Chapter 29.1

Chapter 29.1

“သူများမှာရှိတာ မင်းမှာလည်းရှိရမယ်”

တစ်နာရီကြာတော့ ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် ရှန်းယုဟန်က ရဲစခန်းမှာ တူတူထိုင်နေကြပြီး လက်ထောက်ချွီက သူတို့အတွက် သောက်စရာယူလာပေးကာ ရှန်းယုဟန်ကို coke တစ်ဘူးကမ်းပေးခဲ့သည်။

ရှန်းယုဟန်က သူ့လက်ထဲက အနီရောင်ဘူးကိုကြည့်ကာ ဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲမသိသဖြင့် ရှန်ချီဟွမ်းကို ဖွင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ “ယောကျာ်း၊ ဖွင့်ပေးပါ။”

ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့ကို အကူအညီမဲ့စွာကြည့်လိုက်ပြီး ကူဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ “မင်းအအေးမိတာ မပျောက်သေးလို့ အရမ်းအေးတာသောက်လို့မရဘူး။”

Coke ဘူးကိုပထမဆုံးအကြိမ်သောက်ဖူးသော ရှန်းယုဟန်က ဘယ်လိုနားထောင်နိုင်မှာလဲ၊ သူက တစ်ငုံစီသောက်ကာ လေချဥ်တက်သွားခဲ့သည်။ သူက ရှန်ချီဟွမ်း မကြားဘူးလို့ထင်လိုက်ပေမယ့် ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့လက်ထဲက cokeဘူးကို လုယူလိုက်ပြီး အကုန်သောက်ပစ်လိုက်သည်။

ရှန်းယုဟန်က သူ့ကို မကျေမနပ်ကြည့်လိုက်သည်။ “နည်းနည်းလေးတောင် မချန်ထားဘူး။”

ရှန်ချီဟွမ်းက လေးလေးနက်နက်ပြောလိုက်သည်။ “မင်းက သိပ်သောက်လို့မရဘူးလေ”

ရှန်းယုဟန်က အပြစ်ကင်းသလို မျက်တောင်ခပ်လိုက်သည်။ “အရသာကောင်းတယ်။”

လက်ထောက်ချွီက ဖြစ်စဥ်တစ်ခုလုံးကို ကြည့်ကာ သူက သူ့သူဌေးက အရင်းရှင်ဖြစ်ပြီး သူ့ဇနီးအတွက် သင်တန်းတောင် အပ်ပေးခဲ့တာကို သတိမရ​တော့သလိုဖြစ်သွားသည်။

သူတို့ဆီက အချက်အလက်ယူသောလူက ရဲမေဖြစ်ပြီး သူမက အရပ်ရှည်ကာ ရှန်းယုဟန်ထက်သန်မာပြီး သုံးဆယ်အရွယ်ဖြစ်သည်။

ရဲမေက သူမကိုယ်သူမမိတ်ဆက်ကာ သူမ၏အိုင်ဒီကတ်ကို ပြခဲ့သည်။

ရှန်းယုဟန်က မိန်းကလေးကလည်း စုံထောက်..မဟုတ်ဘူး.. ရဲဖြစ်နိုင်တာကို သိရှိခဲ့ပြီး သူက သူမကိုပြုံးပြကာ ခေတ်သစ်အမျိုးသမီးများက သူတို့အလုပ်ကို စိတ်ကြိုက်ရွေးချယ်လို့ရသည့်အချက်ကြောင့် သူက စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။

ရဲမေက သူ့အပြုံးကြောင့် ရင်ခုန်သွားပြီး လူငယ်လေးက အတော်ကြည့်ကောင်းတယ်လို့ တွေးနေသည်။

ရှန်ချီဟွမ်းက အနည်းငယ် မပျော်မရွှင်ဖြစ်သွားသည်။ ရှန်းယုဟန်က သူ့ကို အဲ့လိုတစ်ခါမှမပြုံးပြဖူးတာကြောင့် စိတ်ထဲကနေ ဗလောင်ဆူနေသည်။ သူက ဘာလို့တခြားသူတွေကို ဒီလိုပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပြုံးပြနေရတာလဲ။

ယခုအချိန်တွင် ရဲစခန်းကို ခေါ်သွားခံခဲ့ရသော ဟွမ်ချွမ်က သူပန်းချီကို မခိုးခဲ့ဘူးလို့ ငြင်းနေခဲ့ပြီး သူက ပန်းချီဆရာလို့ပြောနေသော်လည်း ရဲများက သက်သက်လွတ်သမားမဟုတ်ပဲ မေးခွန်းအနည်းငယ်မေးပြီးနောက် သူ့အဖြေများက လစ်ဟာမှုများနှင့် ပြည့်နေခဲ့သည်။ 

သူတို့ဘက်က လေထုက အတော်လေး လိုက်လျောညီထွေဖြစ်ကာ ရဲမေက ရှန်ချီဟွမ်းနှင့် ရှန်းယုဟန်ကို ခိုင်လုံသော အထောက်အထားပြဖို့ပြောခဲ့သည်။ ရဲမေက ပန်းချီပေါ်က လက်ဗွေရာကိုလည်း စစ်ဆေးကာ ရှန်းယုဟန်၏ လက်ဗွေရာကို ယှဥ်ကြည့်ခဲ့ပြီး တခြားသက်သေရှိသေးလားမေးခဲ့သည်။

ရှန်ချီဟွမ်းက ပန်းချီကား၏အကြောင်းအရာကို ထပ်ပြီး မဖော်ပြခဲ့ပေ၊ အကြောင်းမှာ လုပ်ကြံဖန်တီးလာနိုင်ပြီး အခိုင်လုံဆုံး အထောက်အထားကတော့ ငြင်းဆန်လို့မရသော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အထောက်အထားဖြစ်သည်။

“အိမ်မှာသုံးတဲ့ရွှမ်းစာရွက်က စုန့်ကျူးကျိုက်က ဝယ်ခဲ့တဲ့ လက်လုပ်စာရွက်အစစ်တွေပါ၊ တစ်ရွက်ကို ယွမ်ရှစ်ထောင်ကျပါတယ်။ စျေးကွက်ထဲမှာလည်း သိပ်မရှိလို့ အတည်ပြုရလွယ်ကူပါတယ်။ အကဲဖြတ်ဖို့ ပရော်ဖက်ရှင်နယ်တစ်ယောက်ကို ရှာဖို့လိုရင် ကျွန်တော်က အခကြေးငွေရှင်းပေးလို့ရပါတယ်။”

တစ်ရွက်ယွမ်ရှစ်ထောင်ကျသော ရွမ်းစက္ကူစာရွက်ကိုသုံးတယ်လို့ ကြားလိုက်ရစဥ် ရဲမေ၏လက်တွေတုန်ယင်လာပြီး မတည်ငြိမ်နိုင်တော့ပေ၊ ရွှမ်းစက္ကူတစ်ရွက်က တစ်ချက်ထိရုံနဲ့ ပျက်စီးလွယ်ပြီး တစ်ရွက်ပျက်စီးရင် ယွမ်ရှစ်ထောင်က ပလုံမည်၊ သူဌေးကမ္ဘာက တကယ်ကို ကြောက်စရာကောင်းတာပဲ။

ရဲမေက သူမ၏အံ့သြမှုကို ထိန်းချုပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ပြီး “တခြားသက်သေရှိလား?”

“ဗီဒီယိုတစ်ခုရှိတယ်၊ ကျွန်တော့်ဘက်က လက်ရေးလှပန်းချီသင်တန်းကနေ ဗီဒီယိုကို တိုက်ရိုက်ယူခိုင်းထားပါတယ်။” သူက လက်ထောက်ချွီကို လှည့်မေးလိုက်သည်။ “လက်ထောက်ချွီ၊ ခင်ဗျားဗီဒီယိုရခဲ့လား?”

လက်ထောက်ချွီက ပြောလိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့၊ တစ်ဖက်လူက မစ္စတာရှန်းရဲ့ စာမူနှစ်ခုကိုယူခဲ့တာပါ။” ထို့​နောက် သူက ရဲမေစစ်ဆေးနိုင်ရန် ဗီဒီယိုကိုပေးလိုက်သည်။

အကြောင်းမှာ လက်ရေးလှနှင့်ပန်းချီသင်တန်းမှာ ပြဿနာမရှိခဲ့၍ ဗီဒီယိုကို အလွယ်ရခဲ့ပြီး ရဲမေက အများကြီးမပြောခဲ့ပေ။ ပြီးတော့ ရှန်းယုဟန်က လက်ရေးလှနှင့် ပန်းချီသင်တန်းက သင်တန်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမယ့် ဒီလိုအရာမျိုးက ဖြစ်တတ်သည်။ လက်ရေးလှနှင့် ပန်းချီသင်တန်းက လျစ်လျူရှုထားသော စီမံခန့်ခွဲမှုကြောင့် ပြဿနာတက်နေသည်။

ရဲမေက ရှန်းယုဟန်ကိုမေးလိုက်သည်။ “နောက်တစ်ခုကလည်း ပန်းချီလား?” သူမက တကယ့်ပိုင်ရှင်က စကားနည်းပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက သူ့အတွက်ဖြေပေးနေတာကို တွေ့ခဲ့ရသည်။

ရှန်းယုဟန်က သူမကို လေးနက်စွာဖြေလိုက်ပြီး ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ “မဟုတ်ဘူး၊လက်ရေးလှပါ။”

လက်ထောက်ချွီက ပြပွဲမှာ လက်ရေးလှကိုမတွေ့ခဲ့ဘူးလို့ ပြောခဲ့သည်။ တစ်ဖက်လူက အသုံးချခဲ့လား၊ အသုံးမဝင်လို့ ပစ်လိုက်ပြီလား မသိသေးပေ။

–

ပုံမှန်မေးခွန်းအချို့ကိုမေးပြီးနောက် သူတို့ ထိုအမှုကို ဆက်လက်စစ်ဆေးသွားမည်ဖြစ်ပြီး သက်သေလုံလောက်ရင် အမှုပိိတ်ပြီး အမှန်ဖြစ်ခဲ့ရင် ပန်းချီကို မူလပိုင်ရှင်ကို ပြန်ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ရဲမေက ပြောပြခဲ့သည်။

ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်နှင့်အတူ ထွက်ခွာသွားပြီး ကျန်တာကို ရဲကိုသာပုံအပ်လိုက်သည်။

သူတို့ ရဲစခန်းကထွက်သွားတာနဲ့ သတင်းထောက်တစ်စုက သူတို့ဆီ ပြေးလာနေတာကြောင့် ရှန်ချီဟွမ်း၏ ပထမဆုံးတုံ့ပြန်မှုက ရှန်းယုဟန်၏မျက်နှာကို ကာပေးတာဖြစ်၏။

ရှန်းယုဟန်က ရှန်ချီဟွမ်း သူ့ကိုကာကွယ်ပေးနေတာကို သိလိုက်သဖြင့် အနီးကပ်သွားကာ သူ့ခင်ပွန်းပြောသလိုလုပ်လိုက်သည်။

သတင်းထောက်များကလည်း သတင်းကြားပြီးနောက် လိုက်လာခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သည့်တစ်နာရီခွဲတွင် ပန်းချီပြပွဲက သတင်းထောက်တစ်ယောက်က ရှန်ချီဟွမ်း၏ ပုံကို ရိုက်ခဲ့ပြီး ဝေ့ပေါ်မှာ တင်ခဲ့တာကြောင့် သတင်းတွင် ပေါ်လာလေ့ရှိသော သူ့မျက်နှာကို အင်တာနက်သုံးစွဲသူများက ချက်ချင်းမှတ်မိသွားပြီး အမှန်တရားကို စတင်ရှာဖွေခဲ့ကြသဖြင့် အခုချိန်မှာ သတင်းထောက်က သူတို့ကိုဝန်းရံခဲ့တာဖြစ်သည်။

သတင်းထောက်များက အလျင်လိုနေပြီး ရှန်ချီဟွမ်းကို မိသွားသောအခါ အတင်းအဖျင်းကိုမေးလိုက်သည်။ “မစ္စတာရှန်၊ ဒီနေ့ဘယ်သူနဲ့ပြပွဲကိုသွားခဲ့တာလဲ? မင်းနဲ့ လက်ထပ်ထားတဲ့ အမျိုးသားနဲ့ ဆက်ဆံရေးကရော ဘယ်လိုလဲ? မင်းတို့ကွာရှင်းတော့မယ်လို့ ကြားခဲ့တယ်!”

ရှန်ချီဟွမ်းက ဒီမေးခွန်းများကို မဖြေချင်ပေ။

ဒီနေ့ဖြစ်ရပ်မှာ ရှန်းယုဟန်က နစ်နာသူဖြစ်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက အများကြီးမပြောခဲ့ပေ။ သတင်းထောက်များက အတင်းအဖျင်းကို လှည့်ဖြားပြောဆိုတာကတော့ အဆိုးဆုံးပင်၊ သူတို့ကို စကားတစ်ခွန်းပေးလိုက်တာနဲ့ လှည့်ဖြားပြောဆိုကြလိမ့်မည်။ သူတို့က အသက်ရှင်ဖို့ သူတို့မျက်နှာပေါ်မှာ မှီခိုနေရတာမဟုတ်သဖြင့် သူတို့နဲ့ရင်ဆိုင်ဖို့က တိတ်ဆိိတ်နေခြင်းဖြစ်ပြီး သူက ရှန်းယုဟန်ကိုလည်း ကာကွယ်နိုင်သော အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းဖြစ်သည်။

သက်တော်စောင့်များရှေ့မှာ ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ကို ကာကွယ်ပေးနေသဖြင့် သတင်းထောင်က သူ့ခေါင်းထိပ်ကိုသာ ပုံရိုက်နိုင်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက သတင်းထောက်များကို ကြည့်တောင်မ​ကြည့်ပဲ ကားထဲဝင်သွားခဲ့သည်။ သက်တော်စောင့်များက ကားပြင်မှာရပ်နေပြီး ကင်မရာများက လစ်လပ်နေသောနေရာကို အခွင့်အရေးမယူနိုင်ပဲ သက်တော်စောင့်များက ကားတံခါးကို အမြန်ပိတ်ကာ သတင်းထောက်များကို တားဆီးလိုက်သည်။

ရှန်းယုဟန်က ကျယ်ဝန်းသော ကားထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး ကားနောက်ကလိုက်လာသော သတင်းထောက်များကိုကြည့်နေကာ ဒီလူတွေဘာလုပ်နေတာလဲဟု တွေးနေသည်။

သူသိသလောက်တော့ သတင်းထောက်ဆိုတာ ကန်းနေသူများဖြစ်သည်။

“သူတို့မမှီတော့ဘူး” သူက ထိတ်လန့်နေကာ ဒီလူတွေက နွမ်းပါးသူကို စွန့်ကြဲနေစဥ် ပေါင်မုန့်ဖုတ်ဖို့ကြိုးစားနေသော ဒုက္ခသည်နှင့်တူသည်။

“သူတို့မှီလာမှာကိုစိတ်မပူနဲ့၊ သက်တောင့်စောင့်တွေရှိတယ်။” နောက်မှာ သက်တော်စောင့်ချန်ခဲ့ခြင်းက သတင်းထောက်များကို ထိန်းချုပ်ဖို့ဖြစ်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက အများကြီးမရှင်းပြတော့ပေ။ ရှန်းယုဟန်က သူတို့မိသားစုက ထူးခြားတာကို သိထားလို့ သတင်းထောက်များက သူတို့ကိုကြည့်တာ အဆန်းမဟုတ်ပေ။

“ဒါဆို နောက်တစ်ခါသူတို့ကိုတွေ့ရင် ထွက်ပြေးလိုက်မယ်၊ ကြောက်စရာကြီး။” သူ့ခင်ပွန်းက သူ့ကိုကာကွယ်မပေးခဲ့ရင် သူက ဒီလူများ၏သောင်းကျန်းမှုကြောင့် လမ်းမပေါ်လဲကျသွားနိုင်သည်။ ဘယ်လောက်တောင် အန္တရာယ်များလိုက်လဲ..တွေးဖို့တောင်ကြောက်စရာကောင်းသည်။ သူက သတင်းထောက်တစ်ယောက်၏ မေးခွန်းကိုသတိရသွားကာ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ရှန်ချီဟွမ်းကိုကြည့်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော်တို့က ကွာမရှင်းရသေးပဲနဲ့ သူတို့ဘာလို့မဟုတ်တာတွေ ပြောနေတာလဲ?”

“ဖျော်ဖြေရေးသတင်းထောက်တွေက အဲ့လိုပဲ၊ စိတ်ထဲမထားနဲ့။” ရှန်ချီဟွမ်းက သူတို့အပြုအမူကို ကျင့်သားရနေပြီး ရှန်းယုဟန်က နာမည်ကြီးချင်လို့ သတင်းထောက်ကို အမှန်တရားပြောပြလိုက်မှာကို ကြောက်နေသည်။ သူပြောနိုင်တာဘာမှမရှိပေမယ့် သူက အပြင်လူတွေ သူတို့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စကို နှောင့်ယှက်မှာကိုမလိုလားပေ။ “နောက်တစ်ခါ သူတို့ကိုတွေ့ရင် ပုန်းနေလိုက်။”

“အွန်း..နားလည်ပါပြီ” ရှန်းယုဟန်က သူ့ခင်ပွန်း၏စကားကို နားထောင်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သူတို့စကားပြောတာရပ်သွားတော့ လက်ထောက်ချွီက ကြားဖြတ်ကာ သူတို့ကိုမေးလိုက်သည်။ “သူဌေး၊ အိမ်ပြန်မှာလား၊ တခြားလုပ်စရာရှိသေးလား?”

ပန်းချီပြပွဲကြောင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသဖြင့် နေ့လည်စာစားချိန်ကျော်သွားခဲ့သည်။

ရှန်ချီဟွမ်းက လက်ထောက်ချွီကိုမေးလိုက်သည်။ “အရင်သွားစားရအောင်၊ ဒီနားမှာ စတိခ်ဆိုင်ရှိလား?”

လက်ထောက်ချွီကပြောလိုက်သည်။ “တစ်ခုတော့ရှိတယ်၊ လမ်းမပိတ်လို့ ဆယ်မိနစ်ပဲဝေးပါတယ်။”

ရှန်ချီဟွမ်း: “ဒါဆိုသွားမယ်”

လက်ထောက်ချွီက ထပ်မေးခဲ့သည်။ “သက်တော်စောင့်တွေက နေ့လည်ထိ နောက်ကလိုက်ဦးမှာလား?”

ရှန်ချီဟွမ်းက သတင်းကြားပြီး နောက်ကလိုက်လာသော သတင်းထောက်များအကြောင်းကိုတွေးလိုက်သည်။ “သူတို့အဝေးကနေပဲ လိုက်ပါစေ၊ ညနေ ငါတို့လမ်းလျှောက်ထွက်မယ်။”

ယခင်က ဘိုကင်လုပ်ထားသော စားသောက်ဆိုင်မဟုတ်သော်လည်း စတိခ်စားသောက်ဆိုင်၏ အရသာနှင့် ဝန်ဆောင်မှုက သိပ်မကွာပဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း တိတ်ဆိတ်သည်။

နေ့လည်တစ်နာရီကျော်နေပြီဖြစ်သည်။

ရှန်းယုဟန်က သကြားပါသော cokeကိုသောက်ထားလို့ ဗိုက်မဆာခဲ့ပေမယ့် အခုအားကုန်သွားတော့ ဗိုက်ဆာလာခဲ့သည်။ သူက ချီတိုင်းပြည်မှာ သိပ်မစားခဲ့ပဲ ခေတ်သစ်ကိုရောက်မှ မစားထားရင် လူကြီးတစ်ယောက်လို အလွယ်တကူဗိုက်ဆာလာသည်။

လက်ထောက်ချွီက သူတို့ကို ဝင်ပေါက်ထိပို့ပေးခဲ့ပြီး ရှန်းယုဟန်၏ အခိုးခံခဲ့ရသော လက်ရေးလှပန်းချီနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ကိုင်တွယ်စရာရှိနေ၍ သူဌေးဒိတ်နေတာကို မကြည့်တော့တာပဲကောင်းသည်၊ ဆင်ဂယ်ခွေးများ၏ နှလုံးသားက ဤမြင်ကွင်းကိုမခံနိုင်ပေ။

လာချပေးသောစတိခ်ကိုမြင်ကာ ရနံ့ကိုရှူလိုက်ပြီး ရှန်းယုဟန်က မနက်ခင်းမှာ သူကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် ဒုက္ခအကြောင်းမေ့သွားခဲ့သည်။

သူက ရှန်ချီဟွမ်း အကင်ပေါ်မှာ ဆော့လောင်းသည့်အတိုင်း ဆက်လုပ်လိုက်သည်။ ဘယ်ဘက်လက်က ခရင်းနှင့် ညာဘက်လက်က ဓားကိုကိုင်ကာ အသားကိုစတင်လှီးဖြတ်လိုက်ပြီး အတတ်မြန်ကာ ကြည့်ကောင်းနေသည်။ တကယ်တော့ သူ့ခင်ပွန်း မနေ့က စတိခ်လိုက်ကျွေးမယ်လို့ ပြောထားပြီး​နောက် သူက စီရီကို စတိခ်စားနည်းမေးခဲ့ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာလည်း ဘာအရာဝတ္ထုမှမသုံးပဲ လေ့ကျင့်ခဲ့တာကြောင့် သူ့ခင်ပွန်းက ဟာကွက်ကိုမတွေ့ခဲ့ပေ။

သူက ခေတ်သစ်လူသားတွေက အသားစားတာနဲ့ပတ်သတ်ပြီး အထူးတလည်လုပ်ကြမယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားပဲ ချီတိုင်းပြည်က သူ့အစ်ကိုများက အသားကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ အရက်ဖြင့်မြည်းပြီး ပါးစပ်အပြည့်စားကြသည်ဟု ကြားဖူးသည်။ 

စားနေစဥ် ဘေးခန်းက တယောသံထွက်ပေါ်လာပြီး ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန်ကိုမေးလိုက်သည်။ “မင်းတယောသံကို နားထောင်ချင်လား?”

တယောက ဂီတတူရိယာဖြစ်လိမ့်မည်၊ ရှန်းယုဟန်က ခေတ်သစ်ဂီတတူရိယာများနှင့် မရင်းနှီးပဲ အသိပညာနောက်တစ်မျိုး လိုအပ်နေပြီး သူက ဤမရင်းနှီးသော ဂီတတူရိယာအမည်ကို စိတ်ထဲကနေမှတ်သားခဲ့သည်။

ရှန်းယုဟန်က မျှော်လင့်တကြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “ကျွန်တော်နားထောင်ချင်တယ်၊” သူက အရာအားလုံးနဲ့ပတ်သတ်ပြီး သိချင်နေကာ ရှန်ချီဟွမ်းမေးရဲသမျှကို ​ဖြေရဲသည်။ 

ရှန်ချီဟွမ်းက ဝန်ဆောင်မှုခေါင်းလောင်းကိုနှိပ်ကာ စားပွဲထိုးက တယောပညာရှင်ကို ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ သူက ရှန်းယုဟန်နှင့် ရွယ်တူဖြစ်ပြီး တစ်ဖက်လူက ပုံစံတူအပေါ်အင်္ကျီကို ဝတ်ထားကာ ရှန်းယုဟန်က ထူးခြားသောဝတ်စုံကို ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရပြီး နောက်တစ်ခါထပ်ကြည့်လိုက်သည်။

“လူကြီးမင်းတို့က ဘယ်လိုဂီတမျိုးကို နားထောင်ချင်တာလဲ?” 

“သာယာနူးညံ့တာတစ်ခုခုပေါ့” ရှန်ချီဟွမ်းက ထိုလှပသောကောင်လေးကို ကြည့်နေသော ရှန်းယုဟန်ကို သတိထားမိပြီး စိတ်ကြည်မနေတော့ပဲ သေချာလေ့လာကြည့်တော့ ဖျော်ဖြေနေသောကောင်လေး၏မျက်နှာပေါက်က ရှန်ချီယွင်နှင့်တူနေသည်။ သူက ရှန်ချီယွင်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး စိုးရိမ်နေတုန်းမို့လား? 

ဖျော်ဖြေသူက ဂျိုးဟီဆိုင်ရှီး၏ မိုးရေသီချင်းကိုရွေးချယ်ကာ တင်ဆက်မှုက ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသော်လည်း နောက်ဆုံးမှာ ပျော်ရွှင်ဖွယ်အဆုံးသတ်ကိုရခဲ့သည်။

ရှန်းယုဟန်က လက်ရှိမှာ ထိရှလွယ်သောကာလကိုရောက်နေပြီး သီချင်းနားထောင်ပြီးနောက် သူကမိသားစုကိုသတိရသွားကာ သူ့နှလုံးသားက တင်းကျပ်သွားပြီး သူရှေ့က စတိခ်ကမမွှေးတော့ပေ။ သူ့မိဘတွေက ဒီလိုကင်ပြီးသားစတိခ်နဲ့ နူးညံ့သောအာလူးထောင်းကို မစားဖူးတာကြောင့် သူက သူတို့စားဖို့ ယူသွားပေးချင်သည်။ 

သီချင်းဆုံးသွားတာနဲ့ စားပွဲထိုးက သူတို့ကို ကောင်းကောင်းစားသုံးပါလို့ပြောကာ ထွက်သွားသည်။ သို့သော် မှတ်ဉာဏ်ဟောင်းမှာ နစ်မြောနေသော ရှန်းယုဟန်က ပြန်ထွက်မလာနိုင်ပဲ သူ့နှာခေါင်းက ချဥ်တူးကာ မျက်ရည်မကျအောင် ထိန်းချုပ်နေသည်။

ရှန်ချီဟွမ်းက ရှန်းယုဟန် ဘာတွေးနေလဲဆိုတာကိုသိသွားပြီး သူက သီချင်းကိုနားထောင်နေစဥ် စိတ်ကူးယဥ်နေကာ ရှန်ချီယွင်အကြောင်း တွေးမိသွားတာ​ဖြစ်မည်ဟု ထင်လိုက်ပြီး သူ့နှလုံးသားက မွန်းကျပ်သွားသည်။

“ဘာတွေတွေးနေတာလဲ? အရင်စား”

ရှန်ချီဟွမ်း၏ ရင်ထဲက စိတ်ပျက်မှုက အပြင်ကိုထွက်လာပြီး သူ့အသံက အေးစက်နေသည်။

“ကျွန်တော်ဘာမှတွေးမနေပါဘူး။” ရှန်းယုဟန်၏ မျက်လုံးများက အနည်းငယ်ရဲနေပြီး မျက်ရည်ကိုထိန်းဖို့ မျက်တောင်ခတ်ကာ သူ့ခင်ပွန်းအထင်လွဲသွားမှာကို စိုးရိမ်သဖြင့် တီးတိုးပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော့်အဖေကိုလွမ်းလို့ပါ၊ အဖေနဲ့အမေကို”

ရှန်ချီဟွမ်းက စိတ်ခံစားချက်အကြောင်းကိုတွေးနေပြီး ဘယ်သူမှန်လဲ ဘယ်သူမှားလဲ ပြောဖို့ခက်နေသည်။ တစ်ယောက်က လိုလားနေလို့ တစ်ယောက်ကအပ်နှံနေသည်။ သူက ရှန်းယုဟန်၏ စကားများကိုကြားသည်နှင့် မကျေနပ်မှုက ပျောက်သွားခဲ့သည်။ 

ထိုအာရုံများကိုဖယ်ရှားပြီးနောက် ရှန်းယုဟန်သည် စတိခ်ပြီးအောင်စားဖို့သာ အာရုံစိုက်လိုက်သည်။ 

ရှန်းယုဟန်က စိတ်​အေးသွားပြီး မှိုဟင်းချိုကို တစ်စွန်းချင်းသောက်နေတာကို ကြည့်ပြီးနောက် ရှန်ချီဟွမ်း၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်က တင်းမာမှုပြေလျော့သွားကာ သူက စိတ်ထဲကနေ ဤစားသောက်ဆိုင်ကို အမည်ပျက်စာရင်းထည့်သွင်းလိုက်သည်။ သူတို့က ဧည့်သည်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရဲတာလဲ!