အပိုင်း ၆၉

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၆၉; ကျွန်မမှာလည်း ရောဂါရှိရင်

ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်၏ရုံးခန်းတွင်

"မင်းမေးတဲ့လူကလည်း ငါ့ကိုမေးတယ်" ပိုင်ကျန့် ညှိနှိုင်းခန်းမှာ မေးတဲ့ မေးခွန်းတွေကို မုရှောင်ယကလည်း မေးခဲ့ပေမယ့် ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ဖြေခဲ့သည်။ "သီအိုရီအရ၊ ဆွေမျိုးများ၏မျိုးရိုးဗီဇတွင် မျိုးရိုးဗီဇဆိုင်ရာရောဂါ ဖြစ်နိုင်ခြေ မြင့်မားသည်ဟု ဆိုရပေမယ့် မုရှောင်ယ မျိုးရိုးဗီဇမှာ ဤမျိုးရိုးလိုက်ရောဂါ၏ ငုပ်လျှိုးနေတဲ့ ဗီဇလည်း ရှိနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီရောဂါဖြစ်ရတဲ့အကြောင်းရင်းကို အပြည့်အဝနားမလည်သေးသလို ဖြစ်ပွားမှုကလည်း အလွန်နည်းတဲ့အတွက် အရမ်းကြီးစိုးရိမ်နေစရာ မလိုဘူးလို့ ထင်ပါတယ်”

“မစတင်ခင်မှာ ရှာမတွေ့နိုင်ပေမယ့် စတင်ဖြစ်ပွားပြီးတာနဲ့ ပျောက်ကင်းအောင် ကုသလို့မရဘူး” ဒါက ဖြေရှင်းချက်မရှိလို့ ပျက်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီ ' မုရှောင်ယ သူမ တစ်ခုခု ခံစားရပြီလား။'

“ဟုတ်တယ်၊ လက်ရှိ ဆေးသိပ္ပံပညာက ဒီရောဂါကို မကျော်လွှားနိုင်သေးဘူး၊ ငါတို့ အနာဂတ်အတွက်ပဲ မျှော်လင့်နိုင်တယ်…”

ဆွေးနွေးမှုအလယ်တွင် သူနာပြုဆရာမတစ်ဦးက ပြေးလာပြီး ရုံးခန်းတံခါးကို ရုတ်တရက်တွန်းဖွင့်လာပြီး သတင်းပို့လာသည်။ “ပါမောက္ခ၊ လူနာနိုးနေပြီ” 

ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်၏ မျက်နှာသည် ပြောင်းလဲသွားပြီး လူနာခန်းဆီမသွားခင် ပိုင်ကျန့်ကို အလျင်အမြန် တောင်းပန်ခဲ့ပြီး အမြန် လျှောက်သွားခဲ့သည်။

လူနာခန်းအပြင်ဘက်တွင် မုရှောင်ယက စင်္ကြံတွင်ရပ်ကာ လင်းဟန့်ကို စစ်ဆေးဖို့ ပါမောက္ခ ရုန်က ဆရာဝန်များနှင့် သူနာပြုများအဖွဲ့ကို ဦးဆောင်ကာ ကြည့်ရှုခဲ့သည်။ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီးနောက် မုရှောင်ယက သူမဖုန်းကိုယူကာ ဆက်လိုက်သည်။ "ပါး ဝမ်းကွဲ နိုးလာပြီ၊ လိန်လိန်ကို ဒီကို ခေါ်လာပေးနိုင်မလား။"

ဒါက သူမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ နောက်ဆုံးအခိုက်အတန့်ဖြစ်နိုင်သည်။

မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်အကြာတွင် လူနာခန်းအတွင်းရှိ ဆရာဝန်များနှင့် သူနာပြုများသည် ထွက်သွားပြီး ပါမောက္ခ ရုန် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့သည်။ ဤမြင်ကွင်းသည် အလွန်ရင်းနှီးခဲ့ပြီး၊ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ယခုအချိန်တွင် သူမဝမ်းကွဲ အခြေအနေကို ရှင်းပြနေကြောင်း မုရှောင်ယ သိသည်။ အလားတူပဲ သူမသည်လည်း တစ်ကြိမ် ကြားသိခဲ့ရပြီး သူမဝမ်းကွဲ၏ စိတ်ခံစားချက်ကို အပြည့်အဝ နားလည်နိုင်သည့်အပြင် သူမ၏ ဝမ်းကွဲ၏ စိတ်ပျက်အားငယ်မှုနှင့် ရှင်သန်မှုနဲ့ သူမ၏ ဇွဲလုံ့လကြောင့် ဝမ်းကွဲဖြစ်သူ၏ အတင်းအကျပ် ငြိမ်သက်ခြင်းကိုလည်း နားလည်နိုင်သည်။ သူမ နားလည်လေလေ မုရှောင်ယက မကြည့်ဝံ့လေလေမို့ သူမလှည့်ကာ တံခါးဝတွင် ရပ်လိုက်သည်။

ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် က လူနာခန်းထဲက ထွက်လာတာ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ မုရှောင်ယက သူ့ကို မြင်ပြီး ခေါင်းညိတ်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ “ပါမောက္ခ ရုန်” 

“လူနာရဲ့ အချိန်က သိပ်မများတော့ဘူး၊ ပြောစရာရှိရင် မြန်မြန်ပြော” ယခုအချိန်တွင် တစ်ဘဝလုံးဆရာဝန်ဖြစ်နေခဲ့တဲ့သူတောင် သေခြင်းနဲ့ ပတ်သက်လာလျှင် သူတို့အား မည်သို့နှစ်သိမ့်ရမည်ကို မသိပဲ စာနာစိတ်ဖြင့် သက်ပြင်းသာချနိုင်ခဲ့သည်။

“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” မုရှောင်ယက လူနာခန်းဆီ မသွားခင် ကျေးဇူးတင်စကား ပြောခဲ့သည်။

သူမအဖေက လိန်လိန်ကို ခေါ်လာခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် သူမ မရောက်ခင်မှာ ဝမ်းကွဲနဲ့ သူမခင်ပွန်းကို တစ်ခုခုပြောချင်ခဲ့တယ် ပြီးတော့ ဝမ်းကွဲရဲ့ အခြေအနေကို လိန်လိန်က ဘာမှ မသိသေးပါဘူး။

“ယောင်္ကျား တောင်းပန်ပါတယ်…” လင်းဟန့်၏ တောင်းပန်စကားကြောင့် မုရှောင်ယ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်သွားကာ သူမသည် ဤအချိန်တွင် မဝင်သင့်တော့ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ “ကျွန်မမှာ ဒီမျိုးရိုးဗီဇရောဂါ ရှိနေမှန်း သိရင် ကျွန်မ..... ရှင်နဲ့ အိမ်ထောင်ပြုမှာ မဟုတ်ဘူး ”

"မင်းက ငါနဲ့ အိမ်ထောင်မပြုရင် ဘယ်သူနဲ့ လက်ထပ်ချင်လို့လဲ။" လင်းဟန့် မေ့မြောနေချိန်အတွင်း မုရှောင်ယက ကျောက်ချီ ငိုသည်ကို တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသော်လည်း ယခုအခါ သူ့အသံသည် အသံဗလံများ စုတ်ပြတ်သွားသကဲ့သို့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေသည်။

"ဘယ်သူနဲ့မှလက်ထပ်မှာမဟုတ်ဘူး" လင်းဟန့်က ပြန်ပြောသည်။

"ဒါဆို ငါက တစ်သက်လုံး လူပျိုကြီးဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးလား" ကျောက်ချီက သူ့လေသံကို ရွှင်မြူးအောင်ကြိုးစားပြီး ပြောလိုက်သည်။ "မင်းမေ့သွားပြီလား ငါတို့ဒါရိုက်တာကပြောတယ် မင်းကလွဲလို့ ဘယ်သူမှ ငါ့ကိုလက်ထပ်မှာမဟုတ်ဘူးတဲ့ "

"သူက ကျွန်မကို ချော့မော့ပြီး တမင်တကာ လှောင်ပြောင်နေတာ၊ တကယ်တော့ သူက ကျွန်မကို ရှင့်အပေါ် ကောင်းစေချင်ခဲ့တာပဲ" လင်းဟန့်က ပြုံးလိုက်သည်။

"အင်း၊ မင်းက ကိုယ့်အတွက် တကယ်ကောင်းတာပဲ" ကျောက်ချီက ဇနီးသည်၏လက်များကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ့လက်ဖဝါးအတွင်း၌ အမှတ်တရကောင်းများကို ဆုပ်ကိုင်ထားချင်သလိုပဲ။ “ဒီဘဝမှာ ဘယ်သူမှ ကိုယ့်ကို ဒီလောက်ကောင်းကောင်းမဆက်ဆံဖူးဘူး…မိန်းမ မင်း ကိုယ့်လက်မထပ်ဘူးလို့ မပြောပါနဲ့ ”

“ကျောက်ချီ…” သူမနိုးလာပြီး အချိန်ကုန်သွားပြီလို့ ပြောလာချိန်မှာတောင် လင်းဟန့်က ဘယ်တော့မှ မငိုခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ စကားအနည်းငယ်ပြောပြီး လင်းဟန့်ရဲ့ ခံစစ်လိုင်းတွေအားလုံး ပြိုပျက်သွားခဲ့သည်။ “ဒါပေမယ့်… ကျွန်မထွက်သွားရမှာ ”

"ကိုယ်သိတယ်" ကျောက်ချီက သူ့မိန်းမရဲ့ မျက်ရည်တွေကို သုတ်ရင်း ပြုံးရင်း နှစ်သိမ့်ရင်း "ဒီရက်ပိုင်း မင်း မေ့မြောနေတဲ့အချိန်မှာ အများကြီး တွေးခဲ့တယ်၊ မင်းထွက်သွားတော့မယ်ဆိုတာ ငါစသိတဲ့ အချိန်ကတည်းက မင်းကို လိမ်ပြောနေတာမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ်ထပ်ခါထပ်ခါတွေးခဲ့တယ် းကိုယ်ပြန်သွားတဲ့အခါ ကိုယ့်ကိုကိုယ် တစ်ကြိမ်တည်းနဲ့ သတ်သေမယ်လို့ တစ်ကယ်တွေးခဲ့တာ…"

"အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ စကားမပြောနဲ့။" လင်းဟန့်က ကြောက်လန့်သွားသည်။

"ကောင်းပြီ ကိုယ် အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ မပြောတော့ဘူး။ " ကျောက်ချီက ကတိအတိုင်း ပြုံးပြီး ပြောလာသည်။ "မိန်းမရယ်၊ ကိုယ်တို့ အတူတူ အချိန်က အရမ်းတိုတယ် ဒါပေမယ့်... ကိုယ် အရမ်းပျော်တယ်"

"ကျွန်မကောပဲ "

"ကိုယ်တို့စတွေ့တုန်းက မင်းမှတ်မိသေးလား။ မင်းက ကိုယ့်ဘဝနဲ့ လဲလှယ်ပြီ ရထားတဲ့ ဇနီးပဲလို့ ကိုယ်တို့အဖွဲ့ ဝင်တွေက ပြောတယ်" ကျောက်ချီက ဇနီးဖြစ်သူ၏ ပါးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ကာ တိုးတိုးလေးပြောလာသည်။ "ကိုယ့်မိန်းမ၊ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ လဲလှယ်လိုက်ရတဲ့ မင်းငါ့ကို လက်ထပ်လိုက်ရလို့ နောင်တရခဲ့လား"

“ကျွန်မ ဟုတ်ဘူး…” လင်းဟန့်က ဘယ်မှာ နောင်တရနေမှာလဲ။

“ကောင်းပြီ၊ ကိုယ်တို့တစ်သက်မှာ ဘယ်တော့မှ နောင်တရမှာမဟုတ်ဘူး။ အချိန်တွေပြန်ကုန်ဆုံးပြီး မင်းမှာဒီရောဂါရှိမှန်းသိရင်တောင် မင်းကလွဲပြီးဘယ်သူနဲ့မှလက်ထပ်မှာမဟုတ်ဘူး" ကျောက်ချီက ပြောလိုက်သည်။ "ဒါဟာ သေခြင်းပဲ မဟုတ်လား။ ဘယ်သူက မသေမှာလဲ။ ကိုယ်သေရင် မင်းကိုလာရှာမယ်။"

“အင်း ” ဒီလူက ငါချစ်တဲ့လူ သူက သည်းခံနိုင်ပြီး သန်မာတာကို လူတွေက ငြင်းလို့ မရဘူး။ သူလက်ထပ်ခွင့်တောင်တုန်းကရော သူမသေတော့မယ့်အချိန်မှာကော။

"ငါ ကျောက်ချီက မင်းကလွဲပြီး ဒီတစ်သက်မှာ ဘယ်တော့မှ လက်ထပ်မှာမဟုတ်ဘူး၊ မင်း ငါ့ကို လက်ထပ်မှာလား။"

“ကလင် …” ရုတ်တရက် ဖုန်းမြည်သံက လင်းဟန့်၏ အမှတ်တရများကို အနှောင့်အယှက်ပေးသွားခဲ့သည်။

ဖုန်းမြည်လာချိန်တွင် မုရှောင်ယက ၎င်းကို အမြန်ဆုံး အမြန်ဆုံး ပိတ်လိုက်သော်လည်း လူနာခန်းအတွင်းရှိ လူနှစ်ဦးကို ထိတ်လန့်စေမိဆဲဖြစ်သည်။

“တောင်းပန်ပါတယ်…” မုရှောင်ယက တောင်းပန်ခဲ့သည်။ “ငါ့အဖေက လိန်လိန်ကို ဒီကို ခေါ်လာခဲ့တာ” အစောက ဖုန်းက ပါပါးမုပို့လာတာ။

ကျောက်ချီ နဲ့ သူ့မိန်းမက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကျောက်ချီက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "လိန်လိန် ကိုသွားခေါ်လိုက်မယ် ၊ သူ မင်းရဲ့ကိစ္စကို မသိသေးဘူး" 

ကျောက်ချီ ထွက်သွားပြီးနောက်တွင် လူနာခန်းထဲတွင် မုရှောင်ယနဲ့ လင်းဟန့် သာရှိတော့သည်။

"တောင်းပန်ပါတယ် အခုပဲ တံခါးနားမှာ မင်းရဲ့စကားသံကို ငါကြားလိုက်ရတယ်" မုရှောင်ယက အစပိုင်းတွင် နောက်ထပ်နားထောင်ရန် အစီအစဉ်မရှိသော်လည်း ဘာဖြစ်သွားသည်ကို မသိဘဲ သူမနားစထောင်ပြီး မေ့သွားခဲ့သည်။

"ရပါတယ်၊ ငါတို့က ဘာမှ အလေးအနက် မပြောထားဘူး" လင်းဟန့်က သိပ်စိတ်မ၀င်စားပါပေ။

"ဝမ်းကွဲ အခု ဘယ်လိုနေလဲ။" မုရှောင်ယက ဒါကိုမေးပြီး နည်းနည်းတော့ နောင်တရသွားသည်။ ဒီလိုဖြစ်နေပြီ၊ မသေခင် တဒင်္ဂအသိစိတ်က သူမအရင်က မကြုံဖူးသလိုမျိုး မဟုတ်ဘူး။

"ကောင်းပါတယ်၊ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်က ပျော့ပျောင်းနေတယ်၊ သေနေတဲ့လူနဲ့ လုံးဝမတူဘူး " လင်းဟန့်သည် သူ့ကိုယ်သူ လှောင်ပြောင်လိုစိတ်ပင် ရှိသေးသည်။

“ဝမ်းကွဲ…”

"ကောင်းပြီ၊ သိပ်သတိမထားပါနဲ့၊ ငါ့ရဲ့ဒီတိုတောင်းတဲ့ဘဝကလွဲရင် ငါ့ဘဝမှာ နောင်တရစရာမရှိဘူး" လင်းဟန့်က မုရှောင်ယကို နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ "အစောက မင်းကြားတာကို ငါအရမ်းပျော်တယ်"

သင် ပိုပျော်လေလေ၊ သင်ထွက်သွားရတဲ့အခါ ပိုတွန့်ဆုတ်လေလေပါပဲ။

"မှန်တယ်၊ ငါ မင်းကို ကျေးဇူးတင်ချင်သေးတယ်" လင်းဟန့်က မုရှောင်ယကို ရုတ်တရက် ကျေးဇူးတင်လာသည်။

"ကျေးဇူးတင်တာလား။" မုရှောင်ယ အေးခဲသွားပြီး မေးလိုက်သည်။ "နင် လိန်လိန် အကြောင်း ပြောနေတာလား။ တကယ်တော့ လိန်လိန်က တကယ်ကို နာခံတတ်သူမို့ ဘာအနှောက်အယှက်မှ မရှိပါဘူး”

"အဲဒါ လိန်လိန် မဟုတ်ဘူး။" လင်းဟန့်က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး ပြောလာသည်။ “အခုပဲ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ငါ့ရောဂါကို အချိန်မီ မကုသရင် အကြောင်းရင်းကို မသိဘဲ ရုတ်တရက် သေသွားနိုင်တယ်။ ငါ ယွင်မြို့မှာ မင်းငါ့ကို အများကြီး ကူညီပေးခဲ့တယ်။ ယွင် မြို့ကို ပထမဆုံးရောက်တုန်းက အကြိမ်ပေါင်းများစွာ မောပန်းပြီး မူးဝေနေတာကို သတိရတယ်၊ တကယ်တော့ အဲဒီအချိန်မှာ ဒီရောဂါရဲ့ လက္ခဏာတစ်ခုနီးပါး ပေါ်လာခဲ့တယ်။ မင်းငါ့ကိုမကူညီရင် ကျောက်ချီ နဲ့တွေ့ဖို့အချိန်တောင်မရှိတော့ဘူး"

“တကယ်တော့ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”

"မဟုတ်ဘူး... မင်း ငါနဲ့ ကျောက်ချီအတွက် မင်းဘာလုပ်ပေးခဲ့လဲဆိုတာ မင်းနားမလည်ဘူး" လင်းဟန့်က ဒေါသတကြီးနဲ့ပြောသည်။ "မင်းနဲ့ အတူစားဖို့ ထွက်သွားတုန်းက ဒီလိုမစဥ်းစားရင် ဟိုတယ်မှာ တစ်ယောက်တည်းသွားမယ့်အစား အချိန်အတော်ကြာပြီးမှ ပြန်တွေ့လိမ့်မယ်၊ ဆေးရုံမှ ထုတ်ပေးတဲ့ စစ်ဆေးမှုရလဒ်သည် အလွန်အမင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကြောင့် သေဆုံးခြင်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကျောက်ချီက ဒီသေဆုံးရခြင်းအကြောင်းရင်းကို ဘယ်လိုလက်ခံနိုင်မှာလဲ။"

တစ်ခုမှာ မွေးရာပါ မျိုးရိုးဗီဇရောဂါကြောင့် မလွှဲမရှောင်သာ သေဆုံးရခြင်းဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ခုမှာ ဇနီးသည်နှင့် သမီးတို့ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်နိုင်ခြင်း မရှိသဖြင့် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကြောင့် ဇနီးဖြစ်သူ ရုတ်တရက် သေဆုံးသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤဒုတိယအကြောင်းပြချက်က ကျောက်ချီကို ရွေးချယ်ခိုင်းခြင်းထက် ကျော်လွန်၍ သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်ရန် လုံလောက်ပေလိမ့်မည်။

"ရှောင်ယ နင်ကျောက်ချီနဲ့ လိန်လိန် ရဲ့ အနာဂတ်ကို ကယ်တင်လိုက်ပြီ" ဒါက လင်းဟန့်က မုရှောင်ယကို ကျေးဇူးတင်ရတဲ့ အကြောင်းအရင်းပါပဲ။

“ဒါပေမယ့်…” ဤကဲ့သို့သော အတွေးဖြင့် ကျောက်ချီက အသုံးမဝင်တာမဖြစ်နိုင်ပေမယ့် သူမ၏နောက်ဆုံးဘဝတွင် လင်းဟန့်က ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုဖြင့် အမှန်တကယ် သေဆုံးသွားခဲ့သည်ကို သူမနှလုံးသားထဲက သိနေသည်။

ကျောက်ချီက လိန်လိန်နဲ့ မပြန်လာခင်တွင် နှစ်ယောက်သား စကားစမြည်ပြောဆိုကြသည်မှာ ထင်ရှားလှသည်။ မုရှောင်ယ မနေတော့ဘဲ ထကာ ထိုနေရာမှ ထွက်သွားခဲ့သည်။ လူနာခန်းအပြင်ဘက်တွင် သူမသည် သူမ၏မိဘများနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့ပြီး မုမိသားစု ဇနီးမောင်နှံသည် ဝင်သင့်သည် မဝင်သင့်သည်ကို တွန့်ဆုတ်နေခဲ့သည်။

"လင်းဟန့် သူမတကယ် မဖြစ်နိုင်ဘူး..." ရှန်ချင်းယီက နီရဲသော မျက်လုံးများဖြင့် မေးလိုက်သည်။

မုရှောင်ယ ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။

"ဒါဆို အထဲဝင်ပြီး တစ်ခုခုပြောရအောင်" မုရှောင်ယ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။

“ပါး အထဲကို မသွားနဲ့။ သူတို့မိသားစုအတွက် အချိန်ပေးလိုက်ပါ ” မုရှောင်ယတုန်းကလည်း ဤအချိန်တွင် အနီးစပ်ဆုံး ဆွေမျိုးများမှလွဲ၍ အခြားမည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ချင်တော့ပေ။

မုလင်မယားနှစ်ယောက်သည် ခဏတာမျှ စိုက်ကြည့်ရင်း နောက်ဆုံးတွင် သမီးဖြစ်သူ၏ အကြံဉာဏ်ကို နားထောင်ကာ အထဲသို့ မဝင်ခဲ့ကြပေ။ သူတို့ သုံးယောက်သည် လူနာခန်းအပြင်ဘက်တွင် ရှိနေကြပြီး လိန်လိန်ရဲ့သူမအမေကို ခေါ်သံက လူနာခန်းအတွင်းမှ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ အော်ဟစ်လိုက်သည့်တိုင်အောင် မည်မျှကြာအောင် နေမိကြသည်မသိပေ။

မုရှောင်ယက သူမရှေ့ကပုံရိပ်ကို စိုက်ကြည့်နေစဉ် စင်္ကြံသည် ဖရိုဖရဲဖြစ်သွားသည်။ သူနာပြုဆရာမများ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ဝင်ထွက်သွားလာသည်ကို သူမကြည့်နေသည်။ အသည်းကွဲနေသော ကျောက်ချီ ရင်ခွင်ထဲမှ လိန်လိန်ကို ပွေ့ဖက်ကာ သူမ၏မိဘများ လူနာထဲသို့ ၀င်လာသည်ကိုလည်း သူမတွေ့လိုက်ရသည်။ ပိုင်ချွမ်းက ရုတ်တရက် ပေါ်လာပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ဖက်လိုက်သည့်တိုင်အောင် သူမ ဘာကို တွေးနေမှန်းမသိဘဲ တုန်လှုပ်ချောက်ချားစွာ မတ်တပ်ရပ်နေလိုက်သည်။

"ဝမ်းမနည်းပါနဲ့" ဤစကားသုံးလုံးအပြင် ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယကို နှစ်သိမ့်ရန် အခြားစကားလုံးမရှိပုံရသည်။ သူ၏ အလွန်ညံ့ဖျင်းသော ဘာသာစကားစနစ်အပြင် ပိုင်ချွမ်း ကိုယ်တိုင်လည်း ဤဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုကို နားမလည်နိုင်ပေ။ အဖွားဆုံးသွားသည့်တိုင် သူ့ဝမ်းနည်းမှုကို မည်သို့ဖော်ပြရမည်ကို မသိသေးပေ။

ဒါပေမယ့် သူ့အတွက် ဘယ်လိုရှိနေရမယ်ဆိုတာ သူသိသည်။

မုရှောင်ယ သူမမျက်လုံးများကိုမှိတ်ထားပြီး ပိုင်ချွမ်း လက်မောင်းအတွင်း၌ မှီချလိုက်ပြီး သူ၏တည်ငြိမ်သောနှလုံးခုန်သံကို နားထောင်ကာ တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မုရှောင်ယက မငိုသလို စကားလည်း မပြောဘဲ ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ပွေ့ဖက်မှုအောက်မှာ နှစ်နှစ်ရှိုက်ရှိုက် အိပ်နေခဲ့သည်။ အရာအားလုံးက ပုံမှန်ဖြစ်နေတယ်လို့ ခံစားရသည်။

သုံးရက်အကြာတွင် ကျောက်ချီက အသုဘကိစ္စများကို ကိုင်တွယ်ပြီး ၎င်း၏သမီးနှင့် ဇနီးဖြစ်သူ၏ အရိုးပြာများနှင့်အတူ ယွင် မြို့မှ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ သူထွက်သွားသောအခါ ကျောက်ချီရဲ့ စိတ်အခြေအနေမှာ အလွန်တည်ငြိမ်နေကာ ဝမ်းနည်းနေပုံရသော်လည်း သူ့မျက်လုံးများတွင် စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်းမရှိသဖြင့် မုရှောင်ယကို စိတ်သက်သာရာရစေသည်။

သူတို့ကိုလွှတ်လိုက်ပြီးနောက် မုရှောင်ယက စတူဒီယိုသို့ပြန်သွားသော်လည်း သူမကိုအထဲမှာစောင့်နေသော ပိုင်ကျန့်ကို မထင်မှတ်ပဲတွေ့လိုက်ရသည်။

မုရှောင်ယယ သူမ ဖြတ်လျှောက်လာရင်း အနည်းငယ် အံ့သြသွားကာ ခေါ်လိုက်သည်။ "အစ်ကိုလား"

"ငါ ဒီကို ဖြတ်သွားလို့ ပြီးတော့ ငါ တစ်ခုခုတော့ ပြောချင်လို့ လာခဲ့တာ" ပိုင်ကျန့်က ပြောသည်။

"ကျေးဇူးပြုပြီးပြောပါ" မုရှောင်ယက ပိုင်ကျန့်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။

“မင်း… မင်းရဲ့ဝမ်းကွဲတွေရဲ့ အကြောင်းကို ငါပိုနားလည်တယ်…” ပိုင်ကျန့်က တုံ့ဆိုင်းနေပြီး နောက်ဆုံးမှာ ပြောလာသည်။ “ငါ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် နဲ့ စကားစမြည်းပြောခဲ့တယ် မင်း ဒီမျိုးရိုးဗီဇဆိုင်ရာ ရောဂါအကြောင်း သူနဲ့ တိုင်ပင်ဖို့ သွားခဲ့တယ်ဆို” 

“ဟုတ်ကဲ့ ” မုရှောင်ယက ပိုင်ကျန့် ဒီကိစ္စကို သိဖို့တောင် မမျှော်လင့်ထားပေမယ့် တစ်ဖက်လူက မေးတဲ့အတွက် ဖုံးကွယ်ထားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

"မင်းမှာ လက္ခဏာတွေရှိလား။" ပိုင်ကျန့်က စုံစမ်းလိုက်သည်။

“ဟင့်အင်း” မုရှောင်ယက ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။

မုရှောင်ယ အဖြေက ပိုင်ကျန့်ကို သက်ပြင်းချနိုင်စေခဲ့ကာ လျှို့ဝှက်မျိုးရိုးဗီဇရောဂါမရှိဟု မဆိုလိုသော်လည်း ၎င်းသည် အနည်းဆုံးတော့ သူမကျန်းမာကြောင်း ပြသနေသည်။

“ငါ ပါမောက္ခ ရုန် ကို မေးလိုက်တယ်။ မင်းဝမ်းကွဲရဲ့မျိုးရိုးဗီဇရောဂါ ဖြစ်ပွားမှုနှုန်းက အရမ်းနည်းတဲ့အတွက် မင်းမှာ သွေးရင်းသားရင်းဖြစ်ရင်တောင်မှ ရောဂါစတင်လာမှာကို မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ” ပိုင်ကျန့်က မုရှောင်ယ ရောဂါဆက်ခံလာမှာ စိတ်ပူနေနိုင်သည်ဟု မှန်းဆကာ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် နှင့် တိုင်ပင်ခဲ့သည်။

"နားလည်ပါတယ် အစ်ကို ဂရုစိုက်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်" မုရှောင်ယက ပြောလိုက်သည်။ "ပြီးတော့... ဝမ်းကွဲကိစ္စ၊ အစ်ကိုကို ဒုက္ခပေးခဲ့မိတယ်"

"ဒါက ကိစ္စသေးသေးလေးပဲ" ပိုင်ကျန့် ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး ပြောလာသည်။ "နောက်တစ်ခါ တစ်ခုခုရှိရင် ငါ့ကို တိုက်ရိုက်ဖုန်းဆက်လို့ရတယ်၊ ပိုင်ချွမ်းက ဒီကိစ္စကို တစ်ခါတလေ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မပြောတတ်ဘူး"

ထိုနေ့က ပိုင်ချွမ်း ဖုန်းခေါ်သောအခါတွင် ပိုင်ချွမ်းမှာ တစ်ခုခုမှားနေပြီဟု ထင်ကာ အေးစက်နေသော ချွေးများမထွက်မချင်း သူ့ကြောက်သွားခဲ့ရသည်။

"ကောင်းပြီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစ်ကို" မုရှောင်ယ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"ဘာမှမဟုတ်ဘူး ငါ အခုသွားတော့မယ် " ပိုင်ကျန့်က ထပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်ဆွဲထားတဲ့ ကုတ်အင်္ကျီကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်လိုက်သည်။

" အပြင်ကိုလိုက်ပို့ပေးမယ် " မုရှောင်ယက တံခါးဝထိ လိုက်သွားသည်။

ပိုင်ကျန့် ထလာချိန်မှာ လက်ထောက် လုက ကားကို လှေကားထစ်တွေအောက်မှာ ရပ်ထားလိုက်ပြီး ပိုင်ကျန့် အထဲကိုဝင်ဖို့ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။

ပိုင်ကျန့် သူမကိုရှာဖို့ ဖြတ်လာရုံမက ပိုင်ကျန့် ရဲ့ ထိုးထွင်းသိမြင်မှုအရ သူ့ဝမ်းကွဲရဲ့မျိုးရိုးဗီဇရောဂါအကြောင်း သူသိပြီးနောက် သူမအကြောင်းကို ချက်ချင်းစဉ်းစားပြီး ပရော်ဖက်ဆာရုန် နဲ့ အထူးတိုင်ပင်ပြီး လုပ်ခဲ့နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် သူရခဲ့တဲ့ အဖြေက သူမနဲ့ ဆင်တူသည်။ 'အဖြေမရှိတာကြောင့် သူမဆီ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လာရောက်လည်ပတ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ အပြုသဘောဆောင်တဲ့ တုံ့ပြန်မှုကို ရယူချင်ခဲ့တယ်။'

ပိုင် မိသားစုသည် ပိုင်ချွမ်းအတွက် အလွန်စိုးရိမ်သည်၊ သူ့အတွက်၊ သူတို့သည် လက်တွေ့အားဖြင့် သူစိမ်းဖြစ်နေသော သူမဝမ်းကွဲအတွက် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ကျွမ်းကျင်သူများစွာကို ဖိတ်ခေါ်ရန် သူ့အတွက် လူအင်အားနှင့် အရင်းအမြစ်များစွာကို သုံးစွဲမည်ဖြစ်သည်။ အရင်ဘဝက ပိုင်ချွမ်းနဲ့ လက်မထပ်ခဲ့တဲ့ သူမကိုယ်တိုင်ပဲ။

သနားစရာပဲ…

“အစ်ကို…” ပိုင်ချွမ်းက တစ်စုံတစ်ခုအကြောင်းပြောရန် ရုတ်ချည်းပင် ပြောချင်သွားသည်။ 

"အမ်။" ပိုင်ကျန့်က ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ပြီး သံသယတွေနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

"တကယ်လို့... အခွင့်အလမ်းတစ်ခုခုကြောင့်... ဒီရောဂါရှိရင်ရော။"

ပိုင်ကျန့် မျက်ဝန်းတွေက သတိလက်လွတ် တုန်လှုပ်သွားကာ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လေသည် အေးခဲနေသော ဆောင်းရာသီထက် ချက်ချင်းပင် အေးခဲသွားသည်။

ပိုင်ကျန့်က မုရှောင်ယကို မဖြေဘဲ ဒီမေးခွန်းရဲ့ ဖြစ်နိုင်ခြေကိုတောင် မတွေးချင်ပေမယ့် တံခါးပိတ်ပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ အဲဒီမေးခွန်းက သူ့စိတ်ထဲမှာ အဆက်မပြတ် ပျံ့နှံ့နေသည်။ ပိုင်ကျန့်က သူ့ကိုယ်ပိုင် အလွန်အကျွံ စေ့စေ့စပ်စပ် တွေးခေါ်မှုအပေါ်မှာ ဒီလောက် ပြင်းထန်တဲ့ မကြိုက်မှုတွေကို တခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး။

ရီဖုန်း ပြန်ရောက်တော့ ပိုင်ကျန့်ရဲ့ စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနေဆဲပဲ၊ သူ့ရဲ့ မှုန်ကုပ်ကုပ်မျက်နှာက လုရန်ကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် မပြောဝံ့ဘဲ တတ်နိုင်သမျှ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေဖို့ သတိပေးရန် ကုမ္ပဏီမှာရှိတဲ့ ဌာနဆိုင်ရာ အကြီးအကဲတွေကို မက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်သည်။ ဒီနေ့ ဥက္ကဌရုံးခန်းကို မသွားတာက အကောင်းဆုံးပဲ။

“ဥက္ကဋ္ဌ၊ ဒုတိယသခင်လေး ရောက်လာတယ်” အတွင်းရေးမှူးသည် ပိုင်ကျန့် ဝင်လာသည်ကိုမြင်ပြီး စေ့စေ့စပ်စပ် သတင်းပို့သည်။

"ဘယ်သူ။" ပိုင်ကျန့် ခေတ္တရပ်လိုက်သည်။

"ဒုတိယသခင်လေး သူက မင်းကိုစောင့်ချင်တယ်လို့ပြောခဲ့တာ တော်တော်ကြာနေပြီ" အတွင်းရေးမှူးက ပြန်ပြောသည်။

ပိုင်ကျန့်က ရုံးခန်း၏ ဦးတည်ရာကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အထဲကို အမြန်ဝင်လိုက်သည်။ ပိုင်ကျန့်က သေတ္တာတစ်လုံးကို ကိုင်ထားရင်း ပြတင်းပေါက်တစ်ခုရှေ့ရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်ကာ သူ့ရှေ့ ကော်ဖီစားပွဲပေါ်တွင် ရေတစ်ခွက်ရှိနေသည်။ သူရောက်နေတာ အတော်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ 

"မင်းပြန်လာပြီ " ခြေသံကြားတော့ ပိုင်ချွမ်းက လှည့်ကြည့်လာသည်။

"မင်းမှာ ပြောချင်တဲ့ ကိစ္စရှိတာလား" ပိုင်ကျန့်က သူ့ညီလေးရှေ့ရောက်ပြီး စူးစမ်းချင်စိတ်နဲ့ မေးသည်။

"ဒါကအစ်ကိုအတွက်" ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ သူ့လက်ထဲက အနက်ရောင်သေတ္တာကို ပိုင်ကျန့်ကို ပေးလိုက်သည်။

နာရီလား။

ပိုင်ကျန့်က အထုပ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ နာရီတစ်လုံးဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရပြီး ၎င်းသည် ကုန်တိုက်ရှိ နေရာတိုင်းတွင် မြင်နိုင်သော သာမန်နာရီတစ်ခုဖြစ်သည်။

"ဘာလို့ဒီလိုပေးတာလဲ။" ပိုင်ကျန့် သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး သေတ္တာကို လက်ခံလိုက်သည်။

"အကူအညီပေးတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်တာ" ပိုင်ချွမ်းက ပြန်ဖြေသည်။

"မုရှောင်ယက မင်းကို ဒါကို ငါ့ကိုပေးခိုင်းခဲ့တာလား။" ပိုင်ကျန့်က မေးသည်။

"ဒါကို ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ပေးတာပါ။ ရှောင်ယက တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီက အကူအညီတောင်းပြီးရင် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဖော်ပြရမယ်တဲ့ ” ပိုင်ချွမ်းက ဆက်ပြောလာသည်။ "အစ်ကိုအရင်တုန်းက နာရီတွေပေးခဲ့တယ်၊ ဒါကြောင့် အစ်ကိုအတွက် ဝယ်ခဲ့တာ"

အကူအညီတောင်းပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ဦးအား လက်ဆောင်ပေးရမည်ကို လူတိုင်းသိကြပြီး၊ ဤအရာသည် ကျေးဇူးတင်လက်ဆောင်တစ်ခုမျှသာဖြစ်သော်လည်း၊ ၎င်းသည် ကြီးမားသောတိုးတက်မှုတစ်ခုဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။

မုရှောင်ယနဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက် ပိုင်ချွမ်းက အရမ်းကို ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ သူစိမ်းတွေနဲ့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ပြောဆိုဆက်ဆံတတ်တာ၊ တစ်ယောက်တည်း အလုပ်သွားရတာ၊ စူပါမားကတ်မှာ ဈေးဝယ်ထွက်တတ်တာ၊ ယေဘူယျ လူ့ဆက်ဆံရေးကို သင်ယူခဲ့ပြီး ဇာတ်ညွှန်းမလိုတာက တော်တော်ကြာပါပြီ။

"ကျွန်တော် သွားတော့မယ် " လက်ဆောင်ကို ပေးအပ်ခဲ့ပြီး 'ကျေးဇူးတင်ပါတယ်' လို့ ပြောပြီးတဲ့အတွက် ပိုင်ချွမ်းက သူ့အလုပ်ကို ဆက်လုပ်ချင်ခဲ့သည်။

“ခဏ ခဏ” ပိုင်ချွမ်း အတွက် မုရှောင်ယ ရဲ့ အရေးပါမှုကို သူ ပိုသိလေလေ ပိုင်ကျန့်က ပိုစိုးရိမ်လေလေပါပဲ။ မုရှောင်ယ မေးသောမေးခွန်းသည် ယခုအချိန်တွင် ပိုမိုရှင်းလင်းလာသည်။

ပိုင်ချွမ်းက သူ့အစ်ကိုကို မေးခွန်းထုတ်သလိုကြည့်လာသည်။

"ရှောင်ချွမ်း တစ်ကယ်လို့... ငါပြောနေတာ တစ်ကယ်လို့ " ပိုင်ကျန့် သက်သေလိုချင်ခဲ့သည်။ "မုရှောင်ယ ထွက်သွားရင်မင်းဘာလုပ်မှာလဲ။"

"ဘာလို့ ထွက်သွားတာလဲ။ " ပိုင်ချွမ်း လန့်သွားသည်။

“ဥပမာ…” ပိုင်ကျန့်က သေပြီလို့ မပြောချင်တာကြောင့် “မင်းက သူနဲ့ကွာရှင်းလိုက်ရင်” လို့သာ ပြောနိုင်သည်။

BAM!

ပိုင်ကျန့်ရဲ့မေးခွန်းအတွက် အဖြေက ပိုင်ချွမ်း ရဲ့ လက်သီးချက်ပါပဲ။

ပိုင်ချွမ်းက ဒေါသတကြီးထွက်သွားပြီး ပိုင်ကျန့်က ညိုမဲသွားတဲ့ ဘယ်ဘက်မျက်လုံးကို ဖုံးကာ ခါးသီးစွာ ပြုံးလိုက်သည်။ 'သူ့ရဲ့ ခွန်အားက တော်တော်ကြီးတယ်။'

........

စာရေးသူမှတ်စု 

ရီဖုန်း Group တည်ထောင်ပြီးနောက်ပိုင်း အကြီးမားဆုံးသတင်း- ဥက္ကဌ ရုံးမှာ အရိုက်ခံရတယ်။

ဤသတင်းသည် ရီဖုန်း Group မှ ထွက်ပေါ်လာပြီး အတင်းအဖျင်း ပါပါရာဇီများက ဖောက်ထွင်းဝင်လာခဲ့ပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် Weibo ၏ ခေါင်းစီးတွင် ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

အရပ်ရပ်မှ ရင်းနှီးသောမိတ်ဆွေများက 'သူကဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ညီအစ်ကိုတွေ သူ့ကိုသတ်ဖို့ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို ရှာတွေ့လိမ့်မယ်လို့' အဆက်မပြတ် မက်ဆေ့ချ်ပို့လာကြသည်။

ပိုင်ကျန့် : 'ငါ မင်းကို အရင်သတ်မယ်'