အပိုင်း ၇၆

#ပညာရှင်ရောဂါသည်လေး ကျွန်မယောက်ျား

#အပိုင်း ၇၆; ရောဂါ

ပိုင် မိသားစုနေအိမ်တွင် တစ်ပတ်ကြာနေထိုင်ပြီး သူမမှာ ကျန်းမာရေးပြဿနာမရှိကြောင်း အတည်ပြုပြီးနောက်တွင် သူမတို့နှစ်ဦးက သူတို့အိမ်ကို ပြန်သွားခဲ့ကြသည်။ ပိုင် မိသားစုက ပါဝင်ပတ်သက်နိုင်သော်လည်း ရှေးဆိုရိုးစကားအတိုင်း တစ်စုံတစ်ယောက်၏ ရွှေ သို့မဟုတ် ငွေသိုက်သည် ၎င်းတို့၏ မြက်သိုက်ကဲ့သို့ မကောင်းပေ။ သူမ တံခါးဝက ဝင်သွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် မုရှောင်ယက နှစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းတစ်ခန်းနှင့် ဧည့်ခန်းအိမ်သည် ပိုင် မိသားစု၏ ဗီလာထက် များစွာ ပိုအဆင်ပြေသည်။

လက်ထဲတွင် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ကိုင်ထားရင်း ဆိုဖာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေတဲ့ မုရှောင်ယက သက်ပြင်းချကာ ပြောလာသည်။ "ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အိမ်သေးသေးလေးတစ်လုံးရှိလို့ ပိုကောင်းတယ်"

“မဟုတ်ဘူး၊ လူသုံးယောက်အတွက်” ပိုင်ချွမ်းက အမှားပြင်ခဲ့သည်။

“ဟုတ်တယ်၊ လူသုံးယောက်အတွက် ” မုရှောင်ယက သူမဗိုက်ကို ထိကာ တောင်းပန်လိုက်သည်။ "တောင်းပန်ပါတယ် မား ပေါင်ပေ့လေး မေ့သလိုဖြစ်သွားလို့"

တောင်းပန်ပြီးနောက်တွင် မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကိုကြည့်လိုက်ချိန်မှာ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ရှိနေကြောင်း ထပ်မံတွေ့ရှိခဲ့သည်။ အိုးနဲ့ ဇွန်းတွေကို ကောင်တာမှ မူလနေရာဆီပြန်ထားပြီး ဆီ၊ ဆား၊ ပဲငံပြာရည်နှင့် ရှာလကာရည်တို့ကိုလည် အရင်နေရာအတိုင်းပြန်ထားနေခဲ့သည်။ 

ဤသည်မှာ OCD ၏ အခြားအပိုင်းဖြစ်သည်။

မုရှောင်ယက မပြုံးနိုင်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပေ ။ တခါတရံတွင် OCD က အလွန်ကောင်းသည်ဟု သူမထင်သည်။ OCD ရှိသူများသည် အခန်းများကို အလွန်သတိရှိစွာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိမ့်မည်။ ချက်ပြုတ်ခြင်းမှလွဲ၍ ကျန်အိမ်မှုကိစ္စအားလုံးနီးပါးကို ပိုင်ချွမ်းက ဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။ ပိုင်ချွမ်းမှာ အဲ့ဒီအားသာချက်ရှိသည်။ သူတို့အိမ်က ဘယ်လောက်ပဲ ရှုပ်နေပါစေ သူ ဘယ်တော့မှ မငြီးညူဘဲ တိတ်တိတ်လေး ပြန်ဖွဲ့စည်းသည်။

နာရီဝက်လောက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးနောက်မှာ ပိုင်ချွမ်းက ပြီးဆုံးသွားသဖြင့် မုရှောင်ယက သူ့ကို လက်ဆွဲခေါ်သည်။ ပိုင်ချွမ်းက ရေတစ်ငုံသောက်ဖို့တောင် အချိန်မရှိတော့ပဲ လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။

"ချွေးတွေ အရမ်းထွက်နေတာပဲ။ ကျွန်မ အိမ်ကိုအရမ်းရှုပ်အောင်လုပ်မိသွားတာလား။" မုရှောင်ယက မေးသည်။

"နည်းနည်း " ပိုင်ချွမ်းက ရိုးသားစွာ ခေါင်းညိတ်လာသည်။

"ရှင် ကျွန်မကို မထီမဲ့မြင်ပြုနေတာလား။" မုရှောင်ယ မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ အဲဒီနေ့က သူမရဲ့အဝတ်အစားတွေကို ယူလိုက်တဲ့အခါ ဗီရိုက နည်းနည်းလေး ရှုပ်ပွသွားခဲ့သည်။

“မဟုတ်ဘူး” ပိုင်ချွမ်းက ခေါင်းကို အလျင်စလိုခါလိုက်ပြီး "ဒါက ပုံမှန်ထက် နည်းနည်းပိုဆိုးနေရုံပဲ" ဟု ရှင်းပြလာသည်။

"အဲဒါကို နောက်ကျ ကျွန်မတို့ ဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ။" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို တမင်တကာ ခြောက်လှန့်လိုက်သည်။ "ကျွန်မတို့ ကလေးမွေးလာရင် ဒီမိသားစုက အခုထက်ပိုပြီး အဆတစ်ရာလောက် ဖရိုဖရဲဖြစ်လိမ့်မယ်။ ကလေးငယ်လေးတွေ၊ နာခံမှုမရှိတဲ့ကလေးကို ရှင် ဘယ်လို သင်ပေးမှာလဲ။”

ပိုင်ချွမ်းက ဤမြင်ကွင်းကို စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ပြီး ခဏအကြာတွင် သူ့မျက်ခုံးများ တိတ်တဆိတ် ပင့်တက်လာသည်။

"အဲ့ဒါကြောင့်နဲ့ ရှင် ကလေးကို မုန်းမှာလား။ " ကလေးမွေးပြီးနောက်မှာ မုရှောင်ယက သူမကိုယ်ပိုင်ကလေးကို ပြုစုပျိုးထောင်လိုခဲ့သည်။ သူမက သူမကလေးအား သူမ ကျန်းမာနေချိန်တွင် ပြည့်စုံသော မိသားစုကို ပေးလိုသည်။ ဒါပေမယ့် ကလေးမွေးပြီးရင် ဘဝဟာ ရှုပ်ထွေးလာမယ်။ ပိုင်ချွမ်း သည်းမခံနိုင်ပါက ပိုင် မိသားစုအိမ်ကို ပြန်ဖို့ စဉ်းစားမည်ဖြစ်သည်။

ပိုင်ချွမ်းနဲ့ တိတ်တဆိတ်သဘောတူစာချုပ်ကို ချုပ်ဆိုပြီးနောက်တွင်၊ သူမက သူမတို့ မိသားစုကို အတူတကွ ပျော်ရွှင်စေချင်သည်။

“မဟုတ်ဘူး။” ပိုင်ချွမ်းက ခပ်တင်းတင်းပဲ ပြန်ဖြေလာသည်။

"အရမ်း ယုံကြည်မှုရှိနေတာပဲ။" မုရှောင်ယက အနည်းငယ် အံ့သြသွားသည်။

"အင်း။" ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယကိုကြည့်ပြီး ပြောလာခဲ့သည်။ “မင်း ငယ်ငယ်က ပတ်ချာလည်မှာ အမြဲတမ်း ပစ်ပေါက်ခဲ့တာပဲ မင်းကို ငါ မမုန်းခဲ့ဘူး” သဘာဝအတိုင်းပါပဲ သူ သူတို့ကလေးကို မုန်းမည်မဟုတ်ပါ။

"ကျွန်မဘယ်မှာလုပ်လို့လဲ။" မုရှောင်ယက ပြတ်ပြတ်သားသားပဲ ဝန်ခံဖို့ ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ သူမ ငယ်စဉ်က အလွန်ဉာဏ်ကောင်းခဲ့သည်။

“ရှိတယ် ” ပိုင်ချွမ်းက ဥပမာပေးလာသည်။ "စာသင်ချိန်ဖတ်တိုင်း စာအုပ်စင်တွေ ရှုပ်ကုန်လိမ့်မယ်"

"စာအုပ်တွေ ပြန်ထားခဲ့တယ်မဟုတ်ဘူးလား။" သူမ ကလေးဘဝတုန်းက စာအုပ်များဖတ်ဖို့ ပိုင်ချွမ်းအိမ်ကို မကြာခဏသွားလေ့ရှိသော်လည်း ၎င်းတို့ကိုဖတ်ပြီးနောက်တွင် သူမက ၎င်းတို့ကို သေချာပြန်သိမ်းမည်ဖြစ်သည်။

"ဒါပေမယ့်... မင်းအဲဒါကို မှားပြီး စီထားခဲ့တယ်။ " ပိုင်ချွမ်း မျက်လုံးတွေထဲမှာ အနည်းငယ် ရှုတ်ထွေးနေသည်။

“…” မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို စိုက်ကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။ “ရှင် ဒီအရာကို မှတ်မိနေတာကြာပြီ ရှင်ပြော အဲဒီတုန်းက စိတ်ဆိုးနေလား။” 

“ဟင့်အင်း ကိုယ့် မှတ်ဉာဏ်ကကောင်းတယ်”

ပိုင်ချွမ်းရဲ့ ရိုးသားသောအဖြေကြောင့် မုရှောင်ယက လှောင်ပြောင်ခဲ့သည်။ ခဏလောက် ရယ်မောပြီးနောက်မှာ သူမက ပိုင်ချွမ်းလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမဗိုက်ပေါ် ညင်သာစွာ ဖိထားလိုက်သည်။ သူမက လေးနက်စွာမေးလာသည်။“ရှင်က သူ့ကို ချစ်မယ်လို့ ကျွန်မကို ကတိပေးနိုင်မလား။” 

“အင်း” ပိုင်ချွမ်း လက်ဖဝါးက အတွင်းမှ ကြီးထွားလာသော ဘဝသစ်တစ်ခု ရှိနေသောကြောင့် လှုပ်ရန် မဝံ့ရဲခဲ့ပါ။

=

မုရှောင်ယက အခြားသူများ ကိုယ်ဝန်ရှိစဉ်တွင် ဤကဲ့သို့ ခံစားရခြင်း ရှိမရှိ မသိပါ။ သူမခန္ဓာကိုယ်က အာဟာရဓာတ်တွေကို ကလေးက တဖြည်းဖြည်း စုပ်ယူသွားတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ခံစားရသည်။ သူမ ရုတ်တရက် ရူးသွပ်သွားသည်။ ကလေးက သုံးလသားအရွယ်မှာ ဆာလောင်မှု သုံးဆတိုးလာပြီး အချိုတွေ စားရတာကို သိသိသာသာ နှစ်သက်သည်။ ထမင်းစားပြီး နှစ်နာရီနီးပါးကြာပြီးနောက်မှာ သူမ ဗိုက်ထပ်ဆာလာလိမ့်မည်။

ဒါပေမယ့် ကိုယ်ဝန်စစ်ဆေးခြင်းပြီးတိုင်း၊ ကိုယ်ဝန်ရှိစဉ်အတွင်း သူမ၏ဇီဝဖြစ်ပျက်မှုသည် အလွန်မြင့်မားကြောင်း ဆရာဝန်မှ ကောက်ချက်ချပြီး ကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးက သန္ဓေသားအတွက် လုံလောက်သော အာဟာရလိုအပ်တာကြောင့် ထုံထိုင်းခြင်း၊ ဗိုက်ဆာခြင်းနှင့် ချိုမြိန်သောအစားအစာများကို စားခြင်းမှာ ပုံမှန်လို့သာပြောသည်။ မာမားမုတောင်မှ သူ့သမီးကို မနက်ပိုင်းဖျားနာတာထက် ပိုစားတာက ပိုကောင်းတယ်လို့ နှစ်သိမ့်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် မုရှောင်ယက အလွန်စားနေတာကြောင့် မှားသည်ဟု အမြဲခံစားရသော်လည်း သူမဗိုက်က တစ်လတည်းတွင် အခြားကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးများထက် သေးငယ်သွားပြီး ကိုယ်အလေးချိန်က သိသိသာသာ တိုးမလာပေ။

ဆရာဝန်ကလည်း ဒါကို ထူးဆန်းသလို ခံစားခဲ့ရပေမယ့် စစ်ဆေးမှုတွေအပြီးမှာတော့ အရာအားလုံးဟာ ပုံမှန်ဖြစ်နေတယ်လို့ ကောက်ချက်ချခဲ့သည်။

သူမ၏ မူမမှန်ခြင်းအတွက် အကြောင်းရင်းကို ရှာမတွေ့နိုင်ပါက မုရှောင်ယက သူမကိုယ်ကို အနားယူပြီး ကလေးအား ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးသည်။ ကလေး ခုနစ်လနီးပါးအထိပဲ ထိုနေ့တွင် ပိုင်ချွမ်းက သူမကို စတူဒီယို၏ တံခါးဝသို့ လိုက်ပို့ခဲ့ပြီး ခေါင်းမူးသည့်ခံစားချက် ရုတ်တရက်ပေါ်လာကာ အမှောင်ထဲ ကျရောက်သွားခဲ့သည်။ 

သူမပြန်နိုးလာပြီး ခြောက်ရက်အကြာတွင်၊ သူမက ပုဂ္ဂလိကလူနာခန်းတစ်ခုတွင် လဲလျောင်းနေသည်။ သူမဘေးတွင် မျက်နှာပျက်နေတဲ့ ပိုင်ချွမ်း ရှိနေခဲ့သည်။ 

"ရှောင်ယ" မုရှောင်ယ ရွှေ့လိုက်တဲ့အခါ ပိုင်ချွမ်းက ချက်ချင်း သတိပြုမိသည်။ သူက မုရှောင်ယဆီ ချက်ချင်း ငုံ့လာသည်။

“ရှောင်ချွမ်း…” မုရှောင်ယက ထထိုင်ချင်ပေမယ့် သူမလက်ကို လှုပ်လိုက်ပြီး ပိုင်ချွမ်းက အောက်ကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။

"မလှုပ်နဲ့၊ မင်းလက်ဖမိုးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ဆေးရည်အိတ်တစ်ခုရှိတယ်"

"ကလေးကရော ဘယ်လိုလဲ။" မုရှောင်ယ လှဲချလိုက်ပြန်သည်။

"ကလေးက နေကောင်းပါတယ်" ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူမ၏ ရောင်ရမ်းနေသော ဝမ်းဗိုက်ပေါ်တွင် ညင်သာစွာ ထားကာ ကလေးရှိနေခြင်းကို ခံစားရစေသည်။

မုရှောင်ယက သက်သာကာရစွာ သက်ပြင်းချရင်း ကလေးနေကောင်းတယ်၊ ပြီးတော့မှ မေးလိုက်သည်။ "ကျွန်မအိပ်တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။"

"ခြောက်ရက်" ပိုင်ချွမ်းက ပြန်ဖြေလာသည်။

"ခြောက်ရက်လား။ ကျွန်မနေမကောင်းဘူးလား။" သူမ မူးလဲသွားသည့်အခိုက်တွင် မုရှောင်ယ စိတ်ထဲ အနည်းငယ် မူးဝေနေပြီဖြစ်ပြီး ဤမူးဝေခြင်းက ပုံမှန်မဟုတ်ပေ။ သူမက အစပိုင်းတွင် အသက်ရှင်လျက် ခံစားရပြီး ရုတ်တရက် သတိပေးခြင်းမရှိဘဲ သူမတစ်ကိုယ်လုံး အသိ ကင်းစင်သွားခဲ့သည်။

“အင်း” ပိုင်ချွမ်းက မဖုံးကွယ်ထားဘူး။

“ငါ့ဝမ်းကွဲနဲ့ တူတဲ့ရောဂါလား။” မုရှောင်ယက အတည်ပြုလိုခဲ့သည်။

“အဲ့ဒါကတူတယ် ဒါပေမယ့် ကွဲပြားတယ် ”

ပိုင်ချွမ်း အဖြေက မုရှောင်ယကို အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်ထွေးစေသည်။ "ဘာက တူပြီး ကွဲပြားတာလဲ။"

"ကိုယ် ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကို ခေါ်လိုက်မယ်" ပိုင်ချွမ်းက သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး ကုတင်ဘေးက ခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။ ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်ရဲ့ ရှင်းလင်းချက်ကို သူနားထောင်ထားကာ နားလည်သော်လည်း သူကိုယ်တိုင် မရှင်းပြနိုင်ပါ။

ခဏအကြာ စင်္ကြံတွင် ခြေသံများ တဟုန်ထိုး ထွက်ပေါ်လာသည်။ ပါမောက္ခ ရုန်က လူငယ်ဆရာဝန် သုံးဦးနှင့် သူနာပြုများစွာတို့နှင့်အတူ လူနာခန်ထဲ ပြေးလာခဲ့သည်။

"မင်းနိုးလာပြီလား။" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က နိုးထလာသော မုရှောင်ယကို မြင်လိုက်ရပြီး သူ့မျက်နှာမှာ အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားနေသော်လည်း မုရှောင်ယနဲ့ စကားပြောဖို့ အလျင်စလိုမလုပ်ဘဲ လူနာခန်းအတွင်းရှိ ကိရိယာအားလုံးကို အမြန်စစ်ဆေးခဲ့သည်။

"ပါမောက္ခကြီး အရာအားလုံးက ပုံမှန်ပါပဲ" မျက်မှန်တပ်ထားသည့် ဆရာဝန်ငယ်လေးက အခြားသူများနှင့် ဆွေးနွေးပြီးနောက် ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်ကို သတင်းပို့ခဲ့သည်။

"ကောင်းပြီ၊ ပြီးမှ ငါတို့အရင်က သဘောတူထားတဲ့ အစီအစဉ်အတိုင်း ကုသမှုကို ဆက်လုပ်"

ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် အမိန့်ပေးပြီးနောက်တွင် သူနှင့်အတူ ပါလာသော ဆရာဝန် သုံးဦးက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ထွက်ခွာသွားကြသည်။ နောက်ဆုံးတွင် လူနာခန်းထဲ ကျန်ခဲ့သည်မှာ ပါမောက္ခ ရုန်သာဖြစ်သည်။

"ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ကျွန်မဝမ်းကွဲနဲ့တူတဲ့ရောဂါရှိတာလား။" မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်း အကူအညီဖြင့် ယခုအချိန်တွင် တစ်ဝက်တစ်ပျက်ထိုင်နေပြီဖြစ်သည်။

“အရင်က ” ပါမောက္ခ ရုန်က ပြောလာသည်။

"အရင်က ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ " မုရှောင်ယက အံ့အားသင့်သွားသည်။ "ဒါက မျိုးရိုးလိုက်ရောဂါ မဟုတ်ဘူးလား။ ကျွန်မဘာလို့ရုတ်တရက်မူးလဲတာလဲ"

"ငါ မင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှင်းပြမယ်" ရီဖုန်း Group က သူ့ရှေ့က လူနာကြောင့် သူ့သုတေသနကို ပံ့ပိုးပေးတာကို ပါမောက္ခ ရုန် သိသည်။ ထို့ကြောင့် သူက စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းပြခဲ့သည်။ "မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက မျိုးရိုးဗီဇတွေက မင်းရဲ့ဝမ်းကွဲနဲ့ အတူတူပဲ၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့စုဆောင်းထားတဲ့ အချက်အလက်တွေအရ၊ ရှိပြီးသား ဆေးမှတ်တမ်းများကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြည့်ချိန်မှာ ဤမျိုးရိုးဗီဇရောဂါစတင်မှုက အသက် 22 နှစ်က 30 နှစ်ကြားရှိ လူများအပေါ် 60% အာရုံစိုက်နေကြောင်း တွေ့ရှိတယ်။ အဲဒီထဲက အများစုဟာ အသက် 25 နှစ်အောက် ကလေးမွေးဖူးတဲ့ အမျိုးသမီးတွေ”

"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။" မုရှောင်ယက ထပ်မေးလိုက်သည်။ “ကျွန်မရဲ့ရောဂါက ကိုယ်ဝန်နဲ့ ပတ်သက်နေတယလား။” 

“ဟုတ်တယ်၊ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ကိုယ်ဝန်ရှိတဲ့အခါ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဆဲလ်တွေက အိုမင်းရင့်ရော်မှုကို အရှိန်မြှင့်ပေးတယ်။ ကိုယ်ဝန်ကနေ ကလေးမွေးဖွားချိန်အထိ၊ မိခင်ဆဲလ်တွေက 2-5 နှစ်ခန့် သက်တမ်းရှိလိမ့်မယ် ” ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ရှင်းပြသည်။

"ဒါဆို ကျွန်မ ကလေးရော ဘယ်လိုလဲ။ " စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သော မုရှောင်ယက နောက်တစ်ကြိမ်ဖျားနာတာကို မကြောက်တော့ပါ။ သူမကလေး ဒီလောကထဲကို ချောချောမွေ့မွေ့ ဝင်လာဖို့ဆိုတာ မရှိနိုင်တော့လို့ စောစောစီးစီး ဖြစ်ရမှာကို သူမကြောက်သည်။

“အရင်ဆုံး အရမ်းစိတ်မပူပါနဲ့” ပါမောက္ခ ရုန်က စိတ်အေးစေခဲ့သည်။ "မင်းမှာလည်း ဒီမျိုးရိုးဗီဇရောဂါ ရှိပေမယ့် မင်းနဲ့ မင်းဝမ်းကွဲရဲ့ အခြေအနေက မတူဘူး"

“မကြောက်ပါနဲ့ ” ပိုင်ချွမ်းက မုရှောင်ယ နောက်ကျောကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

မုရှောင်ယက ပိုင်ချွမ်းကို ကြည့်လိုက်ချိန် နားမလည်နိုင်အောင် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။

"ကျွန်မနဲ့ ကျွန်မဝမ်းကွဲက ဘာကွာတာလဲ။" မုရှောင်ယက မေးသည်။

"မင်းရဲ့ရောဂါမျိုးဗီဇက ပြောင်းသွားပြီ " ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ပြောလာသည်။ “အတိုချုပ်ပြောရရင် ဒါက မျိုးရိုးဗီဇပြောင်းလဲမှုတစ်ခုပဲ”

"ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ။ " မျိုးရိုးဗီဇပြောင်းလဲမှုလား။ ဒါက ရိုးရိုးရှင်းရှင်း မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ သူမက ရေဒီယိုသတ္တိကြွ ပစ္စည်းများနှင့် မထိတွေ့ဖူးပါ။ သူမတွင် အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲ မျိုးရိုးဗီဇပြောင်းလဲမှုက ဘယ်လိုဖြစ်လာရတာလဲ။

“ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါက ချဲ့ကားတာမဟုတ်ဘူး။ ပိုပြီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းနဲ့ နားလည်ရလွယ်ကူတဲ့ စကားလုံးတစ်လုံးနဲ့ ငါအခုပဲ မင်းကိုပြောခဲ့တယ်" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ဆက်ရှင်းပြလာသည်။ “ငါမျိုးရိုးဗီဇဆိုင်ရာရောဂါတွေကို အနှစ်သုံးဆယ်နီးပါး သုတေသနလုပ်ခဲ့ပြီး၊ ရုတ်တရက်ဖြစ်လာတဲ့ မျိုးရိုးဗီဇရောဂါက ကုသရအခက်ဆုံးပါ။ မဖြစ်လာခင်မှာ သတိပေးချက်မရှိတာကြောင့် လက်ရှိအချိန်မှာ ရောဂါကို ဆေးဝါးဖြင့်သာ ကာကွယ်နိုင်ပြီး ကုသလို့မရဘူး"

“ဥပမာ၊ မင်းခန္ဓာကိုယ်မှာရှိတဲ့ ဒီမျိုးရိုးဗီဇရောဂါ၊ ဒီဗီဇကို သယ်ဆောင်လာတဲ့ မိသားစုတွေကို နောက်မျိုးဆက်မှာ ယောက်ျားလေးမွေးဖို့ အကြံပြုလေ့ရှိတယ်။ မိန်းကလေးဖြစ်ရင် အသက် 22 နှစ်နောက်ပိုင်းမှာ စတင်ဖြစ်ပွားနိုင်ချေရှိတယ်။ မင်းမျိုးရိုးဗီဇပြောင်းလဲတာကလွဲပြီး အဲ့ဒါကိုကုသဖို့က နည်းလမ်းမရှိသလောက်ပဲ"

“မျိုးရိုးဗီဇကို ပြောင်းတာက ကုသတာထက် ပိုလွယ်တယ်။ တကယ်တော့ အောင်မြင်ဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်သလောက်ပါပဲ။ အဲ့ဒါကို ဆေးပညာမှာ ခွင့်မပြုဘူးလို့ မဆိုလိုဘူး၊ ခွင့်ပြုထားပေမယ့် မျိုးဗီဇပြောင်းလဲခြင်းနဲ့ မျိုးဗီဇ၏ သီးခြားအစိတ်အပိုင်းတစ်ခုကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ ခက်ခဲတယ်"

ပရော်ဖက်ဆာ ရုန် ပိုပြောလေလေ၊ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်တဲ့ အသံထွက်လာလေလေဖြစ်ပြီး မုရှောင်ယက ပိုစိတ်ရှုပ်လေလေပဲ။ "ငါ့ရောဂါမျိုးဗီဇ ပြောင်းသွားပြီလို့ မင်းခုနကပြောတယ်၊ ဘယ်လိုမျိုး ပြောင်းသွားတာလဲ။"

"အဲ့ဒါ မင်းလက်ထဲက ကျောက်စိမ်းလက်ကောက်ပဲ" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်ရဲ့ အကြောင်းပြချက်ကြောင့် မုရှောင်ယ အံ့သြသွားပြန်သည်။

"ကျောက်စိမ်းလက်ကောက်လား။" မုရှောင်ယက သူမ ဘယ်ဘက်လက်ကို မသိစိတ်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ အစိမ်းရောင် ကျောက်စိမ်းလက်ကောက်ကို သူမလက်တွင် ဝတ်ဆင်ထားဆဲဖြစ်သည်။

“ကျောက်စိမ်းဆိုတာ တကယ်တော့ သတ္တုရိုင်းတစ်မျိုးပဲ။ ရှေးခေတ်ကတည်းက ကျောက်စိမ်းက လူများကို ထောက်ပံ့ဖို့ အသုံးပြုခဲ့ပေမယ့် ကျောက်စိမ်းက လူများကို ပံ့ပိုးပေးကြောင်း လူတိုင်းသိပေမယ့် ၎င်းတို့ကို မည်ကဲ့သို့ ထောက်ပံ့ပေးလဲဆိုတော့ အမြင်များစွာရှိတယ်။ ကျောက်စိမ်းက သတ္တုရိုင်းအမျိုးအစားဖြစ်တာကြောင့် လူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွက် အကျိုးပြုတဲ့ ဓာတ်ရောင်ခြည်တစ်မျိုးကို ထုတ်လွှတ်တယ်လို့ ဆိုရိုးစကားရှိတယ်။ ဒီဓါတ်ရောင်ခြည်က ရေဒီယိုသတ္တိကြွပစ္စည်းနဲ့ ဆင်တူသော်လည်း ပိုမိုနူးညံ့ပြီး သိသာထင်ရှားတာကြောင့် လူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မသိလိုက်ဘဲ အာဟာရဖြစ်စေနိုင်တယ်” ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ဆက်ပြောလာသည်။ "ဒါက ပဲတစ်တောင့်ထဲက ပဲစေ့နှစ်စေ့လိုပါပဲ၊ မင်းမှာ မင်းဝမ်းကွဲမှာ တွေ့ခဲ့ရတဲ့ အလားတူ မျိုးဗီဇတစ်ခု ရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် စစချင်းမှာ မင်းရဲ့ဆဲလ်တွေရဲ့ တုံ့ပြန်မှုက မင်းဝမ်းကွဲနဲ့ တော်တော်ကွာခြားတယ်။ မင်းရဲ့ မျိုးဗီဇက ပြောင်းလဲသွားသဖြင့် စတင်ပြီး နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ပြီးမြောက်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့ပါ။ ဆိုလိုတာက မင်းနေမကောင်းပေမယ့် မင်းရဲ့မျိုးရိုးဗီဇတွေက လုံးဝပြိုကွဲသွားတော့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒါက မင်းခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ လျင်မြန်တဲ့ အင်္ဂါချို့ယွင်းမှုကို မဖြစ်စေဘူး"

"ဒါဆို ကျွန်မရောဂါ သက်သာပြီလား။" မုရှောင်ယက သူမ အိပ်မက်မက်နေသလို ခံစားရသည်။

“မဟုတ်ဘူး” ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ဆက်ပြောလာသည်။ “မင်းရဲ့ရောဂါရှိတဲ့ မျိုးဗီဇက ပြောင်းသွားပေမယ့် မသက်သာသေးဘူး။ စတင်ပြီးသွားတာနဲ့ မင်းက အန္တရာယ်ရှိနေသည့် အခြေအနေမှာ ရှိနေသေးတယ် "

"ဒါဆို ငါက ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။" မုရှောင်ယ စိတ်ရှုပ်သွားသည်။

"မင်းရဲ့ ရောဂါရှိတဲ့ မျိုးဗီဇကို လုံးဝပြန်လည်ထူထောင်နိုင်တဲ့ နည်းလမ်းမရှာနိုင်မချင်း မင်းမှာအန္တရာယ်ရှိပြီး အချိန်မရွေးသေဆုံးနိုင်ပေမယ့် မင်းခန္ဓာကိုယ်က ဗီဇများကို ဤထူးဆန်းသောဟန်ချက်ဖြင့် ထိန်းသိမ်းထားသည်လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်"

"ဒီလက်ကျန်နဲ့ ကျွန်မက ပုံမှန်ဘဝမှာ နေထိုင်နိုင်မှာလား။"

"နောက်ဆက်တွဲအချို့ရှိလိမ့်မယ်၊ မင်းကသွေးအားနည်းရောဂါ၊ မူးဝေခြင်းနဲ့ ရေရှည်တွင်မူးမေ့လဲလိမ့်မယ်" ပရော်ဖက်ဆာ ရုန်က ဆက်ပြောသည်။ “ဒါပေမယ့် ရောဂါမျိုးဗီဇက လုံးလုံးမကွဲသေးသရွေ့တော့ မင်းအန္တရာယ်ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့်… မင်းခန္ဓာကိုယ်ထဲက ရောဂါမျိုးဗီဇက လုံးဝအသက်မဝင်နိုင်တာကြောင့် အရမ်းစိုးရိမ်နေစရာမလိုပါဘူး။ မင်းဆဲလ်ထဲက ရောဂါမျိုးဗီဇတွေက အဆက်မပြတ်ပွားနေပြီး စတင်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ကို ထပ်ခါတလဲလဲ လုပ်ဆောင်နေပေမယ့် မင်းဆဲလ်က အဆက်မပြတ် ပြန်လည်ရှင်သန်နေသည့် အခြေအနေအောက်တွင် ရှိနေတယ်။ ငါတို့ကို အချိန်နည်းနည်းလောက်ပေးရင် ရောဂါကို တားဆီးဖို့ နည်းလမ်းကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ရှာတွေ့နိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်တယ်”