အပိုင်း ၃၈

Chapter 38

စကားတစ်ခွန်းမှ မ​ပြောဘဲ သူမက ထိုသူဆီသို့ သွားကာ ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရုတ်တရက်ပင် သူမ​ခြေ​ထောက်ကို မလိုက်သည်။ သူမဒူးက ထိုလူ၏ ထိလွယ်ရှလွယ် အပိုင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် တိုက်လိုက်ပြီး​နောက် ညာဘက်လက်ကို ဝိုက်ကာ ထိုသူ၏ ​မေး​စေ့ကို ပစ်ထိုးလိုက်သည်။

ထို​ယောကျ်ားက သူ့​ရှေ့မှ လှပပြီး "အားနည်း​သော" မိန်းက​လေးကို ဘာတစ်ခုမှ ပြန်မခုခံနိုင်ခဲ့ဘဲ ​မြေ​ပေါ်သို့ ပြန်လဲကျသွား​တော့သည်။ 

သူ့​မေး​စေ့နှင့် ထိလွယ်ရှလွယ် ​နေရာများမှ အသဲခိုက်​​အောင် နာကျင်မှုက သူ့ကို ​ဘောလုံးတစ်လုံးကို ​ကွေး​​နေရ​စေသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က အ​ပေါ်ပိုင်းကို ကာထားပြီး တစ်ဖက်က ​အောက်ပိုင်းကို ကိုင်ထားရသည်။ သူ နာရလွန်းသဖြင့် ​အော်ဟစ်​နေရ​ပေသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမ၏ အရိုးအဆစ်များကို ချိုးလိုက်ပြီး​နောက် စိတ်သက်သာရာရစွာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

ထိုကဲ့သို့ လူဆိုး​ကောင်များက မြို့​ထဲရှိ ပိုးဟပ်များ ကြွက်များကဲ့သို့ပင် အ​မှောင်ရိပ်ကျ​သော ​ထောင့်များတွင် ခြုံခို​နေကြကာ တစ်​ယောက်ထဲ ​ဖြစ်နေ​သော မိန်းက​လေးများကို ​ခေါ်သွားတတ်ကြသည်။

ယ​နေ့တွင် သူမက ထိုသူကို သင်ခန်းစာ​ပေးကာ မှန်ကန်သည့်လမ်း​ကြောင်း၏ အလင်း​ရောင်ကို ပြ​​ပေးရမည်။

ထိုသူက အရက်အနည်းငယ်သာ ​သောက်ထား​ခဲ့​သော်လည်း အရိုက်ခံရပြီး​နောက် လုံးလုံး အမူး​ပြေသွားပြီ ဖြစ်သည်။

"နံ​စော်​နေတဲ့ စုန်းမ... မင်း​သေချင်​နေတာလား" 

ထိုလူက ခဏမျှ နား​​နေပြီး​​နောက် ​နာကျင်မှုသက်သာ​စေရန် ဗိုက်ကို ကိုင်ထားရင်း ​ဒေါသတကြီး ထရပ်ကာ တရစပ် ဆဲဆိုလာခဲ့သည်။

ထိုလူ၏ အရပ်က အနည်းဆုံး 1.8 မီတာ ရှည်​လေသည်။သူက ​မြေ​ပေါ်တွင် အန်ချလိုက်ပြီး​နောက် အင်္ကျီလက်ကို ​ခေါက်တင်ကာ ထန်​ချောင်း​ချောင်းထံ ​လျှောက်လာခဲ့သည်။

သူက ဂရုမထားရုံတင်။ သို့​သော်လည်း ထိုကဲ့သို့​သော ပိန်ပိန်ပါးပါး မိန်းမမျိုးနှင့် ရင်ဆိုင်ရန်အတွက်ကား သူ့အတွက် လွယ်ကူ​နေ​သေးသည်။

"အစ်မ... ဂရုစိုက်" ​ကျောင်းသူမိန်းက​လေးက ​ကြောက်လန့်လာ​သော​ကြောင့် ထပ်၍ ထပ်၍ ​အော်လာပြန်သည်။ ထိုလူ​၏ အရိပ်က သူမကို နံရံဆီသို့ ပြန်ဆုတ်သွား​စေခဲ့သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက တစ်လှမ်းမှ မ​ရွေ့ဘဲ ​ရှေ့တိုးလာ​သော လူကိုသာ ​အေးတိ​အေးစက် ကြည့်​နေခဲ့သည်။

သူမက မျက်လုံးများကို ​မှေးကျဥ်းကာ အကွာအ​ဝေးကို ​ရေတွက်​နေခဲ့သည်။ ထိုလူ သူမ ခန့်မှန်းထား​သော ​နေရာသို့ ​ရောက်လာ​သောအခါ ​​သူမက ဘေးတိုက်ကန်လိုက်သည်။ "ဘန်း"ဟူ​သော အသံဖြင့် ထိုလူက တစ်ဖက်နံရံသို့ တိုက်ရိုက် ကန်ချခံလိုက်ရသည်။

ထိုလူမျိုးနှင့် ရင်ဆိုင်ရ​သောအခါ သူမက ကြမ်းနိုင်သမျှ ကြမ်းကာ ​ပေါ့​ပေါ့ဆဆ လုပ်​နေမည် မဟုတ်​ပေ။

နံရံနှင့် တိုက်မိပြီး​နောက် ထိုလူက ​မြေပြင်​ပေါ်တွင် နှစ်ကြိမ်မျှ လိမ့်သွားကာ ​နောက်ထပ် လှုပ်ရှားမှု မရှိ​တော့​ပေ။ သူ လုံးဝ ထမရပ်နိုင်​တော့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ကန်ချက်တစ်​လျှောက်တွင် ထန်​ချောင်း​ချောင်း၏ အနက်​​ရောင် ​ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်သည်လည်း သူမ​ခြေ​ထောက်မှ လွင့်ထွက်သွားကာ လှပသည့် မျဥ်း​ကွေး​လေးဖြင့် ​လေထဲတွင် လမ်းကြား​လေးကို ဖြတ်သွားခဲ့သည်။

​ကျောင်းသူမိန်းက​လေးက သူမ​ရှေ့မှ အစ်မကြီးကို ကြည့်​နေခဲ့ပြီး ​ကြောင်အ​နေခဲ့သည်။ ​ယောကျ်ားကြီးကို ကန်ပြီး​နောက် ထိုအစ်မကြီးက ​ရွှေကြက်ဖကဲ့သို့ ဂုဏ်ယူ​နေသည့်ဟန်ဖြင့် စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ ရပ်​နေ​သေးသည်။ ထို့​နောက် သူမက ဖိနပ်ကို ယူရန် ခုန်လိုက်ပြီး ကန်ချက်ထက် ဖိနပ်က ပိုအ​ရေးကြီး​နေသကဲ့သို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက် မျက်နှာထားဖြင့်​ ရှိ​နေခဲ့သည်။

​ကျောင်းသူ​လေးက ယခုအချိန်ထိ ​အော်ဟစ်​နေဆဲ ဖြစ်​သော်လည်း ထိုအချိန်တွင် အနည်းငယ် ကြက်​သေ​သေသွားရသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း ​နောင်တရ​နေပါ၏။ သူမက ယ​နေ့ အပြင်ထွက်လာသည့်အချိန်တွင် လှုပ်ရှားရ မလွယ်ကူသည့် ဝတ်စုံရှည်နှင့် ​ဒေါက်မြင့် ဖိနပ်ကို စီးလာခဲ့မိသည်။ မဟုတ်လျှင် သူမက ထို လူ​ယုတ်မာ၏ ​ခွေး​ခေါင်းကိုပါ တည့်တည့်ကန်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။

ထိုသူအတွက် ကံ​ကောင်းသွားသည်က ဤကမ္ဘာတွင် သူမက အရင်ဘဝကလို နစ်နာသူများဘက်မှ ရပ်တည်ကာ မ​ကောင်းသည့် လူများကို မဖယ်ထုတ်နိုင်​ပေ။ ယခုဘဝတွင် လူဆိုးဖမ်းရန်က ရဲဦးကြီးများ၏ တာဝန်သာ ဖြစ်ပြီး ဥပ​ဒေက တရားမျှတမှုကို ရှာ​​ဖွေ​ပေးမည် ဖြစ်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း ဖိနပ်စီးပြီး​နောက် သူ့စကပ်ကို ဖြန့်ကာ ​ကျောင်းသူမိန်းက​လေးကို စစ်​ဆေးရန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမ၏ မယုံနိုင်ဖွယ် ဖြစ်​နေသည့် အမူအရာကို ကြည့်​လိုက်ပြီး ​နောက် သူမနားလည်လိုက်သည်က သူမပုံရိပ်ကို မထိန်းနိုင်ဘဲ ခွန်အားများကို ထပ်ပြီး ထုတ်ပြလိုက်မိပြန်ပြီဟုသာ။

သူမက ​​နောင်တအပြည့်ဖြင့် ခေါင်းကိုသာ ​ခေါက်လိုက်သည်။ 'ဘုရား​​ရေ..

​ကျောင်းသူ​လေး ​ကြောက်သွားမလားပဲ"

သူမက နှုတ်ခမ်း​ထောင့်များကို မဲ့လျက် ​ကျောင်းသူ​လေးကို ထူလိုက်ပြီး ခန္ဓါကိုယ်​ပေါ်မှ ဖုန်မှုန့်များကို ခါ​ပေးကာ သူမကိုယ်တိုင် ​သေ​သေချာချာ ရပ်နိုင်သည်အထိ ကိုင်​ပေးထားလိုက်သည်။

"ညီမ​လေး... အဆင်​ပြေရဲ့လား" သူမက မျက်ရည်များကို သုတ်ဟန် ဟန်​ဆောင်ကာပြောလိုက်သည်။

 "အစ်မ အခု ​သေ​လောက်​အောင် ​ကြောက်သွားတာ... အဲ့လူက အစ်မကို မ​ကောင်းတာ​တွေ လုပ်ချင်​နေ​သေးတယ်... အစ်မ​တော့ ​ကြောက်လွန်းလို့ နှလုံးပါ ခုန်ထွက်သွား​တော့မလို့"

​ကျောင်းသူ​လေး ကြက်​သေ​သေသွား​တော့၏။

'အစ်မကြီး​ရေ... ခု​လေးတင် အစ်မမျက်နှာက အရမ်း သတ္တိရှိတဲ့ ပုံနဲ့ပါ.... ​ကြောက်​နေတဲ့ပုံလည်း လုံးဝမ​ပေါ်ဘဲနဲ့'

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ဆက်ပြီး စကားဖုံး​နေဆဲပင်။ 

"လူ​တွေက အန္တရာယ်နဲ့ ကြုံရင် ခါတိုင်းထက် ပိုပြီး ခွန်အား​တွေ ပွင့်ထွက်ကြ​ရောတဲ့... အခု​လေးတင် ဖြစ်သွားတာလည်း အဲ့ဒါကြောင့်ပဲ​နေမယ်... ဒါ​ကြောင့် အစ်မ သူ့ကို ကန်မိသွားတာ... မဟုတ်ရင် သူ့ကို ဘယ်ရိုက်နိုင်ပါ့မလဲ"

​ကျောင်းသူ​လေးက သံသယရှိ​နေဆဲပင်။ "တကယ်လား... အဲ့လို ဖြစ်သွားတာလား"

"ဒါ​ပေါ့... အဲ့လို ဖြစ်သွားတာ" ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သ​ဘောတူညီဟန် ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

ထိုအချိန်တွင် အ​ဝေးမှ လာသည့် ရဲကားအချက်​ပေးသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူမပုခုံးကို ပုတ်ပြီး နှစ်သိမ့်​ပေးလိုက်သည်၊

 "ညီမ​​လေး... ရဲ​တွေ​ရောက်လာပြီ... မ​ကြောက်နဲ့​နော်... လူယုတ်မာ​ကောင်က မထနိုင်​တော့ဘူး... ရဲ​တွေ ​ရောက်လာတဲ့အထိလ​စောင့်လိုက်အုံး... အစ်မ အရင်သွားနှင့်မယ်"

​ကျောင်းသူ​လေးက စိတ်လှုပ်ရှားသွားရသည်။ "အစ်မ... သွား​တော့မှာလား"

"အစ်မ အလျင်လို​နေလို့ အကြာကြီး​နေလို့ မရဘူး"

 သူမသာ ရဲများ ​ရောက်လာသည်အထိ ​စောင့်လိုက်ပါက ထွက်ဆိုချက် ယူရန် ​ခေါ်သွားခံရမည် ဖြစ်ပြီး သူမလည်း ​ဖော်ထုတ်ခံရမည်ပင်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း 1.8 မီတာ ရှည်​သော လူကြီးကို က​န်​နိုင်​သည့် အမျိုးသမီးစတား တစ်​ယောက်အဖြစ် ​ဖော်ထုတ်ခံရမည်ကို ​ကြောက်ပါ၏။

​နောက်ဆုံး​တစ်​ခေါက် ရှိုးတွင် သူမဝက်ဖမ်းသည့်အချိန်ကို ​တွေးကြည့်ပါ။ အင်တာနက်​ပေါ်က လူအများက သူမကို "ကင်း​ကောင်ဘာဘီ"ဟု ရယ်စားခဲ့ကြသည်။ ​နောက်ပိုင်းတွင် ကင်း​ကောင်ဘာဘီက မည်သည် ဖြစ်​ကြောင်း သူမ သိခဲ့ရသည်။ ထိုပုံကို မြင်​သောအခါ အနည်းငယ် ​ကြောင်အသွား​သေးသည်။

မဖြစ်ဘူး... သူမ ကင်း​ကောင်ဘာဘီလို့ အ​ခေါ်မခံချင်ဘူး...

ထန်​​ချောင်း​ချောင်းက မိန်းက​​လေးကို နှုတ်ဆက်ပြီး ဦးထုပ်လျှာကို ဆွဲချလျက် မြန်မြန် ပြန်လာခဲ့သည်။

အချိန်ခဏမျှ လမ်း​​လျှောက်လာပြီးသည့်​နောက်တွင် ရင်းနှီး​သော ပုံရိပ်​လေးက မှိန်ဖျဖျ လမ်းကြား​လေးတွင် ​ပေါ်လာခဲ့သည်။ ဒရိုင်ဘာက ရှန်းယွဲ့ကို သူမဆီသို့ တွန်းလာ​ပေးခဲ့သည်။

ထိုလူက တစ်ဖက်မှ သူမကို ​တွေ့​သောအခါ ရပ်လိုက်​လေသည်။

ထန်​​ချောင်း​ချောင်းက သူ့ဆီ ခပ်မြန်မြန် ​ပြေးလာခဲ့သည်။ "ဘာလို့ ဒီမှာ ရှိ​နေတာလဲ"

သူမ​​ပြောလိုက်လိုက်ချင်းပင် ရှန်းယွဲ့၏ မျက်လုံးများထဲတွင် ​ဒေါသများရှိ​နေသည်ကို နားလည်သွားသည်။ သူ့​မေးရိုးများက ခပ်တင်းတင်း ဖိချထားသည်။ သိသိသာသာပင် သူက စိတ်ခံစားချက်များကို ဖိနှိပ်​နေခဲ့သည်။

သူက ​မေးလိုက်သည်။ "ဘာလို့ သန့်စင်ခန်းကို အကြာကြီး သွား​နေတာလဲ... ဘာလို့ အဲ့ဘက်က ပြန်လာရတာလဲ"

"ကျွန်မ သန့်စင်ခန်းကို သွား​ခဲ့ပါတယ်... ဒါ​ပေမယ့် ပြန်ထွက်လာ​တော့ တစ်​ယောက်​ယောက် အကူအညီ​တောင်း​နေတာ ကြားလိုက်လို့ အဲ့ဘက်ကို ရဲရဲရင့်ရင့်နဲ့ ကူဖို့ သွားလိုက်တာ" 

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ဖြစ်စဥ်တစ်ခုလုံးကို စကားလုံး အနည်းငယ်ဖြင့် ရှင်းပြလိုက်သည်။

"မင်းက အရူးလား" ရှန်းယွဲ့က အံကြိတ်ကာ ​ဒေါသတကြီး ​ပြောလိုက်သည်၊

 "လမ်း​ပေါ်မှာ လူ​တွေအများကြီး ရှိ​နေတာပဲ... မ​အော်မ​ခေါ်တတ်ဘူးလား... ဘာလို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အ​ပြေးအလွှား သွားကူရတာလဲ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သန့်စင်ခန်းကို နာရီဝက်ကြာ​နီးပါး သွားခဲ့သည်။ သူမ ပြန်မလာ​သော​ကြောင့် သူသည်လည်း စိုးရိမ်လာခဲ့ရသည်။ သူမက ဖုန်းလည်း ယူမသွား​​သဖြင့် သူမကို ရှာရန်အတွက် ဒရိုင်ဘာကိုသာ တွန်းလာခိုင်းခဲ့ရသည်။

သို့​သော်လည်း အိမ်သာထဲတွင် မည်သူမျှ ရှိမ​နေပါ​ချေ။ ထိုအချိန်တွင် သူ ရဲကားအချက်​ပေးသံကို ခပ်ယဲ့ယဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။ ရှန်းယွဲ့က သူမများ မ​တော်တဆ ဖြစ်​​လေသလားဟု ​တွေးမိ​သော​ကြောင့် လမ်းကြားထဲအထိ အမြန်လာခဲ့ရသည်။ မထင်မှတ်ထားစွာပင် သူမ​ပေါ်လာခဲ့ပြီး မျက်နှာ​ပေါ်တွင် ရူး​ကြောင်​ကြောင် အပြုံးတစ်ခုလည်း ရှိ​နေခဲ့​သေးသည်။

ဒရိုင်ဘာက ​ပြောလိုက်သည်၊

 "မဒမ်... ဆရာက မဒမ့်ကို ​တော်​တော်​လေး စိတ်ပူ​နေခဲ့တာ"

ထန်​​ချောင်း​ချောင်းက ရုတ်တရက် အပြစ်ရှိသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

 "​တောင်းပန်ပါတယ်... အဲ့အချိန်တုန်းက အများကြီး မ​တွေးမိခဲ့ဘူး... အလျင်လို​နေခဲ့တာ... ကျွန်မသာ ​နောက်ကျသွားရင် အဲ့လူယုတ်မာက ​ကောင်မ​လေးကို သတ်ပါသတ်သွားနိုင်တယ်... ဒါ​ပေမယ့် ကံ​ကောင်းလို့ သူ ကျွန်မနဲ့ ​တွေ့တာ"

"အဲ့အပြင်" ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ရုတ်တရက် သူ့အနား တိုးလာကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် ​ပြောလိုက်သည်။

 "သူများ​တွေ မသိ​ပေမယ့် ရှင်သိ​နေတာပဲ... ကျွန်မက အရမ်း အားသန်တယ်​လေ... သာမန်လူ​တွေ ကျွန်မကို ထိခိုက်​အောင် မလုပ်နိုင်ဘူး... မစိုးရိမ်နဲ့​နော်"

ရှန်းယွဲ့က သူ့နှလုံးသားက ​ကြောက်ရွံ့စိတ် အချို့ဖြင့် သူမကို မည်း​မှောင်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မ​တော်တဆ ဖြစ်​နေပြီ ဟု ​တွေးမိသည်နှင့် သူ့​နောက်​ကျောတွင် ​ချွေး​အေးများ ထွက်လာခဲ့ရသည်။

ထိုအချိန်တွင် သူ့နှလုံးသားထဲတွင် ထိုမိန်းမ၏ ​နေရာက သူထင်ထားသည်ထက် အများကြီး ပိုအ​ရေးကြီး​နေ​ကြောင်း နားလည်သွားရ​တော့သည်။

သူတို့ စကား​ပြော​နေချိန်မှာပင် ရဲကားများ၏ အသံက နားထဲတွင် ပိုပြီး နီးကပ်လာသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ဝှီးချဲကို ဒရိုင်ဘာဆီမှ လွှဲယူကာ ရှန်းယွဲ့ကို တွန်း​ပေးလိုက်ပြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။

"အိမ်ပြန်ကြမယ်"

ရှန်းယွဲ့က ​အေး​စက်စွာ ​ပြောလိုက်သည်။

 "နောက်တစ်ခါ ဒီ​နေရာကို စားဖို့ မလာနဲ့​တော့... ဘယ်​လောက်​တောင် ဖရိုဖရဲ ဖြစ်လိုက်တဲ့ ​နေရာလဲ..."

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ငြင်းပယ်လိုက်သည်၊ "တစ်ကြိမ် အစာနင်သွားရုံနဲ့ အစားအ​​သောက် မစားဘဲ ​နေလို့မှမရတာ... ဒါက ​မ​တော်တဆ​လေးပါပဲ... ကမ္ဘာ​ပေါ်က ​နေရာတိုင်းမှာ မှုခင်း​တွေ ဖြစ်နိုင်တယ်"

ရှန်းယွဲ့: "ပါးစပ်ပိတ်ထား... ငါမပါဘဲ လာခွင့်မပြုဘူး"

ထန်​​ချောင်း​ချောင်းက ပြန်မ​ဖြေဘဲ ​တွေး​နေလိုက်သည်။ 'ကျွန်မသာ တိတ်တ်တိတ်​​လေး လာရင် ရှင် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ'

အပြန်လမ်းတွင် ရှန်းယွဲ့ မျက်နှာက တစ်လမ်းလုံး တင်းမာ​နေခဲ့သည်။ သူက စကားတစ်ခွန်းမှ ​ပြောမလာ​ပေ။ ၎င်းက သူတို့ ဗီလာ၏ အိမ်တံခါးဝကို ​ရောက်ပြီး သူ စိတ်ငြိမ်သွားသည်အထိ ဖြစ်သည်။

​အမျိုးသားတစ်​ယောက်၏ နှလုံးသားက ပင်လယ်​ရေ​အောက်ကြမ်းပြင်မှ အပ်တစ်​ချောင်းနှင့် တူ​ပေသည်။

ထန်​ချောင်း​ချောင်း ဝင်လာ​သောအခါ ထမင်းစားခန်း စားပွဲ​ပေါ်မှ ပုံးတစ်လုံးကို ​တွေ့လိုက်သည်။ သူမက အန်တီဝမ်ကို ​မေးမြန်းလိုက်သည်၊

 "ဒါဘာလဲ"

အန်တီဝမ်: "လီကျိ ပို့​​ပေးလာတာ... သူ​ပြောတာ ဆရာ့ပစ္စည်းလို့ ​ပြောတာပဲ... ဆရာ အပြင်ထွက်သွားလို့ ချပြီး ပြန်သွားတာ"

"လီကျိက ဘယ်သူလဲ"

"ဆရာ့ လက်​​အောက်က လူပါ"

ထန်​ချောင်း​ချောင်းက ထိုအရာကို ကြည့်ရန်အတွက် ခါးကိုင်းလိုက်​သော်လည်း ရှန်းယွဲ့က ​လက်ဦးမှုယူကာ ပုံးကို လက်​မောင်းကြားထဲတွင် ကိုင်ထားလိုက်သည်။

"ဒါစာရွက်စာတမ်း​တွေ... သူတို့က ဘာကြည့်​​ကောင်းမှာမို့လဲ"

'မကြည့်ခိုင်းရင် မကြည့်ရုံ​ပေါ့' ထန်​ချောင်း​ချောင်းက သူ အဖြစ်သည်း​နေပုံ​ကြောင့် နှုတ်ခမ်း တွန့်လိုက်သည်။

ရှန်းယွဲ့က တိတ်တိတ်​လေး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ကံ​ကောင်းစွာဖြင့် လီကျိက ယုံကြည်စိတ်ချရ​ပြီး ပုံးအသစ်ဖြင့် ထည့်လာခဲ့သဖြင့် ထိုအရာက သူမပို့ထား​သော သ​ရေစာများ ဖြစ်သည်ကို သတိမပြုမိ​ပေ။

သို့​​သော်လည်း လီကျိက သူ့နှလုံးသားထဲတွင် သူ့သူ​ဌေးအား စတားတစ်​ယောက်ကို လိုက်​နေသည့်သူ ဟုသာ မှတ်ယူထားသည်။ မဟုတ်လျှင် အဘယ်​ကြောင့်များ သူက အမျိုးသမီးကြယ်ပွင့်​လေး လုပ်ထား​သော သ​ရေစာကို မဲ​ပေါက်ပြီး အိမ်ကို မပို့မီ ကုမ္ပဏီကို အရင်ပို့ခိုင်းရပါသနည်း။ သူ့သူ​ဌေးက သူ့ကို ပုံးတစ်ခုမှာ ထည့်ခိုင်းပြီး အိမ်ကို ပြန်ပို့ခိုင်းလာ​သေးသည်။ သူ​ဌေးများ အိမ်မှာ အကြာကြီး ​နေခဲ့လို့ အထီးကျန်လွန်းသွားတာလား။

(ထူးထူးဆန်းဆန်းပြုမူလို့)

အထီးကျန်တကိုယ်တော် မစ္စတာ ရှန်းယွဲ့သည်ကား ပုံးတစ်ခုဖြင့် အခန်းကို ပြန်လာခဲ့သည်။ သူက စိတ်ပင်ပန်းမှုများကို လွင့်ပါးသွား​စေမည့် အရသာရှိ​သော သ​ရေစာများကို ထပ်ပြီး အရသာခံလိုက်သည်။ 

Xxxxxx