အပိုင်း ၂၁

Chapter 21

ငါးစတူးနဲ့ ​ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်

ထန်​ချောင်း​ချောင်း သ​​ဘောတူလိုက်သဖြင့် ​ဝေ့ရီချီလည်း ငြင်းမ​နေ​တော့​ပေ။

"ကျွန်မက ဝက်သားရယ်၊ ခရမ်းချဥ်သီးရယ်၊ ဥ​တွေရယ် လိုတယ်" 

ကျိုးမုန့်က မြန်မြန် လှုပ်ရှားလိုက်ပြီး သူမလိုချင်​သော ပါဝင်ပစ္စည်းများကို ​ဦးစွာရွေးချယ်လိုက်သည်။ ​​ခေါင်းကြီးငါးကြင်းက အ​ကြေးခွံများပင် မသန့်ရှင်းရ​သေး​ပေ။ ဒါက အရမ်းကို ညှီ​နေမှ​တော့ ထန်​ချောင်း​ချောင်းသာ ယူပါ​စေ​တော့...

"ဒါဆို ကျွန်မက ​ငါးကြင်းနဲ့ ​ပြောင်းဖူးမှုန့်​တွေ ယူမယ်"

"ကျွန်မ အ​ရှေ့ဘက်က မီးဖိုကို သုံးလို့ရမလား... ကျွန်မက ​မြေမီးဖို​တွေ မသုံးတတ်ဘူး​လေ... ရှင်သာ စိတ်မရှိရင်... ကျွန်မတို့ အလှည့်ကျ သုံးလို့ရသားပဲ" 

ကျိုးမုန့်က ထူးမခြားနား​သော ​လေသံဖြင့် အရာအားလုံးကို စီမံခန့်ခွဲလိုက်သည်။

ပရိုဂရမ်အဖွဲ့က ငှားရမ်းထား​သော လယ်သမားအိမ်တွင် မီးဖိုနှစ်ခု ပါ​လေသည်။ တစ်ခုက ထိုအိမ်​ဆောက်ကတည်းက ​ဆောက်ထား​သော မီးဖို​ချောင် ဖြစ်သည်။ ထိုမီးဖိုက ​မြေကြီးမီးဖိုကို အသုံးပြုထား​​​သော ​ရှေး​ဟောင်းပုံစံ မီးဖိုချောင် ဖြစ်​လေသည်။ အခြား​သော မီးဖို​ချောင်က gasမီးဖိုကို သုံးထားသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း: "ကိစ္စမရှိပါဘူး"

'ဒါပဲလား... ဒါပဲလား'

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အလွန်ပူး​ပေါင်း​ပေး​နေသည်။ ထိုအရာက ချက်ချင်းပင် ကျိုးမုန့်ကို သူမ၏ ထိုးနှက်ချက်တိုင်းက ဝါဂွမ်း​ဘောလုံးနှင့်သာ ​ပေါက်မိသကဲ့သို့သာ ဖြစ်သွားသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမက ကိုယ်တိုင်ကြိုးစားခဲ့​သော်လည်း အင်အားနည်းသည့် ခံစားချက်က စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်ရ​​လေ၏။

[အမှန်အတိုင်း ​ပြောရရင် ကျိုးမုန့်က ​ဒေါသ​တွေ မျက်နှာမှာ ​ဖော်ထားသလိုပဲ... ဘာလို့ သူ့ကို ​ရွေးခွင့်ပြုလိုက်တာလဲ]

[​​ချောင်း​ချောင်းက စကား​ပြောရ​တာ လွယ်လိုက်တာ.. သူ​လေးက ကျိုးမုန့်ကို အရာအားလုံး လုပ်ခွင့်​ပေး​နေတယ်... အရမ်းသ​ဘော​ကောင်းတာပဲ]

[ဒါ​ပေမယ့် ကျိုးမုန့်က မြို့ပြမှာ ကြီးပြင်းလာတဲ့သူ​လေ... သူက ရွံ့မီးဖိုကို ဘယ်လိုသုံးရမလဲ သိမှာမဟုတ်ဘူး... ဒါ သာမန်ပါပဲ... လူတိုင်း ကြင်နာမှု ရှိကြစမ်းပါ... အင်တာနက်​ပေါ်က လူ​တွေ​ရေ ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ်သာ ဂရုစိုက်]

[မသိရင် သွား​လေ့လာ​လေ... ဘာလို့ လူတိုင်းက ရိုက်ကူး​ရေးရိုက်တိုင်း ကျိုးမုန့်ကို လိုက်​လျော​ပေး​နေရမှာလဲ... ဘာလို့လဲ... သူက မြင့်မြတ်​နေလို့လား]

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အသားပြည့်​နေ​သောငါးနှင့် ​ပြောင်းဖူးမှုန့်တို့ကို ကိုင်ကာ အ​နောက်ဘက်မီးဖို​ချောင်ကို သွားလိုက်သည်။ ​ဝေ့ရီချီက​ မှားယွင်း​နေသလို ခံစား​နေရသည်၊ 

"အစ်မ​ချောင်း​ချောင်း... ဘာလို့ ပြန်မတိုက်ခိုက်တာလဲ..."

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူ့ကို ထူးထူးဆန်းဆန်း ကြည့်လိုက်သည်၊ 

"ဘာအတွက် တိုက်ခိုက်ရမှာလဲ... အစ်မက အစကတည်းက ​ခေါင်းကြီးငါးကြင်းကို လိုချင်​နေတာ"

"ပထမဆုံး အမြင်မှာ ဒီ​ခေါင်းကြီးငါးကြင်းက ကြည့်ရဆိုး​နေ​ပေမယ့်.. အသားက​တော့ တအားနူးညံ့တာ​နော်... ​ခြောက်​ပေါင် ခုနစ်​ပေါင်​လောက်​တောင် ​လေး​လောက်တယ်... ​ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်နဲ့ ငါးစတူးက အရမ်းလိုက်တာ"

​"ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်နဲ့ ငါးစတူးက သံဒယ်အိုးကြီး​ပေါ်မှာ ချက်ရင် အရမ်းအရသာရှိတာ... ကျိုးမုန့်မ​ပြောလာရင်​တောင် အစ်မက ဒီမီးဖို​ချောင်ကိုပဲ ​ရွေးမလို့"

"အဲ့လို ဖြစ်သွားတာကိုး"​ဝေ့ရီချီ ထိုစကားကို ကြား​သောအခါ ရယ်​မောလိုက်၏။

"အစ်မကို ကူပြီး မီးညှိ​ပေး"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ပုံမှန်လိုပင် ​အေပရွန်ကို ဝတ်ကာ ဆံပင်များကို ဦးထုပ်အတွင်း ထည့်ထားလိုက်သည်။

သူမက ​ပြောင်းဖူးမှုန့်ကို တ​ဆေးထည့်၍ ​ရေ​​နွေးကို သုံးပြီး မုန့်သား​ဖောက်ကာ ​ဘေးတွင် မိနစ်အနည်းငယ် ထား​ထားလိုက်သည်။

သူမက ငါးကို အ​ကြေးခွံများထိုးကာ သန့်ရှင်းလိုက်ပြီး အသားကို ခွဲဖြန့်လိုက်ကာ အတုံးနှစ်တုံးအဖြစ် ခုတ်ဖြတ်လိုက်သည်။ ငါး ကိုင်ပြီးသွား​သောအခါ ဟင်းချက်ဝိုင်၊ ကြက်သွန်မြိတ်၊ ဂျင်းတို့ဖြင့် နှပ်ထားလိုက်သည်။

ဒယ်ပြား​ပေါ်တွင် ဆီထည့်ကာ အပူ​ပေးပြီး​နောက် သူမက ငါး​ကြော်လိုက်​လေသည်။ မီးဖို​ပေါ်မှ သံဒယ်ပြားကြီးက ငါးအကြီးကြီးကိုပင် လှည့်နိုင်ရန်အတွက် အလုံအ​လောက် ကြီး​ပေသည်။

အနည်းငယ်ကြွပ်ရွပြီး ​ရွှေ​ရောင်သန်းသည်အထိ ​ကြော်ပြီးသွား​သောအခါ  ငါးကို ထုတ်လိုက်သည်။ ထို့​နောက်  ကြက်သွန်နီ၊ ဂျင်း၊ ကြက်သွန်ဖြူ၊ ငရုတ်သီး​ခြောက်၊ စမုန်စပါးနှင့် အခြား​သော ဟင်းခတ်​မွှေးအကြိုင်များကို ကျန်​နေ​သော ဆီ​ပေါ်တွင် ​ကြော်လိုက်သည်။ ထို့​နောက်  ပဲအနှစ်​ဆောစ့်ကို ထည့်လိုက်သဖြင့် အရသာက ပြည့်စုံသွား​တော့သည်။

အနံ့​လေး သင်းလာ​သောအခါ  ငါးကို အိုးထဲတွင် ထည့်ကာ ​ရေ၊ ဟင်းချက်ဝိုင်၊ ပဲအနှစ်​ဆောစ့်၊ သကြား စသဖြင့် ထည့်လိုက်ပြီး အဖုံးအုပ်ကာ ဆူပွက်​​စေလိုက်သည်။

နောက်တစ်ဆင့်တွင် ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ​ပြောင်းဖူးမုန့်သားတစ်ပိုင်းကို ဆွဲထုတ်ကာ လက်ထဲတွင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လှိမ့်လိုက်ပြီး လက်ဖဝါးအရွယ် ​ထောင်မှန်စတုဂံပုံ ပန်ကိတ်ပုံစံ ဖြစ်လာ​စေရန် ဆွဲဆန့်လိုက်ပြီး ဒယ်ပြား​​​ပေါ်တွင် အစီအရီ တင်ထားလိုက်သည်။

​လိ​​မ္မော်ဝါ​ရောင် ​ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်များက ဒယ်ပြား၏ ​ဘေးတစ်ဖက်စီတွင် ​နေရာချထားပြီး အလွန်လှပ​လေ​သည်။

​နောက်ဆုံးအ​နေဖြင့် ၎င်းကို 15မိနစ်ခန့် မီးမျှင်းမျှင်းဖြင့် တည်ထားလိုက်သည်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကျိုးမုန့်က ဝက်သားနှပ်ကို တက်တက်ကြွကြွ ချက်​နေသည်။ ရှိုး၏ ပထမဆုံးအပိုင်းလွှင့်​ပြီးသွား​သောအခါ သူမ လုပ်ထား​သော ဂျပန်အစားအစာက သိပ်မ​ကျော်ကြား​ကြောင်း ​တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက တရုတ်ရိုးရာဟင်းလျာ အနည်းငယ်ကို ပြန်ပြီး ​လေ့လာ​နေခဲ့သည်။ သူမက ထန်​ချောင်း​ချောင်းထက် ပိုမသာနိုင်ဘူး ဆိုသည်ကို မယုံနိုင်ခဲ့​ပေ။

ဒီတစ်ကြိမ်တွင် သူမက ရှိုးကို ရှန်းလျန့် ​ရောက်လာမည်ဟု မ​မျှော်လင့်ထားခဲ့​ပေ။ သူမနှင့် ထန်ရို့တို့က သူငယ်ချင်း​ကောင်းများ ဖြစ်ကြ​သော်လည်း သူမက ရှန်းလျန့်နှင့် အဆက်အသွယ် သိပ်မရှိပါ​ချေ။ သို့​​သော်လည်း သူမက သူ့(ရှန်းလျန့)ချစ်သူ၏ သူငယ်ချင်း ဖြစ်​သော​ကြောင့် သူမကိုသာ လုံးဝ ​ထောက်ပံ့မည်ဖြစ်​ကြောင်း ယုံကြည်​သည်။ ​မောက်လင်းသည်လည်း ရှန်းလျန့်၏ တွဲဖက်ဖြစ်သည်။ သူမတို့က အရင်က ဆု​ပေးပွဲများတွင် မကြာခဏ ​တွေ့ခဲ့ဖူးသည်။ ထို့​ကြောင့် ​မောက်လင်းက သူမကို မငြင်းပယ်​လောက်​ပါပေ။

ဟူ​မြောင်က အချိန်အကြာကြီး ဗိုက်​ဟောင်း​လောင်း ဖြစ်​နေခဲ့သည့်အတွက် မချက်ပြုတ်နိုင်​တော့​ပေ။ သူက ပျင်းလာသဖြင့် ကျိုးမုန့်ကို ကြည့်ရှုရန် လာခဲ့သည်။ သူ မီးဖို​ချောင်သို့ ​​လျှောက်သွားလိုက်သည့်အခါတွင် အနံ့ပြင်းပြင်းတစ်ခု ရဘိုက်သည်။

"အနံ့​လေးက ​မွှေးလိုက်တာ"

ကျိုးမုန့်က အားရ​​ကျေနပ်​နေ​သော မျက်နှာဖြင့် ​ပြောလိုက်သည်၊

 "ရှင်ဗိုက်ဆာပြီလား... ကျွန်မရဲ့ စပယ်ရှယ် ဝက်ဗိုက်သားနှပ်က မကြာခင် ရ​တော့မယ်"

"မဟုတ်ဘူး... အဲ့ဒါ ငါးအနံ့ပဲ" ဟူ​မြောင်က သူ့နှာ​ခေါင်းကို အ​လောတကြီး ပွတ်လိုက်သည်။ ထိုအနံ့က သူ့သွားရည်များ ကျလာ​စေသည်။

 "အဲ့ဒါ ထန်ချောင်း​ချောင်းဆီကပဲ ဖြစ်ရမယ်... ငါသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်"

ကျိုးမုန့် သူ့ကို မတားနိုင်ခင်မှာပင် ​လေပြင်းတိုက်သကဲ့သို့ ​ပြေးသွား​တော့သည်။

"အရသာရှိလိုက်တာ... ဟား... အရသာ ရှိလိုက်တာ"

 ​ဝေ့ရီချီက အပူ​ကြောင့် အ​မောတ​ကော ​ပြောလိုက်​သော်လည်း ထိုငါးစတူးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ရန် မ​စောင့်နိုင်​တော့​ပေ။

ငါးစတူးက အလွန်အမင်း နူးညံ့လှသည်။ ၎င်းက လတ်ဆတ်ပြီး နူးအိ​နေကာ အညှီနံ့မရဘဲ ပြီးပြည့်စုံ​​သော အရသာ​လေးကို ရ​စေသည်။ ​ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်တစ်ဝက်က ကြွပ်ဆတ်သည်အထိ ​ကြော်ထားပြီး တစ်ဝက်က ငါးစွပ်ပြုတ် ပျစ်ပျစ်ထဲတွင် ​​ပျော်ဝင်​နေသည်။ အရသာနှစ်မျိုးက အံ့သြဖွယ်​ကောင်းစွာပင် အတူတကွ ​ပေါင်းစပ်​နေကြပြီး အမှန်တကယ် အံ့​လောက်စရာပင်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း အိုးကို ဖွင့်လိုက်လိုက်ချင်းပင် မ​နေနိုင်​တော့ဘဲ ​​ဝေ့ရီချီနှင့်အတူ မြည်းကြည့်မိ​တော့သည်။ သူမက အရသာရှိ​သော ငါးစွပ်ပြုတ်ကို တစ်ဇွန်း​သောက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပန်ကိတ်ကို စွပ်ပြုတ်ထဲတွင် နှစ်လိုက်​တော့သည်။

'အား... ​ကျေနပ်ဖို့​ကောင်းလိုက်တာ'

ထိုအချိန်တွင် တစ်​​နေ့တာ အလုပ်ကြိုးစားခဲ့ရသမျှက အစအနပင် မကျန် ကွယ်​ပျောက်သွားသလိုပင်။

[ငါ့လက်ထဲက ကြက်သား​ကြော်က ရုတ်တရက် အရသာမရှိ​တော့သလိုပဲ...ငါလည်း ​ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်နဲ့ ငါးစတူး စားချင်တယ်လို့]

[ငါငယ်ငယ်တုန်းက တရုတ်ပြည်​မြောက်ပိုင်းက ငါ့ရဲ့​မွေးရပ်​မြေမှာ ဒီငါးစတူးဟင်း စားခဲ့ဖူးတယ်... ရုတ်တရက် ငါ့အဘွားကို​တောင် လွမ်းသွားပြီ... ​ချောင်း​ချောင်း... မင်းမှာ လက်​ထောက်လို​သေးလား... ငါလစာမလိုပါဘူး အစားအ​သောက်​လေးပဲ​ပေးပါ]

[ထန်​ချောင်း​ချောင်း ... မင်းအိတ်ထဲကို ထည့်သွားဖို့ ​​ကောင်မ​လေးတစ်​ယောက်​လောက်မလိုဘူးလား... ငါ့ကို ​​ချောင်း​ချောင်း ချက်တဲ့ အစားအ​သောက်​တွေ ​ပေးပါလို့]

"ဘာ​တွေစား​နေကြတာလဲ..." ထန်​ချောင်း​ချောင်းတစ်​ယောက် ​ပျော်ရွှင်စွာ စား​သောက်​နေချိန်တွင် ရုတ်တရက် အပြာ​ရောင် စကပ်တစ်ထည်က သူမ​ရှေ့တွင် ​ပေါ်လာခဲ့သည်။ သူမ​မော့ကြည့်လိုက်​​သောအခါ ​မောက်လီ၏ မျက်နှာလှလှ​လေးကို ​တွေ့လိုက်ရ​လေသည်။

"ငါအနံ့ရလို့ လာကြည့်တာ... မစိုးရိမ်ပါနဲ့" ​

မောက်လီက ​အေးစက်​နေ​သော မျက်နှာထားနှင့်ပင်။ သို့​​သော်လည်း သူမ၏ အိုးကို စိုက်ကြည့်​နေသည့် အ​ရောင်လဲ့​နေ​သော မျက်လုံးများက ရင်းနှီး​နေသည်။

၎င်းက သူမနှင့် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ချိန်က ကြည့်​သော အကြည့်များနှင့် တစ်ထပ်တည်းပင်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ပန်ကိတ်ကို မျိုချလိုက်ပြီး ​​ပြောလိုက်သည်

 "ဒါက ​ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်နဲ့ ငါးစတူး​လေ.. ခု​လေးတင် ချက်ပြီးတာ... စားကြည့်ချင်လား"

"​ကောင်းပြီ​လေ" ​မောက်လီက ခပ်မြန်မြန် ပြန်​​ဖြေလိုက်ပြီး စားပွဲ​ပေါ်မှ ခွက်တစ်ခုကို သိသိသာသာ ​ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

သူမက ဒယ်အိုး​ပေါ်မှ ငါးအပိုင်းကြီးကြီးကို ​ကောက်ယူလိုက်ပြီး စွပ်ပြုတ်ရည်တစ်ခွက်ကို ခပ်ထည့်လိုက်ကာ ပန်ကိတ်တစ်ပိုင်းကိုလည်း ယူလိုက်​သေးသည်။

သူတို့က တစ်မျိုးတည်းကိုပဲ စား​နေတာကို ဘယ်လိုလုပ် သူမက အစားအ​သောက်ယူ​နေတဲ့ပုံစံ​လေးကတောင် ​ကျော့ရှင်းပြီး မိန်းမဆန်​နေရ​သေးတာလဲ... အမြဲတ​စေ မိန်းမလှ​လေး တစ်​ယောက် ဖြစ်ချင်ခဲ့သည့် ထန်ချောင်း​ချောင်းမှာ သူမကို အလွန် ​လေးစားသွားရသည်။ သူမ ​မောက်လီကို ဆရာမတစ်​ယောက်အဖြစ် ပူ​​ဇော်ပသချင်​နေ​လေပြီ။

​မောက်လီက စွပ်ပြုတ်တစ်ဇွန်းကို ခပ်​သောက်လိုက်ပြီး သူမမျက်လုံးများ အ​ရောင်​တောက်သွား​တော့၏။ ထို့​နောက် သူမက ငါးနှင့် ပန်ကိတ်ကိုပါ အ​ပြောင်ရှင်းလိုက်​လေသည်။

သူမက တင့်တယ်​သော ဟန်အမူအယာတို့ဖြင့် ခပ်မြန်မြန် စားသုံး​နေပြီး ဖရိုဖရဲ ဖြစ်သည့် ပုံစံမျိုး တစ်ခုမှမရှိခဲ့​ပေ။

"စား​ကောင်းတယ်" ​မောက်လီက သူမ၏ လင်းလက်​နေ​သော မျက်လုံးများဖြင့် ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို ကြည့်ကာ အ​လေးအနက်ထား​သော ​လေသံဖြင့် အံ့အားသင့်စွာ ​ပြောလိုက်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ပြုံးဖြဲဖြဲ လုပ်​နေခဲ့သည်၊"​ကျေးဇူးပါ"

[ဖာခ့် ဘာလို့များ ရုတ်တရက် လိ​မော်အနံ့ရလာပါလိမ့်]

T/N လိမ္မော်အနံ့ရတယ်ဆိုတဲ့စကားက "Citrus" ဆိုတဲ့ Yuri Mangaကို ရည်သညွှန်းပါတယ် ။ မိန်းက​လေးချင်း ချစ်ကြိုက်ကြတဲ့သူ​တွေကို သုံးတာပါ။

[ ရုပ်ရှင်ဘုရင်မ​မောက် ချဲ့ကားတတ်တဲ့ အမူအယာလုပ်​နေတာကို ပထမဆုံး ​တွေ့ဖူးတာပဲ... အရမ်းကို အ​လေးအနက်ထား​နေ​တော့ ချစ်ဖို့​ကောင်းလိုက်တာ]

[​မောက်လီက ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို အစား​ကောင်းအ​​သောက်​ကောင်း​တွေ့ရသလို ကြည့်​နေတာ​နော်... သူက foodie​လေး တစ်​ယောက်ဆိုတာ သံသယဖြစ်စရာ​တောင် မလိုဘူး]

"​ကောင်းပြီ... မင်းတို့က အစားအ​သောက်​တွေ ခိုးစား​နေကြတာပဲ"

ဟူ​မြောင် မီးဖို​ချောင်ထဲသို့ ဝင်လာ​​သောအခါ ထန်​ချောင်း​ချောင်းနှင့် အခြားသူများက ပန်းကန်ကိုယ်စီ ကိုင်ကာ ​တ​ပျော်တပါး စား​သောက်​​နေသည်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက မ​ကျေမနပ် ဖြစ်စွာဖြင့် ​​အော်ဟစ်လိုက်​တော့သည်၊

 "ငါလည်း စားချင်တယ်လို့"

အခြားလူတစ်​ယောက် လာ​နေသည်ကို ​တွေ့​သောခါ ​​မောက်လီက ​ပြောလိုက်သည်၊ 

"ငါလည်း​ ​နောက်တစ်ခွက် လိုချင်တယ်"

သံဒယ်အိုးကြီးကို အပြင်သို့ သယ်သွား၍ မရနိုင်​ပေ။ ထို့​ကြောင့် ​လေး​ယောက်သားက မီးဖို​ချောင်အတွင်းပင် ရပ်​နေကြကာ ပွဲ​တော်တည်​နေကြသည်။

ဒါရိုက်တာက ပ​​ဟေဠိ ဖြစ်​နေရသည်။ သူတို့က စားဖို့မ​စောင့်နိုင်​တော့တဲ့အထိကို အရသာရှိ​နေလို့လား...

​ဝေ့ရီချီက စားပြီးရင်း စား​နေ​သော်လည်း ရုတ်တရက် တစ်ခုခုကို အမှတ်ရသွားသည်၊ 

"ကျွန်​တော် ကျိုးမုန့်နဲ့ ရှန်းလျန့်ကို ​ခေါ်လိုက်ရမလား.."

​"ခေါ်ဖို့မလိုဘူး... ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူတို့​ရောက်လာကြမှာပဲဟာ" ဟူ​မြောင်က လက်ကို​ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။ သူသာ ကျိုးမုန့်က ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို သ​ဘောမကျသည့် အ​ကြောင်းကိုသာ မ​ပြောနိုင်ရင် အရူးဖြစ်သွားလိမ့်မည်ပင်။

သူတို့မလာလျှင် ပို​ကောင်း​သေးသည်။ သူ့ထံမှ ငါးလုစားနိုင်မည့် လူနှစ်​​ယောက်စာ သက်သာသွားမည်ဖြစ်သည်။

ထို​နေရာတွင် ကျိုးမုန့်နှင့် ရှန်းလျန့်တို့က ဝက်သားနှပ်နှင့် ခရမ်းချဥ်သီး ကြက်ဥ စွပ်ပြုတ်ကို မျက်နှာမူကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်​နေခဲ့ကြသည်။ သူမက ဟူ​မြောင်နှင့် ​မောက်လီတို့ ထန်​ချောင်း​ချောင်းဘက် လှည့်သွားကြမည်ဟု မထင်ထားခဲ့​ပေ။

ရှန်းလျန့်က ဖ​ယောင်းကို ကိုက်ဝါး​နေရသကဲ့သို့ ခံစား​နေရသည်။ သူက ထိုရှိုးတွင် ပါဝင်ရန် လွှမ်းမိုးခံ​ရ​သော ခံစားချက်တို့ ဖြစ်​နေ​လေသည်။ ပို၍ ​ထိတ်လန့်ဖွယ်​ကောင်းသည်မှာ သူသည်လည်း ငါးစွပ်ပြုတ်၏ အနံ့ကို အနံ့ခံမိ​နေသည်။ သူ့​ရှေ့က ဝက်သားနှပ်က သူ့ကို လုံးဝ စားချင်စိတ် မဖြစ်​စေ​သော်လည်း သူ​အသတ်ခံရမည် ဆိုလျှင်​တောင်မှ ထန်​ချောင်း​ချောင်း၏ ဟင်းကို သွားစားမည်မဟုတ်။

သူက ထိုမျှ​လောက် ​စျေးမ​ပေါ​ပေ။

Xxxxxxx