MM Story Teller

👻Chapter 20

Viewers 3k

👻Chapter 20

၅မိနစ်မျှကြာပြီးနောက် တံခါး ပြန်ပွင့်လာခဲ့လေသည်။

ရှီကျား ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်လျက် မော့သို့ကိုကလိနေစဥ် ဆရာယဲ့မှာ သူ့ထံသို့လျှောက်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ရယ်မသိ...ရှီကျားမှာ ဆရာယဲ့ကတစ်ခုခုမှားယွင်းနေသည်ဟု အလိုလိုခံစားလိုက်ရလေသည်။ သို့သော်အသေအချာစူးစမ်းကြည့်ပြီးပြန်တော့လည်း ဘာကထူးဆန်းနေမှန်း အသေအချာမပြောနိုင်ခဲ့ချေ။

ယဲ့ကျင်းကျီက သွေးနီရောင်မောက်ထိုင်ကျောက်ကိုပြန်လည်ကမ်းပေးလာခဲ့လေသည်။

"သေသေချာချာပြင်ထားတာပဲ..ဒါပေမယ့်နှမြောစရာပဲ..ဒီကျောက်ကမင်းရဲ့ယင်စွမ်းအင်ကိုမဖုံးကွယ်ပေးနိုင်တော့ဘူး"

ရှီကျားသိပ်မတွေးလိုက်ဘဲ ကျောက်နီလေးကိုလှမ်းယူလိုက်လေသည်။

"ကျေးဇူးပဲ ဆရာယဲ့ ကျွန်တော်.."

ထိုကျောက်ကိုလှမ်းအယူ သူတို့လက်ချောင်းလေးများကအဖျားခတ်ထိတွေ့မိသွားခဲ့ကြလေသည်။ ရှီကျားစကားမဆုံးခင်မှာပင် ယဲ့ကျင်းကျီမှာ ဓါတ်လိုက်ခံလိုက်ရသည့်အလား လက်ကိုဖြတ်ခနဲပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ရှီကျားကိုပင်လန့်သွားစေခဲ့လေသည်။

အတော်လေးကြာပြီးနောက်

"ဆရာယဲ့...?"

ယဲ့ကျင်းကျီ၏နားရွက်တို့မှာ နီရဲနေခဲ့လေသည်။

ရှီကျားထပ်၍ခေါ်လိုက်သည်။

"ဆရာယဲ့.."

ယဲ့ကျင်းကျီ.." အခန်း..အခန်းထဲအရင်ပြန်လိုက်ဦးမယ်'

ထို့နောက်စကားဆုံးသည်နှင့် နားရွက်နီနီ မျက်နှာရဲရဲဖြင့် အခန်းထဲသို့အဆောတလျင် ပြေး၀င်သွားတော့သည်။

ရှီကျား"..."

ခင်များတို့ရွှမ်းရွှယ်ကမ္ဘာလူတွေအကုန်ဒီလိုပဲ ပုံမှန်မဟုတ်ကြဘူးလား...

***

ရှီကျားသည် အခုတလော ဆရာယဲ့တစ်ယောက် အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေသည်ကို ခံစားမိလေသည်။

ပထမအကြိမ်အတူစနေစဥ်က မနက်အိပ်ယာမှနိုးလျှင် သူသည်ယဲ့ကျင်းကျီကိုတွေ့နိုင်ဆဲဖြစ်ကာ မနက်စာအတူစားဖြစ်ကြသေးသည်။ သို့သော် ပထမရက်ကျော်လွန်သွားပြီးနောက် သူမည်မျှပင်စောစောထပါစေ တစ်အိမ်လုံးတွင် သူတစ်ယောက်တည်းသာကျန်ရစ်လေသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ပူပူနွေးနွေးအစားအသောက်များကိုပြင်ဆင်ထားကာ တစ်အိမ်လုံးမှာလည်း တောက်ပြောင်နေသည်အထိ သန့်ရှင်းခံထားရပါသော်လည်း ယဲ့ကျင်းကျီ၏အရိပ်ကိုပင်မမြင်နိုင်ချေ။

ယဲ့ကျင်းကျီမှာ ညအချိန်မှသာပြန်လာတတ်လေသည်။ တနေကုန်သူသည်အပြင်ဘက်တွင် သရဲကြိုးကြိုးစားစားဖမ်းရင်းအချိန်ကုန်နေတတ်သည်။ ဤကဲ့သို့အလုပ်ကြိုးစားပုံမျိုးမှာ စံပြထိုက်လှပါပေသည်။

ဤသည်မှာ ထူးဆန်းသည်ဟုတော့ မဆိုနိုင်ချေ။ အဆုံးမှာတော့ ရှီကျားနှင့် ဆရာယဲ့မှာ သိပ်မရင်းနှီးကြ၍ပင်။ မရင်းနှီးသောသူစိမ်းတစ်ယောက် တစ်မိုးအောက်တွင်အတူနေကြချင်းက အနည်းငယ်မျှ သက်တောင့်သက်သာမဖြစ်သလိုခံစားရနိုင်သည်။
ထို့ကြောင့်အတူရှိနေရလျှင်ခံစားရသော ကို့ရိုးကားယားနိုင်မှုကိုရှောင်ရှားသည်က ကျိုးကြောင်းမဆီလျော်သည်တော့မဟုတ်ချေ။ သို့သော် ညနေခင်း ဆရာယဲ့က သူ၏အဆောင်အပေါ် မန္တာန်ရွတ်ဖတ်ကာသန့်စင်ပေးရမည့်အချိန်ရောက်လာလျှင် ထိုထူးဆန်းနေသောအခြေအနေက သာ၍ပင်ထူးဆန်းလာခဲ့လေသည်။

ယခင်ကကဲ့သို့ပင် သူတို့၂ဦးသည် ပြတင်းပေါက်ဘေးရှိဆိုဖာတွင်ထိုင်ချလိုက်ကြသည်။ ရှီကျားသိပ်မတွေးလိုက်ချေ။ ရှီကျားက သူ၏လည်တိုင်မှ အဆောင်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး လက်ကိုတိုက်ရိုက်ပင်ကမ်းပေးလိုက်လေသည်။

မန္တာန်ရွတ်ဖို့ လက်တွေကိုင်ကြတာပေါ့..

ယဲ့ကျင်းကျီ "..."

အတော်ကြာတိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် ဆရာယဲ့မှာမလှုပ်ရှားလာသေးချေ။ ရှီကျားမျက်မှောင်အသာကျုံ့လျက် ခေါ်လိုက်မိလေသည်။

"ဆရာယဲ့..?"

တောက်ပသောလရောင်မှာ ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် တိုက်ခန်းထဲရှိလူ၂ယောက်အပေါ်ဖြာကျနေခဲ့လေသည်။ အမျိုးသားမှာသူ၏နှုတ်ခမ်းတို့ကိုတင်းကြပ်စွာစေ့လိုက်လေသည်။ သူ၏ချောမော၍ ခံစားချက်မဲ့သောမျက်နှာပေါ်တွင် မည်သည့်ထူးခြားမှုမှမရှိသော်လည်း သူ၏နားရွက်များကမူနီရဲလာခဲ့လေတော့သည်။ ရှီကျားနောက်တစ်ကြိမ်ခေါ်လိုက်ချိန်တွင် ယဲ့ကျင်းကျီမှာ လေသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့်ဆိုလာခဲ့လေသည်။

"ရ.ရတယ်..လက်ကိုင်ဖို့မလိုဘူး..အဲဒီအဆောင်လေးကိုမင်းရဲ့လက်ဖ၀ါးထဲမှကိုင်ထားရင်ရပြီ..အခုမန္တာန်ရွတ်ပေးတော့မယ်နော်"

ရှီကျားတုန်လှုပ်သွားခဲ့လေသည်။

"မနေ့ကပဲ မန္တာန်ရွတ်ဖို့ဆို ကျွန်တော်တို့လက်တွေအချင်းချင်းပူးထားမှထိရောက်တယ်လို့ပြောခဲ့သလားလို့"

ယဲ့ကျင်းကျီက ခိုင်မာသော လေသံဖြင့်ဆိုလာခဲ့သည်။

"....မှားပြောမိတာ"

ရှီကျား"..."

ခင်များတို့ရွှမ်းရွှယ်လောကကလူတွေဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲဗျာ...

ရှီကျားမှာ ဆရာယဲ့မနေ့ကအမှားလုပ်မိခဲ့ခြင်း မဟုတ်မှန်း အတိအကျခံစားမိလေသည်။ သို့တိုင်အောင် သူသည်တဖက်လူကိုအသေအချာအကဲခတ်နေမိလေသည်။ ဆရာယဲ့က သူ၏မျက်လုံးကိုတင်းကြပ်စွာ ပိတ်ထားခဲ့လေသည်။ သူ၏လက်ညှိုးကိုမူနှုတ်ခမ်းပေါ်ဖိထားလျက် မန္တာန်ကိုခပ်တိုးတိုးရွတ်နေခဲ့လေသည်။ မနေ့ကလိုပင်ရွှေရောင်အက္ခရာစာလုံးများက သူ၏လက်ထဲမှ အဆောင်လေးထံ၀င်ရောက်လာကြလေသည်။ သို့သော်ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူဆရာယဲ့၏နဖူးပေါ်တွင် ချွေးစက်ကလေးများမသိမသာ စိုစွတ်နေခဲ့လေသည်။ သူ၏မျက်နှာမှာလည်း သိပ်ကောင်းမနေခဲ့ချေ။

ပထမရက်က မန္တာန်ကိုအပြီးသတ်ရန် နာရီ၀က်ကြာခဲ့သည်။ သို့သော်ဒုတိယရက်တွင်မူ ဆရာယဲ့မှာ မန္တာန်ကိုအဆုံးသတ်ရန် ၁နာရီထက်မနည်းကြာခဲ့လေသည်။

တတိယနေ့တွင် ယဲ့ကျင်းကျီမှာ ခါတိုင်းကဲ့သို့ ညဘက်တွင်ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့လေသည်။ သူတို့၂ယောက်သားမှာ ပြတင်းပေါက်ဘေးတွင် အတူထိုင်ချလိုက်ကြလေသည်။ ယဲ့ကျင်းကျီ မျက်လုံးကိုမှိတ်လျက် မန္တာန်ကိုရွတ်ရန်ပြင်ဆင်လိုက်လေသည်။ သို့သော် သူမျက်လုံးကိုမှိတ််မှိတ်လိုက်ချင်းမှာပင် နွေးထွေးသော လက်ဖ၀ါးတစ်ဖက်ကသူ၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လာခဲ့လေသည်။

ယဲ့ကျင်းကျီ တုန်လှုပ်သွားလျက် မျက်လုံးကိုဖျတ်ခနဲဖွင့်လာခဲ့လေသည်။

ရှီကျားက သူ၏လက်ကိုဆွဲယူလျက် သူ(ရှီကျား)၏လက်အပေါ်တင်လိုက်သည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူတို့၂ဦး၏လက်၂ဖက်မှာ အချင်းချင်းထပ်နေခဲ့ကြသည်။ သူတို့လက်ဖ၀ါး၂ခုကြားမှ အဆောင်လေး၏အေးစက်စက်အတွေ့မှာ တမူထူးခြားနေသည့်အလား။

တောက်ပသောလရောင်မှာ သူ၏ကိုယ်ပေါ်ဖြာကျနေခဲ့လေသည်။ ရှီကျား၏နှုတ်ခမ်းထောင့်တို့မြင့်တက်သွားခဲ့လျက် သူ၏စကားသံမှာ အပြုံးရိပ်တို့သန်းနေခဲ့လေသည်။

"ဆရာယဲ့..လက်တွေကိုင်ထားတော့ မန္တာန်ရွတ်ရတာပိုပြီးမမြန်ဘူးလား...ဆရာယဲ့အတွက်လည်းပိုလွယ်တယ်လေ..ကျွန်တော်ကရပါတယ်..ဒီနည်းကပိုအဆင်ပြေတယ်ဆို ကျွန်တော့်အတွက်ကိစ္စမရှိဘူးရယ်..."

ယဲ့ကျင်းကျီ၏ ဖီးနစ်မျက်လုံးများမှာ အသာ၀ိုင်းစက်သွားခဲ့လေသည်။ သူ၏ညာမျက်လုံးအိမ်ထဲမှ အနက်ရောင်မှည့်ကလေးမှာ ပို၍ထင်ရှားလာပြီး ဖိနှိပ်နိုင်သောအရှိန်အ၀ါတစ်ခုကိုထုတ်လွှတ်နေခဲ့လေသည်။ သူ၏ရှေ့မှ နွေးနွေးထွေးထွေးပြုံးနေသော လူရွယ်လေးကိုကြည့်ကာ ထိစပ်နေသောလက်ဖ၀ါးကပူလောင်လာသလိုခံစားလိုက်ရလေသည်။ အတော်လေးကြာပြီးမှ သူ့အသံကို သူပြန်ကြားလိုက်ရလေသည်။

"ကောင်းပြီလေ"

အနက်ရောင်၀တ်ကောင်းကင်ဘုံဆရာသခင်မှာ အာရုံစူးစိုက်စွာ ဂရုတစိုက်နှင့် မန္တာန်ကိုရွတ်ဖတ်နေခဲ့လေသည်။ ထိုစဥ်ဆံပင်အနက်တို့နှင့် လူရွယ်လေးမှာ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေခဲ့၏။

တကယ်တမ်းတွင်ရှီကျားသည် ယဲ့ကျင်းကျီဘာရွတ်နေသည်ကို လုံး၀နားမလည်ပါချေ။ သူ တစ်လုံးချင်းစီကိုနားလည်ပါသော်လည်း အားလုံးကိုအတူတကွပေါင်းလိုက်ချိန်တွင်မူ ရှုပ်ထွေးစေလေသည်။ နာရီ၀က်ခန့်ကြာမန္တာန်ရွတ်နေသောအတောအတွင်းတွင် သူ ပြတင်းပေါက်အပြင်မှ ရှုခင်းများကိုကြည့်လိုက် လာမည့်ရက်များတွင် သူရိုက်ရမည့်ဇာတ်၀င်ခန်းများကိုတွေးလိုက် သူ၏ရှေ့မှဆရာယဲ့၏ ချောမောသော်မျက်နှာကို အသာကြည့်လိုက်လုပ်နေခဲ့လေသည်။

ဤအချိန်အတောအတွင်းတွင် ရှီကျားအတွက် ဂန္တ၀င်တွင်သည့် ငရဲဘုရင်ယဲ့ကိုလေ့လာရန်အချိန်များစွာရလေသည်။

ယဲ့ကျင်းကျီမှာ အနက်ရောင်မကြာခဏ၀တ်တတ်ပုံပင်။ ထိုအ၀တ်အစားများကြောင့်ပင် သူကအမှန်တကယ် ငရဲဘုရင်ဟူသော အမည်နှင့်လိုက်ဖက်နေစေလေသည်။ သို့သော်တကယ်တမ်းတွင် သူသည်ကား ဓါးတစ်ချောင်းနှယ်ထက်မြသောမျက်ခုံးများ ကြယ်ပွင့်များတလက်လက်တောက်ပနေသည့်နှယ်မျက်၀န်းများ နှာတံမြင့်မြင့်နှင့် နှုတ်ခမ်းခပ်ပါးပါးတို့နှင့် အလွန်ချောမောသော လူတစ်ဦးဖြစ်လေသည်။ သူသာ အနုပညာလောကထဲမှဖြစ်ခဲ့ပါက ထိပ်တန်းအဆင့်တစ်ယောက်ဖြစ်နိုင်လေ၏။ သို့သော် သူကစကားအလွန်နည်းကာ အေးတိအေးစက်နိုင်ပြန်သည်။ သင့်ဘက်မှစကားစမပြောလျှင့် သူ့ဘက်ကလည်းဘယ်တော့မှစ၍ပြောမည်မဟုတ်ချေ။

ထို့ကြောင့် သူသည်အား အလွန်သွေးအေးလှသော ငရဲဘုရင်တစ်ဦးနှင့်ပို၍တူစေလေသည်။

အဆောင်အားသန့်စင်ပေးပြီးသည်နှင့် ယဲ့ကျင်းကျီမှာသူ့အား စိတ်ရှည်လက်ရှည် သတိပေးလာခဲ့သည်။

"လောလောဆယ် အဆောင်ရဲ့အစွမ်းကအပြည့်အ၀သက်ရောက်မှုမရှိသေးဘူး..မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်တွေကမင်းကိုရှာတွေ့နိုင်တုန်းပဲ...နေ့လည်နေ့ခင်းအပြင်ထွက်စရာရှိရင် ၀ူရှန်းချင်းလီကိုယူသွားပါ..အဆင့်မြင့်တဲ့ မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်တွေမင်းကိုရှာတွေ့ခဲ့ရင် ၀ူရှန်းချင်းလီကမင်းကို ကာကွယ်ပေးလိမ့်မယ်..မကြောက်နဲ့နော်..."

ရှီကျား အသာတုန်လှုပ်သွားမိလေသည်။

"မကြောက်ရဘူးလား.."

ယဲ့ကျင်းကျီခေါင်းညိတ်လိုက်လေသည်။

"အင်း..မကြောက်ပါနဲ့..မင်းရဲ့ယင်စွမ်းအင်ကအရမ်းသန်မာလွန်းတော့ မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်တွေအတွက်ပိုသန်မာလာဖို့ အားဖြည့်အစာလိုဖြစ်နေတာပါ..ကိုယ်ကနေ့လည်ခင်းတွေအိမ်မှာအမြဲမရှိဘူးလေ..မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိဥာဥ်တွေတကယ်ရောက်လာခဲ့ရင် ၀ူရှန်းချင်းလီကအချိန်ဆွဲထားပေးလို့ရတယ်..ကိုယ်အမြန်ပြန်လာခဲ့မယ်"

ဘေးဘက်တွင်မူ ၀ူရှန်းချင်းလီမှာ လောလောဆယ်တွင် စုန့်စုန့်နှင့် "'လိပ်ပြာဖမ်းတမ်း" ဆော့ကစားနေကြလေသည်။ ယဲ့ကျင်းကျီ၏စကားကိုကြားသည်နှင့် ၀ူရှန်းရှင်းလီမှာ ရှီကျားရှေ့သို့ ၀ှစ်ခနဲရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး သူ့ကိုယ်သူမာန်တက်နေသည့်အလား အနည်းငယ်တုန်ခါပြလာခဲဲသည်။

ညရောက်သော် လူ၂ဦးမှာ မိမိတို့၏အခန်းကိုယ်စီကို ပြန်သွားလိုက်ကြလေသည်။

ရှီကျားက ကြေးအံစာတုံးလေးကိုကြည့်ကာ မရယ်ပဲမနေနိုင်ခဲ့ချေ။

"ဆရာယဲ့က မင်းကိုငါ့ကိုကာကွယ်ပေးခိုင်းမှာတဲ့"

၀ူရှန်းချင်းလီမှာ ဟိုဟိုသည်သည်ပျံသန်းနေပြီး သူ၏အဓိပ္ပါယ်မှာ : ဒါပဲလေ..မင်းကိုကာကွယ်ပေးမယ်..

ရှီကျားရယ်ချလိုက်မိလေသည်။

"ဒါကငါ့အတွက်တစ်ယောက်ယောက်ဆီကနေ ပထမဆုံးကာကွယ်ပေးတာခံရတာပဲ..အင်း..သရဲတွေဆီကပေါ့လေ"

ရှီကျားမသိသည်က ဘေးခန်းမှ အေးတိအေးစက်နှင့် ငရဲဘုရင်ကြီးမှာ အခန်းထဲသို့ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း wechatကိုဖွင့်လိုက်ခြင်းပင်။ သူသည်သူ၏အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း၃ယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်ကိုသွားရှာလိုက်သည်။

【 မင်းမှာယင်စွမ်းအင်ကိုဖုံးကွယ်ပေးနိုင်တဲ့မှော်လက်နက်ရှိလား...ငါအရံအတားအစီအရင်တွေနဲ့ မှော်စာလိပ်တွေရောပဲ၀ယ်ချင်တယ် .. 】

ထိုစာကိုတွေ့လိုက်ရသော ထျန်းကုန်းပွဲကြည့်စင်မှ အကြီးဆုံးတပည့်:

【 .....ငါ့ကိုwechatကနေစိတ်လှည့်စားအစီအရင်နဲ့စာပို့ရဲတဲ့ဒီမျိုးမစစ်လေးကဘယ်သူလဲ...အတော်တော့ပီပြင်သားပဲ…ဒါပေမယ့်ငရဲဘုရင်ယဲ့ကဒါမျိုးတွေ၀ယ်မယ်များထင်နေလား..မင်းရဲ့စိတ်လှည့်စားမန္တာန်အခြေခံကိုသေချာရွတ်ပြစမ်း..ရေတွေဟာအောက်ကိုစီးဆင်းတယ်…နေကအရှေ့အရပ်ကထွက်တယ် ပြီးတော့ယဲ့ကျင်းကျီကဒါမျိုးတွေဘယ်တော့မှမ၀ယ်ဘူးတဲ့ မှတ်ထား...သဘာ၀ကိုဆန့်ကျင်နေတဲ့အရာတွေက စိတ်လှည့်စားတဲ့နေရာမှာသုံးမရဘူး..ဒါလေးတောင်နားမလည်ဘူးလား? 】

တစ်မိနစ်မျှကြာပြီးနောက် ယဲ့ကျင်းကျီ: 【 ငါပါ..မင်းမှာရှိသမျှအကုန်၀ယ်ချင်တယ် 】

ထျန်းကုန်းပွဲကြည့်စင်မှအကြီးဆုံးတပည့်:
【@%@$%@#$!#~！！！】

မှော်လက်နက်များနှင့် ရတနာများတပုံကြီးကို၀ယ်ပြီးနောက်မှ ယဲ့ကျင်းကျီမှာ အနည်းငယ်စိတ်အေးသွားခဲ့လေသည်။

ဇနီးလောင်းလေး..အာ...ခင်ပွန်းလောင်းလေးရဲ့ကိုယ်က နူးညံ့ပြီး အထိအခိုက်မခံဘူးရယ်..ပြီးတော့မှော်ဂါထာတွေလည်းမသိဘူး..သရဲတွေကိုလည်းဆွဲဆောင်နိုင်သေးတယ်..တကယ်ဂရုစိုက်ရမှာပဲ အာ..

သို့နှင့် နောက်တစ်နေ့တွင် ရှီကျားသည် ထူးဆန်းသောပစ္စည်းတပုံကြီးကိုလက်ခံလိုက်ရ၏။

ကျောက်စိမ်းဖြူနှင့်ပြုလုပ်ထားသော ခြူလုံးလေး..စာလိပ်ဟောင်း၂ခုနှင့် ထူးထူးဆန်းဆန်းအရုပ်လေးများနှင့်ပြည့်နေသော ပုံးတစ်ပုံးပင်။ အထူးဆန်းဆုံးက လက်တစ်ဖ၀ါးစာ ရှစ်ထောင့်မှန်လေးဖြစ်သည်။ ထိုမှန်လေးမှာ ကြေးနှင့်ပြုလုပ်ထားကာ လူရုပ်ကိုပင်ကောင်းစွာမထင်နိုင်ချေ။

ယဲ့ကျင်းကျီကရှင်းပြလာသည်။

"ဒီရှစ်ထောင့်မှန်လေးက သရဲတွေကိုမြင်ရတယ်"

ရှီကျား နားလည်သွားခဲ့လေသည်။

"မှော်အစွမ်းတွေကိုဖော်ပေးတဲ့မှန်လား"

ယဲ့ကျင်းကျီမှတန့်သွားခဲ့လေသည်။

"အင်း..အဲလိုပါပဲ.."

ယဲ့ကျင်းကျီ ထိုပစ္စည်းအပုံလိုက်ကို ရှီကျားလက်ထဲလျင်မြန်စွာထိုးပေးလျက် လေးနက်စွာဆိုလာခဲ့သည်။

"ဒီမှော်လက်နက်တွေက မင်းသာမာန်သရဲလောက်နဲ့တွေ့ရင် ဖြေရှင်းပေးနိုင်တယ်..မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်နဲ့တိုးရင်တော့ ၀ူရှန်းချင်းလီရှိတာပဲ မကြောက်နဲ့နော်.."

ရှီကျားမှာ ငိုရအခက် ရယ်ရအခက်ဖြစ်နေခဲ့လေသည်။

"ကျေးဇူးပါ ဆရာယဲ့..ကျွန်တော်တကယ့်ကို..အင်း..မကြောက်ပါဘူးဗျာ"

ထိုမှော်လက်နက်တပုံကြီးကိုလက်ခံလိုက်ရပြီး ရှီကျားမှာ ပို၍ပင်အားနာမိလျက် ယဲ့ကျင်းကျီအားပိုက်ဆံပေးလိုခဲ့လေသည်။ သို့သော်သူဖေးယွီထံမှကြားထားသည်မှာ ဤမှော်လက်နက်များကို ပိုက်ဆံဖြင့်၀ယ်ယူ၍မရဟုပင် pointများအသုံးပြုကာလဲလှယ်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ရှီကျားအကြာကြီးစဥ်းစားနေခဲ့လေသည်။ သို့နှင့်သူသည် အရသာရှိသောထမင်းတစ်နပ်ကိုချက်ကာ ရွှမ်းရွှယ်လောက၏စံပြမော်ဒယ်ကြီးကို ဖိတ်ခေါ်ရန်သာတတ်နိုင်လေသည်။

ယဲ့ကျင်းကျီညဘက်ပြန်ရောက်လာပြီး စားပွံပေါ်မှ အစားအသောက်များကိုမြင်သော် အံ့အားသင့်သွားခဲ့လေသည်။ ရှီကျားရှင်းပြသည်ကိုကြားပြီးနောက် သူကခေါင်းကိုယမ်းလိုက်သည်။

"ကိုယ့်မှာ pointတွေအများကြီးရှိပါတယ်..များလွန်းလို့ မင်းကြိုက်သလောက်ဖြုန်းလို့ရတယ်..စိတ်ကြိုက်ဖြုန်းနေရင်တော့ သိပ်လျော့သွားမှာမဟုတ်ပါဘူး".

ရှီကျားမှာ မတ်တပ်မေ့နေခဲ့လေသည်။

မင်းတို့ရွှမ်းရွှယ်လောကရဲ့ စံပြမော်ဒယ်က သူ့pointတွေကိုစိတ်ကြိုက်သုံးဖို့ပေးပစ်တဲ့အထိ စံပြဆန်နေပြီလား..

ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက် ရှီကျား ဟန်ထျန်းကိုသွားကာ သရဲကားတစ်ကားတွင် ဖြတ်လျှောက်အခန်းရိုက်ရရန်ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။

ချန်းထောင်က သူ့ကိုမြင်သည်နှင့် လက်မထောင်လျက် ပြေးလာခဲ့သည်။

"ဟေ့ အစ်ကိုကျားကိုရက်နည်းနည်းလောက်မတွေ့ရတုန်း ထီပေါက်သွားတာလား ဘဏ်ဓါးပြတိုက်ထားတာလား..ဒီကျောက်စိမ်းက သိုးဆီကျောက်စိမ်းမလား..ဒီကြေးအလုံးလေးကရော..ဘုရားရေ..ရှေးဟောင်းပစ္စည်းနဲ့တူလိုက်တာရော..အာ..လှုပ်လည်းလှုပ်နိုင်တယ်လား.."

၀ူရှန်းချင်းလီမှာ ချန်းထောင်၏လက်ကို မနှစ်မြို့စွာခါထုတ်လိုက်ပြီး ရှီကျား၏ အင်္ကျီကော်လာထဲသို့ တိုး၀င်သွားခဲ့လေသည်။

ရှီကျားမှာ သာမာန်ကာလျှံကာဆိုလာခဲ့သည်။

"မင်းအမြင်မှားတာနေမှာ..အကုန်အတုတွေချည်းပဲ လမ်းဘေးဆိုင်လေးက ၅ယွမ်ပဲပေးရတာ"

၀ူရှန်းချင်းလီက ၄င်းကိုကြားသော် ရှီကျား၏ကော်လာထဲ မပျော်ရွှင်စွာလူးလှိမ့်နေခဲ့လေသည်။

ရှီကျားမှာ သူ၏အင်္ကျီဇစ်ကိုပို၍မြင့်မြင့်ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက်ချန်းထောင်ကိုကြည့်ကာဆိုလိုက်သည်။

"ငါ့အလှည့်ဘယ်တော့လဲ..၆နာရီက နောက်ဆုံးဘတ်စ်ကားထွက်မှာ အလျင်လိုနေလို့"

ချန်းထောင်လက်၂ဖက်ကိုဆန့်လိုက်လေသည်။

"မင်းအခန်းက၅ခန်းထဲ..စိတ်အေးအေးထား..ဒီတစ်ကြိမ်က ဒါရိုက်တာ၀မ်က ဒီကားအတွက် မင်းကိုထောက်ခံပေးထားတာ..အခုဒါရိုက်တာက ဒါရိုက်တာ၀မ်ရဲ့အသိတွေထဲကထင်တယ်..ပိုက်ဆံပေါတဲ့အရူးတွေကိုမင်းနားလည်ပါတယ်..သူတို့ကဖြော်ဖြေရေးလောကကိုအပျော်ကစားဖို့၀င်လာကြတာ..သရုပ်ဆောင်တွေကိုဆိုလည်း အများကြီးပုံပေးတာကွ"

👻

Prev Next