👻 Chapter 34

👻Chapter 34

ပထမချင်အင်ယာသင်္ချိုင်းဂူမှ ဧကရာဇ်မှာ မည်သူဖြစ်နိုင်လိမ့်မည်နည်း...

တစ်သက်လုံးလူများကိုသတ်ဖြတ်လာခဲ့သော ပထမဧကရာဇ်မှလွဲလျှင် မည်သူကများ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဧကရာဇ်ဟုခေါ်ရဲလိမ့်မည်နည်း...

ရှီကျားမှာ ချန်အန်းကိုမလာမီက ယဲ့ကျင်းကျီကို မေးခဲ့ဖူးခြင်းကို သတိရသွားခဲ့သည်။ လွတ်သွားသည့်အရာမှာ ပထမချင်ဧကရာဇ်ကိုယ်တိုင်ဟုတ်မဟုတ် မသေချာခဲ့သော်လည်း ယဲ့ကျင်းကျီ၏ မျက်နှာ သိပ်မကောင်းခဲ့ချေ။ ထိုသို့အခြေအနေမျိုးသာဖြစ်လာခဲ့ပါက ထိန်းချုပ်ရခက်ခဲမည်မှာ သေချာလေသည်။

တကယ်တမ်းတွင် ပထမအင်ပါယာသင်္ချိုင်းဂူမှ မကောင်းဆိုး၀ါးစစ်သည်တစ်တပ်လုံးလွတ်မြောက်လာစဥ်က ရွှမ်းရွှယ်လောက၏အကြီးမားဆုံး ဆုံးရှုံးမှုကို သူတို့၏ မှတ်ဥာဏ်ထဲ ရေးထွင်းထားသည်ဟုဆိုနိုင်လေသည်။

အကယ်၍ အဆိုပါသင်္ချိုင်းဂူမှ လွတ်မြောက်လာသည့်အရာမှာ ထိုဧကရာဇ်အိုကြီး ချင်ရှီဟွမ်ဖြစ်ခဲ့လျှင် ရွှမ်းရွှယ်လောကကိုမဆိုထားနှင့် ကမ္ဘာကြီးကိုပင် မှောက်လှန်နိုင်စွမ်းရှိလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

သို့သော်ရှီကျားတွေးမိသည်မှာ..

ထွက်လာတဲ့သူကအဲဒီဧကရာဇ်ဆိုရင် ဘာလို့အခုချိန်ထိ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသေးတာလဲ...

ထိုသို့အခြေအနေမျိုးကို ရင်ဆိုင်နေချိန်တွင် ဖေးယွီ၏အသံက ကြမ်းတမ်းလာပြီး မာန်ပါပါနှင့်ဆိုလာသည်။

"အဲဒါတော့ ငါလည်း မသိဘူး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကံကြမ္မာတွက်ချက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ခရမ်းရောင် နဂါးပေါ်လာခဲ့တာ အမှန်ပဲ.... အတုမဖြစ်နိုင်ဘူး...ငရဲဘုရင်ယဲ့တောင် ၀ူရှန်းချင်းလီကို သုံးပြီး နဂါးအရှိန်အ၀ါကိုဖြိုခွဲခဲ့တာ...မင်းမယုံရင် သွားမေးကြည့်လို့ရတယ်"

 ရှီကျား နားထောင်လေ နားထောင်လေ ဆရာသခင်အတုလေးဖေးမှာ ကောလဟာလကိုသာဆိုနေခြင်းဖြစ်ပြီး အတင်းအဖျင်းများကို ပျံ့နှံ့စေချင်ရုံဟုသာ ခံစားရလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ ထပ်ခါထပ်ခါပြောပါများသော ကောလဟာလများမှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့်အမှန်လိုဖြစ်လာပေလိမ့်မည်။

သူ ဆရာသခင်အတုလေးကိုဂရုစိုက်မနေတော့ဘဲ ယနေ့ရိုက်ကူးရန်ကျန်သည့်နောက်ဆုံး တစ်ခန်းကိုသွားရိုက်ရန်ပြင်လိုက်လေသည်။ ဖေးယွီမှာလည်း လိုက်လာပြီး ကြည့်ရှူချင်ခဲ့လေသည်။

 ရှီကျား သူ့ကိုဂရုစိုက်မနေသော်လည်း ဒါရိုက်တာလီမှာ သူရိုက်ကူးရေးသို့၀င်လာသည်အား မတားသည့်အပြင် သူလာသည်အား ၀မ်းသာနေသည့်ပုံပင်ပြလေရာ နဂိုထဲက မြောက်တက်နေသော ဆရာသခင်အတုလေးဖေးမှာ ပို၍ပင် ကျေနပ်သွားခဲ့လေသည်။

ရှီကျား အ၀တ်အစားလဲ မိတ်ကပ်ဖျက်ပြီး ဟိုတယ်ကိုပြန်ခါနီးတွင် ဆရာသခင်အတုလေးဖေးက သေလောက်အောင်ပျင်းနေပြီး နောက်မှလိုက်လာခဲ့လေသည်။ ရှီကျားက မယုံနိုင်စွာမေးလိုက်လေသည်။

"မင်းသရဲဖမ်းဖို့မသွားရဘူးလား...မနက်ဖြန်လကုန်နော်...မင်းကိုယ်မင်း မော့သို့ဇယားရဲ့ အဆင့်၇မှာရှိမရှိ ဂရုမစိုက်တော့ဘူးလား...မင်းသရဲအမြန်သွားဖမ်းသင့်တယ်"

ဖေးယွီ၏ စိတ်အခြေအနေက ကောင်းမနေခဲ့ချေ။ 

"မော့သို့အဆင့်၁၀၀ထဲက သူတွေအကုန် ချန်းအန်မြို့ကိုရောက်လာကြတာလေ...အတူ၀ိုင်းပြီး သရဲဖမ်းနေကြတဲ့သူတွေတောင်ရှိသေးတယ်..ငါကသန်မာရင်တောင် သရဲဖမ်းဖို့ဆိုတာ ခက်နေတုန်းပဲ...အဲဒီသင်္ချိုင်းဂူထဲကထွက်လာတဲ့ဟာက အရမ်းအန္တရာယ်များရင်တောင် စောင့်ကြည့်ရုံပဲ...နောက်နှစ်အတွင်းဆို ချန်းအန်မှာ ဘာသရဲမှ ဘာပြဿနာမှရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး"

(TN- ချန်းအန်မှာ အကုန်၀ိုင်းပြီး သရဲဖမ်းနေကြလို့ပါ)

ရှီကျား" မင်းတို့လာလည်းအသုံးမ၀င်ဘူးဆိုမှတော့ ဘာလို့များ မင်းတို့ကို လာခိုင်းနေသေးတာလဲ"

ဖေးယွီ" ဘာလို့ဆို အခုချိန်ထိ ဘာမှရှာမတွေ့သေးလို့လေ...တွေ့ပြီးရင်..တို့တွေပေါင်းပြီး..တစ်မိနစ်အတွင်း အစီအရင်ကြီးတစ်ခုဖော်ပြီး သူသေးထွက်ကျတဲ့အထိ ရိုက်ပစ်မှာပေါ့...ငါက မော့သို့အဆင့်၇လေ..အချိန်ကျလာရင် ငါတို့ကိုဦးဆောင်ပြီး အစီအရင်ဖန်တီးဖို့ စီနီယာတစ်ယောက်ကခေါ်မှာပေါ့...ငါကအဲဒီအရင်အရင်မှာ ဘုံမှတ်၇ပဲ..မိုက်တယ်ဟုတ်.."

"ဟီး ဟီး ဟီး လေပေါဖေး မင်းကမော့သို့အဆင့်၇ပေါ့လေ..."

အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦး၏ အသံကိုနောက်မှကြားလိုက်ရလေသည်။

ရှီကျားလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဘောင်းဘီတိုနှင့် ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီကို၀တ်ဆင်ထားသော မိန်းမငယ်လေးတစ်ဦးက ကျူးရွှယ်လမ်းဘေးတံတိုင်းပေါ်ထိုင်လျက် ဖေးယွီအား လက်ညှိုးထိုးကာလှောင်ရယ်နေခဲ့လေသည်။

ဖေးယွီ၏ မျက်နှာမှာ မှောင်မည်းလာတော့သည်။ သူပါးစပ်ကိုမဖွင့်လိုက်ရမီတွင် အမျိုးသားသံတစ်ခုကို တဖက်မှကြားလိုက်ရလေသည်။

"ဘာဖြစ်လို့ လေပေါလေးဖေးကို အနိုင်ကျင့်နေတာလဲ..သူ့ခမျာ ဒီနေ့နေ့လည်မှ အဆင့်၉ကိုကျသွားတာ...အဆင့်၉ဖေးဆိုတဲ့အခေါ်အဝေါ်ကမှ သူနဲ့လိုက်တာပေါ့...ဒီသခင်လေးက မင်းဘွဲ့နာမည်ချီးမြှင့်ပေးတာ..ကျေးဇူးတင်စရာမလိုဘူးနော်..ဟား ဟား ဟား"

ညအချိန်တွင် ကျူးရွှယ်လမ်း၌ လူသွားလူလာကျဲပါးနေ၏။ 

တစ်ပုံစံထဲတူညီသော လူငယ်၂ဦးက တံတိုင်းပေါ်တွင်ထိုင်လျက် ဖေးယွီကို လက်ညှိုးထိုးကာ ရယ်မောနေခဲ့ကြလေသည်။ သူတို့၂ဦးမှာ ၁၇ ၁၈အရွယ်မျှရှိကာ မျက်နှာများက တူညီလေသည်။ ကောင်ငယ်လေးက ညဏ်များကာ ချောမောပုံပေါ်ပြီး မိန်းကလေးမှာတော့ ထက်မြက်ကာချစ်စရာကောင်းလေသည်။

လရောင်အောက်တွင် ထို၂ဦးသည် မကောင်းဆိုး၀ါးလေး၂ကောင်နှင့်တူကာ သူတို့ခေါင်းနှင့် ကျောဘက်တို့တွင် ဂျိုနှင့် တောင်ပံများသာလိုနေခြင်းဖြစ်လေသည်။

ရှီကျားက ထို၂ဦး၏ သရုပ်မှန်ကို ခန့်မှန်းမိလျက် ဖေးယွီအား သနားစရာကောင်းစွာလှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်။

ဖေးယွီ စိတ်တိုလွန်း၍ သူ၏မျက်နှာမှာ နီရဲလာခဲ့လေသည်။ အဆုံးတွင်တော့ သူသည်းမခံနိုင်တော့ချေ။ 

"ကျန်းထုံ ကျန်းချုံ..မင်းတို့သတ္တိရှိရင် ဆင်းလာခဲ့..ဒီလောင်ဇီနဲ့ချကြတာပေါ့.."

ရှီကျားက ကျန်းဂိုဏ်းမှ ဤမောင်နှမ၂ယောက်အကြောင်း ဖေးယွီပြောသည်ကိုကြားဖူးလေသည်။

ဖေးယွီ၏ စကားအရ 'ကျန်းထုံကမျိုးမစစ်လေးလေ..ကျန်းချုံကလည်း တသားထဲထုထားတာ...အဲဒီ၂ကောင်ကအမြဲ၂ယောက်ပေါင်းပြီး သရဲဖမ်းတတ်တယ်..အစ်ကိုပြောကြည့်..အဲဒါညစ်နေတာမဟုတ်ဘူးလား..ကျန်းချုံ့ ယင်စွမ်းအင်နဲ့ပိုနီးစပ်တယ်..သူ့ယင်စွမ်းအင်ကမင်းလောက်တော့ မသန်မာပေမယ့် သူ့မှာလည်း ပြင်းထန်ယင်ခန္ဓာကိုယ်ရှိတော့ သရဲတွေကို အာရုံခံနိုင်တယ်လေ..ကျန်းချုံက သရဲကိုရှာပြီး ကျန်းထုံရှင်းတယ်...သူတို့၂ကောင်ပေါင်းပြီးကျွန်တော့်ကို စိန်ခေါ်နေတာ..ဒါမတရားတာပဲ"

ယခုမူအကြည့်တစ်ချက်နှင့်ပင် ထိုမောင်နှမ၂ဦးမှာ မျိုးမစစ်လေးများဆိုသည်ထက် မကောင်းဆိုး၀ါးလေးများမှန်းသိသာလေသည်။

ဖေးယွီက စကားဆုံးသည်နှင့် တံတိုင်းပေါ်တွင် ထိုင်နေသော မောင်နှမ၂ယောက်ထံ ပြေးထွက်သွားတော့သည်။ ကျန်းထုံးမှာ တခစ်ခစ်ရယ်လျက် ဘယ်ဘက်သို့ရှောင်လိုက်လေသည်။ ကျန်းချုံမှာလည်း ရယ်မောလျက် ညာဘက်သို့ရှောင်လိုက်လေသည်။ လေကိုသာထိုးမိသွားသော ဖေးယွီမှာ မကောင်းဆိုး၀ါးလေး၂ဦးကို ပေါက်ကွဲစွာကြည့်လိုက်လေသည်။ သို့သော် ထိုမကောင်းဆိုး၀ါးလေး၂ဦးက ဖေးယွီအား ကြောင်တောင်တောင်မျက်နှာပေးမျိုးပြုလုပ်လာလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားခဲ့ချေ။

ကျန်းထုံမှာ ရယ်မောလျက်ရန်စလိုက်သည်။ 

"အဆင့်ကိုးလေးဖေး ငါ့ကိုလာဖမ်းလေ"

ကျန်းချုံကလည်းဆိုလာသည်။

"အဆင့်ကိုးဖေးကနားထောင်လို့မကောင်းဘူး..လေပေါလေးဖေးကမှပိုလိုက်တာ..လေပေါလေးဖေး နင်ငယ်ငယ်တုန်းက ငါတို့အိမ်ကို ကစားဖို့အမြဲလာတာလေ...နေ့တိုင်း အရည်မရအဖတ်မရတွေ အားကြီးပြောတယ်..နင်ကတော့စိတ်မညစ်ပေမယ့် ငါတော့အတော်စိတ်ညစ်တာ..လာလေ လေပေါလေးဖေး..လာဖမ်းလေလာ.."

မကောင်းဆိုး၀ါးလေး၂ကောင်က မြူးထူးစွာရယ်မောလျက် ဘေးသို့ပြေးသွားခဲ့ကြလေသည်။ ထေးယွီမှာတော့တစ်ယောက်တည်းဖြစ်သည်။ ၂ယောက်လုံးကိုလိုက်ရန်မဖြစ်နိုင်ချေ။ သူကကျန်းထုံနောက်သို့လိုက်ရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ကျန်းချုံကလှမ်းအော်လာလေသည်။

"သူ့ကိုဘာလို့လိုက်နေတာလဲ..ငါ့ကိုမလိုက်ဘူးလား"

ပြောပြောဆိုဆိုပင် မကောင်းဆိုး၀ါးလေးမှာ ရုတ်ချည်းလှည့်လာပြီး ဖေးယွီနောက်သို့ပြေးလိုက်တော့သည်။

ထိုစဥ် မြင်ကွင်းမှာ ကျန်းချုံကဖေးယွီကိုလိုက်ပြီး ဖေးယွီက ကျန်းထုံနောက်ကိုပြေးလိုက်နေခြင်းဖြစ်လာခဲ့လေသည်။

ဘေးမှရပ်ကြည့်နေသော ရှီကျား"..."

ငါလေ..မင်းတို့ရွှမ်းရွှယ်လောကကို အပုပ်ချချင်စိတ်ကို မရှိတော့ဘူး...

မော့သို့အဆင့်၇မှ အဆင့်၉အထိ ထူးချွန်လူငယ်များအားလုံးမှာ ဤသို့ဖြစ်ကြသည်။

ရွှမ်းရွှယ်လောကကတော့ အနှေးနဲ့အမြန်သွားမှာပဲ..

ခတ္တမျှလိုက်နေပြီးနောက် ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးအခြေအနေတွင် ဖေးယွီက ကျန်းချုံကိုမိသွားတော့သည်။အစ်ကိုကြီးဖြစ်သူ ကျန်းထုံမှာ ကျူးရွှယ်လမ်းဘေးတံတိုင်းပေါ်တွင်ထိုင်လျက် သူ၏ညီမဖြစ်သူမှာ ဖေးယွီကော်လာမှဆွဲခံထားရသည်ကိုကြည့်ကာ လှောင်ရယ်နေခဲ့လေသည်။ 

"နင်ကအတော်အသုံးမကျတာပဲ..အဆင့်၉ဖေးဆီကတောင် အဖမ်းခံရတယ်လို့"

ဖေးယွီမှာ အေးစက်စွာရယ်မောလိုက်လေသည်။

"မင်းတို့မျိုးမစစ်၂ကောင်ကို သေအောင်မရိုက်နိုင်ဘူးများထင်နေလား..."

ကျန်းချုံက ဖေးယွီအား ပျော်ရွှင်စွာရယ်ပြလိုက်ကာ အဖမ်းခံရ၍ အနည်းငယ်မျှပင် စိတ်လှုပ်ရှားမနေခဲ့ချေ။

သူမ၏ပုံစံကိုကြည့်လျက် ရှီကျားမှာတစ်ခုခုမူမမှန်သည်ကို ခံစားမိလျက် ပါးစပ်ကိုဖွင့်က္ ဖေးယွီကိုသတိပေးချင်ခဲ့လေသည်။ ရုတ်ချည်း ကျန်းချုံမှာ '၀ါး'ခနဲငိုချလာခဲ့လေသည်။  

၄င်းမှာဟာသမဟုတ်ချေ။ သူမ၏ မျက်ရည်များ ဘူးသီးလုံးလောက်ကျအောင်ကို ငိုနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမမှာ ၁၇နှစ်မိန်းမငယ်လေးတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သို့သော် သူမမက ကလေးပေါက်စတစ်ဦးလိုင်ပင် အားရပါးရငိုနေလေရာ ဘေးမှကြည့်နေသော ရှီကျားမှာ ကြောင်အသွားမိလေသည်။

ဖေးယွီ၏ မျက်လုံးများပြူးကျယ်လာခဲ့ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်သွားခဲ့လေသည်။

သို့သော် ခတ္တမျှအကြာတွင် အသံတစ်သံကိုကြားလိုက်ရလေသည်။

"ဖေးယွီ မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ"

ဖေးယွီ၏ကိုယ်မှာ တောင့်တင်းသွားခဲ့ပြီး ကျန်းချုံ၏ကော်လာကိုဆွဲထားသော လက်မှာလည်းချက်ချင်းပြေလျော့သွားခဲ့လေသည်။ ကျန်းချုံမှာ အမှန်တကယ်ပင် မြေကြီးပေါ်တိုက်ရိုက်ပြုတ်ကျသွားခြင်းဖြစ်သည်။ 

မော့သို့အဆင့်ဇယားမှ အဆင့်၈ဖြစ်ပြီး ဖေးယွီအား အသက်ရှူရပ်မတက်လိုက်ဖမ်းရအောင်လုပ်နိုင်သူမှာ မြေကြီးပေါ်ထိုအတိုင်းပြုတ်ကျသွားခဲ့သည်။

ပြုတ်ကျသွားသည်နှင့် ကျန်းချုံက ပို၍ပင် ကျယ်လောင်စွာ ငိုချလာတော့သည်။

ရှီကျား"....."

ဖေးယွီမှာ အလျင်အမြန်ဆိုလာခဲ့သည်။

"ဆရာ သူတမင်လုပ်နေတာ..ကျွန်တော့်ကိုတမင်ဂွင်ဆင်ထားတာ..သူ့စကေးကိုပဲကြည့်လေ..ဒီတိုင်းဘာလို့ လဲကျသွားရမှာလဲ"

ကျန်းချုံမှာမျက်ရည်များကိုပွတ်သုတ်လျက်ဆိုလာခဲ့သည်။ 

"ဘာလို့ဆို..ကြောက်လို့ပေါ့..ဟင့်"

ထျန်းစစ်တောက်ရန်က သူ၏ကိုယ်ပိုင်တပည့်၏ ခေါင်းကို ဖတ်ခနဲရိုက်ချလိုက်လေသည်။ 

"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ..သူဟန်ဆောင်နေမနေ ငါကမသိစရာလား"

ကျန်းချုံမှာ ရွှင်မြူးစွာရယ်မောလာပြီး ဆက်၍ငိုမနေတော့ချေ။ သူမက ခြေဖျားထောက်လျက် တံတိုင်းပေါ်ခုန်တက်လိုက်ကာ သူမအစ်ကိုဖြစ်သူနှင့် အတူထိုင်လိုက်လေသည်။

ဖေးယွီ အလွန်ပင်မတရားသလိုခံစားလိုက်ရလေသည်။

"ဆရာ..."

ထျန်းစစ်တောက်ရန်မှာ သူ့အားနားပူလာခဲ့လေသည်။

"သူတို့ကကျန်တဲ့လူတွေကိုမနှောင့်ယှက်ဘဲ မင်းကိုပဲဘာလို့လာရှုပ်နေလဲသိလား..ဘာလို့ဆို မင်းကသူတို့ကိုမချနိုင်လို့လေ...မင်းသာစစ်ဝေ့ရှင်းခန်းမက နန်ရိသာဆိုလို့ကတော့ ၂ချက်လောက်ရိုက်လိုက်တာနဲ့ သူတို့၂ကောင်အဝေးကိုလွင့်သွားလိမ့်မယ်..အဲလိုဆို မင်းကိုပြဿနာရှာရဲကြဦးမယ်ထင်လား"

ရှီကျား"....."

ဖေးယွီရဲ့ဆရာကလည်း ယုံကြည်လို့မရဘူးလို့ ဘာလို့ခံစားနေရပါလိမ့်...

ထျန်းစစ်တောက်ရန်မှာ ခေါင်းကိုလှည့်လိုက်သော် ဘေးတွင်ရပ်လျက် ဖရဲသီးစားနေသော ရှီကျားကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ 'မိသားစုအရှက်ကိုအပြင်ကိုမပေါက်ကြားစေရဘူး'ဟူသော အချက်ကိုရုတ်တရက်ချိုးဖောက်လိုက်မိသော ထျန်းစစ်တောက်ရန်မှာ အရှက်ပြေချောင်း၂ချက်ခန့်ဟန့်လိုက်ပြီး သူ၏တပည့်ဖြစ်သူအား ကြင်နာသောစကားတချို့ဆိုပေးလိုက်လေသည်။

"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ..မင်းဆရာဒီပြဿနာအိုးလေး၂ကောင်ကိုရှင်းပေးဖို့ရောက်လာပြီမဟုတ်လား..သူတို့အမေနဲ့အဖေကသူတို့ကိုရှာနေတာ..သူတို့မင်းကိုထပ်လာစလို့ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး...မင်းလည်းpointတွေရဖို့ သရဲသွားဖမ်းသင့်တယ်...ဆရာကမင်းအစားဒီပြဿနာအိုး၂ကောင်ကိုခေါ်သွားပေးမယ်"

ကျန်းထုံနှင့် ကျန်းချုံမှာ ၄င်းကိုကြားသည်နှင့် လျင်မြန်စွာဆိုလာခဲ့ကြသည်။

"ထျန်းစစ်တောက်ရန်..ခင်များကြီးကစီနီယာဖြစ်ပြီး ဂျူနီယာတွေကို အနိုင်ကျင့်နေတာပဲ..."

ထို့နောက်အလွန်အတိုင်အဖောက်ညီစွာပင် ကျန်းမောင်နှမ၂ဦးမှာတစ်ယောက်တစ်နေရာဆီ ခွဲပြေးသွားကြတော့သည်။ ထျန်းစစ်တောက်ရန်က ဂရုစိုက်မနေဘဲသူတို့အား ပြေးခွင့်ပေးထားလိုက်လေသည်။ သူ၏တပည့်တချို့အား မှာစရာရှိသည်တချို့ကိုမှာပြီးမှ ထိုကျန်းမောင်နှမ၂ယောက်နောက်သို့လိုက်သွားခဲ့လေသည်။

ဖေးယွီမှာ အလွန်အမင်းစိတ်ဓါတ်ကျနေခဲ့လေသည်။

ကျန်းမောင်နှမထွက်မသွားခင်အထိ သူကတတွတ်တွတ်ရေရွတ်နေဆဲဖြစ်သည်။ 

"အဲဒီမျိုးမမစ်လေး၂ကောင်တော့လား..နောက်တစ်ကြိမ်တွေ့ရင် အရေခွံနွှာပစ်ဦးမယ်"

သူခေါင်းကိုမော့လိုက်သည်နှင့် ရှီကျားကိုတွေ့လိုက်ကာ ရူးကြောင်မူးကြောင်နှင့်ဆိုလာခဲ့လေသည်။

"သေစမ်း..အစ်ကိုကျား..ဒီမှာရှိနေတာပဲ..သွားပြီ..ငါတော့တကယ်သွားပြီ..မင်းအကုန်မြင်သွားတာပဲ..ငါရဲ့ပြီးပြည့်စုံတဲ့ ပုံရိပ်လေးကတော့ပျက်ဆီးသွားရပြီလို့..."

ရှီကျား"....ငါ့မျက်လုံးထဲ မင်းမှာအဖတ်ဆယ်စရာပုံရိပ်ကျန်သေးတယ်လို့ ဘယ်လိုများကောက်ချက်လွဲလိုက်တာလဲ"

ဖေးယွီက ဆူညံစွာအော်လိုက်သည်။

"ငါဒီလိုအနိုင်ကျင့်ခံနေရတာကို အစ်ကိုကျား..စကားအကောင်းလေးနည်းနည်းလောက်ပြောပေးလို့မရဘူးလား"

ရှီကျားမှာ နည်းနည်းလောက်တွေးကြည့်လိုက်ပြီး သူ၏ပုခုံးကိုအသာပုတ်လိုက်လေသည်။

"အင်း..မင်းတို့ရဲ့အရမ်းကို စည်ပင်သာယာ၀ပြောတဲ့ ရွှမ်းရွှယ်လောကကြီးရဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးမှုတွေကို ပြသပေးလို့ ကျေးဇူးပဲကွာ..စိတ်အေးအေးထားတာ..ငါ့အထင်..မင်းတို့တွေ အရမ်းဆိုးမနေပါဘူး.."

အနှေးနဲ့အမြန်တော့ ကိစ္စရှောမှာပဲ...

ဟိုတယ်သို့အပြန်လမ်းတွင် ဖေးယွီမှာ သူနှင့်ကျန်းမောင်နှမကြားမှ အခြေအနေအား ရှီကျားထံ သံတော်ဦးတင်နေခဲ့လေသည်။

ရွှမ်းရွှယ်လောက၌ စစ်ဝေ့ရှင်းခန်းမ ထျန်းကျိကျောင်းနှင့် ထျန်းကုန်းပွဲကြည့်စင်တို့ကဲ့သို့ဂိုဏ်းကြီး၃မျိုးမှလွဲလျှင် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်းထောင်ကျော် ဘိုးဘေးများအဆက်ဆက်ကပင်တည်ရှိလာသော ဆရာသခင်များ၏ မိသားစုများလည်းရှိလေသည်။

ထိုကွမ်လင်းကျန်း မိသားစုမှာလည်း တခြားဆရာသခင်မိသားစုများအကြားတွင် နာမည်ကြီးလေသည်။

ဖေးယွီ၏ဆရာ ထျန်းစစ်တောက်ရန်သည် ကိုယ်ထူးကိုချွန် ဥာဏ်ကြီးရှင်တစ်ဦးဖြစ်ကာ နောက်ပိုင်းတွင်မှ သူတို့ဂိုဏ်း၏တပည့်အဖြစ်လက်ခံခြင်းခံခဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ ထျန်းစစ်တောက်ရန်ငယ်စဥ်က ကျန်းမောင်နှမ၏ အဘိုးဖြစ်သူနှင့်ဆုံခဲ့လေသည်။ သူတို့၂ဦးမှာ သူငယ်ချင်းကောင်းများဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ထို့နောက်လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း၃၀ခန့်တွင် ကျန်းမောင်နှမ၏ အဘိုးဖြစ်သူမှာ မတော်တဆတစ်ခုကြောင့်ဆုံးပါးသွားခဲ့လေသည်။ ထျန်းစစ်တောက်ရန်မှာ သူ့သူငယ်ချင်း၏သားသမီးများကို သူ၏ကိုယ်ပိုင်သားသမီးများအဖြစ်သတ်မှတ်လျက် ရံဖန်ရံခါကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ပေးလေ့ရှိလေသည်။

ကျန်းမောင်နှမ မမွေးခင်အထိ မည်သည့်မှားယွင်းမှုရယ်မျှမရှိခဲ့ချေ။

ထိုမောင်နှမ၂ဦးမှာ ဆရာသခင်လေးများဖြစ်လာရန် မျိုးစေ့ကောင်းလေးများဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်မှာ အားကောင်းသော ယန်စွမ်းအင်နှင့်မွေးဖွားလာပြီး ကျန်တစ်ဦးမှာတော့ ယင်စွမ်းအင်သန်မာလေသည်။ ထျန်းစစ်တောက်ရန်က ထိုမောင်နှမကို ရံဖန်ရံခါကြည့်ရှုရန်သွားတတ်သည်။ သွားသည့်အခါတိုင်းလည်း ဖေးယွီကိုခေါ်သွားလေ့ရှိလေသည်။ ထို့နောက်ဖေးယွီလည်း ထိုမောင်နှမနှင့်တဖြည်းဖြည်းရင်းနှီးလာခဲ့လေသည်။

"အဲဒီမျိုးမစစ်လေး၂ကောင်က ငယ်ငယ်တုန်းကတအားကိုမှချစ်စရာကောင်းတာလေ..အစ်ကိုကျားရေ..အပိုမပြောဘူး တကယ်ချစ်စရာလေးတွေဗျာ..ဒါပေမယ့် ကြီးလာတော့ ဂဏန်းလိုတစောင်းသွားပြီး ဒီလိုပြဿနာအိုးလေးတွေဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူထင်မှာတုန်း"

👻