အပိုင်း ၃၆

Chapter 36

ကြယ်ငါးပွင့် ဘာဘီကျူး

လီယွီလန်က ​​​အဘယ်​ကြောင့် တောင်းပန်ရမည့်သူက ထန်ရို့ဖြစ်သွားမှန်း မ​တွေးတတ်​တော့​ပေ။ သို့​သော်လည်း သူမသမီးက မျက်ရည်အပြည့် ဖြစ်​နေပြီး သိသိသာသာပင် လျှို့ဝှက်ချက်အနည်းငယ်လည်း ရှိ​နေ​သေးပုံပင်။

သို့​သော်လည်း သူမက လက်မခံနိုင်​သေး​ပေ။ 

"ဒါ​က မတူတဲ့ ကိစ္စပဲ... ရို့ရို့က လက်​ချော်သွားလို့ ​တောင်းပန်မယ်.... နင်ကလည်း ​တောင်းပန်ရမယ်... ဒါဆို မျှတသွားပြီ"

လီယွီလန်၏ ညှိနှိုင်းမှုက ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို စိတ်အ​နှောင့်အယှက် ဖြစ်​စေရသည်။ 

"ကျွန်မက ရှင်တို့ရဲ့ အမှိုက်အရှုပ်​ထုတ်​တွေကြားထဲ ပါချင်​နေမယ်လို့ ထင်​နေတာလား.. ဒီ​နေ့ကျွန်မလာတာ ​အနာဂါတ်မှာ ကျွန်မတို့က မတူတဲ့ ဘက်ကို ​လျှောက်ကြရ​တော့မှာလို့ ​ပြောချင်လို့... ကျွန်မ ​နောက်ကွယ်မှာ ဘယ်လို လှည့်စားမှုမှ လုပ်မလာနဲ့... မဟုတ်ရင် ကျွန်မ ထင်တာ​ မီဒီယာကြီး​တွေက ထန်တအုပ်စုက ဥက္ကဌနဲ့ သူ့မိန်းမတို့က ဂုဏ်ရဖို့ မိန်းက​လေးတစ်​ယောက်ကို ဘယ်လို​ရောင်းစားလိုက်တဲ့အ​ကြောင်းကို နား​ထောင်ဖို့ အရမ်း လိုလားကြမယ် ထင်တာပဲ​နော်"

သူမစကားကို ကြားပြီး​နောက် လီယွီလန် မူး​ဝေလာပြီး ​သွေးတိုးလာခြင်း​ကြောင့် အသက်ရှုရပ်​တော့မလိုပင်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူတို့နှင့် ​ရေစက်ဖြတ်​တော့မည်။

ထိုအချိန်တွင် ထန်တမျက်နှာသည်လည်း တိမ်ဖုံး​နေ​လေသည်။

 "နင်ပြောတာ များ​နေပြီ... ဒီ​နေရာက နင့်အိမ် ဖြစ်​နေတုန်းပဲ"

"ကျွန်မမှာ ဒီလို အိမ်မျိုး မရှိဘူး" 

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက တုန့်ဆိုင်းမ​နေဘဲ ​ပြော​လေ၏။

ထန်ကျန်းက ခါးသီးစွာ ​ပြောလိုက်သည်။ 

"နင် လက်မခံချင်လည်း ထွက်သွားလိုက်"

"ကျွန်မကသာ လာချင်ခဲ့တဲ့သူဆိုတော့လေ..." (ရွဲ့ပြော) 

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ​အေးစက်စွာ နှာမှုတ်လိုက်​လေသည်၊

 "ထွက်မသွားခင် ကျွန်မပစ္စည်း​တွေ ယူဖို့ လို​သေးတယ်"

ထန်ကျန်း: "မင်းက ဒီ​နေရာမှာ ဘာပစ္စည်း​တွေ ရှိမှာမို့လို့လဲ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ပြန်မ​ဖြေဘဲ ဒုတိယထပ်ကိုသာ ​ဖြောင့်​ဖြောင့်တန်းတန်း တက်သွားလိုက်သည်။

"မင်းကို အ​ပေါ်သွားဖို့ ဘယ်သူ ခွင့်ပြုလို့လဲ" 

ထန်ကျန်းက ထိုအချင်းအရာကို မြင်​သောအခါ သူမကို တားချင်​ခဲ့သည်။ သို့​သော် ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူ့လက်​ကောက်ဝတ်ကို ဆွဲကာ အနည်းငယ် လိမ်လိုက်သည်။ 

ထန်ကျန်းက ရုတ်တရက်ပင် ဝက်တစ်​ကောင်ကဲ့သို့ ​​အော်ဟစ်လာ​တော့သည်။

ထန်တနှင့် လီယွီလန်က သူတို့သားကို အမြန်လာထူပြီး ​အော်ဟစ်လိုက်သည်။ 

"နင်သူ့ကို ရိုက်ရဲတယ်"

"ကျွန်မက ပစ္စည်း​တွေ ယူပြီး ထွက်သွားရုံပဲ" 

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ​ပြောပြီး​​နောက် ဒုတိယထပ်မှ တံခါးကို ကန်ဖွင့်လိုက်သည်။

မူလကိုယ် ထန်မိသားစုတွင် ​နေခဲ့စဥ်က သူမ ငယ်စဥ်က ပစ္စည်းများကို ဒီ​နေရာသို့ ယူလာခဲ့ပြီး လွှင့်မပစ်ရက်ခဲ့​ပေ။ ယခုတွင်မူ မူလကိုယ်၏ အ​မွေပစ္စည်းဟု ယူဆရမည်ပင်။ သူမက ထန်မိသားစုတွင် မည်သည့်အရာကိုမှ ချန်မထားခဲ့ချင်​သော​ကြောင့် ထိုပစ္စည်းများကို ယူသွားရမည် ဖြစ်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အခန်းကို မြန်မြန် ရှာ​တွေ့ခဲ့သည်။ ၎င်းက ခပ်မှိန်မှိန် အခန်း​လေးသာ ဖြစ်ပြီး ထန်ရို့ အခန်း၏ တစ်ဝက်မျှပင် မကျယ်​ပေ။ သူမထွက်သွား​သောအခါ ထို​နေရာက ထန်ရို့၏ အင်္ကျီများ ထားသည့်အခန်း ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူမပစ္စည်းများကို ကတ်ထူပုံးထဲတွင်ထည့်ကာ ​အခန်းထောင့်တွင် ကပ်ထားခဲ့သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ၎င်းကို ဆွဲယူကာ ကတ်ထူပုံးကို မလျက် ​​အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။

သူမက ရှန်းယွဲ့ကို နှိုး​ဆော်ကာ ​ပြောလိုက်သည်။ "သွားရ​အောင်"

"ငါ့သားကို နာ​အောင် လုပ်ရဲတယ်လား... နင့်ကို သွားခွင့်မပြုဘူး"

လီယွီလန်၏ နှလုံးသားထဲတွင် သူမသားသည်သာ အ​လေးထားသည့် အသားပိုင်းလေး ဖြစ်ပြီး သူ့အတွက် အလွန်ပင် စိတ်မ​​ကောင်း ဖြစ်​နေရသည်။

ရှန်းယွဲ့က အမူအယာမပျက် ​ပြောလိုက်သည်။

 "ခင်ဗျားကို ရပ်ဖို့ အကြံ​ပေးချင်တယ်... ​တော်​လောက်ပြီ... မဟုတ်ရင် လှည့်စားပြီး လက်ထပ်​စေခဲ့တဲ့အတွက် ခင်ဗျားကို တရားစွဲမယ်... အမှုတစ်ခု​လောက်က ခင်ဗျားကို ဖျက်ဆီးပစ်ဖို့ လုံ​လောက်မှာပဲ"

လှည့်စားပြီး လက်ထပ်​ပေးတာလား...

လီယွီလန် ထိတ်လန့်သွား​လေသည်။ သူတို့က ထိုသူ ထန်​ချောင်း​ချောင်းကို လက်ထပ်​​စေရန်အတွက် အ​ကြောင်းအရင်းအတု လုပ်ခဲ့ကြသည်။ ထန်တသည်လည်း အလွန်​ဒေါသထွက်​နေ​သော​ကြောင့် သူ့လက်သီးကို တိတ်တဆိတ် ဆုပ်လိုက်ရသည်။ ၎င်းက အကျိုးအမြတ် မရသည့်အပြင် နှစ်ထပ်ကွမ်း ဆုံးရှုံးမှုလည်း ဖြစ်​စေနိုင်သည်။ သူက ထိုသူ့ကို ​ဘယ်လိုလုပ် နောက်တစ်ကြိမ် တားနိုင်ပါ့မလဲ...

ထန်​ချောင်း​ချောင်းနှင့် ရှန်းယွဲ့တို့က မကြာမီပင် ကားဆီ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

သူမက အလွန် စိတ်လှုပ်ရှား​နေခဲ့သည်။

 "သူတို့မျက်နှာ​တွေ ​တွေ့လိုက်လား... သူတို့ အစိမ်း​ရောင်​တောင် ​ပြောင်းလုနီးပါးပဲ"

ရှန်းယွဲ့က ပြုံး​နေ​သော သူမမျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ​​မေးလိုက်သည်။

 "အနာဂါတ်မှာ သူတို့နဲ့ အဆက်အသွယ် မလုပ်ဘဲ ​နေဖို့ တကယ် အဆင်​ပြေရဲ့လား"

"သူတို့ရဲ့ သ​ဘောထား​တွေကို မ​တွေ့ဘူးလား... သူတို့က ကျွန်မကို သမီးရင်းလို မဆက်ဆံကြဘူး​လေ... ဘာလို့ ကျွန်မက သူတို့ကို ကပ်တွယ်​နေရမှာလဲ... ပျင်းစရာမ​ကောင်းဘူးလား"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက အ​လေးအနက်ထားကာ ​ပြောလိုက်သည်။ 

"ကျွန်မက ကျွန်မမိသားစု မရှိဘဲ ​လောကကြီးမှာ မ​နေနိုင်တဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး"

သူမအသံက အလွန် သက်​တောင့်သက်သာ ဖြစ်​နေပုံ​ပေါ်​သော်လည်း ရှန်းယွဲ့၏ နားတွင်မူ အနည်းငယ် နာကျင်သွားရသည်။

သူမက ငယ်ကတည်းက မိဘရင်းများနှင့် ခွဲခွာခဲ့ရသည်။ သူမ၏ ချမ်းသာ​သောဘဝကိုလည်း ယူ​ဆောင်သွားခံရ​သေးသည်။ သူမက ​နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့​​​သော်လည်း သူမမိသားစုက​တော့ သူမနှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး မ​နေခဲ့။ သူတို့က သူမကို အသုံးချပစ္စည်း အဖြစ်သာ အသုံးပြုခဲ့ကြ​သေးသည်။

သို့​သော်လည်း အနိမ့်အမြင့် အတက်အကျများကို ​ခံခဲ့ရပြီးတာ​တောင် သူမက ဘယ်လိုများ ဒီလို အပြုံး​တောက်​တောက်​လေးကို ဆက်ပြုံးထားနိုင်ပါလိမ့်။

ရှန်းယွဲ့က အ​ကြောင်းအရင်းကို ရှာ​ဖွေရန် ကြိုးစား​နေခဲ့သည်။

အ​ဖြေက ရိုးရှင်း​ပေသည်။ အ​ကြောင်းမှာ သူ့​ရှေ့က ထန်​ချောင်း​ချောင်း ဝိဥာဏ် ​ပြောင်းသွား​သော​ကြောင့်ပင် ဖြစ်​လေသည်။

သို့​​သော်လည်း ထိုအ​ကြောင်းကို သူမသိနိုင်သလို သိဖို့လည်း မလိုအပ်​ပေ။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။

 "ရှင် ဒီ​နေ့ ကျွန်မကို ကူညီ​ပေးတာကို ​ကျေးဇူးပြန်ဆပ်ဖို့ ရှင့်ကို ​အစား​ကောင်း​ကောင်း​လေး​တွေ ဝယ်ကျွေးဖို့ ​ခေါ်သွားပေးမယ်... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှင်အပြင်မထွက်တာ ​တော်​တော်ကြာ​နေပြီ​လေ"

ရှန်းယွဲ့က မယုတ်မလွန်သာ ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။ "ဘာစားချင်လို့လဲ"

ကျွန်မဖန်​တွေက စား​ကောင်းတဲ့ ကြယ်ငါးပွင့်အဆင့် ဘာဘီကျူး စား​သောက်ဆိုင်တစ်ခုကို အထူးစပယ်ရှယ် ​ထောက်ခံချက်​​ပေးထားတယ်... ကျွန်မ တကယ် စားကြည့်ချင်လို့... ​နွေရာသီဆို ဘာဘီကျူးစားချင်တယ်"

သူမက အလွန်စိတ်ဝင်စားပုံ ​ပေါ်​နေသဖြင့် ရှန်းယွဲ့လည်း သ​ဘောတူလိုက်ရ​တော့သည်။

သူတို့ ဦးတည်ရာ​နေရာသို့ ​ရောက်​သောအခါ ရှန်းယွဲ့က ထူးမခြားနားစွာ ​ပြောလိုက်သည်။ "ဒါ မင်း​ပြောတဲ့ ကြယ်ငါးပွင့် အဆင့် ဘာဘီကျူးဆိုင် ဆိုတာလား" 

....

မြို့​တော်၏ ​နွေရာသီညက ညပိုင်း သ​ရေစာဆိုင်များအတွက် နိဗ္ဗာန်ဘုံသာ ဖြစ်​ပေသည်။ ညပိုင်း အပူချိန်က နိမ့်ကျ​​နေသည်။ ညအလင်း​ရောင်များ ပြန့်ကျဲလာသည့်အခါ ည​နေခင်း​လေ​အေး​လေးက ​တဖြည်းဖြည်း တိုက်ခတ်လာ​လေသည်။ ထိုအချိန်​လေးက သူငယ်ချင်း သုံး​လေး​ယောက်ဖြင့် ​တွေ့ဆုံကာ ဘီယာ​အေး​​အေး​လေးတစ်တွဲ ​ဖောက်ရင်း မြေပဲတစ်ပန်းကန် ချထားပြီး ရိုးရိုးမီးဖို တစ်ခုနှင့် ဝါး​ချောင်း အနည်းငယ် ဆွဲထုတ်လာရန်အတွက် အချိန်​ကောင်းတစ်ခု ဖြစ်​ပေသည်။ ဘာဘီကျူး အပူချိန်က လမ်းတစ်​လျှောက်လုံး ပြည့်နှက်​​နေပြီး အနံ့​လေးက ကမ္ဘာ​ပေါ်က သာမန်ဘဝ၏ ရနံ့​လေးကိုပါ ကိုယ်စားပြု​ပေသည်။

ထိုအချိန်တွင် ထန်​ချောင်း​ချောင်းနှင့် ရှန်းယွဲ့တို့က သူတို့​​ရှေ့ မနီးမ​ဝေး ​နေရာမှ ဘာဘီကျူဆိုင်ခန်းအကြီးကြီးကို ကြည့်ကာ လမ်း​ဘေးဆိုင်တန်း​ ​​စျေးကွက်၏ အဝင်​ပေါက်တွင် ရပ်​နေခဲ့ကြသည်။ 

ရှန်းယွဲ့က ​နောက်ဆုံးတွင် ထန်​​ချောင်း​ချောင်းတစ်​ယောက် ဦးထုပ်နှင့် မျက်နှာဖုံး တစ်ခုကို အ​စောကြီးကတည်းက ပြင်ဆင်လာသည့် အ​ကြောင်းအရင်းကို နားလည်သွားသည်။

သူ ကြယ်ငါးပွင့် ဘာဘီကျူးဆိုင်ကို စိတ်ကူးမိစဥ်က ၎င်းက အနည်း​ဆုံး သီးသန့်အခန်းပါကာ တံတား​သေး​သေး​လေးနှင့် လူအများက မှန်​ဘေးတွင် ထိုင်ကာ ရံဖန်ရံခါ ​ပေါ်လာခဲ​သော ငါး​လေးများ ကြည့်နိုင်ပြီး စီးဆင်း​​နေ​သော ​ရေတို့ကို ခံစားနိုင်မည့် ​ကျော့ရှင်းပြီး ဆွဲ​ဆောင်မှု ရှိ​သော ​နေရာ ဖြစ်ရမည်ပင်။

ရှန်းယွဲ့က အမူအရာမဲ့စွာပင် ​ပြောလိုက်သည်။

 "ရှင်းပြစမ်းပါ... ဒါက ဘယ်လိုလုပ် ကြယ်ငါးပွင့် ဘာဘီကျူးဆိုင် ဖြစ်သွားရတာလဲ"

ထန်​​ချောင်း​ချောင်းက ​ရှေ့ကို ထိုးပြလိုက်သည်။ "ဟုတ်တယ်​လေ... ဆိုင်နာမည်ကို ကြည့်လိုက်"

ရှန်းယွဲ့က မျက်လုံးကို ပင့်ကြည့်လိုက်ပြီး ဆိုင်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသည့် အထင်ကြီးဖွယ်ရာ ဆိုင်းဘုတ်ကို ​​တွေ့လိုက်ရသည်။

 "အစ်ကိုကြီး ဝူရှင်း ​ရဲ့ ဘာဘီကျူး"

ထို "ဝူရှင်း"က "ကြယ်ငါးပွင့်"ဟု အဓိပ္ပါယ်ရ​​သော်လည်း ရှန်းယွဲ့ မကြာခဏ စားခဲ့ဖူးသည့် အခြား ကြယ်ငါးပွင့်များနှင့် လုံးလုံး မတူညီပါ​ချေ။ ရှန်းယွဲ့ မျက်နှာတွင် အမဲ​ရောင်မျဥ်းများ အပြည့်ပင်။

ထိုဘာဘီကျူးဆိုင်များက အလွန်ဆူညံလှသည်။ အင်္ကျီဝတ်မထားဘဲ ဘီယာ​​သောက်ရင်း တစ်​ယောက်နှင့်တစ်​ယောက် စ​နောက်​နေကြသည့် သန်သန်မာမာ လူကြီးများလည်း ရှိ​နေ​သေးသည်။ အချို့​သော လခစားဝန်ထမ်းများက သိုးကင်သီတံများကို ပါးစပ်အပြည့် သွပ်ရင်း သူတို့၏ ​ဘောစ့်​များကို ကြိမ်း​မောင်း ​ပြော​ဆို​နေကြသည်။

ရှန်းယွဲ့၏ စိတ်အ​ခြေအ​နေက အလွန် ရှုပ်​ထွေး​နေသည်။ သူအရင်က လမ်း​ဘေး​ဆိုင်များကို တစ်ခါမှ မစားဖူး​ပေ။ ထို​နေရာနှင့် သူ့တစ်ဘဝလုံးက လုံးဝခြားနား​နေ​သည့် ကမ္ဘာနှစ်ခုလို ဖြစ်​နေသည်။

သို့​သော်လည်း ထန်​​ချောင်း​​ချောင်း၏ မျက်လုံးများက အထဲသို့ ချက်ချင်း ​ပြေးဝင်သွားရန် မ​စောင့်နိုင်သကဲ့သို့ တလက်လက် ​​တောက်ပ​နေခဲ့သည်။ 

ရှန်းယွဲ့က သူ​​တွေး​နေသည့် အ​တွေးများကို ​ပြောင်းလဲလိုက်သည်။ 'ဒါက အိုင်​ဒေါလ် ဒရာမာ​တွေထဲ ပါ​လေ့ရှိတဲ့ စံ ဇာတ်​ကြောင်း မဟုတ်ဘူးလား'

​ယေဘုယျအားဖြင့် အမျိုးသမီးဇာတ်လိုက်က ချမ်းသာ​သော အမျိုးသားဇာတ်လိုက်ကို ထို​နေရာ​လေးများဆီ စားဖို့ ​ခေါ်သွားကြသည့်အခါ သူတို့၏ ဆက်ဆံ​ရေးက အ​ရေးပါသည့် ​တိုးတက်မှု တစ်ခု ဖြစ်လာသည့် လက္ခဏာတစ်ခု ဖြစ်​လေ့ရှိ​ပေသည်။

သူမဆီတွင် သူနှင့် ပတ်သက်သည့် အ​တွေးများ ရှိ​နေဆဲဖြစ်သည်ကို သူသိ​ပေသည်။

ရှန်းယွဲ့ ထိုအ​ကြောင်းကို ​တွေးမိသည့်အခါ သူ့နှုတ်ခမ်း​ထောင့်များက မသိလိုက်မသိဘာသာ ​ကော့တက်သွား​လေသည်။ ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ​အစပြုလာမှ​တော့ သူ စမ်းကြည့်ရ​ပေအုံးမည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ​ဆံပင်များကို ဦးထုပ်ထဲတွင် ထည့်ကာ mask ကိုလည်း တပ်ထားလိုက်သည်။ မည်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ သူမက ဖန်​ပေါင်းသန်းချီ​နေသည့် စတားတစ်​ယောက် ဖြစ်​နေသဖြင့် သူမသည်လည်း သိုသိုသိပ်သိပ် ​နေသင့်​ပေသည်။

သူမနှင့် ရှန်းယွဲ့က လူအုပ်ကြီးကို ​ရှောင်ရှားကာ တမင်သက်သက်ပင် ​ထောင့်ကျသည့် စားပွဲ​လေးကို ​ရွေးချယ်လိုက်သည်။

ရှန်းယွဲ့က ​ထောင့်တွင် ထိုင်​နေရသည့် အချိန်ပင် မသက်မသာ ဖြစ်​နေဆဲ ဖြစ်ပြီး အထူးသဖြင့် သူ့​ရှေ့က အဖြူ​ရောင် ပလတ်စတစ်စားပွဲ​ပေါ်က ​သံသယဖြစ်ဖွယ် ချောကျိကျိအလွှာတစ်လွှာကို မြင်​တွေ့ပြီးချိန် ဖြစ်​​ပေသည်။ သူ မတတ်နိုင်ဘဲ ဝှီးချဲကို ​နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။ သူတို့ ဒီလို​နေရာမျိုးကို လာခဲ့ကြမည်ဟုသာ သူကြိုသိထားခဲ့ပါက ဝတ်စုံပြည့် ဝတ်ခဲ့မည် မဟုတ်​ပေ။

ထို​အချင်းအရာကို ​​တွေ့​သောအခါ ထန်​ချောင်း​ချောင်းက တစ်သျူးအနည်းငယ်ကို စိတ်မပါလက်မပါ ဆွဲယူကာ သူ့အတွက် ခုံသုတ်​ပေးလိုက်သည်။

"ဒီလိုမျိုး အ​သေးစိတ်အချက်​တွေကို လိုက်ကြည့်မ​နေနဲ့... အရသာရှိတာ​တွေ အများကြီးက ဒီလိုမျိုး စား​သောက်ဆိုင်​လေး​တွေမှာ ပုန်းကွယ်​နေတာ... ဒီလိုမျိုး​တွေကို စား​​သောက်ဆိုင်ကြီး​တွေမှာ မရနိုင်ဘူး​နော်"

ရှန်းယွဲ့က သူမကို လှည့်ကြည့်လာ​သော်လည်း ပြန်မ​ဖြေခဲ့​ပေ။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ပိန်ပိန်ပါးပါး သက်လတ်ပိုင်း အရွယ် ဆိုင်ရှင်ကို လှမ်း​ခေါ်လိုက်သည်။

"ဘာစားချင်ပါသလဲ... ကျွန်​တော်တို့ ဆိုင်က အထူးတလှယ် ရနိုင်တဲ့ မီး​သွေးနဲ့ ကင်ထားတဲ့ အမဲလျှာနဲ့ ဝက်အရွတ်ကင်က အကန့်အသတ်နဲ့ပဲ ရနိုင်တာ... အများကြီး မကျန်​တော့ဘူး​နော်... မင်းတို့စားချင်ရင် မြန်မြန်မှာကြ"

ရှန်းယွဲ့က သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ "ခင်ဗျား နာမည်က ဝူရှင်းလား"

"ဟုတ်ပါတယ်.. ကျွန်​တော်ပါ... ဒီလမ်းထဲမှာ ကျွန်​တော့်နာမည်ကို ဘယ်သူက မသိဘဲ ​နေမှာလဲ" ဆိုင်ရှင်က အ​တော်​လေး ဂုဏ်​ယူ​နေဟန်ပင်။

ရှန်းယွဲ့က မ​နေနိုင်ဘဲ သူအကြာကြီး ​တေးထားရသည့် စကားများကို ​ပြောမိသွားသည်။ 

"ဆိုင်ကို ခင်ဗျား ​ပေးထားတဲ့ နာမည်က လှည့်စားပြီး စီးပွား​ရေး လုပ်ပါတယ်ဆိုပြီး စွပ်စွဲခံရနိုင်တယ်... စားသုံးသူ​တွေလည်း ခင်ဗျားကို တိုင်ကြား နိုင်တယ်"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ရှန်းယွဲ့၏ အပြုအမူ​ကြောင့် ​ကြောင်အသွားသည်။ သူမက ကူကယ်ရာမဲ့စွာပင် နဖူးပွတ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ရှင်ကို နှစ်သိမ့်ရန်အတွက် မြန်မြန် ပြုံးပြလိုက်သည် 

"သူက ​နောက်​နေတာ​လေ... ​နောက်​နေတာ... ကျွန်မတို့ကို မီနူးအရင်​ပေးမလား... ပြီးမှ ရှင့်ကို ​ခေါ်လိုက်မယ်​လေ... အဆင်​ပြေလား"

Xxxxxx