အခန်း (၃၀၃)

- ကူကယ်ရာမဲ့စွာ အပြစ်တင်ခံရခြင်း

စုယန်ယန်သည် ယခင်က ဤမြင်ကွင်းကို စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ယခုအခိုက်အတန့်တွင် သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ရှုပ်ထွေးသော ခံစားချက်များ ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။

အချိန်အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် သူမသည် “သမီး…” ဟု အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြောသည်။

[hostသည် စနစ်ကို ဖော်ထုတ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိကြောင်း တွေ့ရှိရပါသည်။ သတိပေးချက်၊ သတိပေးချက်။]

စုယန်ယန်သည် သူမပါးစပ်မှ တစ်စုံတစ်ခုပြောရန် နီးကပ်နေသည့်အချိန်တွင် အနီရောင် အာမေဋိတ်များကြောင့် ရပ်တန့်သွားသည်။

"ဘာလဲ။"

“သမီးပြောချင်တာ၊ သမီး ဒါတွေအားလုံးကို သိရတဲ့အကြောင်းရင်းက အဖိုးကြောင့်ပဲ။”

"အဖိုးကြောင့်လား။" စုယုရွှမ်က ချိန်ကျွင်းဟောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်လိုက်မိပြီး တစ်ဖက်သား၏ မျက်လုံးထဲတွင် မမျှော်လင့်ထားသော အံ့အားသင့်မှုကို မြင်လိုက်ရသည်။

"အဖိုးက မင်းသိသမျှ သင်ပေးတယ်လို့ ပြောနေတာလား။"

“အတိအကျပြောရမယ်ဆိုရင်၊ ဒါတွေက အဖိုး သမီးကိုပေးခဲ့တဲ့ အချက်အလက်တွေပဲ။”

ချိန်ကျွင်းဟောက်က မယုံကြည်နိုင်သေးဘူး။ "ဘာလို့ အဖေ ပြောတာကို ငါ အရင်က မကြားဖူးတာလဲ။"

စုယန်ယန်၏ မျက်လုံးများသည် အနည်းငယ်နီနေပြီး သူမ၏ အဆင်မပြေမှုနှင့် အပြစ်များကို မမြင်ရအောင် သူမ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားခဲ့သည်။ "ဒါက သမီးနဲ့ အဖိုးကြားက လျှို့ဝှက်ချက်ပဲ။"

"လျှို့ဝှက်ချက်လား။" ချိန်ကျွင်းဟောက်က ရယ်စရာပိုကောင်းတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ "ဒါဆို မင်း အခု ဘာဖြစ်လို့ ပြောတာလဲ။ ဒါ့အပြင် မင်းရဲ့ ဟင်းချက်တတ်တယ် ဆိုတာကို မြင်တော့ ငါ့အဖေလည်း အရမ်းအံ့သြသွားတယ်။"

အရေးကြီးဆုံးကတော့ သူ့အဖေက ဒီအကြောင်းတွေကို သိထားရင် သူတို့ကို ကူညီပေးနိုင်မှာဘဲ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့တွေ နှစ်ပေါင်းများစွာ သားသမီး ရရှိအောင် ဟိုဟိုဒီဒီ လှည့်ပတ်ပြသနေတာကို ဘာဖြစ်လို့ မပြောပြခဲ့တာလဲ။

စုယန်ယန်က ချိန်ကျွင်းဟောက် ပြောချင်တာကို သိတဲ့အတွက် သူမက အလျင်စလို ရှင်းပြခဲ့သည်။ “လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်လောက်က အဖိုးရဲ့ သေဆုံးသွားတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီက ဆေးဖက်ဝင် ဟင်းချက်နည်းကို သမီး ရခဲ့ပါတယ်။ အဖိုးက ဒီအကြောင်းကို သိပေမယ့် အဲဒီအထဲမှာ ဘာရေးထားလဲ ဆိုတာကိုတော့ သူ မသိဘူး။”

"သူငယ်ချင်းဟောင်းလား။" ချိန်ကျွင်းဟောက် စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်လောက်က သူ့အဖေရဲ့ သူငယ်ချင်းဟောင်း ဆုံးသွားခဲ့တာလား။

“ဟုတ်တယ်၊ ဝေးလံခေါင်သီတဲ့အရပ်မှာ နေထိုင်တဲ့ သူငယ်ချင်းဟောင်းတစ်ယောက်ပါ။ အန်ကယ်လေး အဖိုးကို ဒီအကြောင်းကို ပြန်မေးတဲ့အခါ သိလိမ့်မယ်။”

ချိန်ကျွင်းဟောက်သည် စုယန်ယန်၏ စကားများကို အစပိုင်းတွင် သံသယဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ယခုအခါ သူမက အသေအချာ ပြောလာသဖြင့် ယိမ်းယိုင်သွားတော့သည်။

"တကယ်လား။"

“ဟုတ်ပါတယ် ဒါအမှန်ပါပဲ။ သမီးက အန်ကယ်လေးတို့ကို ဘာဖြစ်လို့ လိမ်ရမှာလဲ။"

ပထမအကြိမ် လိမ်ညာပြောဆိုပြီးနောက် နောက်စကားလုံးတွေကို ချောမွေ့စွာ ဆက်ပြောနိုင်ခဲ့သည်။

“ဘာဖြစ်လို့ အခု ပြောပြလိုက်တာလဲ ဆိုတော့ အန်ကယ်လေးတို့ မေးတာဆိုတော့ သမီး အန်ကယ်လေးတို့ကို မလိမ်ချင်ဘူး။ ဒါ့အပြင် အန်ကယ်လေးတို့ရဲ့ အတွေးတွေ မှားယွင်းသွားစေမယ့်အစား ဒီအရာတွေကို ထုတ်ဖော်ပြောဖို့ကိုပဲ သမီး ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား ဖြစ်တာမို့၊ သမီး အန်ကယ်လေးတို့ကို အမှန်အတိုင်းပဲ ပြောပြချင်တယ်။"

စုယန်ယန်သည် ချိန်ကျွင်းဟောက်ကို တောင်းပန်သည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ “အန်ကယ်လေး၊ သမီး အန်ကယ်လေးတို့ကို အရမ်းစိတ်ပူပြီး အထင်လွဲစေဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သမီးရဲ့ ကုသနည်းက အရမ်းကွာခြားပြီး လေ့ကျင့်မှုလည်း မရှိဘူး။ အစတုန်းကတော့ စမ်းသပ်ကုသမှုတွေ မလုပ်ဖူးတော့ လူတွေအတွက် ပြဿနာဖြစ်စေမှာကို စိုးရွံ့မိခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် အရင်က အန်ကယ်လေးတို့ကို သမီး တကယ်ကူညီနိုင်ပါ့မလား ဆိုတာကို သမီး မသေချာဘူး။ သမီး အန်ကယ်လေးတို့ကို မျှော်လင့်ချက်အမှားပေးမိမှာကို သမီး စိုးရိမ်ခဲ့တယ်၊ တကယ်လို့ အန်တီလေးသာ ကိုယ်ဝန်မဆောင်နိုင်ခဲ့ရင်…”

နောက်ဆုံးတွင် ချိန်ကျွင်းဟောက်၏အမူအရာက ပိုကောင်းလာသည်။ သူ အရမ်းအတွေးများသွားတယ် ဆိုတာကို သိလိုက်သည်နှင့် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ “ဒါ မင်းအပြစ် မဟုတ်ဘူး။ မင်းရဲ့ အန်တီလေးလည်း မင်းကို အပြစ်မတင်ဘူး။ အခုလို သန္ဓေတည်နိုင်ခဲ့တဲ့အတွက် သမီးကို အန်ကယ်လေးတို့လင်မယားက ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”

စုယန်ယန်က ပြုံးပြီး သက်ပြင်းကို တိတ်တဆိတ် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

သို့သော် စုယုရွှမ်သည် တစ်စုံတစ်ရာ မမှန်ကြောင်း ခံစားမိနေဆဲ ဖြစ်သည်။ သူက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး “အဖိုးက မင်းကို အချက်အလက်တွေပေးတယ်လို့ မင်းပြောတာကိုတော့ ငါယုံတယ်။ တကယ်တော့ အဖိုးရဲ့ စာကြည့်တိုက်မှာ စာအုပ်တွေ အများကြီးရှိတယ်။ မင်း စိတ်ဝင်စားတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ် သို့မဟုတ် နှစ်အုပ်ကို ရှာတွေ့ဖို့ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီဆေးဖက်ဝင်အပင်တွေနဲ့ အစေ့တွေကော ဘယ်လိုလဲ။

စုယုရွှမ်သည် သူ့ညီမကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူမ၏ မျက်လုံးများမှ အဖြေကို ရှာတွေ့သည်။

“အဲဒီအစေ့တွေအကြောင်းကိုရော ဘယ်လို ရှင်းပြမှာလဲ။ သုတေသနအဖွဲ့အစည်းမှာတောင် အဲဒီမျိုးစေ့တွေ မရှိဘူးလို့ ကြားတယ်၊ အဲဒါတွေကို ဘယ်မှာ တွေ့တာလဲ။”

Prev Next