အပိုင်း ၄၇

Chapter 47


နေ့ရက်များက ဖေ​ဖော်ဝါရီသို့ ​ရောက်လာ​သောအခါ လီယန်က ​နောက်ဆုံး စစ်​ဆေးမှုအတွက် ​ဆေးရုံသို့ သွားခဲ့သည်။ အခန်းထဲမှ ထွက်လာ​သောအခါ လီယန်က အမှတ်တမဲ့ တုန်ယင်သွား​လေသည်။ ​​ဆောင်းရာသီ၏ ​လေအေးများက သူမ၏ အသားအရည်​ပေါ်တွင် ကြမ်းကြမ်း တိုက်ခတ်​နေသဖြင့် လည်စည်းကို မျက်နှာ​ပေါ်သို့ ဆွဲတင်၍ နှာ​ခေါင်းအုပ်ထားလိုက်ရသည်။

အိတ်ထဲမှ ဖုန်းမြည်လာချိန်တွင် လီယန်က ​ခေါင်းငုံ့၍ တစ်ခဏမျှ ရှာ​ဖွေလိုက်ပြီး​နောက် ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်သည်။

"ယန်ယန်... မနက်ဖြန်ည အားလား... ညစာအတူစားချင်လို့"　

လီယန်က တစ်ခဏမျှ ​တွေး​တောလိုက်ပြီး မနက်ဖြန် လုပ်စရာ မရှိသည်ကို အတည်ပြုပြီး​နောက် စာပြန်ပို့လိုက်သည်။　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ဖုန်းကို ကိုင်ထားရင်းဖြင့် ပြတင်း​ပေါက်အပြင်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာ​ပေါ်က အမူအယာက အနည်းငယ် သဘာဝကျမ​နေ​ပေ။ သူ့​​ဘေးတွင် ရပ်​နေ​​သော ဓါတ်ခွဲခန်းကျောင်းသားက သူ့အကြည့်များ၏ ဦးတည်ရာနေရာကို ကြည့်လိုက်​သောအခါ မျက်ခုံးပင့်မိသွားပြီး ပ​ဟေဠိ ဖြစ်သွားရသည်။ ဘာ​တွေကများ ပ​ရော်ဖက်ဆာရှန်းကို အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှား​နေ​စေပါလိမ့်...　

"တုန်ခါသံ"　　

သူ့လက်ထဲမှ ဖုန်းက တုန်ခါလာခဲ့ပြီး​ ရှန်းယွမ်ဇယ်က မျက်နှာပြင်​ပေါ်မှ စကားလုံး နှစ်လုံးကို ကြည့်လိုက်သည်။ "​ကောင်းပြီ​လေ"

သူ့နှုတ်ခမ်းများက မ​နေနိုင်ဘဲ ​အပြုံး​လေးတစ်ခုအဖြစ် ကွေးတက်လာသည်။ သူက ပြန်စာ​ရေးကာ လီယန်ထံ ပို့လိုက်သည်။　　

လီယန်က ရှန်းယွမ်ဇယ်ထံမှ စာကို ကြည့်ကာ Arc de Triomphe၏ တည်​နေရာကို ပြန်စဥ်းစားလိုက်သည်။ တည်​နေရာကို ​ဖော်ထုတ်​နေစဥ်မှာပင် ဖုန်းမြည်လာခဲ့​လေသည်။ သူမက ဖုန်းကိုင်၍ ​မေးလိုက်သည်။

"ရှန်ပူ... ဘာကိစ္စလဲ"　

"နင်အခု ဘယ်မှာလဲ"　

"​ဆေးရုံမှာ... အခု​လေးတင် စစ်​ဆေးမှု​တွေ လုပ်ပြီးသွားတာ... ​ဒေါက်တာဖန်က ငါ လာစရာ မလို​တော့ဘူးလို့ ​ပြောတယ်"　　

"မနက်ဖြန် အားလား... ညစာ ထွက်စားရ​အောင်"　　

လီယန်က မျက်​တောင်ခတ်လိုက်သည်။ မနက်ဖြန်က ဘာများ အ​ရေးကြီးတဲ့နေ့ မို့လို့လဲ... ဘာလို့ လူတိုင်းက အပြင်ထွက်စားဖို့ ​မေး​နေကြတာလဲ...

"လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်မိနစ်ကပဲ ယွမ်ဇယ်​ကော​ကောက ညစာစားဖို့ ​ခေါ်​နေတာ... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါလည်း လုပ်စရာ မရှိဘူး​လေ"　　

ချန်းချင်းယန်က တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး​နောက် ​မေးလာခဲ့သည်။

"မနက်ဖြန် ဘာ​နေ့လဲ သိလား"　　

လီယန်က ​တွေး​တောကာ ​ပြောလိုက်သည်။ "​မော့ကျန်းရဲ့ အယ်လ်ဘမ် ထွက်မဲ့ရက်​လေ" ဖိုရမ်က ​နေ့တိုင်း countdown တင်​ပေးထားသဖြင့် သူမက မမှတ်မိချင်လျှင်​တောင် ​မေ့ပစ်ရန် မတတ်နိုင်​ပေ။　　

ချန်းချင်းယန်၏ စိတ်အ​ခြေအ​နေက ရုတ်တရက် အနည်းငယ် ရှုပ်​ထွေးသွားသလိုပင်။

"နင် ဧကရာဇ်​မော့ရဲ့ အယ်လ်ဘမ်ထွက်မဲ့ရက်ကို ​​သေ​သေချာချာ မှတ်မိ​နေတာ ငါ အရမ်း ကျေနပ်​ပေမယ့်လည်း​​လေ မနက်ဖြန်က ဗယ်လင်တိုင်း​ဒေးဟဲ့ သိရဲ့လား"

ဗယ်လင်တိုင်း​ဒေးလား...

လီယန်၏ အ​တွေးများ ​ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်။ လူတိုင်းက မနက်ဖြန် ​မော့ကျန်း၏ အယ်လ်ဘမ် ထွက်မည့် အ​ကြောင်း ​ပြော​နေကြသဖြင့် မနက်ဖြန် ဗယ်လင်တိုင်း​ဒေး ဖြစ်သည့်အ​ကြောင်း လုံးဝ ​မေ့​လျော့သွားခြင်း ဖြစ်သည်။　　

"ရှန်းယွမ်ဇယ်က နင့်ကို အပြင်ထွက်ဖို့ ​ခေါ်​နေတယ်... သူ့မှာ အကြံတစ်ခု ရှိလို့ပဲ​နေမှာ အာ" အဆုံး၌ ချန်းချင်းယန်၏ အာ...ဟူ​
သော အသံက ချဲ့ကား​ပြော​နေသလိုပင်။ သူမ၏ အသံက အကြံ​ပေးဟန် ဖြစ်​နေသဖြင့် လူအများမှာ နက်နက်နဲနဲ မ​တွေးမိဘဲ မ​နေနိုင်ကြ​​ပေ။

လီယန်၏ နှုတ်ခမ်း လှုပ်ရှားသွားပြီး ​မေးလာခဲ့သည်။ "ဒါဆို မနက်ဖြန် နင်ငါ့ကို အပြင်ထွက်ဖို့ ​ခေါ်တာကလည်း...　　

"... ဂွတ်ဘိုင်" ချန်းချင်းယန်က ဖုန်းကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ချပစ်လိုက်သည်။　　

လီယန်က ဖုန်းကို ကိုင်ထားရင်း ​ဆေးရုံ အဝင်ဝတွင် တစ်ခဏမျှ ​တောင့်​​တောင့်ကြီး ရပ်​နေခဲ့သည်။ သူမက ဖုန်းကို အိတ်ထဲသို့ ပြန်ထည့်ခါနီးတွင် ရှန်းယွမ်ဇယ်က ​နောက်ထပ် စာထပ်ပို့လာခဲ့သည်။

ထိုသူက စား​သောက်ဆိုင်နာမည်ကို ထပ်​ပြောပြလာခဲ့ပြီး ၎င်းက Aမြို့ရှိ နာမည်ကြီး စား​သောက်ဆိုင် တစ်ခု ဖြစ်​နေခဲ့သည်။ ဒါ​ပေမယ့် ဘာလို့ အရင်က Arc De Triomphe လို့ ​ခေါ်တာပါလိမ့်...　

လီယန်က မနက်ဖြန် ထိုအ​ကြောင်းကို ​မေးရန် သူမကိုယ်သူမ သတိ​ပေးလိုက်ရင်း ဖုန်းကို အိတ်ထဲသို့ ပြန်ထည့်လိုက်သည်။　　

ဗယ်လင်တိုင်း​ဒေးတွင် လီယန်က မနက်​​စော​စော နိုးလာခဲ့သည်။ အမှန်တကယ်တွင်လည်း သူမက အမြဲတမ်း အိပ်ရာ​​စော​စောနိုး​လေ့ရှိသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် တစ်နာရီမျှ ​ပြေးလိုက်ပြီး​နောက် လီယန်က အိမ်သို့ ပြန်​လျှောက်မလာခင် အ​ကြော​လျှော့လိုက်သည်။　　

အိမ်ပြန်​ရောက်ချိန်၌ ရှစ်နာရီထိုးရန် လို​သေးသည်။ အပြင်ဘက် ​ကောင်းကင်က အလွန် မလင်းထိန်​နေ​သေး​​သော်လည်း ချန်းချင်းယန်ထံမှ ​ခေါ်ဆိုမှု သုံးခုကို လွတ်သွားခဲ့​လေပြီ။

ချန်းချင်ယန်ထံသို့ ဖုန်းပြန်​ခေါ်လိုက်စဥ်တွင် လီယန်မှာ စကား​​ပြောရန် အခွင့်အ​ရေးပင် မရလိုက်ဘဲ ချန်းချင်းယန်၏ ​အော်ဟစ်သံက ဖုန်းကို ဖြတ်၍ ဟိန်း​ဟောက်လာခဲ့သည်။ "​သောက်ကျိုးနဲ... တလီ... နင်ဘယ်​တွေ ​ရောက်​နေတာလဲ"　　

"ငါ ​ပြေးဖို့သွား​နေတာ​လေ... ဘာဖြစ်လို့လဲ"　　

"နင့်မှာ ​ပြေးဖို့ အချိန် ရှိ​သေးတယ်လား... ငါ့ကို ကူပြီး လာတန်းစီ​ပေး"　

လီယန်က ချန်းချင်းယန် ရှိ​နေခဲ့သည့် Aမြို့၏ အကြီးဆုံး ​ဓါတ်ပြား အ​ရောင်းဆိုင်သို့ ​ရောက်လာရန်အတွက် ​မိနစ်လေးဆယ် အသုံးပြုလိုက်သည်။ လူပင်လယ်ကြီးက အတူတကွ စု​ဝေး​နေသဖြင့် လီယန်မှာ သူမကိုယ်သူမ ကပ်​ဘေးအတွင်း အစားအစာ ​ဝေရန် ​ရောက်လာခဲ့သည့် မင်းသမီး​လေး တစ်ဦးကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။　　

ချန်းချင်းယန်ကို ရှာရန် အင်အားများစွာ စိုက်ထုတ်လိုက်ရပြီး​နောက် လီယန်မှာ ​ခေါင်းစကိုက်လာရ​တော့သည်။ "ရှန်ပူ... ဘာ​​တွေ ဖြစ်​နေတာလဲ"　

"ဧကရာဇ်​မော့ရဲ့ အယ်လ်ဘမ်အသစ်ကို ဝယ်မလို့​လေ... ပထမဆုံးလူ 100က အကန့်အသတ် ထုတ်တဲ့ ပိုစတာ ရမှာ... နင်မသိပါဘူး... လူတိုင်းက မ​နေ့ညကတည်းက ဒီ​နေရာမှာ စခန်းချ​နေကြတာ"　　

လီယန်: “…”

ဒီလို သမားရိုးကျမဟုတ်တဲ့ ကမ္ဘာကြီး... သူမ တကယ့်ကို နားမလည်နိုင်​တော့ဘူး...　

"တလီ... ငါ့​နေရာ ဦးထားဖို့ ကူညီ​ပေးအုံး... ငါ မနက်စာသွားစားပြီး အိမ်သာ သွားလိုက်အုံးမယ်" ချန်းချင်းယန်က ​ဝေး​ဝေး ​ပြေးသွားပြီး​နောက် အနည်းငယ် စိုးရိမ်စိတ် ဝင်လာခဲ့သည်။ "ကိုးနာရီထိုးရင် တံခါးကိုသွား... နာရီကို ​သေချာကြည့်ထား... သူများ​​​တွေကို ​ကျော်တက်ခွင့်မ​ပေးနဲ့... ငါတို့က နံပါတ် 98ပဲ"　　

လီယန်: “…”

သူမက တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး တိုး​ဝှေ့​နေကြ​သော လူအုပ်ကြီးကို ကြည့်ကာ သူမ၏ အသက်ရှုသံပင် မတည်မငြိမ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူတို့​တွေက ​တေးဂီတ​လောကက အရမ်း သိမ်​မွေ့​တယ်ဆိုပြီး မ​ပြောခဲ့ကြဘူးလား... သူမဘာလို့များ မ​တွေ့ရပါလိမ့်...　

ချန်းချင်းယန်က အချိန်အကြာကြီး မယူခဲ့ဘဲ လူတန်းကြီးကလည်း တဖြည်းဖြည်း လှုပ်ရှားလာခဲ့သည်။ လီယန်က ​အော်ဟစ်​နေ​သော ဖန်များ၏ ဝိုင်းရံမှုကို ခံ​နေရရင်း ဧကရာဇ်​မော့ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လာ​ရောက်​နေသည်လားဟုပင် ခံစားလိုက်ရသည။　　

ချန်းချင်းယန်က သူမ​ရှေ့မှ လူတန်းကို မည်သူမှ ဖြတ်မဝင်​စေရန် ​ပြောထား​သော်လည်း အခြားသူများမှာ ပိုစတာ ဝယ်ရန် ​အုပ်စုတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာကြသည်။ သူမ ဘယ်လို​ရေရမလဲ ဆိုတာကို မသိ​တော့ဘူး... သူမပို၍ နီးလာ​လေ​လေ ချန်းချင်းယန်၏ အရိပ်ကို မည်သည့်​နေရာမှ မ​တွေ့ရ​သေး​ပေ။ လီယန်က ဖုန်းကို ထုတ်၍ မက်​ဆေ့ချ်ပို့လိုက်သည်။

"အိမ်သာထဲက ထွက်လာပြီလား"　

"​ဘဲမ... ငါ့အတွက် ဝယ်​ပေးထား ပိုစတာရဖို့ သတိထားအုံး"　

လီယန်က နှုတ်ခမ်းများ လှုပ်ရှားသွားသည်။ သူမကဲ့သို့ ​အလွန်အမင်း နေမ​ကောင်း ဖြစ်​နေသူအား ခိုင်းစား​နေသည်က အလွန် ရက်စက်လွန်း​ပေသည်။　

လီယန်က ​ငွေရှင်း​ကောင်တာတွင် ရပ်ကာ သူမ​ရှေ့မှ လူတန်းကြီးမှ ထွက်ခွာသွားကြသူများမှာ မည်သည့် အကန့်အသတ် ပိုစတာမှ မရခဲ့ကြ​ကြောင်း ​​တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက ထိုသတင်းကို ချန်းချင်းယန်အား ​ပြောမည်အပြုတွင် "ဘန်း"ဟူ​သော အသံနှင့်အတူ အလှဆင်ပစ္စည်း​လေးများက သူမ​ရှေ့တွင် ​ပေါက်ထွက်လာ​သည်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။　

"ဒီအတန်း​ဖော်​လေးကို ဂုဏ်ပြုပါတယ်... မင်းက 111​ယောက်မြောက် ဝယ်သူမို့ ငါတို့ရဲ့ စပယ်ရှယ် ပိုစတာကို ရရှိသွားပါပြီ"　　

စိတ်လှုပ်ရှား​နေ​သော မန်​နေဂျာ၏ စကား အဆုံးတွင် လူအုပ်ထဲမှ ​အော်သံများ ​ပေါက်ထွက်လာခဲ့သည်။ လီယန်က အနည်းငယ် မူး​ဝေလာရသလိုပင်။ သူမက ဖိုရမ်ထဲမှ အကန့်အသတ် ထုတ်ထား​သော ပိုစတာက ဆယ်ခုသာ ရှိပြီး တစ်ခုစီကလည်း ကွဲပြားကာ ဆိုင်၏ ​နေရာဆယ်ခုတွင် ​နေရာချထားသည်။ လက်ခံရရှိမည့်သူကိုလည်း မန်​နေဂျာကပင် ​ရွေးချယ်မည် ဖြစ်​ပေသည်။　　

ကြည့်ရတာ သူမက အရမ်း ကံ​ကောင်း​နေတဲ့ပုံပဲ... ဒါ​ပေမယ့် 111က...　　

မန်​နေဂျာရဲ့ အကြံက အ​တော်​လေး နိမိတ် မ​ကောင်းတဲ့ပုံ​ပေါ်​နေတယ်​နော်..　　

ဧကရာဇ်​​မော့၏ အယ်လ်ဘမ် နှစ်ချပ် ဝယ်ပြီး​နောက် လီယန်က ထိုစပယ်ရှယ် ပိုစတာကိုပါ ယူသွားရန် မ​မေ့ခဲ့​ပေ။ မနာလို​နေ​သော အမုန်းမျက်လုံးများ​အောက်မှ သူမက အသာအယာပြုံးကာ ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။　　

လမ်းဆုံသို့ ​ရောက်​သောအခါ လီယန်က တစ်ခဏမျှ ​​တွေး​တောလိုက်ပြီး ထုပ်ပိုးထား​သော စပယ်ရှယ်ပိုစတာကို အိတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်ပြီး ချန်းချင်းယန်ကို လှည့်စားရန် မည်သည်ကိုမျှ မရရှိသည့်အလား ဟန်​ဆောင်​နေလိုက်သည်။　　

ကံအား​လျော်စွာဖြင့် ယ​​​နေ့လွယ်လာ​သော ​ကျောပိုးအိတ်က လုံလုံ​လောက်​လောက် ကြီး​နေခဲ့သည်။　　

ချန်းချင်းယန် အိမ်သာထဲမှ ထွက်လာ​သောအခါ သူမက ​ဘောလုံး​လေးကဲ့သို့ အင်္ကျီထဲတွင် နစ်မြုပ်​နေခဲ့သည့် လီယန်၏ အရိပ်​လေးကို ဖမ်းမိသွားသည်။ ချန်းချင်းယန်က ခပ်မြန်မြန် ​ပြေးလာခဲ့ပြီး လီယန်၏ လက်ထဲမှ အယ်လ်ဘမ်ကို ယူကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်း​လေးများက အပြုံးတစ်ခုသဖွယ် တွန့်​ကွေးသွားခဲ့သည်။ "ပိုစတာ"　

လီယန်က သူမကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ အမူအယာက အလွန် အပြစ်ကင်း​နေပုံ​ပေါ်သည်။ "ငါတို့​ရှေ့ကလူ​တွေက နည်းနည်း ပိုဝယ်သွားကြ​တော့ မန်​နေဂျာကလည်း သူတို့ကို ထည့်​ရေလိုက်တယ်​လေ... ဒါ​ကြောင့်မို့ ပိုစတာ မကျန်ဘူး"　　

"​သောက်ကျိုးနဲ... ဒီလို ဖြစ်လို့ မရဘူးလေ... လူတိုင်းက တစ်ခုစီ ဝယ်ဖို့ပဲ ရည်ရွယ်ထားကြတာ​... သူတို့ကို သွားရှာပြီး ခွဲထုတ်ပစ်မယ်"　

လီယန်၏ နှုတ်ခမ်း​လေးများက ရွှင်မြူးမှု​ကြောင့် လှုပ်ရှားသွားခဲ့သည်။ "နင်သူတို့ကို ခွဲထုတ်ရင်​တောင် သူတို့က ပိုစတာ ​ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး"

"ဘာဖြစ်လဲ.. ငါ ဆန္ဒပြချင်တယ်"　　

လီယန်က ထိုအ​ကြောင်းကို တစ်ခဏမျှ ​​တွေးလိုက်ပြီး အကြံပြုလိုက်သည်။

"ညနက်​နေတဲ့ အချိန်ကို အခွင့်​ကောင်းယူပြီး​တော့ နင့်ကိုနင် တိတ်တိတ်​လေး ဆိုင်​ရှေ့မှာ ချိတ်ဆွဲထားလိုက်​လေ"　

ချန်းချင်းယန်: “…”

တလီက တစ်ခါတစ်​လေ တကယ် ရယ်ဖို့​ကောင်းတာပဲ ဟားဟား...

နှစ်​ယောက်သားက အတူတကွ ​နေ့လည်စာ စားကြပြီး​နောက် တစ်​နေ့လည်လုံး ​စျေးဝယ်ထွက်ကြသည်။ လီယန်က အချိန်ကို ကြည့်ကာ ရှန်းယွမ်ဇယ်နှင့် ​တွေ့ရမည်ကို သတိရသွားသည်။ 　　

"ရှန်ပူ... ငါအရင်သွားနှင့်မယ်... ညစာ တစ်​ယောက်တည်း စားလိုက်​တော့"　　

ချန်းချင်းယန်: “…”

သူဘာ​ပြောချင်တာလဲ... ရှန်းယွမ်ဇယ်နဲ့ အတွဲ​တောင် မဖြစ်​သေးဘူး... အခုကတည်းက ဆင်ဂယ်​​ခွေး​လေးကို လာနှိမ်ချင်​နေပြီ​ပေါ့...　　

သူမက ​​မော့ကြည့်လိုက်ပြီး​နောက် ပြုံးကာ ပြန်ငုံ့လိုက်သည်။ "တလီ... ရှန်းယွမ်ဇယ်နဲ့ ဒိတ်မှာကို ဒီလိုမျိုးကြီး သွားမလို့လား... ​ခေါင်းလည်းမ​လျှော် မိတ်ကပ်လည်း မလိမ်းဘဲနဲ့​လေ"　　

လီယန်၏ မျက်နှာ မဲ​မှောင်သွား​လေသည်။

"နင်​​ဘေးမှာ ရှိ​နေသမျှ ငါ့ဆံပင်က အမြဲတမ်း ​လျှော်ပြီးသားလို ခံစားရတယ်"　

ချန်းချင်းယန်: “…”

သူမ နာမည် ​ပြောင်းချင်တယ်လို့... သူမအ​ဖေ ဘယ်​လောက်ပဲငိုငို နာမည် အသစ်လို​နေပြီ...　

ထိုဆိုင်က ကမ္ဘာ​ပေါ်တွင် အ​ကျော်ကြားဆုံး တရုတ်စား​သောက်ဆိုင် မဟုတ်​သော်လည်း ​​သေချာ​ပေါက် စျေးအကြီးဆုံးများထဲမှ တစ်ခု ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို​နေရာသို့ စား​သောက်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခံရခြင်းက ချမ်းသာမှုနှင့် အင်အားကြီးမှုတို့၏ ပုံရိပ်ကို ​ပေးစွမ်းနိုင်သည်။　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က လီယန်ကို ထို​နေရာသို့ ဖိတ်ရခြင်းမှာ ​သေချာ​ပေါက် သူ့ကြွယ်ဝမှုများကို ကြွားဝါချင်၍ မဟုတ်ဘဲ ထိုဆိုင်က သူ၏ မိခင်​ကျောင်း ဖြစ်​နေ၍ပင်။　　

သူက ပထမထပ်၏ ​စင်္ကြံတွင် ထိုင်​နေ​သော​ကြောင့် ဖြတ်သွားကြသည့်များစွာ​သော မိန်းမပျိုတို့အား သူ့ထံသို့ အထူးတလှယ် အကြည့်များ ​ပေးလာ​စေရသည်။ ၎င်းက ထိုသူ၏ လှည့်စားတတ်​သော ​​ချောမောလှသည့် ရုပ်ရည်​ကြောင့်သာမက ယ​နေ့က ဗယ်လင်တိုင်း​နေ့ ဖြစ်သဖြင့် ​လူ​ချော​လေးတစ်​ယောက်ကို တ​ယောက်တည်း ​တွေ့ရသည်မှာ အ​တော်​လေး ရှားပါး၍ ဖြစ်သည်။　　

ဝင်​ပေါက်တွင် ရပ်နေ​သော ဧည့်ကြိုမိန်းက​လေးမှာ သူမ၏ မျက်လုံးတို့က ဆိုဖာ​ပေါ်ရှိ လူထံ ​ဝေ့ဝဲသွားပြီး သူမ၏ နှလုံးသား အခုန်မြန်လာသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ ထိုသူ ​စောင့်​နေသည့်လူသာ ​​ပေါ်မလာခဲ့ပါက သူမကြိုးစားကြည့်ရမည်။

​လေ​အေး​လေး ဖြတ်သွားကာ တံခါးပွင့်လာခဲ့သည်။ ဧည့်ကြိုမ​လေးက "ကြိုဆိုပါတယ်" ဟု မ​ပြောလိုက်ခင်မှာပင် လီယန်က ထိုင်​နေ​သော ရှန်းယွမ်ဇယ်ထံ အ​ပြေး​ရောက်သွားသည်။

"​တောင်းပန်ပါတယ်... ဒီလိုအချိန် လမ်းပိတ်တတ်တာ မသိခဲ့ဘူး"　　

ထိုစကားကို ​​ပြောပြီးသွားသည့်​နောက် လီယန်၏ မျက်နှာ​လေးမှာ ဝင်းပ​နေပြီး မြန်မြန် ​ပြေးလာရသည့်အတွက် အနည်းငယ် ရဲတွတ်​နေခဲ့သည်။　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမကို ​မော့ကြည့်လိုက်သည်။ အပြုံး​လေးတစ်ခုက သူ့နှုတ်ခမ်းတွင် ထွက်​ပေါ်လာ​လေသည်။ "ကိစ္စမရှိဘူး... မင်း အချိန်ကိုက်​​ရောက်လာတာ"　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က အ​ပေါ်ဆုံးထပ်မှ အခန်းတစ်ခုကို ကြိုတင်မှာထားပြီးသား ဖြစ်ပြီး Aမြို့၏ ညရှုခင်းအလှကို ခံစားနိုင်​ပေသည်။ လီယန်က မီနူးကို ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အချို့ စျေးနှုန်းများက သူမကို မျိုချ၍ပင် ခက်ခဲ​စေနိုင်သည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမ၏ တစ်ဖက်တွင် ထိုင်​နေပြီး ပြုံး​နေ​သော စားပွဲထိုး​လေးက သူမ ​ဘေးတွင်ရပ်ကာ သူမ မှာ၍ ပြီးမည်ကို ​စောင့်​နေသဖြင့် ရုတ်တရက် အ​တော်​လေး ဖိအားများလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။　　

"အမ်... ငါး​သေး​သေး​လေး ​ကြော်ထားတာ ​ပေးပါ" လီယန်က ထိုစာ​ကြောင်းကို ​ပြောရန် အားကုန်သုံးလိုက်ရသည်။ သူမက မီနူးကို ပထမ စာမျက်နှာထိ လှန်လိုက်ပြီး ရှန်းယွမ်ဇယ်ထံ ကမ်း​ပေးလိုက်သည်။ "​ကော​ကော ဘာမှာမှာ.. ညီမစားမယ်"　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ရယ်​မောကာ လီယန်၏ လက်ထဲမှ မီနူးကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ "မင်းက ​ထောက်ပံ့ပေးဖို့ တကယ် လွယ်တာပဲ" ဒါ​ပေမယ့်... ငါး​သေး​သေး​လေး​​ကြော်က​တော့... လီယန်နှင့် ​မော့ကျန်းတို့၏ အကြိုက်က ​ကြောက်ခမန်းလိလိ တူ​နေ​ကြောင်း ​တွေ့လိုက်ရသည်။　　

လီယန်က ဂရုမစိုက်ဘဲ ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို ပြုံးစိစိ လုပ်ပြလိုက်သည်။ သူမ၏ အကြီးအကျယ်ဆုံး အချက်မှာ ​​ကျွေး​မွေးရန်အတွက် အလွန် လွယ်ကူခြင်း ဖြစ်သည်။　　

စားပွဲထိုး​လေးက ရှန်းယွမ်ဇယ် ​ပြောလာ​သော ဟင်းပွဲများ အားလုံးကို ကူးယူပြီး​သောအခါ အခန်းထဲမှ ငြင်ငြင်သာသာ ဆုတ်ခွာသွားသည်။ ရုတ်တရက် သူနှင့် လီယန်တို့သာ အခန်းထဲတွင် ကျန်​နေ​ခဲ့​တော့သည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ်က အနည်းငယ် အကူအညီမဲ့​နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။　　


Xxxxc