Chapter 7

🏡 Chapter 7

ဖုန်းရီ

အသက်25နှစ်အရွယ်ကျန်းလီဟိုင်က ကျန်းလီယွင်မသေခင်‌ မြင်ခဲ့ဖူးသည့်ကျန်းလီဟိုင်နှင့် လုံးဝကိုကွာခြားနေသည်။

ထိုကျန်းလီဟိုင်က အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်ဖြစ်ကာ၊ ခေါင်းတွင်ဆံပင်နည်းနည်းသာ ကျန်တော့ပြီး ဘီယာဗိုက်ကြီးရှိသည်။ လက်ရှိကျန်းလီဟိုင်ကမူ ပိန်ပါးကာ ဆံပင်ထူထူများရှိ၏။ သူက ဟောင်းနွမ်းကာ တံတောင်ကွေးနှင့်ဒူးနေရာ၌အရောင်ပြယ်နေသည့် အလုပ်သမားယူနီဖောင်းကိုဝတ်ထားပြီး ဖုန်လူးနေသောဆံပင်နှင့် နေလောင်ထားသောမျက်နှာရှိသည်။

“ညီမလေး နင်ငါ့ကိုတွေ့ဖို့ ရောက်လာတာလား…”

ကျန်းလီဟိုင်၏အကြည့်များက ကျန်းလီယွင်ကိုင်ထားသည့်ခွက်လေးပေါ်ရောက်လာကာ တံတွေးမြိုချလိုက်သည်။

ငါ့ညီမလေးက ငါ့ကို လာတွေ့တာလား… အိမ်မှာအရသာရှိတာတစ်ခုခုချက်လို့များ ငါ့ကိုအထူးတလည်လာပို့ပေးတာလား…

“မဟုတ်ပါဘူး ကျွန်မအစ်ကိုကြီးကို လာတွေ့တာမဟုတ်ဘူး… ဖုန်းရီကိုလာရှာတာ…”

ကျန်းလီယွင်က ပြန်ပြောလိုက်သည်။

ကျန်းလီယွင်၏ယခင်ဘဝတွင် သူမအစ်ကို၏ဘဝက ထူးထူးခြားခြားမရှိဘဲ ကောင်းမွန်ခြင်းမဟုတ်သလို‌ ဆိုးရွားခြင်းလည်းမဟုတ်ပေ။

ပထမကောင်မလေးနှင့် လမ်းခွဲပြီး‌သည့်နောက်တွင် မိသားစုအခက်အခဲများကြောင့် နောက်ထပ်မိန်းကလေးတစ်ယောက် မရှာနိုင်ခဲ့ပေ။ သူ့အတွက် အခြားနေရာမှအလုပ်လာလုပ်သည့်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို လက်မထပ်နိုင်မီအထိ သုံးနှစ်ကြာခဲ့လေသည်။ အစပိုင်းတွင် သူ့ဇနီးက လုံ့လရှိပြီး အိမ်အလုပ်များကို အမြဲလုပ်လေ့ရှိသည်။ သို့သော် ကျန်းလီဟိုင်အတွက် သားတစ်ယောက်မွေးပြီးသောအခါ သူမကိုယ်သူမ သူတို့မိသားစု၏ ကယ်တင်ရှင်ဟု ယူဆလာပြီး လုံးဝပြောင်းလဲသွားသည်။

သူမကအိမ်အလုပ်အားလုံးအား ကျန်းလီယွီကိုလုပ်ခိုင်းလာပြီး သူမ၏ယောက္ခမများရှေ့တွင်ပင် ကျန်းလီယွီကို မကျေနပ်ကြောင်း ပြောလာခဲ့သည်။

ကျန်းလီယွီက သူမ၏ဆူငေါက်မှုများကို သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့် အလုပ်လုပ်ရန် အိမ်မှထွက်သွားပြီး သူမ ရှိသည့်နေရာကိုလည်း မသိရပေ။ ဝူရှောင်ချွန်းက သမီးစိတ်ဖြင့်စိုးရိမ်ကာ တ‌ဖြည်းဖြည်းကျန်းမာရေးအခြေအနေဆိုးရွားလာပြီး သေဆုံးသွားသည်။ ထို့နောက်တွင် ကျန်းလီဟိုင်က သူ့မိန်းမကို ကွာရှင်းခဲ့သည်။

ကျန်းလီဟိုင်က နောက်အိမ်ထောင်မပြုခဲ့ပေ။ ထိုအစား သူကအလုပ်ကြိုးစားက လျှပ်စစ်ပညာရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်လာရန် လေ့လာခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ပုဂ္ဂလိကပိုင်ဖြစ်လာကာ ဘိလပ်မြေစက်ရုံအဖြစ် ပြောင်းသွားသည့် အုတ်နှင့်ကြွေပြားစက်ရုံတွင် သူက တစ်ဦးတည်းသောလျှပ်စစ်ပညာရှင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကျော်လောက် အလုပ်လုပ်ခဲ့ပြီးနောက် သူက လူများအား လျှပ်စစ်နှင့်ပိုက်ပြင်ရာတွင် ကူညီပေးသည့် ပြင်ပလုပ်ငန်းလက်ခံမှုကြောင့် အလုပ်ထုတ်ခံခဲ့ရသည်။

သူက ထိုအကြောင်းကြောင့်ဝမ်းမနည်းသွားဘဲ ပြင်ဆင်ရေးလုပ်ငန်းများတွင်သာ အာရုံစိုက်ထားခဲ့သည်။ အလုပ်ပင်ပန်းသော်လည်း ဝင်ငွေများများရကာ သူ့သားအတွက် RVတစ်စီးဝယ်ပေးခဲ့သည်။

ကျန်းလီယွင် ဆုံးသွားသောအချိန်တွင် ကျန်းလီဟိုင်က မြေးမလေးတစ်ယောက် ရနေပြီဖြစ်သည်။

အလုပ်သွားသည့်ကိစ္စအပြင် တစ်ခါတစ်လေ၌ သူ့ချွေးမကအလွန်ရက်စက်ပြီး နှစ်နှစ်အရွယ်ကလေးအား သကြားလုံးမကျွေးခြင်းမျိုး၊TVပေးမကြည့်ခြင်းမျိုး လုပ်သည့်အတွက် မြေးမလေးအား စိတ်ပူကြောင်းပြတတ်သည်။

သို့သော် အိမ်တွင် သူက ပြောပိုင်ခွင့်သိပ်မရှိပေ။ သူ ထိုအကြောင်းပြောသောအခါတိုင်း သိပ္ပံနည်းကျကျကလေးပျိုးထောင်ခြင်းကိုအ‌လေးထားသည့် သားဖြစ်သူက သူ့ကိုဆူလေသည်။

“ဖုန်းရီကို ဘာလို့ရှာနေတာလဲ…”

ကျန်းလီဟိုင်က နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသော်လည်း နေရာတစ်ခုသို့ ညွှန်ပြလိုက်ဆဲဖြစ်သည်။

“အဲ့ဒီဝါးအုပ်ထဲမှာ ရှိလောက်တယ်…”

အုတ်နှင့်ကြွေပြားစက်ရုံ၌ စက်ရုံလုပ်သားများအပြင် အနားမှနေထိုင်သူများကိုပါ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုပေးသည့် အမျိုးသမီးဆရာဝန်တစ်ယောက်၏ဆေးခန်း ရှိသည်။ စက်ရုံမှ ဖုန်မှုန့်ထသည်ကို သဘောမကျသဖြင့် သူမ၏ဆေးခန်းအနား၌ ဝါးပင်အချို့စိုက်ထားလေသည်။

ဝါးပင်များစိုက်ပြီးနောက် သူမကဝါးစို့များကိုလည်း မသိမ်းသဖြင့် ဝါးတောအုပ်ကြီးတစ်ခုဖြစ်လာရန် မကြာခဲ့ပေ။ ဖုန်လူးနေသည့် အုတ်နှင့်ကြွေပြားစက်ရုံကြားတွင် ဤနေရာကအစိမ်းရောင်အိုအေစစ်လေး ဖြစ်လာသည်။

ကျန်းလီယွင် ထိုနေရာသို့ ရောက်သောအခါ ဝါးပင်ရိပ်အောက်၌ လူအချို့နားနေပြီး သူတို့ထဲတွင် ဖုန်းရီလည်းပါ၏။

ဖုန်းရီကို မြင်သောအခါ ကျန်းလီယွင်က တောင့်တင်းသွားသည်။

ဖုန်းရီက အရမ်းငယ်မနေဘူးလား…

အသက်19နှစ်အရွယ်ဖုန်းရီက သူမထက်အရပ်ရှည်သော်လည်း ပိန်ပါးကာ အတော်လေးငယ်ရွယ်ပုံပေါက်သည့်မျက်နှာ ရှိ၏။

ဘယ်လိုပြောရမလဲ… ဖုန်းရီက ငါ အရင်ဘဝက မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ အလယ်တန်းနဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသားလို ဖြစ်နေတယ်…

ပို၍ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသွားသည်မှာ ဖုန်းရီက သူမကိုမြင်သွားသည့်အချိန်၌ ပါးစပ်ဟကာ လှမ်းခေါ်လာ၏။

“အစ်မလီယွင်…”

အသားမဲကာ ပိန်သွယ်နေသည့်ကောင်လေးက စိတ်လှုပ်ရှားပုံပေါ်နေပြီး မျက်ဝန်းထဲတွင် တလက်လက်တောက်နေ၏။

ကျန်းလီယွင်က သူမ၏အနာဂတ်ခင်ပွန်းအား အတိတ်ကိုလွမ်းဆွတ်မှုဖြင့် လာရှာခဲ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း သူ့ကိုမြင်လိုက်ရသောအခါ သူမနှလုံးသားထဲ၌ အခြားဘာမှမရှိတော့ဘဲ နူးညံ့သည့်ကြင်နာမှုများဖြင့်သာ ပြည့်နှက်သွားသည်။

ကျန်းလီယွင် သူမ၏အတိတ်ဘ၀ကို သတိရမိသည်။ အတိတ်ဘ၀တွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ ခွဲခွာပြီးနောက် ဖုန်းရီက အလွန်သန်မာလာသည်။ လက်မောင်းများမှာ တောင့်တင်းပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ကြွက်သားအပြည့်နှင့်ဖြစ်သည်။

သူမ ကိုယ်တစ်ပိုင်းအကြောသေနေစဉ်ကာလများတွင် ပေါင်၁၄၀ ဝန်းကျင်ထိ ဝိတ်တက်လာခဲ့ပြီး ဖုန်းရီက သူမကို အလွယ်တကူ ပွေ့ချီနိုင်ခဲ့သည်။

(T/N - E tranက အရှေ့မှာ 140kgဆိုပြီး မှားရေးထားတာ ထင်ပါတယ် )

သို့သော် ယခုအချိန်တွင် ဖုန်းရီက အလွန်ကို ပိန်ပါးလွန်းသည်။

အတွင်းကျကျစစ်ဆေးကြည့်လျှင် ငယ်စဉ်ကတည်းက ဖုန်းရီမှာ အမြဲ သေးငယ်ကာ ပိန်ပါးနေခဲ့ပေသည်။

သူ၏ဖခင်မှာ သူအသက်တစ်နှစ်မပြည့်မီ ဆုံးပါးသွားပြီး မိခင်မှာလည်း သူ့ကို မနှစ်သက်ပေ။ သူ အသက်လေးနှစ် ဖုန်းမိသားစုကို ရောက်ကာစတွင် သူက အသက်နှစ်နှစ်/သုံးနှစ်အရွယ်ဟုသာ ထင်ရသည်။

ဖုန်းလောင်ထို (အဖေဖုန်း)မှာ သားမရှားပေ။ သေချာပေါက် ဤမွေးစားသား(မိန်းမဘက်မှပါလာသောသား)ကိုလည်း ကောင်းစွာ ဆက်ဆံလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ အစားအစာကို အနည်းငယ်မျှ ပို၍စားမိပါက ဖုန်းရီ အဆူခံရပေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏ ကြီးထွားနှုန်းမှာ နှေးကွေးနေခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ 

သူမထက် တစ်နှစ်သာ ငယ်ရွယ်သော်လည်း ငယ်ဘဝတစ်လျှောက်လုံးတွင် ဖုန်းရီမှာ ကျန်းလီယွင်ထက် အရပ်ပုပေသည်။ ၎င်းမှာ အသက်တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်တွင် အုတ်နှင့်ကြွေပြားစက်ရုံတွင် ဖုန်းရီအလုပ်မဝင်မီအထိ ဖြစ်‌ပေသည်။ ထို့နောက် သူက လျင်မြန်စွာ ကြီးထွားဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ ယခုအချိန်တွင် တစ်ရွာလုံး၌ ဖုန်းရီမှာ အရပ်အမြင့်ဆုံးဖြစ်ပေသည်။ 

သို့သော် အာဟာရပြည့်ဝခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ သူ၏ လက်မောင်းများက သေးသွယ်ကာ တံတောင်ဆစ်နှင့် ဒူးဆစ်များက ငေါထွက်နေပြီး ဝါးမီးတိုင် ပိန်ပိန်လေးနှင့် ဆင်တူပေသည်။ 

သူ၏မျက်နှာတွင်လည်း အသားမပြည့်ပေ။ ထို့ကြောင့် မျက်လုံးများမှာ အတော်လေး ပြူးကျယ် နေပေသည်။ ချုံပြောရလျှင် သူက ဆယ်ကျော်သက်လေးနှင့် တူပေသည်။

“ဒီကို လာပါဦး...” 

ကျန်းလီယွင်က ဖုန်းရီကို ခေါ်လိုက်သည်။

ဖုန်းရီက ကျန်းလီယွင် အနား ချက်ချင်းပြေးသွားကာ အနီးအနားမှ သူမနောက်သို့ လိုက်ပါသွားသည်။ 

ကျန်းလီယွင်နှင့် ဖုန်းရီမှာ အတူတကွ ကြီးပြင်းလာခြင်းဖြစ်ပေသည်။

ဖုန်းရီ ဖုန်းမိသားစုကို ရောက်ကာစတွင် သူ၏ အသက်မှာ လေးနှစ်သာ ရှိသေးပြီး သေးငယ်ကာ တူသဖွယ် ခြေထောက်လေးများဖြင့် ကောင်ငယ်လေးဖြစ်ပေသည်။

ထိုအချိန်တွင် ဖုန်းလောင်တမှာ အသက်ဆယ်နှစ်၊ ဖုန်းလောင်အာ့မှာ အသက်ခုနှစ်နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ ထိုနှစ်ယောက်က ဖုန်းရီကို အထင်အမြင်သေးပြီး အနိုင်ကျင့်လေ့ရှိသည်။

ထိုအချိန်တွင် သူမက အသက်ငါးနှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်က ကျန်းလီဟိုင်(ကျန်းလီယွင်၏အစ်ကိုကြီး)က တစ်နေကုန် အပြင်တွင် လျှောက်ပတ်ကစားပြီး သူမကို ဂရုမစိုက်ပေးချင်ပေ။ သူမအစ်ကိုကြီးမှ သူမကို ဂရုမစိုက်သည်ကို မြင်သောအခါ ကျန်းလီဖျင်(ကျန်းလီယွင်၏အစ်မ)သည်လည်း သူမနှင့် အတူကစားရန် ငြင်းပယ်လေ့ရှိပြီး သူမတစ်ယောက်တည်း အိမ်တွင် ကျန်နေခဲ့ပေသည်။

သူမက ငယ်ရွယ်သေးကာ သူမနှင့်အတူ ကစားရန် မောင်လေး၊ ညီမလေးများကို လိုချင်နေခဲ့သည်။ ဖုန်းရီ အနိုင်ကျင့်ခံနေရသည်ကို မြင်သောအခါ အသက်ကြီးသော ဖုန်းညီအစ်ကိုများထံမှ ဖုန်းရီ မထိခိုက်ရအောင် သူမက ဝင်ကူညီခဲ့သည်။

ဖုန်းညီအစ်ကိုများမှာ လိမ္မာသောကလေးများ မဟုတ်သော်လည်း ကလေးငယ်လေးများကို ထိခိုက်နာကျင်အောင်မလုပ်ပေ။ သူတို့က သူမကို အိမ်နားနီးချင်း ညီမငယ်လေးအဖြစ် ဆက်ဆံခဲ့ကြသည်။ သူမ ကြားဝင်ဖျန်ဖြေသောအခါ ဖုန်းရီကို အနိုင်ကျင့်နေခြင်းမှ ရပ်ကာ သူတို့ဘာသူတို့ ကစားကြရန် ထွက်သွားခဲ့ကြသည်။

နောက်ပိုင်းတွင် ဖုန်းရီမှာ သူမ၏ ကစားဖော်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူမက ဆုံးဖြတ်ချက်ချသူဖြစ်ကာ ဖုန်းရီက သူမစကားအားလုံးကို နားထောင်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် သူတို့၏ ဆက်ဆံရေးဟာ စည်းချက်ကျနစွာ လိုက်ဖက်ညီနေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်များတွင် သူမ၏ မိသားစုက ဆင်းရဲပြီး သူမက မကြာခဏ ဗိုက်ဆာလေ့ရှိသည်။ ဖုန်းရီမှာ ပို၍ခက်ခဲသော အချိန်များဖြစ်ပြီး အစားအသောက် အကြွင်းအကျန်များသာ စားခဲ့ရသည်။ သူမတို့ ဆာလောင်လာသောအခါ နေရာတိုင်းတွင် အစားအစာရှာဖွေခဲ့ကြသည်။ 

နွေဦးရာသီတွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များ တူးဖော်နိုင်ကြသည်။ နွေရာသီတွင် ငါးဖမ်းပြီး စားသောက်နိုင် ကြသည်။ ဆောင်းဦးရာသီတွင် ဆန်နှင့် ပဲများ ရိတ်သိမ်းနိုင်ကြသည်။ ဆောင်းတွင်း၌ လယ်ကွင်းထဲတွင် ငါးရှဉ့်နှိုက်ကြသည်။ 

သူတို့က ဆန့်စေ့လေးများကိုကြော်ကာ ပေါက်ပေါက်အဖြစ်လုပ်စားကြပြီး ပဲများကို သံအိုးထဲ ထည့်ကင်သည်။ သူမက ငါး၊ ပုစွန်၊ ငါးရှဉ့်များကိုသတ်ကာ အိမ်တွင် ပေါင်းပြီး ဖုန်းရီနှင့်အတူ မျှဝေစားသောက်လေ့ရှိသည်။

ကျန်းဝူချွင်း(အ‌ဖေကျန်း) နှင့် အားနည်းပြီး ဖျော့တော့နေသော ဝူရှောင်ချွန်း(အမေကျန်း) က ပိုက်ဆံမရှိသော်လည်း သူမတို့၏ ကလေးများကို အလိုလိုက်ကာ သူတို့၏ အစားအစာများကို ဘယ်တော့မှ ယူစားလေ့မရှိပေ။ ကျန်းလီဟိုင်က သူ့ညီမကို "စားစရာ ဘယ်မှာလဲ"ဟု မေးသည်။ ကျန်းလီဖျင်အနေဖြင့် သူ၏ အစားအစာများကို ဆတ်ခနဲလုယူခဲ့သော်လည်း ထိုသို့မေးလာသောအခါ ကျန်းလီဖျင် ထပ်မလုပ်ရဲတော့ပေ။

ရံဖန်ရံခါ ကျန်းလီဖျင်ပါ သူမတို့နှင့်အတူ ငါးရှာ၊ ပုစွန်ရှာပြီး အတူတကွ ချက်ပြုတ် စားသောက်လေ့ရှိသည်။ ကျန်းလီယွင် သူမ၏ ငယ်ဘဝကို ပြန်တွေးမိလျှင် သူမ မှတ်မိသမျှ မှတ်ညဏ်အားလုံးမှာ ဖုန်းရီနှင့်အတူ ချက်ပြုတ်စားသောက်ခဲ့သော အချိန်များပင် ဖြစ်ကြောင်း သိလာခဲ့ရသည်။ 

သူမတို့ မြက်ရိတ်သွားရင်း ဗိုက်ဆာလာလျှင် ထုတ်လုပ်ရေးအသင်းမှ ကန်စွန်းဥ၊ ဝဥများကို တိတ်တဆိတ်တူးဖော်ကာ စားလေ့ရှိသည်။ 

အပျော်ရွှင်ရဆုံးအချိန်မှာ သူမတို့ မြစ်ကမ်းဘေးမှ ဘဲဥလေးဥတွေ့ခဲ့ရချိန်ပင် ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် အိမ်သို့ ယူလာကာ ပေါင်းပြီး ကောက်ရိုးများပေါ်ထိုင်ကာ ပျော်ရွှင်စွာ မျှဝေကာ အငမ်းမရ စားသောက်ပစ်ကြသည်။ 

နောက်ပိုင်းတွင် ကျန်းလီယွီမွေးဖွားလာကာ သူမက အိမ်ကိစ္စများကို တာဝန်ယူရ၍ အပြင်ထွက်ပြီး ဖုန်းရီနှင့် ကစားရန် အချိန်မရှိတော့ပေ။ ထို့နောက် သူမက ဆိုဖာစက်ရုံတွင် အလုပ်ဝင်ပြီး ဖုန်းရီက အုတ်နှင့် ကြွေပြားစက်ရုံတွင် အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်။ သူမတို့ တွေ့ဆုံရန် ရှားပါးသွားပြီး တွေ့ခဲ့လျှင်လည်း ပုံမှန်နှုတ်ဆက်ခြင်းသာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ 

“အစ်မ လီယွင်...” 

ဖုန်းရီ ထပ်ခေါ်လိုက်သည်။

ကျန်းလီယွင်မှ သူ့အားမေးလာသည်။ 

“ အုတ်နဲ့ ကြွေပြားစက်ရုံမှာ ပုံမှန်ဆို ဘာစားရလဲ...နင့်မှာ စားစရာရော လုံလုံလောက်လောက် ရှိရဲ့လား...”

ဖုန်းရီမှ ပြန်ဖြေသည်။ 

“ ဆန်ကတော့ အိမ်က ထောက်ပံ့ပေးတယ်... ဟင်းအနေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ တို့ဟူးဟင်းရည်နဲ့ ဝက်သွေးစွပ်ပြုတ် သောက်ရတတ်တယ်...” 

ငွေကြေးက လူတိုင်းအတွက် ကြပ်တည်းနေသည်။ စက်ရုံအလုပ်သမားများမှာ များသောအားဖြင့် လယ်သမားများ ဖြစ်ကြပြီး ဟင်းသီးဟင်းရွက် စားရခြင်းကို မကြိုက်ကြပေ။ ထို့ကြောင့် အုတ်နှင့်ကြွေပြားစက်ရုံကန်တင်းက တို့ဟူးဟင်းရည်နှင့် ဝက်သွေးစွပ်ပြုတ်ကို ချက်ပြုတ်လေ့ရှိပြီး တစ်ပန်းကန်လျှင် နှစ်မောင်သာ ကျသင့်သည်။ 

ထမင်းအတွက်ကမူ စက်ရုံအလုပ်သမားများမှ မိမိတို့ ကိုယ်ပိုင်ဆန်များ ယူဆောင်လာကြပြီး အစားအသောက်လက်မှတ်များဖြင့် လဲလှယ်လေ့ရှိသည်။ ထိုလက်မှတ်များဖြင့် ကန်တင်းတွင် အစားအစာရရှိနိုင်သည်။ ကျန်းလီဟိုင် အိမ်ပြန်လာသည့်အကြိမ်တိုင်းတွင် အိမ်မှ စက်ရုံသို့ ဆန်များသယ်သွားလေ့ရှိသည်။ 

ဖုန်းရီက လစဉ် လစာများ ရရှိသော်လည်း အဖေဖုန်းမှ သူ့အား တစ်လလျှင် ဆယ်ယွမ်သာ သုံးခွင့်ပေးသည်။ ထိုငွေမှာ အစားအစာအတွက် လုံလောက်မှုရှိသည်။ သို့သော် တစ်နပ်လျှင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ပါ ဝယ်မည်ဆိုပါက နှစ်ဆယ်ဆင့်ကျသင့်ပေမည်။ တစ်ရက်ကို ခြောက်မောင်ထည့်ပေါင်းပါက တစ်လအတွက် တစ်ဆယ့်ရှစ်ယွမ်ကုန်ကျမည်။ ကျန်းလီဟိုင်က သက်တောင့်သက်သာဖြင့်ပင် တစ်လလျှင် လေးဆယ်မှ ငါးဆယ်ယွမ်ဝန်းကျင်ထိ စုဆောင်းမိသည်။ 

သို့ရာတွင် ဖုန်းရီက တစ်လလျှင် ဆယ်ယွမ်သာ စုဆောင်းမိသည်။

အဲဒီ့ငွေနဲ့ သူ ပုံမှန် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ရော ဝယ်စားနိုင်ပါ့မလား...

အခြေခံအားဖြင့် အုတ်နှင့်ကြွေပြားစက်ရုံတွင် အလုပ်လုပ်သူများက အိမ်တွင် အစားပြန်မစားပါက အနည်းဆုံး ယွမ်နှစ်ဆယ်စုမိသည်။ ကျန်းလီဟိုင်လိုလူများက သူတို့၏ လုပ်အားခတစ်ဝက်ကို စုဆောင်းမိသည်။ ကြည့်ရသလောက် ဖုန်းမိသားစုက အတော်လေး မဆီလျော်ပေ။

ဖုန်းမိသားစုက အမြဲဤကဲ့သို့ပင်။ ကျန်းလီယွင် တိတ်တဆိတ်သက်ပြင်းချပြီးနောက် ဖုန်းရီကို ကြွေခွက်လေး လှမ်းပေးလိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ဒါ နင့်အတွက် ငါ ယူလာပေးတာ...သွားစားလိုက်ဦး...”

ဖုန်းရီမှာ ကြွေခွက်လေးကိုင်ပြီး ကြက်သေသေရင်း ကျန်းလီယွင်ကို မယုံကြည်နိုင်စွာ ငေးကြည့်နေမိသည်။

ကျန်းလီယွင်နှင့် မဆုံဖြစ်သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ ယနေ့တွင် သူမက သူ့ကို ဦးစွာ နှုတ်ဆက်လာခဲ့သည်ကပင် သူ့အား အလွန်ပျော်ရွှင်စေသည်။ 

အခု သူက ငါ့ကို စားစရာတောင် ပေးနေသေးတာလား...

ကြွေခွက်လေးကို ဖွင့်လိုက်သောအခါ အထဲတွင် ကြက်ဥမွှေကြော်ကို တွေ့ရသည်။ ဖုန်းရီ ကျန်လီယွင်ကို မေးလိုက်သည်။ 

"အစ်မလီယွင်... ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို စားစရာတွေ ပေးတာလဲ..."

ကျန်းလီယွင် တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

ယခင်ဘဝတွင် သူမ၏ မသိတတ်သော သားနှင့်သာ အချိန်ကုန်နေမိ၍ သူမ၏ မွေးချင်း မောင်နှမများနှင့်ပင် မနီးကပ်ပေ။ ဖုန်းရီ ဆုံးပါးသွားပြီးနောက် သူမတစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်နေခဲ့တော့သည်။ 

ဤနှစ်များတစ်လျှောက် သူမ ဖုန်းရီအကြောင်း မကြာခဏ တွေးမိပြီး ဖုန်းရီကို အလွန်သတိရမိသည်။ သူမ သူ့အပေါ် အပြစ်ရှိနေသလိုပင် ခံစားမိသည်။

ယခင်ဘဝတွင် သူမနှင့် ဖုန်းရီ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားခြင်းမှာ သူမ ရှဲ့ဇူကန်းထံမှ အနှောင့်အယှက်ပေးခံရခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမမှာ ဖုန်းရီနှင့် ပတ်သက်၍ စိတ်ခံစားချက်လည်း မရှိခဲ့သေးပေ။ နောက်ပိုင်းတွင် သူမ ကိုယ်တစ်ပိုင်းအကြောသေသွားအခါ သူမနှင့် သူမ၏သားကို စောင့်ရှောက်ပေးရန် ဖုန်းရီကို လိုအပ်ကြောင်း သူမနားလည်လာခဲ့သည်။ သူမ သူနှင့် နီးကပ်စေရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သော်လည်း သူ့ထံ သူမ၏ စိတ်ခံစားချက်များမှ သူမကိုယ်သူမ ကာကွယ်ခဲ့သည်။

သူမ၏ ကိုယ်တစ်ပိုင်းအကြောသေခြင်းကြောင့် သူမ ဖုန်းရီနှင့် လက်ထပ်ကာ ကလေးမွေးဖွားပြီး သာမာန်ဘဝမျိုး မရရှိနိုင်ပေ။ သူမတို့ အိမ်ထောင်ရေးက မတည်မြဲနိုင်ပေ။ ၁၉၈၀ခုနှစ်များတွင် ဖုန်းမိသားစုမှ လက်ထပ်ပွဲမစီစဉ်ပေးခဲ့ပါက တင်တောင်းပစ္စည်းနှင့် ဂုဏ်ပြုဧည့်ခံပွဲများ မတတ်နိုင်ရှာသော ဖုန်းရီမှာ လက်ထပ်နိုင်မည်ပင် မဟုတ်ပေ။

သို့ရာတွင် အချိန်က ပြောင်းလဲသွားပြီဖြစ်သည်။

ဖုန်းရီက ချောမောသည်၊ ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်ပြီး သင်လွယ်တတ်လွယ်သည်၊ အလုပ်ကြိုးစားသည်။ သူ့တွင် ငွေရှာရန် နည်းလမ်းများစွာရှိသည်။ လက်မထပ်ရသေးသော မိန်းမပျိုများက လက်မထပ်ချင်လျှင်ပင် ကွာရှင်းထားသော အမျိုးသမီးများစွာက သူ့အား လက်ထပ်ရန် ဆန္ဒရှိကြသည်။

ကျန်းလီယွင် သိသလောက်ကမူ သူမ လက်ထပ်သွားပြီးနောက်တွင် မြောက်များစွာသော အမျိုးသမီးများက ဖုန်းရီကို စိတ်ဝင်စားကြောင်း ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ 

အလုပ်လုပ်ကိုင်နိုင်သော ယောက်ျား၊ ကိုယ်တစ်ပိုင်းသေနေသော အမျိုးသမီးအပေါ်တွင် သစ္စာရှိသော ယောက်ျား၊ ငွေရှာနိုင်ခြင်းတို့က အမြဲဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။

ဖုန်းရီက တဖြည်းဖြည်းပင်ပန်းလာ၍ သူမကို ထားပြီးထွက်သွားလိမ့်မည်ဟု ထိုအချိန်၌ သူမထင်ခဲ့မိသည်။ သူမက ဘယ်သောအခါကမှ သူ့အပေါ် စိတ်ရင်းအမှန်မရှိခဲ့ပေ။ သူ၏ ကိုယ်ပိုင်ပိုက်ဆံများဖြင့် သူမအတွက် သုံးစွဲပေးခဲ့သော်လည်း သူမက ပိုက်ဆံအချို့အား သူမအတွက် တိတ်တဆိတ် သိမ်းဆည်းထားတတ်သည်။ 

သို့ရာတွင် ဖုန်းရီက ဘယ်သောအခါကမှ ထွက်မသွားခဲ့ပေ။

ဆယ်စုနှစ်တစ်စုကြာမြင့်စွာ အတူရှိပြီးနောက် သူမ ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ကြုံတွေ့ခဲ့ရသမျှ လူများထဲတွင် ဖုန်းရီကသာ အကောင်းဆုံးဖြစ်ကြောင်း ရိပ်စားမိလာခဲ့သည်။ 

သို့ရာတွင် မကြာမီမှာပင် ဖုန်းရီ နေမကောင်းဖြစ်လာခဲ့သည်။

ယခင်က ဖုန်းရီကို ကောင်းမွန်စွာ မဆက်ဆံခဲ့မိသဖြင့် သူမ နောင်တရခဲ့သည်။ သူမ၏ အခက်ခဲဆုံးအချိန်များတွင် ဖုန်းရီက သူမဘေးတွင် ရှိနေပေးခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်း သူမတွင် ပိုက်ဆံရှိလာပြီး သူ့အတွက်သုံးရန် ဆန္ဒရှိလာသောအခါ ဖုန်းရီက ဆုံးပါးသွားပြီဖြစ်သည်။

သူမ၏ ယခင်ဘဝတွင် သူမနှင့် ဖုန်းရီတို့ အတိတ်အကြောင်း စကားစမြည်ပြောဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုအခါမှ သူက သူမအား အချိန်ကြာမြင့်စွာ ကြိုက်နှစ်သက်နေခဲ့မှန်း သိလာရသည်။ ထို့ကြောင့် ပြန်လည်မွေးဖွားလာပြီးနောက် သူမ ဖုန်းရီနှင့် အမြန်ဆုံး အတူရှိနေချင်သည်။

ဆုံးဖြတ်ချက် ပြတ်သားသော သူမက ပြန်လည်မွေးဖွားလာပြီး ချက်ချင်းပင် ဖုန်းရီကို သွားရှာခဲ့သည်။ မူလက “ငါနဲ့ အတူရှိချင်လား”ဟု ဖုန်းရီအား မေးရန် ရည်ရွယ်ထားသော်လည်း သူမ သူ့အား တွေ့သောအခါ ထိုစကားများက ထွက်မလာတော့ချေ။

ဖုန်းရီမှာ သူမ၏ ယခင်ဘဝမှ သူမသားထက်ပင် ငယ်ရွယ်ပုံပေါ်ကာ အလွန်အပြစ်ကင်းစင်ပုံရသည်။

ပွက်ပွက်ဆူနေသော ရေနွေးကဲ့သို့ လောင်မြိုက်နေသော သူမ၏ စိတ်ခံစားချက်တို့ကို တစ်စုံတစ်ယောက်မှ ရေခဲတုံးများ ထည့်လိုက်သကဲ့သို့ ငြိမ်သက်သွားသည်။ ဖုန်းရီက သူမ၏ ယခင်ဘဝ၌ စစ်မှန်စွာ ကောင်းပေးခဲ့ရုံသာမက ယခုဘဝတွင်လည်း အတူတူပင်။

🏡🏡🏡