အပိုင်း ၂၀

Chapter 20

 Shura နယ်​မြေ

မူလက သူ ထိုရှိုးတွင် ​ပါဝင်​ပြီး​နောက် ​ထန်ချောင်း​ချောင်း၏ ​ဝေး​ဝေးမှာပဲ ​နေကာ အချိန်ခဏတာသာလျှင် ပူး​ပေါင်း​ဆောင်ရွက်မည်ဟု စီစဥ်ထားခဲ့သည်။ ထိုရှိုးအဖွဲ့က ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်​နေမည်ဟု သူမ​တွေးထားခဲ့​ပေ။

ဒါရိုက်တာက အရင်က သူနှင့် ထန်​ချောင်း​ချောင်းအကြား ဖြစ်ခဲ့​သော အရာများကို သိထားပြီးသားပင် ဖြစ်​ပေမည်။ ထိုသူများက တမင်သက်သက်ပင် သူနှင့် ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို အတူတူထားလိုက်​သေးသည်။ ထိုသူများက သတင်းအကြီးကြီးတစ်ခုကို ဖန်တီး​ချင်​နေသည်သာ ဖြစ်ရမည်ပင်။

သူသာသိထားခဲ့ပါက ​သေနိုင်မည် ဆိုလျှင်​တောင် လာခဲ့မည်မဟုတ်။ သို့​သော်လည်း ယခုတွင် ​နောင်တရရန် ​နောက်ကျသွား​လေပြီ။

ထန်ချောင်း​ချောင်းကို မျက်နှာချင်း ဆိုင်မိ​သောအခါ ရှန်းလျန့်က သူ သူမကို မရပ်မနား ပြဿနာရှာမိ​နေသကဲ့သို့ အပြစ်ရှိစိတ်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ထိုအချိန်တွင် တိုက်ရိုက်ထုတ်လွှင့်မှုက​ အလွန်အမင်း စည်ကားလို့​နေသည်။

[ဧည့်သည်အသစ်က တကယ်ကြီး ရှန်းလျန့်တဲ့ဟ... ဟားဟားဟား.... ငါShura ရှိုး​တွေကို သ​ဘောကျတယ်]

[T/N Shuraဆိုတာ ဂျပန်​တွေရဲ့ ဗုဒ္ဓဘာသာဆိုင်ရာ လူတစ်ပိုင်းနတ်တစ်ပိုင်း စစ်ပွဲ နတ်ဘုရားပါ။ Shura Fieldဆိုတာ ​ ချစ်သူ​တွေရဲ့ တွေ့ဆုံခြင်း၊ သ​ဘောထားကွဲလွဲခြင်း၊ ဇာတ်လိုက်​တွေအကြား ​​​ရွေးချယ်ခြင်း​တွေကို တမင်တကာ စီစဥ်​ပေးထားတဲ့ မဖြစ် လိုအပ်တဲ့ အရာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။]

[ရှိုးအဖွဲ့က အရှုပ်​တွေ လုပ်ချင်​နေတာပဲ... ရှန်းလျန့်နဲ့ ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို အတူထားထားတယ်ဆို​တော့ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကို ဖြတ်ပြီး​​တောင် ရှက်လွန်းလို့ ငါ့​ခြေ​ထောက်​တွေ ကျုံ့မိသွားတယ်​ဟေ့]

[အမှိုက်လိုရှိုး.... ငါ့​ရှန်းလျန့်ကော​ကောကို လှည့်စားတယ်... ထန်​ပုပု ငါ့​ကော​ကော​ဘေးက​နေ ထွက်သွား]

[အ​​ပေါ်ထပ်က လူက ​စျေး​ပေါလိုက်တာ​နော်... ရှန်းလျန့်ကသာ ရှိုးကို အမှိုက်​တွေ သယ်လာမှာ... အရိုးမဲတဲ့ မက်ကရယ်ငါးမရဲ့]

[အမှိုက်လို​ကောင်မ... ရှန်းလျန့် မပါဘဲ ဒီလိုအစုတ်အပဲရှိုးက ဘာ​တွေ ဖြစ်သွားမလဲ ဘယ်သူသိမှာလဲ...]

[အစုတ်အပဲ့ရှိုးလား.. နင် အရင်အပိုင်းရဲ့ rating​တွေ၊ ကြည့်ရှုသူအ​ရေအတွက်​တွေ မကြည့်မိဘူးလား... ratingသာမ​ကောင်းရင် ရှန်းလျန့်က လာပါ့မလား... ရယ်စရာပဲ]

[ထန်ပုပုက သူ့အရှုပ်​တော်ပုံ​တွေကို ဖုံးကွယ်ထားတာ​နော်... အရည်အချင်းမရှိတဲ့ ​မိန်းက​လေးကလည်း ​ဖျော်​ဖြေ​ရေး​လောကထဲ ဝင်လာနိုင်တာပဲလား]

[ငါက​တော့ ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို ကြိုက်တယ်​ဟေ့... အရင်တစ်​​ခေါက်တုန်းက​လေ ရှန်းလျန့်က လူ​တွေကို ​လေးစားမှုမရှိဘဲ မိန်းက​လေး တစ်​ယောက်ကို လမ်း​ပေါ်တွန်းချလိုက်တာ သိသိသာသာပဲကို... သူ့အကျင့်စရိုက်က ဆိုးလွန်းတယ်]

...

"အံ့သြဖွယ်ရာ အစားအ​သောက်များ"၏ ပထမအပိုင်း လွှင့်ပြီး​ ဧည့်သည်များ၏ လှုပ်ရှားမှုများနှင့် ရိုက်ကူး​ရေးတွင် ချက်ပြုတ်မှုများကို ဝေ့​ပေါ်တွင် ပိုစ့်တင်လိုက်ပြီး​နောက် ထန်​ချောင်း​ချောင်းတွင် တဖြည်းဖြည်းနှင့် သစ္စာရှိဖန်အချို့ ရရှိလာသည်။ အရင်က ရှန်းလျန့်ဖန်များက သူမကို တစ်ဖက်သတ် ကြိမ်း​မောင်း​နေသည့်ပုံစံမျိုး မရှိ​တော့​ပေ။

အင်တာနက်​ပေါ်တွင် ထန်​ချောင်း​ချောင်းဖန်များနှင့် ရှန်းလျန့်ဖန်များ အပြန်အလှန် တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြ​သော​ကြောင့် ထိုမြင်ကွင်းက ကို့ယို့ကားယားဖြစ်​နေသည့် ​လေထုမှာပင် ရှိ​နေ​သေးသည်။ နှစ်ဖက်လုံးက ကင်မရာမန်းများက အချင်းချင်း ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ဒီလိုမျိုး ​အေးစက်​နေကြမှ​တော့ သူတို့က ဘယ်လိုမျိုး ပုံ​ကောင်း​ကောင်းထွက်​အောင် ရိုက်နိုင်ပါ့မလဲလို့...

ထို့​ကြောင့်ပင် သူတို့က ထို ​အေးစက်စက် ​​လေထုကို အဆုံးသတ်ရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်၊

 "စီနီယာတို့ နှစ်​ယောက် အတူတူ ​ဆွေး​နွေးကြဖို့လို​​သေးလား..."

"မလိုဘူး"

"ဘယ်သူက သူနဲ့​ဆွေး​နွေးချင်လို့လဲ..."

ထန်ချောင်း​ချောင်းနှင့် ရှန်းလျန့်တို့က တစ်ပြိုင်နက်ထဲပင် ငြင်းဆန်လိုက်ကြသည်။

ကင်မရာမန်း: ...

[အမ​​လေး ဘုရား​ရေ... ငါ​မထိန်းနိုင်​တော့ဘူး... ဟားဟားဟား]

[ထန်​ချောင်း​ချောင်း မျက်နှာက ရွံရှာ​နေတဲ့ ပုံနဲ့​နော်... ဘယ်သူကများ သူ ရှန်းလျန့်ကို ကြိုက်​နေပါတယ်လို့ ​ပြောခဲ့ပါလိမ့်... ဒါ​သေချာပေါက် ​ကောလဟာလပဲ]

ဆယ်မိနစ်ကြာ ​စောင့်ဆိုင်းပြီး​သွား​သော်လည်း လမ်း​ပေါ်တွင် ကားတစ်စီးမှ ဖြတ်မသွား​ခဲ့ပေ။ ​နေကလည်း အလွန်အမင်း ပူပြင်းလာခဲ့ပြီး ရှန်းလျန့်က လမ်း​ပေါ်မှ ​ကျောက်ခဲတစ်လုံးကို အားအပြည့်ဖြင့် ကန်လိုက်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ထို​နေရာသို့ ​ခြေကျင်​လျှောက်သွားရန် အမှန်တကယ် စဥ်းစားခဲ့​သော်လည်း သူမက ကင်မရာမန်းများက ကင်မရာကို သယ်ကာ ထိုခရီးရှည်ကြီးကို ​လျှောက်နိုင်ပါ့မလားဟု စိုးရိမ်ခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် ထရပ်ကားတစ်စီးက အမဲ​ရောင် မီးခိုးများ ​ထောင်း​ထောင်းထလျက် တဖြည်းဖြည်း ​ရောက်လာခဲ့သည်။

ထန်​၏ချောင်း​ချောင်း မျက်လုံးများ ဝင်းလက်သွား​လေသည်။ သူမက ခပ်မြန်မြန်ပင် ထရပ်ကားကို တားလိုက်သည်။ ဒရိုင်ဘာ ထိုင်ခုံတွင် ရိုးရိုးသားသား ပြုံးပြ​နေ​သော သက်လတ်ပိုင်း စုံတွဲတစ်တွဲ ထိုင်​နေခဲ့သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမရည်ရွယ်ချက်ကို ရှင်းပြကာ သူမကို စီးခွင့်ပြုနိုင်မလားဟု ​မေးခဲ့သည်။ တိုက်ဆိုင်စွာပင် ထိုသက်လတ်ပိုင်း စုံတွဲ​၏ အိမ်က ထန်ချောင်း​ချောင်းတို့ သွား​ရောက်မည့် ရွာတွင် ရှိ​နေခဲ့သည်။ သူတို့​တွေက သူမတို့အား ​ပျော်​ပျော်ရွှင်ရွှင် ​ခေါ်သွား​ပေးချင်ကြ​သော်လည်း ထရပ်ကား၏ အ​နောက်ဘက်၌ နွားစာများ ပြည့်​နေပြီး ထိုင်စရာ​နေရာ မရှိခဲ့​ပေ။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ထရပ်ကား​နောက်ကို ​ပြေးကြည့်ပြီး​​နောက် ပြုံးပြလိုက်သည်၊ 

"ကိစ္စမရှိပါဘူး ကျွန်မ ​မြက်​ခြောက်တွေ​​ပေါ် ထိုင်လိုက်လို့ရပါတယ်"

သက်လတ်ပိုင်းစုံတွဲ : "မင်းတို့ စိတ်မရှိရင် ပြီးတာပါပဲ... တက်လိုက်​တော့"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမ​၏ ​​ကျောပိုးအိတ်ကို အရင် ပစ်လိုက်ပြီး လက်ကိုင်ကို ကိုင်ကာ ​ခြေ​ထောက်ကြွလိုက်လိုက်ချင်းပင် ခုန်တက်လိုက်သည်။

သူမက ရုတ်တရက် ရပ်သွားသည်။ သူမက ​ခေါင်းလှည့်ကာ ရှန်းလျန့်ကို ပြုံးပြလိုက်​လေသည်၊ "ရှင်​ရော ကျွန်မတို့နဲ့ အတူသွားမလား"

ရှန်းလျန့်က စိတ်ကသိက​အောက် ဖြစ်​နေပြီးသား ဖြစ်​လေရာ သူမ၏ အပြုံးကို မြင်လိုက်ရသောအခါ သူ့မျက်နှာက ပို၍ပင် ​ဒေါသထွက်လာသည်၊ "ငါ့ပုံစံက ထရပ်ကားစီးမဲ့သူနဲ့ တူ​နေလို့လား"

သူက သူ့ဘဝမှာ ထိုကဲ့သို့ ညစ်ပတ်​​သော ထရပ်ကားကို မဆိုထားနှင့် ဘတ်စ်ကားကိုပင် မစီးဘူးပါ​ချေ။

"ဒါဆို ဖြည်းဖြည်း​စောင့်​လေ" ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ချက်ချင်းပင် အပြုံးကြီးကြီးတစ်ခု ပြုံးလိုက်ပြန်သည်။

[ ထန်​ရဲ့ချောင်း​ချောင်း အပြုံး​တွေက ဓါး​တွေပါ​နေတယ်လို့ ရှင်းမပြနိုင်​အောင်ပဲ ​တွေး​နေမိပြီ... ချစ်စရာ ​ကောင်းချက်]

[သူက ယဥ်​ကျေးသမှုနဲ့ ပြုံးရုံ​လေးပါ... ယဥ်​ကျေးတဲ့ ချစ်စရာ​ကောင်မ​လေး]

[ရှန်းလျန့်က ​အရမ်းမြင့်မြတ်​​နေလို့လား... ထရပ်ကားက ဘာဖြစ်​နေလို့လဲ]

ထန်ချောင်း​ချောင်းက ​ကောက်ရိုးပုံ​ပေါ်တွင်နေကာ ကင်မရာမန်းကို ဆွဲကူ​ပေးလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်​ယောက်လုံး ထိုင်ပြီး​သွား​သောအခါ ထရပ်ကားက လမ်း​ပေါ်စတက်လိုက်​​တော့သည်။ ရှန်းလျန့်၏ မျက်နှာ တစ်ခုလုံး ဖုန်များဖြင့် အဖုံးခံလိုက်ရသည်။

ထရပ်ကားက လှုပ်လီလှုပ်လဲဖြင့် သံစုံမြည်ကာ သွား​နေသည်။ ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အဆုံးမရှိ​သော ​ကောင်းကင်ပြာကြီးနှင့် တိမ်ဖြူဖြူများကို မျက်နှာမူကာ သူမခန္ဓါကိုယ် တစ်ခုလုံး ​မြက်​ခြောက်​လေးများ၏ အနံ့​လေးတွင် နစ်မြုပ်သွားသကဲ့သို့ နူးညံ့​သော မြက်​​ခြောက်များ​ပေါ်တွင် ​ကျောခင်းကာ လဲ​လျောင်းလိုက်သည်။ ထို မြို့ပြနှင့် အ​ဝေးမှ သက်​တောင့်သက်​သာ ရှိ​သော ခံစားချက်​​လေးက ချက်ချင်းပင် သူမ၏ အရင်ကမ္ဘာကို ပြန်​ရောက်သွားသလို ခံစားရ​စေသည်။

ကင်မရာမန်းက တာဝန်​ကျေစွာပင် ထန်ချောင်း​ချောင်းကို ရိုက်ကူး​ပေး​နေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးက ကြယ်သီးများပါ​​သော ဂျင်းကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး သူမလက်​မောင်းကို ​ခေါင်းအုံးကာ သူမ၏ မျက်နှာက အမြဲပြုံး​နေသည်။ မည်သည့်အရာကမှ အမျိုးသမီး သရုပ်​ဆောင်တစ်​ယောက်နှင့် တူမ​နေ​ပေ။ 

ထိုခရီးက လူသူကင်းမဲ့လှ​သော်လည်း လမ်း​ဆုံးအထိ စီးလာပြီးသည့်​နောက်တွင် သူမက ပရိုဂရမ်အဖွဲ့က ထို​နေရာမျိုးကို အဘယ့်​ကြောင့် ​ရွေးချယ်ခဲ့သည်ကို သိသွားရသည်။ ထိုရွာ​လေးက တိတ်ဆိတ်ကာ ​အေးချမ်းလှပြီး တမူထူးခြား​လေသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမအတွက် ​ပေးထား​သော လယ်သမားအိမ်​လေးဆီ သွားလိုက်သည်။ သူမ တံခါးကို ဝင်လိုက်ချင်းပင် ရင်းနှီး​နေ​သော ​အော်သံကို ကြားလိုက်ရသည်၊ "အစ်မ​ချောင်း​ချောင်း"

သူမ၏ ​မောင်ငယ်​​လေး ​ဝေ့ရီချီက အ​ပြေးလာကာ ထန်​​ချောင်း​ချောင်း၏ အိတ်များကို ဆွဲကူလိုက်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ပြုံးပြလိုက်​လေသည်၊ "မင်း အ​စောကြီး ​ရောက်လာတာပဲ"

"ကျွန်​တော်က ပထမဆုံး မဟုတ်​သေးဘူး.. ဆရာမ​မောက်က အရင်​ရောက်တာ" သူ​ပြော​နေစဥ်တွင် အပြာ​ရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထား​သော အမျိုးသမီးတစ်​ယောက် အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုသူမှာ ​နာမည်​ကျော် သရုပ်​ဆောင် ​မောက်လီ ဖြစ်​​ပေသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမ၏ ဇာတ်ကားများကို ကြည့်ဖူးပြီး ရှန်းလျန့်​ဘေးတွင်လည်း မြင်ဖူးသည်။ ထိုဧည့်သည်အသစ်က ​အလွန်အားထားရ​သော သရုပ်​ဆောင် ဖြစ်​နေသည်။ ထို့အပြင် ​မောက်လီကလည်း အလွန် ကြင်နာတတ်​​သေးသည်။ သူမက အမှန်တကယ်ပင် ထန်​ချောင်း​ချောင်းနှင့် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရန်အတွက် အစပြုခဲ့သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက နာခံစွာပင် နှုတ်ဆက်စကား ​ပြောလိုက်သည်။ စက္ကန့် အနည်းငယ်အကြာ သူမ၏ လက်ကို ဖြုတ်​တော့မည်အပြုတွင်....

'ဟမ်... ဖြုတ်မရဘူးဟ'

အခြားတစ်ဖက်မှလူက သူမလက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထား​လေသည်။ 

​မောက်လီက အမူအရာကင်းမဲ့​နေပြီး စိတ်အားထက်သန်မှု တစ်စွန်းတစ်စဖြင့် သူမကို နီးနီးကပ်ကပ် စိုက်ကြည့်​နေသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမကို "မစ္စ​မောက်"ဟု သတိပေးလိုက်မှသာ လန့်သွားပြီး လွှတ်​ပေးလိုက်သည်။

​ဝေ့ရီချီက ကြက်​သေ​သေ​နေ​တော့သည်။ သို့​သော်လည်း သူက ဘာမှမဖြစ်နိုင်ပါ ဟုသာ ​တွေးလိုက်ပြီး ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို အနားယူရန်အတွက် အခန်းထဲသွားရန် ​​ပြောလိုက်သည်။ တစ်နာရီအကြာတွင် ကျိုးမုန့်နှင့် ဟူ​​​မြောင်တို့က ကားတစ်စီးဖြင့် ​ရောက်လာကြသည်။ 

ရှန်းလျန့်ကသာ ​နောက်ဆုံး​ရောက်လာသူ ဖြစ်သည်။ ထန်ချောင်း​ချောင်းထွက်သွားပြီး​နောက် သူ​စောင့်ပြီးရင်း ​​စောင့်​သော်လည်း ကားတစ်စီးမှ ​ဖြတ်မသွားခဲ့​ပေ။ ရိုက်ကူး​ရေးဝန်ထမ်းများက မ​စောင့်နိုင်​တော့သဖြင့် သူ့ကို လာ​ခေါ်​ပေးရန် ကားတစ်စီး ပို့လိုက်ရသည်။

လူတိုင်း​ရောက်လာ​သောအခါ ​နေဝင်ရီတ​ရော ဖြစ်​နေ​လေပြီ။ ဒါရိုက်တာက လူတိုင်းကို လူထုကို ချပြရန်အတွက် အုပ်စုလိုက်ဓါတ်ပုံ ရိုက်ခိုင်းလိုက်သည်။

​

မောက်လီတွင် အကြီးမားဆုံး ဖန်အ​ရေအတွက် ရှိ​ပေသည်။ သူမက အလည်တွင် ​နေရာယူထား​သော်လည်း သူမမျက်နှာက အမြဲတမ်း​ အေးစက်​နေကာ ရုပ်ရှင်ဘုရင်မ၏ အရှိန်အဝါများက သူမမျက်နှာတွင် ​ပေါ်လွင်​နေသည်။ ရှန်းလျန့်၏ မျက်နှာက လူတိုင်းသူ့အ​ပေါ်တွင် အ​ကြွေးတင်ထားသကဲ့သို့ အရုပ်ဆိုး​နေသည်။ ကျိုးမုန့်သည်လည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်​နေခဲ့သည်။ အစတွင် သူမသည်သာ ရှိုး၏ အဓိကလူ ဖြစ်ခဲ့​သော်လည်း ယခုတွင်မူ သူမက အကြိမ်အနည်းငယ် ရိုက်ချခံ​နေရသည်။ သူမက အရင်တစ်ခါက သူမ​ရှေ့တွင် ပိတ်နေ​ခဲ့သော ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို ​တွေ့​​သောအခါ သူမမျက်လုံးများကို အနည်းငယ်လှိမ့်လိုက်​သော်လည်း ကင်မရာက ရိုက်မိသွားခဲ့​လေသည်။

ဘေးချင်းကပ်ရက် ရပ်​နေကြ​သော ထန်ချောင်း​ချောင်းနှင့် ​ဝေ့ရီချီသာ နှလုံးသားမဲ့စွာ ရယ်​မော​နေကြပြီး ​မောင်နှမအရင်းအခြာများထက်ပင် ဆက်ဆံ​ရေး ​​ကောင်း​နေပုံပင်။

[သကြားရဲ့ အချိုအရသာ​လေး (ထန်​ဝေ့) ကသာ ချစ်စရာအ​ကောင်း​ဆုံး]

[Shura fieldရဲ့ အရှိန်အဝါ​တွေ ​တွေ့​နေရပြီ... မလွယ်​တော့ဘူး​​ဟေ့ အိုင်းရိုး]

[ဒီဓါတ်ပုံက ​တော်​တော်​လေး ကသိက​အောက်ဖြစ်စရာကောင်းတာပဲ... ငါက​တော့ ရုတ်တရက် သူတို့ လုပ်ရမဲ့ တာဝန်​တွေကိုပဲ ​မျှော်​နေမိ​တော့တယ်]

"ဒါ​တွေပဲလား.."

ကျိုးမုန့်၏ မျက်နှာက မနှစ်မြို့မှုအပြည့် ဖြစ်​နေ​လေသည်။ သူမက ​လေနှင့် ဖုန်မှုန့်များကို အမှုမထားဘဲ ထိုရွာငယ်​လေးကို အ​ပြေးလာခဲ့ရသည်။ သူမက အလွန် ဗိုက်ဆာ​နေပြီ ဖြစ်​သော်လည်း ညစာကို ကိုယ်တိုင်လည်း ချက်ရအုံးမည်။ ပရိုဂရမ် အဖွဲ့က ဒီလို ပစ္စည်း​တွေပဲ ​ပေးထားသည်လား...

စဥ်းလှီးခုံ​ပေါ်တွင် ​ခေါင်းကြီးငါးကြင်းတစ်​ကောင်၊ ဝက်သားတစ်ပိုင်း၊ ခရမ်းချဥ်သီး ငါးလုံး၊ ကြက်ဥ အနည်းငယ်နှင့် ​ပြောင်းဖူမှုန့်တစ်အိတ်သာ ​ပေးထား​လေသည်။ စဥ်းလှီးခုံ​ဘေးတွင် ကြက်သွန်မြိတ်၊ ဂျင်း၊ ကြက်သွန်ဖြူတို့က ပြန့်ကြဲ​​နေ၏။

ကျိုးမုန့်: "ဒါ​တွေက အရွယ်​ရောက်​နေတဲ့ လူ​ခြောက်​ယောက်အတွက် နှစ်ရက်စာ လုံ​လောက်လို့လား..."

ဒါရိုက်တာ: "ဒါ​တွေက ဒီညအတွက်ပဲ... မနက်ဖြန်ကျရင် မင်းတို့က ပါဝင်ပစ္စည်း​တွေကို ကိုယ့်ဘာသာ ရှာရမယ်"

လုံ​လောက်ပြီ... ဒါပရိုဂရမ်ရဲ့ အစီအစဥ်ပဲ...

​ဝေ့ရီချီက အကြံပြုလိုက်သည်၊ "အစ်မ​ချောင်း​​ချောင်းကိုပဲ ချက်ခိုင်းရ​အောင်... သူအရသာရှိ​အောင် ချက်တတ်တယ်"

"​ထောက်ခံတယ် ငါလည်း ထန်​​ချောင်း​ချောင်းရဲ့ အချက်အပြုတ်စ​ကေး​တွေကို စားကြည့်ချင်​နေတာ" ဟူ​မြောင်က ​နောက်ကလိုက်​ပြောလိုက်သည်၊ "အိုး... ကျိုးမုန့် ဘာလို့ ငါ့ကို နင်းလိုက်တာလဲ..."ဟူ​မြောင် စကား​ပြောပြီးချိန်တွင်ပင် သူ့​ခြေ​ထောက် ရုတ်တရက် နာကျင်သွားရ​တော့သည်။ 

ကျိုးမုန့်က ​ဒေါသတကြီး သွားကြိတ်လိုက်သည်။ ဟူ​မြောင်က ဒီအ​​ခြေအ​နေကို ကြည့်​နေနိုင်​သေးတာလား... သူတို့​တွေက တွဲဖက်​တွေ မဟုတ်ဘူးလား... စာဖိုမှုး​နေရာကို ထန်​ချောင်း​ချောင်းဆီသာ ​​ပေးလိုက်ရင် ကင်မရာ ရိုက်ချက်​တွေက သူ့ဆီပဲ ကျမ​နေနိုင်ဘူးလား...

ကျိုးမုန့်: "ရှင်က ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို လူ​ခြောက်​ယောက်စာလုံးအတွက် ဘယ်လိုလုပ် ချက်ခိုင်းရတာလဲ... ဘယ်​လောက်​တောင် ပင်ပန်းလိုက်မလဲ... ကျွန်မထင်တာက ခွဲပြီးချက်ကြရင် ပို​ကောင်းမှာပဲ... ဘယ်သူမှ မချက်တတ်ရင် ထန်​ချောင်း​ချောင်းနဲ့ ကျွန်မပဲ ကိုယ်ပိုင် ဟင်းပွဲ​တွေ ချက်လိုက်မယ်... ပြီးရင် အတူတူစား​တော့ အချိန်ပို သက်သာတာ​ပေါ့"

​"​ကောင်းပြီ​လေ" ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ဂရုမစိုက်​ပေ။ ကျိုးမုန့်က အကုန်ချက်ချင်ရင်​တောင် သူမက ခွင့်ပြုလိုက်မှာပင်။

Xxxxxx