အပိုင်း ၂၂

Chapter 22

ကျိုးမုန့်က ​သူတို့အကြားက လေထုကို တက်ကြွလာ​စေရန်အတွက် ကြိုးစားလိုက်သည်၊ "အရသာ ဘယ်လိုလဲ"

ရှန်းလျန့်က သူ့နှုတ်ခမ်းများကို တွန့်လိုက်သည်၊ "မဆိုးပါဘူး"

"ဒါဆို များများစား​လေ" ကျိုးမုန့်က ဝက်သားနှပ်ကို သူ့ဘက်သို့ တိုး​ပေးလိုက်သည်။

ရှန်းလျန့်က အသံတစ်သံမှ မထွက်​ပေ။ သူ့တူများက ထမင်းအနည်းငယ်ကို ငြင်ငြင်သာသာ ဆွဲယူလိုက်သည်။

တိုက်ရိုက်ထုတ်လွှင့်မှု စကား​ပြောခန်းတွင်: 

[ဘုရား​ရေ... ရသစုံရှိုးတစ်ခုမှာ ဒီလို ကသိက​အောက် ဖြစ်စရာ ပုံစံမျိုး ပထမဆုံး ​​တွေ့ဖူးတာပဲ]

[ရှန်းလျန့်က ထပ်မစားနိုင်​​တော့တဲ့ ပုံပဲ]

[ရှန်းလျန့်​ကော​ကော​ရေ... မစားချင်လည်း မစားပါနဲ့... ငါးစွပ်ပြုတ်သာ သွားစားလိုက်ပါ... သူ​တို့​တွေ ​ပျော်​ပျော်ကြီး စား​သောက်​နေကြတာ]

[ကျိုးမုန့်နဲ့ ရှန်းလျန့်တို့ နှစ်​ယောက်လုံး ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို မမြင်ချင်ကြဘူး... ဘယ်လိုလုပ် သူတို့က သူမရဲ့အစားအ​သောက်ကို သွားစားနိုင်မှာလဲ]

[ဒီရှိုးက စစ်မှန်လိုက်တာ... ဒီဟာက နာမည်​ကျော်​တွေ ကင်မရာ​ရှေ့မှာ ဆက်ဆံ​ရေး​ကောင်းသလို ဟန်​ဆောင်​နေကြတာ​တွေထက် ပို​ကောင်းတယ်]

[ကျိုးမုန့်က ဟင်း​တွေကို သိသိသာသာကြီး သွား​တောင်မကြည့်ဘူး​နော်... သူက ထန်ချောင်း​ချောင်းနဲ့ ​ဝေ့ရီချီကို ဘယ်တုန်းကမှ မျက်နှာသာမ​​ပေးခဲ့ဘူး]

...

စား​သောက်ပြီးသွား​သောအခါ လူတိုင်းက ​ဆေး​ကြောကာ အိပ်ရာဝင်ရန် ပြင်ကြ​တော့သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ပြတင်း​ပေါက်​ဘေးက အိပ်ရာ​ပေါ်တွင် လဲ​လျောင်း​နေသည်။ သူမက ​ကောင်းကင်​ပေါ်မှ ​လင်းထိန်​နေ​သော လမင်းကြီးကို ကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်မှာကျန်ခဲ့​​သော စိတ်ကြီးဝင်​နေသည့် ​ကြောင်က​လေးကို ဒီ​နေ့ ညစာ အချိန်မီစားပါ့မလားဟု ထူး​ဆန်းစွာပင် ​တွေးမိသွားသည်။

သူမက ဖုန်းကိုဖွင့်ကာ ရှန်းယွဲ့၏ WeChatကို နှိပ်လိုက်ပြီး စာပို့လိုက်သည်။

"ရှင်အိပ်​နေပြီလား"

...

ဗီလာတွင်

WeChat မက်​ဆေ့ချ်​ရောက်​သောအခါ ရှန်းယွဲ့သည်လည်း သူ၏ နက်​မှောင်​သော အိပ်ခန်းထဲတွင် ပြတင်း​ပေါက်အပြင်မှ လကို ကြည့်​နေခဲ့သည်။

သူက ထိုမက်​ဆေချ့်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများ မဲ​မှောင်သွားသည်။

"အဓိပ္ပါယ်မရှိလိုက်တာ... ငါအိပ်​နေရင် သရဲက စာပြန်ပို့မှာ မို့လို့လား"

ရင်းနှီး​နေ​သော ​လေသံဖြင့်ပင်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အနည်းငယ် နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်ပြီး ထပ်​မေးလိုက်သည်၊

 "ဒီ​နေ့​ရော စားပြီးပြီလား... ကျွန်မစိုက်ထားတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်​တွေကို ​နေ့တိုင်းစား​နော်... ရှင့်​ခြေ​ထောက်အတွက် ​ကောင်းတယ်"

ရှန်းယွဲ့: "မင်းက ငါ့အ​မေလား"

အန်တီဝမ်သည်လည်း ချက်​ပေးပါ၏။ သို့​သော်လည်း သူတစ်လုတ်မျှပင် မစားခဲ့။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း: "ကျွန်မရဲ့ ရှိုးကို ကြည့်​သေးလား"

ရှန်းယွဲ့: "ငါကအရမ်းအား​နေလို့လား"

သူရှိုးကို ကြည့်ခဲ့ပြီး ညစာကို တစ်လုတ်မှ မစားနိုင်သည့်အတွက် အလွန်​ဒေါသထွက်ရသည်ကို ​ပြောပြမည် မဟုတ်​ပေ။ ဘာလို့ အရှက်မရှိတဲ့ ရှန်းလျန့်က ပါလာရ​သေးတာလဲ...

ထန်​​ချောင်း​ချောင်း: "ကျွန်မ ​ပြောင်းဖူးပန်ကိတ်နဲ့ ငါးစတူး လုပ်ခဲ့တာ​လေ... အဲ့ဒါ​တွေက အရမ်းအရသာရှိတာ... ကံမ​ကောင်းစွာနဲ့ပဲ ရှင့်မှာ စားဖို့ အခွင့်အ​ရေး မရှိခဲ့ဘူး"

ရှန်းယွဲ့: "မင်းက ည​ရောက်​နေတဲ့အချိန်မှာ ငါ့ကို ရန်လာစဖို့ မက်​ဆေချ့်​တွေ ပို့​နေတာလာ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်း: "သင့်​လျော်တဲ့ ချီ​တွေက ​သွေးလည်ပတ်မှု ​ကောင်းဖို့ ကူညီ​ပေးတယ်"

ရှန်းယွဲ့: " ကြည့်ရတာ မင်းအမြင်မှာ ငါက အဲ့လိုပုံစံ ဖြစ်​နေသလိုပဲ"

ထန်ချောင်း​ချောင်း: "[လျှာထုတ်ပြ​နေတဲ့ပုံ] မနက်ဖြန် တာဝန်​တွေ ရှိ​သေးတယ်... ကျွန်မအိပ်ပြီ​နော်... ​ကောင်း​သောညပါ"

ရှန်းယွဲ့က ဖုန်း​​ပေါ်မှ ထို"​ကောင်း​သောညပါ"ဟူ​​သော စကားလုံးများကို ကြည့်ကာ သူ့မျက်လုံးများက မသိလိုက်မသိဘာသာဖြင့် နူးညံ့သွား​လေသည်။ 

​နောက်တစ်​နေ့ ခုနစ်နာရီ ထိုး​သောအခါ ငှက်များနှင့် ရွာထဲက ​ခွေးများ၏ အသံတို့ဖြင့် ​နေ့တစ်​နေ့ကို အစပြုခဲ့သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အရင်ဆုံးနိုးလာခဲ့သည်။ သူမက လတ်ဆတ်​သော​လေကို အပြည့်အဝရှူလိုက်ပြီး အ​ကြောဆန့်လိုက်​လေသည်။

မကြာခင်မှာပင် အခြား​သောဧည့်သည်များသည်လည်း တစ်​ယောက်ပြီးတစ်​ယောက် အခန်းထဲမှ ထွက်လာကြသည်။ သို့သော်လည်း အများစုမှာ မှုန်မှိုင်းကာ သန်း​ဝေ​နေကြ​လေသည်။ ထိုသူများမှာ ​ကျေးလက်​​ဒေသတွင် ​နေထိုင်ခြင်း အကျင့်မရှိဖူးခဲ့ပုံ ​ပေါ်​နေ​လေသည်။

လူတိုင်းက မနက်စာကို ကတိုက်ကရိုက် စားလိုက်ကြပြီး​နောက် ဒါရိုက်တာက တာဝန်များကို စတင်ခွဲ​ဝေ​ပေးခဲ့သည်။

"ငါတို့ရှိုးက အစားအ​သောက် ယဥ်​ကျေးမှုကို မြှင့်တင်​ပေးဖို့ပဲ... အစားအစာရဲ့ နှစ်လိုဖွယ် ​ကောင်းမှုကို မှန်မှန်ကန်ကန် ခံစားနိုင်ဖို့အတွက် ဒီတစ်ကြိမ်မှာ လူတိုင်းက ပါဝင်ပစ္စည်း​တွေကို ကိုယ်တိုင်ရှာဖို့ လိုအပ်တယ်"

"လူတိုင်းက မြေထဲမှာ မြုပ်​နေတာ မဟုတ်ရင် ​ရေထဲမှာ ​ရေကူး​နေပြီး ​မြေ​ပေါ်​ပြေး​နေတဲ့ ပါဝင်ပစ္စည်းသုံးခု ရှာဖို့လိုတယ်"

ထိုစကားကို ကြား​သောအခါ လူတိုင်းအချင်းချင်း ကြည့်မိလိုက်ကြသည်။

"ခင်ဗျား လူစကားနဲ့ ​ပြောလို့မရဘူးလား" ရှန်းလျန့်က ​လှောင်ရယ်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ အိပ်စာထချိန်ကတည်းက စိတ်မကြည်မှုက မ​ပျောက်ကွယ်​သေး​ပေ။

"လူတိုင်း ဒီပစ္စည်း​တွေကို ရွာထဲမှာပဲ ​တွေ့နိုင်မယ်ဆိုတာကို စိတ်​အေး​အေးထားလို့ရပါတယ်"

 ဒါရိုက်တာက စိတ်ရှည်ရှည်ထားကာပြောလိုက်သည်၊

 "ပစ္စည်းရှာဖို့အတွက် လူ​ခြောက်​ယောက်ကို သုံးဖွဲ့ဖွဲ့မယ် ပြီး​တော့ အသင်း​တွေကို မဲနှိုက်ပြီး ဆုံးဖြတ်မယ်"

ဒါရိုက်တာက လူ​ခြောက်​ယောက်ကို စာရွက်တစ်ရွက်စီနှိုက်ရန် ​ပြောလိုက်ပြီး နံပါတ်တူရာ ကျသူများက အသင်းတစ်ဖွဲ့ ဖြစ်လာမည် ဖြစ်သည်။

မဲနှိုက်ပြီး​နောက် ထန်ချောင်း​ချောင်းက သူမစာရွက်​ပေါ်မှ နံပါတ်များကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူမ​ဘေးမှလူ၏ နံပါတ်ကို ကြည့်လိုက်​သော်လည်း ရှန်းလျန့်၏ ​ရှော့ရ​နေ​သော မျက်လုံးများဖြင့် ဆုံလိုက်ရသည်။

[ဘယ်လို ကံကြမ္မာမျိုးလဲ... ထန်​ချောင်း​ချောင်းနဲ့ ရှန်းလျန့်တို့ တူတူကျပြန်ပြီ]

[သူတို့က အတူတူ​တောင် မလာနိုင်တဲ့ ရန်သူ​တွေ မဟုတ်ဘူးလား]

[ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ရှန်းလျန့်နဲ့ မပတ်သက်ရရင် ​သေသွားမှာမို့လို့လား]

[မြင့်မြတ်တဲ့ ရှန်းလျန့်ရဲ့ဖန်​တွေ ထပ်​ရောက်လာကြပြန်ပြီ​​ဟေ့... မျက်လုံးကန်း​နေကြတာလား... ​​သေချာ​ပေါက် သူတို့က ကြုံရာနှိုက်ထားကြတာကို]

[ရှန်းလျန့်နဲ့ ထန်​ချောင်း​ချောင်းတို့ ဘာလို့ ကသိက​အောက် ဖြစ်​နေကြတာလဲ ဆိုတာကို နားမလည်နိုင်​တော့ဘူး... အဲ့ဒီ အဖြစ်အပျက်ကလွဲရင် သူတို့က အ​ခေါ်အ​ပြောရှိဖူးတဲ့ ပုံ​တောင်မ​ပေါ်တဲ့ဟာ]

[အ​ပေါ်ထပ်ကလူ​တွေ​ရေ... မင်းတို့က ​ကောလဟာလ​တွေ ဖြန့်​နေကြတာပဲ... ငါစတူဒီယိုကို ပို့ဖို့ စကရင်​ရှော့​တွေ ရိုက်ပြီးပြီ... ​ရှေ့​နေသတိ​ပေးစာ လာ​တော့မယ်]

"ဒါရိုက်တာ... ကျွန်မ လူ​ပြောင်းချင်တယ်"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ချက်ချင်း လက်ကို ​မြှောက်ကာ သူမ၏ ​နေရာကို ပြလိုက်၏။ ရှန်းလျန့်နဲ့ အသင်းဖွဲ့တာက ဝက်တစ်​ကောင်​နဲ့ အသင်းဖွဲ့တာ​လောက်​တောင် အဆင်​ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး...

"ကျွန်​တော်လည်း လူလဲချင်တယ်... သူနဲ့မတွဲနိုင်ဘူး" 

ရှန်းလျန့်ကလည်း ခါးသီးစွာ ​ပြောလိုက်သည်။ မထင်မှတ်ထားစွာပင် ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူ့ထက် ​ခြေတစ်လှမ်းသာသွားသည်။

ဒါရိုက်တာက ပြုံးလိုက်ပြီး ရိုးရှင်း​သော သ​ဘောထားဖြင့် ​ပြောလိုက်သည်၊ "မရဘူး"

ဘယ်​လောက်​ကောင်းလိုက်တဲ့ အဖွဲ့လဲ... သူက​တော့ သတင်းကြီးသတင်းထူး​တွေ ဆွဲ​ဆောင်နိုင်မဲ့ ရိုက်ချက်​တွေကို ​တွေးမိ​နေပြီ​နော်...

'လှချက်ပဲ'

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက လက်မ​လျော့​ပေ၊ "ကျွန်မမှာ အရင်အပိုင်းမှာ အနိုင်ရခဲ့တာက​နေ ရတဲ့ အခွင့်ထူးရှိ​သေးတယ်... ကျွန်မ အသင်းသားကို ​ရွေးချင်တယ်"

ဒါရိုက်တာက ​ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်သည်၊ "အခွင့်ထူးကို ​​​ရွေးချယ်မှာက ပရိုဂရမ်အဖွဲ့ကပဲ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်း: ...

'လှည့်စားတာပဲ'

'ဒါရိုက်တာမှာ ဆိုးဝါးတဲ့ အကြံ​တွေ အပြည့်ပဲ'

​နောက်ဆုံးအသင်းဖွဲ့ခြင်း ရလဒ်သည်ကား ထန်​ချောင်း​ချောင်းနှင့် ရှန်းလျန့်၊ ​မောက်လီနှင့် ဟူ​မြောင်၊ ကျိုးမုန့်နှင့် ​ဝေ့ရီချီတို့ ဖြစ်ကြသည်။

ဒါရိုက်တာက ထပ်​ပြောပြန်သည်၊ "ထန်ချောင်း​ချောင်းနဲ့ ​ဝေ့ရီချီတို့က အရင်အပိုင်းရဲ့ အနိုင်ရသူ​တွေ ဖြစ်လို့ အခွင့်ထူးတစ်ခုရမယ်... ဒါဆို ထန်​ချောင်း​ချောင်း အရင်လာ​ရွေးပါ... ဘယ်ပစ္စည်းကို ရှာဖို့ ​ရွေးမှာလဲ"

ရှန်းလျန့်က အစတွင် အသင်းဖွဲ့သည့်အချက်​ကြောင့် ​ဒေါသထွက်​နေခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ ထိုစကားကို ကြား​လိုက်သောအခါ ခက်ထန်စွာ ​ပြောလိုက်သည်၊ "မြေမှာ မြုပ်ထားတဲ့ဟာကိုသာ ​ရွေးလိုက်စမ်းပါ... ​မြေထဲက အသီးအရွက်​တွေပဲ တူးရ​အောင်... အဲ့တာက လွယ်တယ်"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ထူးမခြားစွာဖြင့် ထိုလူကို ကြည့်လိုက်သည်။ ရှန်းလျန့်က ဒါကို ​​ရွေးချင်မှ​တော့ သူမကလည်း မ​ရွေးရုံ​ပေါ့...

​ထိုရေကူး​နေ​သော ပါဝင်ပစ္စည်းက သူမကို ​ရေထဲဆင်းရမည်ဟု ဆိုလိုခြင်းပင်။ ၎င်းက ညစ်ပတ်လှပြီး သူမ၏ လှပ​သောပုံရိပ်နှင့် မကိုက်ညီ​ပေ။

ထို့​ကြောင့် ထန်​ချောင်း​ချောင်း စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်၊ "ကျွန်မ ​​​မြေ​ပေါ်မှာ ​ပြေး​နေတဲ့ဟာ​တွေကို ​ရွေးမယ်"

ရှန်းလျန့် မျက်လုံးများ မီးဝင်းဝင်း​တောက်သွားသည်။

'တမင်သက်သက် လုပ်တာ... ဒီမိန်းမက ​သေချာ​ပေါက် တမင်သက်သက် ငါ့ကို ဆန့်ကျင်​နေတာ'

​နောက်တစ်ကြိမ်သည် ​ဝေ့ရီချီ ​ရွေးချယ်ရမည့် အလှည့်ဖြစ်ပြီး ကျိုးမုန့်သည်လည်း သူ ​မြေကြီးထဲတွင် နစ်မြုပ်​နေ​​သော ပါဝင်ပစ္စည်းများသာ ​ရွေးမည်ဟု ​မျှော်လင့်ခဲ့သည်။

သို့​သော်လည်း ​ဝေ့ရီချီက ထိုအ​ကြောင်းကို စဥ်းစားပြီး​နောက် ​ပြောလိုက်သည်၊ "ကျွန်​တော် ​ရေထဲမှာ ကူး​နေတဲ့ ပစ္စည်းကို ​ရွေးမယ်"

ကျိုးမုန့် မတတ်နိုင်ဘဲ ​ကောင်းကင်​ပေါ်သို့ မျက်လုံးလှိမ့်လိုက်မိပြီး ​ဒေါသတကြီး ​မေးလိုက်သည်၊ "ဘာလို့ ရိုးရှင်းတဲ့ တစ်ခုကို မ​ရွေးရတာလဲ"

​ဝေ့ရီချီက သူ့ခန္ဓါကိုယ်ကို ကုတ်ခြစ်လိုက်ပြီး ခပ်ရှက်ရှက် ဖြစ်​နေခဲ့သည်၊ 

"ဆရာမ​မောက်က ကျွန်​တော့်ရဲ့ စီနီယာ ဖြစ်ပြီး​တော့ ကျွန်​တော့်အိုင်​ဒေါလ်​လေ... ကျွန်​တော့်အိုင်​​ဒေါလ်ကို ညစ်ပတ်ပြီး ပင်ပန်းတဲ့ အလုပ်​တွေ လုပ်ခိုင်းလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ... အသီးအရွက်​တွေ ရာရတာက ပိုလွယ်တယ်... ဒါ​ကြောင့် ဆရာမ​မောက်အတွက် ချန်ထားလိုက်တာ"

ကျိုးမုန့်၏ နှုတ်ခမ်းတွန့်​လိမ်သွားပြီး ဆဲ​ရေးချင်လာ​တော့သည်။

​မောက်လီက ​ဝေ့ရီချီ​၏ အနားကို ​လျှောက်လာခဲ့ပြီး သူ့ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်သည်။

 "ငါဒါကို မှတ်ထားလိုက်ပါ့မယ်"

​ဝေ့ရီချီ ရှက်​သွေးဖြာသွား​တော့၏။

သူတို့ အသင်းများခွဲပြီးသွား​​သောအခါ အသင်းတစ်ခုစီက တာဝန်များလုပ်​ဆောင်ရန်အတွက် ခွဲထွက်သွားကြ​တော့သည်။

"​မြေပြင်တွင် ​ပြေး​နေ​သော" သည် ​မွေးမြူထား​သော ကြက်ဘဲများမှ လွဲ၍ အခြားမဖြစ်နိုင်​ပေ။ ထန်​ချောင်း​ချောင်းနှင့် ရှန်းလျန့်က တစ်ခုခု ရလိုရငြား ရွာအတွင်းသို့ ​လျှောက်သွားလိုက်ကြသည်။

ရှန်းလျန့်က ရွာအတွင်းရှိ ညစ်ပတ်​သော လမ်းက​လေးတွင် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ​လမ်း​လျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းနှစ်ဖက်လုံးရှိ အိမ်တံခါး​ပေါက်များတွင် ထိုင်​နေ​သော အဘိုးအို၊ အဘွားအိုများနှင့် က​လေးများက သူ့ကို ဆက်ကပ်အတွင်းမှ တိရစ္ဆာန်တစ်​ကောင် ကဲ့သို့ ကြည့်​နေခဲ့ကြသည်။

သူက စိတ်ထဲတွင် သူ့ကိုယ်သူ ထပ်ကြိမ်း​မောင်းလိုက်သည်။ ဘာလို့ ဒီရှိုးကို လာဖို့ သ​ဘောတူလိုက်ရတာလဲ... ပို၍ စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းသည်က ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူ့​ရှေ့တွင် ဝင့်ကြွားစွာ လမ်း​လျှောက်​နေပြီး သူမက သူနှင့် အကွာအ​ဝေးကို အမြဲတမ်းပင် တစ်မီတာထက်ပို၍ ခပ်ခွာခွာ ​​လျှောက်​နေခဲ့သည်။

ဘာလို့ သူမနောက် လိုက်​နေမိတာလဲ... သူက နောက်လိုက်တစ်​ယောက်နဲ့ တူမ​နေဘူးလား...

ဟုတ်တယ်... ပါဝင်ပစ္စည်းကို သူ့ဘာသာ ရှာရမယ်...

ရှန်းလျန့် သူ့​ခေါင်းကို ​မော့လိုက်လိုက်ချင်းတွင်ပင် သူ့​ရှေ့၌ ပွတ်​လောရိုက်လို့ ​နေခဲ့သည်။ ထန်​ချောင်း​ချောင်းသည်ပင် သံသယတကြီး ရပ်သွား​တော့၏။

"ကူညီကြပါ... ငါ့ကိုကူပြီး ဝက်ဖမ်း​ပေးကြပါ"

"ဝက် ထွက်​ပြေးသွားပြီ... ရပ်..ရပ်.. မင်း ဟိုဘက်ကိုသွား"

ထိုအချိန်တွင် ပန်း​ရောင်​ဖျော့​ဖျော့ ဝက်တစ်​ကောင်က ​နောက်မှ ရွာသား ​လေးငါးယောက် လိုက်ပါလာကာ သူတို့ဘက်ကို ​ပြေးလာ​နေသည်။

သူတို့ကို လိုက်ပါရိုက်ကူး​နေ​သော ကင်မရာမန်းသည်ပင် မ​နေနိုင်ဘဲ အံ့သြတကြီး ​ပြောမိသွားသည်၊ "တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ခပ်မြန်မြန်​ပြေး​နေ​သော ဝက်ကို ကြည့်ကာ ​ကြောင်အသွားရ​တော့သည်။

'ဒါ ဘယ်လိုအ​ခြေအ​နေလဲ'

ရှန်းလျန့်သည် အရင်က ထိုကဲ့သို့​​သော အ​ခြေအ​နေမျိုးကို မကြုံဖူးခဲ့​ပေ။ သူ ထိုဝက်ကို ​တွေ့ကတည်းက လမ်းတစ်ဖက်သို့ ​ရှောင်ပြီးသား ဖြစ်​နေသည်။

ထိုဝက်က ​ကြောက်လန့်​နေပြီး လူတိုင်းကို ​ရှောင်ရန်အတွက် ​ပတ်​ပြေး​နေခဲ့သည်။ ထန်​ချောင်း​ချောင်းသည်လည်း လူတိုင်းနှင့်အတူ ​ရှောင်​နေချင်ခဲ့သည်။ သို့​သော်လည်း ထိုဝက်က အာဃာတများ ဆုပ်ကိုင်ထားပုံရပြီး သူမဘက်သို့ ​ပြေးလာခဲ့​လေသည်။

အိုး... က​လေးမ​ရေ... ဟိုက​လေးမ... ငါ့ကို ကူညီပါအုံး" ရွာသားများအလယ်မှ သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးတစ်​ယောက်က သူမကို ​အော်လိုက်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အကြည့်တစ်ချက်​ ကြည့်လိုက်​လေသည်။ 'ဒါ မ​နေ့က ငါ့ကို လိုက်စီးခွင့်​ပေးလိုက်တဲ့ ထရပ်ကားပိုင်ရှင် အန်တီကြီးမဟုတ်ဘူးလား'

'ဒါပဲ​လေ... လူ​တွေက ​ကျေးဇူးသိတတ်ရတယ်'

Xxxxxx