Chapter 14

👱‍♀️Chapter 14

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ယန်လန်ဟွာ၏ စကားအတွင်းက လှောင်ပြောင်သရော်မှုကို မကြားလိုက်သလို ဟန်ဆောင်နေသည်။ သူမ ခါးကို လိမ်ကာ ပေါင်ကို ပုတ်လိုက်သည်။ 

"အိုး… ငါ့အိမ်မှာ အလုပ်တွေ အရမ်းများလို့ပါလေ… အဝတ်တွေ လျှော်၊ တိရစ္ဆာန်တွေ အစာကျွေးနဲ့ အချိန်ကြည့်လိုက်တော့ နောက်ကျနေပြီ… နင်တို့က ဒီလောက် စောစော ချက်ပြုတ်ပြီး ဒီလောက် မြန်မြန် ပြင်ဆင်မယ်လို့ ဘယ်သူသိမှာလဲ… စောစောသိရင် အိမ်အလုပ်တွေ လွတ်သွားရင်တောင် နင်တို့ကို ကူညီဖို့ စောစောလာခဲ့မှာပေါ့…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာ၏ ဟန်ဆောင်သော စကားများကို ယန်လန်ဟွာက တစ်လုံးမှ မယုံကြည်ပေ။ 

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ဘယ်လိုလူစားမျိုးလဲ…

လူတိုင်းသိကြသည်က သူမက အကူအညီပေးရန် အလွန်ပျင်းရိပြီး ဤနေရာကို အလကားစားရန်သာ လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့က စောစော ချက်ပြုတ်သည့်အတွက်ပင် အပြစ်တင်ခံရသေးသည်။ ဝမ်ကွေ့ဟွာက အရှက်မရှိသောသူဖြစ်သော်လည်း၊ ဤသည်က ဝမ်ကွေ့ဟွာ၏ ဆင်ခြေဖြစ်ကြောင်း သိနေသော်လည်း သူတို့က သူမကို မောင်းထုတ်၍ မရပေ။

သူတို့က ထိုကဲ့သို့သော အပြုအမူမျိုး မလုပ်နိုင်ပေ။ စုန့်တရှန်၏ အမေရင်းကို ဆိုလျှင် ပိုဆိုးသည်။ သူတို့က လာမကူညီလျှင်ပင် သူတို့ကို မောင်းထုတ်၍ မရပေ။ တရှန်၏ အမေကို စားသောက်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခြင်းကလည်း မှန်ကန်သောကြောင့် ဒေါသထွက်နေသော ယန်လန်ဟွာနှင့် လီရှောင်ဖုန်းတို့က လက်ခံရုံသာ တတ်နိုင်ကြသည်။

လီမော့ကလည်း အဖြစ်မှန်ကို သိသည်။ သူမက ဝမ်ကွေ့ဟွာ၏ မာနကြီးသော မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည်။ 

"ယောက်မ… ကျွန်မတို့ အစားအသောက်အားလုံး ပြင်ဆင်ပြီးပြီ… ဒါပေမယ့် တူတွေ မဆေးရသေးဘူး… စားပွဲနဲ့ ကုလားထိုင်တွေလည်း မစီရသေးဘူး… ဒါဆို ယောက်မကိုပဲ ဒုက္ခပေးရတော့မယ်…"

လီမော့က သူမကို ပန်းကန်ဆေးခိုင်းသောအခါ ဝမ်ကွေ့ဟွာက တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူမ၏ မျက်နှာက တောင့်တင်းသွားပြီး ရွှေ့လျားရန် ငြင်းဆန်နေလေသည်။

ထိုအချိန်တွင် ယန်လန်ဟွာက သတိပြန်ဝင်လာပြီး ပြုံးလိုက်သည်။ သူမ မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေသော ဝမ်ကွေ့ဟွာကို ကြည့်လိုက်သည်။ 

"ရှင် ဒီကို ကူညီဖို့ လာတာ မဟုတ်ဘူးလား… ဘာလို့ အဲ့ဒီမှာ ရပ်နေတုန်းလဲ… အိုး… ရှင် ကူညီချင်တယ်လို့ ပြောတုန်းက နောက်နေတာလား…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ရှက်ရွံ့စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ 

"ငါ ဘယ်မှာ နောက်နေလို့လဲ… ကူညီဖို့ လာတာပါ… အခု သွားပါ့မယ်…"

ပြောပြီးနောက် သူမက ပန်းကန်ခွက်ယောက်များ စုပုံထားသော နေရာဆီသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်သွားသည်။

သူမက အလွန်ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်နေသည်။

နောက်မှ လီရှောင်ဖုန်းက ဝမ်ကွေ့ဟွာကို ထပ်ဖြည့်ပြောလိုက်သည်။ 

"အဲ့ဒီ ပန်းကန်နဲ့ တူတွေက ရွာထဲက အိမ်အသီးသီးကနေ ငှားလာတာ… ကွဲသွားရင် လျော်ရမှာ… ဒါကြောင့် သတိထားနော်…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ပြန်မဖြေဘဲ အမေစုန့်နှင့် သူမ၏ ဘေးမှ အမျိုးသမီးကို အော်လိုက်သည်။ 

"မြန်မြန် ပန်းကန်တွေ ဆေးကြလေ… ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူးလား…"

အမေစုန့်က ပြုံးပြီး အကူအညီပေးရန် အလျင်အမြန် လျှောက်သွားသည်။ သူတို့၏ နောက်လိုက်လာသော အမျိုးသမီးကလည်း ကူညီရန်သွားလေသည်။

ထိုအချိန်တွင် ကောင်လေးတစ်ယောက်က မီးဖိုချောင်အတွင်းသို့ ပြေးဝင်လာသည်။ ယန်လန်ဟွာ မိသားစု၏ အကြီးဆုံးသားဖြစ်ပြီး ရှောင်ရှီဟု ခေါ်သည်။

ရှောင်ရှီက အသက်ရှူမဝ ဖြစ်နေသည်။ သူ၏ စကားများက အရေးတကြီးနိုင်ပြီး မြန်ဆန်သည်။ 

"အမေ… ဒုတိယအဒေါ်… မကောင်းတော့ဘူး… ရှောင်ပေါင်ရဲ့ တတိယဦးလေးနဲ့ ဦးလေးယုံကျီတို့ ရန်ဖြစ်ကြတယ်… ဦးလေးယုံကျီကို ရှောင်ပေါင်ရဲ့ တတိယဦးလေးက ခေါင်မိုးပေါ်ကနေ တွန်းချလိုက်တယ်…"

မီးဖိုချောင်အတွင်းရှိ လူအနည်းငယ်က ဤစကားကို ကြားသောအခါ သူတို့ လက်ထဲမှ အလုပ်များကို ချက်ချင်း ချထားပြီး ကလေးကို ဝိုင်းလိုက်ကြသည်။ လီရှောင်ဖုန်းက ရှောင်ရှီကို စိုးရိမ်တကြီး မေးသည်။ 

"ဘာဖြစ်တာလဲ… သူတို့ ရန်ဖြစ်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းက ဘာလဲ…"

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ရှောင်ရှီက ကလေးများထဲတွင် အကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ သူက အသက်ရှူဝသွားပြီးနောက် ထိုအကြောင်းကို ပြောပြသည်။ သူ၏ စကားများက ပို၍ ရှင်းလင်းလာသည်။ 

"အဲဒါက ရှောင်ပေါင်ရဲ့ တတိယဦးလေးကြောင့်ပါ… သူက ဦးလေးယုံကျီကို ခေါင်မိုးပေါ်ကနေ တွန်းချလိုက်တယ်… ပြီးတော့ ဒုတိယဦးလေးက (ကျောက်ချန်ပန်း) ဒေါသထွက်ပြီး ရှောင်ပေါင်ရဲ့ တတိယဦးလေးနဲ့ ရန်ဖြစ်ကြတယ်…"

ပန်းကန်ဆေးနေသော လူသုံးယောက်ကလည်း ပြေးလာကြသည်။ တိတ်ဆိတ်နေသော အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာက ဖြူဖျော့သွားပြီး သူမ အလျင်အမြန် မေးလိုက်သည်၊ 

"မင်း သေချာမမြင်လိုက်ဘူးမလား… ငါ့ရဲ့ တလင်က ဘာလို့ လူကို တွန်းချရမှာလဲ…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာ၏ မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားသည်။ ဤအဖြစ်အပျက်၏ အကျိုးဆက်များကို စဉ်းစားမိပြီး သူမက ချက်ချင်း ရှောင်ရှီကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ 

"ပေါက်တတ်ကရ မပြောနဲ့… မင်းက ကလေးပဲ… ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ မင်း ဘယ်လိုသိမှာလဲ… ငါ့မတ်ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကို မဖျက်ဆီးနဲ့…"

ယန်လန်ဟွာသည် ဝမ်ကွေ့ဟွာက သူမ၏ ကလေးကို ခြိမ်းခြောက်သည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။ သူမ ဝမ်ကွေ့ဟွာကို တွန်းလိုက်ရာ ယိုင်နဲ့သွားသည်။

"ဝမ်ကွေ့ဟွာ… နင်က ငါ့အိမ်မှာ ငါ့ကလေးကို အနိုင်ကျင့်ရဲတယ်ပေါ့လေ… နင့်ကို ဘယ်သူက သတ္တိပေးလိုက်တာလဲ…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ယခင်က ယန်လန်ဟွာနှင့် ရန်ဖြစ်ဖူးပြီး ယန်လန်ဟွာ၏ ပြင်းထန်စွာ ရိုက်နှက်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ သူမက ဤသွက်လက်သော အမျိုးသမီးကို မဆွရဲပေ။ ထို့ကြောင့် သူမက တွန်းခံလိုက်ရသော်လည်း ရှေ့တိုးပြီး ရန်စရန် မရဲဝံ့ပေ။ သူမက အဝေးတွင် ရပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ 

"ငါက မှားပြောမိလို့လား… ငါ့တတိယမတ်က သူ့ကို တွန်းချခဲ့တာ သေချာတာမှ မဟုတ်တာ… နင်တို့က ငါတို့အိမ်ကို အပြစ်ပုံချဖို့ လုပ်နေတာလား…"

ကြာမြင့်စွာ ဘေးတွင် တိတ်ဆိတ်စွာ ရပ်နေခဲ့သော အမေစုန့်ကလည်း ဤစကားကြားပြီးနောက် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"ဟုတ်တယ်… မရှင်းလင်းသေးဘူး… ငါ့တတိယသား မဟုတ်လောက်ပါဘူး…"

ဘေးတွင် ရပ်နေသော စုန့်တလင်၏ ဇနီး လင်ကျောက်တီကသာ မျက်လုံးများက အရောင်လက် သွားပြီး ဘာမှမပြောပေ။

လီမော့က လူတိုင်း၏ အငြင်းအခုံကို အလျင်အမြန် တားလိုက်သည်။ 

"ဒီအကြောင်း ဆက်မပြောကြတော့ဘူး… ဒီမှာ ပြောနေတော့လဲ အသုံးမဝင်ဘူး… အရင်ဆုံး ပစ္စည်းတွေကို ချထားလိုက်ကြရအောင်… အဲ့ဒီကို သွားပြီး အခြေအနေ ကြည့်ကြရအောင်…"

လူတိုင်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြပြီး ပစ္စည်းများကို ချထားလိုက်ပြီး သူတို့က စုန့်တရှန်၏ ဘက်သို့ ပြေးသွားကြသည်။

ထိုနေရာတွင် ခေါင်မိုးပေါ်ရှိ လူများက ဆင်းလာပြီး ဝိုင်းအုံနေကြသည်။ လီမော့က ပြေးသွားပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ လူတစ်ယောက်က မြေပေါ်တွင် ခြေထောက်များကို ပိုက်ကာ အော်ညည်းနေသည်။ စုန့်တလင်နှင့် ကျောက်ချန်ပန်းတို့မှာမူ မျက်နှာများတွင် အညိုအမည်းစွဲကာ ဘေးတွင် ရပ်နေကြသည်။

လီမော့က စုန့်တရှန်ထံ အမြန်သွားကာ မေးလိုက်သည်။

"အစ်ကိုတရှန်… ဘာဖြစ်တာလဲ… ဆရာဝန် ခေါ်ပြီးပြီလား…"

စုန့်တရှန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူ၏ အသံက အနည်းငယ် လေးလံနေသည်။ 

"တစ်ယောက်ယောက် သမားတော် သွားရှာနှင့်ပြီ…"

ထိုအချိန်တွင် မြေပေါ်တွင် လဲနေသော လင်ယုံ၏ မိသားစုကလည်း ရောက်လာကြသည်။ လင်ယုံ၏ အခြေအနေကို မြင်သောအခါ သူ၏ ဇနီးနှင့် အမေတို့က ချက်ချင်း ငိုကြွေးကြတော့သည်။ 

"ယုံကျီ… မင်း ဘာဖြစ်တာလဲ… ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ…"

လီမော့က လင်ယုံ၏ ဇနီးနှင့် အမေကို နှစ်သိမ့်ရန် အမြန်သွားသည်။ သူ၏ ဇနီးက ချက်ချင်း လီမော့ကို ဖမ်းဆွဲပြီး မေးသည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ… သူ ဒီကို ကူညီဖို့ လာတာပဲ မဟုတ်လား… ဘာလို့ ခေါင်မိုးပေါ်က ပြုတ်ကျရတာလဲ…"

လီမော့၏ လက်က သူမ၏ ဆုပ်ကိုင်မှုကြောင့် နာကျင်သွားသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဘေးမှ လူတစ်ယောက်က ရှင်းပြရန် တက်လာသည်။

"မရီး… အရမ်းစိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့… စုန့်တလင်ပါ… သူက ယုံကျီကို ခေါင်မိုးပေါ်ကနေ တွန်းချလိုက်တာ…"

ထိုလူက ဤသို့ပြောလိုက်သည်နှင့် ဘေးမှ ဝမ်ကွေ့ဟွာက တားဆီးပြီး ချက်ချင်း အော်ဟစ်လိုက်သည်။ 

"ပေါက်တတ်ကရ မပြောနဲ့… ငါတို့ ကလေးရဲ့ တတိယဦးလေးက သူ့ကို တွန်းချတယ်လို့ နင် ဘယ်လိုပြောရဲတာလဲ…"

ထိုလူက ဝမ်ကွေ့ဟွာကို မကြောက်ပေ။

"ဒီမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ လူတွေ မြင်လိုက်ကြတယ်… စုန့်တလင် ကိုယ်တိုင် တွန်းချတာ… ကျုပ် တစ်ယောက်တည်း မြင်တာ မဟုတ်ဘူး…"

ပတ်ဝန်းကျင်မှ တခြားလူများကလည်း သဘောတူညီစွာ ခေါင်းညိတ်ကြသည်။

"စုန့်တလင် တွန်းချတာပါ… သူက ကူညီဖို့ လာတယ်လို့ ပြောပေမယ့် မဟုတ်ဘူး… သူမကူညီဘူး… အလုပ်မလုပ်တဲ့အစား လက်နောက်ပစ်ပြီး တခြားလူတွေကို အလုပ်လုပ်ခိုင်း… တခြားလူတွေရဲ့ 'အလုပ်ညံ့ဖျင်းမှု'ကိုတောင် ဆူပူကြိမ်းမောင်းသေးတယ်… ယုံကျီက သူ့ကို ပေါက်တတ်ကရ မပြောဖို့ ပြောတော့ သူက တွန်းချလိုက်တာ…"

လူတိုင်းက ယခု အဖြစ်အပျက်ကို နားလည်သွားကြသည်။ လူတိုင်းက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် စုန့်တလင်ကို ကြည့်လိုက်ကြသည်။

စုန့်တလင်က လည်ပင်းပုဝင်သွားပြီး ခေါင်းငုံ့ထားကာ သူ့ကို ဝိုင်းကြည့်နေသော လူများကို မကြည့်ရဲပေ။

သူ၏ တုံ့ပြန်မှုကို ကြည့်လျှင် သူလုပ်ခဲ့သည်က ထင်ရှားနေပြီဖြစ်သည်။

လင်ယုံ၏ ဇနီးက တရားခံကို တွေ့ရှိသွားသည်။ သူမက ပြေးတက်သွားပြီး တလင်ကို ကုတ်ခြစ်လိုက်ရာ သူ၏ မျက်နှာတွင် သွေးများ ထွက်လာသည်။ 

"ကောင်းတယ်… စုန့်တလင်… နင်က ငါ့မိသားစုကိုတောင် အပြစ်တင်သေးတယ်… နင်က ဘေးဒုက္ခပဲ…"

စုန့်တလင်က လင်ယုံ၏ ဇနီး၏ နှိပ်စက်မှုကို နေရာအနှံ့ ခံနေရသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဘေးမှ ငိုနေသော အမေစုန့်က သူမကို တားဆီးရန် ပြေးလာသည်။ 

"ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့တတိယသားကို မရိုက်ပါနဲ့… ရန်မဖြစ်ကြပါနဲ့…"

အမေစုန့်က ရန်ပွဲအတွင်း ပါဝင်သွားသည်ကို မြင်သောအခါ သူမက အရိုက်ခံရတော့မည်။ အဘွားအို အရိုက်ခံရသည်ကို ကြည့်ရန် ခက်ခဲသောကြောင့် လူတိုင်းက လင်ယုံ၏ ဇနီးကို နှစ်သိမ့်ရန် တက်လာကြသည်။

စုန့်တလင်၏ ဇနီး လင်ကျောက်တီက ရှေ့တိုးလာပြီး စုန့်တလင်၏ အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲကာ သွားကြိတ်ပြီး မေးသည်။

"ရှင် တကယ်ပဲ သူ့ကို တွန်းချခဲ့တာလား…"

စုန့်တလင်က တောင့်တင်းသွားပြီး ဘာမှ မပြောနိုင်တော့ပေ။

ထိုအချိန်တွင် ဖိတ်ခေါ်ထားသော သမားတော် ရောက်လာသည်။ သမားတော်က လင်ယုံ၏ ဒဏ်ရာကို ကြည့်ရန် အမြန်သွားသည်။ အတန်ကြာပြီးနောက် သူက ထရပ်ကာ သူတို့ကို သူ၏ အခြေအနေအကြောင်း ပြောပြသည်။ 

"ခြေထောက်ကျိုးသွားတယ်… အရင်ဆုံး အရိုးကို ပြန်ဆက်ပြီး ဆေးအနည်းငယ် သောက်ရမယ်… သူ အပြည့်အဝ ပြန်ကောင်းလာဖို့ ပြန်လည်ထူထောင်ရေးအတွက် ခြောက်လလောက် အချိန်ယူရလိမ့်မယ်…"

ဤစကားများ ထွက်လာသည်နှင့် လူတိုင်းက အသက်ပြင်းပြင်း ရှူလိုက်ကြသည်။ ရွာထဲတွင် ပြင်းထန်သော လုပ်အားက လိုအပ်သည်။ သူက ဆေးသောက်ရန် လိုအပ်သည်သာမက ခြောက်လကြာ ပြန်လည်ထူထောင်ရန် လိုအပ်ပြီး အတန်ကြာ အလုပ်လုပ်ခွင့်ကို တားမြစ်ခံရသည်။

လင်ယုံ၏ ဇနီးနှင့် အမေတို့ နှစ်ယောက်လုံးက ငိုကြွေးကြပြန်သည်။

လီမော့က သမားတော်ကို မေးလိုက်သည်။

"ဆရာ… သူ့ကို ကုသဖို့ ဘယ်လောက် ကုန်ကျမယ်လို့ ထင်ပါသလဲ…"

သမားတော်က သူ၏ မုတ်ဆိတ်မွေးကို ကိုင်ရင်း အမှန်အတိုင်း ဖြေသည်။

"အရိုးပြန်ဆက်တာနဲ့ ဆေးဖိုးက အနည်းဆုံး ငွေတစ်တေးခွဲလောက် ကုန်ကျလိမ့်မယ်…"

ပတ်ဝန်းကျင်မှ လူများက ပို၍ပင် တုန်လှုပ်သွားကြသည်။ 

ငွေတစ်တေး နှစ်‌တေး… 

မိသားစုတစ်စုက တစ်နှစ်ပတ်လုံး ငွေနှစ်တေးပင် မစုနိုင်ကြဘဲ ငွေတစ်တေးခွဲ ပေးရမည်။ 

စိတ်မကောင်း မဖြစ်ဘဲ နေနိုင်ပါ့မလား…

ပတ်ဝန်းကျင်မှ အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ပြောသည်- 

"စုန့်မိသားစု… ရှင်တို့ ဒီငွေကို လင်ယုံ မိသားစုကို မြန်မြန် ပေးလိုက်ပါ… ဒါက စုန့်တလင်ရဲ့ အမှားပဲ…"

ပတ်ဝန်းကျင်က လူများက ခေါင်းညိတ်ကြပြီး စုန့်တလင် ငွေပေးရမည်ဟု ဆိုကြသည်။

အမေစုန့်က တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူမက ငွေများစွာ ပေးရမည်ဟု ကြားသောအခါ သူမ၏ မျက်ရည်များက ပို၍ စီးကျလာပြီး သူမ၏ ငိုသံက ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်လာသည်။

လင်ကျောက်တီလည်း မျက်နှာ ပျက်နေသည်။ သူမက ခေါင်းငုံ့ထားပြီး ဘာမှ မပြောပေ။

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ထိုငွေကို သူမတို့ မိသားစု၏ ငွေမှ ပေးရမည်ဟု စဉ်းစားမိသောအခါ၊ သူတို့က သူ့အတွက် ပေးရမည်ကို သိသောအခါ သူမ ချက်ချင်း ရှေ့တိုးလာပြီး ပြောသည်။

"ငါတို့ မိသားစုမှာ ပေးစရာ ပိုက်ဆံမရှိဘူး…"

ယုတ်မာသော စကားကို ကြားသောအခါ လူတိုင်းက ဝမ်ကွေ့ဟွာနှင့် သူမ၏ အဖွဲ့ကို လက်ညှိုးထိုးကြသည်။ သူတို့ အော်ဟစ်ကြွေးကြော်ကြသော်လည်း ဝမ်ကွေ့ဟွာက အောက်တန်းကျသူဖြစ်သည်။ သူတို့ မပေးလျှင် မည်သို့သောအခါမျှ ငွေဆုံးရှုံးမည် မဟုတ်ပေ။

လင်ယုံ၏ အစ်ကိုများ အားလုံးက ရောက်လာကြသည်။ စုန့်မိသားစု၏ ငွေရှင်းရန် ငြင်းဆန်မည့် အစီအစဉ်ကို မြင်သောအခါ သူတို့က ဒေါသထွက်ပြီး စုန့်တလင်ကို ဖမ်းရန် ရှေ့တိုးလာကြသည်။ 

"မင်းတို့ မပေးချင်ဘူး ဟုတ်လား… ငွေမလျော်ချင်ရင် ငါတို့နဲ့ အရာရှိဆီ လိုက်ခဲ့…" 

သူတို့က ပြောပြီး စုန့်တလင်ကို ဆွဲခေါ်သွားကြသည်။

စုန့်တလင်က သူ အရာရှိနှင့် တွေ့ရတော့မည်ဟု ကြားသောအခါ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်သည်။ 

"အမေ… မိန်းမ… ကယ်ကြပါဦး… ကျွန်တော် အရာရှိတွေနဲ့ မတွေ့ချင်ဘူး… ကျွန်တော့်ကို ကယ်ရမယ်…"

အမေစုန့်က ချက်ချင်း စုန့်တလင်၏ ပတ်လည်မှ လူများကို တွန်းရန် ပြေးသွားသည်။ 

"ငါ့တတိယသားကို မဖမ်းကြနဲ့… လွှတ်ပေး… လွှတ်ပေး… ငါတို့ ပေးပါ့မယ်… ငါတို့ ပေးပါ့မယ်…"

လူအများအပြားက သူတို့ ပေးမည်ဟု ကြားသောအခါ ရပ်တန့်လိုက်ကြသည်။ သို့သော် သူတို့ စုန့်တလင်ကို ဆက်လက် ကိုင်ထားပြီး မလွှတ်ပေးသေးပေ။

ဝမ်ကွေ့ဟွာက အမေစုန့်က ပေးမည်ဟု ပြောသည်ကို ကြားသောအခါ သူမက ချက်ချင်း တားဆီးပြီး အော်ဟစ်လိုက်သည်။

"ငါတို့ မိသားစုမှာ ပိုက်ဆံမရှိဘူး… ငါတို့ သူတို့ကို ဘာသွားပေးမှာလဲ… ငါတို့မှာ ပိုက်ဆံမရှိဘူး… ပေးချင်ရင် တတိယမတ် ကိုယ်တိုင် ပေးလိမ့်မယ်…"

လင်ကျောက်တီကလည်း ရှိုက်ကြီးတငင်ဖြင့် ငိုပြီး ပြောလိုက်သည်။  

"ယောက်မ… ကျွန်မတို့ အိမ်ခွဲမနေကြသေးဘူး… ပိုက်ဆံက အိမ်ကပိုက်ဆံပဲ… ကျွန်မတို့မှာ ပိုက်ဆံ ဘယ်မှာရှိလို့လဲ… ယောက်မက မပေးချင်ဘဲ ကျွန်မတို့ကို ပြန်ဆပ်ခိုင်းရင်တော့ အိမ်ခွဲကြတာပေါ့…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာက အိမ်ခွဲခြင်းအကြောင်း ကြားသောအခါ ချက်ချင်း ကန့်ကွက်လိုက်သည်။

"မဟုတ်ဘူး… အမေ ရှိသေးတယ်… ဘယ်လို အိမ်ခွဲမှာလဲ… နင်တို့က မိဘကို မသိတတ်ဘူး…"

လင်ကျောက်တီက မျက်ရည်များကို သုတ်ကာ ပြန်ဖြေသည်။

"ဒါဆို ပိုက်ဆံကို မိသားစုကနေ ထုတ်ပေးရလိမ့်မယ်…"

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ဆွံ့အသွားသည်။ သူမက ရိုးရှင်းစွာ ခေါင်းလွှဲပြီး ပြောသည်။ 

"အိမ်မှာ ပိုက်ဆံမရှိဘူး…"

အမေစုန့်က မျက်ရည်များ ကျကာ သူမ၏ အကြီးဆုံးသားကို ကြည့်ပြီး ရှိုက်ငိုရင်း ပြောသည်။ 

"သားကြီး… မင်းရဲ့ တတိယညီကို ကယ်ပါဦး…"

စုန့်တကျူးက သူမ၏ မျက်နှာကို သုတ်ပေးပြီး ရှက်ရွံ့ဟန်ဖြင့် ကြည့်သည်။ 

"အမေ… အမေလည်း သိသားပဲ… ကျွန်တော်တို့ မိသားစုအတွက် အရမ်းခက်ခဲနေတာ… ငွေကို ဘယ်မှာ ရှာနိုင်မှာလဲ…"

အမေစုန့်က မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားပြီး သူမ စကားမပြောနိုင်ခင်မှာပင် ကြားဖြတ်ပြောခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ ဝမ်ကွေ့ဟွာက ပြောသည်။

"အမေ… အိမ်မှာ ကျွန်မသားက ပညာတတ်ဖြစ်တော့မှာ… သူက ကျွန်မတို့ မိသားစုရဲ့ အနာဂတ်ပဲ… ဒီမိသားစု ဆင်းရဲသွားရင် သူ ဘယ်လို စာသင်နိုင်တော့မှာလဲ…"

အမေစုန့်၏ စကားများက လည်ချောင်းအတွင်း၌ တစ်ဆို့သွားပြီး သူမက စကားမပြောနိုင်တော့ပေ။

ဝမ်ကွေ့ဟွာက ထိုအချိန်တွင် ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

"ကျိုးကြောင်းဆင်ခြင်ကြည့်ရင် ငါတို့က ဒါကို လျော်ကြေးပေးစရာ မလိုဘူး… တရှန် မိသားစုရဲ့ အိမ်ကို ပြင်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက် မရှိရင် ဒီလိုဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး… တရှန်က ဒီတာဝန်ကို ယူသင့်တယ်…"

ဤသို့ ပြောလိုက်သည်နှင့် စုန့်မိသားစုမှ အခြားသူများ၏ မျက်လုံးများက အရောင်တောက်လာသည်။ သူတို့ အားလုံးက စုန့်တရှန်ကို ကြည့်လိုက်ကြလေသည်။

👱‍♀️👱‍♀️