Chapter 10

Chapter 10

လယ်ဗီ၏ စကားသံကို ကြားရပြီးနောက်တွင်ပင် မြင်းလှည်းသည် ခဏမျှ ဆက်လက်ပြေးဆွဲကာမှ ရပ်တန့်တော့သည်။ ထိုအတောအတွင်း ယောလ်ကတော့ ပြတင်းပေါက်မှ မျက်‌တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေ၏။ သေသေသပ်သပ် ပြုပြင်ထားသော ဥယျာဉ်များ၊ လှပတင့်တယ်သော ရုပ်တုများ၊ ကြည့်ရုံဖြင့်ပင် စိတ်ကို ဖမ်းစားနိုင်သည့် အဆောက်အအုံများကို သူ ကြည့်ရင်း နိုင်ငံခြားသို့ ရောက်နေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။

လှည့်လည်ကြည့်ရှုနေသော မျက်လုံးဝိုင်းများနှင့် ယောလ်သည် မြင်းလှည်းရပ်သည်နှင့် မိုက်ကီရယ်၏ ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲသို့ တွားဝင်လေ၏။ 

သူ၏ စိတ်ထဲတွင် ရင်ဘတ်ပေါ်ရှိ ရှေ့အိတ်ကပ်ထဲတွင် ဝင်ဆံ့ချင်သော်လည်း ထိုနေရာသို့ တက်ရန် သူတွင် ယုံကြည်မှု မရှိခဲ့ပေ။

“အခု ဘာလုပ်နေတာလဲ?”

“ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး  သယ်သွားဖို့တောင် စဉ်းတောင်မစဉ်းစားနဲ့!”

မိုက်ကီရယ်၏ မေးခွန်းကို ယောလ်က ပြတ်သားစွာ ပြန်ဖြေသည်။

ဟုတ်ပါသည်။ ယောလ်တစ်ယောက် အလျင်အမြန် သူ့အိတ်ကပ်ထဲ တွားဝင်ရသည့် အကြောင်းရင်းမှာ မိုက်ကီရယ်နှင့် လယ်ဗီတို့ သူ့ကို ယခုထိ ကိုင်ထားသည့် ပုံစံကို မကြိုက်သောကြောင့်ပင်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ကို ပတ်ပြီး သယ်ဆောင်သွားနိုင်သည့် နည်းလမ်းရှာဖွေရန် သူက ဦးဆောင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

အိတ်ကပ်သည် ကျဉ်းကြပ်နေသော်လည်း ၎င်း၏ အတွင်းပိုင်းသည် သူ့နည်းသူ့ဟန်ဖြင့် သက်သောင့်သက်သာ ရှိနေသည်။ အရည်အသွေးမြင့်မားသော အထည်၏ ခံစားမှုကို သူ နှစ်သက်ပြီး အိတ်ကပ်၏ အတွင်းပိုင်းသည် နူးညံ့ချောမွေ့လှ၏။ ဟုတ်သည်၊ အသက်ရှူရသည်မှာ အနည်းငယ် ခက်ခဲသောကြောင့် သူ ခေါင်းကို ထုတ်လိုက်လေ၏။

“မင်းခေါင်းကို ထည့်ထား”

“ဒါဆို ကြပ်မှာပေါ့... အာ့”

‌

ယောလ်တစ်ယောက် စကားမဆုံးခင်မှာပင် မိုက်ကီရယ်သည် ယောလ်၏ ခေါင်းကို အတင်းဖိကာ သူ့အိတ်ကပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်၏။ ယောက်လေးမှာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။

ယောလ်သည် နာကျင်မှုနှင့် ဒေါသတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသောကြောင့် သူ့အိတ်ကပ်ထဲ၌ ခြေထောက်နှင့် ကန်ကျောက်တော့သည်။ ယောလ်တစ်ယောက် အတွင်းမှ ပုန်ကန်မှု စတင်လိုက်သည်နှင့် အိတ်ကပ်ပတ်ဝန်းကျင်မှ တုန်ခါသွား၏။

၎င်းသည် ယောလ်၏ အခြေအနေဖြစ်ပြီး မိုက်ကီရယ်မှာလည်း သိပ်မသာယာလှပေ။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အိတ်ကပ်သည် ဖောင်းကြွနေပြီး ပွယောင်းသော ဂွမ်းရုပ်လေးက အိတ်ကပ်ထဲသို့ ရောက်နေသောကြောင့်ပင်။ ဟုတ်သည်၊ လှပစွာ ဝတ်ဆင်ထားသော အဝတ်အစားများမှာလည်း ရှုပ်ပွနေခဲ့သည်။

မိုက်ကီရယ်သည် ဖောင်းကြွနေသော အိတ်ကပ်ကို မကျေမနပ်ဖြင့် ကြည့်၏။

“သူ့ကို ကျွန်တော့် အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်ရမလား?”

လယ်ဗီသည် မိုက်ကီရယ် တွေးနေသည်ကို သတိထားမိ၍ ဦးစွာ မေးမြန်းလိုက်သည်။ သူ၏ စကားကြောင့် မိုက်ကီရယ်သည် သူ့အိတ်ကပ်နှင့် လယ်ဗီကို တစ်လှည့်စီ ကြည့်လိုက်၏။

ဧကရာဇ်နန်းတော်ပတ်ဝန်းကျင်တွင် စကားတီးတိုးပြောမည့် လူအုပ်ကြီး ရှိနေမည်မှာ သေချာပါသည်။ ၎င်းသည် သူ့အလိုလို ပြဿနာမဟုတ်သော်လည်း မိုက်ကီရယ်အတွက် ထိုကဲ့သို့ တစ်ကိုယ်တည်း လှည့်ပတ်သွားလာခြင်းမှာ လက်ခံနိုင်စရာ မရှိပေ။

သို့သော် ထူးဆန်းစွာပင် ဤကဲ့သို့ ဖောင်းကြွနေသော အိတ်ကပ်ထဲတွင် ပိတ်မိနေမည့်သူကို သူက အခြားတစ်ဦးဦးကို ပေးအပ်ချင်စိတ် မရှိပေ။ ထိုသူသည် လယ်ဗီဖြစ်နေလျှင်ပင်၊ လယ်ဗီကို သူ အမြဲတမ်း နှစ်သက်သော အမြင်ရှိခဲ့သည်တိုင်အောင်ပင် ဖြစ်၏။

“ဟင့်အင်း၊ ရတယ်”

မိုက်ကီရယ်သည် လယ်ဗီ၏ ကမ်းလှမ်းမှုကို ပြတ်ပြတ်သားသား ငြင်းပယ်ပြီးနောက် လှည်းပေါ်မှ ဆင်းလာ၏။

ဧကရာဇ်နန်းတော်မှ စားပွဲထိုးများက မိုက်ကီရယ်နှင့် လယ်ဗီတို့ကို ကြိုဆိုကြသည်။ ၎င်းတို့အား ယဉ်ကျေးစွာ နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် သူတို့၏ ဦးခေါင်းကို ကျယ်ပြန့်သော မျက်လုံးများဖြင့် စောင်းငဲ့ကာ မိုက်ကီရယ်၏ ဖောင်းကြွနေသော အိတ်ကပ်ကို ကြည့်ကြသည်။  သို့သော် မိုက်ကီရယ်က ဂရုမစိုက်ဘဲ ရှေ့သို့ ဆက်လျှောက်သွား၏။

“ကျွန်တော် ထွက်ချင်တယ်။ ကြပ်နေပြီ!”

ရှည်လျားသော ဝင်္ကပါလမ်းတစ်လျှောက် လျှောက်သွားရင်း သူ့အိတ်ကပ်ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ခု ရွေ့လျားနေသည်ကို သူ ခံစားရသည်။ ပန်းရောင်ခေါင်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတစ်ခုက အိတ်ကပ်ထဲမှ ပေါ်လာ၏။ ကံကောင်းစွာပင် မိုက်ကီရယ်နောက်မှ လိုက်ပါလာသော နန်းတွင်းအစေခံများသည် အကွာအဝေးတစ်ခု ထားရှိသောကြောင့် ယောလ်အား ကြားနိုင်၊ မြင်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

“သည်းခံလိုက်”

မိုက်ကီရယ်သည် ရှေ့တည့်တည့်သာ ကြည့်၍ တိုတောင်းသော အဖြေတစ်ခုကို ပေးပြီးနောက် ယောလ်၏ ခေါင်းကို သူ့အိတ်ကပ်ထဲသို့ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်၏။ ‘ဟင့်၊ နာတယ်! ကျွန်တော့်ကို အဲ့လို မထိုးထည့်ပါနဲ့’ ဟူသော ယောလ်၏ မကျေမချမ်း ငိုကြွေးသံကို ကြားရသော်လည်း သူက လျစ်လျူရှုရန် ကြိုးစား၏။

သူ့ကို လွတ်မြောက်ခွင့်ပေးခဲ့ရမလား?

ခဏတာတော့ သူ နောင်တရခဲ့၏။ သို့သော် ဤသေးငယ်သည့် အရာလေးကို လွတ်မြောက်ခွင့်ပေးခဲ့လျှင် စိတ်ရှုပ်စရာ ဖြစ်လာပေလိမ့်မည်။ မိုက်ကီရယ်သည် သက်ပြင်းချကာ သူ့ခြေလှမ်းများကို အလျင်အမြန် လှမ်းလိုက်၏။

‘စိတ်ပျက်စရာပဲ တကယ်လို့ မင်းက ဒီလိုပဲ ဆက်လုပ်နေမယ်ဆိုရင် ငါ့ကို ထားခဲ့တော့! နန်းတော်ကြီးကို လိုက်ပြပေးမယ် ထင်ထားတာ!’

သူ့အိတ်ကပ်ထဲတွင် ပိတ်မိနေသော ယောလ်သည် သူ့ရင်ထဲမှ တီးတိုးပြောလိုက်သည်။

သူသည် ယခင်က ဗီရိုထဲတွင် ပိတ်မိစဉ်ကဲ့သို့ အသက်ရှူမကျပ်တော့သော်လည်း အတော်လေးတော့ ကြပ်တည်းနေဆဲပင်။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အိတ်ကပ်များသည် ဗီရိုများထက် ပိုမိုကျဉ်းမြောင်းသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူ၏ ခေါင်းကို အိတ်ကပ်ထဲတွင် ထည့်ထားနိုင်ရန် သူ ကုန်းကွကွ နေရသည်။ သူ ခေါင်းကိုသာ ထုတ်ထားနိုင်ခဲ့လျှင် အနည်းငယ် သက်သာမည်ဖြစ်သော်လည်း မိုက်ကီရယ်က သူ့ကို ခွင့်မပြုပေ။

ဒီလိုဖြစ်မှာဆိုရင် ဘာလို့ ငါ့ကို ခေါ်လာတာလဲ၊ ဘာလို့လဲ!

ယနေ့သည် ယောလ်တစ်ယောက် ပြောမရသော စကားများဖြင့် အသက်ရှူပြင်းပြင်း ရှိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးနေရသည့် နောက်ထပ်တစ်ရက်ပင်။ မိုက်ကီရယ်သည် ခဏတာ ရွေ့လျားနေသည်ကို သူ ခံစားရပြီးနောက် ရပ်တန့်သွား၏။

ဘာတွေဖြစ်နေလဲ သိချင်စိတ်ဖြင့် သူ ခေါင်းကို ထုတ်ကြည့်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မိုက်ကီရယ်က ပိုမြန်သည်။ သူသည် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော အရှိန်ဖြင့် ယောလ်၏ ခေါင်းကို အတွင်းသို့ ထိုးထည့်လိုက်၏။

ထိုအတောအတွင်း မိုက်ကီရယ်သည် ပရိသတ်ခန်းမသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ သူသည် အလျင်အမြန်ပင် ပရိသတ်ခန်းမထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသည်နှင့် ဧကရာဇ်က မိုက်ကီရယ်အား နှုတ်ဆက်၏။

“ကြာပြီ မြို့စားမင်း အိုလော့ဗ် အဝေးကြီးကနေ လာရတာပဲ”

“မိုက်ကီရယ် အိုလော့ဗ်၊ ဧကရာဇ်မင်းမြတ်ကို ဂါရဝပြုပါတယ်”

မိုက်ကီရယ်၏ နှုတ်ဆက်စကားတွင် ဧကရာဇ်က ပရိသတ်ခန်းမရှိ မလိုအပ်သော အစေခံများကို လက်ဟန်ပြခေါ်လိုက်၏။ အစေခံများသည် ဤကဲ့သို့ အရာများတွင် ကျွမ်းကျင်ပြီးသားဖြစ်သောကြောင့် ဧကရာဇ်ခန်းမမှ ချက်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားကြသည်။

မျက်နှာ‌သေဖြင့် သိမ်မွေ့လေးနက်သော ကိုယ်ဟန်ဖြင့် ပလ္လင်ကို စောင့်ရှောက်နေသော ဧကရာဇ်သည် အစေခံများ ထွက်ခွာသွားသည်နှင့် ပလ္လင်၏ လက်တင်ခုံများကို မှီလိုက်၏။

“အိုး၊ ဒါမျိုး မလုပ်နိုင်တော့ဘူး  ငါ မလုပ်နိုင်ဘူး ဧကရာဇ်ဖြစ်ရတာ တော်တော်ပင်ပန်းနေပြီ”

အန်ဒရီ အယ်ဘာရိုဗာ IV သည် ဝေဒီဖီယာအင်ပါယာ၏ ဧကရာဇ်ဖြစ်ပြီး မွေးကတည်းက ဧကရာဇ်အဖြစ် သတ်မှတ်ခြင်း ခံခဲ့ရသည်။ သူသည် ထိုရာထူးနှင့် မသင့်တော်သော်လည်း သူ၏ သွေးမျိုးရိုးကြောင့် ထိုသို့ လုပ်ဆောင်ရန် အတင်းအကျပ် ခိုင်းစေခံရခြင်း ဖြစ်သည်။

ဟုတ်သည်၊ ဤအချက်ကို လျှို့ဝှက်ထားသောကြောင့် လူနည်းစုသာ သိရှိခဲ့၏။

“မင်း ထပ်ပြောပြန်ပြီ”

၎င်းတို့ထဲမှ တစ်ဦးမှာ မိုက်ကီရယ်ပင်။

မိုက်ကီရယ်သည် ငြီးငွေ့နေသကဲ့သို့ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်၏။ အိုလော့ဗ်မိသားစုသည် မျိုးဆက်တစ်ဆက်ပြီးတစ်ဆက် ဧကရာဇ်မိသားစုနှင့် အနီးကပ် ဆက်သွယ်မှုရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် အန်ဒရီ၏ မကျေနပ်ချက်များကို ပုံမှန် နားထောင်သူ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

သူတို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် အလွန်ကြာမြင့်စွာကတည်းက ဖြစ်ပျက်ခဲ့ခြင်းပင်။

လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၁၀၀ ကျော်က အယ်ဘာရိုဗာမိသားစုသည် ပလ္လင်ကို လိုချင်တပ်မက်ကာ ရန်သူ ဝေဒီဖီယာကို အနိုင်ယူခဲ့သောအခါ ၎င်းတို့အား အင်အားပေးခဲ့သည်မှာ အိုလော့ဗ်မိသားစုပင် ဖြစ်၏။

ဟုတ်သည်၊ ထိုစဉ်က ဧကရာဇ် ဆာဂယ် ဝေဒီဖီယာသည် အလွန်ရိုင်းစိုင်းသူ ဖြစ်ပြီး အိမ်ထောင်ကွဲမှုများစွာနှင့် ပြန်လည်လက်ထပ်မှုများစွာကြောင့် တရားရုံးတွင် ဧကရီဘုရင်မငါးဦးသာ ရှိခဲ့သည်။ သူ၏ ကိုယ်လုပ်တော်များမှာလည်း အရေအတွက် နှစ်ဆယ်နီးပါး ရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ငယ်စဉ်ကတည်းက သူ၏ သားသမီးမြေးမြစ်များသည် ပလ္လင်အတွက် တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြပြီး နိုင်ငံ၏ အငွေ့အသက်ကို ထိခိုက်စေခဲ့သည်။

ဧကရာဇ်သည် လူမိုက်တစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း ဧကရာဇ်မိသားစုအပေါ် တော်ဝင်ပြည်သူလူထု၏ မကျေနပ်ချက်သည် ပလ္လင်ကို ပုန်ကန်မှုဖြင့် ရရှိခဲ့ခြင်းကြောင့် အတော်လေး ပြင်းထန်ခဲ့၏။

အိုလော့ဗ်မိသားစု၏ ဂုဏ်သတင်းကြောင့် ဖြစ်သည်၊ ၎င်းတို့သည် အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံများကို လက်အောက်ခံပြုခြင်းနှင့် ဝေဒီဖီယာကို ကြီးမားသော အင်ပါယာတစ်ခုအဖြစ် စည်းလုံးခြင်းတွင် အရေးပါသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။

အိုလော့ဗ်မိသားစုသည် နိုင်ငံခြားကျူးကျော်မှုများကို မျိုးဆက်တစ်ဆက်ပြီးတစ်ဆက် အနိုင်ယူရာတွင် ရှေ့တန်းမှ ဦးဆောင်ခဲ့သောကြောင့် အင်ပါယာပြည်သူများက ကောင်းစွာ အသိအမှတ်ပြုသော မင်းမျိုးမင်းနွယ်မိသားစု အနည်းငယ်ထဲမှ တစ်ခု ဖြစ်၏။

ထိုသူများက အယ်ဘာရိုဗာ ကို ထောက်ခံသောကြောင့် အင်ပါယာပြည်သူများသည် ၎င်းတို့ကို လက်ခံနိုင်ခဲ့သည်။

ထိုအချိန်က အိုလော့ဗ်မိသားစု၏ သဘောထားမှာ နိုင်ငံ၏ နာမည်ကို ယခင် ဝေဒီဖီယာကို လေးစားသောအားဖြင့် ထိန်းသိမ်းထားသင့်သည်ဟုလည်း ယုံကြည်သည်။

ဤအချက်ကြောင့် အင်ပါယာပြည်သူများသည် လျင်မြန်စွာ တည်ငြိမ်လာခဲ့ပြီး ဧကရာဇ်မိသားစုသည် ပလ္လင်ကို ခိုင်မာစွာ ကာကွယ်နိုင်ခဲ့သည်။

“မင်းပဲ ဧကရာဇ်ဖြစ်လိုက်လို့ မရဘူးလား ဟမ်?”

“မင်း အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ သိပ်ပြောတာပဲ”

“ငါ တကယ် ပြောတာနေတာ”

“ဒါဆို ငါက ပိုတောင် မလိုချင်တော့ဘူး”

မိုက်ကီရယ်သည် အန်ဒရီ၏ စကားများကို မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်၏။

သို့သော်လည်း အန်ဒရီသည် ပြည်တွင်းပြည်ပ နှစ်ခုလုံးတွင် အတော်လေး လေးစားခံရသော ဧကရာဇ်တစ်ပါးပင်။ မိုက်ကီရယ်က သူ မလိုချင်ဟု ပြောခဲ့သော်လည်း အလုပ်ကောင်းကောင်းလုပ်နေသော ဧကရာဇ်တစ်ပါးကို နှင်ထုတ်ရန် စိတ်ကူးမရှိခဲ့ဘဲ ပလ္လင်ကို တက်ရန် ဆန္ဒလည်း မရှိခဲ့ပေ။

“လယ်ဗီ၊ မင်းကော၊ လယ်ဗီ။ ဧကရာဇ်ရဲ့ လက်ထောက်ဖြစ်ရတာ မြို့စားမင်းရဲ့ လက်ထောက်ဖြစ်ရတာထက် ပိုကောင်းမယ်လို့ မထင်ဘူးလား? လယ်ဗီရယ်၊ သူ့ကို စည်းရုံးကြည့်ပါဦး”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျ အချိန်ပို အလုပ်မရှိတဲ့ ဘဝကို ကျွန်တော် ပိုကြိုက်တယ် ကျွန်တော် အခုလည်း အလုပ်များသင့်သလောက်များနေပြီ ဧကရာဇ်မိသားစုရဲ့ လက်ထောက်ဖြစ်လာရင် ပိုပြီးတော့တောင် အလုပ်များလာမှာ မဟုတ်ဘူးလား?”

“ဘယ်လောက်တောင် အသဲအေးရတာလဲ”

အန်ဒရီသည် လယ်ဗီ၏ အေးစက်သော အဖြေကို ကြောင့်ကြုတ်လိုက်၏။ သူသည် အရှုံးမပေးတတ်သည့် လူစားမျိုး မဟုတ်ပေ။ အန်ဒရီသည် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ငြင်းပယ်ခံရပြီးနောက်တွင်ပင် တူညီသော ကမ်းလှမ်းချက်ကို အကြိမ်ကြိမ် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။

“ဒါဆို အဲ့လူကို ထားခဲ့ပြီး ငါ့ဆီ လာခဲ့ လယ်ဗီလို ပါရမီရှင်တစ်ယောက် ဧကရာဇ်မိသားစုကို ပူးပေါင်းရင် ငါ အနည်းငယ် ပိုသက်တောင့်သက်သာ ရှိလာမယ် မင်းကို သူ ဘယ်လောက် ပေးရမလဲ။ ငါ သူ့ထပ် နှစ်ဆ တိုးပေးနိုင်တယ်”

“ကျွန်တော် ငြင်းပါတယ်။ ဧကရာဇ်မိသားစုက မြို့စားမင်း ရဲ့ အိမ်တော်ထက် နှစ်ဆ အလုပ်များတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိပြီးသား”

“ကျစ်….”

ပြတ်သားသော ငြင်းဆိုချက်တွင် အန်ဒရီသည် နောင်တဖြင့် ခေါင်းကို နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်၏။ ထို့နောက် သူသည် တစ်စုံတစ်ခုကို သတိထားမိပြီး သူ့မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်လာ၏။ ထို့နောက် ခဏအကြာတွင် ခရမ်းရောင် မျက်လုံးများ ကွေးညွှတ်ကာ ရယ်မောလိုက်လေ၏။

“ဟားဟားဟား၊ မိုက်ကီရယ်၊ အဲ့ဒါ ဘာကြီးလဲ? မင်း အိတ်ကပ်ထဲမှာ ဘာတွေ သယ်လာတာလဲ? ဟားဟားဟား”

အန်ဒရီသည် ထူးဆန်းစွာ ဖောင်းကြွနေသော အိတ်ကပ်နှင့် အတွင်းမှ မြင်နေရသော ပန်းရောင်နုနု အထည်ကို မြင်ပြီးနောက် အေးဆေးစွာ ရယ်မောလိုက်သည်။

လူတစ်ယောက်က ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲတွင် ထိုကဲ့သို့ အရာတစ်ခုကို သယ်ဆောင်လာသည်ကို သူ ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ဖူးခြင်းပင်။ ပြီးတော့ သူက မိုက်ကီရယ်ပင်။ အိတ်ကပ်များက ကောင်းစွာ ဖောင်းကြွမနေခဲ့ဘဲ ပေါက်ထွက်လုနီးပါးပင်။

“ဘာကြီးလဲ ရှဉ့်တစ်ကောင်က ဝက်သစ်ချသီးကို ကိုင်ထားသလိုပဲ”

“... အပြင် ထွက်ဖို့တောင် မတွေးနဲ့နော်”

အန်ဒရီ၏ စကားတွင် မိုက်ကီရယ်၏ အိတ်ကပ်များ ရွေ့လျားသွား၏။ အန်ဒရီက သူ့မျက်လုံးများကို ပြူးကျယ်စွာ ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် တအံ့တဩဖြစ်ကာ မိုက်ကီရယ်က သူ့အိတ်ကပ်ထဲက အရာကို ပြောလိုက်၏။ ထိုမျှမကသေးဘဲ သူက အနည်းငယ် ပေါ်နေသော ပန်းရောင်အထည်ကို ထပ်ဖိထည့်လိုက်သည်။

မိုက်ကီရယ်၏ ထူးဆန်းသော ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကို မြင်သောအခါ ပုံမှန် မိုက်ကီရယ်ကိုသာ သိသော အန်ဒရီက သူ့ခေါင်းကို စောင်းလိုက်၏။

ထိုအချိန်တွင် သူ့အိတ်ကပ်များ ပြင်းထန်စွာ ယိမ်းထိုးသွားပြီး ပန်းရောင်ခေါင်းလေးတစ်လုံး ထွက်ပေါ်လာ၏။

“ကြပ်လွန်းလို့ သေတော့မှာပဲ”

... အော်ဟစ်သံနှင့်အတူ။