အပိုင်း ၆၈

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၆၈; ကုသနိုင်ခြင်းမရှိပါ။

ခိုင်ခံ့သောလက်မောင်းသည် နက်မှောင်သော စာရွက်များပေါ်တွင် အလျားလိုက်ချထားပြီးနောက်၊ ရင်းနှီးသောနွေးထွေးမှုကို အချည်းနှီးရှာဖွေလိုက်ရာ နေရာလွတ်က ပိုင်ချွမ်းကို ချက်ချင်းနိုးထစေခဲ့သည်။

ရှောင်ယလား။

ပိုင်ချွမ်း ကုတင်ပေါ်ကနေ ခုန်ဆင်းပြီး အိပ်ခန်းထဲက ခြေဗလာနဲ့ ပြေးထွက်လာသည်။ သူက ရေချိုးခန်းနှင့် အဝတ်ခန်းထဲ အမြန်ရှာသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ သူသည် သူ၏စိုးရိမ်ပူပန်မှုကို လျော့ပါးမသွားမီ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် မုရှောင်ယရဲ့ ပုံရိပ်ကိုတွေ့ခဲ့ရသည်။

သူမ မနက်စာ ချက်နေတယ်။

ပိုင်ချွမ်းက မသိစိတ်က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်မိသည်။

ဒီနေ့ မုရှောင်ယ နိုးတာက ပိုင်ချွမ်းထက်စောသည်။ ထမင်းပေါင်းအိုးထဲမှာ ယာဂုပြုတ်၊ ကြက်ဥကြော်၊ ဆလပ်သုတ်တယ်။ ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ ပန်းကန်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်ခါနီးမှာ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ပိုင်ချွမ်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"ရှင် နိုးပြီလား။" မုရှောင်ယက ပြုံးပြီး သူမလက်ထဲက ပန်းကန်ပြားကို ပိုင်ချွမ်းဆီ ကောင်တာဖြတ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။ "ဒါကို ဟိုမှာထား"

ပိုင်ချွမ်းက အမြန်လှမ်းပြီး ပန်းကန်ကို ယူလိုက်သာ်။ မုရှောင်ယက ကျန်ပန်းကန်များကို သယ်ဆောင်ရင်း ကောင်တာအနောက်မှ ထွက်လာခဲ့ပြီး ပိုင်ချွမ်းက ဘာလို့ ဒီနေ့မနက် မပြေးတာလဲ မေးမယ့်အချိန်တွင် ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ခြေဗလာကို မြင်လိုက်ရသည်။ " ရှင်က ဘာလို့ ဖိနပ်မစီးတာလဲ။”

ပိုင်ချွမ်းက သူ့ခြေထောက်တွေကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ခြေချောင်းတွေကို မသိစိတ်က ရွှေ့ထားသလိုပဲ၊ ဒီအချိန်မှ သူဖိနပ်မစီးထားတာကို သူသတိထားမိသလိုပဲ။ "ငါနိုးလာပြီး မင်းကိုမတွေ့ဘူး"

“ဒီနေ့ စောစောနိုးတယ်။ ဘာလဲ။ ရှင် ကျွန်မကိုမတွေ့တော့ ကျွန်မထွက်ပြေးသွားပြီလို့ ရှင်ထင်နေတာလား။" မုရှောင်ယ ရယ်လိုက်သည်။

“အင်း” ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး တွေးမိလိုက်သည်။ ' သူတကယ်ခံစားခဲ့ရတယ် '

“…” မုရှောင်ယက အေးခဲသွားကာ ပန်းကန်ပြားကိုထမင်းစားပွဲပေါ်တင်ပြီး အံကြိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ရှင်ဘယ်လိုထင်တာလဲ။”

"မင်း... မနေ့က အရမ်းထူးဆန်းနေတယ်... အဝေးတစ်နေရာကို သွားတော့မယ့်ပုံမျိုး " ပိုင်ချွမ်းက ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိဘူး။ မနေ့က မုရှောင်ယ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး ငိုနေရုံကလွဲလို့ ဘာမှပြန်မပြောဖြစ်ပေမဲ့ သူကတော့ ဒီပုံစံအတိုင်း ခံစားလိုက်ရသည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့ ကျွန်မထွက်မပြေးဘူး" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း အလွန်အကဲဆတ်လိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားမိပေ။ မနေ့က သူမဝမ်းကွဲ လင်းဟန့်ရဲ့ ရောဂါကြောင့် သူမစိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ဘူး။ သူမသေပြီးရင် ဖြစ်လာမယ့်အရာတွေကို တွေးတောရင်း စိတ်တွေ ကမောက်ကမ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ချွမ်း ခံစားရလိမ့်မယ်လို့ သူမ မမျှော်လင့်ထားဘူး။

ပိုင်ချွမ်းက အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်သွားပြီး သူ့ဖိနပ်တစ်ရံကို ၀တ်လိုက်ကာ သူက ရှားရှားပါးပါး မနက်မိုးလင်းလို့ သွားပြေးမယ့်အစား ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်ပြီး မုရှောင်ယကို ခဏလောက် စိုက်ကြည့်နေသည်။ မုရှောင်ယရဲ့ အာမခံချက်သည် မလုံလောက်ဘူးဟု သူခံစားမိသကဲ့သို့ ၎င်းကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ စစ်ဆေးရန် လိုအပ်သည်။

"မြန်မြန်စား၊ ပြီးရင် ဆေးရုံသွားရမယ်"မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကိုပြောလိုက်သည်။ "ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့၊ ကျွန်မတို့ အိမ်မပြန်ဘဲ ဒီနေ့ ညစာမစားတာကို ပါးနဲ့မားကို ပြောရမယ်"

"အစ်ကို့ကို ခေါ်လိုက်မယ်" ပိုင်ချွမ်းက ရုတ်တရက် ပြောလိုက်သည်။

"ဒီနေ့ ကျွန်မတို့မပြန်တော့ဘူးလို့ အစ်ကို့ကို ဖုန်းဆက်မှာလား။"

"မဟုတ်ဘူး အစ်ကို့ကို ဆရာဝန်ရှာခိုင်းမယ်" ပိုင်ချွမ်းက ရှင်းပြလာသည်။ “ဝမ်းကွဲကို ကုသဖို့ အကောင်းဆုံး ဆရာဝန်ကို ရှာခိုင်းမယ် ”

"ဝမ်းကွဲအတွက် ဆရာဝန်ရှာခိုင်းတာလား။ " မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို အံ့အားသင့်စွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။

“အင်. ဝမ်းကွဲ သက်သာလာတဲ့အခါ မင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်တော့ဘူး" ပိုင်ချွမ်းက လေးလေးနက်နက် ပြောသည်။

"ရှောင်ချွမ်း... ကျေးဇူးတင်ပါတယ်" ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ မုရှောင်ယက မကုသနိုင်တဲ့အကြောင်း ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ပိုင်ချွမ်းကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြဖို့ ကြက်ဥတစ်လုံးသာ ခွာလိုက်သည်။

မနေ့က တုန်လှုပ် ချောက်ချား လွန်းသွားသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမ စိတ်တွေ ပြိုပျက် သွားပြီး ချုပ်တည်း မှု ပျောက်ကွယ်သွားသည့် အထိဖြစ်ပြီး သူမလည်း မကြာခင် သေတော့မည်ဟု တွေးလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့သည်။ မုရှောင်ယရဲ့ သန်မာတဲ့အပြုံးနဲ့ သေခြင်းဆီဦးတည်နေမှုက လင်းဟန့် စတင်ထွက်ပေါ်လာချိန်တွင် သူမ၏ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြင်ဆင်မှု အားလုံးက ပြိုလဲသွားသည်။

သို့သော် သူမ၏ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြိုလဲပြီးနောက် ကောင်းသည့် အကျိုးကျေးဇူးများ ရှိခဲ့သည်။ အနည်းဆုံး မနက်ခင်း နိုးလာသောအခါတွင် မုရှောင်ယက များစွာ တွေးတောမိကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။ ၎င်းသည် သူမ၏ယခင်ပြင်းထန်သောဟန်ဆောင်မှုမဟုတ်သော်လည်း ဤကြမ်းတမ်းသောဉာဏ်အလင်းပြီးနောက် လျစ်လျူရှုခြင်းတစ်မျိုးဖြစ်သည်။

ပန်းကန်လုံးထဲက ကြက်ဥတွေကို ကြည့်လိုက်ပြီး ပိုင်ချွမ်းက သူ့ရဲ့ ရှောင်ယ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်နေပြီဆိုတာ သေချာသွားတာကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေကို ကျေနပ်စွာ မှိတ်ထားလိုက်သည်။

ရိုးရှင်းသော နံနက်စာစားပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းနဲ့အတူ ဆေးရုံယူသွားရန် အပူခံထမင်းဘူးထဲတွင် ဂျုံယာဂုနှင့် အရံဟင်းလျာအချို့ကို ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ သူမက လိမ်လိန်ကို ကျွေးဖို့ ကလေးများ၏ လူနာခန်းဘက် ဦးစွာသွားခဲ့သည်။ ကျောက်ချီက သူ့သမီးကို ပြုစုရန် အချိန်မရှိခဲ့ဘဲ လိန်လိန်က သူမ၏ မိဘများကို အချိန်အတော်ကြာ မတွေ့ခဲ့ရသောကြောင့် ယခုအချိန်တွင် သူမ ဒေါသတကြီး နှုတ်ခမ်းစူနေလေသည်။

"ပါပါးနဲ့ မာမား ဘယ်မှာလဲ။" ယာဂုတစ်ဇွန်းစားပြီးနောက်မှာ လိန်လိန်က စိတ်မချမ်းသာစွာဖြင့် မေးလိုက်သည်။

“ရုတ်တရက် လုပ်စရာရှိလို့ အိမ်ကို အရင်သွားကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အန်တီက လိန်လိန်ကို ဂရုစိုက်ခွင့်ပြုနော် " မုရှောင်ယက ပြောလိုက်သည်။ "သမီးနေကောင်းလာတဲ့အခါ အန်တီ့အိမ်မှာ ရက်အနည်းငယ်လောက်နေပြီး ပါးက မင်းကိုလာခေါ်တဲ့အထိ စောင့်လို့ရတယ်"

"ပါးနဲ့မားက အချိန်အတော်ကြာသွားရမှာလား" လိန်လိန်က မေးသည်။

"အင်း၊ အချိန်နည်းနည်းတော့ ကြာနိုင်တယ်၊ လိန်လိန် မကြောက်နဲ့နော် "

“မကြောက်ဘူး။ ပါပါးက အလုပ်တွေနဲ့ အမြဲတစေ အလုပ်ရှုပ်ပြီး အိမ်နဲ့ တစ်လလောက်ခွဲနေရတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် မာမားက သမီးကို အချိန်အကြာကြီး မထားခဲ့ဘူး။ မာမား သမီးကို ခေါ်မှာလား” လိန်လိန်က မေးသည်။

"မင်းအမေက အားလပ်ချိန်ရောက်တဲ့အထိစောင့်လိုက် သူမ သမီးမင်းကိုဖုန်းဆက်လိမ့်မယိ " မုရှောင်ယက ချော့လိုက်သည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် လိန်လိန်က ဆေးရုံမှ ဆင်းခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက လိန်လိန် ဆေးရုံကဆင်းဖို့ ကူညီပေးခဲ့ပြီး ကလေးကို သူမ၏ မိဘအိမ်သို့ ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ မုရှောင်ယက သူမကိုယ်တိုင် ဂရုစိုက်ဖို့ စဉ်းစားထားပေမယ့် ပိုင်ချွမ်းက မလိမ်တတ်တာကြောင့် အမှန်တရားကို မကြာခင် ဒါမှမဟုတ် နောက်ပိုင်းမှာ ထုတ်ဖော်သွားမှာကို ကြောက်တဲ့အတွက်ကြောင့် ကလေးကို သူမမိဘအိမ်ကိုသာ ပို့နိုင်ခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ရက်အတွင်း နိုင်ငံတစ်ဝှမ်းမှ ဆရာဝန်များနှင့် ကျွမ်းကျင်သူများ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် အပြေးအလွှား ရောက်လာကြသည်။ တစ်ပတ်ကျော်ကြာ အရေးပေါ် ကုသမှုများနှင့် ဆွေးနွေးမှုများ ပြုလုပ်ပြီးနောက်တွင် လင်းဟန့်၏ ရောဂါအကြောင်းအရင်းကို အတည်ပြုနိုင်ခဲ့သည်။

"မျိုးရိုးဗီဇရောဂါလား။" မုရှောင်ယကလွဲပြီး ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ခန်းရှိလူတိုင်း အံ့သြသွားကြသည်။

“ဟုတ်တယ် ” ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က လင်းဟန့်၏ တာဝန်ကျဆရာဝန်ဖြစ်ပြီး သူမ၏ အတိတ်ဘဝက မုရှောင်ယကို တာဝန်ယူသော ဆရာဝန်ဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သည့် သုံးရက်ခန့်က အမေရိကန်မှ ပြန်လာခဲ့ပြီး မပြန်လာမီတွင် သူသည် ထိုနေရာတွင် လေ့လာရေးဖလှယ်မှုတစ်ခု ပြုလုပ်နေသေးသည်။

“မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ သူတို့မိသားစုမှာ မျိုးရိုးဗီဇရောဂါရှိတယ်လို့ လင်းဟန့် ပြောတာကို ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မကြားဖူးဘူး” ကျောက်ချီက မကျေမနပ် ပြန်ပြောသည်။

“ဒါဟာ အလွန်ရှားပါးပြီး ရုတ်တရက် မျိုးရိုးလိုက်ရောဂါတစ်ခုပါ။ ရောဂါမစတင်မီ လူနာအခြေအနေက သာမန်လူတစ်ဦးနှင့် အတူတူဖြစ်ပြီး သူမက ဆေးရုံကို သွားရောက်စစ်ဆေးမယ်ဆိုရင်လည်း မူမမှန်မှုတစ်စုံတစ်ရာကို တွေ့ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။ တစ်နည်းပြောရရင် သူမဖျားမနာသရွေ့တော့ သူမက လုံးဝကျန်းမာတဲ့လူတစ်ယောက်ပဲ" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ဆက်ပြောလာသည်။

“ဒီရောဂါဖြစ်ပွားမှု အလွန်နည်းတယ်၊ အထူးအကြောင်းအရင်းတွေကြောင့် အမျိုးသမီးတွေမှာ ပိုအဖြစ်များတယ်။ အမျိုးသမီးတွေ အိမ်ထောင်ကျပြီး မျိုးဆက် နှစ်ခု ဒါမှမဟုတ် 3 ခု နောက်ပိုင်းမှာသာ စတင်ပေါ်ပေါက်လာတာကြောင့် လူအနည်းငယ်သာ ဤမျိုးရိုးလိုက်ရောဂါနဲ့ ပေါင်းသင်းမိသည်မှာ သဘာဝကျသောကြောင့် မိသားစုအတွက် အရေးပါအရာရောက်ဖို့ ခက်ခဲတယ်”

"ဘယ်လိုရောဂါမျိုးလဲ ဂရုမစိုက်ဘူး ဒေါက်တာ ကျေးဇူးပြုပြီး ပျောက်ကင်းအောင် ကုသပေးနိုင်မလား။" ကျောက်ချီက မေးသည်။

"တောင်းပန်ပါတယ်" ပရော်ဖက်ဆာရုန်က သက်ပြင်းချရင်း ပြောလာသည်။ “ဒီရောဂါက နက်နဲလွန်းတယ်၊ ကြိုပြီးရှာတွေ့ဖို့ နည်းလမ်းမရှိတော့ဘူး၊ နောက်ပြီး ရောဂါဖြစ်ပွားမှုက ရုတ်တရက်ကြီး၊ ကုသဖို့ နောက်ကျသွားပြီ။ ဒါကို ထိန်းသိမ်းဖို့ ကျွန်တော်တို့ အစွမ်းကုန် ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် လူနာရဲ့ အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေ ကျဆင်းနေဆဲဖြစ်ပြီး မကြာခင်မှာ နှလုံးရောဂါ ခံစားရတော့မှာ ”

ကျောက်ချီက နောက်ပိုင်းတွင် စကားများ ထပ်မံမကြားရတော့ပေ။ ဤအချိန်တွင် အရပ်ရှည်သော အမျိုးသား၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ပြိုပျက်နေပြီး တစ်ပတ်ကြာ ဂရုမစိုက်သော သူ့မျက်နှာမှ အနီရောင် မျက်လုံးတစ်စုံကိုသာ မြင်နေရသည်။

“ဘယ်လောက်ကြာဦးမှလဲ…” စကားလုံးနှစ်လုံးက ကျောက်ချီရဲ့ ခွန်အားအားလုံးကို ကုန်ဆုံးလုနီးပါးဖြစ်သွားပုံရသည်။

“အနည်းဆုံး...ငါးရက်” သူပြောခဲ့တာတွေက ရက်စက်လွန်းတာကို သတိပြုမိပြီး ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ထပ်ပြောလာသည်။ “အလယ်မှာ လူနာက နိုးထဖို့ အခွင့်အရေးရှိတယ်၊ မင်း…”

"ငါနားလည်တယ် " ကျောက်ချီက ဆက်မမေးတော့ပါ။ သူသည် ခန္ဓာကိုယ် ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ တိုင်ပင်ခန်းမှ ထွက်လာခဲ့ပြီး ဇနီးဖြစ်သူ၏ အခန်းဆီသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။

မုရှောင်ယနဲ့ သူမအဖေက သူ့နောက်ကို အလျင်စလို လိုက်လာရင်း လူနှစ်ယောက်က အဝေးကနေ လှမ်းကြည့်ရင်း အိမ်မှာရှိနေတဲ့ လိန်လိန် အကြောင်း တွေးနေရင်းနဲ့ ခဏတာ စိတ်တွေ ပျက်ယွင်းသွားသလိုပဲ။ “ဒီလိုလူကောင်းတွေ ရုတ်တရတ် ဘာဖြစ်သွားတာလဲ…”

"ဟုတ်တယ် ရုတ်တရက် ဘာလို့ ဒီလိုဖြစ်လာတာလဲ။" မုရှောင်ယကလည်း ဒါကို ရှောင်နိုင်ရင် ဒီရောဂါကို ဘယ်သူရချင်မှာလဲလို့ မေးချင်သည်။

ထိုအချိန်တွင် မုရော့ကျုံးရဲ့ ဖုန်းက ရုတ်တရက် မြည်လာသဖြင့် ကျောင်းပြန်တက်ရန် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူက ရှောင်ယကို ပြောလာသည်။ "ကျောင်းကခေါ်နေပြီ ပါး သွားရမယ်၊ သမီးဆေးရုံမှာ မင်းရဲ့ခဲအိုကို ဂရုစိုက်ပါ"

“အင်း” မုရှောင်ယ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

မုရော့ကျုံးက သက်ပြင်းချကာ နှုတ်မဆက်ဘဲ နေရာမှ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

သူမအဖေ ထွက်သွားပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယက ဆက်မရပ်နေခဲ့ပေ။ သူမက လမ်းလျှောက်သွားရင်း ကျောက်ချီအနားမှာ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ကို နှစ်သိမ့်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။ "ဝမ်းကွဲ... မင်းကို ဒီလိုမျိုး မဖြစ်စေချင်ဘူး" 

မုရှောင်ယက သူမသည် ဤဝါကျကိုပြောရန် အရည်အချင်းပြည့်မီသည်ဟု ခံစားမိသည်။ အခြားဖိနပ်ကိုစီးကာ သူမသည် ထိုနေရာတွင် လဲလျောင်းနေပါက၊ ပိုင်ချွမ်းကိုလည်း ကျောက်ချီကဲ့သို့ မဖြစ်စေချင်ပေ။

"လင်းဟန့် နိုးလာနိုင်တယ်လို့ ဆရာဝန်က ပြောခဲ့တာ မဟုတ်လား။" ကျောက်ချီက ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ်”

"ဒါဆို သူ့ကို ခဏလောက် စောင့်ကြည့်ဖို့ ကူညီပေးနိုင်မလား။ သပ်ရပ်အောင်လုပ်ဖို့ ဟိုတယ်ကို ပြန်သွားချင်တယ်၊ သူ့ကို ဒီလိုပုံစံနဲ့ တွေ့ခွင့်မပေးနိုင်ဘူး ” ကျောက်ချီက သူ့မုတ်ဆိတ်မွေးကို လက်နှင့်ထိလိုက်ရာ ကြီးမားပြီး ကြမ်းကြုတ်သောလူသည် သူ့အသွင်အပြင်ကို ရုတ်တရက် ဂရုမစိုက်တော့ပေ။ "မုတ်ဆိတ်ရိတ်ရင် ဆယ်နှစ်လောက် ပိုငယ်တယ်လို့ အမြဲပြောခဲ့တယ်၊ ငါက သူနဲ့ လိုက်ဖက်တယ်လို့ မြင်နိုင်တယ်"

"အိုကေ ဝမ်းကွဲ နိုးလာရင် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်" မုရှောင်ယက ကျောက်ချီရဲ့ အမူအရာကို မကြည့်ရဲပေ။

ကျောက်ချီက ကျေးဇူးတင်စကားဆိုကာ ကုတင်ပေါ်မှ သတိပြန်မရသေးတဲ့ သူ့ဇနီးကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ဆေးရုံမှ အမြန်ထွက်သွားခဲ့သည်။ သူ့လှုပ်ရှားမှုတွေ အရမ်းနှေးနေရင် သူ့မိန်းမ နိုးလာမှာကို စိုးရွံ့နေပုံရပြီး ဆေးရုံကထွက်ပြီး ပြန်သွားတဲ့အချိန် ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲပြီး မုတ်ဆိတ်မွေးကို ရိတ်တာ စုစုပေါင်း နာရီဝက်ပဲ ကြာသည်။ 

မုတ်ဆိတ်မွေးထူထူမရှိရင် အဲဒီလူက မတူတဲ့လူဖြစ်ပုံရသည်။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့် တည်ကြည်သော ဟန်ပန်အမူအရာသည် ထိုနေရာတွင် ရှိနေဆဲဖြစ်သော်လည်း တာ်တင်းတဲ့ ရုပ်ရည်ရှိသည်။ လင်းဟန့်ပြောသလိုပဲ သူနဲ့ တော်တော်လိုက်ဖက်သည်။

"ငါ မင်းကို ဒုက္ခပေးပြီ" ကျောက်ချီက လူနာခန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ မုရှောင်ယကို ကျေးဇူးတင်လာသည်။

မုရှောင်ယ သူမအကူအညီမလိုအပ်တော့မှန်းသိ၍ ခေါင်းညိတ်ပြီး လှည့်ထွက်သွားကာ ကျောက်ချီနဲ့ လင်းဟန့်တို့နှစ်ယောက်တည်းအတွက် နေရာလွတ်ထားခဲ့သည်။

ပြန်လည်မွေးဖွားပြီးနောက် မုရှောင်ယက သူမရောဂါအကြောင်း တိုင်ပင်ဆွေးနွေးရန် ဆရာဝန်ကိုပြောဖို့ မစဉ်းစားခဲ့ပေမယ့် ယခုအချိန်တွင် ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ပြောကြားခဲ့သည့်အတိုင်း ရောဂါမဖြစ်ပွားမီတွင် လုံးဝသိရှိနိုင်ခြင်းမရှိပေ။ ထို့အပြင်၊ သူမတွင် သက်သေအဖြစ် သင့်လျော်သော ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ မှတ်တမ်းများ မရှိသောကြောင့် သူမ ဆေးရုံသို့ သွားရောက် စစ်ဆေးမည်ဆိုပါက ရလဒ်သည် ပုံမှန်သာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူမ အတင်းအကြပ်တောင်းဆိုပါက၊ သူမမှာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာရှိနေတယ်လို့ ဆရာဝန်က ထင်ကောင်းထင်ပါလိမ့်မည်။

ဒါပေမယ့် အခုကွာခြားတာက သူ့ဝမ်းကွဲရဲ့ ပထမဆုံးကိစ္စနဲ့ သူမနေမကောင်းဖြစ်နိုင်ခြေရှိသည်။ သို့သော် သူမကိုယ်တိုင် စုံစမ်းမေးမြန်းရန် ရရှိသော ဤအခွင့်အရေးသည် သူမဝမ်းကွဲဘဝကို လဲလှယ်အသုံးပြုခဲ့ရသည်...

မုရှောင်ယက ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်၏ ရုံးခန်းအပြင်ဘက်တွင် ရပ်နေကာ ဝင်ရန်တုံ့ဆိုင်းနေသေးချိန်တွင် အတွင်းမှတံခါးသည် ရုတ်တရက်ပွင့်သွားခဲ့သည်။

"ဒုတိယသခင်မလေး " လုရန်က မုရှောင်ယကို တွေ့တော့ ခဏလောက် အေးခဲသွားပြီး ပြောလာသည်။ “မင်း အခြေအနေအကြောင်း ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကို မေးဖို့ လာနေတာလား။”

"လက်ထောက် လု ရှင်ဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ။ " လုရန်ကို မြင်လိုက်ရတော့ မုရှောင်ယက အံ့သြသွားသည်။ လုရန်က ပိုင်ကျန့်ရဲ့ လက်ထောက်ဖြစ်ပြီး ဒီအချိန်မှာ သူဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ။

"အိုး၊ ငါက ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကို တစ်ခုခု ပေးချင်လို့ပါ" လုရန်က ပြန်ဖြေသည်။

“ရှင်…” မုရှောင်ယက လျင်မြန်စွာ တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။ “ပါမောက္ခ ရုန်ကို အစ်ကိုက ဖိတ်ကြားခဲ့တာ ဟုတ်တယ်မလား။”

“ဟုတ်ပါတယ်” လုရန်က ဘာမှ ဖုံးကွယ်မထားဘူး။ ပိုင်ကျန့်ကြောင့်သာမဟုတ်ရင်၊ US မှာ လေ့လာရေး ဖလှယ်ဖို့ တစ်နှစ်ခွဲကြာ ညှိနှိုင်းစီစဉ်ထားတဲ့ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က တရုတ်နိုင်ငံကို ရုတ်တရက် ပြန်လာမှာလား။

“ဒုတိယသခင်မလေး ကျေးဇူးပြုပြီး ဝင်ပါ၊ ကျွန်တော့်မှာ လုပ်စရာကိစ္စများ ရှိပါသေးတယ်။ အခုတော့ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး အဲ့ဒါ …” လုရန်က အခြေအနေအကြောင်း ခဏတာမျှတွေးပြီးနောက် တုံ့ဆိုင်းသွားကာ မကူညီနိုင်ဘဲ နှိစ်သိမ့်လိုက်သည်။ “မင်း… ကျေးဇူးပြုပြီး သိပ်ဝမ်းမနည်းပါနဲ့”

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် " မုရှောင်ယက ပြောလိုက်သည်။ ရုံးခန်းတံခါးကို မတွန်းခင် လုရန် ထွက်သွားတာကို သူမစောင့်နေသည်။

ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က မုရှောင်ယကို မှတ်မိသည်၊ သူမဝင်လာသောအခါတွင် သူက ချက်ချင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ မေးလာသည်။ "လူနာနိုးပြီလား။" 

"မနိုးသေးဘူး " မုရှောင်ယက ပြောလိုက်တယ် "ကျွန်မက ပရော်ဖက်ဆာကို မေးစရာမေးခွန်းတွေရှိလို့ပါ "

"အာ ဒါဆို ထိုင်ပါ" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က မုရှောင်ယကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။

"ပါမောက္ခ ရုန် ကျွန်မ လင်းဟန့်ရဲ့ဝမ်းကွဲပါ " မုရှောင်ယက မေးလိုက်သည်။ "ဒီရောဂါက အမျိုးသမီးတွေမှာ ဖြစ်နိုင်ခြေများတယ်လို့ ပြောတယ်၊ ဒါကြောင့် ကျွန်မမေးချင်တယ်..."

"ဒီရောဂါရနိုင်လားလို့ မေးချင်တာလား။" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က မုရှောင်ယ လာမယသည့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ခန့်မှန်းခဲ့သည်။

“ဟုတ်ကဲ့”

"ဟဲဟဲ...တကယ်တော့ မင်း အရမ်းစိတ်မပူရဘူး" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က မုရှောင်ယက မျိုးရိုးလိုက်ရောဂါနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူ့ရဲ့အရင်ရှင်းပြချက်ကြောင့် ကြောက်လန့်နေတယ်လို့ ထင်တဲ့အတွက် နှစ်သိမ့်စကားအနည်းငယ်ပြောခဲ့သည်။ “ဒီလိုရောဂါမျိုး ကွဲထွက်နိုင်ခြေက အလွန်နည်းပါတယ်၊ ဖြစ်နိုင်ခြေလည်း နည်းနေသေးတယ်လို့လည်း ကြိုပြောထားတယ်။ ကွဲထွက်သွားတာက များတယ်၊ မင်းရဲ့မိသားစုကို ထိခိုက်စေမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဒီမျိုးရိုးဗီဇရောဂါကို အခုအချိန်အထိ ရှာမတွေ့သေးဘူး ”

“ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမယ်…” လို့ မုရှောင်ယက ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကို မရှင်းပြနိုင်ဘဲ စိတ်ပူစရာအဖြစ် ဖုံးကွယ်ထားနိုင်ခဲ့သည်။ “ငါ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဒီလိုမျိုးဗီဇရောဂါရှိနေရင် ငါ့ဝမ်းကွဲအရွယ်မှာ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ဒီလိုမျိုးဖြစ်ရင် မဖြစ်အောင် ဆေးသိပ္ပံမှာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ တားနိုင်မှာလဲ။”

“မဖြစ်နိုင်ဘူး” ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် က ခဏလောက်စဉ်းစားပြီး ခေါင်းခါလိုက်ပြီး ပြောလာသည်။ “ရုတ်တရက်မျိုးရိုးဗီဇရောဂါရဲ့ ပိုဆိုးတာက မှန်းလို့မရတဲ့ အရာပဲ။ ဘယ်အချိန်မှာ ကွဲထွက်မယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်သလို သဲလွန်စတွေကို ကြိုမြင်ဖို့ နည်းလမ်းလည်း မရှိသေးဘူး။ သဘာဝအတိုင်း ကြိုပြီး ကုသဖို့ ဒါမှမဟုတ် တားဆီးဖို့ နည်းလမ်းလည်း မရှိပါဘူး”

"တကယ်ကို နည်းလမ်းမရှိဘူးလား။" ဖျားနာမှုကို သုံးနှစ်ကြိုတင် ရှာဖွေတွေ့ရှိရင်တောင်မှ နည်းလမ်းမရှိသေးဘူးဘဲ။

"ဒါက မျိုးရိုးဗီဇချို့ယွင်းချက်ဖြစ်ပြီး မျိုးရိုးဗီဇ မပြောင်းလဲဘူးဆိုရင် ကုသဖို့ အရမ်းခက်ခဲတယ်။" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ပြောလာသည်။ “လက်ရှိဆေးဘက်ဆိုင်ရာအဆင့်ကနေ ခွဲထွက်ခြင်းမရှိတဲ့အခါ လူနာရဲ့ခန္ဓာကိုယ်မှာရှိတဲ့ ချို့ယွင်းနေတဲ့ ဗီဇကို ရှာဖွေတွေ့ရှိဖို့တောင် ခက်ခဲလွန်းသည်။ အမှန်တော့… အဲဒါကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရင်တောင် အသုံးမဝင်တော့ဘဲ၊ လူနာရဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို တိုးလာစေမှာ ဖြစ်လို့ သူတို့မှာ စတင်တွေ့ရှိပြီးတာနဲ့ လက်ရှိဆေးဘက်ဆိုင်ရာ နည်းလမ်းတွေနဲ့ မကုသနိုင်သေးပါဘူး”

"မင်းရဲ့စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေကို ငါနားလည်နိုင်တယ် နောက်ဆုံးတော့ မင်းမှာ လူနာနဲ့ သွေးရင်းသားရင်းရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်း အရမ်းစိတ်မပူရဘူး။ မျိုးဆက်သုံးဆက်ထဲက၊ မင်းရဲ့ဝမ်းကွဲတစ်ယောက်ပဲ မဟုတ်လား။ မင်းမှာ အပြုသဘောဆောင်တဲ့ တွေးခေါ်မှု ပိုရှိသင့်ပါတယ်၊ မင်းကိုယ့်ကိုယ်ကို ကြောက်လန့်ပြီး မဖျားနာစေနဲ့” ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် က နှစ်သိမ့်လာသည်။

“နားလည်ပါပြီ ပါမောက္ခ ရုန်” မုရှောင်ယက ရောဂါစတင်မဖြစ်ပွားမီတွင် သူမတွင် ရောဂါကိုရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်ခြင်းမရှိကြောင်း နားလည်ထားသော်လည်း ရောဂါဖြစ်ပွားပြီးသည်နှင့် ကုသရန် နောက်ကျနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ကြိုတင်သိရှိထားတာက ပိုမိုကောင်းမွန်ပါသည်။

မျှော်လင့်ချက်၏ နောက်ဆုံးအမျှင်ကို ဖြတ်တောက်လိုက်သောအခါ၊ မုရှောင်ယက စိတ်ခံစားမှု အတက်အကျ များစွာမရှိခဲ့ပေ။ သူမသည် စတူဒီယိုသို့ ပြန်လာခဲ့ပြီး သူမ၏ ဒီဇိုင်းကို ပြန်လည်ပြင်ဆင်ရန်ပင် စိတ်ကူးရှိခဲ့သည်။ သူမသည် ပုံမှန်အတိုင်း ကော်ဖီဖျော်ပြီး ပိုင်ချွမ်း အလုပ်ဆင်းတာ စောင့်နေသည်။

သူမ လုရန်နဲ့ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်ရဲ့ရုံးခန်းရှေ့မှာ တွေ့တဲ့အခါ မုရှောင်ယက အရင်ဘဝက သူမ ရုတ်တရက် သတိလစ်သွားပြီး တစ်ပတ်ကြာ သတိမေ့မြောသွားချိန် သူ့မိဘတွေကို နှုတ်ဆက်ကာ ပါမောက္ခ ရုန် ကို လာခွင့်ပြုဖို့ ပိုင်ချွမ်းက သူ့ အစ်ကိုကို တောင်းဆိုထားတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ 

ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ကမ္ဘာတဝှမ်းလုံးက လူနာတွေ အများကြီးနဲ့ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် က ဒီလို တိုက်ဆိုင်စွာ ရောက်လာပြီး သူမကို ဘယ်လို ကုသနိုင်မှာလဲ။

"ရှောင်ယ မင်းဘာတွေတွေးနေတာလဲ။" ပိုင်ချွမ်းက ကော်ဖီသောက်ပြီး စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ ဇနီးသည်ကို ခေါ်လိုက်သည်။

"ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကို ရှင့်အစ်ကိုက ဖိတ်ထားတယ်လို့ ကျွန်မတွေးနေတာ ဟုတ်လား။" မုရှောင်ယက မေးသည်။

"မသိဘူး၊ အကောင်းဆုံးဆရာဝန်ကို ရှာခိုင်းလိုက်တာ" ပိုင်ချွမ်းက ရိုးရိုးသားသားပြန်ဖြေသည်။" ဝမ်းကွဲကို ကုသပေးနိုင်လား။"

"မတတ်နိုင်ပေမယ့်... ဝမ်းကွဲကို တခါလောက် နှိုးလို့ရတယ်" ပရော်ဖက်ဆာရုန်ကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက၊ သူမ၏ဝမ်းကွဲသည် လွန်ခဲ့သည့်ရက်အတော်ကြာက ထွက်ခွာသွားခြင်းဖြစ်နိုင်သလို အလားတူပင် ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်ကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက ပိုင်ချွမ်းက သူမ၏ဆေးမှတ်တမ်းနှင့်အတူ သူမလူနာခန်းထဲ အပြေးအလွှားလာသည်ကို မြင်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။

"ဒါဆို သူက အသုံးမကျဘူး၊ ငါ့အစ်ကိုကို တခြားဆရာဝန်ရှာခိုင်းလိုက်မယ်" ပိုင်ချွမ်းက မကြိုက်ဘူးလို့ ပြောလိုက်သည်။

မုရှောင်ယက ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကို မထီမဲ့မြင်ပြုနေသော ပိုင်ချွမ်းကို ကြည့်လိုက်ရာ ရုတ်တရက် အမြင်အာရုံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ သူမအရင်ဘဝက မသေဆုံးမီတွင် ပိုင်ချွမ်းကိုမမြင်တွေ့ခဲ့ရပါက သူမမွေးဖွားပြီးနောက်တွင် ပိုင်ချွမ်းကို လက်ထပ်တာကသေချာပေါက် မဖြစ်နိုင်ပေ။

"ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် က အသုံးမဝင်ဘူးလို့ မပြောနိုင်ဘူး၊ သူက ရှင့်ကို အရင်ကူညီခဲ့တာ"

"???" ပိုင်ချွမ်းက ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကူညီတာကို မမှတ်မိဘူး။

တစ်ဖက်တွင်၊ သူ့ညီ၏တောင်းဆိုမှုကြောင့် ပိုင်ကျန့် အလွှာပေါင်းစုံမှ အာဏာပိုင်ဆိုင်ရာ ကျွမ်းကျင်သူများစွာကို ယွင်မြို့ကို လာရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ၎င်းသည် မျိုးရိုးဗီဇရောဂါ အမှန်ဖြစ်ကြောင်း ဆုံးဖြတ်ပြီးနောက် လုရန်ကို US သို့ သွားရန် တောင်းဆိုပြီး ပရော်ဖက်ဆာရုန်ကို ပြန်ခေါ်ခိုင်းခဲ့သည်။

"ဒါက အမျိုးသမီးတွေမှာ ပိုအဖြစ်များတဲ့ မျိုးရိုးဗီဇရောဂါတစ်ခုလား။" ပိုင်ကျန့်က လုရန်ရဲ့ သတင်းကိုကြားပြီးနောက် မသိစိတ်မှ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် က ဘာအကြောင်းကြောင့်လဲဆိုတာ မသိပေမယ့် အမျိုးသမီးတွေမှာ ရောဂါဖြစ်နှုန်းက ပိုများတယ်။ အမေက သူ့သမီးကို ပေးတယ်၊ ပြီးတော့ သူ့မြေးကို ပေးတယ်။ ကောင်မလေးက အိမ်ထောင်ကျပြီး မိသားစုသစ်ထဲဝင်လာတဲ့အတွက် မျိုးရိုးလိုက်ရောဂါရှိပေမယ့် တချို့လူတွေက ဒီရောဂါကို လက္ခဏာမပြတတ်ပါဘူး” တကယ်တော့ လုရန်က ဒါကို နားမလည်ခဲ့ဘူး။ “ဒါပေမယ့် ရောဂါဖြစ်ပွားမှုကတော့ အရမ်းနည်းပါတယ်၊ ဒုတိယ သခင်မလေးရဲ့ဝမ်းကွဲက ကံဆိုးတာပဲ…”

"မုရှောင်ယနဲ့ သူ့ဝမ်းကွဲရဲ့ သီးခြားဆက်ဆံရေးက ဘယ်လိုလဲ။ " ပိုင်ကျန့် လန့်သွားသည်။

“ဒါ… ငါလည်း မရှင်းဘူး”

“သူ့အဖေ ဒါမှမဟုတ် အမေရဲ့အမျိုးလားဆိုတာ သွားကြည့်လိုက် ”

“ဝမ်းကွဲ၊ အဲဒါ သူ့အမေရဲ့ အမျိုးပဲ ဖြစ်ရမယ်… မင်း သံသယ ဖြစ်နေတာက…” လုရန်က ရုတ်တရက် တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး ခေါင်းယမ်းကာ ပြတ်ပြတ်သားသား ငြင်းဆိုလိုက်ပြီး “မဖြစ်နိုင်တာ၊ ဒါက ဘယ်လိုမှ တိုက်ဆိုင်မှု ဖြစ်မှာလဲ။”

"ဒါက မျိုးရိုးလိုက်တဲ့ရောဂါပဲ ပါမောက္ခ ရုန်နဲ့ တစ်ရက်လောက် ချိန်းဆိုလိုက် " ပိုင်ကျန့်က သူအရမ်းတွေးနေတာပဲလို့ မျှော်လင့်သည်။

ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ မုရှောင်ယရဲ့ဝမ်းကွဲတစ်ယောက်သာ နေမကောင်းဖြစ်ပြီး မုရှောင်ယက အိမ်မှာတစ်ညလုံး စိတ်ဓာတ်ကျနေတာကြောင့် ပိုင်ချွမ်းက သူ့ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ဆရာဝန်ရှာဖို့ ဖုန်းဆက်ခဲ့သည်။ မုရှောင်ယသာ နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့လျှင် ပိုင်ကျန့်က နောက်ဆက်တွဲအကျိုးဆက်များကို တွေးကြည့်ရန် ခက်ခဲသည်။

မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းအတွက် နောက်ဆုံးပြတင်းပေါက်ဖြစ်သည်...

..........

စာရေးသူမှတ်စု 

ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် - ငါအသုံးမကျဘူးလို့ မင်းပြောတာ ငါကြားတယ်၊ ငါက အသုံးမကျရင် မင်းမိန်းမကို ဒီလိုမျိုးအောင်အောင်မြင်မြင် လက်ထပ်နိုင်မလား။

ပိုင်ချွမ်း:...

ပရော်ဖက်ဆာရုန်: မင်းငါ့ကို အားကိုးနေရတုန်းပဲ၊ နားလည်လား။

***