MM Story Teller

Chapter 26.1

Viewers 342

Chapter 26.1

“အရှက်မရှိဘူး”

ဝမ်ချွန်းဟွာက ဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူတစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါနေသည်။ ထန်ချွန်းမင်ရှေ့မှာ ဘယ်တုန်းက အရှက်မကွဲခဲ့လို့လဲ? သူက မုန်းတီးစွာပြောလိုက်၏။ “ဟုတ်တယ်။ ငါက မင်းလောက်မတော်ပါဘူး။ လူရိုင်းတွေက မင်းကိုကူညီဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတာလေ။ ငါမင်းရဲ့ အရည်အချင်းကို လျှော့မတွက်ခဲ့သင့်ဘူး။”

“မင်းရဲ့ မြှူစွယ်တတ်တဲ့ မျက်နှာကိုကြည့်၊ မင်းက ကျောက်မိသားစုကို အရှက်ရစေတာပဲ! မင်းတို့အားလုံးကရော ဒါကို ဟာသလို့ထင်နေလား! တစ်နေ့မင်းတို့လူတွေ မြှူစွယ်ခံရရင် ငိုဖို့နေရာမရှိဘူးနော်!”

ထိုစကားများက တချို့ကောတွေရဲ့ နှလုံးသားကို ထိမှန်သွားခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ရက်မှာ ယွိမုထံမှ စားစရာယူခဲ့သော အမျိုးသားများ၏ မိသားစုဖြစ်သည်။ သူတို့၏ ထန်ချွန်းမင်ကိုကြည့်သော အမူအရာက မကောင်းလှပေ။

ယခု သူတို့က လယ်ကွင်းထဲမှာ အလုပ်အတူလုပ်ပေမယ့် ထန်ချွန်းမင်လောက် မျက်နှာလှသူတစ်ယောက်မျှမရှိပေ။ ကျောက်တာဟူဆုံးသွားပြီး လွန်ခဲ့သည့် လအနည်းငယ်မှာ ထန်ချွန်းမင်၏ဘဝက မခက်ခဲပဲ ပို၍ပင် အဆင်ပြေလာတာကို သူတို့သတိထားမိသည်။ လီဖုန်းက မြေစိုက်ဖို့ သူ့ဆွေမျိုးတွေကိုတောင် မကူညီခဲ့ပဲ မင်ကောအာ၏အိမ်ကို ပြေးသွားခဲ့သည်။ ၎င်း၌ ဘာမှမမှားဘူးလို့ ယုံကြည်ရခက်စေသည်။

ရွာထဲက အသက်ကြီးသော ကောတချို့က အစကတည်းက မင်ကောအာကို မကျေမနပ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူတို့က မင်ကောအာကို ကိုယ်ချင်းမစာပဲ မင်ကောအာ ကျောက်မိသားစုကို ဆန့်ကျင်ရဲတယ်လို့ပဲ ပြောခဲ့သည်။

အိမ်ခွဲနေခြင်းက သူတို့အမြင်မှာ မသင့်တော်ပေမယ့် မင်ကောအာ၏အပြုအမူက လူငယ်လေးတွေအပေါ် သက်ရောက်နိုင်ပြီး ရွာရှိ သက်ကြီးရွယ်အိုများက လေးစားမခံရတာမျိုး ဖြစ်လာနိုင်သည်။ ကလေးတွေက အဲ့ဒါကိုသင်ယူခဲ့ရင် အနာဂတ်မှာ သူတို့ကို ဘယ်သူက စောင့်ရှောက်ပေးတော့မှာလဲ?

ထို့အပြင် ခင်ပွန်းဆုံးတော့ သူ့ဘဝက ပိုပြီးကြွယ်ဝချမ်းသာလာသည်။ ဤသည်မှာ အသက်ကြီးသော ဖခင်ကောများ၏ အမြင်တွင် ကြီးလေးသောအပြစ်ဖြစ်၏။ ခင်ပွန်းသည်က သူ့ကို ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆက်ဆံခဲ့လား စိတ်မဝင်စားပေမယ့် သူတို့က သူ့ကို အရှက်မရှိဘူးလို့သာ တွေးကြလေသည်။

ခင်ပွန်းသည်ကို မြန်မြန်မေ့နိုင်တဲ့ မုဆိုးဖိုတစ်ယောက်က ဘယ်လောက်တောင် အကြင်နာတရားမဲ့လိုက်လဲ?

ယခုမှပဲ သူတို့က သူတို့အမြင်ကို ထုတ်ပြောနိုင်တော့သည်။ လူများစွာက အချင်းချင်းတီးတိုးပြောနေပြီး ဝမ်ချွန်းဟွာက ကြားသွားသောအခါ ပို၍ပင်မနာလိုဖြစ်လာကာ တစ်ချိန်တည်းမှာ တိတ်တဆိတ် ဝမ်းသာနေသည်။ သူက ထန်ချွန်းမင်၏ နံစော်နေသော မျက်နှာကို အပိုင်းပိုင်းဖြတ်ပြီး တစ်ရွာလုံးမှာ နာမည်ဆိုးဖြစ်အောင် လုပ်ချင်သည်။

“ဝါး….. “မလှုပ်မယှက်ရပ်နေပြီး ထန်ချွန်းမင်ကို ရက်စက်သောမျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသော ဘိုးဘိုးကျောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အော်ဟစ်ငိုကြွေးလိုက်သည်။

“တာဟူ…. မင်းဘာလို့ မင်းရဲ့အားမူကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့တာလဲ? လူတွေကို မြှူစွယ်နေတဲ့ မင်းရဲ့ဇနီးကို လာကြည့်လှည့်ပါဦး။ သူက မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ဘယ်မိသားစုနဲ့ဆိုင်လဲ မေ့သွားပြီး ကျောက်မိသားစုရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကိုဖျက်စီးနေတယ်။ တာဟူ….”

သူက ရုတ်တရက် ရင်ဘတ်ကိုထုကာ နောက်ပြန်လဲကျသွားသည်။ ထန်ချွန်းမင်က ဘိုးဘိုးကျောက်ကို အာရုံစိုက်နေခဲ့သည်။ မျက်လုံးထဲမှာတော့ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ အံ့သြစရာပဲ….

သူလဲကျသွားတော့ ထန်ချွန်းမင်က သက်ပြင်းချပြီး ထိုအဘိုးကြီး၏လှည့်ကွက်ကို တိတ်တိတ်လေး စောင့်ကြည့်နေသည်။ တစ်ကြိမ်ကြုံခဲ့ဖူးတာကြောင့် ဘိုးဘိုးကျောက် ဘယ်လိုလှည့်ကွက်ထုတ်သုံးနေလဲ သူသိသည်။ ထိုနောက်ပိုင်းမှာ လူကြီးတွေက သူ့ကိုပို၍ပင် မကျေမနပ်ကြည့်လာခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သူတစ်ယောက်တည်း သရုပ်ဆောင်ကောင်းတာမှမဟုတ်ပဲ။ ထန်ချွန်းမင်ကလည်း ခေသူမဟုတ်ပေ။

သူ ကျောင်းတက်စဥ်က နေမကောင်းဟန်ဆောင်ပြီး ဆရာများကို လှည့်စားခဲ့ဖူးသည်။

“အား…. ငါ့ဗိုက်အရမ်းနာတယ်….အား…” ထန်ချွန်းမင်က ဗိုက်ကိုကိုင်ကာ ငိုကြွေးလိုက်သည်။ ဘိုးဘိုးကျောက်၏ ရုတ်တရက်ငိုကြွေးမှုကြောင့် ထိတ်လန့်နေပြီဖြစ်သော ကျန်းရှို့နှင့်တာမောင်းက ယခုမူ ပို၍ပင် ထိတ်လန့်လာခဲ့သည်။

ကျန်းရှို့က စိုးရိမ်တကြီးလှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ထန်ချွန်းမင်ကို ဆွဲကာ အမောတကောမေးလိုက်၏။ “မင်ကောအာ… ဘာဖြစ်လို့လဲ… တာရှန်.. လာပါဦး… ဟူလန်ကျုံးကိုခေါ်လိုက်။ မင်ကောအာ အဆင်မပြေဘူး!”

ထန်ချွန်းမင်က စိုးရိမ်နေသော ကျန်းရှို့၏လက်ကို တိတ်တဆိတ်ညှစ်ကာ အော်လိုက်သည်။ ထိုမှသာ ကျန်းရှို့က သူသရုပ်ဆောင်နေမှန်းသိသွားပြီး ငိုရမလို ရယ်ရမလိုပင်။ သူ့ရင်ဘတ်က အခုန်မြန်နေပေမယ့် သူက သူနဲ့အတူ ပူးပေါင်းပေးလိုက်သည်။

ဘိုးဘိုးကျောက်က ရွံစရာကောင်းပြီး ဤသည်မှာ ထိုအရှက်မရှိသော အဘိုးကြီးကို ရင်ဆိုင်လို့ရသည့် တစ်ခုတည်းသောနည်းဖြစ်၏။

လီတာရှန်က ရွာထဲသို့ အမြန်ပြေးသွားခဲ့သည်။ လီဖုန်းက သူ့အားမူကို စိတ်ပူနေသော အားလင်းကို ယွိမုလက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးပြီး ထန်ချွန်းမင်ဆီ ပြေးသွားခဲ့သည်။ ကျန်းရှို့က ထန်ချွန်းမင်နှင့်ပူးပေါင်းကာ ကျယ်လောင်စွာ ငိုကြွေးလိုက်သည်။

“ ကျောက်မိသားစု… မင်ကောအာက ခင်ဗျားကိုဘာလုပ်လို့ ခင်ဗျားက သူ့ကို အသေသတ်ချင်နေတာလဲ? သူ့ဗိုက်ထဲက ကလေးက ကျောက်မိသားစုရဲ့ သွေးသားမဟုတ်လို့လား? တာဟူထွက်သွားတော့ ဘယ်သူက သူ့ကို ဂရုစိုက်ပေးလို့လဲ? ခင်ဗျား သူ့အိမ်ကိုသွားပြီး အစားတစ်လုပ်တောင် ကျွေးဖူးလို့လား?”

“အခုတော့ ခင်ဗျားက ကျောက်မိသားစုနဲ့ တာဟူရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကို ဂရုစိုက်သလို လုပ်ပြနေတယ်။ မင်ကောအာကို နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ဖိအားပေးခဲ့တာဘယ်သူလဲ? ကျောက်မိသားစုရဲ့ ဂုဏ်သတင်းကို ထည့်မတွက်ခဲ့ဘူးလား? လိုအပ်ရင်တော့ မင်ကောအာကို ဖိအားပေးတယ်။ မလိုအပ်ရင်တော့ ဖယ်ရှားပစ်ချင်နေတယ်။ မင်ကောအာနဲ့ ဗိုက်ထဲကကလေး ခင်ဗျားရှေ့မှာသေသွားမှ မင်ကောအာကို လွှတ်ပေးမှာလား?”

“ကြည့်… မင်ကောအာမှာ တာဟူချန်ခဲ့တဲ့ မြေဧကနည်းနည်းပဲရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် အခု သူ ကိုယ်ဝန်ရှိနေတော့ အားလင်း တစ်ဖက်နဲ့ လယ်ထဲမှာ ဘယ်လိုအလုပ်လုပ်မလဲ?” ခင်ဗျားတို့က မိဘမဲ့မုဆိုးဖိုကို လက်တစ်ဖက်မကမ်းပေးပဲ အတင်းအဖျင်းပြောနေကြတယ်။ ခင်ဗျားတို့က ဒီလိုဘဝမျိုးကို ကြုံဖူးလို့လား?”

လီဖုန်းက ပြေးလာပြီး ထန်ချွန်းမင်ကို ကျန်းရှို့လက်ထဲကနေ တိုက်ရိုက်ခေါ်သွားခဲ့သည်။ ကျန်းရှို့မတုံ့ပြန်နိုင်ခင်မှာ သူက ချီသွားပြီး မြေပြင်ပေါ် ပက်လက်ချပေးလိုက်သည်။ လီဖုန်းက ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးတစ်ဝက် ထောက်လျက်သားဖြင့် သူ့သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းသပ်နေသည်။ ကျန်းရှို့က တစ်ခဏမျှ အံ့သြသွားရသည်။

သူက မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။ လီဖုန်းက ဘာလို့အဲ့လောက်စိုးရိမ်ပြီး ဆေးဘက်ဆိုင်ရာကျွမ်းကျင်နေတာလဲ?

“ဖေဖေ…အားလင်း ဖေဖေနဲ့ ညီလေးကို ကာကွယ်ပေးမယ်…” ဦးလေးနဲ့ ဘိုးဘိုးနှစ်ယောက်လုံးက လူဆိုးတွေပဲ။… ဝါး…..”

ကျောက်လင်းက လန့်သွားတာကြောင့် သူ့ဦးလေးနှင့် ဘိုးဘိုးနှစ်ယောက်လုံးကို မကောင်းမပြောရဘူးဆိုသည့် ကတိကိုမေ့သွားခဲ့သည်။ သူတို့က သူ့အားမူကို အန္တရာယ်ပေးခဲ့ပြီး သူက ယွိမုလက်ထဲကနေ သူ့အားမူကို လှမ်းထိလိုက်သည်။

ယွိမုက ကျောက်လင်းကို အောက်ချပေးလိုက်ပြီး အားလင်းက သူ့အားမူ၏ရင်ထဲဝင်သွားသည်။ ထန်ချွန်းမင်က အားလင်းကိုဖက်ကာ နားထဲမှာ တီးတိုးပြောလိုက်သည်။ အားလင်းက ငိုတာရပ်ပြီး ရှိုက်သံထွက်လာသည်။ ထန်ချွန်းမင်၏ သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းနေသော လီဖုန်းက ထိုအရာကို သတိထားမိပြီး သူ၏နက်မှောင်သောမျက်ဝန်းက အလင်းတစ်ခုလက်သွားပြီး သူ့မျက်နှာမှာတော့ တည်ငြိမ်နေ၏။

ယခုလေးတင် ဘိုးဘိုးကျောက်ကို စာနာနေသော လူတွေက ပြောစရာပျောက်ရှသွားပြီး ကျန်းရှို့၏မေးခွန်းကို ရင်ဆိုင်ရာတွင် တချို့လူတွေက ဝမ်ချွန်းဟွာကို ပြစ်တင်နေပြီး တံတွေးထွေးလိုက်သည်။

“မင်းဘာလို့ မင်းဘိုးဘိုးမြန်မြန်ထူမပေးတာလဲ… သူ့ကို မြေကြီးပေါ်မှာ အဲ့ဒီတိုင်းထားမလို့လား? မင်းက သူများရဲ့အသားကိုစားချင်လို့ ဘိုးဘိုးကျောက်ကို ဆွဲထည့်နေတာပဲ။ သူ့ကို အသက်မရှင်စေချင်တော့ဘူးလား?”

“ငါ… ငါ…” ဝမ်ချွန်းဟွာက ဒေါသထွက်လွန်းလို့ သူ့ရင်ဘတ်က တင်းမာလာသည်။ ဘိုးဘိုးကျောက်က လှည့်ကွက်အများကြီးကို ကစားဖူးပြီး သူ တကယ်မူးမေ့သွားမယ်လို့ မယုံနိုင်ခဲ့ပေ။ သူက ထန်ချွန်းမင်ကို ထိန်းချုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေခြင်းသာဖြစ်ပြီး ကျောက်မိသားစု၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို ဂရုမစိုက်ပါပေ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျောက်မိသားစုက သူ့တတိယသားကိုပဲ တွေးတာလေ။

လီတာရှန်က ဟူလန်ကျုံးကို နောက်ကျောပေါ်တွင် ထမ်းလာကာ လမ်းတစ်လျှောက် အခြေအနေကို ရှင်းပြလိုက်သည်။ သူတို့က လမ်းမှာဆုံခဲ့သော လီကျန့်မိသားစုနဲ့ လာခဲ့တာဖြစ်၏။ လီကျန့်၏မိသားစုမှာ မြေပိုင်မြောက်များစွာရှိပြီး သားနှစ်ယောက်က ခရိုင်မြို့မှ ကူညီဖို့ပြန်လာခဲ့သည်။ သို့သော် သူတိို့က နှစ်များစွာ လယ်လုပ်ခဲ့သော လူတွေလောက်တော့ မတော်ပါပေ။

သို့ဖြစ်၍ အလုပ်ရှုပ်သော စိုက်ပျိုးရာသီ၌ လီကျန့်မိသားစုက လူအနည်းငယ်ငှားခဲ့သည်။ ရှန်းဖူလန်က လယ်ကွင်းထဲကို ရိက္ခာသွားပို့ခဲ့ပြီး အိမ်ပြန်အနားယူမှာဖြစ်၏။ တကယ်တော့ သူက သူ့သားနှစ်ယောက်အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။ လမ်းပေါ်မှာ ဟူလန်ကျုံကို ကုန်းပိုးလာသော တာရှန်ကို တွေ့လိုက်သဖြင့် စိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်လေသည်။

ထင်သည့်အတိုင်းပင် မင်ကောအာက တစ်ခုခုဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ယင်းမှာ ဘိုးဘိုးကျောက်နှင့် ဝမ်ချွန်းမင်က ပြဿနာရှာခဲ့လို့ဖြစ်သည်။ ရှန်းဖူလန်က ဒေါသထွက်သွားပြီး သူ့ခင်ပွန်းလီကျန့်ကို နောက်ကလိုက်ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်သည်။ သားနှစ်ယောက်သည်လည်း ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲသိချင်နေ၏။ လီကျန့်နဲ့ ရှန်းဖူလန်က သူတို့ကို ကျောက်လောင်စန်းနဲ့ မပေါင်းသင်းဖို့ မှာထားသည်။

ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က သူတို့မိဘတွေရဲ့နောက်မှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ သူတို့လည်း လိုက်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

“ကောင်းပြီ။ အောက်မြန်မြန်ချပေးတော့။ လေပေါ်မှာ လွင့်နေတာ မသက်မသာဖြစ်တယ်ကွာ။” ဟူလန်ကျုံးက သူ့မုတ်ဆိတ်မွေးကိုမှုတ်ကာ ဒေါသတကြီးပြောလိုက်သည်။ လီတာရှန်က သူ့ကို အောက်ချပေးပြီး နောက်ကနေ ဂရုတစိုက်လိုက်လာခဲ့သည်။ ဟူလန်ကျုံးက တစ်ခါတစ်လေ စိတ်မရှည်သော်လည်း သူက လျှာစောင်းထက်ပြီး နှလုံးသားနူးညံ့သည်။ သူ့ဆေးကုသစွမ်းရည်က မြို့ပေါ်က သမားတော်တွေထက် မနိမ့်ပေ။

ဟူလန်ကျုံး မြေပြင်ပေါ်ရောက်တော့ ဘိုးဘိုးကျောက်ကို အရင်ကြည့်ပေးရန် ပြောနေသော အသံများကို လျစ်လျူရှုကာ ထန်ချွန်းမင်ထံသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်သွားလိုက်၏။ သူက သွားနေရင်း ဆူပူလိုက်သည်။

“မင်းကို ထပ်ပြီး ဒေါသမထွက်ဖို့ မှာထားတယ်မလား? မင်းခန္ဓာကိုယ်ကို ဘာလို့ ဂရုမစိုက်တာလဲ… မင်းဗိုက်ထဲက ကလေးကိုရော?”

သမားတော်များ သည်းမခံနိုင်ဆုံးအရာမှာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဂရုမစိုက်သည့် လူနာများဖြစ်၏။ သို့ဖြစ်၍ သူက ထိုအခြေနေမျိုးတွင် ဆေးဘယ်လောက်ပဲညွှန်းပါစေ အချည်းနှီးဖြစ်လိမ့်မည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ? ငါမင်းတို့နှစ်ယောက်ကို အလှည့်ကျစစ်ပေးမယ်။ သမားတော်တစ်ယောက်အနေနဲ့ သူတို့ထဲက ဘယ်သူက အခြေအနေပိုဆိုးလဲ သိဖို့လိုတယ်။” သူက နောက်လှည့်ကာ ဝမ်ချွန်းဟွာကို အော်လိုက်သည်။

တချို့လူတွေက ဘိုးဘိုးကျောက်၏ အခြေအနေကို အတုအယောင်လို့ သံသယဝင်နေသည်။ နေမကောင်းဟန်ဆောင်တာက လူကြီးများက လူငယ်များကို ထိန်းချုပ်ရန်သုံးသော နည်းဗျူဟာဖြစ်သည်။ တချို့လူတွေက ထန်ချွန်းမင်၏ စာရင်းစာအုပ်ထဲမှ အကြောင်းအရာများကို မှတ်မိသေးသည်။ ဘိုးဘိုးကျောက်က မကြာခဏ နေမကောင်းဖြစ်လေ့ရှိပြီး ကျောက်တာဟူဆီက ပိုက်ဆံတောင်းလေ့ရှိသည်။ သို့ပေမယ့် အမှန်တရားကို ဘယ်သူကသိနိုင်မှာလဲ?

ဘိုးဘိုးကျောက်၏မျက်နှာက ပိန်ပါးနေတာကြောင့် သူတကယ် နေမကောင်းဖြစ်နေမလားလို့ စိုးရိမ်ခဲ့သည်။ ဟူလန်ကျုံး၏စကားက သူတို့ကို သံသယဝင်စေပြီး တချို့လူတွေက ခြေလှမ်းအနည်းငယ်နောက်ဆုတ်ကာ ဝင်မပါဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

Prev Next