"ငါ သေနတ်ကိုပြောနေတာ"
လင်ချီးယဲ့သည် တခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားကာ အိတ်ကပ်ထဲမှ ပစ္စတိုကို ထုတ်ပြီး အန်းချင်းယွီအား ပေးလိုက်သည်။ "ကျည်ဆံသုံးတောင့်ပဲ ကျန်တော့တယ်၊ မင်း ဒါကို သုံးတတ်လား"
"တီဗီကနေ လေ့လာထားတယ်"
"လုံလောက်ပါတယ်၊ ငါ့ထက်တော့ ပိုကောင်းလောက်တယ်" လင်ချီးယဲ့က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
အန်းချင်းယွီသည် ပစ္စတိုသေနတ်ကို အိတ်ကပ်ထဲသို့ တိတ်တဆိတ်ထည့်ကာ "ဒါကိုမလိုအပ်ဖို့ပဲ ငါမျှော်လင့်တယ်"
"အင်း…"
ခဏအကြာတွင် လီယိဖေးသည် ငါးထပ်ရှိ ကျောင်းသားများနှင့်အတူ လျှောက်လာခဲ့သည်။
"အားလုံး ဒီမှာပါ။"
"မင်း သူတို့ကို ခန်းမထဲ ခေါ်သွားလိုက်ပါ။ ကျောင်းထဲက မကောင်းဆိုးဝါးတွေက အခု ကုန်လုနီးပါးဖြစ်လောက်ပြီး အန္တရာယ်လည်း မရှိနိုင်တော့ဘူး။ နန်ထော်မြွေမိစ္ဆာရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ငါသွားရှာလိုက်မယ်" လင်ချီးယဲ့က ပြောသည်။
"ငါ့ဆီအပ်လိုက်ပါ" လီယိဖေးက သူ့ရင်ဘတ်ကို ပုတ်လိုက်သည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သူ့အသွင်အပြင်က လျှပ်တပြက်ဖြင့် စင်္ကြံကနေ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
လင်ချီးယဲ့ ထွက်သွားသောအခါ လူအုပ်ကြီးသည် လီယိဖေး ပတ်ပတ်လည်တွင် စုဝေးကာ တစ်ခုပြီးတစ်ခုမေးလေသည်။
"လီယိဖေး၊ နင် လူတွေကယ်ဖို့ဆင်းသွားပြီး ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ"
"ဟုတ်တယ်။ လင်ချီးယဲ့က ဘာလို့ ရုတ်တရက် ပေါ်လာတာလဲ"
"သူက မကောင်းဆိုးဝါးတွေကို တစ်ယောက်တည်း သတ်ခဲ့တာလား။"
"အဲဒီလိုပဲဖြစ်ရမယ်၊ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က သွေးနံ့တွေကို နင်မရဘူးလား။ အနံ့ကပြင်းထန်နေတာပဲ"
"သူဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ။ သူကဘယ်သူလဲ"
"…"
လီယိဖေးသည် တောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် မိန်းကလေးအုပ်စုကို ကြည့်ပြီး တိတ်တဆိတ် မျက်ဆန်လှန်ကာ "မင်းတို့သိချင်ရင် အချိန်ကျလာမှ သူ့ကို ကိုယ်တိုင်မေးကြည့်လိုက်ပေါ့"
စကားပြောပြီးနောက် သူလှည့်ထွက်သွားသည်။
ဟန့်၊ မင်းတို့မိန်းကလေးတွေ ဒီကနေထွက်သွားတဲ့အခါ မင်းတို့ရဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားမှာဖြစ်ပြီး လင်ချီးယဲ့ကို သရဲတစ္တေအနေနဲ့ပဲ မှတ်မိနေလိမ့်မယ်။
လီယိဖေးက သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်သည်။
မကောင်းဆိုးဝါးများအားလုံးကို သတ်ပြီးနောက် လူတိုင်း၏စိတ်များ တဖြည်းဖြည်း ပြေလျော့လာကာ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော ကောင်လေး လင်ချီးယဲ့နှင့်ပတ်သက်၍ မိန်းကလေးများ၏ ဆွေးနွေးမှုများက ပို၍ပို၍တောက်လောင်လာသည်။
မကောင်းဆိုးဝါးများကို သတ်ရန် လင်ချီးယဲ့နောက်ကို တလမ်းလုံးလိုက်နေခဲ့သော ပုဆိန်အဖွဲ့ထဲက ကောင်လေးများသည် ရှေ့ကိုငုံ့ပြီး လင်ချီးယဲ့က ဘယ်လောက်မိုက်သလဲဆိုတာ ဖော်ပြခဲ့ကာ အဲဒါကို နားထောင်နေသော မိန်းကလေးများအားလုံးကို ရူးသွပ်သွားကြသည်။
ထိုအချိန်တွင် ဆရာဝမ်သည်။ သူတို့ဆီသို့ လှမ်းလာပြီး စကားတစ်ခွန်း ချန်ထားခဲ့သည်။
"ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို တားမြစ်တယ်…"
မိန်းကလေးအားလုံး: "…"
…
လင်ချီးယဲ့သည် သူ့နောက်ကျောတွင် ဓားဖြောင့်ဖြင့် ကျောင်းဝင်းအတွင်း လှည့်ပတ်ပြေးခဲ့သည်။ သူသည် လက်ဆန့်ပြီး နားကြပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။
"အစ်မဟုန်ယင်း အခြေအနေဘယ်လိုလဲ"
"ငါတို့ သဲလွန်စတွေတွေ့တယ်၊ နန်ထော်မြွေမိစ္ဆာက မြောက်ဘက်ကို ဦးတည်နေပုံရတယ်။"
"မြောက်ဘက်လား" လင်ချီးယဲ့က အံ့ဩသွားပြီး "ဘယ်မြောက်ဘက်လဲ။ ကန်တင်းလား။ အနုပညာအဆောက်အအုံလား။ ကစားကွင်းလား။ သင်ကြားရေးဆောင်လား။"
"မသိဘူး၊ ရှောင်နန်နဲ့ ငါက ကန်တင်းမှာလိုက်ရှာနေတယ်"
"ကောင်းပြီ၊ ဒါဆို ကျွန်တော် အနုပညာအဆောက်အအုံကို သွားလိုက်မယ်။" လင်ချီးယဲ့သည် လှည့်၍ အနုပညာအဆောက်အအုံသို့ ပြေးသွားသည်။
အနုပညာအဆောက်အအုံသည် အမှတ် ၂ အထက်တန်းကျောင်း၏ နောက်ဆုံးပေါ်အဆောက်အအုံဟု ဆိုနိုင်သည်။ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်၊ခြောက်နှစ်လောက်က အသစ်ဆောက်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း တစ်နိုင်ငံလုံးသည် ကျောင်းသားများ၏ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အနုပညာဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးကို မြှင့်တင်ခဲ့သည်။ ကျောင်းသည် ဤအဆောက်အအုံတွင် အထူးရင်းနှီးမြုပ်နှံထားသည်။
ဆောက်ပြီးသည်နှင့် ကျောင်းသားများသည် ပန်းချီသင်တန်းတိုင်းတွင် ဆရာက နားမလည်နိုင်လောက်အောင် ဖျားနာနေသကဲ့သို့ ပန်းချီသင်တန်းကို အကြိမ်အနည်းငယ် မသွားဖြစ်ခဲ့ကြပေ။
အထပ်သုံးထပ်မျှသာရှိသော အနုပညာအဆောက်အအုံသည် အမြင့်မဟုတ်သော်လည်း အတွင်းတွင် အခန်းအမျိုးမျိုးရှိကာ တချို့က ပုံဆွဲရန် ရည်စူး၍ တချို့မှာ ပန်းပုကို ရည်စူးပြီး တချို့က အကအတွက်ဖြစ်သည်…
လင်ချီးယဲ့သည် ပထမထပ်ရှိ စင်္ကြံလမ်းအတိုင်း လျင်မြန်စွာ ပြေးသွားသော်လည်း ထူးထူးခြားခြား တစ်စုံတစ်ရာကို ရိပ်မိခြင်းမရှိပေ။ ဒုတိယထပ်သို့ ပြေးလာသောအခါတွင် သူ၏စိတ်အာရုံခံစားမှုထဲမှာ ပုံရိပ်တစ်ခု ရုတ်တရက် ပေါ်လာသည်..
လင်ချီးယဲ့၏ အမူအရာက ရုတ်တရက် တောက်ပလာသည်။
…
"လော့လော့… ငါတို့ဘာလို့ ကျောင်းပြင်မထွက်ဘဲ စန္ဒယားခန်းထဲမှာ ပုန်းနေကြတာလဲ" လျှိုယွမ်သည် ဟန်လော့လော့ကို သူ့လက်မောင်းထဲတွင်ဖက်ထားပြီး ပြတင်းပေါက်မှ တိတ်တဆိတ် လှမ်းကြည့်ကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် မေးသည်။
ဟန်လော့လော့သည် သူ့လက်မောင်းထဲကနေ ခေါင်းကိုမြှောက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်က အနည်းငယ် မြင့်တက်လာကာ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
"အပြင်ထွက်တာက ဘာအရေးကြီးလို့လဲ။ ဒီမှာ မတိတ်ဆိတ်ဘူးလား… ဒီမှာ ငါတို့ စိတ်ဝင်စားစရာတွေ လုပ်လို့ရတယ်"
လျှိုယွမ်၏ တစ်ကိုယ်လုံး လျှပ်စစ်ဓာတ်လိုက်သလို သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ထုံကျင်နေလေသည်။ သူက တံတွေးမျိုချပြီး "ဘာကိစ္စလဲ"
"နင်ဘယ်လိုထင်လဲ.…" ဟန်လော့လော့သည် သူ့နားထဲသို့ ကပ်လာပြီး နူးညံ့သောအသံသည် လျှိုယွမ်၏နားထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သွားကာ သူ့နှလုံးသားကို မခံနိုင်အောင်ပြုလုပ်နေသည်။
"အခု အပြင်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးတွေရှိတယ်… ဒါကမကောင်းလောက်ဘူး။" လျှိုယွမ်သည် သူ့စိတ်ထဲတွင် မကောင်းသော မီးတောက်တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသော်လည်း သူ့အကြောင်းပြချက်မှာ ယင်းကို မလုပ်ရန် သတိပေးနေသေးသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ မဟုတ်မှလွဲရော…" ဟန်လော့လော့သည် သူမ၏လက်ကို ဆန့်တန်းကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး လျှိုယွမ်၏ ပါးပြင်ကို သူမ၏ လျှာဖျားဖြင့် လျှက်လိုက်သည်။
လျှိုယွမ်၏ နောက်ဆုံးဆင်ခြင်တုံတရားကို ဖယ်ရှားလိုက်သကဲ့သို့ပင် သူ့လက်များသည် ဟန်လော့လော့၏ အနီးတစ်ဝိုက်ကို ရောက်လာချိန်မှာ ဟန်လော့လော့က ဒုတိယစကားတစ်ဝက်ကို တိုးတိုးလေးပြောခဲ့သည်။
"နင်… ငါစားတာမခံချင်ဘူးလား။"
ဟန်လော့လော့၏ ပါးစပ်ထောင့်သည် အက်ကွဲသွားပြီး လျှိုယွမ်၏မျက်နှာရှေ့တွင် အသွေးအသားဖြင့် ကြောက်စရာကောင်းသော ခေါင်းတစ်ခု ပွင့်လာကာ ချွန်ထက်သောထူထဲသည့်သွားများက ဦးရေပြားကိုထုံကျင်စေသည်။
လျှိုယွမ်၏မျက်လုံးအိမ်များက လျင်မြန်စွာ ကျယ်လာသည်။
သူက ပါးစပ်ကိုဖွင့်ပြီး ပြင်းပြင်းထန်ထန် အော်ဟစ်လိုက်သည်။ သူသည် ဟန်လော့လော့၏လက်မှ အရူးကဲ့သို့ လွတ်မြောက်ချင်သော်လည်း လုံးဝမလုပ်နိုင်ခဲ့ပေ။
"လော့လော… မင်း၊ မင်းလည်း…
မလုပ်ပါနဲ့၊ မလုပ်ပါနဲ့။
မလုပ်ပါနဲ့။ ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ ငါမသေချင်သေးဘူး။"
ဤအခိုက်အတန့်တွင် သူသည် ငါးထပ်မှ မောက်မာစွာ ထွက်ခွာသွားသည့် မြင်ကွင်းကို တွေးနေပုံရသည်။ အစကတည်းက သူမထွက်သွားဘူးဆိုလျှင်… အခုလို အလွန်စိတ်ပျက်စရာကောင်းသော အခြေအနေမျိုးဖြင့် သူကြုံရမှာမဟုတ်ပေ။
"လင်ချီးယဲ့… လင်ချီးယဲ့။
ငါ့ကိုကယ်ပါ။"
လျှိုယွမ်၏ ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်သံများကြားတွင် ပြတ်သားစွာ တံခါးပွင့်လာသည်။
ဟန်လော့လော့နှင့် လျှိုယွမ်တို့သည် တပြိုင်နက် အံ့အားသင့်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
လင်ချီးယဲ့သည် ဓားဖြောင့်ကို ကိုင်ဆောင်ကာ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရသည်...
"လင်ချီးယဲ့။ လင်ချီးယဲ့။
ဒါက မကောင်းဆိုးဝါးပဲ။
မြန်မြန် ငါ့ကိုကယ်ပါ"
လျှိုယွမ်သည် အသက်ကယ်မျှင်ကို မြင်လိုက်ပုံရပြီး သူ့မျက်လုံးများက ရုတ်တရက် တောက်ပလာပြီး အင်အားဘယ်ကရလာသည်ကိုမသိဘဲ ဟန်လော့လော့၏လက်မောင်းထဲတွင် အရူးအမူး ရုန်းကန်နေသည်။
လင်ချီးယဲ့က သူ့နှာခေါင်းကို ထိလိုက်သည်။
သူက တောင်းပန်စွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
"မင်းတို့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မိလို့ တောင်းပန်ပါတယ်၊ ငါတန်ဖိုးထားမှာပါ… ဆက်လုပ်ကြ၊ ဆက်လုပ်ကြ…"
ဗုန်း…
စန္ဒယားခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ကာ
ထို့နောက် ကလစ်အသံဖြင့်
တံခါးကို သော့ခတ်ထားလိုက်သည်…
TK Team (Chapter 58)
