Chapter 8

💌Chapter 8

သီးသန့်ခန်းထဲတွင် လူတိုင်းစိတ်လှုပ်ရှားနေသည့် အလောင်းအစားသည် ဤအဖြစ်အပျက်လေးကြောင့် ရုတ်ခြည်းအဆုံးသတ်သွား၏။

 ထွက်လာပြီးနောက် ကျန်းယွီမို သည် အပူလှိုင်းများ သူမဆီသို့ ပြေးဝင်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

နင်ချမ်သည် ဩဂုတ်လတွင် အမှန်တကယ်ပူပြင်းလျက်ရှိသည်။

 တံခါးဝမှာရပ်နေသည့် သွမ့်ရယ်က ကျန်းယွီမို ကို ဘယ်သွားချင်လဲဟု မေးလိုက်သည်။ နှစ်အနည်းငယ်ကြာအောင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သိလာပြီးနောက်မှာ၊သူက သူမ၏ ပင်ကိုယ်စရိုက်ကို ကောင်းကောင်းသိခဲ့သည်။ သူတို့ အပြင်ထွက်ပြီး လည်ပတ်ကြလျှင် သူမက မကျွမ်းကျင်သည့်အတွက် ဆုံးဖြတ်ချက် ချခွင့်မပေးပေ။ သူမသည် စားမည်၊သောက်မည် လောက်သာသိပြီး သူက အလိုလို ဆုံးဖြတ်ချက်ချသူ ဖြစ်လာသည်။  

ကျန်းယွီမိုသည်လည်း သူက သူမအတွက် အရာရာ စီစဉ်ပေးမှန်း သိနေတာကြောင့် သူမ အထူးတလည်စဉ်းစားနေဖို့မလိုပါပေ။ ပထမတော့ ယောက်ျားလေးတိုင်း သူ့လိုပဲဟု ထင်ခဲ့သည်။ ယမန်နှစ်ကုန်က ယန်ချင် သည် အထက်တန်းကျောင်း တတိယနှစ် စီနီယာတစ်ယောက်နှင့် ချိန်းတွေ့ရာ စိတ်ဆိုးပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။

ထိုစီနီယာက ဘာမဆို ယန်ချင် ကိုသာမေးသည်။အားကိုးသည်။ ဘာစားရမလဲ၊ ဘယ်သွားမလို့လဲဟု သူက မစီစဉ်ဘဲ သူမကိုမေးလေသည်။

သွမ့်ရယ် ကတော့ အသေးစိတ်ကအစ သူမကို ဂရုစိုက်ပေးသည်။ ကျန်းယွီမို အတွက် အသေးအဖွဲများအား ဆုံးဖြတ်ချက်ချစရာမလိုပေ။ 

 သူမ သွမ့်ရယ်နှင့်အတူ ညာဘက်ခြမ်းသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

ယခုအချိန်မှာ လူတော်တော်များများ လမ်းလျှောက်ထွက်လာတတ်၍၊သူမ၏ ဆွေမျိုးများနှင့်တွေ့နေမည်ကို သူမ စိတ်ပူနေမိသည်။ သွမ့်ရယ် ကလည်း ဤအကြောင်းကို တွေးပြီး တမင် ဖြည်းဖြည်းလျှောက်ကာ လမ်းသွယ်များကိုသာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ယခုနှစ်တွင် နင်ချမ်၌ အထပ်မြင့် အဆောက်အအုံများ မရှိသော်လည်း လမ်းသွယ်များစွာ ရှိသည်။ ကျဉ်းမြောင်းသော လမ်းသွယ်များရှိ လမ်းမီးများ၌ ခြင်နှင့် ဖလံများ ဝိုင်းအုံနေတတ်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောကြ။ လမ်းက ကျဉ်း၍ ကျန်းယွီမို နောက်မှာသာ လိုက်လာဖြစ်သည်။ ရံဖန်ရံခါ သူမကိုကြည့်ရန် ခေါင်းလှည့်လာတတ်သော သွမ့်ရယ်ကို သူမ မော့ကြည့်မိသည်။

အရာအားလုံး အဆင်ပြေနေခိုက်၊ အနက်ရောင် အိမ်မွေးခွေးတစ်ကောင်က ဟောင်လေတော့သည်။ ကျန်းယွီမို အလွန်ကြောက်လန့်သွားပြီး နှလုံးရပ်လုမတတ် ဖြစ်သွားကာ ချက်ချင်းပင် အေးစက်သော ချွေးစေးများ ထွက်လာတော့သည်။

သွမ့်ရယ် မတုံ့ဆိုင်းဘဲ သူမလက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ သူ့လက်ဖဝါးက ကျယ်ပြန့်ပြီး နည်းနည်းကြမ်းသည်။ သူမ၏လက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ့ဘေးနားကနေ သူမကို ကာကွယ်ပေးေနသည်။

ကျန်းယွီမို ကြောက်သော်လည်း သွမ့်ရယ်က မကြောက်ပေ။ သူမကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို ခွေးကလေးအနားကို ဖြတ်သွားခဲ့သည်။ ခွေးကိုကြောက်၍မဟုတ်ဘဲ သူမ လက်ကိုကိုင်ထားတာကြောင့် နှလုံးခုန်မြန်နေသည်။လမ်းကို လျှောက်ပြီးလျှင်လည်း သူမ လက်ကိုမလွှတ်ပေးချင်တော့ဘဲ ပီတိဖြစ်မိနေသည်။

 နွေရာသီဖြစ်၍ အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာ လက်ဖဝါးများ စိုစွတ်လာသည်။ သူ့ချွေးလား၊သူမ ချွေးလား မသိပေ။

သွမ့်ရယ်က လက်မလွှတ်သလို၊ ကျန်းယွီမို လည်း ကြောက်နေသေးတာကြောင့် ရုန်းဖို့ မေ့သွားခဲ့သည်။လမ်းကြားရှိ လမ်းမီးများအောက်တွင် ကောင်လေးက ကောင်မလေးလေး၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တိတ်ဆိတ်သည့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှလုံးခုန်သံများပင် ကြားနေရသည့်အလား။

သွမ့်ရယ် ရုတ်တရက်ပြောလိုက်သည်။ "မကြောက်နဲ့။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကြုံလာတဲ့အခါ မပြေးပါနဲ့၊ပြေးရင် ခွေးက ပိူဟောင်တယ်”

ကျန်းယွီမိုက သက်ပြင်းချရင်း "နင် အရမ်းသတ္တိကောင်းတယ်၊ငါတော့ အရမ်းလန့်နေတာ"

 “အမ်၊” သွမ့်ရယ်လည်း နောင်တရပြီး “နောက်ဆို ဖြတ်လမ်းကေန မသွားဘဲ နေကြရအောင်”

 ဤပြဿနာကို သူတကယ်မစဉ်းစားခဲ့မိချေ။

ကျန်းယွီမို သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ကြောက်လန့်တကြားဖြူနေသော သူမ၏ မျက်နှာသည် ယခု နည်းနည်း ပိုကောင်းလာသည်။ “အကိုက်ခံရမှာကြောက်တယ်၊ ငယ်ငယ်က ကြက်ကိုက်ခံရပြီး စိတ်ဒဏ်ရာ ရသွားတာ”

သွမ့်ရယ်က ရယ်ပြီး သူမလက်ကို ညှစ်လိုက်သည်။ "နောက်တစ်ခါ ထပ်မဖြစ်ပါဘူး"

 ထိုမှသာ ကျန်းယွီမို သူမ လက်ကိုကိုင်ထားမှန်း သဘောပေါက်သွားသည်။ ထူးဆန်းသလို ခံစားရသည်။ သူမ လွတ်မြောက်ချင်သော်လည်း သူမ လက်သည် ပျော့ပျောင်းနေ၍ အားမထုတ်နိုင်ပေ။

 ဘာကြောင့် ဒီလိုဖြစ်နေတာလဲ။

နှစ်ယောက်သား လမ်းလျှောက်ရင်း မြစ်ကမ်းပါးနှင့် နီးကပ်လာလေသည်။ သွမ့်ရယ် သည် မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့နိုင်သော လမ်းငယ်တစ်ခုမှ ဖြတ်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် မြစ်ကမ်းပါးသို့ ရောက်သောအခါ တစ်စုံတစ်ဦးကို မထင်မှတ်ပဲ တွေ့သွားခဲ့သည်။ 

နင်ကျစ်ယွီ ပင်။

ကျန်းယွီမို၏ အမြင်အာရုံက အလွန်ကောင်းမွန်သည်။တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်နှင့် အတန်းဖော်မှန်း သိလိုက်သည်။ထို့အပြင် သူမသည် အိပ်မက်ထဲတွင် သူမမြင်လိုက်ရသော ဝတ္ထု၏ မူရင်းအမျိုးသမီးဇာတ်ဆောင်လည်း ဖြစ်သည်။

နင်ကျစ်ယွီကို သူမ မှတ်မိရခြင်းအကြောင်းရင်းမှာ အတန်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေစဉ် သူမ ရာသီလာနေခိုက်၊ နင်ကျစ်ယွီက သူမကို သန့်ရှင်းရေးသုံး pad ငှားပေးခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်က တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သိပ်မရင်းနှီးကြသလို နင်ကျစ်ယွီ ကလည်း သူငယ်ချင်းဖွဲ့ချင်ပုံမပေါ်ပေ။ သူမသည် သူတို့အတန်းဖြတ်သွားတိုင်း နင်ကျစ်ယွီ က စာအုပ်တစ်အုပ်ကို အမြဲဖတ်နေတတ်သည်။

နင်ကျစ်ယွီက ပါရမီရှင်တစ်ဦးဖြစ်သည်။

နင်ကျစ်ယွီ၏ အထက်တန်းဝင်ခွင့်ရမှတ်နှင့်ဆိုလျှင် နင်ချမ်က ပိုကောင်းသည့် အထက်တန်းကျောင်းမှာဝင်ခွင့်ရနိုင်သည်။သို့သော် သူမသည် ပဉ္စမအထက်တန်းကျောင်းသို့ လာရန် ရွေးချယ်ခဲ့သေးသည်။

 ပဉ္စမအထက်တန်းကျောင်းမှ ကောလိပ်ဝင်ခွင့်နှုန်းထားများကို အာရုံစိုက်ရမည်ဟု လူအများပြောကြသည်ကို ကျန်းယွီမို ကြားဖူးသည်။ ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲတစ်ခုပြီးတိုင်း ကျောင်းခေါင်းဆောင်များသည် ထိုထူးချွန်ကျောင်းသားများ၏ အိမ်သို့ သွားကြသည်။ နင်ကျစ်ယွီ သည်လည်း အပါအဝင်ဖြစ်သည်။ ဤထိပ်တန်းကျောင်းသားများကို ခေါ်ယူရန်အတွက် ပဉ္စမအထက်တန်းကျောင်းသည် ပညာသင်စရိတ်အားလုံးကို လွတ်ကင်းခွင့်ေပးပြီး semester တိုင်းတွင် ပညာသင်ဆုများပေးအပ်ခြင်းကဲ့သို့သော အခြေအနေကောင်းများကို ပေးထားသည်။ နင်ကျစ်ယွီက သူမတို့ အထက်တန်းကျောင်းကို ဤအကြောင်းကြောင့် ရောက်လာခဲ့တာပင်။

နင်ကျစ်ယွီ ကို မြင်သောအခါ ကျန်းယွီမိုသည် သွမ့်ရယ် ၏လက်မှ ရုန်းထွက်လိုက်၏။ 

သွမ့်ရယ် စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် စိတ်ပျက်သွားပုံရပြီး၊ ကုန်စုံဆိုင်ရှေ့ ကျောက်ခုံတန်းလျားမှာ ထိုင်နေသည့် မိန်းကလေးကို ကြည့်လိုက်မှ သူနားလည်လိုက်သည်။

ကျန်းယွီမို၏မျက်နှာက နီရဲသွားရသည်။

နင်ကျစ်ယွီလည်း သူတို့ကို သတိထားမိကာ အံ့အားသင့်သွားသည်။ ဤအချိန်၊ ဤနေရာတွင် သူတို့ကိုတွေ့ရန် မမျှော်လင့်ထားသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ သူမသည် မိသားစုကို လွမ်းဆွတ်နေသဖြင့် ကြယ်များကို ကြည့်ရန် ထွက်လာခဲ့ခြင်းပင်။ ထိုနှစ်ယောက်ကို သူမ သိသည်။ စာမှလွဲ၍ အခြားအရာအားလုံးကို လျစ်လျူရှုထားသည့် သူမလို စာဂျပိုးပင်လျှင် သွမ့်ရယ် ဟူသောအမည်နှင့် ရင်းနှီးသည်။ သူမသည် ရံဖန်ရံခါ ရေသွားခပ်ရင်း အတန်း၁၀၏ စင်္ကြံအား ဖြတ်သွားရသည်။ အတန်းပြီးသောအခါ ယောက်ျားလေးများသည် ဆေးလိပ်သောက်ရန် စုဝေးကြသော်လည်း၊ ဆေးလိပ်မသောက်သူမှာ သွမ့်ရယ် ဖြစ်သည်။

ကျန်းယွီမိုသည် နင်ကျစ်ယွီ နှင့် သိပ်မရင်းနှီးပေ။

ကျန်းယွီမိုသည် တက်ကြွသော မိန်းကလေးဖြစ်သည်။သူမက ကျန်းယွီမို ကို သန့်ရှင်းရေးသုံး pad ငှားပြီး အပြန်မှာ ကျန်းယွီမိုက သူမအား ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် နို့လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ဝယ်ပေးခဲ့သည်။

နင်ကျစ်ယွီ အတွက် ချမ်းအေးသော ဆောင်းရာသီတွင် ထိုနို့လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို ကိုင်ထားရခြင်းသည် သူမ အကြာကြီး မခံစားခဲ့ရသော နွေးထွေးမှုတစ်ခုဖြစ်သည်။

ကျန်းယွီမို သည် ရောင်စုံဘောပင်ဖြင့် ခွက်ပေါ်တွင် "Thank U" ဟုပင် ရေးခဲ့သည်။

နင်ကျစ်ယွီ သည် ကျန်းယွီမို နှင့် သွမ့်ရယ် တို့၏အကြောင်းကို PE အတန်းတွင် သူမ အိပ်နေချိန်၌ အနည်းငယ်ကြားသိခဲ့ရသည်။

 မိန်းကလေးများအားလုံးက ကျန်းယွီမိုကို မနာလိုဖြစ်ကြသည်။ ကျောင်း၏ နာမည်ကြီးဘော့စ်၏ ကြိုက်နှစ်သက်မှုကို ဘယ်သူက မခံချင်သူရှိပါ့မလဲ။

 ထိုအချိန်တွင် သူမသည် ပြုံးပြီး အင်္ဂလိပ် ဝေါဟာရစကားလုံးများကို ဆက်လက်နားထောင်နေခဲ့သည်။

 ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှာ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲ တကယ်နားလည်ကြလို့လား။

ကျန်းယွီမို သည် ရှက်သွားသော်လည်း ဘာမှမဖြစ်သလို ဟန်ဆောင်ကာ နင်ကျစ်ယွီ အား အော်လိုက်သည်။ 

"နင်က ဒီမှာနေတာလား" 

 သူမသည် နင်ကျစ်ယွီဆီသို့ လျှောက်သွားစဉ် သွမ့်ရယ်က သူမနှင့် မဝေးလှသော သူမကို စောင့်နေသည်။

နင်ကျစ်ယွီ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ကျန်းယွီမိုကိုကြည့်ကာ ပြုံးနေသည်။ 

"ဟုတ်တယ်၊ တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ"

 "ငါတို့လည်း ဒီကို လမ်းလျှောက်လာတာပဲ"

နင်ကျစ်ယွီ ပြုံးပြီး မီတာအနည်းငယ်အကွာမှာရှိသည့် သွမ့်ရယ် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။

အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် သွမ့်ရယ်၏ ဟန်ပန်အမူအရာသည် လူတိုင်းကို နှိမ့်ချသော လမ်းပေါ်မှ လူဆိုးများနှင့် မတူချေ။

 "အိုး" နင်ကျစ်ယွီက ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ့လက်ကောက်ဝတ်ပေါ်မှ နာရီကို ကြည့်ရင်း၊ "နောက်ကျနေပြီ၊ ငါပြန်တော့မယ်" 

ကျန်းယွီမို ခဏမျှ တုံ့ဆိုင်းသွားပြီး နောက်လှည့်ကာ သွမ့်ရယ် ဆီသို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သည့် တစ်စက္ကန့်က ဘာမှမထူးခြားသည့်ပုံပေါက်နေသော ကောင်လေးသည် ကျန်းယွီမို ကို စိုက်ကြည့်နေသည်မှာအတော်လေး စူးရှနေကြောင်း နင်ကျစ်ယွီ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်လိုက်ရသည်။ အခြားအရာများက သူ့မျက်လုံးများကို ဖမ်းစားနိုင်ခြင်းရှိဟန်မတူပေ။

 "သွားကြရအောင်"

ကျန်းယွီမို သည် နင်ကျစ်ယွီ အား လက်ပြနှုတ်ဆက်ကာ သွမ့်ရယ် နှင့်အတူ ကန်ပေါင်ဆီသို့ ဆက်လျှောက်သွားခဲ့သည်။

နင်ကျစ်ယွီ က သူတို့ ထွက်သွားသည်ကို ကြည့်ပြီး၊ ဘန်ဂလိုတန်းဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။သို့ရာတွင် ကျန်းယွီမိုက နင်ကျစ်ယွီကို စိတ်ထဲမှ မထုတ်နိုင်သေးပေ။

 မူရင်းအမျိုးသမီးဇာတ်ဆောင်။

နင်ကျစ်ယွီ အကြောင်း သူမ သိပ်မသိပေ။ သူမတို့သည် တစ်တန်းတည်း မနေကြရပေ။ဤနေရာသည် နင်ချမ် ၏ ရှေးအကျဆုံးနှင့် အဆင်းရဲဆုံးဒေသများဖြစ်သည့် လင်းကျန်း ခရိုင်ဖြစ်သည်။နင်ကျစ်ယွီ၏မိသားစုအခြေအနေက သိပ်မကောင်းပုံရသည်၊ ထို့ကြောင့် သူမသည် ဤမျှအဆင့်ကောင်းကောင်းရသော်လည်း အထက်တန်းကျောင်းသို့မတက်ဘဲ ပဉ္စမအထက်တန်းကျောင်းသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

သို့သော် အရေးမကြီးပေ။ နင်ကျစ်ယွီ သည် ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲတွင် ကောင်းစွာဖြေဆိုနိုင်ကာ ယန်ကျင်းတွင် တက္ကသိုလ်ကောင်းကောင်းတစ်ခုတက်နိုင်ခဲ့သည်။ နင်ကျစ်ယွီသည် အမျိုးသားဇာတ်ဆောင်ကို မတွေ့ဆုံခဲ့သော်ငြား နင်ကျစ်ယွီ၏ အနာဂတ်သည် ကျန်းယွီမို ထက် များစွာသာလွန်နေသေးသည်။

"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ" သွမ့်ရယ်က သူမ အတွေးလွန်ေနသည်ကို တွေ့သော် မေးလိုက်သည်။

နင်ကျစ်ယွီ နှင့်တွေ့ဆုံခြင်းသည် ဝတ္ထုအကြောင်းကို ခေတ္တမေ့သွားသော ကျန်းယွီမိုကို နောက်တစ်ကြိမ် စိုးရိမ်ပူပန်စေခဲ့သည်။ သူမဘာကိုစိုးရိမ်နေမှန်းမသိပေ။

 ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲအတွက်လား၊ သူမ၏အနာဂတ်အတွက်လား၊ သို့မဟုတ် သွမ့်ရယ်နှင့် သူမ၏အနာဂတ်အတွက်လား။

 “ငါတို့ အခုတွေ့လိုက်ရတာက ငါတို့ အတန်းထဲမှာ ထိပ်တန်းကျောင်းသားပဲ၊ တကယ်ကို ကြိုးစားတဲ့ ထိပ်တန်းကျောင်းသားပါ၊ ငါတို့အတန်းရဲ့ အမှတ်အများဆုံးသူ နင်ကျစ်ယွီကို နင် ကြားဖူးသင့်တယ်"

သွမ့်ရယ်သည် မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ "ဘာလဲ" ခေတ္တနားပြီးနောက် သူက “မဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ် သူမကို မသိဘူး” 

 သူကတော့ အမှန်ပင် အမှတ်အများဆုံးသူကိုလည်းမသိသလို၊စောစာက တွေ့ခဲ့သော ကောင်မလေးကိုလည်း မသိပေ။

 အလယ်တန်းတတိယနှစ်က သင်္ချာအတန်းကိုယ်စားလှယ်က ဘယ်သူလဲဆိုတာတောင် မမှတ်မိတော့တာ၊ တခြားအတန်းက ကျောင်းသားတွေကို သူဘယ်လိုဂရုစိုက်နိုင်မှလဲ။

ကျန်းယွီမို သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ ပစ်လိုက်သည်။ “သူမက တကယ်ကို အံ့သြစရာကောင်းတဲ့ အဆင့်တွေရထားတာနော်၊ သူမ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဉာဏ်ကောင်းနေမှန်းကိုမသိတော့ဘူး"

 သူမသည် နင်ကျစ်ယွီ နှင့် အသက်တူသော်လည်း ကွာခြားချက်က ဘာလို့ကြီးနေရတာလဲ။ သူတို့ နှစ်ယောက်လုံးက လူသားတွေပဲဟာကို၊ ဘာလို့ ဒီလောက် ကွာခြားနေရတာလဲ။

သူ့အိတ်ကပ်ထဲကို လက်တစ်ဖက်ထည့်ထားကာ သွမ့်ရယ်သည် လမင်းကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်ကာ၊ သူမ စကားကိုကြားသောအခါလည်း ခေါင်းညိမ့်လိုက်သည်။ သူ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြုံးပြီး သူ့ဆံပင်ကို မထိမိအောင်မနည်းထိန်းထားလိုက်၏။ 

ထိုကဲ့သို့ အကြောင်းအရာများကို သူ မတုံ့ပြန်တတ်ပေ။   

"မင်းက အကောင်းဆုံးလို့ထင်တယ်" 

ထိုအတိုင်းလည်း သူ မပြောချင်ပေ။သူမကို တခြားသူများနှင့်အတတ်နိုင်ဆုံး မနှိုင်းယှဉ်ပါချေ။ သူမသည် အမှတ်အများဆုံး နင်ကျစ်ယွီကို တကယ်သဘောကျေနခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။

 တာတမံ၏ ဤအပိုင်းသည် လူသူကင်းမဲ့နေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လူသိပ်မရှိပေ။ ဟိုးအဝေးကနေ အနီးနားက မြစ်ကမ်းခြေကို မြင်နေရသည်။

 အေးမြသောလေနုအေးသည် တဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်လျက်ရှိပြီး မြို့လယ်ရှိ အပူချိန်ထက် အနည်းငယ်နိမ့်သည်။

ကျန်းယွီမို ပျင်းရိစွာ လက်ကိုဆန့်တန်းပြီး သွမ့်ရယ်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ 

"သီချင်းဆိုရတာထက် ပိုကောင်းပါတယ်"

ယနေ့က သူမ မွေးနေ့ဖြစ်သော်လည်း ကာရာအိုကေဝါသနာအိုးများနှင့် မယှဉ်နိုင်ဘဲ သူမ သီချင်းမဆိုချင်ပေ။

ကန်ပေါင်တစ်လျှောက် လမ်းလျှောက်ရင်း လေနုအေးကို ခံစားရတာနှင့်ပင် ပြီးပြည့်စုံနေပြီဖြစ်သည်။

သွမ့်ရယ်က ဘေးဘီ ပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်ကာ "ဒီမှာခဏစောင့်နော်"

 အနီးနားတွင် လူမရှိလား၊ရှိလား ဆိုသည်ကို သေချာအောင် ငုံ့ကြည့်ကာ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိရာ ကန်ပေါင်အောက်သို့ ဆင်းသွားသည်။

သူမကို ဘာလက်ဆောင်ပေးရမလဲ မသိသလို၊ကောင်မလေးများ ဘာကို သဘောကျမှန်းကိုလည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိပေ။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်နှစ်က သူသည် သူမကို အလွန်စျေးကြီးသည့် MP3 ပလေယာတစ်လုံး ပေးခဲ့သည်။ သူမသည် သီချင်းအသစ်အချို့ကို ဒေါင်းလုဒ်လုပ်ပြီးနောက် နားထောင်ရ ငြီးငွေ့လာကာ၊ MP3 ပလေယာကို သူ့အား ပြန်ပေးခဲ့သည်။

 မနှစ်တုန်းက ကောရှစ်ချောင်၏ အကြံဉာဏ်ကို နားထောင်ပြီး သူမအား ရေမွှေးတစ်ပုလင်းပေးပြန်သည်။ သူမ အံ့အားသင့်အောင် လုပ်ချင်သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် သူမ၏ အမေမှာလည်း အလားတူရေမွှေးတစ်ပုလင်းရှိကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

ကျန်းယွီမို သည် ကန်ပေါင်ပေါ်တွင် တစ်ယောက်တည်း ရပ်နေသော်လည်း လုံးဝမကြောက်ပေ။ သူမသည် အလွန်ရှက်တတ်သော်လည်း အနီးနားရှိ သွမ့်ရယ် ကို တွေးပြီး မကြောက်ခဲ့ပေ။

 သူ ဘာများလုပ်နေသလဲဟု တွေးနေရင်း ကျယ်လောင်သည့့် ပေါက်ကွဲသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမ ကောင်းကင်ကို အံ့သြစွာ မော့ကြည့်လိုက်သည်။

 အိုး၊ အဲဒါ မီးရှူးမီးပန်းလား?!

သွမ့်ရယ်ရောက်လာပြီး သူမကို ပြုံးပြလိုက်သောအခါတွင် သူမသည် ညကောင်းကင်ယံကို စိုက်ကြည့်ရင်း ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေသေးသည်။ 

 "ပျော်ရွှင်စရာမွေးနေ့ဖြစ်ပါစေ။"

သူမ၏ 17နှစ်မြောက်မွေးနေ့တွင် သွမ့်ရယ် သည် ကျန်းယွီမို ကို မီးရှူးမီးပန်းများဖြင့် ပြည့်နေသောကောင်းကင်ကိုပေးအပ်ခဲ့လေသည်။

 မီးရှူးမီးပန်းသံက ကျယ်လောင်ဆူညံလျက်ရှိသည်။

နင်ကျစ်ယွီ သည် အနီးနားရှိ အိမ်နီးချင်းအချို့ စကားပြောနေသည်ကို ကြားသဖြင့် မျှော်ကြည့်ရန် ပြတင်းပေါက်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်ရာ တစ်စုံတစ်ယောက် မီးရှူးမီးပန်း ပစ်လွှတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

အရမ်းလှတယ်။

 မီးရှူးမီးပန်း ပစ်လွှတ်သူသည် မည်သူမည်ဝါဖြစ်သည်ကို သူမ ခန့်မှန်းနိုင်သည်။

သူမသည် သူမ၏ စိတ်ကူးယဉ် တက္ကသိုလ်သို့ တက်လှမ်းနိုင်ရန်၊ သူဖြစ်ချင်သည့် ဘဝမျိုးမှာ နေနိုင်ကာ အနာဂတ်တွင် သူမ နှစ်သက်သည့် အလုပ်တစ်ခု ရနိုင်မည်ဟု ယုံကြည်မှု အခိုင်အမာ ရှိသည်။

 သူမ ကိုယ်ပိုင်ငွေရှာနိုင်မည်၊ သူမ အပိုင် အိမ်တစ်လုံးရှိနိုင်ပြီး သင့်လျော်သောလူနှင့်ပင် တွေ့ဆုံနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

 ငြိမ်းချမ်းသော်လည်း ရိုးရှင်းသည်။

ကျန်းယွီမို ကို မနာလိုနေသော ထိုမိန်းကလေးများကို သူမ နားလည်သည်။တကယ်တော့ သူမသည် ကျန်းယွီမို ကို မနာလိုရုံသာမက သွမ့်ရယ်ကိုလည်း မနာလိုဖြစ်ခဲ့သည်။

သွမ့်ရယ်ရှိခြင်းအတွက် ကျန်းယွီမို ကို သူမ မနာလိုဖြစ်မိပြီး ကျန်းယွီမို ရှိသည့်အတွက် သွမ့်ရယ် ကို မနာလိုမိပြန်သည်။

 ထူးဆန်းသော်လည်း၊ယခုအချိန်မှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာလည်း သူမ၏ ရိုးရှင်းသည့် အနာဂတ်မှာ အတူရှိနေလျှင် ကောင်းမည်ဟု တွေးနေမိလေသည်။

💌💌