Chapter 7

👱‍♀️Chapter 7

ဤကိုယ်ခန္ဓာ၏ မူလပိုင်ရှင်က ကြိုးဖြင့်ချည်ထားသော သေးငယ်သည့် ကျောက်စိမ်းဆွဲကြိုးလေးတစ်ခုကို သူမ၏ ရင်ဘတ်ထဲတွင် ဝှက်ထားခဲ့သည်။

ကုန်သည်က သူမတွင် ပစ္စည်းဥစ္စာ ရှိ၊ မရှိ ရှာဖွေသောအခါက ၎င်းကို မတွေ့ခဲ့ရပေ။

ဤဆွဲကြိုးကို သူမ ယခင်က အလုပ်လုပ်ခဲ့သော သခင်မက ဆုချခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမပိုင်ဆိုင်သော ကျောက်စိမ်းက အရည်အသွေး အလွန်ကောင်းမွန်ပြီး ငွေများစွာဖြင့် ရောင်းချနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

ဤသည်က မူလပိုင်ရှင် ချန်ထားခဲ့သည့် တစ်ခုတည်းသော ပစ္စည်းဖြစ်သော်လည်း ပေါင်နှံခြင်းက မကောင်းပေ။ သို့တိုင် သူတို့ထံတွင် အခြားရွေးချယ်စရာ မရှိပေ။ သူမက ၎င်းကို ပထမဆုံး ပေါင်နှံပြီးမှ ငွေရှိသောအခါ ပြန်ရွေးယူနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

လီမော့က ဆွဲကြိုးကို ထုတ်ယူပြီး စုန့်တရှန်ကို ပြသလိုက်သည်။ 

"အစ်ကိုတရှန်… ကျွန်မမှာ ဆွဲကြိုးတစ်ခု ရှိတယ်… အပေါင်ဆိုင်ကို သွားရအောင်… ပြီးတော့ ငွေအများကြီးနဲ့ လဲလှယ်ရအောင်…"

စုန့်တရှန်က ချက်ချင်း ခေါင်းယမ်းပြီး ငြင်းဆန်သည်။ 

"မဖြစ်ဘူး… ဒါက မင်းရဲ့ ပစ္စည်း… မင်း သိမ်းထားသင့်တယ်… ပြန်ရအောင်… ပေါင်ဖို့ မလိုဘူး…" 

လီမော့က အတင်းအကြပ် ပြောသည်။ 

"ဒီလိုပြန်သွားရင် အစ်ကို့ခြေထောက်တွေ ပိုပျက်စီးသွားလိမ့်မယ်… ဒါ့အပြင် ဒီပြဿနာတစ်ခုတည်း မဟုတ်ဘူး… အိမ်မှာ ဆန်ကလည်း ကုန်ခါနီးပြီ… ဝယ်မထားရင် ဘာစားကြမလဲ… ရှောင်ပေါင်က နေ့တိုင်း ဆန်ပြုတ်ပဲ သောက်နေရင် ဘယ်လို ကောင်းကောင်း ကြီးထွားလာနိုင်မှာလဲ…"

စုန့်တရှန် အနည်းငယ် မျက်နှာပျက်သွားသော်လည်း လီမော့က မှန်ကန်ကြောင်းကို ဝန်ခံရပေမည်။

ယခုအချိန်အခါတွင် သူ၏ မစွမ်းဆောင်နိုင်မှုကို နက်ရှိုင်းစွာ သဘောပေါက်လာမိသည်။

စုန့်တရှန်၏ မျက်လုံးများတွင် စိတ်ပျက်အားငယ်မှုကို မြင်သောအခါ လီမော့ အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်သွားပြီး သူမ၏ အသံက ပျော့ပြောင်းသွားလေသည်။ 

"အစ်ကိုတရှန်… ကျွန်မကလည်း ဒီမိသားစုရဲ့ အစိတ်အပိုင်းပါ… ဒီမိသားစုအတွက် အထောက်အကူပြုရတာ ဘာမှားလဲ… အစ်ကိုက ကျွန်မကို အစ်ကို့မိသားစုရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း မဖြစ်စေချင်ဘူးလား…" 

စုန့်တရှန်က လီမော့ကို ကြည့်ပြီး လက်ဆုပ်ထားသည်များကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြေလျှော့လိုက်သည်။ သူ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် သဘောတူကြောင်း ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။

နှစ်ယောက်သားက အပေါင်ဆိုင်သို့ ရောက်သောအခါ လီမော့က ဆွဲကြိုးကို ဆိုင်ရှင်အား ပြသလိုက်သည်။

ဆိုင်ရှင်က ငွေနှစ်တေး စျေးပေးသည်။ ဤစျေးက ၎င်း၏ မူရင်းတန်ဖိုးနှင့် အလှမ်းဝေးသော်လည်း ဤမြို့ငယ်လေးတွင် ၎င်း၏ မူရင်းတန်ဖိုးကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ မရနိုင်ပေ။ လီမော့က ငွေနှစ်တေးဖြင့် ပေါင်နှံရန် သဘောတူခဲ့သည်။ အနည်းဆုံး ဤငွေက သူတို့၏ လက်ရှိပြဿနာကို ဖြေရှင်းနိုင်ပေမည်။

လီမော့က ရရှိလာသည့် ငွေဖြင့် မြို့အတွင်းမှ အလောတကြီး မထွက်ခွာဘဲ စုန့်တရှန်ကို ပစ္စည်းများကို ဝယ်ရန် ခေါ်သွားခဲ့သည်။

သူတို့က ဆန်ဆိုင်သို့ ပထမဆုံး သွားပြီး ဆန်ကြမ်းတစ်အိတ်နှင့် ဆန်ချောအိတ်တစ်ဝက်ကို ဝယ်လိုက်သည်။ ၎င်းတို့ကို ရောပြီး ချက်ပြုတ်ရန်ဖြစ်သည်။

အိမ်တွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက် မရှိသည်ကို မှတ်မိသောကြောင့် လီမော့က ဟင်းသီးဟင်းရွက်မျိုးစေ့အချို့ကို ဝယ်ယူပြီး ပြန်သွားလျှင် ခြံထဲတွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို စိုက်ပျိုးရန် စီစဉ်ခဲ့သည်။

ဟင်းချက်လိုလျှင် လက်ဖက်ရည်၊ ဆန်၊ ဆီ၊ ဆား၊ ဆော့စ် နှင့် ရှာလကာရည် ဝယ်ရမည်။

နောက်ပိုင်းတွင် သူမက အသားဆိုင်သို့ သွားပြီး ဝက်သားသုံးထပ်သား တစ်ပိဿာကို ဝယ်လေသည်။ သီးခြားရောင်းသော ဝက်ရိုးများကိုလည်း အလွန်နိမ့်ကျသော စျေးဖြင့် ဝယ်လိုက်၏။

နောက်ဆုံးတွင် လီမော့က မုန့်ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ ဝင်ရောက်ပြီး ဆီးသီးကိတ်အချို့ကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။ ၎င်းတို့ကို ရှောင်ပေါင်စားရန် ပြန်ယူသွားရန် စီစဉ်ထားသည်။

လမ်းတွင် ပေါက်စီဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ဖြတ်သွားသောအခါ လီမော့က ခဏတာ စဥ်းစားပြီး ပေါက်စီနှစ်လုံးနှင့် အသားပေါက်စီတစ်လုံး ဝယ်လိုက်သည်။

သူမ အရာအားလုံးကို ဝယ်ပြီးသောအခါ ယွမ်နှစ်ရာနီးပါး ကုန်ကျခဲ့လေသည်။ လီမော့ နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

သူမ အရာအားလုံးကို ဝယ်ပြီးသောအခါ သူတို့က အိမ်ပြန်နိုင်ပြီ ဖြစ်သည်။ လီမော့က လမ်းဘေးရှိ မြည်းလှည်းဆီသို့ သွားပြီး မြည်းလှည်းမောင်းသမား၏ စျေးနှုန်းကို ဆွေးနွေးသည်။

သူမ မည်သည့်စျေးနှုန်း သင့်လျော်သည်ကို မသိသောကြောင့် မြည်းလှည်းမောင်းသမားက လိမ်ညာတော့မည့်အခြေအနေ ဖြစ်‌နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် စုန့်တရှန်ကို အားကိုး၍ မြည်းလှည်းမောင်းသမားနှင့် စျေးညှိနှိုင်းခဲ့သည်။

သူတို့က စီးနင်းခအတွက် ယွမ် ၃၀ ပေးရန် သဘောတူညီခဲ့ကြသည်။ လီမော့က သူတို့ဝယ်ခဲ့သော ပစ္စည်းအားလုံးကို မြည်းလှည်းပေါ် တင်လိုက်ပြီးနောက် စုန့်တရှန်နှင့်အတူ မြည်းလှည်းပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။

ပြန်လာသည့်လမ်းတွင် သူမ ယခင်က ဝယ်ခဲ့သော ဆေးရေးပါးနီများကို စုန့်တရှန်အား ပြသပြီး သူမ၏ အစီအစဥ်များကို ပြောပြလေသည်။

စုန့်တရှန်က လီမော့၏ စကားများကို အစပိုင်းတွင် အလေးအနက် မထားဘဲ လီမော့က ရုတ်တရက် လုပ်မိလုပ်ရာလုပ်ခြင်းဟု မှတ်ယူထားခဲ့သည်။ ငွေမရှာနိုင်လျှင်ပင် သူမဘာသာ အသုံးပြုနိုင်သည်ဟု ထင်နေခဲ့သည်။

သို့သော် ယခုအခါ လီမော့က သူမ၏ အစီအစဥ်အကြောင်း ပြောသောအခါ စုန့်တရှန်က စဥ်းစား ကြည့်မိသည်။

စုန့်တရှန် စစ်မှုမထမ်းမီ သူက နေရာများစွာသို့ ခရီးသွားခဲ့ပြီး လူများစွာနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သူက သာမန်ရွာသားများထက် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အမြင်ရှိသည်။ လီမော့၏ စွမ်းရည်က အမှန်တကယ် ထိုမျှကောင်းလျှင် စီးပွားရေး အလွန်ကောင်းမွန်မည်ကို သူသိပေသည်။

သူ စစ်ထဲမဝင်မီက သတို့သမီးမိတ်ကပ် မည်သို့ရှိသည်ကို မြင်ခဲ့ဖူးသည်။ သတို့သမီးကို အလှဆင်သည့် ပုံမှန်နည်းလမ်းက သတို့သမီးအား အဖြူရောင်မှုန့်ဖြင့် ခြယ်သခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ သူမ၏ မူလအသွင်အပြင်ကိုပင် ခွဲခြား၍ မရပေ။ ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် မလိမ်းဘဲနေခြင်းထက် ပို၍ကြည့်ရဆိုးလေသည်။

လီမော့က သတို့သမီးကို လှပအောင် ပြုလုပ်နိုင်ပြီး သတို့သမီး၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ မစုံလင်မှုများကိုလည်း ဖုံးကွယ်နိုင်မည်ဆိုလျှင် လူအများအပြားက လီမော့ကို မိတ်ကပ်လိမ်းရန် တောင်းဆိုကြမည်မှာ သေချာသည်။

စုန့်တရှန်က လီမော့ကို ကြည့်ပြီး အတည်ပြု မေးသည်။ 

"တကယ် လုပ်နိုင်တာလား…"

လီမော့က အခြားနည်းလမ်းအကြောင်းကို ပြောရဲခြင်း မရှိသော်လည်း သူမ၏ အရည်အချင်းကို လုံးဝ ယုံကြည်မှုရှိပြီး ယုံကြည်မှုရှိစွာ ပြုံးလိုက်သည်။ 

"ဟုတ်ပါတယ်… လုပ်နိုင်ပါတယ်… အဒေါ်ကျောက်ကို ကတိပေးထားပါတယ်… ပထမဆုံး ချင်ဟွာကို အသွင်ပြောင်းပေးပါမယ်… အစ်ကိုလည်း ကျွန်မနဲ့အတူ လိုက်ခဲ့လို့ရပါတယ်…"

စုန့်တရှန် ခေါင်းညိတ်ပြီး လီမော့ လုပ်နိုင် မလုပ်နိုင်ကို ကြည့်လိုသည်။

လီမော့က သူမ ဝယ်ခဲ့သည့် ပစ္စည်းများကို စုန့်တရှန်အား ပြသလိုက်သည်။ မြည်းလှည်းမောင်းသမား ကြားမည်ကို စိုးရိမ်၍ သူမက တမင်တကာ စုန့်တရှန်၏ နားအနီးသို့ ချဉ်းကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ 

"ဒါက ကျွန်မ သုံးချင်တဲ့ အထူးပစ္စည်းတွေပါ… ဒါတွေနဲ့ လုပ်လို့ရပါတယ်…"

စုန့်တရှန်က သူမ ရုတ်တရက် ချဉ်းကပ်လာသောအခါ အံ့အားသင့်သွားသည်။ သို့သော် သူ၏ နှာခေါင်းထိပ်သို့ ချိုမြိန်သော ရနံ့တစ်ခုက ဝင်ရောက်လာပြီး စကားပြောနေသည့် အပူရှိန်က သူ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ လာရောက်ထိတွေ့သဖြင့် သူ၏ မျက်နှာတစ်ခြမ်းက ပူသွားသည်။ လီမော့က စကားပြောပြီးမှသာ အပူရှိန်က အနည်းငယ် လျော့ကျသွားသည်။

ဤသည်က စုန့်တရှန်ကို နောက်ပိုင်းခရီးစဥ်တွင် စိတ်ပျံ့လွင့်သွားစေသည်။

သူတို့ အိမ်ရောက်သောအခါ ယာဉ်မောင်းကို ပေးချေပြီး ပစ္စည်းများကို သိမ်းဆည်းကာ ရှောင်ပေါင်ကို ခေါ်ရန် အဒေါ်ကျောက်အိမ်သို့ သွားခဲ့သည်။

နံနက်ပိုင်းတွင် နှစ်ယောက်သား ထွက်ခွာသွားစဉ် သူတို့က ရှောင်ပေါင်ကို ကျောက်အိမ်၏ အကြီးဆုံး ချွေးမထံ အပ်နှံထားခဲ့သည်။

လီမော့က ဆီးသီးကိတ်နှစ်လုံးကို ကောက်ယူပြီး ရှောင်ပေါင်ကို ကြည့်ရှုပေးသည့်အတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း လက်ဆောင်အဖြစ် အဒေါ်ကျောက်အိမ်သို့ ယူသွားရန် စီစဉ်ခဲ့သည်။

နှစ်ယောက်သား ကျောက်အိမ်အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် အခွံငယ်လေးတစ်ခုက လီမော့၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ ပြေးဝင်လာလေသည်။

"အဒေါ်မော့… အဒေါ်နဲ့ အဖေ ဘယ်သွားခဲ့တာလဲ… ဘာလို့ ရှောင်ပေါင်ကို အခုမှ လာခေါ်တာလဲ…"

ရင်ခွင်အတွင်းက နို့နှစ်ရောင် အသံလေးက သနားစရာကောင်းပြီး လီမော့က အပြစ်ရှိသလို ခံစားလိုက်ရ၏။

"အချစ်လေးရေ… အဒေါ်မော့နဲ့ အဖေ မကောင်းတာပါ… ရှောင်ပေါင်ကို ဒီလောက်နောက်ကျမှ လာခေါ်မိတယ်… အဒေါ်မော့နဲ့ အဖေက တောင်းပန်ပါတယ်… နောက်တစ်ခါ ဒီလို မလုပ်တော့ဘူး… ရလား…"  

ရင်ခွင်အတွင်းက ကောင်လေးက သူမက စကားများဖြင့် ချော့မော့လိုက်သောအခါ ရယ်မောပြီး လီမော့၏ လက်ကို ပျော်ရွှင်စွာ ဆွဲကိုင်သည်။

အဒေါ်ကျောက်၏ အကြီးဆုံး ချွေးမဖြစ်သူ ယန်လန်ဟွာက ပြုံးကာ ပြောသည်။

" ရှင်တို့ ရောက်ပြီလား ဒီကောင်လေးက ကြည့်ဖို့ အပြင်ကို အကြိမ်ကြိမ် ထွက်သွားတယ်… နေ့လယ်ကျတော့ သူ ခန်းမအဝင်ဝမှာ ထိုင်ပြီး တံခါးကို စိုက်ကြည့်နေတယ်လေ… ရှင်တို့ နှစ်ယောက် ပြန်လာတာကို မျှော်နေတာ…"

လီမော့ကလည်း ရယ်မောပြီး ဆီးသီးကိတ်ကို ယန်လန်ဟွာအား ပေးလိုက်သည်။ 

"အစ်မလန်ဟွာ… ရှောင်ပေါင်ကို တစ်နေကုန် ကြည့်ရှုပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… ဒါက ကျွန်မ ဒီနေ့ ဝယ်လာတဲ့ ဆီးသီးကိတ်ပါ… မောင်နှမတွေ စားကြည့်ဖို့ပါ…"

ယန်လန်ဟွာက အမြန်ငြင်းဆန်လေသည်။ 

"စိတ်မပူပါနဲ့… ရှောင်ပေါင်လေးကို ခေါ်ထားရတာ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး… အားနာစရာ မလိုပါဘူး…"

"အစ်မလန်ဟွာ… ဒါက အစ်မရဲ့ သားသမီးတွေအတွက်ပါ… လက်ခံရမယ်နော်… မဟုတ်ရင် နောက်ဆို အစ်မဆီက အကူအညီ တောင်းဖို့ အားနာနေရလိမ့်မယ်…"

လီမော့ ပြောသည်ကို ယန်လန်ဟွာက လက်ခံလိုက်သော်လည်း လီမော့အပေါ် သူမ၏ စိတ်အတွင်းရှိ အထင်အမြင်က အလွန်ကောင်းမွန်သွားလေသည်။ ဤချွေးမလေးက ရုပ်ရည်လှပရုံသာမက စဥ်းစားတွေးခေါ်တတ်သူလည်း ဖြစ်သည်။

လီမော့က ကျောက်အိမ်ရှိ အခြားသူများကို ထပ်မံ နှုတ်ဆက်သော်လည်း ကျောက်ချင်ဟွာကိုမူ မတွေ့ရပေ။ သူမက အခန်းအတွင်း၌ ရှိနေခြင်းဖြစ်မည်။

နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် သူမက ကောင်လေးကို ခေါ်ပြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။

အိမ်ရောက်သောအခါ လီမော့က စုန့်တရှန်ကို ထိုင်ပြီး အနားယူခိုင်းကာ ကောင်လေးအား ဇီးသီးကိတ်ကို ပေးလိုက်သည်။ သူက နူးညံ့စွာ စားနေသည်ကို မြင်သောအခါ သူမက မီးဖိုချောင်သို့ ရေနွေးအိုး တင်ရန် သွားလိုက်သည်။ စုန့်တရှန်၏ ခြေထောက်များကို စိမ်ပေးရန် စီစဥ်ထားလေသည်။ စုန့်တရှန်၏ ခြေထောက်ကို သက်သာစေရန် ဘာမှ မလုပ်ပါက နံနက်ပိုင်း အိပ်ရာထသောအခါ ပိုရောင်လာမည် ဖြစ်သည်။

တရှန် မီးမွှေးသည့်မှတ်ဉာဏ်ပေါ်တွင် အခြေခံပြီး လီမော့က သူ၏ နည်းလမ်းအတိုင်း လိုက်လုပ်လိုက်သည်။ ပထမဆုံး မြက်ခြောက်တစ်ဆုပ် မီးရှို့ပြီး မီးဖိုအောက်သို့ ပစ်ထည့်သည်။ ထို့နောက် မီးပိုထိုးရန် သစ်ကိုင်းခြောက်များကို ထည့်လိုက်သည်။

အဆင့်များက ကောင်းမွန်သော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် ပြဿနာတစ်ခု ရှိနေသေးသည်။ မီးကို မမြင်ရဘဲ မီးခိုးများသာ ထွက်လာပြီး လီမော့က အသက်ရှူကျပ်ကာ ချောင်းဆိုးမိသည်။

အခန်းအတွင်း၌ ထိုင်နားနေသော စုန့်တရှန်က လီမော့၏ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် အံ့အားသင့်ပြီး မီးဖိုချောင်အတွင်းသို့ အမြန် ပြေးဝင်သွားလိုက်သည်။ အတွင်း၌ မီးခိုးလုံးများကို တွေ့ရပြီး လီမော့က မီးခိုးလုံးများအတွင်း၌ ချောင်းဆိုးနေလေသည်။

စုန့်တရှန် အမြန်ဝင်သွားပြီး လီမော့ကို ဆွဲထုတ်လာသည်။ ထို့နောက် သူက မီးဖိုအနီးတွင် ထိုင်ပြီး မီးမွှေးတံဖြင့် မီးဖိုကို အကြိမ်အနည်းငယ် လှည့်သည်။ ခဏအကြာတွင် မီးခိုးများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး မီးစတင်လောင်ကျွမ်းလာသည်။

မီးဖိုချောင်အပြင်ဘက်ရှိ လီမော့က အနည်းငယ် ရှက်ရွံနေမိသည်။

စုန့်တရှန်က ခေါင်းငုံ့ပြီး စကားမပြောဘဲ နေသော လီမော့ကို ကြည့်ပြီး သူ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်များ အနည်းငယ် ကွေးညွတ်သွားလေသည်။ 

"အဆင်ပြေပါတယ်… ထင်းတွေ အရမ်းများပြီး မီးမတက်လို့ပါ… ဒါကြောင့် မီးမွှေးတံ သုံးရတာပေါ့… ဒီလို လုပ်ရတယ်…"

ဒီလို ဖြစ်နေတာကိုး… 

လီမော့က ခေါင်းညိတ်ပြီး မီးဖိုချောင်အတွင်းသို့ လမ်းလျှောက်ဝင်သွားသည်။

"ရေနွေးအိုးနဲ့ ဘာလုပ်မလို့လဲ…"

လီမော့က အမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြေသည်။ 

"ရေနွေးနည်းနည်းတည်ပြီး အစ်ကို့ခြေထောက်ကို စိမ်ပေးချင်လို့ပါ… ပြီးရင် အစ်ကို့ခြေထောက်ပေါ် ရေနွေးကပ်ပေးမယ်… မဟုတ်ရင် မနက်ဖြန် ပိုယောင်လာမယ်…"

စုန့်တရှန် အံ့အားသင့်သွားမိသည်။ လီမော့က သူ၏ ခြေထောက်ကို စိုးရိမ်နေမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။ သူ၏ ရင်အတွင်း၌ နွေးထွေးသော ခံစားမှုက ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ သူ၏ မျက်လုံးများတွင် အပြုံးရှိနေသည်။ သူက ထိုင်ပြီး မီးကို ဆက်မွှေးသည်။ 

"ကိုယ် လုပ်လိုက်ပါ့မယ်… ထိုင်နေရင် မပင်ပန်းပါဘူး…"

လီမော့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ 

"ကောင်းပါပြီ… ဒါဆို ကျွန်မ ဆန်ခပ်ပြီး ညစာ ချက်ပါမယ်… ဒီနေ့ ဝယ်လာတဲ့ ပေါက်စီတွေကိုပဲ ကျွန်မတို့ ညစာအတွက် ပေါင်းလိုက်ပါမယ်…"

လီမော့က ဆန်ခပ်တော့မည် အချိန်တွင် ခန်းမအတွင်းရှိ ရှောင်ပေါင်၏ ငိုသံကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရလေသည်။ သူမက လက်ထဲရှိ ပစ္စည်းများကို ချက်ချင်း ပစ်ချပြီး အဝင်ဝသို့ ပြေးသွားလိုက်သည်။

အိမ်မကြီးတွင် ရှောင်ပေါင်က မြေကြီးပေါ် ထိုင်ပြီး မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုနေသည်။

ဘေးတွင် အမျိုးသမီးတစ်ဦးနှင့် ကလေးနှစ်ယောက်က သူမ ဝယ်ခဲ့သည့် ပစ္စည်းများကို လှန်လှောနေကြသည်။

လီမော့ကို မြင်သောအခါ ကလေးနှစ်ယောက်က သူတို့၏ အမေကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။ အမေက ဘာမှ မပြောသည်ကို မြင်သောအခါ သူတို့ လုပ်နေသည်များကို ဆက်လုပ်ကြသည်။ ဇီးသီးကိတ်များကို လက်ထဲတွင် ကိုင်ပြီး စားနေကြသည်။

အမျိုးသမီး၏ မျက်လုံးများက မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်သွားပြီးနောက် ပြုံးရယ်လိုက်သည်။ 

"ဪ ဒါက တရှန် ဝယ်ထားတဲ့ မိန်းမလား…"

ရှောင်ပေါင်က လီမော့ ရောက်လာသည်ကို မြင်သောအခါ သူ၏ မျက်လုံးများရှိ မကျေနပ်မှုများက ပေါက်ကွဲထွက်လာပြီး ငိုကြွေးသည်။ ရှောင်ပေါင်က လက်ကိုဆန့်တန်းပြီး လက်ငယ်လေးများကို ဖွင့်လိုက်သည်။ 

"အဒေါ်မော့… ဒီအဒေါ်က ရှောင်ပေါင်ကို ရိုက်တယ်… နာတယ်…"

လီမော့ ရင်ထဲ ဆွဲဆုတ်ပစ်လိုက်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမက ရှေ့တိုးပြီး ရှောင်ပေါင်လေးကို ရင်ခွင်အတွင်း ထည့်လိုက်သည်။ သူ၏ ပါးကို ကြည့်ပြီး အဆင်ပြေကြောင်း သေချာစေသည်။ နီရဲနေသော လက်ဝါးရာများက အလွန် သိသာထင်ရှားပြီး သူ၏ ပါးပြင် ပါးပါးလေး ပေါ်တွင် မြင်ရသည်မှာ မကြည့်ရက်စရာပင် ဖြစ်သည်။

လီမော့၏ မျက်လုံးများက နက်မှောင်သွားပြီး ထိုအမျိုးသမီးကို တည့်တည့် ကြည့်သည်။ သူမ၏ အသံတွင် ဒေါသကို ထိန်းချုပ်ထားသည်။ 

"ရှင် ကျွန်မကလေးကို ရိုက်တာလား…"

စုန်တရှန်၏ အစ်ကို့ဇနီးဖြစ်သူ ဝမ်ကွေ့ဟွာက ပြုံးသည်။ သူမက သိပ်အရေးမကြီးဟု ထင်လေသည်။ 

"ကလေးကို ရိုက်တယ်ဆိုတာ ဘာကို ပြောတာလဲ… ကလေးတွေ အတူတူ ကစားနေတာလေ… မတော်တဆ ဖြစ်တာပါ…"

လီမော့က ဒေါသတကြီး ပြုံးသည်။ 

မတော်တဆလား…

မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ လျှောက်ပြောနေတာ…

လီမော့က အော်လိုက်ပြီး မေးသည်။ 

"ဟဲ့… ကလေးတစ်ယောက် ပါးရိုက်တာက ဒီလောက်အရှိုးရာကြီးမှန်း မသိခဲ့ပါဘူး… ဘယ်ကလေးရဲ့ လက်က သူ့ကို ရိုက်တာလဲ…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာက စုန့်တရှန် ဝယ်ထားသည့် ဈေးပေါပေါ ကောင်မလေးက သူမကို မျက်နှာသာမပေးရုံမက ပြန်ပြောရဲမည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။ သူမက လီမော့ကို ကြည့်ပြီး အော်ငိုလိုက်သည်။ 

"အိုး… ရှောင်ပေါင်ကို ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်တာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီ… ငါပဲ သူ့ကို ကြည့်ရှုခဲ့တာ… အခု နင် အိမ်ထဲရောက်တာ ရက်နည်းနည်းပဲ ရှိသေးတယ်… နင်က ငါ့ကို ဒေါသထွက်တယ်… ငါက ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ဒုက္ခခံရတာလဲ…"

ပြောပြီးနောက် သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို ဝမ်းနည်းသည့် ပုံစံဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်လေသည်။

👱‍♀️👱‍♀️