Chapter 13

👱‍♀️Chapter 13

သူမ ရှာဖွေရရှိခဲ့သော ငွေကို ကြည့်ရင်း လီမော့က စိတ်ကြည်နေသည်။ သူမ၏ စီးပွားရေးက တဖြည်းဖြည်း အခြေကျစပြုလာပြီဟု ခံစားရသည်။ သူမမိသားစု၏ အခြေအနေက မကြာမီ တရွေ့ရွေ့ တိုးတက်ကောင်းမွန်လာမည်ဖြစ်ပြီး ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုကနေ လွတ်မြောက်တော့မည်ဖြစ်သည်။

လီမော့ မမျှော်လင့်ထားသည်က ထိုညတွင် သူမ၏ ပျော်ရွှင်သောစိတ်က ရိုက်ချိုးခံရမည် ဟူသည့်အချက်ပင် ဖြစ်သည်။

ထိုညက မိုးကြိုးမုန်တိုင်း တိုက်ခဲ့သည်။ လူအားလုံးက မိုးကြိုးသံကြောင့် နိုးလာကြပြီး မိုးကလည်း သည်းထန်စွာ ဆက်လက်ရွာသွန်းနေဆဲ ဖြစ်သည်။

လီမော့နှင့် စုန့်တရှန်တို့ နိုးလာသောအခါ သူတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စောင်များက စိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။ သူတို့၏ခေါင်မိုးပေါ်မှ မိုးရေများက အဆက်မပြတ် ယိုစီးကျနေသည်။ သက်ငယ်ခေါင်မိုး၏ အပေါက်များမှတစ်ဆင့် မိုးရေများက ယိုစိမ့်ဝင်လာပြီး အိမ်အတွင်းသို့ တိုက်ရိုက် ကျဆင်းနေသည်။

စုန့်တရှန်က အိပ်ရာမှ အမြန်ထကာ အဝတ်အစားများကို ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။

သူက ရှောင်ပေါင်ကို လှုပ်နှိုးပြီး အိပ်ရာမှ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ ရေမစိုသော ထောင့်တစ်နေရာကို ရှာပြီး ရှောင်ပေါင်ကို ထိုနေရာသို့ ရွှေ့ပေးလိုက်သည်။ ရှောင်ပေါင်ကို နေရာချထားပြီးနောက် သူက အလျင်အမြန် လီမော့ကို ပွေ့ယူကာ ထိုနေရာတွင် ထားပေးပြန်သည်။ သူက ပြန်သွားပြီး စောင်၏ ခြောက်သွေ့သော အပိုင်းကို ယူကာ လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်အတွက် မြေပေါ်တွင် ခင်းပေးလိုက်သည်။

စုန့်တရှန်က လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်ကို မိုးလွတ်ရာသို့ ရွှေ့ပေးပြီးချိန်တွင် သူကိုယ်တိုင်ကမူ စိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။

ရှောင်ပေါင်က မိုးမစိုသော်လည်း လီမော့က ဗီရိုဆီ အမြန်သွားကာ ခြောက်သွေ့သော အဝတ်တစ်ထည်ကို ရှာပြီး ရှောင်ပေါင် အအေးမမိစေရန် ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ လီမော့က စုန့်တရှန်ကိုလည်း အဝတ်လဲရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။

စုန့်တရှန်က ခြောက်သွေ့သော အဝတ်တစ်ထည်ကိုယူပြီး ဧည့်ခန်းအတွင်း၌ အဝတ်လဲခဲ့သည်။

အိမ်မကြီးကလည်း မထူးခြားလှပေ။ ဆိုးဆိုးရွားရွား ယိုစိမ့်နေပြီး မြေပြင်ပေါ်တွင် ရေများ ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

ယိုစိမ့်နေသော ခေါင်မိုးကို ကြည့်ရင်း စုန့်တရှန်က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

သူပြန်လာချိန်တွင် နေစရာနေရာမရှိသလို ငွေလည်း များများစားစား မပါခဲ့ပေ။ ဤအိမ်က ရောင်းရန်ရှိနေချိန်နှင့် တိုက်ဆိုင်သွားသည်။ သို့သော် အိမ်က စုတ်ပြတ်နေသောကြောင့် ဈေးနှုန်းက နိမ့်ပြီး ထိုအချိန်က စုန့်တရှန်၏ ငွေအင်အားနှင့် သင့်တော်နေသည်။ သူက များများစားစား မစဉ်းစားဘဲ ဝယ်လိုက်သည်။ မိုးရွာလျှင် ခေါင်မိုးမှ ရေယိုမည်ကိုမူ သူ မသိခဲ့ပေ။

စုန့်တရှန်က ဤတစ်ကြိမ်တွင်မူ အိမ်ကို ပြင်ရမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ မိုးရာသီက ရောက်တော့မည်ဖြစ်ပြီး အိမ်ကို ပြန်မပြင်လျှင် သူတို့၏ အိမ်က ကြာရှည်ခံနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

လီမော့ကလည်း ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားမိပြီး မေးလိုက်သည်။

"အစ်ကိုတရှန်… ဒီအိမ်ကို ပြင်ဖို့ ဘယ်လောက်ကုန်ကျမလဲ…"

စုန့်တရှန်က စိတ်တွင်းတွင် ကုန်ကျစရိတ်ကို ခန့်မှန်းကြည့်လိုက်သည်။

"ခေါင်မိုးကိုပဲ ပြင်ဖို့လိုတယ်ဆိုရင် ကိုယ် ဝါးပင်နည်းနည်း ခုတ်ပြီး ကောက်ရိုးနဲ့ ရွှံ့နွံနည်းနည်း ရှာလို့ရတယ်… လူအကူအညီ လိုချင်ရင် ရွာသားတွေကို အကူအညီ တောင်းလို့ရတယ်… နေ့လယ်စာ ကျွေးရုံနဲ့ သိပ်ကုန်ကျမှာ မဟုတ်ဘူး… ငွေ ၃၀၀ ကျော်လောက်ပဲ ကုန်ကျနိုင်တယ်…"

ထိုစကားကြားသောအခါ လီမော့က သက်ပြင်းချနိုင်သွားသည်။ သူတို့ ပေါင်နှံခဲ့သော ကျောက်စိမ်းမှ ရသည့် ငွေအနည်းငယ်က သူမထံတွင် ကျန်သေးသည်။ အိမ်ပြင်စရိတ် များလွန်းပါက အစားအစာ ဝယ်ရန်ပင် ငွေအလုံအလောက် ရှိမည်မဟုတ်ပေ။

စုန့်တရှန်က လီမော့ကို ကြည့်ပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့… မနက်ဖြန် ကိုယ် ချန်ပန်းဆီသွားပြီး လူနည်းနည်းလောက်ကို အကူအညီတောင်းမယ်… တစ်ရက်တည်းနဲ့ ပြင်လို့ရပါတယ်…"

လီမော့က ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ယခုည ရေနွေးအိုး တည်ရန် စီစဉ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူတို့က တစ်စုံတစ်ခု ပြိုကျသံကဲ့သို့ ကျယ်လောင်သော အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရသည်။

စုန့်တရှန်က စိတ်တွင်း၌ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး လီမော့ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ အခန်းအတွင်းမှ ချက်ချင်း ပြေးထွက်သွားသည်။ သူ ထွက်သွားသောအခါ မီးဖိုချောင် ပြိုကျသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

လီမော့ကလည်း ရှောင်ပေါင်ကို ပွေ့ချီရင်း ပြေးထွက်လာပြီး ရှုပ်ပွနေသော မီးဖိုချောင်ကို မြင်သောအခါ သူမက စိတ်ဓာတ်ကျသွားလေသည်။

စုန့်တရှန်က မီးဖိုချောင်ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ အိတ်တစ်လုံးကိုရှာကာ လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်၏ ခေါင်းပေါ်တွင် စွပ်ပေးလိုက်သည်။

"လီမော့… မင်း ရှောင်ပေါင်ကို အဒေါ်ကျောက်အိမ်ခေါ်သွားပြီး အဲ့ဒီမှာ ခဏနေလိုက်…" 

သူက လီမော့ကို ပြောပြီးနောက် အခန်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားကာ လီမော့ကို လှမ်းမေးသည်။ 

"ဘာယူချင်သေးလဲ…"

လီမော့က သူ့ကို အထဲမဝင်အောင်တားဆီးရန် ကြိုးစားသော်လည်း ဆွဲထားရန် နောက်ကျသွားသည်။ ထို့အစား သူမက သူ့ကို အော်လိုက်သည်၊

"အစ်ကိုတရှန်… ထွက်ခဲ့ပါ… ကျွန်မ ဘာမှမလိုဘူး…"

စုန့်တရှန်က ချက်ချင်း ပြန်မထွက်လာဘဲ လက်အတွင်း‌၌ အိတ်ကြီးတစ်လုံးကို သယ်လာပြီးမှ ထွက်လာခဲ့သည်။

"သွားကြစို့… ဒီည အဒေါ်ကျောက်အိမ်မှာ သွားတည်းကြမယ်…"

သုံးယောက်သား အဒေါ်ကျောက်အိမ်သို့ သွားကြသည်။ လီမော့က အဒေါ်ကျောက်၏ အိမ်တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။ မကြာမီ တံခါးဖွင့်သူ ပေါ်လာပြီး စုန့်တရှန်တို့ မိသားစုသုံးယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကျောက်ချန်ပန်းက အံ့သြသွားသည်။ 

"ဘာဖြစ်တာလဲ… အထဲဝင်…"

စုန့်တရှန်၊ လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်တို့က အတွင်းသို့ ဝင်သွားကြသည်။ ကျောက်မိသားစုက ဧည့်ခန်းအတွင်း၌ စုရုံးနေကြ၏။ တစ်နေရာလုံးကို ဖယောင်းတိုင်များဖြင့် ထွန်းလင်းထားစေသည်။ မိသားစုသုံးယောက်၏ အခြေအနေကို မြင်သောအခါ သူတို့က စိုးရိမ်သွားကြသည်။ အဒေါ်ကျောက်က ချက်ချင်းပင် သူမ၏ ချွေးမနှစ်ယောက်ကို မိသားစုသုံးယောက် အအေးမမိစေရန် ဂျင်းပြုတ်ရည်ကို ပြင်ဆင်ခိုင်းလိုက်သည်။

ထို့နောက် သူတို့က လီမော့ကို ရှောင်ပေါင်နှင့်အတူ ချင်ဟွာ၏ အခန်းတွင် အဝတ်လဲရန် ခေါ်သွားစေသည်။ သူမက စုန့်တရှန်ကိုလည်း ချန်ပန်းထံမှ အဝတ်အစားတောင်း၍ လဲလှယ်ရန် ပြောလိုက်သည်။

လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်တို့က အဝတ်လဲရန် သွားသည်ကို မြင်သောအခါ စုန့်တရှန်က ကျောက်မိသားစုအား ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်များကို ပြောပြလိုက်သည်။ 

"ဦးလေး… အဒေါ်… အိမ်ထဲမှာ ရေယိုပြီး မိုးက သည်းကြီးမည်းကြီး ရွာချတယ်… မီးဖိုချောင်က ပြိုကျသွားတယ်… လီမော့နဲ့ ရှောင်ပေါင်ကို အဲ့ဒီအိမ်မှာ ဆက်မထားရဲတော့ဘူး… ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ မိသားစုကို ရက်နည်းနည်းလောက် လက်ခံထားပေးဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်…"

စုန့်တရှန်၏ စကားကို ကြားသောအခါ ဦးလေးကျောက်က လက်ကာပြလိုက်သည်။ 

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီမှာနေကြ… မင်းတို့အိမ် ပြန်ဆောက်လို့ မပြီးမချင်း ပြန်မသွားကြနဲ့…"

အဒေါ်ကျောက်ကလည်း ညည်းညူလိုက်သည်။ 

"တရှန်ရဲ့ အိမ်က တကယ်ကို ဟောင်းပြီး ဆွေးနေပြီ… မိုးသည်းကြီးမည်းကြီးရွာရင် မခံနိုင်ဘူးလို့ မထင်ထားခဲ့ဘူး… အို… ကံကောင်းတာက ဘယ်သူမှ မထိခိုက်တာပဲ…"

ကျောက်ချန်ပန်းက စုန့်တရှန်အတွက် ခြောက်သွေ့သော အဝတ်တစ်ထည်ကို ရှာပေးလိုက်သည်။ လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်တို့ကလည်း ခြောက်သွေ့သော အဝတ်များကို လဲပြီး ထွက်လာကြသည်။ မိသားစုနှစ်စုက ပင်မအခန်းတွင် ထိုင်ကာ မနက်ဖြန် အိမ်ဆောက်ကြမည့်ကိစ္စကို ဆွေးနွေးကြသည်။

ကျောက်ချန်ပန်းက ပြောသည်။

"မနက်ဖြန် မိုးတိတ်ရင် ရွာထဲက သန်မာတဲ့ အလုပ်သမားတချို့ကို ခေါ်ပြီး ဝါးခုတ်၊ ရွှံ့သယ်၊ မြက်ယူပြီး မင်းအတွက် ခေါင်မိုးကို ပြင်ပေးမယ်… မီးဖိုချောင်ကတော့ ငါမပြင်တတ်ဘူး…"

စုန့်တရှန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"မူလက ခေါင်မိုးကိုပဲ ပြင်ဖို့ စီစဉ်ထားတာပါ… မီးဖိုချောင်က ရုတ်တရက် ပြိုကျပြီး အထဲက ဗီရိုတွေ၊ မီးဖိုတွေ၊ အိုးတွေ ပျက်စီးသွားမယ်လို့ ဘယ်သူထင်ထားမှာလဲ…"

အားလုံးက ကြားသောအခါ ကုန်ကျစရိတ် မနည်းတော့ဘူးဆိုသည်ကို နားလည်သွားကြသည်။ ခေါင်မိုးပြင်ခြင်းက အလွန်မကုန်ကျသော်လည်း မီးဖိုချောင်ပြန်ဆောက်ပြီး မီးဖိုပြင်လျှင် အများကြီး ကုန်ကျမည် ဖြစ်သည်။

ဦးလေးကျောက် စုန့်တရှန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"တရှန်… ဒါက ငွေအများကြီးပဲ… မင်းမှာ ငွေအလုံအလောက်ရှိရဲ့လား… မလုံလောက်ရင် မင်းဦးလေးကို ပြော… ဦးလေး အရင်ချေးပေးမယ်…"

စုန့်တရှန်၏ မျက်လုံးများက အနည်းငယ် နီရဲသွားသည်။ သူက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"ဦးလေး… ကျွန်တော် ဦးလေးကို အားမနာတော့ပါဘူး… ကျွန်တော့်မှာ ငွေမလုံလောက်ပါဘူး… တကယ်ပဲ ဦးလေးဆီက ချေးဖို့လိုပါတယ်… စိတ်ချပါ… ကျွန်တော် အမြန်ဆုံး ပြန်ဆပ်ပါ့မယ်…"

ဦးလေးကျောက်က လက်ခါပြလိုက်သည်။

"ငါတို့က မင်းကြီးပြင်းလာတာကို ကြည့်လာခဲ့တာ… ဦးလေးက မင်းကို ယုံတယ်… အားမနာနဲ့… ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုတာ ပြောကြရအောင်…"

စုန့်တရှန်က လေးလေးနက်နက် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

လီမော့က သူ့ကို ကြည့်ပြီး ကျေးဇူးတင်မိသည်။ သူမက ဤအခက်အခဲပြီးလျှင် ဦးလေးကျောက်၏ မိသားစုကို ကောင်းကောင်း ကျေးဇူးဆပ်ရမည်ဟု စဉ်းစားနေမိသည်။

ယခုညတွင် အဒေါ်ကျောက်က လီမော့နှင့် ရှောင်ပေါင်ကို ချင်ဟွာနှင့်အတူ အိပ်ရန် စီစဉ်ပေးသည်။ ချွေးမနှစ်ယောက်ကို တစ်ခန်းတွင် အိပ်စေပြီး သားနှစ်ယောက်ကို စုန့်တရှန်နှင့်အတူ တစ်ခန်းတွင် အိပ်စေသည်။

ထိုညတွင် လီမော့က သူတို့၏ ပြိုကျသွားသော အိမ်အကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း အိပ်မပျော်ခဲ့ပေ။

နောက်နေ့မနက်တွင် လီမော့က စောစောနိုးလာချိန် ချင်ဟွာနှင့် ရှောင်ပေါင်တို့က အိပ်ပျော်နေဆဲ ဖြစ်သည်။ လီမော့က တိတ်တဆိတ် အဝတ်အစားဝတ်ဆင်ပြီး ထကာ တံခါးကို ဖြည်းညှင်းစွာဖွင့်ပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။

မမျှော်လင့်ဘဲ အခြားသူများအားလုံးက ထနှင့်နေကြပြီး အလုပ်များလုပ်နေကြသည်။ သို့သော် သူမက စုန့်တရှန်ကို မတွေ့မိပေ။

လီမော့ ထွက်လာသည်ကို မြင်သောအခါ ယန်လန်ဟွာက လီမော့ကို အိမ်နောက်ဘက်သို့ မျက်နှာသစ်ရန် ခေါ်သွားသည်။

"ဒီနေ့ ရာသီဥတုကောင်းတယ်… အလုပ်သမားတွေက ဒီနေ့ ရှင်တို့အိမ်ကို ပြင်ဖို့ သွားကြပြီ… ဒီမနက် မကြာခင်မှာ မောင်လေး တရှန်နဲ့ တို့ဒုတိယမောင်က မြို့ကို မြေစိုက်တန်းဝယ်ဖို့နဲ့ အိမ်ဆောက်ပေးမယ့်လူ ရှာဖို့ သွားကြပြီ…" 

ယန်လန်ဟွာက ပြောသည်။

လီမော့ သိထားသည်က ယခုခေတ်တွင် အုတ်များ ရှိသော်လည်း အလွန်ဈေးကြီးသည်။ 

သာမန်လူတွေက အုတ်ကို ဘယ်လို ဝယ်နိုင်မှာလဲ…

သူတို့က အိမ်ဆောက်ရန် အုတ်အစား မြေစိုက်တန်းကို သုံးကြသည်။ ဤမြေစိုက်တန်းက လုပ်ရန်မလွယ်ကူပေ။ နည်းပညာအပြင် ငွေနှင့် လူအင်အား များစွာလိုအပ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယေဘုယျအားဖြင့် မြေစိုက်တန်း ကိုယ်တိုင်လုပ်တတ်သူက နည်းပါးသည်။ မြို့ထဲတွင် မြေစိုက်တန်း အထူးပြု အလုပ်ရုံ ရှိသဖြင့် အိမ်ဆောက်သည့်အခါ မြေစိုက်တန်းကို ဝယ်ယူပြုလုပ်နိုင်သည်။

လီမော့က သူမ ကူညီပေးနိုင်မည့်အရာများကို စဉ်းစားပြီး လျင်မြန်စွာ မေးလိုက်သည်။ 

"ယောက်မ… ယောက်မက ကျွန်မတို့ကို လာကူမယ့်လူတွေအတွက် နေ့လည်စာကို ပြင်ဆင်နေတာလား…"

"ဟုတ်တာပေါ့… ရွာသားတွေက ကူညီရင် ငွေတောင်းမှာမဟုတ်ဘူး… အစားအသောက်ကျွေးရင် လုံလောက်ပြီ… အားလုံးပြီးသွားရင် ရွာသားတွေက ထမင်းတစ်နပ် ကျွေးဖို့ တောင်းဆိုကြလိမ့်မယ်…" 

ယန်လန်ဟွာက နောက်ထပ် စကားတစ်ခွန်း ထပ်ဖြည့်လိုက်သည်။ 

"စိတ်မပူနဲ့… မနက်ကတည်းက ဒါကို စဉ်းစားထားပြီးသား… တရှန်က မြို့ကနေ အသားနည်းနည်း ယူလာခဲ့ပြီ…"

လီမော့က ယန်လန်ဟွာက စီစဉ်ပြီးသားဖြစ်သည်ကို မမျှော်လင့်ထားသဖြင့် သူမ၏ စိတ်တွင်း၌ လှုပ်ရှားသွားသည်။ 

"ယောက်မ… ဘယ်လိုကျေးဇူးတင်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး…"

ယန်လန်ဟွာက ဂရုမစိုက်ဟန်ဖြင့် ပြောသည်။

"ဘာလို့ ကျေးဇူးတင်စကား ပြောရမှာလဲ… ရှင် ကျွန်မတို့ကို အမွှေးဆီ ပေးတုန်းက ကျွန်မတို့တောင် အဲဒီလောက် ကျေးဇူးမတင်ရသေးဘူး…"

လီမော့က ပြုံးလိုက်ပြီး ခေါင်းညိတ်ကာ ကျေးဇူးတင်စကား ဆက်မပြောတော့ဘဲ စိတ်တွင်း၌ မှတ်ထားလိုက်သည်။

နေ့လည်မတိုင်မီ စုန့်တရှန်က မြေစိုက်တန်း ယူလာပြီး သူဝယ်လာသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို လီမော့ထံ ပေးအပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက လူများကို ခေါ်ကာ အိမ်ပြင်ဆင်ရန် သွားတော့သည်။

လီမော့က ရှောင်ပေါင်ကို ကျောက်မိသားစု၏ ကလေးများနှင့် ကစားရန် ပြောပြီး နေ့လည်စာ ပြင်ဆင်ရန် မီးဖိုချောင်အတွင်းသို့ ဝင်သွားသည်။ ကံကောင်းစွာဖြင့် ယန်လန်ဟွာနှင့် လီရှောင်ဖုန်းတို့က အတူတကွ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ဤယောက်မနှစ်ယောက်က အမှန်တကယ်ပင် ချက်ပြုတ်ရာတွင် တော်ကြပြီး ဟင်းလျာများကို အခြေခံအားဖြင့် သူတို့ကသာ ချက်ပြုတ်ကြသည်။ ဤသည်က လီမော့ကို သက်ပြင်းချနိုင်စေသည်။ သို့မဟုတ်ပါက သူမ၏ လက်ရာဖြင့် အလုပ်လုပ်သူများက စိတ်တိုင်းမကျ ဖြစ်နိုင်ဖွယ်ရှိသည်။

သူတို့က နေ့လည်စာအတွက် အသားနှင့် ခရမ်းသီးကြော်၊ ခရမ်းချဉ်သီးနှင့် ကြက်ဥမွှေကြော်၊ အာလူးနှင့် ဝက်သားကင် ပြုလုပ်ကြသည်။ ပမာဏက အလွန်များပြားပြီး အသားကလည်း အများကြီး ပါဝင်သည်။ အဓိကအစားအစာက ပေါက်စီများ ထည့်ထားသော အိုးကြီးတစ်လုံး ဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက်လျှင် ပေါက်စီကြီး နှစ်လုံး ရရှိသည်။ ဤကဲ့သို့သော အစားအစာက အလွန်ကောင်းမွန်နေပြီဖြစ်သည်။

အစားအစာများ ချက်ပြုတ်ပြီးခါနီးတွင် စုန့်တရှန်၏ အမေနှင့် ဝမ်ကွေ့ဟွာတို့က ဝင်လာကြသည်။ သူတို့နောက်တွင် လီမော့ တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးလည်း ပါလာလေသည်။

ယန်လန်ဟွာနှင့် လီရှောင်ဖုန်းတို့က လာသူကို မြင်သည်နှင့် မျက်နှာများက မည်းမှောင်သွားပြီး သူတို့၏ ပါးစပ်များကလည်း အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိစွာ "ရှင်တို့ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ…" ဟု မေးလိုက်သည်။

အမေစုန့်က ပြုံးပြီး လက်ပွတ်တိုက်ကာ ရှက်ရွံ့စွာ ပြန်ဖြေသည်။ 

"တရှန်… အိမ်ဆောက်ဖို့ လူခေါ်တယ်လို့ ကြားလို့… ငါတို့ လာကူညီတာ…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာကလည်း ရှေ့တိုးလာပြီး အိုးအတွင်းက အစားအစာကို ကြည့်ကာ ပြောသည်။

"တရှန်တို့ မိသားစုရဲ့ ဒီလောက်ကြီးကျယ်တဲ့ ကိစ္စမှာ ဘယ်လိုလုပ် မကူညီဘဲ နေနိုင်မှာလဲ… ငါတို့ တကျူးနဲ့ တတိယမောင်တို့က သွားကူညီနေကြပြီ… ချက်ပြုတ်ဖို့ အကူအညီလိုရင် ငါက ဒီမှာ ကူညီဖို့ရှိတယ်…"

အကူအညီရသည်က ကောင်းသော်လည်း ဝမ်ကွေ့ဟွာ၏ မိသားစုက မည်သည့်လူစားမျိုးများ ဆိုသည်ကို ယန်လန်ဟွာက သိနေသည်။ အမေစုန့်ကို တိုက်ရိုက်ပြောရန် ခက်ခဲသော်လည်း ဝမ်ကွေ့ဟွာကိုမူ သက်ညှာနေစရာမလိုပေ။ 

"ရှင်က အခုမှ လာကူညီတာလား… စားစရာတွေ မပြီးခင်တုန်းက လာမကူညီဘဲနဲ့ စားစရာတွေ ပြင်ဆင်ပြီးတာနဲ့ ရောက်ချလာတာပဲ… ရှက်လည်း မရှက်ကြဘူးလား…"

သူမ၏ စကားကို ကြားသောအခါ အမေစုန့်က ရှက်ရွံ့မှုဖြင့် မျက်နှာနီရဲသွားပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ ဘာပြောရမည်မှန်း မသိတော့ပေ။

👱‍♀️👱‍♀️