Chapter 37

🫶Chapter 37

“ ရပြီ နျန်နျန်… အမှားက ဖန်ကျုံးချွမ်းနဲ့ပဲဆိုင်တာလေ..”

နျန်ယွီယီ ပို၍ပင်ကြောင်သွားရပြီး ယမန်နေ့ညမှအဖြစ်အပျက်များကို ရှင်းပြလိုက်မိသည်။

“ အရင်ဆုံးအပေါ်ထပ်တက်ပြီး အင်္ကျီလဲပါဦး…” ရှဲ့ယီနန် သူ့ကိုပုတ်ပေးလာသည် “ ထျန်ထျန်ကိုလည်း အစာကျွေးထားပြီးပြီနော် စိတ်မပူနဲ့တော့…”

ရှဲယီကျိုးမှ ထပ်ပေါင်းပြောလာသည် “ ဒါပေမယ့် ဂျူဂျူနဲ့လီလီက အခုဆိုတစ်လကျော်လာပြီနော်… မင်း သူတို့ကိုသိပ်မကြာခင် နို့စဖြတ်သင့်ပြီ …”

“ အာ ဟုတ်သားပဲ…” ထိုအချိန်မှသာ သူ၏အလုပ်ရှုပ်နေသည့်ရက်များအတွင်း သူ့ကြောင်လေးများ တစ်လပြည့်သွားပြီဖြစ်ကြောင်းကို နျန်ယွီယီအမှတ်ရသွားသည် “ ကျေးဇူးပါနော် အစ်ကိုကြီး…”

“ သွားတော့ သွားတော့…”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ…”

နျန်ယွီယီ အပေါ်ထပ်သို့တက်သွားချိန်မှသာ ရှဲ့ယီကျိုး အဆုံး၌ သူ၏စိုးရိမ်မှုများကို ထုတ်ပြောလာသည်။

“ အစ်ကိုကြီး နျန်နျန် သူ…” ရှဲ့ယီကျိုး မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် နျန်ယွီယီ မည်မျှထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေပြီး အလျင်စလိုတောင်းပန်လာပုံကို ပြန်တွေးမိသွားချိန်၌ သူ၏ရင်ထဲတွင်တင်းကြပ်သွားရသည်။

ရှဲ့ယီနန် ခေါင်းယမ်းပြလာကာ ယခုမှာ ထိုအကြောင်းဆွေးနွေးရန်အချိန်ကောင်း မဟုတ်နေကြောင်းအချက်ပြလိုက်သည်။

“ ငါနောက်ကျမှ ဆရာဝန်နဲ့ဆွေးနွေးကြည့်လိုက်မယ်…” ရှဲ့ယီနန်သည်လည်း ထိုကိစ္စကိုသတိပြုမိခဲ့သည့်တိုင် လက်ရှိမှာ ၎င်းကိုဆွေးနွေးရမည့်အချိန်မဟုတ်နေပေ။

နျန်ယွီယီ အဝတ်အစားလဲ ရေမိုးချိုးသန့်စင်ပြီးနောက် ‌ကြောင်အခန်းသို့သွား၍ ‌ထျန်ထျန်၏အမွှေးများကိုဖြီးသင်ပေးကာ ကြောင်ပေါက်လေးများအတွက် ကြောင်စာတစ်ဘူးဖောက်ပေးလိုက်သည်။

“ မင်းတို့နှစ်ကောင်စလုံး အခုဆိုတစ်လပြည့်ကြပြီပဲ…ငါနောက်အပတ်ကနေစပြီး နို့ဖြတ်တော့မယ်နော် အဆင်ပြေတယ်မလား…” နျန်ယွီယီ စနောက်သည့်အနေဖြင့် သူတို့လေးများ၏ ခြေဖဝါးလေးများကို တို့ထိဆော့ကစားနေသည်။

“ မြောင်…” ကြောင်ပေါက်လေးများမှ ကလေးသံဖြင့်ပြန်အော်လာပြီး နျန်ယွီယီ မထိနိုင်စေရန် သူတို့၏ခြေထောက်လေးများကို ပြန်ရုတ်ပစ်နေကြသည်။

သို့သော်လည်း သူတို့၏ကြိုးပမ်းချက်မှာ ကျရှုံးခဲ့ရလေသည်။

ကြောင်စာနှင့်ကြောင်အိမ်သာအတွက်သဲများ ပြန်ဖြည့်ပေးပြီးနောက် နျန်ယွီယီ အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာလိုက်သည်။

“ အစ်ကိုတို့စားပြီးကြပြီလား…”

ဟင့်အင်း သူတို့မိဘတွေက နျန်ယွီယီကိုလာခေါ်ဖို့ အတင်းလောနေလို့ မနက်အစောကြီးထွက်လာခဲ့ရတာလေ…

“ မင်းဒုတိယအစ်ကိုကတော့ အပြင်ထွက်ပြီး နည်းနည်းပါးပါးသွားဝယ်လေရဲ့…” ရှဲ့ယီနန် စာအုပ်ကိုထပ်မံကောက်ယူကာ စာမျက်နှာများကိုလှန်လှောနေသည်။

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံရမည်ဆိုလျှင် အကယ်၍သာ ထိုစာအုပ်မှာ တူညီသောစာမျက်နှာပေါ်တွင် တစ်ချိန်လုံးရှိနေသေးခြင်း မဟုတ်ပါက နျန်ယွီယီ သူတို့အမှန်တကယ်ဖတ်ရှုနေကြောင်း ယုံကြည်မိပေလိမ့်မည်။

စာအုပ်ကိုအာရုံလွှဲသည့်အနေဖြင့် အသုံးပြု၍ နျန်ယွီယီ ဖန်ကျုံးချွမ်းထံစာပို့ရန် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ဖြင့် ဝင်လာလိုက်သည်။

[ အစ်ကိုကျွန်တော့်ကိုညာတယ်…. အစ်ကိုကြီးကော ဒုတိယအစ်ကိုကော သည်မှာရောက်နေကြပြီ…]

[ ဝူးးး တံခါးဖွင့်ပြီး သူတို့ကိုဝင်တိုက်မလိုဖြစ်သွားတုန်းကဆို ကျွန်တော်လန့်သေပြီတောင်ထင်တာ… ]

[ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့ကမနက်စာစားဖို့ ထွက်လာကြတယ်ဆိုမှတော့ ကျွန်တော်အစ်ကို့ဆီ မနက်စာလာစားလို့မရတော့ဘူး… ကောင်းကောင်းစားရမယ်နော် အစ်ကို… ပြီး‌ရင် အဖျားရှိသေးလား မရှိလားဆိုတာကိုလဲ အပူချိန်တစ်ချက်ပြန်တိုင်းလိုက်ဦး ]

ပြီးသည်နှင့် နျန်ယွီယီ အခြေခံအဖျားပျောက်ဆေးစာရင်းအနည်းငယ်ပြင်လိုက်ပြီး အမှန်တကယ်မဖျားပါက မသောက်သင့်ကြောင်းပြောကာ အပူချိန်အလွန်မြင့်တက်လာလျှင်လည်း ဆရာဝန်ထံသွားဖို့မှာလိုက်သည်။

[ ကျွန်တော် သည်နေ့ညတော့ ချင်အန်းကိုပြန်လာဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး… အနားယူဖို့သတိရနော် အစ်ကို ]

နျန်ယွီယီထံမှ စာတပုံကြီးဖြင့် တိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရသည့် ဖန်ကျုံးချွမ်းမှာမူ သူ၏နောက်ဆုံးကော်ဖီတစ်ငုံကို တည်ငြိမ်စွာမော့ချလိုက်သည်။

သူ၏အရှေ့တွင် အနှစ်မကျက်တကျက်ကြော်ထားသည့် ကြက်ဥကြော်တစ်ပန်းကန်ရှိပြီး သူ့ဘေးတွင် ဆန်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်နှင့် နို့တစ်ခွက်ရှိသည်။

သို့သော်လည်း မနက်စာလာစားမည့် ဧည့်သည်သည်ကား ရောက်မလာနိုင်တော့ချေ။

အနည်းငယ်နောင်တရစွာဖြင့် ဖန်ကျုံးချွမ်း သူ၏ကော်ဖီကို အပြီးသတ်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖက်သို့ရွှေ့ကာ ပန်းကန်ထဲမှကြက်‌ဥကြော်ကို ယူစားလိုက်သည်။

အချိန်ကြာသွားပြီဖြစ်သောကြောင့် ကြက်ဥမှာအေးစက်နေသည့်တိုင် ဖန်ကျုံးချွမ်း တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိ စားလိုက်စမြဲပင်။

“ ကိုယ့်အချစ်ရေ နောက်တစ်ပတ်မှတွေ့ကြမယ်နော်…”

ဗီလာတွင် မနက်စာအမြန်စားလိုက်ပြီးနောက် နျန်ယွီယီ သူ၏အစ်ကိုများနှင့် ရှဲ့မိသားစုအိမ်တော်ဆီသို့ ထွက်လာလိုက်သည်။

ရှဲ့အိမ်တော်မှာ ရှုခင်းလှသည့်တောင်တန်းနေရာတွင်ရှိပြီး မြို့လယ်ခေါင်နှင့်အနည်းငယ်ဝေးကာ အနောက်တွင်တောင်တန်းများနှင့် ပင်လယ်ကိုမျက်နှာခြင်းဆိုင်ထားသောကြောင့် အနေအထားမှာ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။

ထိုမျှသာမက အလွန်လည်းဈေးကြီးလှသည်။

ဂိတ်ဝမှ တဖြည်းဖြည်းမောင်းဝင်သွားပြီး ခမ်းနား‌သော တောင်တန်းကြီးနှင့်စံအိမ်ရှေ့တွင် ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။

ရှဲ့လို့နှင့် လင်းရီယွဲ့တို့မှာ အိမ်တော်အပေါက်ဝတွင် နျန်ယွီယီကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာစောင့်ဆိုင်းနေကြပြီး သူကားထဲမှထွက်လာသည်နှင့် အလျင်စလိုအိမ်ထဲသို့ခေါ်သွားလိုက်ကြသည်။

အနောက်ဖက်ရှိသားနှစ်ယောက်ကိုမူ လုံးလုံးလျားလျားပင် လျစ်လျူရှုလိုက်ကြလေသည်။

အိမ်တော်ထိန်းနှင့်အိမ်စေများမှာ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် နေ့လယ်စာပြင်ဆင်နေကြဆဲဖြစ်သည်။

“ အမေတို့မှာ သားငယ်ငယ်တုန်းက ပုံတွေအများကြီးပဲလေ…” လင်းရီယွဲ့ အခန်းထဲမှ မကြာခဏထုတ်ကြည့်ထားပုံရသော ဓာတ်ပုံအယ်ဘမ်တစ်ခုကို ထုတ်ယူလာခဲ့သည်။

သူ၏ငယ်ဘဝအကြောင်းကို သိချင်နေသည့် နျန်ယွီယီမှာလည်း လင်းရီယွဲ့နှင့်အတူ ဓာတ်ပုံများကိုလှန်လှောကြည့်လိုက်မိသည်။

ပထမဆုံးပုံမှာ ကျားပေါက်လေးဝတ်စုံဖြင့် ငယ်ရွယ်သည့်လင်းရီယွဲ့ချီထားသော ကလေးလေးတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်သည်။

“ ဒီဟာက သားတစ်လပြည့်တုန်းကပုံလေ…” လင်းရီယွဲ့မှ နူးညံ့သောအပြုံးတစ်ပွင့်နှင့်အတူပြောလာပြီး သူမ၏မျက်လုံးထောင့်များ ကွေးသွားခဲ့သည်  “ မင်းလေးက တိတ်ဆိတ်တဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်လေ… ဘယ်တုန်းကမှ ပူပူညံညံမလုပ်ဖူးဘူး… ငယ်ငယ်တုန်းက အတော်လေးသောင်းကျန်းခဲ့တဲ့ မင်းရဲ့အစ်ကိုနှစ်ယောက်လို မဟုတ်ခဲ့တာလေ…”

ရှဲ့ယီနန်နှင့်ရှဲ့ယီကျိုး : ???

သူတို့၏အကန့်အသတ်ရှိသည့် မှတ်ဉာဏ်အရဆိုလျှင် နှစ်ဦးသားမှာ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့်ငိုခဲပြီး သာမန်ကလေးများကဲ့သို့ ဆူဆူညံညံမလုပ်ခဲ့ကြပေ။ သည်အတိုင်း ထောင့်လေးတစ်ထောင့်ရှာကာ တိတ်တဆိတ်ဆော့ကစားခဲ့ကြသူများဖြစ်သည်။

သူတို့‌အမေရဲ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ သူတို့ကလေးတုန်းကပုံစံက ဒီလိုဖြစ်နေတာလား…

ရှဲ့လို့မှ သားနှစ်ယောက်ထံ အကြည့်တချက်ပစ်လွှတ်လိုက်ပြီး ပေးချင်သည့်သဘောထားမှာမူ ရှင်းသည်။

ပါးစပ်ပိတ်ပြီး မင်းတို့အ‌မေနဲ့ညီလေးရဲ့စကားဝိုင်းကို မနှောင့်ယှက်ကြနဲ့…

နေ့လည်ခင်း တစ်ဆယ့်တစ်နာရီကျော်လာသည်အထိ သူတို့‌ဓာတ်ပုံများကို လှန်လှောကြည့်ရှုနေကြပြီး နျန်ယွီယီတစ်ယောက် အတော်လေးစိတ်ဝင်စားနေမိသည်။ အဆုံး၌ လင်းရီယွဲ့မှ ရှဲ့ယီနန်နှင့် ရှဲ့ယီကျိုးတို့၏ ငယ်ဘဝဓာတ်ပုံများကိုပါ နျန်ယွီယီကြည့်ရန် ထုတ်ပြလာခဲ့လေသည်။

ညီအစ်ကိုနှစ်ဦးသားမှာမူ ကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့်သာ သူတို့၏ကလေးဘဝမှ ရှက်စဖွယ်အမှတ်တရများကို မိခင်ဖြစ်သူ တစ်ခုပြီးတစ်ခုထုတ်ပြောနေခြင်းကို ထိုင်ကြည့်နေကြရသည်။

နေ့လည်စာစားပြီးချိန်၌ နျန်ယွီယီ တရေးတမောအိပ်ရန် လင်းရီယွဲ့မှအပေါ်ထပ်သို့ခေါ်သွားပေးခဲ့သည်။ ရှဲ့ယီကျိုးနှင့် ရှဲ့ယီနန်တို့မှာမူ သူတို့၏ကိုယ်ပိုင်အလုပ်ကိစ္စများကြောင့် စောစောပြန်သွားခဲ့ကြသည်။

နေ့တစ်နေ့မှာ လျှင်မြန်စွာ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့သည်။

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် နျန်ယွီယီ ပုံမှန်နိုးနေကြအတိုင်း နိုးလာခဲ့ပြီး အိပ်တဝက်နိုးတဝက်ဖြင့် မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ကာ မိသားစုဝင်များနှင့် မနက်စာစားရန် အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာလိုက်သည်။

“ ကျွန်တော် အထုပ်အပိုးမပြင်ခဲ့ရဘူးထင်တယ်…” နျန်ယွီယီ ဖက်ထုပ်ကိုတစ်ကိုက်ကိုက်ရင်းမှ လှမ်းပြောလိုက်ပြီး အရသာရှိသော ဟင်းရည်မှာ သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။

“ အမေကမင်းအတွက် အဝတ်အစားတချို့ဝယ်ပေးထားတယ်…တခြားပစ္စည်း နည်းနည်းပါးပါးပဲ ယူလာဖို့လိုတော့တာပါ…” ညလုံးပေါက်နေခဲ့ရသောကြောင့် သိသိသာသာပင်ပန်းနေဟန်ရှိသည့် ရှဲ့ယီကျိုးမှ ဝင်ပြောလာသည် “ ချင်အန်းဗီလာမှာ ထျန်ထျန်ကိုစောင့်ရှောက်ပေးဖို့ အန်တီတစ်ယောက်လည်း ထားခဲ့တယ်ဆိုတော့ အရမ်းကြီးစိုးရိမ်နေဖို့ မလိုပါဘူး…”

“ ဒီလိုဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ သွားကြမလား…”

“ အင်းး ရှိုးရဲ့ဧည့်သည်တွေကလည်း စောစောရောက်လာကြမှာလေ…” ဝိတ်ချနေရသောကြောင့် အထူးမနက်စာစားနေရသော ရှဲ့ယီကျိုးမှ ပြန်ဖြေလာသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့…” နျန်ယွီယီ အားကုန်နေသည့်အသံဖြင့် ပြောလိုက်ရသည်။

မနက်စာစားပြီးနောက် နျန်ယွီယီနှင့် အထုပ်အပိုးများကို ကားထဲတွင်နေရာချပေးလိုက်ပြီး ဒရိုင်ဘာမှ ရှဲ့ယီကျိုးနှင့် နျန်ယွီယီတို့နှစ်ဦးကို လေဆိပ်သို့ပို့ပေးခဲ့သည်။

“ အစ်ကိုကျိုးနဲ့ တခြားသူတွေကတော့ ဒီရက်ပိုင်စ အရမ်းအလုပ်ရှုပ်နေပုံပဲ…” 

ယောင်ယောင်ပေးထားသည့် ချောကလက်ကိုပျော်ပျော်ကြီးစားနေသော နျန်ယွီယီတစ်ယောက် သူ့ထံတွင်လည်း မန်နေဂျာတစ်ယောက်ရှိနေကြောင်းကို နောက်ကျမှသတိရသွားခဲ့သည်။

“ အစ်ကိုကြီးက သူ့ကိုအလုပ်နည်းနည်းခိုင်းထားလို့ပါ…” နျန်ယွီယီ၏ပါးစပ်ထောင့်မှ ချောကလက်ကိုသုတ်ပေးလိုက်သည့် ရှဲ့ယီကျိုးမှပြောလာသည် 

“ သူကအတော်လေးလုပ်နိုင်တယ်လေ… မင်းအတွက်ကမ်းလှမ်းလာတာတွေကလည်း တိုးလာပြီဆိုတော့ အလုပ်ရှုပ်နေတော့တာပေါ့..”

“ ရှိုးပြီးရင်တော့ သူ့ကိုသွားကြည့်ဦးမှပဲ… သူကအလုပ်ပိနေရင် ထမင်းမစားဘဲနေတတ်တယ်…”

“ ပူမနေပါနဲ့ သူ့ကိုစောင့်ကြည့်ပေးမယ့်သူရှိပါတယ်..”

“ ဘယ်သူလဲ…” နျန်ယွီယီ ခဏမျှကြောင်သွားပြီးနောက်မှာ ဓာတ်လှေကားတွင် သူဆုံလိုက်သူကို ပြန်တွေးမိသွားသည် “ ပီအာဌာနရဲ့ခေါင်းဆောင်လား…”

“ ဟုတ်တယ်…”

အိုးး အတင်းအဖျင်းပဲဟ..

သိချင်စိတ်များမှာ နျန်ယွီယီ၏မျက်လုံးထဲတွင် တောက်လောင်လာပြီး ထင်ထင်ရှားရှားပင် အတင်းပြောချင်လာသည်။

သို့သော်လည်း ရှဲ့ယီကျိုးမှာ များများစားစား မသိထားသောကြောင့် နျန်ယွီယီ၏အတင်းပြောချင်စိတ်ကို များစွာမဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့ပေ။

ကားပြတင်းအပြင်မှ မြင်ကွင်း၏အရှိန်မြင့်လာသည်နှင့် အဖွဲ့လိုက်စကားဝိုင်းထဲတွင် ဒါရိုက်တာကြီး၏ စာများတောက်လျောက်ဝင်လာခဲ့သည်။

စကားပြောခန်းအတွင်း စာများကိုလှန်လှောကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူတို့၏ရှိုးမှာ ပထမနှစ်ဝက်အတွက် နောက်ဆုံးတစ်ခုဖြစ်ကြောင်း နျန်ယွီယီ သိလိုက်ရသည်။

“ နှစ်တစ်ဝက်ကို သုံးပိုင်းလေ… အမြဲတမ်းအဲ့သည့်လိုပဲဟာ…” ရှဲ့ယီကျိုးမှရှင်းပြလာသည်။

“ ဒီလိုလား…” နျန်ယွီယီ ရုတ်တရက် ဉာဏ်အလင်းပွင့်သွားခဲ့သည်။ သူ ယခင်တစ်ခါ ရှိုးကိုထိုင်ကြည့်စဉ်က နေ့စွဲများကိုသတိမပြုခဲ့မိချေ။

“ အဲ့လိုမျိုးကြောင့် ဒီတစ်ပိုင်းက ပထမနှစ်ဝက်ရဲ့ နောက်ဆုံးအပိုင်းဖြစ်မှာလေ… နောက်တစ်ခုကတော့ ဆောင်းတွင်းမှဖြစ်လိမ့်မယ်…” 

ရှဲ့ယီကျိုး တွေးတွေးခေါ်ခေါ်ဖြင့်ပြောလာသည် “ ဟိုင်မြို့ရဲ့ဆောင်းတွင်းက အတော်လေးသာယာတယ်… ရိုက်ကူးရေးပြီးရင် ငါတို့အဲ့သည့်မှာ အချိန်နည်းနည်းသွားဖြုန်းကြတာပေါ့…”

နျန်ယွီယီမှာမူ ထိုအကြံပြုချက်အပေါ် မရေမရာဖြစ်နေဆဲပင်။

“ ဒုတိယအစ်ကို အဲ့သည့်အချိန်ကြရင် အလုပ်မရှုပ်ဘဲနေမှာ သေချာလို့လား…”

လက်ရှိတွင် ရေပန်းအစားဆုံးကြယ်ပွင့်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်နှင့်အညီ ရှဲ့ယီကျိုးတွင် တောင့်တင်းသောဖန်အုပ်စုနှင့် Followerများရှိရုံသာမက အခြားသောအင်တာနက်ကြယ်ပွင့်များစွာတွင် မရှိ‌သည့် သရုပ်ဆောင်ကျွမ်းကျင်မှုကိုပါ ပိုင်ဆိုင်ထားခဲ့သည်။

ဤအရည်အချင်းများကြောင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ ချီးကျူးခဲ့ရစမြဲပင်။

သို့ဖြစ်လေရာ နှစ်တစ်နှစ်ကုန်ဆုံးခါနီးချိန်တွင် ရှဲ့ယီကျိုးထံ၌ အလုပ်များတောင်ကဲ့သို့ပုံနေတတ်သည်။

သူ၏အလုပ်အများဆုံးနှစ်များတွင် တစ်ညအတွင်း ရိုက်ကွင်းနှစ်ခု သုံးခုပြောင်းနေရပြီး နှစ်ရက်ဆက်တိုက်မအိပ်ရသည်များလည်း ရှိတတ်သည်။

ထိုအချိန်၌ ရှဲ့ယီကျိုး၏ဖန်များမှာ အသည်းကွဲသွားပြီး အချိန်တစ်ခုကြာသည်အထိ အေဂျင်စီကိုဆန္ဒပြခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက်တွင်မှသာ ရှဲ့ယီကျိုးနှင့် ဖုန့်ဟွာဖျော်ဖြေရေးကုမ္ပဏီ၏ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့် ရှဲ့ယီနန်တို့မှာ ညီအစ်ကိုအရင်းများဖြစ်ကြောင်း သူတို့သိလိုက်ကြရသည်။

ထိုအချိန်မှစ၍ ရှဲ့ယီကျိုး၏ဖန်များမှာ ရှဲ့ယီကျိုး၏ ကုမ္ပဏီနှင့်ပတ်သက်သော အခွင့်အလမ်းများအပေါ် မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ မေးခွန်းမထုတ်ကြတော့ချေ။

ရှဲ့ယီကျိုး သူ၏ခံစားချက်များကို ဖုံးကွယ်ကာ ခြေထောက်ကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေခဲ့သည်။

လက်ရှိတွင် ရှိုး၏ကြော်ငြာပြထားသော ကလစ်များအရ ရှဲ့ယီကျိုးတစ်ဦးတည်းကိုသာ ဖော်ပြထားခဲ့သည်။

ဤနယ်ပယ်ထဲတွင် ကျင်လည်နေသည်မှာ အချိန်အတော်ကြာပြီဖြစ်ပြီး နာမည်ကျော်ကြားမှုနှင့် အောင်မြင်မှုများကိုပါ ခါးပိုက်ပိုက်ထားနိုင်သည့် ရှဲ့ယီကျိုးအနေဖြင့် သူ့ကိုမနှစ်သက်သောပရိသတ်အချို့ရှိသည်နှင့်ပတ်သက်၍ မည်သို့မှမနေပေ။

သို့သော်လည်း နျန်ယွီယီအတွက်မှာမူ မတူညီချေ။

ဓားလမ်းမကိုထုတ်လွှင့်ခါနီးပြီဖြစ်သည်နှင့်အတူ နျန်ယွီယီမှာ လူထုအမြင်တွင် လုပ်ဆောင်ချက်များချို့ယွင်းနေသေးသည်။

ပို၍ဆိုးသည့်အချက်မှာ ရှိုးကိုထုတ်လွှင့်လိုက်သည်နှင့် အချို့သောပရိသတ်များမှ နျန်ယွီယီကို ဖန်ကျုံးချွမ်းနှင့်တွဲမြင်သွားကြမည်ဖြစ်ပြီး ထိုဧည့်သည်နေရာနှင့် မထိုက်တန်ကြောင်း ဝေဖန်ကြမည်မှာ မလွဲဧကန်ပင်။

ကုမ္ပဏီ၏ပီအာအဖွဲ့မှ ထိုမန့်များကိုကိုင်တွယ်မည်ဖြစ်သည့်တိုင် ပြသရန်အလုပ်ဟူ၍ရှိမနေသည့်အပြင် နျန်ယွီယီ၏ဖန်များမှာ ထိုဆန့်ကျင်သောစကားများကို ချေပနိုင်ကြမည်မဟုတ်ချေ။

ရုတ်တရက်ဆိုသလို ရှိုးတစ်ခုမှ ရှဲ့ယီကျိုး၏စိတ်ထဲရောက်လာခဲ့သည်။

“ နျန်နျန်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်ရှိပါတယ်..”

“ မင်း မင်္ဂလာပါ သရုပ်ဆောင်ရေ ဆိုတဲ့ရှိုးကိုကြည့်ဖူးလား…”

“ မင်္ဂလာပါ သရုပ်ဆောင်ရေလား…” နျန်ယွီယီ စိတ်ဝင်စားသွားခဲ့သည်

 “ ဟုတ် ကြည့်ဖူးတယ်‌လေ အဲ့သည့်မှာ အရမ်းတော်တဲ့ဝါရင့်သမ္ဘာရင့်တွေ အများကြီးပါဖူးတာကို…”

“ နည်းပြလုပ်တဲ့ လူကြီးမင်းလျိုကလည်း တအားမိုက်တာလေ… သူကသရုပ်ဆောင်တွေနဲ့ ချို့ယွင်းချက်တွေ အားနည်းချက်တွေကို ချက်ချင်းထောက်ပြပစ်တာ…”

ရှဲ့ယီကျိုး : “ ညီလေး အဲ့သည့်မှာဝင်ပြိုင်ချင်လား…”

“ ကျွန်တော်လား…” မေးခွန်းကြောင့် ထိတ်လန့်သွားရသည့် နျန်ယွီယီမှ မတ်မတ်ထိုင်ကာ တွေးနေမိသည် 

“ ကျွန်တော်စိတ်ဝင်စားတယ်… ကျွန်တော်ဘယ်နေရာမှာ တိုးတက်နိုင်ဦးမလဲလို့ သိချင်လို့လေ…”

သူ၏အသက်အရွယ်တန်းတွင် ထိပ်တန်းအဆင့်ရောက်နေသည့်တိုင် အတွေ့အကြုံများသော ဝါရင့်များနှင်ယှဉ်လိုက်ပါက နျန်ယွီယီထံတွင် ဆက်လက်ကြီးထွားလာရန် နေရာရှိနေသေးသည်။

သည့်အတွက်ကြောင့်ပင် ထိုသူများနှင့်ရင်ဘောင်တန်း၍ သူယှဉ်ပြိုင်လိုခြင်းဖြစ်ပြီး အတွေ့အကြုံများစွာကို သင်ယူနိုင်မည်မှာ သံသယဝင်ရန်မလိုပေ။

“ ဒီလိုဆိုလည်း သွားတာပေ့ါ…” ရှဲ့ယီကျိုး ဖုန်းထုတ်ကာ ရှဲ့ယီနန်နှင့်ဆွေးနွေးလိုက်သည် “ နောက်လာမဲ့ ရိုက်ကွင်းအချိန်စာရင်းက နီးလာပြီဆိုတော့ ကွက်တိလောက်ကျမှာပါလေ…”

“ ဟုတ်ကဲ့…” နျန်ယွီယီ သူ၏လက်ချောင်းများကို ဆော့ကစားနေလျက် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

ရသစုံရှိုးရိုက်ကူးပြီးသည်နှင့် ဒါရိုက်တာကြီးမှ လူတိုင်းကိုလက်ဆောင်တစ်ခုစီပေးခဲ့သည်။

၎င်းတို့မှာ ဒေသထွက်အလတ်ဆတ်ဆုံး လက်ဖက်ခြောက်များဖြစ်ပြီး နျန်ယွီယီ လယ်တောအိမ်တွင် တစ်ခါမြည်းစမ်းခဲ့ဖူးကာ ပြင်းထန်သောမွှေးရနံ့ရှိကြသည်။

*****

နျန်ယွီယီတစ်ယောက် ခေါင်မိုးထပ်ရှိ ဧည့်ခန်းတွင်လှဲလျက် ကြယ်ကြည့်နေမိပြီး ပတ်ဝန်းကျင်တဝိုက်တွင်မူ လမ်းမီးများလင်းထိန်နေသည်။

လက်ချောင်းများဖြင့် ရေတွက်ကြည့်ရင်းမှ သူ့ထံတွင် ထမင်းစားဖိတ်ရန် လူတစ်ဦးတလေပင် မရှိနေကြောင်းကို သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။

ဖန်ကျုံးချွမ်းမှာ အလုပ်ကိစ္စနှင့် နိုင်ငံခြားသွားနေပြီး ရှဲ့ယီကျိုးထံတွင် ပရောဂျက်အသစ်ရှိကာ ရှဲ့ယီနန်သည်ကား ဘေးချင်းကပ်လျက်မြို့နယ်ရှိ ပွဲတစ်ခုတက်နေရသည်။ ကျိုးအာ့ဟယ်မှာမူ အလုပ်အချိန်ပိုဆင်းနေရသေးသည်။

“ ကြည့်ရတာ သည်မှာ ကြောင်လေးတွေပဲ ငါနဲ့အတူရှိမဲ့ပုံပဲ…” နျန်ယွီယီ ကြယ်များကိုရေတွက်ရင်းဖြင့် အနည်းငယ်ဝမ်းနည်းလာမိသည်။

ကြောင်အခန်းထဲမှ ထုတ်လာသည့်ထျန်ထျန်မှာမူ နျန်ယွီယီနှင့်ကပ်လျက်ရှိ ခုံပေါ်တွင်လဲအိပ်နေသည်။

သူမကို နျန်ယွီယီမှ ဗိုက်ကိုဖုံးပေးသည့်အင်္ကျီအခွဲလေး ဆင်ပေးထားခဲ့သည်။

နို့ဖြတ်သည့်အချိန်အတွင်း ကြောင်ပေါက်လေးများမှာ ထျန်ထျန်ထံမှ ဆက်တိုက်ဆိုသလို နို့လိုက်တောင်းနေသောကြောင့် နျန်ယွီယီ ထိုဖြေရှင်းနည်းကို သူ၏ဝေ့ပေါ်မှပရိသတ်များနှင့် ဆွေးနွေးခြင်းဖြင့် ရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

အံ့ဩစရာကောင်းသည်မှာ ၎င်းသည် ကောင်းစွာအလုပ်လုပ်သည့်ပုံပင်။

ရှဲ့ယီနန်ငှားပေးထားသည့် အိမ်အကူမှ နျန်ယွီယီထံ အချိုပွဲနှင့်ဖျော်ရည်များ ယူလာပေးခဲ့သည်။

ချိုမြသောဖျော်ရည်တစ်ငုံသောက်ကာ အရသာရှိသည့်အချိုပွဲများကို မြည်းစမ်းနေလျက်မှ နျန်ယွီယီ အချိန်အတန်ကြာပျောက်ဆုံးနေသော အထီးကျန်မှုကိုခံစားလိုက်ရသည်။

အိုးး ဒီလိုအထီးကျန်တဲ့အချိန်တွေဆိုရင်…

သူတကယ်ပဲ သိုးကောင်လုံးကင်ကို တမ်းတနေမိတယ်။

(🤣)

🫶