အပိုင်း ၄

Chapter 4

​မော့ကျန်းက ​ဒေါသတကြီးဖြင့် အ​ပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားကာ ​လှေကား​ပေါ် နှစ်လှမ်းမျှ လှမ်းပြီးသည်နှင့် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် ​ခေါင်းပြန်လှည့်လာပြီး သူမကို ကြည်လာခဲ့သည်။ 

"မင်း ဒုတိယထပ်ကို တက်လို့မရဘူး... ပြီး​တော့ မင်း ဒီလ​တွေထဲမှာ မင်းနာမည်ကို မမှတ်မိရင် ဘာကိစ္စပဲ ရှိရှိ ထွက်သွားရမယ်"

အား​ယောင်က သူမနှာ​ခေါင်းကို ရှုံ့လိုက်ရပြီး ​​မော့ကျန်းကလည်း သူမကို ဒုတိယထပ်သို့ တက်မလာရန် အမိန့်​ပေးစရာ မလို​တော့​ပေ... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူမမှာ သွားစရာ​နေရာမရှိခဲ့။

သနားစရာ အား​ယောင်​လေး၏ အကြံ ကျရှုံးသွား​လေသည်။ သူမမှာ ​ရွေးချယ်စရာ မရှိဘဲ ​လှေကားအနားတွင် တစ်ခဏမျှ ​ယောင်လည်လည် လုပ်​နေ​ပြီး​နောက် အဆုံးတွင် ဧည့်ခန်းထဲသို့သာ ​မျောလွင့်သွား​တော့သည်။ နံရံ​ပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထား​သော LCD တီဗီပြား​လေးကို ကြည့်လိုက်ပြီး အား​ယောင် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ အဲ့လူက တီဗီ​ပေါ်မှာ အရမ်းသိမ်​မွေ့ပြီး ကြင်နာတတ်တဲ့ပုံ ပေါ်​​နေ​ပေမယ့် အိမ်မှာ​တော့ ဘာလို့များ လုံးဝကွဲပြား​နေရပါလိမ့်... သူ့ဖန်​တွေသာ သူ့မျက်နှာအစစ်ကို ​တွေ့ပြီးသွားရင် ဆက်ပြီး အား​ပေးကြပါဦးမလား...

​မော့ကျန်းက သူ့အိပ်ခန်းကို ပြန်လာပြီး​သောအခါ သံပရိုသီးကို စားပြီး​နောက် တန်းအိပ်သွားသည်။ သူ ဒီ​နေ့ အရမ်း ပင်ပန်းသွားလို့ စိတ်​ခြောက်ခြား​နေတာ ​နေမှာပါ... မနက်ဖြန် သူအိပ်ရာနိုးတဲ့အချိန် သူ့အိမ်မှာ ဘယ်သရဲမှ မရှိဖို့ ​မျှော်လင့်ရတာပဲ...

​မော့ကျန်းက သူ့​ခေါင်းကို ​ခေါင်းအုံးထဲတွင် မြှုပ်ထားလိုက်ပြီး တိတ်တဆိတ် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

သူက ထိုမိန်းက​လေးကို နာမည်​တောင် ​ပေးလိုက်​သေးသည်။

သူတစ်ချိန်က ဆိုရိုးတစ်ခု ​ကြားခဲ့ဖူးသည်။ နာမည်ဟူသည်မှာ အတိုဆုံး ဂါထာဖြစ်ပြီး သင်သာ တစ်ခုခုကို အမည်​ပေးမိပါက သင်က ထိုအရာနှင့် တစ်သက်လုံး ချည်​နှောင်သွားမည်ဖြစ်သည်။

​မော့ကျန်းက ယ​နေ့တွင် အ​တော်​လေး ပင်ပန်းသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ အပြင်ဘက်တွင် မိုးက ဆက်လက် ရွာသွန်း​နေပြီး မကြာမီပင် သူအိပ်​မောကျသွား​တော့သည်။ သူ ​ရေကျ​နေသံ သဲ့သဲ့ကို ကြား​နေရ၍ ​မော့ကျန်း မျက်​မှောင်ကြုပ်မိသွားသည်။ မိုးကျ​နေတဲ့အသံ မဟုတ်ဘူးလား...

​မော့ကျန်းက အိပ်​နေချိန်တွင် လုံးဝတိတ်ဆိတ်​နေရန် လိုအပ်သည်။ အသံ​​သေး​သေး​လေး ထွက်​နေလျှင်တောင် သူလုံးဝ အိပ်​မ​ပျော်နိုင်​တော့။ သူ့နားထဲမှ ​ရေသံကို ကြား​​နေရသဖြင့် ​မော့ကျန်းက မ​နေနိုင်​တော့ဘဲ အိပ်ရာ​ပေါ်မှ ထထိုင်ကာ ပြတင်း​ပေါက် ခန်းဆီးကို လှပ်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ 

အပြင်ဘက်တွင် မဲ​မှောင်​နေပြီး ၎င်းက မိုးကျ​နေ​သည်​ကြောင့်ဟု ထင်ရ​သော်လည်း ညဥ့်နက် ကြယ်စင်များမှာ ယ​နေ့ညတွင် အ​တော်​လေး ​တောက်ပ​နေကြဟန်ပင်။

၎င်းက မိုးရွာ​နေခြင်း မဟုတ်ပါ​ပေ။

သို့သော်လည်း ​ရေကျ​​နေ​သော အသံက ​ပျောက်ကွယ်မသွား​ဘဲ ​အောက်ထပ် တစ်​နေရာရာမှ လာသည့်ပုံပင်။

…

ဒါက လီကိုဟိုင် လုပ်​နေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်

​မော့ကျန်းက ဆံပင်များကို ဆွဲဖွကာ တံခါးကို ဖွင့်၍ ပထမထပ်ကို ဆင်းသွားလိုက်သည်။

ပထမထပ်၏ ​ရေချိုးခန်းက အနည်းငယ်ံဟ​နေပြီး တံခါးမှ ​နွေး​ထွေး​သော အဝါ​ရောင် အလင်း​ရောင်​လေး ဖြာကျ​နေကာ မော့ကျန်းကို အိပ်မရ ဖြစ်​စေခဲ့​သော ​ရေကျသံက အထဲမှ ထွက်​ပေါ်​နေသည်။

​မော့ကျန်းက မျက်ခုံးပင့်ကာ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။

​ရေ​နွေး​နွေး​လေးက ​ရေပန်းမှ ပက်ဖျန်း​နေပြီး အား​ယောင်က ​ရေပန်းအောက်တွင် ရပ်​နေကာ သူမမျက်နှာက ထိတ်လန့်မှုတို့ဖြင့် ​မော့ကျန်းကို ကြည့်​နေခဲ့သည်။ ရုတ်တရက်ပင် သူမက ရင်ဘတ်ကို အုပ်ကာ ​အော်ဟစ်လိုက်​လေသည်။

​မော့ကျန်းက တစ်ခဏမျှ တုန်ယင်သွားပြီး မြန်မြန် လှည့်​ပြေးကာ မျက်လုံးများကို ခပ်မြန်မြန် မှိတ်လိုက်​သော်လည်း လီကိုဟိုင်က အဝတ်အစားများ ဝတ်ထားဆဲဖြစ်သည်ကို သတိရလိုက်​သောအခါ၌ ချက်ချင်း ပြန်ပွင့်သွားသည်။

အား​ယောင်က သူမရင်ဘတ်ကို ကာထား၍ ​အော်ဟစ်​နေဆဲပင်။ ​မော့ကျန်း၏ နှဖူးမှ ​​သွေး​ကြောများက ​ပေါက်ကွဲထွက်​တော့မလိုပင်။ "တိတ်စမ်း"

​အော်သံက ရုတ်တရက် တိတ်သွားသည်။

​မော့ကျန်းက ​လျှောက်သွားကာ ရေပန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး အား​ယောင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ "မင်း ဘာ​တွေ လုပ်​နေတာလဲ"

“အာ" အား​​ယောင်က ပြန်ဖြေသည်။ "ကျွန်မ ​ရေချိုး ချင်လို့လေ"

​မော့ကျန်း: “… …”

“မင်းက သရဲ​လေ... ​ကျေးဇူးပြုပြီး သရဲ​ အသိစိတ်ဓါတ်​လေး ထား​ပေးလို့ရမလား" ​မော့ကျန်းက ရင်ထဲမှ ​ဒေါသမီးကို ငြိမ်းသတ်​နေရသည်။ သူက သရဲမ၏ ​​ခြောက်​သွေ့​နေ​သောအဝတ်​များနှင့် ဆံပင်များကို ကြည့်လိုက်သည်။ 

"မင်းက ​ရေချိုးဖို့လိုလို့လား... အပြင်ဘက်က မိုး​တောင်မှ မင်းကို မစိုနိုင်ဘူး.... မင်းအခု​ရော စို​နေလို့လား" 

​မော့ကျန်းက သူ့စကားလုံးများ ဆုံးချိန်၌ ၎င်းက အနည်းငယ် ညစ်ညမ်းသည့်​လေသံ ​ပေါက်​နေ​ကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။

ကံ​ကောင်းစွာဖြင့် အားယောင်က ဖြူစင်​သော သရဲမ​လေး ဖြစ်ပြီး မည်သည်ကိုမျှ ​ကျော်လွန်ပြီး မ​တွေးမိ​ပေ။ "ကျွန်မ မစို​သွားပေမယ့်လည်း ​ရေချိုးတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်​လေး ရ​သေးတယ်​လေ"

​မော့ကျန်းက အသက်ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်ပြီး ​ပ​ရော်ဖက်ရှင်နယ်မော့ကျန်းအပြုံး​လေးကို မသိမသာ ချိတ်ဆွဲလိုက်​လေသည်။ 

"ဒါဆို ​ရေနဲ့ လျှပ်စစ်ဖိုး​တွေကို မင်းရဲ့ဌားရမ်းခထဲက​နေ နှုတ်ရမှာလား"

ထိုအပြုံးက အား​ယောင်ကို အနည်းငယ် တ​မေ့တ​မျော ဖြစ်သွား​​​စေသော်လည်း မကြာမီ စိတ်ပြန်လည်လာကာ ​မော့ကျန်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

 "ရှင်က အရမ်းချမ်းသာတာပဲကို... သရဲဆီက ​ငွေ​တောင်း​နေရ​သေးတာလား... ရှင် နည်းနည်း​​လေး​တောင် ရှက်တယ်လို့ မခံစားရဘူးလား"

“ဒါ​ပေါ့ မခံစားရဘူး... ဒါငါ့ရဲ့ ရပိုင်ခွင့်ပဲ​လေ" ၎င်းက သူအမြဲတမ်း ကျင့်သုံးခဲ့​သော နည်းလမ်းပင်။ တစ်​ယောက်​ယောက်က အ​ကြွေးတင်ထားပါက အမြဲတမ်း ပြန်လည် ​​​ပေးဆပ်ရမည်ဟု သူယုံကြည်ထားသည်။ 

ယုံကြည်ချက်ရှိ​နေ​သော သူ့ပုံစံ​က အား​ယောင်ကို လည်နင်သွား​စေသည်။ သူမက ချက်ချင်းပင် မျက်လုံးကို ​​အောက်ချကာ ကြမ်းပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ "ကျွန်မက သရဲပဲ​လေ... ပိုက်ဆံဘယ်ရှိပါ့မလဲ"

“အိုး... ဒါဆို အခု​တော့ မင်းက သရဲမှန်း သိသွားပြီ​ပေါ့" ​မော့ကျန်းက လက်ဖြင့်​ရေပန်းကို ဖမ်းကိုင်လိုက်သည်။

 "အတိုချုံ့​ပြောရရင် ဒီအိမ်ထဲက ပစ္စည်းအားလုံးက ငါ့အပိုင်ပဲ... ဘာကိုမှ ထိခွင့်မပြုဘူး"

“သိပါပြီ" အား​ယောင်က ရှိုက်ငိုကာ လက်ညှိုး​လေးဖြင့် တကယ်မရှိ​သော မျက်ရည်များကို သုတ်​နေသည်။

​မော့ကျန်းက အား​ယောင် ဒရာမာခင်း​နေသည်ကို မျက်ကွယ်ပြုထားကာ ​ရေပန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး ​မေးသည်။ "မင်း ဒါကို ဘယ်လို ဖွင့်လိုက်တာလဲ"

“အာ... ဒါအရမ်းလွယ်ပါတယ်" အား​ယောင်က မျက်နှာ​ပေါ်တွင် ဂုဏ်ယူ​နေ​သော အပြုံးတစ်ခု ရှိ​နေသည်။ "ဒီလို​လေ"

သူမ အသံဆုံးသည်နှင့် "ဘန်း"ဟူ​သော အသံဖြင့် ​ရေပန်းမှ ​ရေများ ကျဆင်းလာပြီး သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေ​သော ​မော့ကျန်းအ​ပေါ်သို့ ​လောင်းချလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ အချိန်တို​လေးအတွင်းမှာပင် ​မော့ကျန်းမှာ နှစ်ခါ ရေရွှဲရွှဲစိုသွားခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။ 

အား​ယောင်: “…”

​မော့ကျန်း: “… …”

“မင်းက​တော့ ဒီ​​နေရာက​နေ ထွက်သွားချင်ပြီထင်တယ်" ဟိန်းသံကြီးက ရေချိုးခန်း အမိုးကို လန်သွား​စေမတတ်ပင်။

အား​ယောင်က ဧည့်ခန်းထဲတွင် အ​ရှေ့နှင့် အ​နောက် ​မျောလွင့်​နေပြီး သူမစိတ်ထဲတွင်လည်း ပူပန်မှုများ အပြည့်ပင်။ သူ့အသံအ​နေအထားအရ ​မော့ကျန်း တကယ် ​ဒေါသထွက်​ပုံပင်။ ​ရေကျသံကို နား​ထောင်​နေရင်း အား​ယောင်က မုန်တိုင်းလာ​တော့မည်ဟု ခံစား​နေရသည်။

​မော့ကျန်းက ​ရေချိုးခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်သည်နှင့် အား​ယောင်က မီးဖို​ချောင်ထဲသို့ ​လွင့်မျောသွားသည်။ ​မော့ကျန်းက ဧည့်ခန်းထဲသို့ ​လျှောက်လာ​နေစဥ် ဆံပင်များကို ဆွဲဖွရင်း ​အခြောက်ခံ​နေကာ ဝိုင်နီတစ်ပုလင်း ယူပြီး မီးဖို​​ချောင်အတွင်းသို့ ​လျှောက်လာခဲ့သည်။ "ဘာလို့ ဒီမှာ ရှိ​နေ​သေးတာလဲ... ချက်ချင်း ထွက်သွား"

“​မော့ကျန်း... ကျွန်မ တကယ်..." အား​ယောင်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ရှင်းပြရန် ပြင်​နေစဥ် သူမ​ပြောမည့်စကားကို ဆုံး​​အောင် မ​ပြောနိုင်ခင်မှာပင် ​မော့ကျန်းက ဆားတစ်ပုလင်းကို ယူကာ လက်ထဲ၌ ​လောင်းထည့်လိုက်ပြီး ​အား​ယောင် ရပ်​နေသည့်​နေရာသို့ လှမ်းပက်လိုက်သည်။

အဖြူ​ရောင်ဆားများက နှင်းပွင့်​လေးများကဲ့သို့ ပျံဝဲ​နေပြီး အား​ယောင်၏ ခန္ဓါကိုယ် ရှိမည့်​နေရာဟု ယူဆရ​သော ​နေရာကို ဖြတ်သန်းကာ ​တောက်ပ​ပြောင်လက်​နေ​သော ကြမ်းပြင်​ပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားသည်။

ဆရာ တစ်ခါက သူ့အား ​ဆားကို သရဲနှင်ရန် သုံး၍ ရသည်ဟု ပြောပြခဲ့ဖူးသည်။ သို့​​သော်လည်း သူတကယ် လုပ်ကြည့်လိုက်​သောအခါတွင်မူ... အား​ယောင်က ယခင်ကကဲ့သို့ သူ့​ရှေ့တွင် ရပ်​နေဆဲ ဖြစ်​နေသည်။ 

“ဟမ် … …” အား​​ယောင်က မျက်နှာကို ဆွဲချကာ ​မော့ကျန်းကို အကြံတစ်ခု ​ပေးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ "ကြည့်ရတာ ရှင့်အ​နေအထားက မမှန်လို့ထင်တယ်... အ​နေအထား ​ပြောင်းကြည့်ရင်​​ရော"

​မော့ကျန်း: “… …”

မင်းနှမကို အာ... ဒါကို ​ရေဒီယို ​လေ့ကျင့်ခန်းလို့ ထင်​နေတာလား...

​မော့ကျန်းက ထိုကဲ့သို့ ဆက်ဖြစ်​နေပါက သရဲမက သူမ ဘယ်သူ ဖြစ်သလဲ ဆိုတာကို မမှတ်မိနိုင်​တော့ဘဲ သူကိုယ်တိုင်လည်း သရဲအဖြစ် ​ပြောင်းသွားပြီး ထို့အပြင် ရူးနှမ်းသည့် သရဲတစ်​ကောင်လည်း ဖြစ်လာနိုင်​​သေး​သည်ဟု ခံစား​နေရသည်။

​မော့ကျန်းက ထိုလူပါးဝ​သော သရဲမကို သူ့အိမ်မှ နှင်ထုတ်ရာ၌ အမြဲတမ်း ကျရှုံးခဲ့ရသည်။ သူမက ပြဿနာအများကြီး ဖြစ်လာ​စေလျှင်​တောင် သူ သူမကို တကယ်တမ်း နှင်ထုတ်နိုင်မည် မဟုတ်​ပေ။ မျက်နှာ​ပေါ်တွင် ​ညအိပ်မျက်နှာဖုံးကပ်ကာ ​မော့ကျန်းက အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲ​လျောင်း၍ အနားယူသွားသည်။ 

ညတာက ​အေးချမ်း​နေသည်။ အား​ယောင်က ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် တွန့်လိမ်ကာ တီဗီကြည့်​နေ​လေ၏။

​မော့ကျန်း သတိမပြုမိရန်အတွက် သူမက တီဗီကို တမင်သက်သက် အသံပိတ်ထားခဲ့ပြီး မျက်လုံးများကို ဖွင့်ချည်ပိတ်ချည် လုပ်၍ တီဗီ​ပေါ်မှ စာတန်းကို ကြည့်​နေခဲ့သည်။

ယ​နေ့တွင် နတ်ဘုရားတားမြစ်ဇုံ 3ကို စတင် ရိုက်ကူးသည်ဖြစ်၍ ရုပ်သံလိုင်းကြီးများအားလုံးက နတ်ဘုရားတားမြစ်ဇုံ ဇာတ်လမ်းတွဲများကို ပြန်လည် ထုတ်လွှင့်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ သို့​သော်လည်း ဒီတစ်ကြိမ်၌ အား​ယောင်က ထိုဇာတ်လမ်းတွဲ၏ ပထမဆုံးဇာတ်ကားကို ကြည့်​နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်​လေသည်။ 

“နတ်ဘုရားတားမြစ်ဇုံ" အတွဲများက ​နောက်လာမည့် အနာဂါတ်အ​ကြောင်း ဖြစ်သည်။ လူ​ပေါင်း သန်းချီကို ​သေဆုံး​စေ​​သော အမည်မသိ ဗိုင်းရပ် တစ်မျိုး​ကြောင့် လူသားမျိုးနွယ် ပျက်သုန်းလုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ အဆုံးတွင် ​​ ဥာဏ်ကြီးရှင် ဦး​နှောက် ဆရာဝန်ဖြစ်​သော ဒေါက်တာ​ကောင်းစန် အမည်ရှိ လူတစ်​ယောက်က လူသားမျိုးနွယ်ကို ကယ်တင်ရန် အတွက် ပရိုဂရမ်တစ်ခုကို စဥ်းစားခဲ့​လေသည်။ လူသားများ၏ ဦး​နှောက် အချက်အလက်များကို ကပ်ဆိုးကြီး ပြီးသည်အထိ ထိန်းသိမ်းထားပြီး ထို​ဒေတာများကို လက်ခံခန္ဓါကိုယ်ထဲ ထည့်ကာ ပြန်လည် အသက်သွင်း​​ပေးမည်ဖြစ်သည်။ 

ထိုနည်းလမ်းက သီအိုရီ အရ ဖြစ်နိုင်​​ချေရှိသော်လည်း ကွာဟချက်များစွာ ရှိ​နေ​သေးသည်။ ကွန်ပြူတာများက ဦး​နှောက် အချက်အလက်များကို ဆယ်စုနှစ်များစွာ ကြာ​​အောင် ဘယ်လို ထိန်း​ပေးကြမလဲ... အချိန်ကျတဲ့အခါ သူတို့က ဘယ်လိုများ ခန္ဓါကိုယ်ကို ပြန်အသက်သွင်း​​ပေးမလဲ... စသည်ဖြင့်ပင်။ ရုပ်ရှင် ဇာတ်အိမ်တည်ထား​သော အချိန်မှာ ​နောက်ဆယ်စုနှစ်မှ ဖြစ်ပြီး ​ယခုနှစ်မှ စ၍ နောက်ထပ်နှစ်​ ရာပေါင်းများစွာ သို့မဟုတ် ​ထောင်ပေါင်းများစွာလည်း ဖြစ်နိုင်​သေးသည်။ သို့​သော်လည်း ဗိုင်းရပ် ကူးစက်​နေ​သော ကမ္ဘာကြီးက လူသားများ၏ နေထိုင်ခြင်းကို ထိုမျှ​လောက်ထိ ​တောင့်ခံနိုင်ပါ့မလားဟူသည်က ရှိ​နေ​သေးသည်။ လူမှု​ဗေဒ ပညာရှင် အချို့ကလည်း ၎င်းက လူသားမျိုးနွယ်နှင့် လှုမှု​ဗေဒကိုကို ဆန့်ကျင်​နေသည့် သု​တေသနတစ်ခုဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။

​ဒေါက်တာ​ကောင်းစန် ဗိုင်းရပ် ကူးစက်ခံခဲ့ရပြီး သူ့သုတသနကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြ​​သော အဖွဲ့အစည်းများအား ကိုယ်ပိုင် လှုပ်ရှားမှုများ ပြုလုပ်​စေခဲ့သလိုပင်။ ရုတ်တရက်ပင် လူသားမျိုးနွယ်အားလုံး၏ ကံကြမ္မာက ခန့်မှန်းမရနိုင်​တော့သလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။

​ဒေါက်တာ ​ကောင်းစန်က ပထမဆုံး ရုပ်ရှင်တွင် ဗိုင်းရပ်​ကြောင့် ​​သေဆုံးခဲ့ပြီး သူ့ဦးနှောက် အချက်အလက်များကို ထိန်းသိမ်းခဲ့ကာ ​သူကိုယ်တိုင်ကို အောင်​အောင်မြင်မြင် ပြန်အသက်သွင်းနိုင်ခဲ့သည်။ ပထမရုပ်ရှင်၏ အဆုံးတွင်မူ ​ဒေါက်တာ​ကောင်းစန်က သူတို့၏ လူသားအစိတ်အပိုင်းများနှင့် တထပ်တည်း တူညီ​သည့် ဒါဇင်ခန့်မျှ​သော ခန္ဓါကိုယ်များကို ထိန်းသိမ်းထားသည့် လျှို့ဝှက် ဓါတ်ခွဲခန်း၏ တံခါးကို ဖွင့်လှစ်လိုက်​တော့သည်။ 

အား​​ယောင်က အလွန်အမင်း စိတ်ပါဝင်စားမှုဖြင့် ကြည့်​နေခဲ့သည်။ တီဗီ​ပေါ်မှ မင်းသား မင်းသမီး အကုန်လုံးက နူးညံ့ ​ကျော့ရှင်း​သော အမူအယာများ ရှိကြပြီး တကယ့်ဘဝတွင်မူ သူတို့က အလွန် ကွဲပြားကြ​သော လူများ ဖြစ်​နေကြသည်မှာ မယုံနိုင်ဖွယ်ရာပင်။ သူမ၏ အိမ်ရှင်ကြီးကိုသာ ဥပမာအဖြစ် ကြည့်လိုက်လျှင် သူ ​ဒေါသမထွက်လျှင် အ​လွန် ကြည့်​ကောင်းလှပြီး ​ဒေါသထွက်​နေစဥ်​တောင်မှ အ​တော်​လေး ကြည့်​ကောင်း​နေဆဲပင်။ 

အား​ယောင်က ဒုတိယထပ်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ​နောင်တကင်းကင်းဖြင့် တီဗီတွင် ပြ​နေ​​သော ဇာတ်ကားကို ပိတ်ကာ ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် လှဲအိပ်လိုက်​တော့သည်။

ညကျရင် ​ဒေါက်တာ​ကောင်းစန်ကို အိမ်မက်မက်ပါ​စေ... အာမင်

​နောက်တစ်​နေ့ မနက် ​ခြောက်နာရီတွင် ​မော့ကျန်းက ထုံးစံအတိုင်းပင် ထန်​ချန်း၏ ဖုန်း​ခေါ်ဆိုမှု​ကြောင့် နိုးလာခဲ့​လေသည်။ "ဧကရာဇ်​မော့... ထ​ပါ​တော့... တစ်​နေ့တာ ကစတင်​နေပါပြီ"

​မော့ကျန်း: “… …”

‘ဒုတ်" ကြမ်းပြင်​ပေါ်သို့ ဖုန်းလွတ်ကျသံက အခန်းထဲသို့ ပျံ့နှံ့သွားပြီး ​မော့ကျန်းက မျက်ခွံများ တစ်ဝက်တပျက် ပွင့်လျက် အိပ်ရာ​ပေါ်တွင် ပျင်းပျင်းရိရိ လဲ​လျောင်း​နေ​လေသည်။

မကြာမီပင် ဖုန်းက ထပ်ပြီး မြည်ပြီးရင်း မြည်လာ​လေသည်။ "ဧကရာဇ်​မော့... ဒီ​နေ့က ရိုက်ကူး​ရေး ပထမဆုံး​နေ့​နော်... မင်း ​နောက်မကျချင်​လောက်ပါဘူး

​မော့ကျန်းက အိပ်ချင်စိတ်အပြည့်ဖြင့် ​ခေါင်းကို ပွတ်ကာ အဆုံးတွင် အိပ်ရာမှ ထရပ်လိုက်သည်။ "သိတယ်... " ​မော့ကျန်းအသံက ပျင်းတိပျင်းရွဲ ဖြစ်​နေကာ အိပ်ချင်စိတ် မ​ပြေ​သေး​​သော အသံက လူအများကို တုန်ယင်သွား​စေသည်။ ဖုန်းတစ်ဖက်မှ ထန်ချန်းက တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်​နေပြီး ​ခြောက်ကပ်ကပ် ​ချောင်းဟန့်ကာ ​ပြောလိုက်သည်။ "ဧကရာဇ်​​မော့... မနက်​စော​စောမှာကတည်းက အရမ်းဆက်ဆီကျ မ​နေနဲ့​လေ"

​မော့ကျန်းက မျက်ခုံးများ တွန့်ချိုးလိုက်ပြီး ထန်ချန်းသည်လည်း သူ မကြာခင်မှာ ဖုန်းချ​တော့မည်ဟု ခန့်မှန်းမိသဖြင့် ခပ်မြန်မြန် ​ပြောလိုက်သည်။ "လာကြို​ပေးဖို့ လို​သေးလား"

ဖုန်းချ​တော့မည့် ​မော့ကျန်းက ရပ်တန့်သွားကာ ဖုန်းကို နားနှင့် ပြန်ကပ်ထားလိုက်သည်။ "မလိုဘူး ကိုယ့်ဘာသာ ​မောင်းလာမယ်" ​မော့ကျန်းက ​သေ​သေသပ်သပ်ပင် ဖုန်းချလိုက်ကာ ဖုန်းကို အိပ်ရာပေါ်သို့ အဆင်သင့် ပစ်ချလိုက်​တော့သည်။

သူက မျက်လွှာပင့်ကာ ပြတင်း​​ပေါက်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

“ဂွတ်​မောနင်း အိမ်ရှင်ကြီး" အား​ယောင်က ပြတင်း​ပေါက် ​ဘေးတွင် ရပ်​နေပြီး သူ့ဘက်ကို ပြုံးပြ၍ ဦးညွှတ်လိုက်သည်။ မနက်ခင်း ​နေ​ရောင်ခြည်က အဖြူ​ရောင် ခန်းဆီးကို ဖြတ်၍ ​တောက်ပ​နေပြီး သူမ၏ ဖောက်ထွင်း မြင်​နေရ​​သော ခန္ဓါကိုယ်ကို ဖြတ်ကာ သူ့​ခေါင်း​ပေါ်၌ သက်ဆင်းလာခဲ့သည်။