MM Story Teller

Chapter 14.1

Viewers 400

Chapter 14.1

“သိုးမွေးမြူခြင်း”

ထန်ချွန်းမင်က ရွာထဲတွင် လမ်းလျှောက်သွားရင်း သူက ဖြတ်သွားဖြတ်လာများကို နှုတ်ဆက်နေခဲ့သည်။ သူက သူမှတ်ဉာဏ်ထဲက လူမှန်သမျှကို နှုတ်ဆက်ဖို့ စဥ်းစားခဲ့သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူရွာမှာနေရင် ရွာသားတွေနဲ့ မစိမ်းသင့်ပေ။ မူလပိုင်ရှင်က ရှက်တတ်ပြီး သူ့လိုမျိုး ပွင့်လင်းမှုမရှိတောကြောင့် သူ့ဘက်က စနှုတ်ဆက်လာသည့်အခါ တချို့လူတွေက ပြန်မပြုံးပြခင် အံ့အားသင့်နေသည်။

တကယ်တော့ ရွာသားအများစုက အလွန်းရိုးသားသည်။ သူငယ်ငယ်တုန်းက ထမင်းပန်းကန်နှင့် တစ်အိမ်တက်တစ်အိမ်ဆင်း သွားလေ့ရှိတာကို မှတ်မိသေးသည်။ ရင်းနှီးသောမိသားစုများက သူ့ကို အိမ်မှာ ထမင်းခေါ်ကျွေးခဲ့ကြသည်။ သူတို့က မြို့ကြီး၏လွှမ်းမိုးခံရပြီးနောက် အိမ်သေးသေးလေးများမှာ တံခါးပိတ်နေထိုင်ကြသော်လည်း ရွာသားများကြားမှ ဆက်ဆံရေးက မြို့သားတွေထက် ပိုမိုကောင်းမွန်လေသည်။

မြို့ထဲမှာ နေထိုင်ပြီးနောက် သူက ကျေးလက်၏ အငွေ့အသက်ကို ပိုသဘောကျသည်။

ယခုအခါ သူ့မှာ ကိုယ်ပိုင်အိမ်ထောင်စုစာရင်းရှိပြီး ဤအထောက်အထားဖြင့် ရွာနောက်ဘက်ရှိ ကျောက်မိသားစုနှင့် အဆက်အသွယ်ဖြတ်တောက်ခဲ့သည်။ ကံမကောင်းစွာပင် သူ့ဗိုက်ထဲကကလေးနှင့် ကျောက်လင်းက သူ့မျိုးရိုးနာမည်ကို မယူနိုင်ပဲ ကျောက်မျိုးရိုးနာမည်သာ ယူရခဲ့သည်။ သူနောက်အိမ်ထောင်ပြုပြီး သူ့ခင်ပွန်းက သူတို့လေးတွေကို လက်ခံမှသာ သူ့ခင်ပွန်း၏မျိုးရိုးနာမည်ကို ယူနိုင်လိမ့်မည်။ တခြားနည်းလမ်းကတော့ ကျန်းရှန်ရွာ၏ ထန်မိသားစုက သူတို့ကို လက်ခံပြီး မိသားစုထဲ ထည့်သွင်းဖို့ ဆန္ဒရှိသလားပေါ် မူတည်သည်။

ကျောက်လင်းက ကောဖြစ်နေရင်တောင် သူ့ဗိုက်ထဲကကလေးက သားလေးဖြစ်ပြီး အနာဂတ်မှာ စာမေးပွဲဖြေဆိုချင်တယ်ဆိုလျှင် ထိုအချက်တွေကို ကြည့်ရှုပေးမယ်လို့ ရှန်းဖူလန်က ပြောခဲ့သည်။ ထန်ချွန်းမင်က ရှေးရိုးဆန်သော တွေးခေါ်မှုကို တိတ်တဆိတ်တံတွေးထွေးလိုက်သည်။ ကံအားလျော်စွာ ထန်မျိုးရိုးဖြစ်ဖြစ် ကျောက်မျိုးရိုးဖြစ်ဖြစ် သူတို့လေးတွေက သူ့သားတွေဖြစ်၏။

သူအိမ်ပြန်ရောက်ပြီး ခြံတံခါးပိတ်လိုက်တာနဲ့ သူ့သားလေး တံခါးဝမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတာကို တွေ့ခဲ့ရသည်။ ထန်ချွန်းမင် ပြန်လာတာကိုတွေ့တော့ သူက ချက်ချင်းပင် ပျော်ရွှင်သွားသည်။ သူက မတ်တပ်ထရပ်ကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ “ဖေဖေပြန်လာပြီ။”

“ဖေဖေ့ချစ်သားလေးက ဖေဖေ့ကို စောင့်နေတာပဲ။ ဘာလို့ တာမောင်း၊အာမောင်းတို့နဲ့ မကစားတာလဲ?” ထန်ချွန်းမင်၏နှလုံးသားက ရုတ်တရက် ပျော့သွားပြီး သူက သူ့သားကို ငုံ့ဖက်လိုက်သည်။

“ဟင့်အင်း… ဖေဖေ ဗိုက်ထဲမှာ ညီလေးရှိလို့ ဖေဖေက အားလင်းကို မချီနိုင်တော့ဘူးလို့ ရှို့အားမော့ကပြောတယ်။” သူက ထန်ချွန်းမင်၏ ချီထားသောလက်ကို ဆန့်တန်းလိုက်ပြီး ထန်ချွန်းမင်၏ ဗိုက်ကို စူစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။

ထန်ချွန်းမင်၏ ဆန့်တန်းထားသောလက်က လေထုထဲတွင် ရုတ်တရက်အေးခဲသွားပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးက အေးခဲသွားသည်။ သားလေး… မင်းငါ့ကို ဒီလိုရက်စက်တဲ့ကိစ္စကို သတိပေးစရာလိုလို့လား… မင်းရဲ့ဓားကို ရန်သူကိုသုတ်သင်ဖို့ပဲ သုံးလေကွာ… သူက စိတ်ထဲကသက်ပြင်းချကာ ဆန့်ထားသောလက်က သူ့သား၏မျက်နှာလေးကို ညှစ်လိုက်သည်။ “ဖေဖေနဲ့ အိမ်ထဲဝင်ရအောင်။ မင်းရဲ့အားမော့ပြောတာကို နားမထောင်နဲ့။ ဖေဖေ မင်းကိုဖက်ချင်တယ်။”

“အို့ သားအဖနှစ်ယောက် သိပ်ချစ်နေကြပါလား… အားလင်းက ဒီမှာပဲနေပြီး မင်းပြန်လာတာကိုစောင့်မယ်လို့ပြောနေတာ။ တာမောင်းနဲ့အာမောင်းက သူ့ကိုခေါ်ထုတ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် သူက ငြင်းလိုက်တယ်လေ။ အခုမင်းပြန်လာပြီဆိုတော့ ငါလည်းပြန်တော့မယ်။” ကျန်းရှို့က အိမ်ရှေ့ကနေ နောက်ပြောင်နေသည်။ ထန်ချွန်းမင်က ရွာလူကြီးအိမ်ကို သွားရာတွင် သူ့သားကို ကျန်းရှို့နဲ့ထားခဲ့သည်။

ကျန်းရှို့က သူတို့ထွက်သွားသောအခါ ခြံတံခါးပိတ်ပေးခဲ့ပြီး ထန်ချွန်းမင်က သူ့သားကို ကြက်နှစ်ကောင် လိုက်ပြခဲ့သည်။ ရွာလူကြီး၏အိမ်ကို မသွားခင် သူက ကြက်တွန်သံကို မကြားခဲ့သဖြင့် ဥဥနေတယ်လို့ သံသယဖြစ်ခဲ့သည်။ ကြက်တွေက အေးတဲ့ရာသီမှာ ဥမဥပေမယ့် သူတို့ကို ဒီရက်မှာ ဘာတွေကျွေးခဲ့တာမို့လဲ? သူတို့က စပ်ထားသော စမ်းရေကိုသောက်ခဲ့ရုံတင်မကပဲ နေရာလွတ်ထဲက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို စားသုံးခဲ့သည်။ ကြက်နှစ်ကောင်က နေရာလွတ်ထဲမှ ဆန်ကိုစားခဲ့ပြီး ပေးသမျှအကုန်စားခဲ့တာကြောင့် ထန်ချွန်းမင်က ရှာတွေ့သွားမှာကို စိတ်မပူခဲ့ပေ။

ထိုအချိန်တွင် ကျန်ရှို့ရောက်လာခဲ့ပေမယ့် စစ်ဆေးဖို့ အချိန်မရှိခဲ့ပေ။ ယခုပြန်စဥ်းစားကြည့်တော့ သူသတိရသွားပြီး ကြက်လှောင်အိမ်ထဲကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောက်ရိုးပေါ်မှာ ဥနှစ်လုံးရှိနေသည်။ ထန်ချွန်းမင်က အလွန်ဝမ်းသာသွားသည်။ သား… ဖေဖေတို့ ဥစားလို့ရပြီ။ နေ့လည်ကျရင် ကြက်ဥပြုတ်ပေးမယ်နော်။” အရင်က စားခဲ့ဖူးသော ကြက်ဥများက ကျန်းရှို့၊ ဝမ်မော့နှင့် တခြားကောအာလေးတွေ ပို့ပေးခဲ့တာဖြစ်၏။ သို့သော် အဲ့ဒါတွေကုန်သွားရင် ဘာစားရမလဲ သူစိတ်ပူနေခဲ့သည်။ ကြက်ဥများများဝယ်လိုက်သင့်လား? လူတွေမြင်သွားပြီး ပြောဆိုလာရင် သူခံနိုင်မှာမဟုတ်သဖြင့် သူက လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်မှာ ကြက်စာကျွေးခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် သူမျှော်လင့်ထားသလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ကြက်နှစ်ကောင်ကို ဆုချရန် ထန်ချွန်းမင်က ပန်းကန်ထဲသို့ စမ်းရေနှင့် ဆန်နည်းနည်းထည့်ပြီး မြေကြီးပေါ်မှ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို လက်တစ်ဆုပ်စာကာက်ယူဖို့ စိတ်စွမ်းအားကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ သူက ကြက်မတွေနောက် လိုက်စရာမလိုတာကြောင့် သူက အစားအစာကိုယူဖို့ သွားခဲ့သည်။ ထန်ချွန်းမင်က နည်းနည်းနွေးနေသော ဥတွေကိုထုတ်ကာ သူ့သားကို တစ်လုံးပေးလိုက်သည်။

ကျောက်လင်းက လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် သေချာကိုင်ပြီး အလွန်ပျော်ရွှင်နေသည်။ အတိတ်မှာ သူက ဘာစားချင်လဲမပြောရဲပေမယ့် ယခုဆိုရင် ထန်ချွန်းမင်က သူ့ကို နေ့တိုင်း အရသာရှိတာလေးတွေ ကျွေးသည်။ သို့ဖြစ်၍ သူက သတ္တိရှိလာပေမယ့် သူ့ဖေဖေရှေ့မှာသာဖြစ်၏။

“ကောင်းပြီ။ အခုကစပြီး အားလင်းက ဥတွေကို ကောက်ဖို့တာဝန်ရှိတယ်။ ကြက်ဥတွေဥပြီးတိုင်း ဖေဖေက အားလင်းအတွက် ပြုတ်ပေးမယ်။ ကြက်တွေဖမ်းမိရင်လည်း အားလင်းကိုပေးမယ်။ နောက်ဆိုရင် အားလင်းက ကိုယ်ပိုင်ငွေစုလို့ရပြီ။” ထန်ချွန်းမင်က လက်ယမ်းပြကာ သူ့သားကိုတစ်ပါတည်းဆွဲလိုက်သည်။

“အားလင်း နေ့တိုင်းလာကြည့်မယ်။” ကျောက်လင်းလေးက သူ့ဖေဖေနောက်ကာ ပြေးလွှားရင်း မျက်လုံးတွေက ကျဥ်းမြောင်းသွားသည်။ ကောလေးက ကိုယ်ပိုင်ငွေဆိုတာ ဘာလဲမသိပေမယ့် သူ့ဖေဖေ၏အလုပ်ကို ကူပေးလို့ရတာတော့သိသည်။ ကြက်မွေးမြူခြင်းဖြင့် ကြက်ဥတွေအများကြီးရလာမှာဖြစ်ပြီး စားလို့မကုန်ရင် ငွေနဲ့လဲလို့ရသည်။

တာရှန် မြို့ပေါ်က ပြန်သယ်လာပေးတဲ့ ဘဲလေးနှစ်ကောင်လည်းရှိသည်။ အပြင်က အပူချိန်က နည်းနည်းနိမ့်နေသည်။ သို့ဖြစ်၍ ဘဲတွေသယ်လာပြီးနောက် ထန်ချွန်းမင်က စမ်းရေနည်းနည်းလောက် မြန်မြန်တိုက်ကျွေးလိုက်ပြီး ညနေမှာ အိမ်ထဲခေါ်လာခဲ့သည်။ ကျန်းရှို့က သူတို့အေးခဲပြီး သေသွားမှာကို စိုးရိမ်ပေမယ့် သူသယ်လာတုန်းကထက် ပိုပြီး ရွှင်လန်းနေမယ်လို့ မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။ ကြက်ကလေးများက ရာသီဥတု ပူလာသည်အထိ စောင့်ရသည်။ ကျန်းရှို့က ကြက်မွေးမြူတာ ကျွမ်းကျင်သော မိသားစုမှ အကောင်ပေါက်ငါးဆယ်ကို ထန်ချွန်းမင်အတွက် မှာပေးခဲ့ပြီး အိမ်သို့ ယူမလာခင် ကြက်ပေါက်လေးတွေ အခွံထဲမှထွက်လာတာကို စောင့်ရပေမည်။

အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးနောက် အားလင်းက ဘဲလေးတွေကိုကြည့်ရန် ဝါးခြင်းတောင်းရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထန်ချွန်းမင်က ခန်းပေါ်မှာထိုင်ကာ ပိုက်ဆံရေတွက်နေသည်။ ပိုက်ဆံက မလုံလောက်တော့ပေ။ ရက်အနည်းငယ်အတွင်း ငွေပြားသုံးဆယ်နီးပါးသုံးခဲ့ပြီး သူက ဆေးဖိုးလည်း ပေးခဲ့ရသည်။ ဘဲနည်းနည်းဝယ်ပြီး ရွာလူကြီးအိမ်ကို လက်ဆောင်ပို့ပြီးနောက် သူက ကြက်ပေါက်များအတွက်လည်း စရံပေးခဲ့သည်။ ထို့အပြင် သိုးတွေလည်း မကြာခင်ရောက်တော့မည်။ ဒီငွေဆယ်ပြားက ဘယ်ချိန်ထိခံမှာလဲ? သူက ခရိုင်မြို့ကို သွားချင်သည်။ နေရာလွတ်မှာ စိုက်ပျိုးထားသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်များက ရင့်ခါနီးပြီဖြစ်၍ ခရိုင်မြို့မှာ သွားရောင်းရင် ငွေနည်းနည်းရှာနိုင်လိမ့်မည်။ သူ ယခုသွားချင်ပေမယ့် ဘယ်သူမှ ခွင့်ပြုမှာမဟုတ်ပေ။ သန္ဓေသား သုံးလအရွယ်မှာ အဝေးကြီးသွားလို့မရပေ။ သူက ကောင်းကင်ပေါ်က ပိုက်ဆံတွေကျလာအောင်လည်း လုပ်လို့မရပေ။

ကြက်နှင့် သိုးမွေးမြူခြင်းက အကြံကောင်များဖြစ်သည်။ ယခုခေတ်တွင် ကြီးမားသော မွေးမြူရေးလုပ်ငန်းများမရှိပေ။ အကြောင်းမှာ လူသိပ်သည်းမှုမြင့်မားပြီး ရောဂါရလွယ်သည်။ ရောဂါဖြစ်လာလျှင် တိရစ္ဆာန်အများအပြား သေဆုံးရပြီး မိသားစု၏ ဥစ္စာဓနလည်း ပျောက်ကွယ်သွားပေမည်။ သို့သော်လည်း ထန်ချွန်းမင်က သူ့လက်ထဲက နေရာလွတ်ကြောင့် စိုးရိမ်ခြင်းမရှိပေ။ ဤနည်းဖြင့် ချမ်းသာတာက မျက်စိစပါးမွေးစူးစရာ မဖြစ်စေပေ။ မဟုတ်ပါက သူသည် ငွေ၏ဇစ်မြစ်ကို ရှင်းပြနိုင်မည်မဟုတ်ချေ။

ထို့အပြင် သိုးမွေးမြူတာက ကောင်းမွန်သည်။ သိုးအကြောင်းတွေးသောအခါ သိုးနှင့်လုပ်ထားသော အရသာရှိသည့် ဟင်းပွဲများကို ပြုလုပ်နိုင်သည်။ သိုးသားပြုတ်၊ သိုးသားကင်၊ စီချွမ်သိုးသားဟင်း၊ သိုးသားဟော့ပေါ့….စသဖြင့် အများကြီးရှိသည်။ သူ ထပ်မတွေးသင့်တော့ပေ။ ဤနေရာကို ရောက်လာပြီးနောက် အသားမမြည်းစမ်းဖူးသော ထန်ချွန်းမင်က သွားရည်ကျလာပြီး သူ့သားကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကံအားလျော်စွာ သူ့သားက ဘဲလေးနှစ်ကောင်ကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေပြီး သူ့ကို သတိမထားမိ၍ သူက သူ့ပါးစပ်ကိုသုတ်လိုက်သည်။ သူက သိုးသားစားချင်လို့ သိုးမွေးခဲ့တာဖြစ်သော်လည်း အချိန်တိုအတွင်း အကျိုးအမြတ်မရနိုင်ပေ။ သူ့အရင်ဘဝ၌ ဆိတ်သားကို ဘရန်းတစ်ခုလုပ်ခဲ့သော နေရာများပင်ရှိ၏။

&&&

Prev Next