အပိုင်း ၃၅

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၃၅; စင်ကြယ်သောအကျင့်သီလ ဒါမှမဟုတ် တာဝန်ယူခြင်းက ဘာမှမဆိုင်ဘူး

သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး မကြာခင်မှာပဲ မုရှောင်ယကားကို မောင်းလာတဲ့ ဦးလေးလီလည်း ပြန်လာခဲ့သည်။ တံခါးထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် ညစာစားဖို့အတွက် ပိုင်ချွမ်းက ထမင်းစားခန်းတွင် တိတ်ဆိတ်စွာထိုင်နေသည်ကို တွေ့မှသာ ပိုင်ချွမ်းကိုတွေ့ဖို့ အမြန်သွားခဲ့သည်။

"ဒုတိယသခင်လေး အဆင်ပြေရဲ့လား။" ဦးလေးလီက စိုးရိမ်တကြီး မေးလာသည်။

"သူအဆင်ပြေပါတယ် " မုရှောင်ယက ခေါင်းကို ညင်သာစွာညိတ်ပြသည်။

"ရုတ်တရက် ဘာဖြစ်သွားတာလဲ။ " သက်ပြင်းချပြီးနောက်မှာ ဦးလေးလီက မေးလာသည်။ အရင်တုန်းက ပိုင်ချွမ်းအနေနဲ့ အလုပ်သွားခြင်း သို့မဟုတ် ကားထဲတွင် ပြဿနာမရှိခဲ့ပါ။

“ညနေခြောက်နာရီမှာ ပိုင်ချွမ်းနဲ့ ချိန်းထားတယ်။ သူက ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့မှုမှာ နစ်မြုပ်နေပြီး စိုးရိမ်နေတာကြောင့် ... အဲ့ဒါ ကျွန်မ အမှားပါ” မုရှောင်ယက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်နိုင်သည်။

"ဦးလေးက မင်းကို ဘယ်လို အပြစ်တင်ရမှာလဲ။" ပိုင်ချွမ်းက အချိန်မီ အိမ်ပြန်ဖို့ ပျက်ကွက်တာကြောင့် ရုတ်တရက် စိတ်လှုပ်ရှားသွားမယ်လို့ ဦးလေးလီက မမျှော်လင့်ထားသော်လည်း ယင်းကိစ္စမှာ ဒုတိယသခင်မလေးရဲ့ အပြစ်မတင်သင့်ပေ။ အမှားမှာ… ဘယ်ဟာက မှားတာလဲ။

ဒုတိယသခင်လေးက ဇွဲနပဲကြီးလွန်းခြင်း၊ မည်သို့ပြောင်းလဲရမည်ကို မသိခြင်း သို့မဟုတ် သခင်မကြီးရဲ့ နောက်ဆုံးတောင်းဆိုချက်ကို အလွန်အမင်း ဂရုမစိုက်ခြင်းကြောင့် အမှားအယွင်းဖြစ်တာလား။ အပြစ်ပုံချရမည်ဆိုလျှင် တစ်ခုတည်းသော အမှားမှာ ဒုတိယသခင်လေးရဲ့ အခြေအနေကြောင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဦးလေးလီက သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်နေသော မုရှောင်ယကို ကြည့်ကာ ရုတ်တရက် စိတ်မသက်မသာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒုတိယသခင်လေးနဲ့ ဒုတိယသခင်မလေး နှစ်ဦးစလုံးမှာ ငယ်ရွယ်ပြီး ကောင်းမွန်ကာ ပြီးပြည့်စုံသော စုံတွဲများဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒုတိယသခင်လေးက ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ.....

"ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ပဲ ရှောင်ချွမ်းမှာ ဘာပြဿနာမှ မရှိဘူး၊ သူက စိတ်လှုပ်ရှားနေရုံပဲ။ ဦးလေးလီ ပါးနဲ့ မားကို ဖုန်းဆက်ပြီး အကြောင်းကြားလို့ရပါတယ် အဲ့ဒါဆို သူတို့ စိတ်ပူစရာ မလိုတော့ဘူး။” မုရှောင်ယက ဦးလေးလီကို ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်သည်။ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဦးလေးလီက အခြားသူတွေဆီ သတင်းပို့ရမည်ကို သူမသိသည်။

“ အိုကေ” ဦးလေးလီ ဖုန်းခေါ်လိုက်ချိန်မှာ သခင်ကြီးနဲ့ သခင်မက ပြန်လာနေပြီဖြစ်သည်။ အကြီးဆုံးသခင်လေးရဲ့ စကားကို ခဏတာနားထောင်ပြီး သူတို့က သူပြောသောစကားများကို မကြားရတော့ဘဲ ချက်ချင်းပြန်လာရန် ကြံရွယ်ထားကြသည်။

ပိုင်ကောယွိနဲ့ လီရုံတို့ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးနောက်တွင် ပိုင်ချွမ်းက အေးချမ်းသော စိတ်ထား၊ နှင်းဆီရောင် အသားအရေတို့နဲ့အတူ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာပြီဖြစ်သည်။ သူတို့၏စိတ်နှလုံးများ ပြေလျော့သွားချိန် မုရှောင်ယကို နှစ်သိမ့်ပေးပြန်သည်။ သူတို့က ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချခြင်းမဟုတ်သော်လည်း စကားလုံးအနည်းငယ်ကို သူမအား ပြောပြခဲ့သည်။ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ အော်တစ်ဇင်က သူ့အား ခေါင်းမာပြီး ပျော့ပြောင်းစေကြောင်း သတိပေးခဲ့သည်။ သူသည် အချိန်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် အာရုံစိုက်ထားသောကြောင့် မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းနဲ့ တွေ့လိုသည့်အချိန်ကို အတိအကျ မပြောရန် ကြိုးစားသင့်သည်။ ချိန်းထားသည့်အချိန်၌ တွေ့ဆုံရန် မဖြစ်နိုင်သော မတော်တဆမှုတစ်ခုကြောင့် ပိုင်ချွမ်းက စိတ်တိုလာတက်သည်။

“ရှောင်ယ အဖေနဲ့အမေက ဒါအတွက် သမီးကိုကောင်းမွန်တဲ့ယုံကြည်မှုရှိဖို့ သတိပေးထားခဲ့တယ်။ ဒါကသမီးအပြစ်လို့ မားတို့ပြောဖို့မကြိုးစားဘူး။ ရှောင်ချွမ်းက ဒီလိုဖြစ်သွားတာကြောင့် သမီးလဲ အံ့သြသွားမှာပဲ အဲဒါ သမီးအပြစ်မဟုတ်ဘူး။ စိတ်ထဲမထားသင့်ဘူး။” လီရုံက မုရှောင်ယ ထိုအကြောင်း အလွန်အမင်းတွေးနေမည်ကို စိုးရိမ်ခဲ့သည်။

"သမီးသိပါတယ် သမီးက ရှောင်ချွမ်းနဲ့ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်လို့ သူ့အလေ့အထများစွာကို မသိခဲ့ဘူး။ မား သမီးကို ပြောပြတာ ကောင်းပါတယ်။ အခုကစပြီး အာရုံစိုက်ပါ့မယ်။" ရှောင်ယက လီရုံရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် နားလည်သည်။ သူမက ထိုအကြောင်းကို အများကြီးမတွေးထားသော်လည်း ပိုင်ချွမ်းက ယနေ့တွင် ဒုက္ခရောက်သွားတာကြောင့် သူမကိုယ်သူမ အပြစ်တင်နေမိသည်။

"နားလည်တယ်ဆိုရင် ကောင်းပါတယ်။"

"မား၊ ပါး ရှောင်ချွမ်းကို စစ်ဆေးဖို့ အပေါ်တက်လိုက်ဦးမယ်။" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းအတွက် စိတ်ပူပြီး အိပ်ခန်းဆီ ပြန်သွားခဲ့သည်။

မုရှောင်ယ ထွက်သွားပြီးနောက်မှာ လီရုံက စိုးရိမ်နေသေးသည်။ သူမက သူမခင်ပွန်းကိုကြည့်ပြီး စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည်။ "ရှင်ပြော ရှောင်ယက ရှောင်ချွမ်းကို အရမ်းဒုက္ခပေးတယ်လို့ ခံစားရနိုင်လား။"

ပိုင်ကောယွိက ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး ပြောလိုက်သည်။ " ရှောင်ယက ဘာမှမပြောဘူး၊ ဒါကြောင့် ကိုယ်တို့ ရမ်းသမ်းမှန်းဆလို့ မရဘူး"

"မစိုးရိမ်ဘူးလား။ ရှောင်ယက ရှောင်ချွမ်းရဲ့ ဒုက္ခခံစားရပြီး ထွက်သွားချင်မယ်ဆို…”

"ရှောင်ယ မိဘတွေကို ကိုယ်တို့ ကတိပေးခဲ့တယ် ရှောင်ယ ထွက်သွားချင်တယ်ဆိုရင် ကိုယ်တို့ မတားဘူးဆိုပြီး " ပိုင်ကောယွိက မုရှောင်ယ ထွက်သွားမှာကို မလိုလားသော်လည်း လီရုံကို သတိပေးခဲ့သည်။

"ကျွန်မ... ရှောင်ချွမ်း ဝမ်းနည်းမှာကို ကြောက်တယ်" မုရှောင်ယ တကယ်ထွက်သွားချင်လျှင် လီရုံက လမ်းတွင်ရပ် မတ်တပ်ရပ်နေနိုင်မည်မဟုတ်သော်လည်း ပိုင်ချွမ်းကို သူမတွေးနေသရွေ့ မခံနိုင်ပေ။

“အဲဒါကို မစဉ်းစားနဲ့…” ပိုင်ကောယွိက ပြောလိုက်သည်။ “ ရှောင်ချွမ်းနဲ့ ရှောင်ယအကြောင်းကို တတ်နိုင်သမျှ နည်းနည်းလောက်ပဲ ပြောကြရအောင်”

"ရှောင်ယကို ဇွတ်အတင်းသတိပေးလိုက်မိတယ်လို့ ရှင်လည်းထင်လား ရှင်ပြော ရှောင်ယက ဒီကိစ္စကို အရမ်းတွေးနေမယ်လို့ထင်လား။ " လီရုံက စိတ်ပူသွားသည်။

“ဟင့်အင်း ရှောင်ယ ကိုယ်တို့မိသားစုထဲ လက်ထပ်ဝင်လာချိန်က ကိုယ်တို့မိသားစုက ပိုင်ချွမ်းကို အလွန်အမင်း ဂရုစိုက်မိတယ်လို့ ကိုယ်ထင်တယ်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက်မှာ နားလည်မှုလွဲမှားမှုများရှိလာလိမ့်မယ်။ သူတို့ ထွက်သွားဖို့ အချိန်တန်ပြီလို့ ထင်တယ်။ ဒီနည်းနဲ့ အချို့သော နားလည်မှုလွဲမှားမှုတွေကို ကြိုတင်ရှောင်ရှားနိုင်တယ်" ပိုင်ကောယွိက အကြံပေးလိုက်သည်။

"ရှောင်ချွမ်း နောက်ထပ် အံဝင်ခွင်ကျမဖြစ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ " လီရုံက ဝမ်းနည်းသွားသည်။

"မင်း ဖုန်းခေါ်ပြီး ရှောင်ချွမ်းကို ကားထဲမှာ စိတ်အေးအောင် ထားနိုင်မှာလား။ " ပိုင်ကောယွိက သူ့မိန်းမကို မေးသည်။

'ဟင့်အင်း' သူတို့အရင်က လုပ်နိုင်တာတွေအားလုံးက ပိုင်ချွမ်း စိတ်မငြိမ်မသက်မဖြစ်အောင် သူ့ကိုယ်သူ ထိခိုက်မှုမဖြစ်အောင် တားဆီးထားရုံဆိုတာ လီရုံ သိသည်။

မုရှောင်ယက အိပ်ခန်းထဲပြန်ရောက်သောအခါ ပိုင်ချွမ်းက သူ့စားပွဲမှာထိုင်ပြီး တစ်စုံတစ်ခုရေးနေသည်။

"ရှောင်ချွမ်း ရေချိုးပြီး အနားယူချိန်ရောက်နေပြီ။ " ပိုင်ချွမ်းက ၎င်း၏စိတ်ခံစားမှုအခြေခံအချက်သို့ ပြန်လာခဲ့ပြီး မုရှောင်ယက စောစောအနားယူသင့်သည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။

ပိုင်ချွမ်းက နောက်ဆုံး ဆွဲချက်ကို ပြီးသောအခါတွင် သူက စားပွဲမှ ထကာ မုရှောင်ယပေးသည့် ညအိပ်ဝတ်စုံကိုယူပြီး ရေချိုးဖို့ ရေချိုးခန်းဆီ သွားခဲ့သည်။

ရေချိုးခန်းထဲမှ ရေသံထွက်လာသောအခါ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း ရေးထားသည်ကို သိချင်စိတ်ပြင်းပြစွာဖြင့် စားပွဲဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ အဲဒါက တစ်ရွက်ချင်းတွဲထားတဲ့ မှတ်စုစာအုပ်ပါ။ ပိုင်ချွမ်းက မှတ်စုစာအုပ်ကို မပိတ်ထားပဲ မှတ်စုစာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်တွင် ဖြန့်ထားသည်။ စာရွက်ဖြူပေါ်တွင် လှပသောလက်ရေးဖြင့် ရေးထားသည်။ - ခြောက်နာရီထိုးနေပြီ၊ ငါအိမ်ပြန်ချင်တယ်။

ဤအကြည့်တစ်ချက်ဖြင့် မုရှောင်ယ ဤအချိန်တစ်လျှောက်လုံး ခံနိုင်ရည်ရှိခဲ့သော မျက်ရည်များက ချက်ချင်းကျလာသည်။ ရုတ်တရက်ပင် သူမကိုယ်တိုင် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ငိုမိသည်။

“ ရေချိုးပြီးပြီ” မုရှောင်ယ အချိန်အတော်ကြာ အံ့ဩသွားခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း ရေချိုးပြီးသွားပြီး သူမဘေးမှာရပ်နေတာကို မသိခဲ့ပေ။ 

" အိုကေ ကျွန်မလည်း ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်။ " မုရှောင်ယက ထွက်သွားချင်ခဲ့သော်လည်း ပိုင်ချွမ်းက ရုတ်တရက် ဆွဲထားခဲ့သည်။ 

"မင်း ငိုနေတာလား။" ပိုင်ချွမ်း မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး မေးလိုက်သည်။ “ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီနေ့ ကိုယ် အချိန်မှန် အိမ်ပြန်မလာလို့လား။ ”

“မဟုတ်ဘူး” မုရှောင်ယက အချိန်အတော်ကြာငိုခဲ့ရသည့်အချက်ကို ဖုံးကွယ်ထားနိုင်သကဲ့သို့ သူမ၏မျက်ရည်များကို သုတ်တာနဲ့ ခြောက်သွားသည်။

"ဒါဆို မင်းဘာလို့ငိုနေတာလဲ။ " ပိုင်ချွမ်း အံ့သြသွားသည်။

"တကယ်မငိုဘူး"

“ငိုတယ်” ပိုင်ချွမ်း လေသံက ခိုင်မာသည်၊ သူ့မျက်လုံးတွေက တောက်ပနေပြီး ရှင်းလင်းစွာမြင်နေရသည့် အမူအရာရှိသည်။

“…” ယခုအချိန်တွင် မုရှောင်ယက ခဏတာအထီးကျန်နေလိုစိတ်ပြင်းပြပြီး သူမ၏စိတ်နှလုံးအတွင်းမှ မကောင်းတဲ့ခံစားချက်များကို ဖြေရှင်းဖို့ ဆန္ဒရှိသော်လည်း ပိုင်ချွမ်းက ထိုစကားကို နားမလည်နိုင်ပေ။ နားမလည်နိုင်ဖြစ်မည့်အစား ဇွဲမလျှော့ဘဲ သူမ ဘာလို့ငိုလဲဆိုတာကို မေးခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက သူမအတွင်းထဲတွင် စုစည်းနေသော ခံစားချက်များ များလွန်းသဖြင့် သူမ ဘာလို့ ငိုရကြောင်း အတိအကျ မပြောနိုင်သလို ဘယ်လိုဖြေရမလဲ မသိပေ။ သူမကပင်ပန်းနွမ်းနယ်ပြီး ဝမ်းနည်းနေရုံသာရှိသည်။

"ကျွန်မ မပြောချင်ဘူး အိုကေလား။ " မုရှောင်ယ အသံက အရိပ်အမြွက်ပြသည်။

ပိုင်ချွမ်း အေးခဲသွားပြီး ခဏလောက် ရုန်းကန်ရင်း ရုတ်တရက် မတ်တတ်ထကာ မုရှောင်ယကို ဖက်ထားသည်။ သူက သူမ၏နား နား ညင်သာစွာ ချော့လိုက်သည်။ - "မငိုနဲ့ ဖက်ပေးမယ်"

“ဝူးးဝူးး …”မုရှောင်ယရဲ့ စုစည်းနေသော စိတ်ခံစားမှုများက သူမနှလုံးသားမှ ပေါက်ကွဲထွက်လာသည်။ သူမက ရေချိုးရင်း အဲ့တာကိုဖြေရှင်းချင်ပေမယ့် အဲ့တာကိုတစ်ခါလောက် ထုတ်လိုက်တာနဲ့ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို ချော့လိုက်တာကတော့ ရေတံခါးကြီး ပွင့်သွားသလိုပဲ။

“ကျွန်မ ငိုချင်ရုံပဲ ရှင်ကဘာလို့ဆက်မေးနေတာလဲ ဆက်မေးနေတာလဲ။"

“မမေးတော့ဘူး မမေးတော့ဘူး” ပိုင်ချွမ်းက ကိုးရိုးကားရားဖြစ်စွာနဲ့ မုရှောင်ယ ကျောကို ပုတ်လိုက်သည်။

ဤဖွင့်ဆိုဆက်ရှင်းပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယရဲ့ စိတ်ခံစားချက်က များစွာကောင်းမွန်လာသည်။ ရေချိုးပြီးနောက် သူမနှင့် ပိုင်ချွမ်းက စောစောအိပ်ရာဝင်သည်။ သူတို့မအိပ်ခင်မှာ ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယကိုကြည့်ပြီး တစ်ခုခုပြောချင်တာကြောင့် အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး။

"ဘာပြောချင်လို့လဲ။" မုရှောင်ယက မကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။ 

"ကိုယ် ပြောချင်တယ်" ပိုင်ချွမ်းက စောင်ခြုံထဲကနေ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ထထိုင်လိုက်သည်။ "မင်းမမေးချင်တဲ့အရာတွေကို ကိုယ်မမေးဘူးဆိုတော့ နောင်မှာ မင်းမငိုတော့ဘူးလား။ " 

“…မဟုတ်ဘူး။” မုရှောင်ယက တွေးပြီး ငိုချင်လာပြန်သည်။ “ငိုချင်ရင် ငိုမှာ ကျွန်မကဘာလို့မငိုရမှာလဲ။"

“ဒါဆို မင်း ကြိုက်သလို လုပ်လို့ရတယ်” ပိုင်ချွမ်းက အပြစ်ကင်းစွာ ကျော်ချလိုက်သည်။ 'အဖွားပြောတာ မှန်ပါတယ်၊ မိန်းမတွေရဲ့ အတွေးတွေက တကယ့်ကို ရှုပ်ထွေးတယ်။'

နောက်နေ့မနက်ခင်းတွင်

မနက်စာ စားပွဲမှာ မုရှောင်ယရဲ့ စိတ်အခြေအနေက သိသိသာသာ မကောင်းပါဘူး။ ပိုင် မိသားစုမှ အခြားမိသားစုဝင်များက သူမကို မြင်ပြီး ဘာဖြစ်သွားသည်ကို သိကြပေမယ့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မပြောခဲ့ကြပေ။ အချိန်အတော်ကြာအောင် စားပွဲဝိုင်းရဲ့ အငွေ့အသက်က အနည်းငယ် စိတ်ပျက်စရာ ကောင်းနေခဲ့သည်။

နံနက်စာစားပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို တံခါးဝထိ ပို့လိုက်သည်။ ဒီနေ့ ပိုင်ကျန့်လည်း ကုမ္ပဏီကို သွားနေတော့ ပိုင်ကျန့်က သူ့ ကားနဲ့ ပိုင်ချွမ်းကိုအတူ ခေါ်သွားတာကြောင့် ယာဉ်မောင်းကို စောင့်စရာမလိုဘဲ ကုမ္ပဏီကို တိုက်ရိုက်သွားခဲ့သည်။

"ဒီနေ့ ခြောက်နာရီမှာ ပြန်လာခဲ့မယ်" ကားထဲသို့မဝင်မီတွင် ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယကို လေးလေးနက်နက် ထပ်မံအာမခံခဲ့သည်။

မုရှောင်ယက ထိုစကားကိုကြားသောအခါတွင် သူမမျက်နှာပေါ်ရှိ အပြုံးကအေးခဲသွားသည်။ 'ထပ်ပြီးလား။ အနာဂတ်မှာ ထိုအချိန်အတိုင်း နေ့တိုင်း ပြန်လာဖို့ လိုအပ်လို့လား။ '

" ရှောင်ချွမ်းကို ခြောက်နာရီမှာ ယာဉ်မောင်းကို ပြန်ခေါ်လာဖို့ အစ်ကို စီစဉ်ပေးလိုက်ပါ့မယ် " ပိုင်ကျန့်က အေးခဲနေသော မုရှောင်ယရဲ့ ရုတ်တရက် ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုစကားကို ပြောလိုက်သည်။

မုရှောင်ယက ပိုင်ကျန့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်လူ၏ အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်ကာ ပြုံးပြီး ကျေးဇူးတင်လိုက်သည်။

“…သွားရအောင် ” ပိုင်ကျန့်က ဆက်မပြောတော့ဘဲ ထွက်သွားဖို့ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။

မုရှောင်ယရဲ့ အမူအရာကို ယခု အလွန်ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်က သူ့မျက်နှာနဲ့ မိဘတွေရဲ့ မျက်နှာက ဒီလိုမျိုး ဖြစ်နေတယ်လို့ ပြောလို့ရသည်။ အဲဒါက တာဝန်ယူမှု၊ ဖိအား၊ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုနဲ့ နှလုံးသားနာကျင်ခြင်းရဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ ပိုင်ချွမ်းကို ဂရုစိုက်ဖို့ မလွယ်ဘူးဆိုတာ တကယ်သိလာတဲ့အခါ ပိုင်ချွမ်းကို တကယ်ဂရုစိုက်တဲ့သူတွေကပဲ ဒီအမူအရာကို ဆောင်ထားနိုင်တဲ့အခါ ခံစားချက်ပဲ ဖြစ်သည်။ မုရှောင်ယက ထိုဖိအားများကို သက်သာရာရဖို့ နည်းလမ်းရှာနိုင်မယ်လို့ သူမျှော်လင့်ပြီး သူကိုယ်တိုင်က ငြိမ်းချမ်းရေးရဖို့ ခက်ခဲနေသည့် မုရှောင်ယကို လေးစားခဲ့သည်။

"ခဏလောက်ပါ " ယခုအချိန်တွင် မုရှောင်ယက ရုတ်တရက် ပိုင်ကျန့်ကိုခေါ်လိုက်သည်။

ပိုင်ကျန့်က ကားပေါ်တက်ဖို့ လှုပ်ရှားမှုကို ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ကြည့်လိုက်သည်။

“မနေ့က ရှောင်ချွမ်းကို ပြန်ပို့ခဲ့တဲ့ ကားသမား၊ ဆရာမာက ပိုင်ချွမ်းကို မနေ့က တံခါးကို မထိမိအောင် တားဆီးချင်တာကြောင့် မတော်တဆ ထိခိုက်မိသွားပုံရတယ် ” မုရှောင်ယက ကားမောင်းသူ၏ မျက်နှာတွင် ဒဏ်ရာကို တွေ့ရှိခဲ့သော်လည်း ထိုအချိန်တွင် သူမက ပိုင်ချွမ်းကိုသာ ကြည့်ရှုနေတာကြောင့် မေးမြန်းဖို့ အချိန်မရှိခဲ့ပေ။

"…ငါသိပြီ " ပိုင်ကျန့်က ခဏရပ်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ မနေ့က ယာဉ်မောင်းရဲ့ ဉာဏ်ကောင်းမှုကြောင့် ကားကို သော့ခတ်ခဲ့သည်။ အကယ်၍ သူသာအဲ့လိုမလုပ်ခဲ့ရင် ပိုင်ချွမ်းက ကားထဲမှ ထွက်ပြေးသွားနိုင်ပြီး နောက်ဆက်တွဲဆိုးကျိုးများသည် စိတ်ကူးမယဉ်နိုင်ပေ။

ဟိုင့်ယွမ်လမ်းတွင်

ဖန်းဟော်က စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် အလုပ်လုပ်ဖို့ ကားမောင်းသွားခဲ့သည်။ ကားရပ်နားရာသို့ ကားမဝင်မီတွင် မုရှောင်ယရဲ့ Audi ကို အဝေးကမြင်ခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက ဘာလို့ ဒီနေ့မနက် သူမထက်စောပြီး ရောက်ရှိလာသည်ကို သူမတွေးမိသော်လည်း မုရှောင်ယက ဒရိုင်ဘာထိုင်ခုံတွင် မှိန်းထိုင်နေပြီး ကားက လည်ပတ်နေဆဲဖြစ်ကြောင်း သူမတွေ့ရှိခဲ့သည်။

ဒီကောင်မလေး ဘာလုပ်နေတာလဲ။

"နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ။" ဖန်းဟော်က သူမကားကို ပါဝါပိတ်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကို ခေါက်ဖို့သွားတာကို မကူညီနိုင်ခဲ့ပေ။

"ဖန်းဟော်။" မုရှောင်ယ မော့ကြည့်မိလိုက်သည်။ 

“သေစမ်း ပန်ဒါမျက်လုံးကြီး တစ်စုံနဲ့ နင် တစ်ညလုံး အလွန်အမင်း လွန်လွန်ကဲကဲ လုပ်နေခဲ့တာလား ဒါမှမဟုတ် တစ်ညလုံး ငါတို့ ဖိနပ်ရောင်းချမှု ပမာဏအတွက် စိုးရိမ်နေတာလား။" ဖန်းဟော်က ဟာသလုပ်တာကို မကူညီနိုင်ခဲ့ပါ။

"ရှောင်ချွမ်းကြောင့် " မုရှောင်ယက အားနည်းစွာ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့......" ဖန်းဟော် မျက်နှာက ရုတ်တရတ် ပြောင်းလဲသွားသည်။ မုရှောင်ယရဲ့ မျက်လုံးများကို ကြည့်လိုက်ရာ သူမသည် ရုတ်တရက် "အဝါရောင်" အလင်းတန်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ "အဲ့ဒါက အလွန်အကျူးလိုက်စားလို့ပဲ နောက်ဆုံးတော့ နင်က အိမ်ထောင်သည်မိန်းမစစ်စ် ဖြစ်လာခဲ့ပြီ…”

"ဖန်းဟော် ငါအပြင်သွားလိုက်ဦးမယ် ငါလုပ်စရာရှိလို့ နေ့ခင်းပြန်လာခဲ့မယ် " မုရှောင်ယက ရုတ်တရက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သလိုပဲ ဖန်းဟော်ကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။ သူမကားကိုပြောင်းပြန်လှန်ပြီး ဘယ်ဘက်ကွေ့သွားသည်။

“…” နောက်တွင်ကျန်ခဲ့ပြီး အိတ်ဇောငွေ့ အမြောက်အမြားဖြင့် ရေချိုးခံထားရသည့် ဖန်းဟော်က “ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။ ” လို့အော်ပြောခဲ့သည်။

စတူဒီယိုမှထွက်လာပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယက ယွင့်ချန် တက္ကသိုလ်ကို တိုက်ရိုက်သွားခဲ့သည်။ သူမ ပါမောက္ခဖန်နဲ့ စကားပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ရုတ်တရက်ဖြစ်တာကြောင့် မုရှောင်ယက သူမ၏ကံကို စမ်းကြည့်ပြီး ပရော်ဖက်ဆာဖန်၏ ရုံးခန်းဆီကိုသာ သွားနိုင်သည်။ ပရော်ဖက်ဆာဖန်က မနက်ခင်းမှာ အတန်းတက်နေပြီလို့ သူမကို ကြားသိရတဲ့အတွက် ပရော်ဖက်ဆာဖန် အတန်းရှိတဲ့ စာသင်ခန်းကျယ်ကြီးကို သွားပြီး စာသင်ခန်းကြီးထဲမှာ တိတ်တဆိတ် နားထောင်ခဲ့သည်။ ပရော်ဖက်ဆာဖန်ကို မေးခွန်းအချို့မေးဖို့စင်ပေါ်တက်သွားသော ကျောင်းသားအားလုံး မပြီးမချင်း သူမထိုင်ခုံမှ မထခဲ့ပေ။ သူမ ထိုင်နေရာမှ ထွက်သွားပြီး ပရော်ဖက်ဆာ ဖန်ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ရှောင်ချွမ်း တစ်ခုခုမှားနေလို့လား။ " ယွင့်ချန် တက္ကသိုလ်၏ သစ်ပင်များတန်းစီထားသောလမ်းတွင် သူတို့နှစ်ဦးက ပိုင်ချွမ်း အကြောင်းပြောနေရင်း လမ်းလျှောက်လာကြသည်။

"ဆရာ သိတာလား။"

"မမြင်ရရင်တောင် အချိန်ကိုစဉ်းစားကြည့်ရင် မင်းငါ့ကိုပြန်တွေ့ဖို့အချိန်နီးနေပြီလေ" ပါမောက္ခဖန်က ပြောလာသည်။

"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။" မုရှောင်ယ အံ့ဩသွားသည်။

“အော်တစ်ဇင်ရှိတဲ့ လူတွေနဲ့ ပေါင်းသင်းဖို့က မလွယ်ဘူး။ ရှောင်ချွမ်းက ကောင်းမွန်စွာ ပြုပြင်ပြောင်းလဲခံထားရပေမယ့်လည်း သာမန်လူတွေနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ရမယ်ဆို ကွာခြားချက်များစွာ ရှိသေးတယ်။ မင်းနဲ့ ရှောင်ချွမ်း မဆိုထားနဲ့ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ သာမာန်စုံတွဲတွေတောင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အဆင်မပြေကြဘူး” ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ဆက်ပြောလာခဲ့သည်။ "မင်းကမျှော်လင့်ထားတာထက် နောက်ကျမှရောက်လာခဲ့တယ် "

မုရှောင်ယ ခါးသီးစွာ ပြုံးလိုက်သည်။

"ဒါပေမယ့် မင်းဆရာ့ဆီလာတုန်းပဲ ငါအရမ်းပျော်တယ်။" မုရှောင်ယရဲ့ အံ့အားသင့်နေသော မျက်လုံးများကို ကြည့်ပြီး ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ပြုံးပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ အဲ့ဒါက ရှောင်ချွမ်းကို စွန့်လွှတ်ဖို့ မရည်ရွယ်ဘူးဆိုတာ သက်သေပြနေတယ်။ မင်းက ဆရာ့ဆီလာပြီး ရှောင်ချွမ်းကို ပိုကောင်းအောင် ပြောင်းလဲစေချင်တာ ဟုတ်တယ်မလား။ ”

“အင်း” အဲ့ဒါက မုရှောင်ယ တွေးခဲ့တာပဲ။

"လက်ဖက်ရည်သောက်ဖို့ ရာ့ရုံးခန်းကို သွားရအောင် မင်းအတွက် ဆရာဘာလုပ်ပေးနိုင်မလဲ။ " ပရော်ဖက်ဆာဖန်က သက်တောင့်သက်သာရှိစွာ ပြုံးပြီး မုရှောင်ယကို သူ့ရုံးခန်းဆီ ခေါ်သွားသည်။

ရုံးခန်းထဲမှာ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာအကျပ်အတည်းမတိုင်မီနှင့် နောက်ပိုင်းအခြေအနေများကို ပရော်ဖက်ဆာဖန်ကို ပြောပြခဲ့သည်။ ပရော်ဖက်ဆာဖန်က သူမပြောတာကို သေချာနားထောင်သည်။

“ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ အထီးကျန်စိတ်ဝေဒနာရှင်တွေက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လမ်းကြောင်းမှန်ပေါ်ရောက်ပြီး ရပ်တန့်သွားတဲ့အခါ ဒါမှမဟုတ် သူတို့တာဝန်ကျရှုံးတယ်လို့ ထင်ကြတယ် ဒါမှမဟုတ် အချိန်ဘောင်အတွင်း မပြီးမြောက်နိုင်ဘူးဆိုရင် အချိန် ခဏအတွင်းမှာ စိတ်တည်ငြိမ်ဖို့ ခက်ခဲလိမ့်မယ်။” 

"ဒါကြောင့် ရှောင်ချွမ်း မနေ့က စိတ်လှုပ်ရှားသွားတာကို သမီး သိပါတယ် " မုရှောင်ယက ထောက်ပြသည်။

"မဟုတ်ဘူး ဆရာပြောတာကို မင်းနားလည်မှုလွဲနေတာ ။" ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ပြုံးလိုက်သည်။ "မနေ့က ရှောင်ချွမ်း အချိန်မီ အိမ်မပြန်နိုင်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်း သူ့ကို စိတ်တည်ငြိမ်အောင် လုပ်ပေးတယ်"

"အဲဒါမှာ တစ်ခုခု အဆင်မပြေဘူးလား။ " မုရှောင်ယ မေးလိုက်သည်။

"မဟုတ်ဘူး၊ အရမ်းကောင်းတယ်၊ အရမ်းကောင်းတယ်" ပရော်ဖက်ဆာဖန်က နှစ်ကြိမ်ဆက်တိုက် ပြောခဲ့ပြီး သူ၏အသံမှာ အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံကထွက်လာခဲ့သည်။ "ငါက အော်တစ်ဇင်လူနာတွေ အားလုံးနဲ့ပတ်သက်တဲ့အရာအားလုံးကို မသိဘူး ဒါပေမယ့် မနေ့က ရှောင်ချွမ်းကို လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် မင်းခွင့်ပြုလိုက်တယ်"

"လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင်လား။" မုရှောင်ယ အေးခဲသွားသည်။

“ဟုတ်တယ်” ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ပြောလာသည်။ " အော်တစ်ဇင်တွေက ဖန်ဖုံးတစ်ခုလိုမျိုး ဆရာတို့အမြဲထင်ခဲ့တယ်။ အော်တစ်ဇင်လူနာတွေကို သာမန်လူများနဲ့ ပိုင်းခြားထားပေမယ့် ဒီဖန်အဖုံးကို ဖောက်ထွင်းပြီး ချောမွေ့စွာ ပြောဆိုဆက်ဆံနိုင်တဲ့အခါမှာတော့ အော်တစ်ဇင်လူနာတွေနဲ့ သာမန်လူတွေကြား ကွာခြားမှု သိပ်မရှိတော့ဘူး။ သီအိုရီအရ၊ သာမန်လူတွေလုပ်နိုင်တာကို သူတို့လည်း လုပ်နိုင်တယ်။”

“အခြေအနေကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းပုံက အရမ်းအောင်မြင်တဲ့ အခြေအနေပဲ ရှောင်ချွမ်း အိမ်ကို အချိန်မီမလာနိုင်သောအခါမှာ မင်းက သူ့ကိုရှာဖို့ အစပျိုးလုပ်ဆောင်ကမ်းလှမ်းခဲ့ပြီး နားလည်လက်ခံပြီးနောက်မှာ သူ ငြိမ်သက်သွားခဲ့တယ်။ သို့ပေမယ့်၊ ဒါက မင်းရဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ ဆက်သွယ်မှုစွမ်းရည်နဲ့ ရှောင်ချွမ်းရဲ့ ပြောဆိုဆက်ဆံမှုကို မြင့်မားစွာလက်ခံမှုကြောင့်ပဲ။ ထိုအချိန်မှာ မင်းက သူ့ပြဿနာတစ်ခုကို ဖြေရှင်းဖို့ နောက်ထပ်ဖြစ်နိုင်ချေရှိနေကြောင်း ရှောင်ချွမ်းကို သဘောပေါက်စေခဲ့တယ်။ ၎င်းက သာမန်လူများအတွက် တူညီသောအသိဥာဏ်နှင့် နီးပါးတူညီပြီး အထီးကျန်ဝေဒနာရှင်တွေ၊ အထူးသဖြင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာလုပ်ဆောင်ခြင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာများရှိသူများအတွက် အထူးခက်ခဲတယ်။ ဒါကို ရှောင်ချွမ်းက အမှီအခိုကင်းစွာ နားလည်အောင် လုပ်နိုင်ရင် သူက လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း သင်ယူလာလိမ့်မယ်။ ”

"မိမိကိုယ်ကို သတိရှိခြင်း။ သမီးဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။" မုရှောင်ယ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။

“စိတ်မပူပါနဲ့။ သိပ်စိတ်ဖိစီးမနေနဲ့။ ဆက်ဆံရေးကောင်းဖို့ပဲ လိုတယ်မဟုတ်လား။” ပရော်ဖက်ဆာ ဖန်က ပြုံးပြီး နှစ်သိမ့်ပေးသည်။ "ဒါဆို မင်းအခု ကောင်းကောင်းအလုပ် လုပ်ပြီးပြီ၊ မင်း သူနဲ့ ဒီလိုနေနေသရွေ့ သူ့သဘာဝအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖွံ့ဖြိုးလာလိမ့်မယ်။”

"သမီးသိပြီ။ သမီးလုပ်မယ် " မုရှောင်ယ ကတိပေးခဲ့သည်။

"ရှောင်ချွမ်း အကြောင်းပြောပြီးရင် မင်းအကြောင်းပြောကြရအောင်။" ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ရုတ်တရက် ပြောလာသည်။

"ကျွန်မလား။" မုရှောင်ယ အေးခဲသွားသည်။

"တကယ်တော့၊ အထီးကျန်ဝေဒနာရှင်တွေရဲ့ မိသားစုဝင်တွေက ဒီလိုအခြေအနေတွေမှာ အထီးကျန်ဝေဒနာရှင်တွေထက် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အကြံဉာဏ်ပေးဖို့ ပိုလိုအပ်တယ်" ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ပြောလာသည်။ “တကယ်တော့ အထီးကျန်ဆန်သူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာမှာ နေနိုင်တယ်၊ ဖိအားတွေ မခံစားရဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့ရဲ့ မိသားစုဝင်တွေအပေါ် ဖိအားတွေက ရှိနေဆဲပဲ။ ကျွမ်းကျင်သောအိမ် ၈ မှာ မိဘ ထက်ဝက်ကျော်က ၎င်းတို့၏ကလေးများအတွက် ပြန်လည်ထူထောင်ရေးဆိုင်ရာ ကုသမှုကို နှစ်စဉ် စွန့်လွှတ်ကြတယ်။ ရံဖန်ရံခါမှာ အချို့သောမိဘတွေက ကျွမ်းကျင်သောစက်ရုံတစ်ခုရဲ့ တံခါးမှာ သူတို့ကလေးတွေကို အော်တစ်ဇင်ရောဂါနဲ့ ထားခဲ့တယ်”

"ကျွန်မ လက်မလျှော့ချင်ဘူး။" မုရှောင်ယက ကမန်းကတန်း ရှင်းပြသည်။

“စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့။ မင်းကိုပြောပြချင်တာက မင်းပင်ပန်းတယ် ဝမ်းနည်းတယ်၊ မင်းအရှုံးမပေးချင်ရင်တောင် ဒါကပုံမှန်ပါပဲ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အရမ်းမရက်စက်နဲ့၊ ဖိအားတွေအရမ်းမပေးနဲ့။ မင်းစကားပြောချင်ရင် ငါ့နေရာကို အချိန်မရွေးလာလို့ရတယ်" ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ပြောလိုက်သည်။

မုရှောင်ယက ပရော်ဖက်ဆာဖန်ရဲ့ စကားနောက်ကွယ်က အဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်ခဲ့သည်။ ပရော်ဖက်ဆာဖန်က ပိုင်ချွမ်းကို လက်မလွှတ်နိုင်သော ကြီးမားသော စက်ဝိုင်းကြီးထဲတွင် ပိတ်မိနေမည်ကို စိုးရိမ်နေပြီး အဲ့ဒါက သူ့အတွက် တာဝန်ရှိသည်။ သူမက ဤကိုယ်ကျင့်တရားမျိုးဖြင့် ဖယ်ထုတ်ခံရပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဤကဲ့သို့သော ဖိအားကြောင့် နှိပ်စက်ခံခဲ့ရသည်။ သူမသည် ယနေ့တွင် စိတ်အခြေအနေမကောင်းကြောင်း သူမြင်နိုင်ပြီး ထိုဖိအားများကို သက်သာစေရန်အတွက် သူမအား အကြံဉာဏ်ပေးနေသည်။

ဒါပေမယ့် သူမ အကျင့်ကြောင့် သူမက ဘယ်နေရာမှာ ပြန်ပေးဆွဲခံရမှာလဲ။ သူမက မြင့်မြတ်သော စိတ်ဓာတ်များ ရှိသည်ဟုပင် တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ပါ။ သို့ဆိုလျှင်၊ သူမအရင်ဘဝက ပိုင်ချွမ်းရဲ့ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းမှုကို လက်ခံခဲ့ပေလိမ့်မည်။

အခု သူမလုပ်နေတာက သူမလုပ်ချင်နေလို့ဖြစ်သည်။

အကျင့်ကောင်းတာ ဒါမှမဟုတ် တာဝန်နှင့် ဘာမှမဆိုင်ပါ။

သူမက ပိုင်ချွမ်း မရှိသောကမ္ဘာတစ်ခုကို တွေ့ကြုံခံစားခဲ့ရပြီး ၎င်းကို တောင့်တခြင်းမရှိပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သူမသည် ပစ္စုပ္ပန်ကို ပိုမြတ်နိုးသည်။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ပါမောက္ခဖန် ဆရာဆိုလိုတာကို နားလည်ပါတယ်။ သမီး အထဲမှာ ပိတ်မိနေမှာ မဟုတ်ပါဘူး" မုရှောင်ယ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။

ပျော်ရွှင်မှုပဲဖြစ်ဖြစ် ဝမ်းနည်းမှုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ပိုင်ချွမ်းနဲ့ အတူ ဖြတ်သန်းဖို့ ဆန္ဒရှိတဲ့ အနာဂတ်ပဲ။ သူမဘဝက တိုတောင်းလွန်းသည်။ ဘယ်လိုလုပ် လွယ်လွယ်နဲ့ စွန့်လွှတ်နိုင်မလဲ။

............

Author’s Notes:

ပြဇာတ်ငယ်လေး

ပိုင်ချွမ်း ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ သူက ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး ကောင်းကောင်းမတတ်ဘဲ တခါတရံ သူ့အဖွားကို ငိုအောင်လုပ်သည်။

ရှောင်ယလေးက ဖွားဖွားပိုင် ငိုသည်ကို တစ်နေ့တွင် မြင်ပြီး စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် မမေးဖို့မတက်နိုင်ပေ။

ရှောင်ယလေး : အဖွား၊ ဘာလို့ငိုနေတာလဲ။

ဖွားဖွားပိုင် : အဖွားအဆင်ပြေပါတယ်၊ အဖွား နည်းနည်းပင်ပန်းနေလို့။

ရှောင်ယလေး: အစ်ကိုပိုင်ချွမ်းကို စိတ်ဆိုးနေတာလား။

ဖွားဖွားပိုင် : ဟုတ်တယ် အဖွားအရမ်းဒေါသထွက်ပြီး သူ့ကို ပစ်ထုတ်ပစ်ချင်နေတာ။

ရှောင်ယလေး: အဖွား၊ အဲဒါ အလုပ်မဖြစ်ဘူး။ သားသမီးတွေ မှားတဲ့အခါ သင်ပေးလို့ရပေမယ့် စွန့်ပစ်လို့ မရဘူးလို့ အမေက ပြောတယ်။

ဖွားဖွားပိုင် : မင်းအစ်ကို ပိုင်ချွမ်းက ယသင်ပေးရတာ အရမ်းခက်တယ်။

ရှောင်ယလေး : သမီး သူ့ကို စကားပြောလာအောင် ကူညီပေးမယ်။

နောက်တော့ ရှောင်ယလေးက စာကျက်ဖို့ ပြေးသွားပြီး ပိုင်ချွမ်း နဲ့ တစ်နေကုန် စကားပြောတယ်။ သူ့ကို စာမျက်နှာတွေကို လှန်ခွင့်မပေးဘူး။

ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်လေး ပိုင်ချွမ်းက သူ့စာအုပ်ကို မဖတ်နိုင်ဘဲ နေ့ခင်းဘက်မှာ အရိုက်ခံရသလို စိတ်ဓာတ်ကျသွားခဲ့သည်။

ထို့ကြောင့် ဖွားဖွားပိုင် သိသိသာသာကို စိတ်ဓာတ်ကျတာ ပျောက်ကင်းသွားသည်။