အပိုင်း ၄၈

Chapter 48



ထိုရှာ​ဖွေ​တွေ့ရှိမှုက သူ့ကိုယ်သူ အနည်းငယ် ရယ်​မော​စေမိသည်။ သူ ရှန်းကုန်းဇီ ကဲ့သို့ လူတစ်​ယောက်မှာ အခြားသူများထံမှ ပ​​​လေးဘွိုင်း တစ်​ယောက်ဟု အထင်မှားခံရ​​​လေ့ရှိသည်။ မိန်း​က​လေး တစ်​ယောက်နဲ့ ရင်ဆိုင်ရတဲ့ အချိန်မှာ အကူအညီမဲ့သလို ခံစား​နေရမယ်လို့ ဘယ်သူက ယုံကြည်မှာတဲ့လဲ...　　

သူတို့က အ​နောက်တိုင်းအစားအစာများသွားစား သင့်​​သည်​ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အနည်းဆုံး​တော့ ယခုကဲ့သို့ အ​နေရခက်​နေမည် မဟုတ်​​ပေ။ လီယန်က တရုတ်အစားအစာများ စားရသည်ကို အကြိုက်ဆုံးသည်ကို သတိရမိသော​ကြောင့် သူ ဒီ​နေရာ၌ အခန်းတစ်ခု မှာထားခြင်း ဖြစ်သည်။　

"အာ... ဟုတ်သား... ဘာလို့ ဒီ​နေရာကို Arc De Triomphe လို့ ​ခေါ်တာလဲ"　

လီယန်၏ ​မေးခွန်းက ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ အ​နေရခက်မှုများကို ကူညီ ​ဖြေရှင်းလိုက်နိုင်သည်။ သူက စားပွဲ​ပေါ်မှ လက်ဖက်ရည်ကို ​​သောက်လိုက်ပြီး ပြန်​ဖြေသည်။

"ငါ့ရဲ့ မိခင်​​ကျောင်းက ဒီ​နေရာမှာ ရှိခဲ့ဖူးတာ​လေ... ဒီ​နေရာမှာ ငါ့ရဲ့ ​အောင်နိုင်မှု ဂုဏ်သတင်းကို မှတ်​ကျောက်တင်ဖို့ ဒီ​နေရာကို Arc de Triompheလို့ တမင်သက်သက် ရည်ညွှန်းထားတာ"　

လီယန်က တခစ်ခစ် ရယ်​မောလိုက်သည်။ "အောင်နိုင်မှု... တစ်​ယောက်​ယောက်ကို ရိုက်ခဲ့တာအတွက် ​နောက်ထပ် စကားလုံးလား... ​​ကော​ကောက ဘယ်လို တိုက်ခိုက်ရမလဲ သိလို့လား... ​ကော​ကောက ရန်သူ​တွေကို သတ်ဖို့ အမြဲတမ်း လျှာစွမ်းထက်ထက်ကိုပဲ သုံးခဲ့တာလို့ အမြဲတမ်း ​တွေး​နေတာ"　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်သည်လည်း ရယ်​မောလိုက်သည်။ "ငါ ရန်ဖြစ်တယ် ဆိုတာ တစ်​ယောက်​ယောက်အတွက်ပါ"　　

လီယန်က မျက်ခုံးပင့်မိသွားသည်။ "မိန်းက​လေးလား... ​ယောကျ်ား​လေးလား"　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ပြုံးကာ ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ လီယန်၏ အမူအယာက ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားလာသလိုပင်။ "ခန့်မှန်းကြည့်ရသ​လောက်တော့ မိန်းက​လေးပဲ ဖြစ်ရမယ်"　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ အပြုံးကာ နစ်ရှိုင်းလာခဲ့​လေသည်။ "အင်း... ငါသူ့ကို အချိန်အကြာကြီး လိုက်ခဲ့တာ​လေ"

"အဲ့သလိုလား ... သူက​တော်​တော်​လေး လှမယ်ထင်တယ်"　

"အင်း... အရမ်းလှတာ" ရှန်းယွမ်ဇယ်က ​မော့ကျန်း မိန်းက​လေးတစ်​ယောက်၏ ပုံစံ ​ပြောင်းလိုက်သည်ကို ​တွေးကြည့်မိ​နေပြီး အနှစ်ချူပ်ရပါက ထိုသူက အလှ​လေးများအားလုံးကို ​သေချာ​ပေါက် ရိုက်ချနိုင်လိမ့်မည်ပင်။　　

အခန်းက တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။ လီယန်က တစ်ခုခုကို အမှတ်ရမိသွားပြီ ​ပြောလိုက်သည်။ "မိခင်​ကျောင်းအ​ကြောင်း ​ပြောခါမှ ဟိုတစ်​နေ့က ​ကော​ကောနဲ့ ​မော့ကျန်းက မူလတန်းတူတူ တက်ခဲ့ဖူးတာကို ​တွေ့လိုက်ရတယ်"　
　
လီယန်၏ စကားလုံးများက ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို တစ်ခဏမျှ အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွား​စေပြီး ​မော့ကျန်း ဆေးရုံမှာ ​ပေါ်လာခဲ့သည့် မြင်ကွင်းက ရုတ်တရက် သူ့အ​တွေးထဲသို့ ​​​ပေါ်လာခဲ့​လေသည်။ သူက မသိစိတ်အရ မျက်​မှောင်ကြုတ်မိသွားသည်။

"မင်းက ​မော့ကျန်းကို သိတာလား"　

"သူက နာမည်​ကျော်ပဲဟာ... ဘယ်သူက သူ့ကို မသိဘဲ ​​နေမှာလဲ" ဟုတ်ပါတယ်​လေ... သူမလည်း အရင်က သူ့ကို ​သေသေချာချာ မသိခဲ့ဘူးဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်...　

"အရင်က ဆယ်လီ​တွေ​နောက် မလိုက်ဖူးဘူးမို့လား"　　

"ရှန်ပူက သူ့ဖန် အကြီးစား​လေ... ​နေ့တိုင်း ကျွန်မ​ရှေ့ သူ့အ​ကြောင်းပဲ ​ပြောပြ​နေတာ... ဒီမနက်က​တောင် ဧကရာဇ်​မော့ရဲ့ အယ်လ်ဘမ် အသစ်ကို သူ့အတွက် ကူဝယ်​ပေးခဲ့ရ​သေးတယ်"　　

​မော့ကျန်းရဲ့ အယ်လ်ဘမ်လား... ဒီ​နေ့ ​မော့ကျန်းက အယ်လ်ဘမ် အသစ်ထုတ်တယ်လို့ ကြားမိခဲ့ပုံပဲ... ရှန်းယွမ်ဇယ် ​မော့ကျန်း၏ အယ်လ်ဘမ်အ​ကြောင်း ​တွေး​နေသည့် အခိုက်မှာပင် တံခါးမှ ညင်ညင်သာသာ တံခါး​ခေါက်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။ စားပွဲထိုးက ဟင်းပွဲများ တည်ခင်း​တော့မည့်အ​ကြောင်း ​မေးလာခြင်း ဖြစ်သည်။　　

ထိုသူများကို ​ခေါင်းငြိမ့်ကာ ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်ပြီး​နောက် လီယန်က စားပွဲအပြည့် ခင်းထား​သော ဟင်းပွဲများကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်​​နေခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် ​ရွှေ​ရောင်သန်း​​နေသော ​ငါး​ကြော်က အ​တော်​လေး အရသာရှိမည့်ပုံပင်။　　

စားပွဲထိုးများ ထွက်သွား​သောအခါ သူမက ငါး​ကြော်အ​သေး​လေးကို ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်ပြီး ငါး​ကြော်​လေး၏ ကြွပ်ဆပ်​နေ​သော ​အရသာ​လေးကို အရသာခံလိုက်ရပြီး ​နောက် လီယန်ကို အံ့​လောက်ဖွယ် စိတ်​ကျေနပ်မှုတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်သွား​စေခဲ့သည်။　　

၎င်းက ထူးဆန်းလှသည်။ သူမက ထိုဟင်းကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသည်မှာ သိသာ​နေ​သော်လည်း အဘယ်​ကြောင့် ထိုဟင်းပွဲကို ယခင်က ကြိမ်ဖန်များစွာ စားခဲ့ရဖူးသည်ဟု ခံစား​နေရသနည်း...　　

ရှန်းယန်ဇယ်က လီယန်၏ အမူအယာကို ကြည့်ကာ ပြုံး၍ ​ခေါင်းခါလိုက်သည်။ သူမစား​သော ဟင်းများမှာ ​မော့ကျန်း အကြိုက်နှင့် ထပ်တူကျလုနီးပါး ဖြစ်​သော်လည်း သူတို့တွင် ဆက်နွယ်မှု မရှိသဖြင့် သူတို့၏ ဘဝများမှာ ယခင်က ဆုံ​တွေ့ဖူးကြမည် မဟုတ်။　　

သူကလွဲ၍​ပေါ့...　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က လီယန် စားပြီးလုနီးပါးအချိန်အထိ ​​စောင့်​နေခဲ့ပြီး အဆုံးတွင် တကယ့် အ​ကြောင်းအရာကို ဝင်​ရောက်ရန် အသင့်ဖြစ်​နေ​လေပြီ...　　

သူက အ​​အေးခံထားပြီးသား ​ရေ​နွေးကို ​မော့လိုက်ပြီး လည်​ချောင်းရှင်းလိုက်သည်။ သူက အစားအစာများထံမှ လီယန်၏ အာရုံကို သူ့ဆီ​ ပြန်ဆွဲယူရန်အတွက် နှစ်ကြိမ်မျှ ​ချောင်းဆိုးလိုက်သည်။ "ယန်ယန်... ငါ​ပြောစရာ ရှိလို့"

"အိုး" လီယန်က သူ၏ အ​လေးအနက် ဖြစ်နေ​သော ​လေသံမှ သက်​ရောက်ခံလိုက်ရပြီး သတိလက်လွတ်ဖြင့် သူမ၏ တူများကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်သည်။　　

သူ့ကို တည့်တည့် စိုက်ကြည့်​နေ​သော ထိုမျက်လုံးရွဲကြီးများကို ကြည့်ကာ ရှန်းယွမ်ဇယ် သူ့လက်ဖဝါးများမှ ​ချွေးစို့လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ "ဒါက​လေ... အဲ့ဒါက"　　

လီယန် သတိလစ်​နေချိန်က သူ အကြိမ်များစွာ ​ပြောခဲ့ဖူး​သော်လည်း ယခု အသိစိတ်ရှိ​နေ​သော လီယန်နှင့် ရင်ဆိုင်ရ​သောအခါ သူ ရုတ်တရက် ဘာစကားမှ မ​ပြောနိုင်​တော့။

လီယန်၏ နှလုံးသားက အ​ထိတ်တလန့် အပြည့်ဖြစ်သွား​လေသည်။ ဒီလိုမျိုး အ​ခြေအ​နေက... သူချစ်ခွင့်ပန်ဖို့ လုပ်​နေတာ​တော့ မဟုတ်​လောက်ပါဘူး​နော်...　　

သူမ ​ကောလိပ်တက်​နေစဥ်ကလည်း များစွာ​သော ​ယောကျ်ား​လေးများထံမှ အကြိမ်များစွာ ချစ်ခွင့်ပန်ခြင်းကို ခံခဲ့ရဖူးသည်။ ထပ်ပြီး​တော့ သူတို့ကလည်း ယခု ရှန်းယွမ်ဇယ် ဖြစ်​နေသည့် မျက်နှာ အမူအယာနှင့် တစ်ပုံစံတည်းပါပင်။ 　　

"ယန်ယန်... ငါမင်းကို သ​ဘောကျတယ်"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူ့နှလုံးသားထဲတွင် နှစ်​ပေါင်းများစွာ မြှုပ်နှံထားခဲ့ရသည့် ထိုစကားလုံး သုံးလုံးကို ​နောက်ဆုံးတွင် ​ပြောထွက်လာခဲ့သည်။　

ယ​နေ့က ဗယ်လင်တိုင်း​ဒေး ဖြစ်ပြီး ညအချိန်​၊ ညစာနှင့် ​လေထုကလည်း နှင်းဆီရနံ့တို့ဖြင့် ပြည့်​နေခဲ့သည်။ သို့​သော်လည်း လီယန်ကမူ ထိုမျှ​လောက်ထိ ကူကယ်ရာမဲ့ရသည်မျိုး မခံစားဖူးခဲ့။　　

ဟုတ်ပါတယ်... အခု ကူကယ်ရာမဲ့​နေရတာ သူမပါပဲ...　　

ယခင်ကမူ သူမ ​တက္ကသိုလ်တွင် ရှိနေစဥ်အခါက သူမကို ချစ်ခွင့်ပန်လာကြသည့် ​ယောကျ်ား​လေးများကို အမြဲတမ်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့် ငြင်းလွှတ်ခဲ့သည်ချည်းသာ။ သို့​​သော်လည်း ရှန်းယွမ်ဇယ်က ထိုသူများနှင့် မတူညီ​ပေ။ ယခုမူ သူမ၏ ယွမ်ဇယ်​ကော​ကောဖြစ်​နေပြီး သူမကြီးပြင်းလာသည်ကို ကြည့်ရှုခဲ့ရသည့် ယွမ်ဇယ်​ကော​ကော​​ပင်။　

"ယွမ်ဇယ်​ကောကော..." လီယန်၏ အသံက အလွန် ​သေးငယ်​နေပြီး အလွန် တိုးလွန်းသဖြင့် သူမသည်ပင် ကြားနိုင်ရန် ခက်ခဲ​နေသည်။

"ကျွန်မ ​ကော​ကောကို အမြဲတမ်း အစ်ကိုတစ်​ယောက်လိုပဲ မြင်ခဲ့တာ"　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ထိုအ​ဖြေ​ကြောင့် အံ့သြမသွားခဲ့။ သူ သူမ၏ အ​ဖြေအတွက် အနည်းငယ်မျှ​လောက်ပင် အံ့အားသင့်မသွားခဲ့ဟု ​ပြောသည်က ပို​ကောင်း​ပေမည်။　

သူ လီယန်ကို နှစ်​ပေါင်းများစွာ ကြိုက်ခဲ့​သော်လည်း ဘယ်တုန်းကမှ မ​ပြောပြခဲ့ရသည့် အ​ကြောင်းမှာ တစ်ဖက်တွင် သူမ အရွယ်​ရောက်လာသည်ကို ​စောင့်​နေချင်သေး၍ ဖြစ်ပြီး အခြားတစ်ဖက်တွင် (သူဝန်မခံချင်​သော်လည်း) လီယန်က သူ့အား သူ့ကို အစ်ကိုတစ်​ယောက် အဖြစ်သာ အမြဲတမ်း မြင်​နေခဲ့သည်ကို သူ့မသိစိတ်ထဲက သတိပြုမိပြီးသား ဖြစ်​နေ၍ပင်။　　

သူက မျက်​တောင်ခတ်ကာ သူမကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ "ဒါက ဒဏ္ဍာရီလာ အစ်ကိုကဒ်ပဲ​ပေါ့"

လီယန်က နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၍ ​ခေါင်းငုံ့ကာ စကားဆိုမလာခဲ့​တော့​ပေ။　　

တစ်​ယောက်​ယောက်ကို ကြိုက်ခြင်းနှင့် မကြိုက်ခြင်းတို့မှာ ပြစ်မှုမဟုတ်​သော်လည်း သူမက လူဆိုးမ တစ်​ယောက် ဖြစ်​နေသည့်အလား ခံစား​နေရ​ပေသည်။　　

အဆုံးတွင် သူမက တစ်​ယောက်​ယောက်က ​ကျွေးမွေးလာ​သော ​စျေးကြီးလှသည့် ညစာကို စားထားနှင့်​ပြီးလေပြီ။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ထိုင်ခုံမှ ထရပ်ကာ ​ခေါင်းငုံ့၍ သူအမြဲတမ်း လုပ်ခဲ့သလိုပင် လီယန်၏ ​ခေါင်း​လေးကို ပုတ်​ပေးလိုက်သည်။

"ရပါတယ်... ငါအဆင်​ပြေတယ်... ဆက်စား​လေ"　　

လီယန်က သူမ၏ ​ခေါင်းကို ငုံ့ထား​နေပြီး တီးတိုး​ပြောလာခဲ့သည်။ "ဗိုက်ပြည့်​နေပြီ..."　　

သူမသာ ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်လာမည်ဟု ​စောစောကြိုသိထားမိပါက ထိုမျှ​လောက် စားခဲ့မည် မဟုတ်ဘဲ ယခု ခံစား​နေရ​သော အပြစ်ရှိစိတ်များကိုလည်း သိပ် မခံစားရ​လောက်​ပေ။　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမ ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်​နေရပုံကို ကြည့်၍ ဆက်မ​နှောက်ယှက်​တော့ဘဲ ထိုအစား စား​သောက်ဆိုင်ထဲမှ တိုက်ရိုက် ​ခေါ်ထုတ်လာခဲ့သည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ်က မူလတွင် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ အိမ်ပြန်ပို့​ပေးချင်ခဲ့​သော်လည်း ထိုအ​ခြေ​အ​နေဖြင့် လီယန်မှာ ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ ကားထဲသို့ လိုက်စီးရန် အဆင်​ပြေပုံမရသဖြင့် တက္ကစီတစ်စီးကိုသာ အိမ်ပြန်ပို့​ပေးရန် ရည်ရွယ်လိုက်သည်။ 　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်​နေပြီး​နောက် ဖုန်းကို ထုတ်၍ ​ခေါ်လိုက်သည်။ မကြာမီပင် တက္ကစီတစ်စီးက သူတို့ရှိ​နေရာသို့ ​မောင်းနှင်လာခဲ့ပြီး လီယန်က ကားထဲသို့ ဝင်သွားခဲ့သည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ်က အ​မှောင်ထုထဲသို့ ​မောင်းနှင်သွား​သော ​ရှေ့မီး​ရောင်​လေးကို ကြည့်​နေပြီး​နောက် သူ့ကားထဲသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဘားဆီသို့ ​မောင်းနှင်သွားခဲ့သည်။　

..........


​မော့ကျန်းက ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် လဲ​လျောင်း​နေရင်း ဖုန်းထဲတွင် ထန်ချန်း ​​ပြောလာခဲ့သည့် စကားများကို နား​ထောင်​နေခဲ့သည်။ ထန်ချန်းက ဆယ်မိနစ်နီးပါးမျှ သူ့ကို စကား​ပြော​နေခဲ့ပြီး အဓိက အ​ကြောင်းအရာမှာ အယ်လ်ဘမ်​ရောင်းအား မည်မျှပင် ​ကောင်းလှ​ကြောင်းပင် ဖြစ်သည်။　　

သူ ဒီသတင်းကို အင်တာတိန်းမန့်သတင်း​​တွေထဲမှာ ​တွေ့ပြီးသား​နော်... ဟုတ်ပြီလား...　　

သူ့ဖုန်း မြည်လာခဲ့ပြီး စာတိုအသစ်တစ်ခုက မျက်နှာပြင်​ပေါ်သို့ ​ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်း ထန်ချန်း၏ ဖုန်းကို ချလိုက်ရန်အတွက် အခွင့်အ​ရေး ​ပေါ်လာခဲ့​လေပြီ။　　

မက်​ဆေ့ချ်ကို ရှန်းယွမ်ဇယ် ပို့လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပြီး စကားငါးလုံးသာ ပါသည်။

"ငါအခု အချစ်တွင်းထဲက​နေ ကန်ထုတ်ခံလိုက်ရပြီ"　　

​မော့ကျန်းက မျက်​မှောင်ကြုံ့ကာ ဖုန်း​ပြန်​ခေါ်ရန် ပြင်လိုက်​​သော်လည်း ဖုန်းလိုင်းက မအားမလပ် ဖြစ်​နေသည်။　

ထိုအချိန်၌ ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို ​ခေါ်​နေ​ခဲ့သူမှာ ချန်းချင်းယန်ပင်။ သူမက ညစာစားပြီးချိန်​လေးမှာပင် လီယန်ထံမှ ဖုန်းဝင်လာခဲ့သည်။ လီယန်က ဖုန်းထဲမှ တဆင့် ပလုံးပ​ထွေး ရှင်းပြလာ​သော်လည်း သာလွန်​သော စိတ်ကူးယဥ်နိုင်မှု စွမ်းရည်ရှိ​နေသည့် ချန်းချင်းယန်မှာ အ​တော်​လေး ရှင်းလင်းစွာ နားလည်နိုင်ခဲ့သည်။　

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမကို ချစ်ခွင့်ပန်​ခဲ့​ပေမယ့် သူမက ငြင်းလိုက်တယ်...　　

ငရဲကျသလို နာကျင်သွားရမှာပဲ...　　

သူမက ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို သိရသည်မှာ ​ခြောက်လသာ ရှိ​​သေး​သော်လည်း ​ဆေးရုံတွင် သူနှင့်အတူ ကုန်ဆုံးခဲ့ရသည့် အချိန်​လေးကပင် လီယန်အ​ပေါ် ထိုသူ၏ ခံစားချက်များကို နားလည်သွားရန် လုံ​လောက်​​​ပေသည်။　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ ဖုန်းတစ်ဖက်မှ ​နောက်ခံဆူညံသံများကို ကြား​သောအခါ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင် ဥာဏ်ကွန့်မြူးမှုနှင့်ပင် ထိုသူမှာ ဘားသို့ ​ရောက်ရှိ​နေသည်ကို ​သေချာသိ​နေခဲ့သည်။ ဖုန်းထဲသို့ အကြိမ်များစွာ ​အော်ဟစ်လ်ုက်ပြီးမှ ရှန်းယွမ်ဇယ် ​ရောက်ရှိ​နေ​သော ​တည်နေရာကို ​ရရှိလိုက်နိုင်သည်။　　

ချန်းချင်းယန်က ဖုန်းချကာ ဘားသို့ အမြန် ​မောင်းလာခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူအတွက် သူမငြင်းထားခဲ့​​သော ​ကောင်​လေးကို ကူညီပြီး ဂရုစိုက်​ပေးသည်ကပင် သူမက အံ့​လောက်ဖွယ် သူငယ်ချင်းတစ်​ယောက် ဖြစ်​နေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ 　　

​မော့ကျန်းက အဆုံးတွင် ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ ဖုန်းကို ​ခေါ်၍ ရသွား​သော်လည်း မည်သူမှ ပြန်​ဖြေမလာခဲ့​​ပေ။ ​မော့ကျန်းက ဖုန်းကိုကိုင်ရင်းဖြင့် ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် တစ်ခဏမျှ ထိုင်​နေခဲ့သည်။ ထို့​နောက် ဂျက်ကက်ကို ဆွဲယူကာ တံခါးအပြင်ကို ထွက်သွားလိုက်သည်။　　

ချန်းချင်းယန် ဘားသို့ ​ရောက်လာ​သောအခါ ရှန်းယွမ်ဇယ်မှာ ဘား​၏ စားပွဲပေါ်တွင် ​ခြေပစ်လဲပစ် လဲ​နေ​ခဲ့သည်။ ချန်းချင်းယန်က သူမ​ရှေ့မှ 180cmလူကြီးကို ကြည့်ကာ အနည်းငယ် ဝမ်းနည်းလာရသည်။ သူမက မသန်မာသည့်အပြင် ​အိပ်ခန်းတံခါးကိုလည်း လက်ဖြင့် မချိုးနိုင်သဖြင့် အရက်မူး​နေ​သော ထို 180cm ရှည်သည့် လူကိုလည်း မသယ်နိုင်ပါ​​ပေ။ 　　
ဘားမှ ​​ကောင်​လေး၏ အကူအညီဖြင့် ချန်းချင်းယန်က ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို တက္ကစီ​ပေါ် တင်​ပေးလိုက်နိုင်ခဲ့​သော်လည်း ​မေးစရာ ရှိသည်မှာ... သူမ သူ့ကို ဘယ်​ခေါ်သွားရမှာလဲ...　　

ချန်းချင်းယန်က အချိန်အကြာကြီး စဥ်းစားလိုက်ပြီး​နောက် ထိုသူကို ဟိုတယ်ထဲသို့သာ ပစ်ထည့်လိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။　

ချန်းချင်းယန်က တက္ကစီကို အနီးဆုံး ဟိုတယ်သို့ ​မောင်းနှင်​စေလိုက်ပြီး ပစ္စည်းသယ်သမား​လေး၏ အကူအညီဖြင့် ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို အိပ်ရာပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။　　

သူမ၏ ကျိုးလုနီးပါး လက်​မောင်းများကို ဆန့်လိုက်ရင်းဖြင့် ထိုကိစ္စပြီး​သွားသည်ွနောက် တလီက သူမကို ထမင်းတစ်နပ် ဝယ်ကျွေးသင့်သည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမက ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ ခန္ဓါကိုယ်ထက်သို့ ​စောင်ကို လွှား​ပေးလိုက်ပြီး (အိပ်ရာ တစ်ဖက်သို့ ပစ်ထုတ်ထားခဲ့​သော)သူ့ဖုန်းက စတင် တုန်ခါလာခဲ့သည်။　

ချန်းချင်းယန်က ​ခေါ်ဆိုလာသူကို မကြည့်​တော့ဘဲ မ​တွေးမစမ်း ​ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ "​ဟဲလို"

​​မော့ကျန်း၏ အမူအယာက ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်။ သူ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ အမှန်တကယ်ပင် ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ဖုန်း ဖြစ်​နေပါ၏။ သူ မျက်​မှောင်ကြုံ့ကာ ​မေးလိုက်သည်။

"မင်းက ဘယ်သူလဲ... ဘာလို့ ယွမ်ဇယ်ရဲ့ ဖုန်းကို ကိုင်တာလဲ"


Xxxxcc