Chapter 33

🏡 Chapter 33

အိမ်ဆောက်ခြင်း

ကျန်းလီယွင်၏ ယခင်ဘဝ၌ ဤအချိန်တွင် သူမက ပိုက်ဆံကိုသာကုန်းရုန်းရှာနေခဲ့ပြီး အသိပညာနည်းကာ လောကကြီးအကြောင်း နားမလည်ခဲ့ပေ။

နောက်ပိုင်းတွင်စားဝတ်နေရေးအတွက်ပူစရာမလိုတော့သောအခါ ၁၉၈၀ခုနှစ်များ၌ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို အွန်လိုင်းတွင် ရှာဖွေလေ့လာခဲ့၏။

၁၉၈၀ခုနှစ်များတွင် သာမာန်လူများကစီးပွားရေးကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်လုပ်နိုင်မည်ဟု အချို့လူများက ထင်နေကြသော်လည်း လက်တွေ့တွင် ထိုသို့မဟုတ်ပေ။

၁၉၈၀အစောပိုင်းကာလများတွင် အကြောင်းရင်းမျိုးစုံကြောင့် ပေါ်လစီက အတက်အကျဖြစ်လာ၏။

၁၉၈၁ ဇန်နဝါရီလတွင် □□က အရေးပေါ်အချက်အလက်များကို နှစ်ကြိမ်ထုတ်ပြန်ခဲ့ပြီး ဒေသခံအာဏာပိုင်များအား ခေါင်းပုံဖြတ်အမြတ်ကြီးစားခြင်းကိုတိုက်ထုတ်ရန် လှုံ့ဆော်ခဲ့သည်။

၁၉၈၂ခုနှစ်တွင် တူညီသည့်အဖြစ်အပျက်များ ထပ်ဖြစ်လာ၏။

ကျန်းလီယွင် သိသလောက်ဆိုလျှင် ၁၉၈၂ခုနှစ်၌ ‌အချက်အချာကျကာ လူများက ဘုရင်ရှစ်ပါးဟုခေါ်ကြသည့် အစောဆုံးမိသားစုကြီးရှစ်ခုက အဖမ်းခံလိုက်ရသည်။

နှစ်နှစ်ကြာပြီးနောက်မှသာ ထိုလူများက အပြစ်မှကင်းလွတ်လာ၏။

ထို့ကြောင့် ၁၉၈၀အလယ်မှ နှောင်းပိုင်းကာလများအထိတွင်သာ လူများက အခြားသူများအား အလုပ်လုပ်ရန်ငှားရမ်းရဲခဲ့ကြသည်။ ထိုမတိုင်မီတွင် အလုပ်လုပ်ခိုင်းရန်အလုပ်သမားများစွာ ငှားပါက မြေရှင်ပဒေသရာဇ်စနစ်ကိုအားပေးသည်ဟု စွပ်စွဲခံရမည်ဖြစ်သည်။

ထို့အပြင် ၁၉၈၀အလယ်ပိုင်း၌ စီးပွားရေးပြန်လည်တိုးတက်လာရန်အတွက် နိုင်ငံတော်က dual-trackဈေးနှုန်းစနစ်ကို အသုံးပြုလာခဲ့သည်။

ထိုမတိုင်မီ အချိန်အတော်ကြာအထိ သူတို့နိုင်ငံက ကုန်ပစ္စည်းအားလုံးကို အစိုးရက ဈေးနိမ့်နိမ့်ဖြင့်သတ်မှတ်သည့် စီးပွားရေးစနစ်အောက်တွင် လုပ်ကိုင်ခဲ့ရ၏။ကုန်ပစ္စည်းများဝယ်ယူရန်အတွက် လူများက အသိမှတ်ပြုလက်မှတ်မျိုးစုံ လိုအပ်လေသည်။

ကုန်ပစ္စည်းဈေးနိမ့်ပြီး အကျိုးအမြတ်နည်းသည်မှာ ထုတ်လုပ်ရန်အတွက် မက်လုံးမရှိသည့်အဓိပ္ပါယ်ပင်။

ထိုအချိန်က ထုတ်လုပ်ရေးအပိုင်းသည် လူများ၏ဝယ်လိုအားကို လိုက်မမှီနိုင်ဘဲ ပစ္စည်းများက အမြဲပြတ်လပ်နေလေ့ရှိသည်။

ဈေးကွက်ကို အသက်ပြန်သွင်းရန်အတွက် နိုင်ငံက လက်ရှိတည်ရှိပြီးသား စီးပွားရေးအစီအစဉ်များအပြင်တွင် ပျံကျဈေးကွက်တစ်ခုကို ထုတ်ပြန်ခဲ့သည်။

စနစ်တကျစီစဥ်ထုတ်လုပ်သည့်ကုန်ပစ္စည်းများကို စီစဉ်ထားသည့်ဈေးများဖြင့် ဆက်ရောင်းပြီး မစီစဉ်ဘဲထုတ်သည့် ကုန်ပစ္စည်းများကိုမူ ဈေးကွက်ဈေးအတိုင်း ရောင်းကြသည်။

သူတို့၏ နေ့စဉ်ဘဝကိုပုံဖော်ရလျှင် မြို့နေလူများအတွက်ဆန်လက်မှတ်များဖြင့် ဆန်ဝယ်ခြင်းက အလွန်ဈေးပေါသော်လည်း သူတို့သာ စနစ်တကျမသတ်မှတ်ထားသည့်ဆန်များကို ပိုက်ဆံဖြင့်ဝယ်မည်ဆိုပါက အလွန်ဈေးကြီးနေလိမ့်မည်။

ဝက်သား၊ ဟင်းချက်ဆီနှင့်ကြက်ဥများအတွက်လည်း အတူတူပင်ဖြစ်သည်။

ကျန်းလီယွင်က လက်ရှိတွင် ဝက်သားဈေးကြီးနေသည်မှာ မွေး‌မြူရေးလုပ်ငန်းက မတိုးတက်နေသည့်အပြင် သူမထံ၌ အသားလက်မှတ်များမရှိခြင်းကြောင့်လည်းဖြစ်သည်ဟု သိသွားသည်။

ကျန်းလီဖျင်က ဘာလို့ မြို့ထဲကသူနဲ့လက်ထပ်ချင်တာလဲ… ဘာလို့လဲဆိုတော့ ၁၉၇၀နဲ့၈၀ခုနှစ်တွေမှာ မြို့ထဲကလူတွေရဲ့ဘဝက ကျေးလက်ဘက်ကသူတွေထက် အများကြီးကောင်းနေလို့ပဲ…

ထို့အပြင် ဤခေတ်ကာလ၌ အခြေအနေများမှာ တစ်နေရာနှင့်တစ်နေရာ မတူကြပေ။ ဤအချိန်တွင် အချို့ရှေ့ပြေးနေသည့်မြို့တော်များက အသိအမှတ်ပြုလက်မှတ်မျိုးစုံကို လုံးဝဖယ်ရှားပစ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။

၁၉၈၀ ကာလများတွင် ပွဲစားများလည်းရှိခဲ့သည်။ သူတို့ကရောင်းဝယ်ရုံသာလုပ်ကြခြင်း မဟုတ်ပေ။ ထုတ်လုပ်ထားသည့် ကုန်ပစ္စည်းများ၏ဈေးနှုန်းက အလွန်နိမ့်သော်လည်း ရယူရန်မလွယ်ပေ။ ၎င်းကို တစ်ခါတည်း အစုအပြုံလိုက်ရနိုင်ရန်မှာ အစိုးရအာဏာပိုင်များဆီမှ အသိအမှတ်ပြုစာလို၏။

ပိုက်ဆံများစွာရှာနိုင်သည့် ပွဲစားများမှာ အစိုးရနှင့်အဆက်အသွယ်ရှိသည်။ သူတို့က အဆက်အသွယ်မျိုးစုံကိုအသုံးချကာ အသိအမှတ်ပြုစာယူပြီး ကုန်ပစ္စည်းများကိုပမာဏကြီးကြီးမားမားဝယ်ယူကာ ဈေးကွက်ဈေးဖြင့်ပြန်ရောင်းကြသဖြင့် သူတို့အတွက်အမြတ်အလွန်များလေသည်။

သာမာန်လူများအတွက် ပွဲစားတစ်ယောက်ဖြစ်ရန်မှာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်သောအရာဖြစ်သည်။

သို့သော် ဤကဲ့သို့ဈေးကွက်မျိုးတွင် သာမာန်လူများကလည်း ပိုက်ဆံရှာနိုင်မည့်နည်းလမ်းအချို့ ရှိပေသည်။

သူမ၏ ယခင်ဘဝတွင် ပိုက်ဆံရှာနိုင်မည့်နည်းလမ်းအချို့ကြားခဲ့ဖူးသည်။ ထိုအချိန်ကဆိုလျှင် ကျေးလက်ဘက်မှလူအချို့က ကြက်ဥများကိုစုကာ မြို့ကြီးများသို့တက်လာပြီး ဆန်စပါးလက်မှတ်အပိုအလျှံများကို လာရှာကြသည်။လက်မှတ်များနှင့် အလဲအလှယ်လုပ်ပြီးသောအခါ ဆန်များကို ဈေးနိမ့်နိမ့်ဖြင့်ဝယ်ယူပြီး ‌ဆန်ဈေးမြင့်နေသောနေရာသို့သယ်သွားကာ ဈေးကွက်ဈေးဖြင့် ပြန်ရောင်းကြ၏။

သို့သော် ဆန်ဝယ်ရန်က လက်မှတ်များလိုအပ်ရာ လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုလုံးက လက်မှတ်ရှိသည့်သူများ၏ပူးပေါင်းမှုကို လိုအပ်နေ၏။

ထိုကာလတွင် မြို့ထဲမှအချို့သက်ကြီးပိုင်းများက သူတို့ဝေစုဆန်များကို မစားသုံးနိုင်ဘဲ ကြက်ဥနှင့်အသားများကိုလိုချင်ကြသည်။ ကြက်ဥအတွက် ဆန်လက်မှတ်ဖြင့်လဲခြင်းက နှစ်ဦးသဘောတူလုပ်ငန်းစဉ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ကျန်းလီဟိုင်သာ ထိုသို့သောရှေ့နောက်ပြေးနေသည့်ကိစ္စမျိုးကိုလုပ်ကိုင်လိုစိတ်ရှိပါက ချမ်းသာရန်အထိ မဖြစ်နိုင်သော်လည်း တစ်လလျှင်အပိုဝင်ငွေ20-30လောက်ရရန်မှာ ပြဿနာမရှိပေ။

သူက လူများအား မြို့ကြီးများမှ ပစ္စည်းများကူဝယ်ပေးခြင်းလည်းလုပ်နိုင်ကာ အခြားနည်းလမ်းများဖြင့်လည်းပိုက်ဆံရှာနိုင်၏။

ဥပမာ မြို့ပေါ်တွင်ဈေးပေါသော်လည်း သူတို့နယ်ဘက်တွင်ဈေးကြီးသည့် ပစ္စည်းအချို့အား လက်ကားဝယ်လာပြီး နယ်တွင်ပြန်ရောင်း၍ရသည်။

သူမကလည်း နေ့ချင်းညချင်း ချမ်းသာလာရန် မမျှော်မှန်းထားပေ။ မည်သည့်အရာမဆို အချိန်ယူရလေသည်။

သူမက မြို့ကြီးကိုမရောက်ဖူးသလို ၎င်းတို့နှင့်ပတ်သက်သည့်ဗဟုသုတလည်းနည်းသဖြင့် ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီးချမ်းသာလာရန်မှာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပေ။

စွင်းကျင်ရှန်းသည်လည်း သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးအဖွဲ့မှပိုက်ဆံရှာနိုင်သော်လည်း မချမ်းသာလာပေ။

လက်ရှိတွင် ကျန်းလီယွင်က ကျန်းလီဟိုင်အား ဆန်လက်မှတ်များလဲကာ ရှန်ဟိုင်းလိုမြို့ကြီးမှ ဈေးသက်သာသည့်ဂျုံမှုန့်များကို ဝယ်ခိုင်းချင်နေ၏။ သူမက ဖက်ထုပ်လုပ်ရန် ဂျုံမှုန့်အများအပြားလိုအပ်ပြီး သူတို့နယ်ဘက်မှဂျုံမှုန့်များက အတော်လေးဈေးကြီးနေလေသည်။

လက်ရှိတွင် ကျန်းလီဟိုင်က ပိုက်ဆံလိုနေမှန်းသိသဖြင့် သူမက သူ့ကိုအမြတ်အချို့ပေးမည်ဖြစ်သည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် ကျန်းလီဟိုင်က အုတ်နှင့်ကြွေပြားစက်ရုံ၌အလုပ်ပြန်ဝင်၏။ သူ ရောက်ရောက်ချင်းပင် ကျန်းစစ်ရှုက သူ့ကိုခေါ်လာပြီး လုပ်ငန်းစဉ်များကိုဖြတ်သန်းကာ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးအဖွဲ့ထဲ၌ တရားဝင်နေရာချပေးလိုက်သည်။

ရှဲ့ဇူကန်းက ထိုဆုံးဖြတ်ချက်အပေါ် မကျေနပ်သော်လည်း အဖေရှဲ့က မကန့်ကွက်ပေ။ အဖေရှဲ့သည်လည်း သူ့သားက လက်တလောကြင်ဖက်တွေ့မှုတွင် နည်းနည်းလွန်သွားသည်ဟုထင်မိကာ သူ့အတွက် သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးအဖွဲ့ထဲဝင်လိုက်ခြင်းက ပိုကောင်းလိမ့်မည်။ ဖုန်းရီမရှိ‌တော့သလို ကျန်းလီဟိုင်ကလည်း အဝေးရောက်သွားသဖြင့် ရှဲ့ဇူကန်းက ပိုအေးချမ်းစွာနေနိုင်သွားလိမ့်မည်။

လက်တလောတွင်အဖေရှဲ့က ရှဲ့ဇူကန်းအတွက်သင့်တော်မည့်သူများကို ဆက်တိုက်ရှာနေခဲ့ပြီး ရှဲ့ဇူကန်းအတွက် ကျန်းလီဟိုင်ကို အာရုံစိုက်နေမည့်အစား ကြင်ဖက်တွေ့ခြင်းကပိုကောင်းမည်ဟု ထင်လေသည်။

ရှဲ့ဇူကန်း၏အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း စဉ်းစားမိသောအခါ အဖေရှဲ့က အနည်းငယ်စိတ်ပူလာသည်။ ရှဲ့ဇူကန်းက သူအရှက်ရခဲ့သည်ကို ချေဖျက်နိုင်ရန်အတွက် ကျန်းလီယွင်ထက်သာသည့်သူကိုသာလိုချင်နေခဲ့သည်။ သူ ပြောသည့်“သာသည်”မှာ မိသားစုနောက်ခံမဟုတ်ဘဲ ရုပ်ရည်သာဖြစ်သည်။

သို့သော် ကျန်းညီအစ်မများကပင် ကျေးလက်ဘက်၌ အတော်လေးလှနေပြီဟု ယူဆနိုင်၏။ ကျန်းလီယွင်ထက်ပိုလှသည့်သူကို ရှာနိုင်ရန်မှာ ခက်ခဲလှသည်။ ထိုမျှလှသည့်မိန်းကလေးများရှိလျှင်ပင် သူတို့က နူးညံ့သိမ်မွေ့ကာ ပိုးပန်းသူများစွာလည်း ရှိနေလိမ့်မည်။ သူတို့ ရှဲ့ဇူကန်းအပေါ်တွင် စိတ်ဝင်စားလာရန်က မသေချာပေ။

ဤကိစ္စက လွယ်လွယ်နှင့်ဖြေရှင်း၍ မရပေ။

တစ်ဖက်တွင်မူ ကျန်းလီဟိုင်က သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးအဖွဲ့ထဲဝင်သွားသည်။ ထို့နောက် သူက အပြင်မှပြန်လာသည့်စွင်းကျင်ရှန်းနှင့် အခြားသူများကို တွေ့လိုက်ရသည်။စွင်းကျင်ရှန်းက ကျန်းလီယွင်မှာထားသည့်ဒယ်အိုးနှစ်လုံးကိုပင် ယူလာပေးလေသည်။

ကျန်းလီဟိုင်: "..."

ဆိုတော့ ညနေကျရင် ငါက ဒါတွေ ပြန်သယ်သွားရတော့မှာပေါ့…

ကျန်းလီယွင်က စက်ရုံတွင်ဖြစ်နေသည်များကို မသိပေ။ဖက်ထုပ်များ ရောင်းကုန်တော့မည်ကို မြင်သောအခါ သူမက ဖုန်းရီကိုပြောလိုက်သည်။

“ဖုန်းရီ ကျန်တဲ့ဖက်ထုပ်တွေကို ရောင်းထားလိုက်နော်… ငါစာအုပ်နည်းနည်း သွားဖတ်လိုက်ဦးမယ်…”

သူမ၏ဆိုင်က ဘတ်စကတ်ဘောကွင်းအနီး၌ ဖြစ်ကာ ကွင်း၏တစ်ဖက်၌ အလုပ်သမားရုံးရှိ၏။

ကျန်းလီယွင်က လူများနှင့်ပြောဆိုဆက်ခံရသည်ကိုသဘောကျကာ သူမပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း စူးစမ်းတတ်၏။ အလုပ်သမားရုံးမှ လူအိုကြီးတစ်ယောက်နှင့် မကြာခဏစကားပြောမိပြီးနောက် ထိုနေရာတွင် စာအုပ်အချို့ရှိကြောင်းသိလိုက်ရ၏။ အရေးကြီးဆုံးမှာ သူတို့ထံ၌ သတင်းစာများစွာရှိနေခြင်း ဖြစ်သည်။

ထိုစာအုပ်နှင့် သတင်းစာများကို မည်သူမဆို အလကားဖတ်နိုင်သဖြင့် ဖတ်ချင်ပါက သွားဖတ်၍ရ‌သည်။

ကျန်းလီယွင်က စာအုပ်ဖတ်ရသည်ကို စိတ်မဝင်စားသော်လည်း သတင်းစာများကို ဖတ်ချင်မိသည်။ သူမ၏ယခင်ဘဝတွင် အနှစ်၃၀ကြာမှ ဆုံးသွားသဖြင့် ၁၉၈၀ခုနှစ်များမှ အဖြစ်အပျက်အများစုကို မမှတ်မိတော့ပေ။ သို့သော် သူမသာ နေ့တိုင်းသတင်းစာဖတ်ပါက လက်ရှိနိုင်ငံ‌ရေးအခြေအနေများကို သိနေလိမ့်မည်။

[ T/N - ကျန်းလီယွင်က 2010လောက်မှာ ဆုံးသွားတာမို့ လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ်30ဖြစ်တဲ့ 1980က အကြောင်းတွေကို သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူးလို့ ဆိုလိုချင်တာပါ ]

ဤအချက်အလက်များကို ဖတ်ခြင်းက သူမကို ချက်ချင်းပိုက်ဆံမရှာနိုင်စေသော်လည်း အနာဂတ်တွင်လုပ်မည့်အစီအစဉ်များအတွက်မူ အထောက်အကူဖြစ်၏။

“ဟုတ်ပါပြီ…”

ဖုန်းရီက ချက်ချင်းသဘောတူလိုက်သည်။

ထို့ကြောင့် ကျန်းလီယွင်က အလုပ်သမားရုံး၏စာဖတ်ခန်းသို့သွားပြီး သတင်းစာမျိုးစုံကို ဖတ်လိုက်သည်။ သူမကအသေးစိတ်မဖတ်ဘဲ ယေဘုယျသိရုံလောက်သာ လှန်လှောပြီး နာရီဝက်လောက် အချိန်ကုန်သွားသည်။

သူမ ပြန်လာသောအခါ ဖက်ထုပ်ကြော်များ ကုန်သွားပြီဖြစ်သဖြင့် သိမ်းဆည်းကာ အိမ်ပြန်၍ရပြီဖြစ်သည်။

ဤအစီအစဉ်က သူမအတွက် အဆင်ပြေ၏။ ကျန်းလီယွင်က နိုင်ငံရေးနှင့် ဒေသတွင်းမှကိစ္စများ၊ ဤခေတ်ကာလ၌ တစ်နေရာနှင့်တစ်နေရာ ပေါ်လစီများမတူသည်ကို သိနိုင်ရန်အတွက် နေ့တိုင်းသတင်းစာသွားဖတ်လေ့ရှိသည်။

ယခုဆိုလျှင်ဖက်ထုပ်အိုးကပ်ကြော်ရောင်းခြင်းက တစ်မိသားစုလုံး၏ စုပေါင်းအလုပ်ဖြစ်လာသည်။‌ ၎င်းကစောစောထရန်လိုသော်လည်း အလွန်အမင်းမပင်ပန်းပေ။

ညစာစားပြီးနောက် ကျန်းလီယွင်က ကျန်းလီယွီအား အိမ်စာကူလုပ်ပေးရန် အားနေ၏။ သူတို့အိမ်မှမောင်နှမလေးယောက်လုံးတွင် ကျန်းလီယွီက အယူအဆများကိုဖမ်းဆုပ်ရာ၌ အနှေးကွေးဆုံးဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူမက ဝီရိယရှိပြီးလေးနက်ကာ သင်္ချာပုစ္ဆာများဖြေရှင်းရန် နာရီနှင့်ချီအောင် ကြိုးစားလေ့ရှိသည်။

သို့ရာတွင် နာရီနှင့်ချီအောင်ဖြေရှင်းနေသော်လည်း မရသေးရာ ဒေါသထွက်စရာကောင်းလှသည်။

ခ‌ဏလောက်စာပြနေပေးပြီးနောက် ကျန်းလီယွင်က ဖုန်းရီကို လေးစားမိသွားသည်။

အိမ်စာကူလုပ်ပေးရတာက အရမ်းစိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ဖုန်းရီက ငါ့ရဲ့မလိမ်မာတဲ့သားကို တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ မပင်ပန်းနိုင်ဘဲ ဘယ်လိုများ စာကူလုပ်ပေးခဲ့ပါလိမ့်…

ကျန်းလီယွင် လက်လျှော့တော့မည့်အချိန်တွင် ကျန်းလီဟိုင်က ဒယ်အိုးများသယ်ပြီး ပြန်ရောက်လာသည်ကို မြင်သွား၏။

“အစ်ကို နင်ပြန်လာပြီပဲ…”

ကျန်းလီယွင်က သူ့ကိုပြုံးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“အိုးတွေ ငါ့ကိုပေး အခုပဲ စချက်တော့မလို့… အိုး ဒါနဲ့လီယွီက သင်္ချာအိမ်စာတွေလုပ်ဖို့ နင့်အကူအညီလိုနေတယ် သူ့ကိုသင်ပေးလိုက်ပါလား…”

ကျန်းလီယွင်၏ ပြုံးနေသောမျက်နှာကို မြင်သောအခါ ကျန်းလီဟိုင်က အတော်လေးအံ့ဩသွားသည်။

ငါ့ညီမက ငါ့အပေါ် ဒီလိုမနွေးထွေးတာ အတော်ကြာသွားပြီလေ…

ဒါဆို အိုးနှစ်လုံးကူသယ်လာပေးတာကြောင့် ငါ့ညီမက ငါ့အပေါ် ကောင်းကောင်းဆက်ဆံတာလား…

အနာဂတ်တွင် သူ အားတိုင်း သူ့ညီမကို သေချာပေါက် ကူလုပ်ပေးရမည်။

ကျန်းလီဟိုင်က ကျန်းလီယွီရှေ့တွင်ထိုင်ပြီး သင်္ချာပုစ္ဆာများကို စရှင်းပြလိုက်သည်။

မူလတန်းကျောင်းမှ သင်္ချာပုစ္ဆာများက အလွန်ရိုးရှင်းသည်။ကျန်းလီဟိုင်က တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့်တင် အဖြေသိသွားကာ ယုံကြည်ချက်အပြည့်ဖြင့် ကျန်းလီယွီကို စရှင်းပြလိုက်သည်။

ကျန်းလီယွီက ကျန်းလီဟိုင်အား နားမလည်စွာကြည့်လာ၏။

သူ့ညီမငယ်လေး၏ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသောပုံစံကို မြင်သောအခါ ကျန်းလီဟိုင်လည်း လမ်းပျောက်သွားသည်။

ယနေ့တွင် ကျန်းလီယွီ၏ဆရာမက တွက်နည်းတူသည့် ပုစ္ဆာငါးပုဒ်ပေးလာသည်။ ကျန်းလီယွီက အိမ်တွင်လုပ်ရန် စာအုပ်ထဲ၌ ကူးရေးလာ၏။ ကျန်းလီယွင်က သူမကိုပုစ္ဆာနှစ်ပုဒ်ရှင်းပြပြီးပြီဖြစ်သော်လည်း သူမက အခုထိတတိယပုစ္ဆာကို မဖြေရှင်းနိုင်သေးပေ။

ယခု ကျန်းလီဟိုင်က တတိယတစ်ပုဒ်ကို ရှင်းပြလိုက်သော်လည်း သူမက စတုတ္ထတစ်ပုဒ်ကို မတွက်တတ်သေးပေ။

ကျန်းလီဟိုင်က မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့မိဘများကိုလှမ်းမေးလိုက်သည်။

“အဖေနဲ့အမေ လီယွီက ပုံမှန်ဆိုစာမေးပွဲမှာ ဘယ်နှစ်မှတ်ရတာလဲ…”

“လီယွီက တရုတ်စာမှာ အမြဲတမ်းရှစ်ဆယ်ကျော်တယ်… ပြီးတော့ လက်ရေးလည်းလှတယ်…”

ဝူရှောင်ချွန်းက ဂုဏ်ယူစွာပြောပြလာ၏။

“ဒါဆို သင်္ချာကရော…”

ကျန်းလီဟိုင်က ဆက်မေးသည်။

ဝူရှောင်ချွန်းက ပြန်ဖြေသည်။

“ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ သင်္ချာမှာခုနစ်ဆယ်ကျော်တယ်… ဘေးအိမ်က ဖုန်းရှောက်ရှောက်ထက်တော့ သာပါတယ်…”

ဖုန်းရှောက်ရှောက်က ကျိုးချောင်ရှား ဖုန်းလောင်ထိုနှင့်လက်ထပ်ပြီးနောက်ရလာသည့် အငယ်ဆုံးသမီးဖြစ်သည်။သူမက ကျန်းလီယွီထက်တစ်နှစ်ကြီးသော်လည်း အတန်းတူ၏။

ကျန်းလီဟိုင်: "..."

ငါ၊ လီဖျင်နဲ့ လီယွင်ဆိုရင် အမှတ်ကိုးဆယ်ကျော်နေကျလေ… တစ်ခါတစ်လေဆို သင်္ချာမှာ အမှတ်ပြည့်တောင်ရသေးတယ်…

လီယွီက အခုမှ သုံးတန်းပဲ ရှိသေးတာလေ…

ရုတ်တရက်ပင် ကျန်းလီဟိုင်က ကျန်းလီယွီမွေးလာသောအချိန်၌ သူမခေါင်းက ချွန်နေသည်ကို ပြန်သတိရသွားသည်။

ဆရာဝန်က ဘာမှထွေထွေထူးထူးမဟုတ်ဘဲ မီးဖွားနေချိန်အတွင်း အနည်းငယ်ဖိမိခြင်းသာဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့၏။

အခုပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်မှ... လီယွီက မွေးလာတုန်းမှာ ခေါင်းကိုခိုက်မိသွားတာလား.

ထို့နေ့တွင် ကျန်းလီဟိုင်က ကျန်းလီယွီကို စာပြပေးရင်းသာအချိန်ကုန်သွားသည်။ ဖုန်းရီက အသားနုတ်နုတ်စင်းပြီးသောအခါ သူတို့က ကျန်းအာ့ရှုအိမ်၌ သွားအိပ်ကြသည်။

ထိုအချိန်အတွင်းတွင် ကျန်းလီယွင်က သူ့ကိုဂျုံမှုန့်ဝယ်မည့်ကိစ္စနှင့် မြို့ရောက်ပါက အခြားပိုက်ဆံရှာစရာနည်းလမ်း ရှိမရှိကြည့်ခိုင်းလာ၏။

ကျန်းလီဟိုင်က သေချာနားထောင်ခဲ့ပြီး ယခုမှတစ်ဖန်စိုးရိမ်သွားပြန်ကာ ကောက်ရိုးဖျာပေါ်၌ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့်လုပ်နေ၏။

သူက မြို့ပေါ်ရှိ မည်သူနှင့်မှမသိပေ။ 

ဆန်လက်မှတ်ကို ဘယ်သူနဲ့ လဲရမှာလဲ… လက်မှတ်နဲ့ဆန်ဝယ်လာပြီး ပြန်ယူလာရင် တခြားသူတွေက ငါ့ကို အမြတ်ကြီးစားတယ်ပြောကြမှာလား…

အဲ့လိုဆို ခေါင်းပုံဖြတ်ပြီး အမြတ်ကြီးစားတာ မဖြစ်သွားဘူးလား…

အဲ့ဒီမြို့ကြီးကသူတွေက ငါ့ကိုဆင်းရဲပြီး သိမ်နုတ်တယ်ထင်ကြမှာလား…

ကျန်းလီဟိုင်က အတွေးမျိုးစုံဖြစ်နေချိန်တွင် သူ၏အိပ်ဖော်ဖုန်းရီကမူ ကောင်းကောင်းကြီးအိပ်ပျော်နေ၏။

ကျန်းလီဟိုင်: ငါ့ညီမ‌ ရှိတော့ ဖုန်းရီက လက်ထပ်ဖို့အတွက်ပိုက်ဆံကို ပူစရာတောင် မလိုတော့ဘူး ဘယ်လိုတောင်ကံကောင်းတာလဲ…

နောက်ရက်အနည်းငယ်အတွင်းတွင် ကျန်းလီယွင်ပြောထားသည့်အတိုင်း ကျန်းလီဟိုင်က စက်ရုံမှအုတ်များကို ပြန်သယ်လာ၏။ ထို့အပြင် သူက ရောင်းမရတော့သည့် အုတ်အကျိုးများကိုလည်း ထမ်းပိုးတစ်ခုဖြင့် ပြန်သယ်လာခဲ့သည်။

သူက ပင်ပန်းလွန်းသဖြင့် မြို့ကြီးဆီသွားမည့်ကိစ္စကိုပင် မစိုးရိမ်နိုင်တော့ပေ။

‌သူ လှေလိုက်ရမည့်အလှည့်ရောက်သောအခါ ကျန်းလီဟိုင်က နောက်ဆုံးတွင် အုတ်မသယ်ရတော့သဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။

တစ်ချိန်တည်းတွင် ကျန်းလီဟိုင်အိမ်ကို အုတ်မြစ်ချရန်ကလည်း အတည်ပြုပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။

အမှန်တွင် ကျန်းလီဟိုင်အတွက် အိမ်ဆောက်ပေးရမည်မှာ အဖေကျန်းတို့လင်မယားတာဝန် ဖြစ်သော်လည်း သူတို့က အားမကိုးရပေ။

ကျန်းလီယွင်က ကျန်းလီဟိုင်ပြန်လာသည်အထိ စောင့်ပြီးမှလုပ်ချင်သော်လည်း ဖုန်းရီက လက်ဦးမှုယူကာ အိမ်ဆောက်ရန်ကူညီပေးချင်သည်ဟု ပြောလာ၏။

“အစ်မလီယွင် အိမ်ဆောက်မယ့်ကိစ္စကို ကျွန်တော်ပဲဂရုစိုက်လိုက်ပါ့မယ်… နေ့လယ်ကျရင် ဘာလုပ်စရာမှသိပ်မရှိတော့ သွားကြည့်ပေးလို့ရတယ်လေ…”

ဖုန်းရီက တက်ကြွစွာပြောလာ၏။

“နေ့လယ်ကျရင် အိမ်မှာနားသင့်တယ်…”

“နေ့လယ်စာစားပြီးပြီးချင်းဆို ပန်းရန်သမားတွေက ခဏနားတတ်ကြတယ်… အဲ့အချိန်ကျမှ အနားယူလိုက်မယ်လေ နေ့လယ်ဘက် တစ်နာရီနှစ်နာရီလောက်ကို သွားကွပ်ကဲပေးလိုက်မယ်…”

ဖုန်းရီ၏စွမ်းအင်က အမှန်တကယ်ပင် အံ့ဩစရာကောင်းလှသည်။

သို့သော် သေချာစဉ်းစားလိုက်သောအခါ ဖုန်းရီ၏အသက်က မော်ဒန်ခေတ်တွင်ဆိုလျှင် တက္ကသိုလ်စတက်နေသည့်အရွယ်ဖြစ်၏။

သူ့အရွယ်မှလူများက ညလုံးပေါက်နေပြီးသော်လည်း မနက်ကျလျှင် ကျောင်းသွားတက်နိုင်ဆဲဖြစ်သည်။

ကျန်းလီယွင်:“နင်လုပ်ချင်နေမှတော့ သွားကူလုပ်ပေးလိုက်ပါ…”

ဖုန်းရီကို ဤကိစ္စများပေးလုပ်‌ခြင်းက သူ့အတွက်အကျိုးရှိ၏။ ယောက်ျားလေးဖြစ်စေ၊ မိန်းကလေးဖြစ်စေ မိဘများက ဘာမှပေးမလုပ်ပါက အဆုံးတွင် ဘာမှသိနေမည်မဟုတ်ပေ။ သို့သော် သူတို့ကိုတာဝန်ယူခွင့်ပြုပြီး ပေးလုပ်ပါက တဖြည်ဖြည်းချင်း ကြီးပြင်းလာကြလိမ့်မည်။

အိမ်တစ်လုံးဆောက်ခြင်းက အတော်လေးပြသနာများကာ ဖုန်းရီက ၎င်းမှတစ်ဆင့် များစွာသင်ယူနိုင်လိမ့်မည်။

🏡🏡🏡