MM Story Teller

👻Chapter 22

Viewers 3k

👻Chapter 22

စည်းချက်မှန်မှန် အသက်ရှူသံတစ်ခုက အခန်းထဲတွင်ပြည့်နှက်သွားခဲ့လေသည်။ ယဲ့ကျင်းကျီမှာ အသက်ကိုအောင့်လိုက်မိကာ စကားတစ်ခွန်းမျှမဆိုရဲတော့ချေ။ သူသည်အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေခဲ့သည်။ လူရွယ်လေး၏ ဘေးတွင်ရင်လှဲလိုက်ရမည်လား ဝေခွဲမရသလို သူလှုပ်ရှားလိုက်လျှင်လည်း အိပ်ပျော်နေသောလူရွယ်လေးနိုးသွားမည်ကိုစိုးရိမ်နေမိလေသည်။

ထိုသို့နှင့် သူသည်၁၀မိနစ်ခန့်တောင့်တောင့်ကြီးထိုင်နေခဲ့လေသည်။ မမျှော်လင့်ထားစွာပင် ရှီကျားက နူးညံ့စွာညည်းညူလျက် သူ၏စောင်ထဲမှ လက်ကိုဆန့်ထုတ်လာခဲ့လေသည်။ သူ၏ကိုယ်ကိုဖုံးကွယ်ထားသော စောင်သည်လည်း လန်သွားလျက် စောင်အောက်မှ ကိုယ်တစ်ပိုင်းမှာလည်း ထွက်ပေါ်လာခဲ့လေသည်။

ယဲ့ကျင်းကျီ အေးခဲသွားလျက် စောင်ကိုအသာဆွဲကာ ပြန်ခြုံပေးလိုက်လေသည်။

စောင်က လိမ်လိမ်မာမာနှင့် လူရွယ်လေး၏ကိုယ်ပေါ်ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားလျက် လူရွယ်လေးမှာလည်းနိုးမလာခဲ့ချေ။ ယဲ့ကျင်းကျီ သက်ပြင်းကြီးကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်မိလေသည်။

သို့သော် အအိပ်ကြမ်းသောလူရွယ်လေးမှာ ၃မိနစ်ပင်မကြာခင်မှာပင် စောင်ကိုတဖန်ကန်ထုတ်လိုက်ပြန်လိမ့်မည်ဟုထင်မထားခဲ့ချေ။

ယဲ့ကျင်းကျီ၏မျက်လုံးတို့ပြူးကျယ်သွားလျက် စောင်ကိုအမြန်ဆွဲကာ ခြုံပေးလိုက်ပြန်သည်။

ထိုသို့နှင့် ညလယ်၁နာရီအထိ မှောက်လိုက်လှန်လိုက် ဂနာမငြိမ်လူးလွန့်နေခဲ့ပြီးမှ လူရွယ်လေးမှာ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။ သူ၏အိပ်စက်ခြင်းပုံစံကလည်း ပို၍ တည်ငြိမ်လာခဲ့လေသည်။ ထိုစဥ် ယဲ့ကျင်းကျီမှာမူ စိတ်လှုပ်ရှားစွာချွေးပြန်နေခဲ့ရလေသည်။

စောင်ကိုအသာလေးခြုံပေးရမယ်..နိုးသွားလို့မဖြစ်ဘူး...ရာသီဥတုကအေးနေတုန်းပဲ..အအေးမိသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...

လွန်ခဲ့သော ၄နှစ် ဖုန်းတုငရဲဂိတ်တံခါးသို့ ၀ူရှန်းချင်းလီနှင့်အတူ အပြေးရောက်ရှိလာပြီး မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိဥာဥ် ၈၄၆၁ကောင်ကိုရှင်းလင်းပစ်ခဲ့စဥ်က ငရဲဘုရင်မှာ ပကတိတည်ငြိမ်လျက် သေဆုံးခြင်းကိုကြောက်ရွံ့မနေခဲ့ချေ။ ထိုစဥ်က ယဲ့ကျင်းကျီမှာ ချွေးတစ်ပေါက်ပင်မစို့ခဲ့ပါ။

ယခုမူ သူ၏နဖူးပြင်တစ်ခုလုံး ချွေးစက်တို့နှင့် စိုစွတ်နေခဲ့လေသည်။

သို့သော် ရှီကျားမှာ ၂နာရီခန့်သာ လိမ်လိမ်မာမာ ငြိမ်သက်နေခဲ့ပြီး တဖန်လူးလွန့်လာခဲ့ပြန်သည်။ ရန်သူကြီးတစ်ယောက်နှင့်ရင်ဆိုင်နေစသည့်အလား ယဲ့ကျင်းကျီသည် နှစ်တစ်ရာ သက်တမ်းရှိ မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်ကိုရင်ဆိုင်နေရစဥ်ကထက်ပင် ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့လေသည်။ လူရွယ်လေး အအေးဒဏ်ကိုခံစားရမည်ကို စိုးရွံ့စိတ်နှင့် စောင်နှင့်အမြန်ဖုံးအုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ သို့သော် လက်နှင့်ခြေထောက်တို့က စောင်အောက်မှ ဆန့်ထွက်လာခဲ့ပြန်၏။ ခြေထောက်ကိုခြုံပေးလိုက်သည်နှင့် စောင်မှာထပ်မံကန်ထုတ်ခံလိုက်ရပြန်သည်။

မနက်ခင်းရောင်ခြည်တို့၀င်ရောက်လာလျှင် ရှီကျား မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။ ပထမဆုံးအကြိမ်အနေနှင့် သူသည်ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် ကောင်းမွန်နာခံစွာအိပ်စက်နေခဲ့ပြီး ၁၈၀ဒီဂရီလန်ကာ ကုတင်စွန်းတွင်တင်မနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သို့သော် ယဲ့ကျင်းကျီ၏ အရိပ်အယောင်မှာ အိပ်ရာပေါ်တွင်ရှိမနေခဲ့ချေ။ ရှီကျားခတ္တမျှတွေးလိုက်မိလေသည်။

"ဆရာယဲ့က ငါ့ဘေးမှာရှိနေလို့များ ကောင်းကောင်းလေးအိပ်နေမိတာလားပဲ.."

အင်း..အဲလိုပဲဖြစ်ရမယ်..

ရှီကျားနိုးလာချိန်တွင် ယဲ့ကျင်းကျီမှာ သရဲဖမ်းရန်ထွက်သွားနှင့်ချေပြီ။

၀မ်းကွဲဖြစ်သူရှောင်ကျွင်းက သူ့အတွက် ဆန်ပြုတ်ပူပူတစ်ခွက်ပြင်ပေးလာခဲ့သည်။ ရှီကျားနှင့် သူ၏၀မ်းကွဲမိသားစုမှာ မနက်စာစားရင်း စကားမြည်စဆိုနေခဲ့သည်။ မနက်စာစားပြီးသည်နှင့် သူ၏၀မ်းကွဲဖြစ်သူမှာ အလွန်စိတ်ပါလက်ပါနှင့် ပန်းကန်များကိုဆေးကြောပြန်သည်။ ထို့နောက်သူမမှာ မိဘများကိုခေါ်လျက် Sမြို့ကိုလည်ပါတ်ကြည့်ရှုရင်း အိမ်ပြောင်းရန်အတွက် ပရိဘောဂတချို့၀ယ်ယူရန်ထွက်သွားခဲ့လေသည်။

ညအချိန်ရောက်မှသာ ယဲ့ကျင်းကျီမှာ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ ရှီကျား အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။

"ဆရာယဲ့ ဒီနေ့မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်တွေက ထူးထူးခြားခြားသန်မာနေလို့လား"

ယဲ့ကျင်းကျီ၏ မျက်နှာမှာ သိပ်မကောင်းလှချေ။ သူ၏လက်ရှိသန်မာမှုနှင့်ဆိုလျှင် တစ်လလောက်မအိပ်ဘဲ နေ့စဥ်သရဲထွက်ဖမ်းနေလျှင်တောင်မှ သူ၏မျက်လုံးအောက်တွင် အမည်းရောင်အကွင်းများရောက်ရှိလာလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။

သို့သော် ရှီကျားကို စောင်ခြုံပေးရခြင်းက သရဲဖမ်းရသည်ထက် ပို၍ခက်ခဲပင်ပန်းလေသည်။

ယဲ့ကျင်းကျီမှာ ရှီကျား၏စကားကိုကြားသော်လည်း ရုတ်ချည်း သူကတစ်ခုခုကိုသတိရသွားခဲ့ပုံပင်။

"ဟုတ်တယ် ဒီတစ်ကြိမ်မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်ကအတော်သန်မာတယ်..ရက်နည်းနည်းလောက် ညအိပ်ဖို့ပြန်လာဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး..မင်းအတွက် အဆောင်ကိုသန့်စင်ပေးပြီးရင် အဲဒီသရဲကိုဖမ်းဖို့ပြန်သွားလိုက်ဦးမယ်"

ရှီကျား တန့်သွားခဲ့လေသည်။

ဆရာယဲ့ကတောင် အရမ်းသန်မာတယ်လို့ထုတ်ပြောရလောက်အောင်ဆိုတော့ အဲဒီသရဲက ဘယ်လောက်တောင် ကြမ်းတာလဲ...

စကားအပိုများထပ်မဆိုတော့ဘဲ ယဲ့ကျင်းကျီက ရှီကျားအတွက် မန္တာန်စတင်ရွတ်ဖတ်ပေးလာခဲ့တော့သည်။ ညအိပ်ချိန်တွင် ရှီကျားမှာ စောင်ကိုဖက်ကာ အတွေးလွန်နေတော့သည်။ သူSမြို့ကိုရောက်လာစဥ်ကပင် ထိုမျှသန်မာလှပါသည်ဆိုသည့် သရဲများကိုမတွေ့ဖူးခဲ့ချေ။

အခုတလောမှပေါ်လာတာများလား...

ရှီကျားမသိသည်က ထိုညမှစတင်၍ Sမြို့မှသရဲများမှာ မျိုးဆက်၈ဆက်စာ ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျမှုနှင့်ကြုံရပြီး တစ်ကောင်ပြီးတစ်ကောင်ရှင်းထုတ်ခံနေရခြင်းပင်။

၀ူရှန်းချင်းလီမှာ ရှီကျားထံမှာ ၀တ်ဆင်ခံထားရဆဲဖြစ်သည်။ သို့သော်သာမာန် ၀ိညာဥ်လေးများကိုဖြေရှင်းရာတွင် ငရဲဘုရင်ယဲ့မှာ ၀ူရှန်းချင်းလီကို ဘယ်တူန်းကများလိုအပ်ခဲ့ဖူးပါသနည်း။ သူ၏လက်၂ချောင်းကိုပူးကပ်၍ လှုပ်ရှားလိုက်ရုံနှင့် သာမာန်၀ိညာဥ်လေးတစ်ကောင်မှာဖြုတ်ခနဲပျောက်ကွယ်သွားမည်ဖြစ်သည်။ ရက်အနည်းငယ်မျှကြာသည်နှင့် Sမြို့၏အဓိကလမ်းမများပေါ်တွင် သရဲတစ္ဆေဆိုလျှင် အရိပ်အယောင်တောင်မကျန်လောက်အောင် ရှင်းလင်းသွားတော့မည်ဖြစ်သည်။ လေလွင့်၀ိညာဥ်တစ်ကောင်သော်မျှကိုပင်မမြင်ရတော့ချေ။ တစ်မြို့လုံးမှာ နဂါးစွမ်းအင်လွှမ်းခြုံနေသော အင်ပါယာကြီးထက်ပင် ပို၍သန့်ရှင်းနေသေးလေသည်။

အနက်ရောင်၀တ်ဆင်ထားသော ငရဲဘုရင်ယဲ့မှာSမြို့တစ်မြို့လုံးမှ သရဲ၀ိညာဥ်များကို မျိုးတုန်းသည်အထိရှင်းလင်းနေစဥ်တွင် ကျင်းတုရေကန်ဘေးမှ အိမ်ရာ၀န်းထဲတွင်မူ ချောမောလှပသော လူရွယ်လေးတစ်ဦးမှာ စောင်ခြုံပေးမည့်သူကင်းမဲ့လျက် အိပ်ယာပေါ်တွင် ဟိုဟိုသည်သည်လူးလွန့်နေခဲ့လေသည်။

ရှီကျား၏လက်တစ်ဖက်က မြောက်တက်လျက် စောင်ထဲမှထိုးထွက်လာခဲ့သည်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူအားစိတ်ရှည်လက်ရှည်နှင့် စောင်ထဲပြန်ထည့်ပေးမည့်သူရှိမနေခဲ့ချေ။ သို့သော် အ၀ါရောင်လူစက္ကူရုပ်တစ်ရုပ်မှာ ရုတ်ချည်းပေါ်လာခဲ့ပြီး အိပ်ရာပေါ်လှစ်ခနဲတက်လာခဲ့လေသည်။ သူ၏ပါးလွှာသော စက္ကူခြေလက်ကလေးများက ရှီကျားထံခက်ခက်ခဲခဲလျှောက်လာပြီး စောင်ကိုဆွဲကာ ခြုံပေးရန်ကြိုးစားနေခဲ့လေသည်။

သို့သော် လက်ကိုခြုံပေးပြီးသည်နှင့် ရှီကျား၏ဘယ်ခြေထောက်မှာ ဖြတ်ခနဲထွက်လာခဲ့ပြန်သည်။

စက္ကူလူရုပ်ကလေးမှာ အိပ်ရာတစ်ဖက်ကိုပြေးသွားပြီး စောင်ကိုတဖန်တဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ စောင်ကိုကြိုးကြိုးစားစားခြုံပေးပြီးသည်နှင့် အသက်ပင်၀၀မရှူနိုင်ခင်မှာပင် ရှီကျား၏ညာခြေထောက်ကတဖန်ထွက်လာပြန်ကာ စောင်ကိုခြေထောက်အောက်တွင် ဖိထားလိုက်ပြန်သည်။

စက္ကူလူရုပ်ကလေးမှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ နေရာတွင်တောင့်တောင့်လေးရပ်နေခဲ့လေသည်။ သူသည်ကြောင်တောင်တောင်လေးနှင့် ထိုအတိုင်းရပ်နေပြီးမှ ရှီကျား၏ ခြေထောက်အောက်မှ စောင်စကို ဖြည်းဖြည်းချင်းစီဆွဲထုတ်ရန်ကြိုးစားလိုက်လေသည်။ ဤတစ်ကြိမ်လှုပ်ရှားမှာ ကြီးသွား၍လားမဆိုနိုင် ရှီကျား၏လည်တိုင်မှ ကြေးအံစာတုံးလေးမှာ ရုတ်ချည်းပျော်ရွှင်စွာ တုန်ခါလာခဲ့လေသည်။

၀ူရှန်းချင်းလီမှာ ထိုစက္ကူလူရုပ်ကလေးကို အလွန်စပ်စုချင်နေခဲ့သော်လည်း ၄င်းမှာ ရှီကျား၏လည်တိုင်တွင်ချည်နှောင်ခံထားရလေသည်။ ၀ူရှန်းချင်းလီက လွတ်မြောက်ရန်ရုန်းကန်နေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးချည်နှောင်ထားသောကြိုးမှာပြတ်သွားပြီး စက္ကူရုပ်လေးထဲ ပျော်ရွှင်စွာပျံသွားရန်ပြင်လိုက်စဥ် ရှီကျားမှာ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်ဖျတ်ခနဲဖမ်းထားလိုက်ပြီး မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်မိလေသည်။

"၀ူရှန်းချင်းလီလား"

၀ူရှန်းချင်းလီမှာ သူ၏လက်ထဲတွင် တစ်ချက်တုန်ခါသွားခဲ့လေသည်။ ရှီကျားမှာ၄င်းကိုတစ်ချက်မျှကြည့်လျက် သူ၏လည်တိုင်တွင်ပြန်လည်ချည်နှောင်လိုက်လေသည်။

သူနိုးလာခဲ့ပြီးဖြစ်ရာ ရှီကျားမှာ ဖိနပ်ပါးကိုစီးလျက် ရေတစ်ခွက်သောက်ရန် မီးဖိုချောင်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။ သူသတိမထားမိခဲ့သည်က သူနိုးလာသည်နှင့် စက္ကူလူရုပ်ကလေးမှာ ကုတင်တိုင်နောက်သို့ ဖလူးခနဲပျံထွက်သွားခဲ့ပြီး တိုင်ပေါ်တွင် ပြားနေအောင် ကပ်နေခဲ့ခြင်းပင်။ ရှီကျားအခန်းထဲမှထွက်သွားသောအခါမှ ပြန်လည်ကွာကျလာခဲ့လေသည်။

အိပ်မက်မက်နေရာမှနိုးလာပြီးနောက် ရှီကျားမှာ ဧည့်ခန်းမှဖြတ်လျက် မီးဖိုချောင်ထံလျှောက်သွားလိုက်လေသည်။

ဧည့်ခန်းမှာတိတ်ဆိတ်နေလွန်းကာ လေထုမှာပင် အေးခဲနေသည့်အလား။ ထို့အပြင်လူတစ်ယောက်မျှပင် ရှိမနေသည့်အတိုင်းဖြစ်၏။

မီးဖိုချောင်၏ ၀င်ပေါက်ထံလျှောက်သွားလိုက်ပြီးနောက် သူ မီးခလုတ်ကိုဖွင့်လိုက်သော်လည်း မီးဖိုချောင်မီးမှာ ပျက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရကာ ပွင့်မလာခဲ့ချေ။ အကြိမ်အနည်းငယ်ကြိုးစားပြီးသော်လည်း ပွင့်မလာချိန်တွင် ရှီကျားမှာ ရေရွတ်လိုက်လေသည်။

"မနက်ဖြန် မီးလုံးလဲရမယ်"

ထို့နောက် သူသည်အမှောင်ထဲမှာပင် မီးဖိုချောင်ထဲသို့လျှောက်သွားလျက် ရေကရားနှင့် ရေခွက်ကိုကောက်ကိုင်ကာ စတင်ငှဲ့လိုက်လေသည်။

'ဂလူး ဂလူး'နှင့် ရေသံမှာ တိတ်ဆိတ်နေသော မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေခဲ့လေသည်။ မည်သည့်အချိန်ကပင်လည်းမသိ ဧည့်ခန်းထဲမှနာရီမှာ တချက်ချက်နှင့်ပြန်မြည်လာခဲ့ပြီး အသံများပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ည၏ပိန်းပိတ်သော အမှောင်ထုမှာ တိုက်ခန်းတစ်ခုလုံးကိုဖုံးလွှမ်းနေခဲ့လေသည်။

ရှီကျား ရေတစ်ခွက်ကိုဖြည်းညှင်းစွာငှဲ့လိုက်ပြီးနောက် ခွက်ကိုမယူလိုက်လေသည်။ သူ့ခေါင်းကိုမော့လိုက်သည်နှင့် သူ၏ရှေ့မှမှန်ချပ်ထဲတွင် သူ၏နောက်တွင်ရပ်နေသော အဖြူရောင်၀တ်ဆင်ထားသော ကိုယ်ဟန်တစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။

သူ၏ရင်ထဲမှရုတ်ချည်းတင်းကြပ်သွားခဲ့လေသည်။ ရှီကျား ရေခွက်ကိုကိုင်လျက် သူ၏နောက်တွင်ရပ်နေသူကို တည်ငြိမ်စွာစိုက်ကြည့်လိုက်လေသည်။

ထိုလူမှာ အမှောင်ထုထဲမှ တစ်လှမ်းချင်းစီလျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ နေ့အချိန်တွင် နူးညံ့ကာ လှပသောမျက်နှာမှာ ယခုမူ အဘယ်ကြောင့်ရယ်မသိ တောင့်တင်းကာ အသက်မဲ့နေခဲ့လေသည်။ ၀မ်းကွဲရှောင်ကျွင်းမှာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းများကို အသာကွေးညွတ်လိုက်လေသည်။ သူမ၏လေသံမှာ အနိမ့်အမြင့်ဟူ၍မရှိပဲ စက်ရုပ်သံနှင့်တူလှသည်။

"၀မ်းကွဲ ရေဆာလို့ထွက်လာတာလား"

ရှီကျားမှာ သူမကိုဖြည်းညှင်းစွာလှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်။ အတော်ကြာပြီးနောက်သူကပြုံးလိုက်သည်။

"အင်း ရေနည်းနည်းဆာနေတာ..ပြီးတော့နည်းနည်းပူလို့လေ.."

ပြောရင်းဆိုရင်းပင် သူ၏လည်တိုင်မှ ၀ူရှန်းချင်းလီကို အလျင်မလိုစွာ ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူ၏ရှေ့မှ မိန်းကလေးကိုကြည့်ကာ အသာပြုံးလိုက်သည်။

ရှောင်ကျွင်းကခေါင်းညိတ်လိုက်လေသည်။

"ဒါဆိုလည်း စောစောအိပ်ပါ ၀မ်းကွဲ"

"ကောင်းပြီ"

ရှောင်ကျွင်းလှည့်ကာထွက်သွားလိုက်လေသည်။ အဖြူရောင်ဂါ၀န်ရှည်ကြီးမှာ အမှောင်ထုထဲတွင် ဖြည်းညှင်းစွာပျောက်ကွယ်သွားခဲ့လေသည်။ ရှီကျား၏အပြုံးမှာလည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

၀ူရှန်းချင်းလီမှာ ရှီကျားမှ ၄င်းကိုထပ်မံချွတ်လိုက်ခြင်းကို အလွန်မကျေမနပ်ဖြစ်နေခဲ့သော်လည်း ရှီကျားမှာ ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူ့ကိုလျစ်လျူရှုထားလိုက်လေသည်။ သူ၏အကြည့်တို့မှာ ၀မ်းကွဲဖြစ်သူ၏ကျောပြင်တွင် ကပ်ညိနေခဲ့လေသည်။ သူ၏အမြင်အာရုံထဲတွင် ဂါ၀န်အဖြူနှင့်အမျိုးသမီး၏ကိုယ်ပေါ်တွင် ချီစွမ်းအင်တစ်မျှင်မျှရှိမနေခဲ့ချေ။ သူမ၏ပြုမူပုံကထူးထူးခြားခြားတောင့်တင်းနေရုံသာဖြစ်လေသည်။

မည်သည့်မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်တစ်ကောင်မှမရှိသလို ယင်စွမ်းအင်တစ်စွန်းတစမှလည်းမရှိချေ။

"ငါ..အမြင်မှားတာလား"

ရေတစ်ခွက်သောက်ပြီးသည်နှင့် ရှီကျားမှာ သူ၏အခန်းသို့ပြန်သွားလိုက်လေသည်။ သူခတ္တမျှအတွေးတွင်နစ်မြောနေခဲ့သေးသော်လည်း မကြာခင်မှာပင် အိပ်မောကျသွားခဲ့တော့သည်။

ဧည့်ခန်းထဲတွင် နံရံပေါ်မှနာရီမှာ ရုတ်ချည်းထပ်မံရပ်တန့်သွားခဲ့လေသည်။ အပ်ကျသံပင်ကြားရလုနီးပါး တိတ်ဆိတ်နေသော ဧည့်ခန်းထဲတွင် ခေါက်ကုတင်ပေါ်တွင်အိပ်နေသော အဖြူရောင်၀တ်ဆင်ထားသည့်မိန်းကလေး၏မျက်လုံးများမှာ ပြူးကျယ်စွာပွင့်ဟလျက် နံရံကိုစိုက်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။ သူမ၏ဇွန်ဘီတစ်ကောင်လိုမျက်နှာမှာ လူသေကောင်နှယ်ဖြူဖျော့နေခဲ့ပြီး အရောင်အသွေးကင်းမဲ့နေခဲ့သည်။

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ရှီကျားမှာ သူ့အခန်းထဲမှထွက်လာပြီးနောက် မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အလုပ်များနေသော ၀မ်းကွဲဖြစ်သူ ရှောင်ကျွင်းကိုလှမ်း၍တွေ့လိုက်ရလေသည်။

မနေ့ညကဂါ၀န်ဖြူကြီးကိုဆက်လက်၀တ်ဆင်ထားလျက် ဆံပင်များကို ခပ်မြင့်မြင့်စည်းနှောင်ထားသော မိန်းကလေးမှာ ချက်ပြုတ်ရင်းမအားလပ်ချေ။သူမခေါင်းကိုလှည့်လာပြီး ရှီကျားကိုမြင်စဥ်တွင် လျင်မြန်စွာမေးလာခဲ့လေသည်။

"၀မ်းကွဲ ကြက်သွန်မြိတ်စားလား"

ရှီကျားခေါင်းညိတ်လိုက်သည်နှင့် မိန်းကလေးမှာ ရှေ့သို့ပြန်လှည့်ကာ ခေါက်ဆွဲကိုဆက်ပြင်နေခဲ့လေသည်။

မီးဖိုချောင်သို့လျှောက်သွားလိုက်ကာ ရှီကျား မီးခလုတ်ကိုနှိပ်ကြည့်လိုက်လေသည်။ ကလစ်ခနဲအသံနှင့်အတူ မီးကဖြတ်ခနဲပွင့်လာခဲ့လေသည်။ သူသည် မီးခလုတ်ကိုထောက်ခနဲပြန်ပိတ်လိုက်ကာ အကြိမ်အနည်းငယ်ပိတ်လိုက်ဖွင့်လိုက်လုပ်ကြည့်နေခဲ့သည်။ မီးဖိုချောင်မီးမှာ တစ်ခုခုမှားယွင်းနေခြင်းမရှိပဲ အခေါက်တိုင်းဖျတ်ခနဲပွင့်လာဆဲဖြစ်သည်။ ၄င်းမှာ မနေ့ညက မီးဖွင့်မရခဲ့ခြင်းက အိပ်မက်တစ်ခုအလား။

သို့သော် ရှီကျားမှာ စားပွဲပေါ်မှ ရေခွက်ကိုကြည့်လိုက်ကာ ၄င်းမှာ အိပ်မက်တစ်ခုမဟုတ်မှန်း အသေအချာသိနေခဲ့လေသည်။

မနက်စာစားပြီးနောက် သူ၏၀မ်းကွဲမိသားစုမှာ လိုအပ်သည်တို့ ၀ယ်ခြမ်းရန်ထပ်မံထွက်သွားခဲ့ကြပြန်သည်။ အိမ်မှာ မထွက်ခွာမီတွင် ၀မ်းကွဲရှောင်ကျွင်းမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏မိခင်ဖြစ်သူခြေထောက်ကို လက်နှင့်အသာနှိပ်ပေးခဲ့သည်။ နှိပ်ပေးနေရင်းလည်း သူမမှာ အလွန်ညင်သာစွာမေးနေခဲ့လေသည်။

"အမေဒီနားလား..သက်သာရဲ့လား"

တတိယအန်တီမှာ သူမခေါင်းကိုခါလိုက်လေသည်။

"ရပါတယ်..ကျွင်းလေး မနှိပ်နဲ့တော့..မနေ့ကလမ်းလေးနည်းနည်းလျှောက်ထားလို့ အမေကညောင်းနေရုံပဲ..ဒီနေ့လည်းရသေးတယ်"

လှပသော မိန်းမငယ်လေးမှာ အလေးအနက်ထားဟန်ဖြင့်မေးလာသေးသည်။

"အမေ သမီးကရတယ်..ဒီနေ့အပြင်မသွားဘဲနားရင်ရော"

အဆုံးတွင်တော့ တတိယအန်တီမှာ ခေါင်းမာစွာနှင့် သူမသမီးကိုအဖော်ပြုကာ ပစ္စည်းများ၀ယ်ရန်လိုက်သွားခဲ့လေသည်။ ရှောင်ကျွင်းမှာလည်း သူမအမေဖြစ်သူခြေထောက်ကို သေချာလေးနှိပ်ပေးခဲ့သည်။

ငယ်ရွယ်သော သမီးလေးမှာ မိခင်ဖြစ်သူကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်လျက် လိမ်လိမ်မာမာနှိပ်ပေးနေခဲ့သည်။ ဤကဲ့သို့ခေတ်မျိုးတွင် ဤမိန်းကလေးကဲ့သို့ သိတတ်သောသားသမီးမျိုးကား လွန်စွာရှားပေသည်။

ရှီကျားမှာ ဘေးမှရပ်လျက် သူ၏အန်တီမိသားစုထွက်ခွာသွားသည်အထိ တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။

သူတို့ထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်တွင် ရှီကျားလည်းအပြင်သို့လုပ်စရာရှိ၍ထွက်သွားခဲ့လေသည်။ သူပြန်လာချိန်တွင် ညနေခင်းသို့ရောက်ရှိနေခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သူအိမ်ထဲကို၀င်လ်ိုက်သည်နှင့် ဆရာယဲ့ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။

ရှီကျား အသာတန့်သွားခဲ့မိသည်။ ထို့နောက်တိတ်တဆိတ်ထုတ်ခေါ်လိုက်မိလေသည်။

"ဆရာယဲ့.."

ဤရက်ပိုင်းအတွင်း သူတို့၂ဦးမျက်နှာချင်းဆိုင်ရသည်ကအလွန်ရှားလေသည်။

ဆရာယဲ့က အိမ်မကပ်ဘဲနေ့နေ့ညညအပြင်သို့သာရောက်နေခဲ့လေသည်။ နေ့စဥ်နေ့တိုင်း အဆောင်ကို သန့်စင်ပေးရမည့်အချိန်တွင်သာပြန်လာတတ်သည်။ ရှီကျားကိုတွေ့သည်နှင့် သူကလျင်မြန်စွာ အကြည့်လွှဲလိုက်ကာ အသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့်ပြန်ထူးလာခဲ့လေသည်။

အချိန်မဖြုန်းတော့ပဲ သူတို့၂ယောက်မှာ လက်ချင်းထပ်လျက် မန္တာန်ကိုစတင်ရွတ်ဖတ်လိုက်လေသည်။ မန္တာန်ပြီးဆုံးသွားသည်နှင့် ယဲ့ကျင်းကျီမှာ လက်ကိုလျင်မြန်စွာပြန်ရုတ်လိုက်ကာ အိမ်ရှေ့တံခါးသို့တန်းကာလျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ သူကသရဲဖမ်းရန်ထပ်ထွက်သွားတော့မည့်ပုံပေါ်သည်။

ရှီကျား သတိလက်လွတ်မေးလိုက်မိလေသည်။

"ဆရာယဲ့..ဒီညလည်းပြန်မလာတော့ဘူးလား"

ယဲ့ကျင်းကျီ၏ခြေလှမ်းတို့ရပ်တန့်သွားခဲ့လေသည်။

"အင်း..Sမြို့မှာ..မကောင်းဆိုး၀ါး၀ိညာဥ်တွေ အရမ်းများလို့"

ရှီကျားမျက်မှောင်အသာကျုံ့လိုက်မိသော်လည်း ဘာမှတော့မပြောလိုက်တော့ချေ။

***
စာရေးသူမှာပြောစရာရှိတယ်:

မှန်:ဇနီးလေးရဲ့ အိပ်တဲ့ပုံစံက သိပ်မကောင်းဘူး..သူအအေးမိနေရင်ရော..တကယ်စိတ်မအေးရပါဘူး...

👻

Prev Next