Chapter12

ထီးဖွင့်လိုက်သည့်အချိန်တွင် လောကကြီးတစ်ခုလုံးပျောက်ကွယ်သွားသကဲ့သို့  တိတ်ဆိတ်မှုကြီးက လွှမ်းမိုးသွားသည်။

ဝမ်ကျစ်ချူးမှာလည်း နေကိုတိုက်ရိုက်ကြည့်မိသူလို မျက်စိအားမှေးချလိုက်သည်။

တီကျား၊ ဂိုက်ရာ နဲ့ ထိုက်လော် တို့က ပြုံးပြုံးကြီး ကြိုဆိုနေသောကြောင့်ပင်။

[T/N : တီကျား၊ ဂိုက်ရာ နဲ့ ထိုက်လော် ဆိုတာ အာထရာမန်းတွေရဲ့ နာမည်ပါနော်]

ဝမ်ကျစ်ချူးကတော့ ထိုအာထရာမန်း များကိုမကြိုက်ဘဲ  တီကျားကိုသာကြိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့အဖော်များ အားလုံး တစ်ခြားဟီးရိုးများကို ရွေးသွားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

သူ ခေါင်းစောင်းကြည့်လိုက်သည့်အချိန်တွင်  ချင်ကျားရှု တစ်ကိုယ်လုံးအတောင့်လိုက် ဖြစ်နေသည်ကို  အသေအချာခံစားမိလိုက်သည်။

တည်ကြည်လှသည့် ကျားရှု၏မျက်နှာတွင် အံ့ဩဟန်ပေါ်ရန်မှာ အလွန်‌ ကြုံတောင့်ကြုံခဲ ကိစ္စတစ်ရပ်ပင်။ နူးညံ့ပြီး ကြောင်သူတော်ကဲ့သို့ဟန် ဖို့ထားသည့်မျက်လုံးများတွင်လည်း  မမျှော်လင့်ထားသည့် ကိစ္စကြုံလိုက်ရသဖြင့် ပြူးကျယ်ကုန်သည်။

ထီးကိုင်လျက်တန်းလန်းဖြင့် ချင်ကျားရှု အတန်ကြာအောင် မလှုပ်မယှက်ရပ်နေ၏။

သူ့ဦးနှောက်လည်း စဉ်းစားနိုင်စွမ်းမရှိတော့၊ စိတ်တစ်ခုလုံးလည်း ပိတ်ပိတ်ပိန်းအမှောင်ကျသွားလေပြီ။

အပြင်မှ မိုးချုန်းသံများလည်း ရပ်တန့်သွားသကဲ့သို့ တိတ်ဆိတ်မှုက သူ့နားစည်ကို လာခြောက်လန့်နေ၏။

ထီးလက်ရမ်းကိုကိုင်ထားသည့် လက်များက သတိမမူမိစွာတင်းကြပ်နေသည်။

လက်ကောက်ဝတ်မှာ တင်းကြပ်နေပြီး အတင်းဖိထားသဖြင့် လက်တို့တုန်ရီနေသည်။

ဆောက်တည်လာသည့် ဂုဏ်ပုဒ်တို့ ထိုထီးတစ်လက်ကြောင့်နှင့် အပြင်ကမိုးရေထဲ အကုန် သွန်ချလိုက်သလိုပင် ဖြစ်သွားလေသည်။

ဘေးက ဌာနမှူးမှာ သူ့ဆီလာရင်း ပုခုံးကိုပုတ်သွားသည်။

“မင်းက ကလေးဆန်လိုက်တာ။”

ထိုစကားကြောင့် ချင်ကျားရှု၏ မျက်နှာကြီး ပြာနှမ်းသွားသည်ကို  ဝမ်ကျစ်ချူးမြင်လိုက်ရသည်။

ဌာနမှူးက ပြုံးပြုံးနှင့်ပင် သူ့ထီးသူဖွင့်လိုက်သည်။

“မုံ့ယန် ဆရာနဲ့လိုက်ခဲ့။”

‌ထိုသို့ပြောအပြီး ဝမ်ကျစ်ချူးကို သတိပေးသည့် မျက်လုံးများဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်ရင်း စကားဆက်သည်။ သူ့စကားထဲ ဆရာတစ်ယောက်၏ ဩဇာများလွှမ်းမိုးနေ၏။

“ငါ့ကျောင်းသားထဲမှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ကြိုက်ပြီး ရည်းစားဖြစ်သွားတာမျိုး လက်မခံနိုင်ဘူး။”

ဝမ်ကျစ်ချူး စကားမဲ့လျက်။

“ဟေး၊ ဟိုမှာ ကောင်လေးနဲ့ ကောင်မလေးတွေ တပူးပူးနဲ့ ချက်ချင်း လူစုခွဲ ကြစမ်း။”

ဌာနမှူးသည် မိုးရေထဲ စထွက်သည်နှင့်ပင်  ချက်ချင်း အမြင်မတော်သည်များကို တားမြစ်နေသည်။

ချင်ကျားရှုဘေးမှ ဖြတ်သွားသည့် မုံ့ယန်က  ရှက်ပြုံးလေးနှင့်ပြောသွားသေး၏။

“အတန်းဖော်ချင်က ဒီလောက်ကလေးဆန်လိမ့်မယ်လို့မထင်ထားဘူး။”

လူတွေမြေမြှုပ်ပစ်ခံရတော့မလား။ လောကကြီးနိမိတ်မကောင်းတော့ဘူး!!!

မုံ့ယန်တို့ထွက်သွားပြီးချိန် စကားသံတို့ တစ်ဖန်တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

ထိုနေရာတွင်ကျန်ခဲ့သည့် ဝမ်ကျစ်ချူးမှာတော့ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိအနေအထားနှင့်ဖြစ်နေသည်။

“အ အဆင်ပြေပါတယ်။”

သူ့စကားသံထွက်လာသဖြင့် ချင်ကျားရှုက သူရပ်နေသည့်‌‌နေရာကပင် မျက်ခွံလှန်ကြည့်လာသည်။

“ဘ..ဘဝက တိုတိုလေးပါပဲ။”

လူအားလုံးကုန်သလောက်ရှိမှ ချင်ကျားရှုက အသက်ကိုပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်ရင်း တလက်လက်တောက်ပြောင်နေသည့် သူ့ထီးကိုဆောင်းလိုက်သည်။

“သွားမယ်။”

ဝမ်ကျစ်ချူးက ခဏကြောင်အနေပြီးမှ သူ့နောက်အမြန်လိုက်သွားသည်။

ထီးဖြင့် ကွယ်နေသည့်တိုင် ချင်ကျားရှု၏ ဒေါသကို ဝမ်ကျားချူးအတိုင်းသားခံစားမိနေသည်။

သူ့ကိုမှတ်တိုင်လိုက်ပို့မည်ဆိုတုန်းကလည်း ပြုံးပြနေသည့် ဝမ်ကျားရှု၏ အပြုံးကြားက အေးစက်မှုကိုသူမြင်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။

နှစ်ယောက်သား ထီးတစ်ချောင်းအောက် အတူလျှောက်ကြသည့် ထိုလမ်းမထက်တွင် မိုးကမှောင်ပြီး ကျောင်းမီးများလည်း မှိတ်သွားချေပြီ။

ချင်ကျားရှူက ရှေ့ကိုကြည့်နေသော်လည်း စိတ်က အတော်ပြိုလဲနေပြီ ဖြစ်သည်။ ယနေ့ထက် အရှက်ကွဲရသည့် နေ့မရှိခဲ့စဖူး ရှိလာတော့မည်လည်း မဟုတ်။ ရှက်စရာအကောင်းဆုံးသော  မှတ်ကျောက်တင်သင့်သည့်နေ့တစ်နေ့ ဖြစ်သည်။

သူ့ကိုပြောင်ပြနေသည့် ထီးတစ်ချောင်းနှင့် စိတ်ပျက်စရာလူကလည်း ဘေးတွင် ထပ်အားဖြည့်ပေးထားသဖြင့်  ထိုမှတ်ကျောက်က အတော်အသက်ဝင်လှသည်။

သူတို့ရှေ့တွင် ရေအိုင်တစ်ချို့ရှိသဖြင့် နှစ်ဦးသား ရှောင်တိမ်းလိုက်ရသော်လည်း  နှစ်ဦးသားတစ်ဖက်တည်း အတူရှောင်လိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်တွင် ထီးက သူ့ဖက်ကို အပြည့်မိုးပေးထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့်  ဝမ်ကျစ်ချူး မျက်လုံး အနည်းငယ်ပြူးသွားရသည်။

မကြီးလှသည့် ထီးအောက် ပြန်ရောက်ချိန်တွင်  ချင်ကျားရှု၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ရွှဲရွှဲဆို သွားပြီဖြစ်သည်။ ဝမ်ကျစ်ချူးက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့် ကျေးဇူးတင်စကားဆိုလိုက်သည်။

“ကျေး..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”

တစ်ဖက်သူ၏ တုံ့ပြန်စကားမရသဖြင့် အလိုက်သတိ ပါးစပ်ပြန်ပိတ်နေလိုက်၏။

မိုးရေတွေက လူတွေအား မပျော်ရွှင်စေပုံပင်။ ချက်ကျားရှု၏ မျက်ခုံးများတဖြည်းဖြည်း ပိုကြုတ်လာသည်။

“မှတ်တိုင်ရောက်ဖို့ ဘယ်လောက်လိုသေးလဲ။”

ရုတ်တရက်ထွက်လာသည့်စကားကြောင့် ဝမ်ကျစ်ချူး၏ကိုယ်က တွန့်ခနဲတုန်တက်သွားသည်။

“ကျောင်းကနေဆို မီတာတစ်ရာလောက်ဝေးပါတယ်။”

ထိုစကားအပြီး ပြန်တိတ်သွားပြန်သည်။

“ပလုံ”

နှစ်ဦးသား ဘေးချင်း ယှဉ်လျှောက်လာရင်း ဘေးမှ အသံသဲ့သဲ့ကြောင့် အရှေ့ကိုကြည့်နေသည့် ချင်ကျားရှုက ဘေးသို့ကြည့်လိုက်မိပြီး နောက်တစ်ခဏအတွင်း ခြေထောက်ခလုတ်တိုက်မိသွားသည်။

“ချီးပဲ။”

‌အိုင်ထဲ ခြေအရင်ချော်ကျသည့် ဝမ်ကျားချူးတစ်ယောက် သူ့အရှေ့တွင်  ဆဲသံအကျယ်ကြီးနှင့်အတူ လဲကျသွားသည့် အရပ်အရှည်ကြီးနှင့်လူကို မြင်လိုက်ရ၏။

“မင်း…မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား။”

ဝမ်ကျစ်ချူးက  တစ်ဖက်သူကို ကူဖို့ စဉ်းစားရင်း အပြေးအလွှား လှမ်းလာလိုက်ချိန်တွင်တော့ မညီညာသည့် မြေပြင်ကြား ခလုတ်တိုက်ကာ ဟပ်ထိုးလဲလေတော့သည်။

ချင်ကျားရှုတစ်ယောက် ဘေးတစ်ဖက်မှနေရင်း အဝတ်လျှော်စက်ထဲက တလှိမ့်တုံးလို ဗွက်အိုင်ထဲ လှိမ့်ကျသွားသည့် ဝမ်ကျစ်ချူးကို ကြည့်နေ၏။

ထီးလည်း ဘေးတစ်ဖက်သို့ရောက်သွားချေပြီ။ မိုးသီးမိုးပေါက်များကလည်း အဝတ်အစားထဲ ထိုးဖောက်ဝင်သွားချေပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်းဆိုသွားချေပြီ။

ချက်ကျားရှု၏ သည်းခံနိုင်စွမ်းသည်လည်း အစွန်းစွန်သို့ရောက်သွားလေပြီ။ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ကျိန်ဆဲလိုက်လေတော့သည်။

“မင်း သောက်ဝက်ကောင်။”

ထိုသို့ကျိန်ဆဲရင်း  အတင်းကုန်ရုံးထကာ ဝမ်ကျစ်ချူးကို သွားဆွဲထူလိုက်သည်။

ထိုခဏတွင် ဆရာများမျက်စိထဲမှ အလိမ္မာစံပြကျောင်းသား၊ စာတော်သော၊ ခန့်ညားတည်ကြည်သော ကျောင်းသားစသည် ဂုဏ်ပုဒ်များအားလုံးကွာကျရင်း ဒေါသအလိပ်လိုက် ထွက်နေသည့် မျက်နှာဆိုးနှင့် ချင်ကျားရှုအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားလေတော့သည်။

ဘေးမှ ဝမ်ကျစ်ချူးက နှုတ်ခမ်းတုန်တုန်ရီရီဖြင့် တောင်းပန်စကားဆိုလိုက်သည်။

“တောင်း…တောင်းပန်ပါတယ်။”

ချက်ကျားရှု၏ မျက်စိမျက်နှာ လုံးဝပျက်သွားသည်။ ယခုနှစ်ယောက်လုံး စိုရွှဲသွားပြီဖြစ်သဖြင့်  ထီးများ ဆောင်းနေစရာမလိုတော့ချေ။

နှစ်မိနစ်မျှ သူ့ကိုသူ တည်ငြိမ်‌အောင် ပြန်ပြင်ဆင်နေခဲ့ပြီးမှ ထီးကိုပြန်ကောက်ယူလိုက်သည်။

ထိုအချိန်ထိ ဝမ်ကျစ်ချူးမှာတော့ နေရာတွင်သာ အတောင့်လိုက်ရပ်နေဆဲဖြစ်သည်ကို တွေ့ရသဖြင့် လှမ်းပြောလိုက်သည်။

“သွားရအောင်၊ မင်းကို မှတ်တိုင်ဆီ လိုက်ပို့ပေးမယ်။”

ပေါက်ပန်းလေးဆယ်တောင်းပန်နေသည့် ဝမ်ကျစ်ချူးတစ်ယောက် လွယ်အိမ်ကိုလွယ်လိုက်ပြီး ချင်ကျားရှုနောက်သို့‌ ကပျာကယာလိုက်သွားပြီး ချင်ကျားရှုကို ချော်လဲစေခဲ့သည့်နေရာမှ ကျောက်တုံးကိုလည်း ဘေးသို့ကန်လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

[စနစ်:ဘာလုပ်နေတာလဲ။】

ဝမ်ကျစ်ချူး : အမှန်တရားကိုမြင်ရင် ရဲရင့်လိုက်စမ်းပါကွာ။

“လိုက်ပို့ပေးလို့ကျေးဇူးပါ။”

မှတ်တိုင်အမိုးအောက်အရောက်တွင် ဝမ်ကျစ်ချူး သူ့အပေါ်ထပ်ကိုချွတ်ကာ ရေခါလိုက်သည်။ ချင်ကျားရှုမှာလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဝမ်ကျစ်ချူးနှင့်မတူစွာ မျက်နှာက အရင်အတိုင်း တည်ငြိမ်နေပြီး ကသိကအောက် ဖြစ်ဟန်လည်းပေါ်မနေချေ။

မျက်တောင်ရှည်များကြား တွဲလွဲခိုနေသည့် မိုးရည်စက်များတစ်စက်ချင်းစီ ကျလာသည်ကို ဝမ်ကျစ်ချူး အသေအချာမြင်နေရသဖြင့် ငေးခနဲဖြစ်သွားသည်။

ဝမ်ကျစ်ချူး အခိုင်အမာပြောနိုင်သည့်ကိစ္စတစ်ခုရှိသည်။ထိုအရာမှာ ချင်ကျားရှုသည် သူမြင်ဖူးသမျှထဲ အချောဆုံးလူသားတစ်ဦးြဖစ်သည်ဆိုသည့်အချက်ပင်။

ခဏအကြာတွင် တစ်ဖက်သူက သူ့ဖက်ခေါင်းလှည့်ကြည့်လာသဖြင့် ဝမ်ကျစ်ချူးက  ကပျာကယာအကြည့်လွှဲလိုက်သည်။

နောက်မိနစ်အနည်းငယ်အကြာတွင်  သူ့ကိုကြည့်နေဦးမလားဟူသည့် သိချင်စိတ်က ပြင်းပြသဖြင့် ဝမ်ကျစ်ချူး ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ခေါင်းကိုပြန်လှည့်လိုက်သည်နှင့် ချင်ကျားရှု၏ စူးရှသည့်အကြည့်များနဲ့ ပက်ပင်းသွားတိုးလေသည်။

ဘေးမှ အကျီလက်စအစွန်းကို ထိုးထည့်နေသည့်ကောင်လေး၏ နှုတ်ခမ်းရဲရဲတို့က အနည်းငယ်စူထော်နေသည်။ ထိုကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး ချင်ကျားရှု အကျီစကိုခေါက်နေရင်း တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။

"မင်းဘာတွေတွေးနေတာလဲ။"

ဝမ်ကျစ်ချူးမျက်နှာက ချက်ချင်းရဲတက်သွားသည်။

“ဘာ ဘာမှမစဉ်းစားပါဘူး။”

[စနစ်: ကောင်လေး  သင့်ပုံစံကအရူးကြီးလိုဖြစ်‌နေပြီ။】

အမ်။

ချင်ကျားရှုက သူ့ပုခုံးပေါ် အဝတ်တင်ရင်း ထီးပြန်ယူလိုက်၏။

“မင်းဘယ်လိုပြန်မှာလဲ။”

“အဲကိစ္စကို စိတ်မပူနဲ့။”

ဝမ်ကျစ်ရှုက တစ်ဖက်သူ၏ ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း စကားပြောရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ လမ်းမှာဂရုစိုက်ဦး။”

ကား‌ကို အချိန်ကြာကြာ မစောင့်လိုက်ရချေ။ ဝမ်ကျစ်ချူး အကြွေစေ့ထည့်ရင်း ကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ဗွက်ရည်များ ထိုင်ခုံပေါ်ပေကုန်မည်ဆိုးသဖြင့် ခုံလွတ်သည့်တိုင်မထိုင်တော့ဘဲ လက်တန်းကိုသာ ကိုင်ရင်း မတ်တပ်ရပ်စီးခဲ့၏။

ကံကောင်းထောက်မသည်က ယနေ့မိုးရွာသဖြင့် ကားပေါ်လူသိပ်မရှိသောကြောင့် တိုးဝှေ့မည့်သူရှိမနေ။

ကျောင်းဝတ်စုံကို ကိုင်ရင်း တစ်ဖက်ကထီးကိုကိုင်ကာ ချင်မိသားစုကားကို ဟိုရှာဒီရှာဖြင့် ချင်ကျားရှုအတန်ကြာရှာနေသည်။ မီးအားအလွန်ကောင်းသည့် လမ်းမီးတိုင်တို့သည်လည်း မိုးရေများကြားအရောင်မှိန်နေကြရှာလေပြီ။

သူ‌ကျောင်းမှပြန်ချိန်သည် ကျောင်းသားများထွတ်သွားကြသည်မှာ အတော်ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် ကျောင်းကြိုကားများ သိပ်မရှိတော့ချေ။ ထို့ကြောင့် ချင်မိသားစုကား မရှိကြောင်း သူအလွယ်တကူသိရှိသွားသည်။

ချင်ကျားရှုက လမ်းမီးရောင်အောက် ထီးကိုင်ရင်း ကျောင်းကားတစ်ချို့ထပ် ထွက်သွားသည်ကိုစောင့်ပြီးမှ ဖုန်းထုတ်ကာ ကားလှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

မြို့လယ်ခေါင်မှ စံအိမ်ကြီးတစ်ခု၏ မီးရောင်ထိန်ထိန်အောက် ချင်က‌တော်မှာ ဧည့်သည်များကိုဒါရိုက်ဘာနှင့် ပြန်ပို့ခိုင်းအပြီး အတော်စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ ထို့နောက် အစေခံတစ်ယောက်အကူအညီဖြင့် မူးနေသည့် ချင်သူဌေးကို အခန်းဆီ တွဲပို့လိုက်သည်။

ထိုအချိန် အခန်းထဲလိမ်လိမ်မာမာဖြင့် သစ်သားအိမ်ဆောက်တမ်းကစားနေသည့် ချင်ကျားဟယ်ထွက်လာပြီး လှေကားထစ်ကို တစ်ထစ်ချင်း မဆင်းတတ်ဆင်းတတ်ဖြင့် ဆင်းကာ မိခင်ဖြစ်သူကို လိုက်ရှာနေသည်။ သူ့နောက်မှ အစေခံမှာတော့ ချင်ကျားဟယ် တစ်ခုခုဖြစ်မည်ကို အတော်စိတ်ပူနေသည်။

"အမေ။”

အမေဖြစ်သူက သားအငယ်ဆုံးကိုလှည့်ကြည့်လာသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ရှောင်ဟယ်။"

ချင်ကျားဟယ်က နှုတ်ခမ်းအတည်းငယ်ဆူထွက်နေပြီး စိတ်အလိုမကျဟန်နှင့်မေးလာသည်။

"အစ်ကိုကော။”

ထိုစကားကြောင့် မိခင်ဖြစ်သူမှာ ပြတင်းပေါက်အပြင်သို့  ငေးခနဲစိုက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အိမ်အပြင်တွင် မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသည်။ ယနေ့ရောက်လာသည့်ဧည့်သည်များအား  ဂရုစိုက်နေခဲ့ရသဖြင့် မနက်က စက်ဘီးစီးမသွားသည့် သားဖြစ်သူအကြောင်းကို မေ့လျော့နေခဲ့သည်။

ဧည့်သည်သွားပို့သည့် ဒါရိုက်ဘာကိုလည်း သားဖြစ်သူကို ကြိုခဲ့ရန် မမှာမိခဲ့ချေ။

ချင်က‌တော်မှာ အတော်ပျာယာခတ်သွားပြီး တစ်ခြားယာဉ်မောင်းတစ်ဦးအား သူ့ကိုလာကြိုဖို့ဆက်သွယ်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ခြံတံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရ၏။

ထိုအသံကြောင့် ချင်ကျားဟယ် ခြေတိုတိုလေးများဖြင့်အပြေးထွက်လာသည်။ "အစ်ကို ပြန်လာပြီ။"

ပျော်ရွှင်မြူးထူးနေသည့် ကလေးလေးမှာ  ချင်ကျားရှုကိုယ်ပေါ်မှ မိုးရေစက် သူ့လက်ပေါ်ကျလာမှ သတိထားလိုက်မိသည်။ "အစ်ကို ဘာလို့ဒီလောက်ညစ်ပေ လာတာလဲ။"

ချင်ကျားရှုပြန်မဖြေဘဲ ရွံ့ပေနေသည့် သူ့ဖိနပ်များကို ကန်ချွတ်လိုက်သည်။

သူ့ပုံစံကိုကြည့်ရင်း ချင်ကျားရှု၏မိခင်က တစ်ခြားတစ်ယောက်အား ပုဝါယူခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့သား ခေါင်းအား သွားသုတ်ပေး လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာတွင်လည်း အတော်စိတ်ပူသောကရောက်နေဟန်ပေါ်ပြီး အပြစ်မကင်းသည့်လေသံဖြင့် သားဖြစ်သူကိုတောင်းပန်လေသည်။

"ကျားရှု အမေတောင်းပန်ပါတယ်၊ ဒီနေ့အိမ်မှာ ဧည့်သည်ရောက်နေတာနဲ့ အမေလည်း...."

"ရပါတယ်။”

ခေါင်းသုတ်ပေးနေသည့် အမေကိုပြုံးပြရင်း ချင်ကျားရှု ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အမေ။"

ထို့နောက် မိခင်ဖြစ်သူဆီက ပုဝါကိုယူလိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်ပင်ဆက်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ "ကိစ္စကြီးမှ မဟုတ်တာ။"

မိခင်ဖြစ်သူက ရှေ့သို့ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းလာသည်။

"ကျားရှု..."

ချင်ကျားရှု သာမာန်မျက်နှာထားနှင့်ပင်လှည့်ကြည့်လာသည်။ "ကျွန်တော်ညစ်ပတ်နေလို့အပေါ်တက်ပြီး ရေချိုးတော့မယ်၊ အမေတို့အိပ်ရာစောစောဝင်ကြနော်။"

ချင်ကျားဟယ်က ရွံ့ပေကျန်နေသည့် သူ့အစ်ကိုအား စိတ်ဝင်တစားကြည့်လိုက်ပြီး  သူ့အစ်ကိုယူပြန်လာသည့် အာထရာမန်းထီးကိုကြည့်လိုက်သည်။

အာထရာမန်းက သူ့အစ်ကိုအားမကူညီခဲ့ပုံပဲ။

နှုတ်ခမ်းတွန့်ချိုးသွားပြီး ရုတ်တရက်ပင်အာထရာမန်းအား သိပ်မကြိုက်တော့သလိုပင်ခံစားလိုက်ရလေသည်။

ချင်ကျားရှု အခန်းထဲပြန်ရောက်ချိန်တွင် ကိုယ်ပေါ်မှအဝတ်အားလုံးကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး  အဝတ်လျှော်ခြင်းထဲထည့်လိုက်သည်။ ရေချိုးပြီး ရေလဲဝတ်ရုံဖြင့် အခန်းထဲပြန်ဝင်လာချိန် သူ့ကိုယ်ပေါ်က ရေစက်များက ကြမ်းပေါ်သို့တောက်လျှောက် တစက်စက်ကျနေသည်။

သူစားပွဲနားသို့လျှောက်သွားပြီး အောက်ဆုံးအံဆွဲအား ဆွဲဖွင့်လိုက်ချိန်တွင်  မျက်စိရှေ့မြင်ရသည်က ဒုတိယဆုများ၊ ထိတ်ဆုံးအဆင့်မဝင်သည့် ဂုဏ်ပြုတံဆိပ်များ၊ ပထမထပ်တွင် ချိတ်ထားသည့် ရွှေတံဆိပ်နှင့် လားလားမှမဆိုင်သော အပယ်ခံဆုတံဆိပ်များ ပွစာကြဲနေ၏။

သို့သော် အနီးကပ် ကြည့်လိုက်မည်ဆိုပါက အလွန်ကြာလှပြီဖြစ်သည်ကိုသတိပြုမိပေမည်။

ချင်ကျားရှု ထိုဂုဏ်ပြုလွှာများကိုဖယ်လိုက်ချိန်  ထိုအထဲမှဖွက်ထားသည့်  စီးကရက်များထွက်ကျလာသည်။

ဤအံဆွဲက သူ၏ရှုံးနိမ့်မှုများ၊ အကျင့်ဆိုးများ ပြည့်နှက်နေသည်ဟုဆိုရပေမည်။

ဝမ်ကျစ်ချူး အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တွင် ဆယ်နာရီပင်ခွဲနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရေအမြန်ချိုးကာ ကျောင်းဝတ်စုံအား အဝတ်လျှော်စက်ထဲထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အိပ်ရာထဲ ဂျယ်လီလုံးလို ပျော့ခွေကျသွားပြီး အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့ခရီးဆက်လိုက်သည်။

မနက်ဆယ့်တစ်နာရီအချိန်တွင်တော့ သူ မထချင်ထချင်ဖြင့် နိုးထလာခဲ့ရသည်။ ဆာလောင်မှုကြောင့်သာ မဟုတ်လျှင် သူထမည်မဟုတ်သေးချေ။

ပြတင်းပေါက်အပြင်က ကောင်းကင်ကြီးမှာတော့ တောက်ပနေ၏။ ဝမ်ကျစ်ချူး အိပ်ရာထဲမှ ကုန်းရုန်းထရန် ပြင်လိုက်သည်။

[စနစ်: ဝက်တွေတောင် သင့်လောက်မအိပ်နိုင်ကြပါဘူး။】

“မင်းနားမလည်ပါဘူးကွာ။”

【စနစ်:? 】

ဝမ်ကျစ်ချူး အကြောများဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။ “ဘာနိုးစက်မှပေးစရာမလိုပဲ အလိုလိုနိုးထလာတာ ပိတ်ရက်တွေအ‌ပေါ်ထားရှိတဲ့ငါ့ရဲ့ ရိုသေလေးစားခြင်းပဲ။”

ဝမ်ကျစ်ချူး အပေါ်တက်သွားပြီး မီးဖိုချောင်ထဲ ဖိနပ်အပါးစီးရင်းဝင်သွားသည်။ အရင်ရင်များအတွင်း ကျောင်းတွင်သာစားဖြစ်သဖြင့် စားစရာမဝယ်ဖြစ်ခဲ့ပေ။ ဗီဒိုကိုဖွင့်ကြည့်ချိန် သူ့ကိုစောင့်မျှော်နေခဲ့ကြသည့် ခရမ်းချဉ်သီးနှင့် မုန်လာဥနီကိုသာမြင်လိုက်ရသည်။

ဝမ်ကျစ်ချူး ထိုနေရာတွင်သာရပ်ရင်း ဟင်းချက်စရာများကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။

[စနစ်: သင်လုပ်မှာလား]

ဝမ်ကျစ်ချူး ခဏမျှအသံတိတ်သွားသည်။ “မေ့လိုက်တော့။”

[စနစ်:  အရင်က ဟင်းချက်နည်းကို လျှို့ဝှက်ပြီးများသင်ထားဖူးလို့လား။]

ဝမ်ကျစ်ချူးပုံစံက အတော်စဥ်းစား‌နေပုံပေါ်၏။ “ဈေးကြီးပေးရတဲ့အမယ်တွေက ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ချက်လိုက်ရင်ကို ရနေပြီ။”

[စနစ်: ပြုတ်တာလား။]

ဝမ်ကျစ်ချူး :   “အစိမ်းစားတာလေ။”