အပိုင်း ၅၇

Chapter 57
အံ့သြဖွယ်ဖြစ်ရပ်



​ ၎င်းက မီး​ရောင်၏ လှည့်စားမှု​တစ်ခု ​ကြောင့်လား မသိရ​​သော်လည်း ရှန်းယွမ်ဇယ်မှာ ယ​နေ့၌ ပုံမှန်နှင့် ကွဲပြား​နေသလိုပင်။ လ​ရောင်က လူနှစ်​ယောက်အကြား ပက်ဖြန်း​နေပြီး နွား​​​ကျောင်းသားနှင့် ရက်ကန်းမ​ယ်လေးအကြား ကြယ်စုတန်းကြီးတစ်ခု ခွဲခြားထားသလိုပါပင်။

(TN: တရုတ်ရိုးရာပုံပြင်ပါ... တစ်နှစ်မှ တစ်ခါသာ ​တွေ့ဆုံရတဲ့ နွား​ကျောင်းသားနဲ့ ရက်ကန်းမယ်​လေးတို့အကြား ​​ကြေကွဲဖွယ်ပုံပြင်ပါ)

နွား​ကျောင်းသားနဲ့ ရက်ကန်းမယ်တဲ့လား... ​​မော့ကျန်း၏ နှုတ်ခမ်းများမှာ ရယ်​မောလိုစိတ်တို့ဖြင့် လှုပ်ရှားသွားသည်။ သူဒီလို ​လန့်စရာ ဥပမာ​တွေ စဥ်းစားမိတာ အရမ်းပင်ပန်း​နေလို့ပဲ ဖြစ်ရမယ်...

"ဘယ်တုန်းက ​ရောက်​နေတာလဲ" ​မော့ကျန်းက တံခါးဆီသို့
သွားကာ ဖွင့်လိုက်ရင်းဖြင့် သူ့​နောက်ပါးမှ လူကို ​မေးလိုက်သည်။

"​ငါ​စောင့်​နေတာ နည်းနည်းကြာပြီ"

"ဘာလို့ ငါ့ကို ဖုန်းမဆက်လိုက်တာလဲ"

"ငါ​ခေါ်လိုက်ရင် မင်းက ရှိသမျှ အလုပ်​တွေအကုန် ပစ်ချပြီး ချက်ချင်း​ပြေးလာမှာမို့လို့လား"

"...မဟုတ်ဘူး" တံခါးက ကလစ်ဟူ​သော မြည်သံဖြင့် ပွင့်လာသည်။

"ဒါဆို ငါက ဘာလို့ ​ခေါ်​နေရအုံးမှာလဲ" ရှန်းယွမ်ဇယ်က ရှူးဖိနပ်များကို ချွတ်ကာ ​မော့ကျန်း​နောက်မှ အိမ်ထဲသို့ လိုက်ဝင်လာသည်။

သူထို​နေရာသို့ မ​ရောက်ဖြစ်သည်မှာ သုံးနှစ်ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်​သော်လည်း အိမ်က လုံးဝ ​ပြောင်းလဲသွားခြင်း မရှိ​ပေ။ တီဗီ​ပေါ်မှ စိတ်ကူးယဥ်ဆန်ဆန် က​နေ​သော ​မိန်းက​​လေး ​ရုပ်ထုများသည်ပင် ရှိ​နေဆဲဖြစ်ပြီး သူတို့၏ စကပ်များကပင် သူ​နောက်ဆုံးမြင်ခဲ့ရသည့်အတိုင်း တစ်​နေရာထဲသို့သာ လွင့်​မျော​နေဆဲဖြစ်သည်။

သို့​သော်လည်း တစ်ခုခု ​ပြောင်းလဲသွားသကဲ့သို့ သူ ခံစား​​နေရသည်။

စားပွဲ​ပေါ်မှ ရှား​စောင်းပင်​လေးကို ​တွေ့လိုက်ရသည့်အချိန်၌ အိမ်ကို မည်သည်က ​ပြောင်းလဲ​စေခဲ့သည်အား နားလည်သွား​လေသည်။

လူသားဆန်သည့် အ​ငွေ့အသက်ပင်။ ယခင်ကထက် အိမ်နှင့် တူသွားရ​စေသည်။

"ဒီရှား​စောင်းပင် ဘယ်တုန်းက ရလာတာလဲ" ဤ​နေရာ၌ ယခင်က ရှား​စောင်းပင်တစ်ပင် ရှိခဲ့ဖူးပါ၏။ ပထမဆုံး ယူလာ​ပေးခဲ့သူမှာ သူဖြစ်​နေ၍ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိ​နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့​​သော်လည်း သူ​ရွေးလာ​ပေးခဲ့သည်မှာ ရှား​စောင်းပင်အတုတစ်ခု ဖြစ်​​ကြောင်း ​သေချာသည်။ ဘယ်တုန်းက အစစ် ဖြစ်သွားတာလဲ... သူ အသက်သွင်းလိုက်တာလို့​တော့ မ​ပြောနဲ​နော်...

​မော့ကျန်း၏ မျက်လုံးများက ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ အကြည့်​နောက်သို့ လိုက်သွားသည်။ အား​ယောင်က ​နေ​ရောင်ခြည်မှ ကာကွယ်​ပေးသည်ဟုဆိုတာ ၎င်းကို ဝယ်ခိုင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်​လေသည်။

ဘယ်သရဲကများ ​​နေရောင်ခြည်ဒဏ်က​နေ ကာကွယ်​ပေးဖို့ လိုလို့လဲ... မည်သို့ပင်ဆို​စေကာမူ ​သူက ​နောက်တစ်​နေ့တွင် ထိုရှားစောင်ပင်အိုး​လေးကို ဝယ်ကာ အိမ်ပြန်သယ်လာဆဲပင်။ တစ်ခုတည်း​သော အ​ခြေအ​နေမှာ ၎င်းကို ပျိုး​ထောင်ရန် အား​ယောင်ကသာ တာဝန်ရှိသည်ပင်။ ယခု ​လေးလထက်ပင် ကုန်ဆုံးသွားခဲ့​လေပြီ။ သူလုံးဝ ​ရေမ​လောင်း​ပေးခဲ့​သော်လည်း ၎င်းက သန်မာ​နေဆဲ ဖြစ်သည်။

"အိုး... အဲ့ဒါက ​နေ​ရောင်ခြည်ဒဏ် ကာကွယ်မ​ပေးနိုင်ဘူးလား" ​မော့ကျန်းက သာမန်ကာလျှံကာ ​မေးလိုက်သည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်လာပြီး သူ့မျက်လုံးများက အံ့အားသင့်မှုတို့ဖြင့် ပြူးကျယ်လာခဲ့​လေသည်။

"မင်းတကယ်ကြီး ရှင်​အောင် ထားနိုင်ခဲ့တယ်​ပေါ့​​လေ"

​မော့ကျန်း: “…”

သူက ​ကြောင်လည်း ​မွေးလိုက်​သေးတယ်...

"​မော့ကျန်း... မင်း​ပြောင်းလဲသွားပြီ"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်လာပြီး သူ့မျက်လုံးများကို ကြည့်ရင်းဖြင့် သူ့အ​တွေးများကို ဖတ်နိုင်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ​မော့ကျန်းက သူ့အကြည့်ကို နှိမ့်ကာ ထူထဲ​နေ​သော မျက်​တောင်တို့က သူ့မျက်လုံးများထဲမှ ခံစားချက်ပြင်းပြင်းတို့ကို ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။

သူ ​ပြောင်းလဲသွားသည်ကို သူသိပါ၏။ အား​ယောင်နှင့် ​တွေ့ပြီး​နောက် အရာအားလုံးက ထိန်းချုပ်မှု လွတ်သွားသည့်အလား မှတ်ထင်ရသည်။

"မင်း လီယန်ကို သိလား"

မင်းလီယန်ကို သိလားတဲ့... ၎င်းက ​မေးခွန်းတစ်ခုနှင့် တူမ​နေ။ သူ့ကို အပိုင်းပိုင်းခုတ်ရန် အသင့်ပြင်ထားသည့် ဓါးတစ်လက်နှင့် ပိုတူ​နေသည်။

​မော့ကျန်း၏ နှုတ်ခမ်း လှုပ်ရှားသွားသည်။ သူ ထိုအ​ကြောင်းကို သူ့တစ်ဘဝလုံး ရှန်းယွမ်ဇယ်ထံမှ ဖုံးကွယ် မထားလို​ပေ။ သို့​သော်လည်း ထိုအ​ခြေအ​နေက ​ပေါ်​ပေါက်လာခဲ့သည်။ သူက ပြုသမျှ နုရ​တော့မည့်ပုံသာပင်။

"ငါ သိပါတယ်... သူက ငါ့လက်​ထောက်" ​မော့ကျန်းက ​ခေါင်း​မော့လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာထက်တွင် မည်သည့်အမူအယာမှ ရှိမ​နေ​ပေ။ သူက အံ့အားသင့်သွားပုံပင်မရဘဲ တည်ငြိမ်ပြီး ​အေးစက်​နေ​သော အသံဖြင့် ပြန်​ဖြေလာခဲ့သည်။

အလွန်​အေးစက်လွန်းလှသည်။

သူ ထိုကြီးမား​သော ဗုံးကြီးကို ပစ်ချလိုက်ပြီး​နောက် နှစ်​ယောက်အကြား ရုတ်တရက် ထိပ်တိုက် ရန်​စောင်ကြခြင်းမျိုး ဖြစ်လာမည်ဟု ​တွေးထားခဲ့​သော်လည်း ရှန်းယွမ်ဇယ်မှာ မလှုပ်မယှက် အ​ခြေအ​နေထဲသို့ ကျရောက်သွားရမည့်သူမှာ သူဖြစ်​နေမည်ဟု ထင်မထားခဲ့​ပေ။

"​နောက်ဆုံးတစ်​ခေါက် ​ဆေးရုံမှာ မင်းကို ​တွေ့တုန်းက လီယန်ကို လာကြည့်တာလား"

​​မော့ကျန်း၏ အမူအယာက အဆုံးတွင် ဗလာဖြစ်သွား​လေသည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ် ထို​နေ့က သူ့ကို ​တွေ့လိုက်မည်ဟု သူ မထင်မှတ်ထားခဲ့ပါ​ချေ။ ​မော့ကျန်းက သူ့ နှုတ်ခမ်းကို အသိမဲ့စွာ ကိုက်လိုက်ပြီး သူရှင်းပြရန် လိုသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

"ငါ..."

သူ စကားတစ်ခွန်းမှ မ​ပြောရ​သေးခင်မှာပင် ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ လက်သီးက သူ့​မေးထံသို့ ပျံသန်းလာခဲ့သည်။

ခွန်အားက အ​တော်​လေး​ကောင်းပြီး လုံးဝ သက်ညှာ​ပေးမှု ရှိမ​နေခဲ့။ ထိုအရှိန်​ကြောင့်ပင် ​မော့ကျန်းက သူ့​နောက်ပါးမှ ဆိုဖာ​ပေါ်သို့ လဲကျသွားရသည်။ သူ့​ခေါင်းကို မ​မော့ရ​သေးခင်မှာပင် အရိပ်နက်တစ်ခုက သူ့​​ဘေးကို ဝန်းရံလာခဲ့သည်။

"​ဆောရီး... ဒီကိစ္စက မင်းအပြစ်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိ​ပေမယ့် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါမင်းကို ထိုးချင်စိတ် ရှိနေတုန်းပဲ"

ရှန်းယွမ်ဇယ် သူ့စကားကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်နှင့် ​နောက်ထပ်လက်သီးတစ်လုံးက ​မော့ကျန်းထံသို့ ပျံဝဲလာခဲ့ပြန်သည်။

သို့​​သော်လည်း ဤတစ်ကြိမ်၌ ​မော့ကျန်း လွတ်သွားသည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ဆိုဖာကိုသာ ထိုးမိသွားသည်။ သူက ​လေကိုသာ တိုက်ခိုက်မိသဖြင့် လမ်း​ကြောင်းကို ရပ်လိုက်ရသည်။ ​​မော့ကျန်းက သူ့​နောက်ပါးတွင် ရပ်​နေပြီး သူ့နှုတ်ခမ်း​ပေါ်မှ ​သွေးများကို လက်ခုံဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။

"တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ... ငါလည်း မင်းကို ထိုးချင်​နေတာ"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က တီးတိုးရယ်​မောကာ သူ့ထံသို့ ​လျှောက်လာခဲ့ပြီး နက်ခ်တိုင်ကို ​လျှော့လိုက်သည်။ "အရင်တုန်းက မင်းငါ့ကို တစ်ခါမှ မထိုးဖူးဘူးလားလို့"

​မော့ကျန်းက လက်သီးဆုပ်ကာ သူ့ကို ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်လာခဲ့သည်။

"ဒါဆို မင်းမှတ်ဥာဏ်​တွေကို ပြန်သန့်ရှင်း​ပေးရမဲ့ အချိန်ပဲ"

သူတို့ ဤမျှ​လောက် ရန်ဖြစ်ခဲ့ရသည့် ​နောက်ဆုံးအချိန်ကိုပင် မမှတ်မိ​တော့​ပေ။ သူတို့ ဂျူနီယာ အထက်တန်း​ကျောင်း ပြီး​မြောက်သွားပြီးနောက် အချင်းချင်း တ​ပျော်တပါး ရိုက်နှက်ကြသည် မဆိုထားနှင့် အတူတကွ ​ပြေးကြသည်ပင် ရှားပါးလွန်းလှသည်။

မှန်​ပေသည်။ ၎င်းက ရန်ဖြစ်ကြရုံ​လေးပင်။ သူတို့တွင် အတိုက်အခိုက်စ​ကေးများ မရှိကြပါဘဲ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဖြင့် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖြစ်ကြရုံသာ။

လက်သီးချက်တိုင်းက သူတို့၏ နှလုံးသားများထဲတွင် ဖိနှိပ်ထားခဲ့သည့် စိတ်ခံစားချက်တိုင်းကို ဆွဲထုတ်​နေကြသည်နှင့် တူ​နေပြီး လှုပ်ရှားမှုတိုင်းက ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြစ်​နေသည်။

ဆယ်မိနစ်ကြာ​သောအခါ လူနှစ်​ယောက်က ​ဘေးချင်းကပ်ရက် ထိုင်ကာ အ​မောတ​ကော အသက်ရှူ​နေကြသည်။

ထိုမြင်ကွင်းက လူများကို အလွယ်တကူ ရှက်​သွေးဖြာသွား​စေပြီး သူတို့၏ နှလုံးခုန်သံများ အရှိန်မြန်သွားရ​စေသည်။

ဖုန်းက တုန်ခါလာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်း ​လေး​လေးပင်ပင် အသက်ရှူလိုက်ပြီး သူ့နံ​ဘေးမှ ဖုန်းကို ​ကောက်ယူလိုက်သည်။

"အိမ်ပြန်​ရောက်ပါပြီ ​ဘောစ့်... အစား စားဖို့ သတိရ​နော်~ = 3 =”

သူ့နှုတ်ခမ်းစွန်း​လေးများ မတတ်နိုင်ဘဲ ​ကော့တက်သွား​သော်လည်း ဒဏ်ရာအ​ပေါ် အကျိုးသက်​ရောက်သွားခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်း ငြီးငြူကာ သူ့နှလုံးသားက ခံစားချက်မျိုးစုံ ခုန်​ပေါက်သွားရ​သော်လည်း ထူးမခြားနား ​အေးစက်​နေသည့် ပြန်စာတစ်ခုသာ ပြန်လိုက်သည်။ "အင်း"

သူက ထို​နေ့၌ သူ၏ ​အေးစက်ပြီး ​ချော​မော​သော ပုံရိပ်ကို လွှင့်ထုတ်မိသွားပြီး​နောက် ထိုပုံရိပ်ကို ပြန်လည် ထိန်းသိမ်းထားနိုင်ပြီဟု ခံစားရသည်။ သို့​သော်လည်း သင်တို့အားလုံး သူ့​ဘေးတွင် ထိုင်ကာစိုက်ကြည့်​နေ​သောသူကို ​မေ့သွားကြဟန်ပင်။ ​

"မင်း ဒီသုံးနှစ်အတွင်း အလဟဿ မ​​နေခဲ့ဘူးပဲ... အနည်းဆုံး​တော့ အရင်ကထက် မင်းခွန်အား​​တွေ တိုးလာ​သေးတယ်" ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ တစ်ကိုယ်လုံးက ဆိုဖာထဲတွင် နစ်မြုပ်​နေပြီး သူ့ရင်ဘတ်က အ​ပေါ်မှ ​အောက်သို့ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လှုပ်ရှား​နေ​လေသည်။

​မော့ကျန်းက စားပွဲ​ပေါ်မှ တစ်သျူးစကို ယူကာ ပါးစပ်ကို သုတ်လိုက်သည်။ ဒီအယုတ်တမာ​ကောင်က သူ့မျက်နှာကို တကယ်ကြီး ရည်ရွယ်​နေတာ...

"ပ​ရော်ဖက်ဆာရှန်း... ငါက စားဖို့​​သောက်ဖို့ မျက်နှာ​ပေါ်မှာပဲ မှီခို​နေရတာ... ငါ့ပုံရိပ် ပျက်သွားရင် မင်းတာဝန်ယူရမယ်"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ပြုံးကာ ဆိုဖာမှ ထရပ်လိုက်သည်။ သူ့အိတ်ကပ်ထဲမှ လက်ကိုင်ပဝါကို ထုတ်ကာ သူ့မျက်နှာကို သုတ်လိုက်​လေသည်။

"ငါသာ မနက်​ဖြန် ​ကျောင်းကို ဒီမျက်နှာကြီးနဲ့ ​ရောက်သွားခဲ့ရင် အလုပ်ထုတ်ခံရ​တော့မှာပဲ"

သူတို့က တချိန်တည်းလိုလို ​မော့ကြည့်လိုက်မိကြပြီး သူတို့၏ အကြည့်များက ​လေထဲသို့ တွန်းတိုက်သွား​လေသည်။ ထိုနှစ်​ယောက်သားက ခပ်ရှက်ရှက် အမူအယာဖြင့် အချင်းချင်း ကြည့်လိုက်ကြပြီး​နောက် ရုတ်တရက် ​ရယ်​မောလာကြသည်။

သူတို့ ခင်မင်ခဲ့ကြပြီး​နောက် ​နောက်ဆုံးအကြိမ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရယ်​မောခဲ့သည်မှာ မူလတန်း ဒုတိယနှစ်က ဖြစ်ပုံပင်။ ထို​နေ့က ယခုထက် ပို၍ အ​ရောင်စုံ​သော ဒဏ်ရာများ ရှိ​နေခဲ့​သော်လည်း ထို​ရေခဲ​ချောင်းများ စားပြီး​နောက် ကမ္ဘာ​ပေါ်တွင် ပြုလုပ်ထားခဲ့​သည့် အ​ကောင်းဆုံး ​ရေခဲ​​ချောင်းများကို အရသာခံခဲ့ရသည့်အလား ခံစားခဲ့ရသည်။

သူတို့ ရယ်​မောပြီးကြသည့်​နောက် ရှန်းယွမ်ဇယ်က ရပ်ကာ ​မော့ကျန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အမူအယာက ရယ်သွမ်း​သွေးလိုဟန် ​ပေါ်​နေသည်။

"ငါသူ့ကို ကြိုက်​နေတာ သိရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ မင်းရဲ့ လက်​ထောက် ဖြစ်လာဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်ရတာလဲ"

​မော့ကျန်းက ​ခေါင်း​မော့ကာ သူ့အကြည့်ကို မ​ရှောင်ခဲ့။ "သူ ခိုက်ဟွမ်းကို အင်တာဗျူး လာမ​ဖြေခင်ကတည်းက သူ မင်းကို ငြင်းခဲ့ပြီးသားလို့ ငါကြားထားတယ်"

တကယ်​တော့ မင်းကိုယ်တိုင်ပဲ ​ပြောပြခဲ့တာ​လေ...

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ရုတ်တရက် သူ့ကို ထပ်ပြီး ထိုးပစ်လိုက်ချင်မိသွားသည်။ သူက သတိ​ပေးလိုက်သည်။ "ယန်ယန်ရဲ့ ခန္ဓါကိုယ်က အခုမှ ပြန်​ကောင်းလာတာ... သူ့ကို ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်​တွေ မလုပ်ခိုင်းနဲ့"

"မစိုးရိမ်ပါနဲ့... ငါသူ့ကို ဂရုစိုက်​ပေးမှာပါ"

သူ ​ပြန်​ပြောလိုက်သည့်စကားက ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို အနည်းငယ် မ​ပျော်မရွှင် ဖြစ်သွား​စေသည်။ သူ့စကားလုံးများက မဏ္ဍပ်တိုင် တက်ပြ​နေသည့်ပုံ ​ပို​ပေါ်​နေသည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ် မျက်​မှောင်ကြုံ့ကာ သူအ​လေးထားဆုံး ​မေးခွန်းကို ​မေးလိုက်သည်။

"မင်းသူ့ကို ဘယ်လို သိတာလဲ"

၎င်းက သူ မ​ဖော်ထုတ်နိုင်​​သော တစ်ခုတည်း​စ​သော ကျန်ရှိ​နေသည့် သဲလွန်စ ဖြစ်သည်။

လီယန်က ဘွဲ့မရခင်အထိ ​မော့ကျန်းကို မသိခဲ့​ပေ။ သူ ဘွဲ့ယူသည့်​နေ့ကလည်း ​လှေကား​ပေါ်မှ လိမ့်ကျကာ ကိုမာဝင်သွားသည့်အတွက် တစ်​ယောက်နှင့်တစ်​ယောက် ရင်းနှီးကြရန်က မဖြစ်နိုင်ဆုံး အ​ခြေအ​နေပါပင်။ သို့​​သော်လည်း ​မော့ကျန်းက သူမ၏ လူနာ​ဆောင်သို့ ရုတ်တရက် လာလည်ခဲ့ပြီး ပို၍ ​ရှောခ့်ရစရာ​​ကောင်းသည်မှာ လီယန်က သူ့လက်​ထောက် ဖြစ်လာခြင်းပင်။

​မော့ကျန်းက တစ်သျူးစက္ကူ​ကို ​ဘောလုံး​သေး​လေး တစ်ခုအဖြစ် ညှစ်​​ချေလိုက်ပြီး တစ်ဖက်မှ အမှိုက်ပုံးထဲသို့ ပစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာကျက်မှ မီးပန်းဆိုင်းက အဝါ​ရောင်​ဖျော့​ဖျော့ ​တောက်ပ​နေပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ထိန်လင်း​နေကာ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို နူးညံ့​​သော ​ရောင်ဝါများ ​ပတ်ရံ​နေသလိုပင်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က တစ်ခဏမျှ ​တွေးလိုက်ပြီး​နောက် ထိုလူက အလွန် ကြည့်​ကောင်းလှသည်ဟု ​ခံစားလိုက်ရသည်။

​မော့ကျန်းက သူ့ကို ကြည့်ကာ ​မေးဖျားကို အနည်းငယ် ​မော့လိုက်ပြီး​နောက် သူ့နှုတ်ဖျားတို့က အစိုးမရနိုင်​သော အပြုံး​လေးတစ်ခု တွဲလွဲခို​လာ​လေသည်။

"ဒါက အံ့သြဖွယ်ရာ အဖြစ်အပျက်ပဲ"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ကန်စီနီ အိမ်ရာမှ ​မောင်းထွက်လာခဲ့ပြီး ​မော့ကျန်း၏ အပြုံး ပုံရိပ်က သူ့ဦး​နှောက်ထဲတွင် တွဲလွဲခို​နေခဲ့သည်။

သူတို့ရဲ့ ​တွေ့ဆုံမှုက အံ့သြဖွယ်ရာ အဖြစ်အပျက်တဲ့လား... သူကြား​အောင် တမင်သက်သက် ​ပြော​နေတာလား...

ရုတ်တရက် သူ ထိုးလိုက်သည့် လက်သီးက အ​တော်​လေး အား​ပျော့သွားသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

............


​မော့ကျန်းက အခု​လေးတင် ပြုတ်ထားခဲ့​သော ကြက်ဥကို ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းကာ အ​ပြောင်ရှင်းလိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းက အလွန် ရှုပ်​ထွေး​နေ​သော်ငြား မည်သည့်အရာမှ ကွဲမသွားခဲ့သည်မှာလည်း အံ့သြဖွယ် ဖြစ်ရပ်ပင်။

အံ့သြဖွယ်ရာ... ရှန်းယွမ်ဇယ် ထိုစကားများကို ကြားလိုက်ရချိန် ဖြစ်သွား​သော အမူအယာကို စဥ်းစားမိ​သောအခါ ​မော့ကျန်းမှာ မရယ်​မောဘဲ မ​နေနိုင်​တော့​​ပေ။ သူ ဧည့်ခန်းကို ရှင်းပြီးသွား​သောအခါ အ​ပေါ်ထပ်သို့ သွားကာ ​ရေချိုးပြီး​နောက် တန်းအိပ်ရန် ရည်ရွယ်လိုက်သည်။

”အစား စားဖို့ သတိရ​နော် ~”

လီယန်၏ စကား​လေးက ရုတ်တရက် သူ့နားထဲသို့ ပဲ့တင်လာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်းက လှုပ်ရှားမှုများကို ရပ်လိုက်ပြီး​နောက် လက်ထဲမှ ကြက်ဥပြုတ်ကို အခွံခွာ၍ စားလိုက်သည်။။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က ကျန်းအိမ်​ဟောင်း​ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။

ကိုယ်ခံပညာ ​လေ့ကျင့်မှုက ပြီးဆုံးသွားသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်​သော်လည်း သို​လှောင်အိမ်​လေးက မီးများလင်း​နေဆဲပင်။ ရှန်းယွမ်ဇယ်က အလင်း​ရောင်များ ရှိ​နေဆဲ ဖြစ်​သော ​​နေရာကို လမ်း​လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကျန်းဘိုးဘိုးကြီးတစ်​ယောက်တည်းကသာ အလွတ်ဖြစ်​နေ​သော ကိုယ်ခံပညာသင်တန်းရှိရာ သို​လှောင်အိမ်ထဲတွင် ထိုင်​နေခဲ့သည်။

ထိုသူက ဤ​နေရာတွင် လက်ဖက်ရည်​သောက်ရသည်ကို အထူးနှစ်ခြိုက်ဟန်ပင်။

"ညဘက်မှာ လက်ဖက်ရည်​သောက်ရင် အိပ်မ​ပျော်​စေဘူး​နော်" ရှန်းယွမ်ဇယ်က ကျန်းဘိုးဘိုး ရှိရာသို့ ​​လျှောက်လာခဲ့ပြီး စားပွဲ​ပေါ်မှ အဆင့်နိမ့်ဟန်​ပေါ်​နေ​သော လက်ဖက်ရည်ခွက်တစ်စုံကို ကြည့်လိုက်သည်။ သို့​သော်လည်း သူတို့အားလုံးမှာ အလွန် ​ရှေးကျလှသည်။ တစ်ခုချင်းစီက ​ရှေး​ကျ​သော မင်းဆက်များမှ ဖြစ်​ပေသည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က မဖိတ်​ခေါ်ထားသည့် ဧည့်သည်တစ်​ယောက် ဖြစ်​သော်ငြား ကျန်းဘိုးဘိုးက သူ​ရောက်လာမှုကို အံ့သြဟန် မပြ​ပေ။ သူက ​ခုံအလွတ်တစ်ခုကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ပြီး ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို ထိုင်ရန် လက်ဟန်ပြလိုက်သည်။ "ရန်ဖြစ်လာတာလား"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူ့ပါးစပ်ကို မသိလိုက်မသိဘာသာ ထိကာ ငြင်းဆိုလိုက်သည်။ "မဟုတ်ပါဘူး... နည်းနည်း သင်ယူခဲ့ရုံပါ"

ကျန်းဘိုးဘိုးက ရယ်​မောကာ စကား​ပြောမလာဘဲ ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို စပြီး​ပြောရန် ခွင့်ပြုလိုက်သည်။

"ကျန်းဘိုးဘိုး... ယန်ယန်က ကျွန်​တော့် သူငယ်ချင်းရဲ့ ​နေရာမှာအလုပ်လုပ်​နေတာ... မစိုးရိမ်ပါနဲ့... သူ ယန်ယန့်ကို ​စောင့်​ရှောက်​ပေးမှာပါ"

ကျန်းဘိုးဘိုးက လက်ဖက်ရည်အိုးကို ငှဲ့လိုက်သည်။ သူ့လက်ထဲမှ ခွက်ကို ယမ်းကာ ​မေးလာခဲ့သည်။

"မင်း သင်ယူခဲ့ပါတယ်ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့လား"

"အာ" သူက သဘာဝမကျစွာဖြင့် ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ မည်သည့် လျှို့ဝှက်ချက်ကိုမျှ ကျန်းဘိုးဘိုးထံမှ ဖုံးကွယ်ထား၍ မရဟု ခံစား​နေရသည်။

"ငါသိပြီ" လက်ဖက်ရည်ခွက်က တစ်ဝက်ပြည့်သွားသည်။ ကျန်းဘိုးဘိုးက တစ်ငုံ​​သောက်ကာ ​မေးလာသည်။

"မင်းကျ​တော့​​ရော"


Xxxxx