MM Story Teller

အပိုင်း ၆၁

Viewers 10k

Chapter 61
အတူတကွ နေထိုင်ကြခြင်း

မွန်းလွဲပိုင်း ရိုက်ကူးရေးက အလွန် ချောမွေ့မနေဘဲ ဒါရိုက်တာကလည်း တစ်ချိန်လုံး သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် စိတ်မကျေနပ်သော အမူအယာ ရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် လူတိုင်းက အဆာလွန်သည့် အခြေအနေသို့ ရောက်နေလျှင်တောင် မည်သူမျှ စားသောက်ဖို့အကြောင်း မပြောရဲပါပေ။ 11နာရီ ထိုးသည့်အချိန်မှသာ ဒါရိုက်တာသည်ပင် ဆာလောင်မှုကို ထပ်မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ လူတိုင်းကို စားခွင့်ပြုလိုက်ရတော့သည်။

နေ့လည်စာဘူး ကုမ္ပဏီက ညစာများကို 7နာရီ၌ ပို့ပေးလာခြင်း ဖြစ်ပြီး 4နာရီ ကြာပြီးသွားသည့်နောက် အစားအသောက်များက အေးစက်နေခဲ့လေပြီ။ လူတိုင်းက အစားအသောက် နည်းနည်းပါးပါးကို သာမန်ကာလျှံကာ စားခဲ့ရပြီးနောက် အဆက်မပြတ် ရိုက်ကူးရေး ဆက်လုပ်ရသည်။ သူမက မော့ကျန်း၏ အစာအိမ်က ၎င်းကို ကိုင်တွယ်နိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း သူမ စောစော နားလည်ခဲ့သင့်သည်။

"ရှင် ခဏစောင့်... ကျွန်မ ဆေးယူလာပေးမယ်" လီယန်က ထရပ်ကာ တီဗီစင်ဘက်သို့ ခပ်မြန်မြန် ပြေးသွားပြီး ဒုတိယဆင့်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ အံဆွဲထဲတွင် တစ်ခဏမျှ မွှေနှောက်ရှာဖွေလိုက်ပြီးနောက် ဆေးကဒ် တစ်ခုကို ထုတ်ကာ မော့ကျန်းအတွက် ရေနွေးတစ်ခွက် ခပ်ပေးလိုက်သည်။ အဆုံးတွင် သူမက ဆိုဖာအစွန်းသို့ ပြန်သွားလိုက်သည်။

"ဧကရာဇ်မော့... ထပြီး ဆေးသောက်ပါအုံး" လီယန်က မော့ကျန်း၏ မျက်နှာကို ပုတ်နှိုးကာ ခွက်ကို မော့ကျန်းထံသို့ ကမ်းပေးလိုက်သည်။ မော့ကျန်း၏ မျက်တောင်များက တစ်ခဏမျှ ခါယမ်းသွားပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်း မျက်လုံးပွင့်လာခဲ့သည်။ သူ့ရှေ့မှ ဆေးနှင့် ရေခွက်ကို ကြည့်ကာ ခေါင်းကို မော့လိုက်ပြီး သူ့အကြည့်များက လီယန်ပေါ်သို့ ကျသွားလေတော့သည်။

"ဆေး ဘယ်မှာထားမှန်း ဘယ်လိုသိတာလဲ"

သူ့မျက်လုံးများက အရောင်ပြယ်ရန် ငြင်းဆန်နေသည့် မှင်တုံးလိုပင် ပြတင်းပေါက် အပြင်ဘက်ရှိ မြင်ကွင်းများထက် မဲမှောင်နေသေးသည်။

"ကျွန်မ... " လီယန်က ခပ်တွေတွေ အမူအယာဖြင့် အေးခဲသွားပြီးနောက် ခပ်မြန်မြန် မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။

"ကျွန်မတို့ မိသားစုရဲ့ ဆေးသေတ္တာကိုလည်း တီဗီစင်အောက်မှာပဲ ထားတာမို့လေ"

"ဪ" မော့ကျန်း၏ မျက်တောင်များက ဖြာကျနေသော ယပ်တောင်လေးများလိုပင်။ သူက လီယန်၏ လက်များထဲမှ ဆေးကို ယူကာ ဆိုဖာပေါ်မှ ထထိုင်လိုက်သည်။

လီယန်က ခွက်ကို ကိုင်၍ ထိုသူ ဆေးလုံးများကို မမျိုချခင် အသေးဆုံးမှ အကြီးဆုံးအထိ စီနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ အံ့အားသင့်သွားလေသည်။

"အမ်" သူမက မော့ကျန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းကို စောင်းလိုက်လေသည်။

"အရသာ ပိုကောင်းလို့လား"

"မဟုတ်ဘူး... အစာချေဖို့ ပိုလွယ်လို့...

လီယန်: “…”

အေးစက်စက်ဟာသတွေ ပြောနေတဲ့ ဘောစ့်ကလည်း အရမ်းချောမောနေတာပဲနော်... ဟားဟားဟား...

မော့ကျန်း ဆေးသောက်ပြီးသွားသောအခါ လီယန်၏ အိပ်ရာလေးကို ဆက်ပြီး သိမ်းပိုက်နေပြန်သည်။ လီယန်က ဧည့်ခန်း ပတ်လည်ကို ခြေနှစ်လှမ်း လျှောက်လိုက်ပြီးနောက် ဆိုဖာအစွန်းလေးပေါ်တွင် ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ မော့ကျန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။

"ဘောစ့်... တစ်ခုခု စားချင်လား"

"အမ်း... ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ယာဂုတွေ ကျန်နေသေးတယ်"

မော့ကျန်း၏ အသံက အနည်းငယ် ဖျော့တော့နေသဖြင့် လီယန်က သူ့ဆံပင်လေးကို သပ်ပေးလိုက်ပြီး ချော့မော့ပေးလိုက်သည်။ "ဒါဆို ကျွန်မ ယာဂုကို အပူသွားပေးလိုက်မယ်... မကြာခင် စားလို့ရပြီ"

မော့ကျန်းက သူ့မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကာ သူ့ခေါင်းပေါ်တွင် နားနေသော လက်ကလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။

လီယန်၏ ညာလက် တန့်သွားလေသည်။ နွားငပျင်းမ... သူမ ဘာတွေ လုပ်မိပါလိမ့်... သူမ ဘောစ့်ကို တမင်သက်သက် ကိုယ်ထိလက်ရောက် စော်ကားတာတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူး... ဒါပေမယ့်... ဒါက အရမ်း အခန့်သင့်သွားသလားလို့...

သူမက ညာလက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီးနောက် ရုတ်တရက် ထိတ်လန့်သွားသည့် လီယန်လေးမှာ မော့ကျန်းကို ပြုံးပြလာပြီး အကြိမ်အနည်းငယ်မျှ တဟီးဟီး ရယ်မောလာသည်။

"ဒါဆို ကျွန်မ သွားပြီး ချက်ပြုတ်တော့မယ်နော် ဟားဟားဟား"

မော့ကျန်း၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးက ရွှင်မြူးမှုတို့ဖြင့် ပွင့်ဟလာခဲ့ပြီး သူ့ရှေ့မှ ပါးအို့များ နီနေသူလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။

"ဘယ်နေရာမှာ ဘာရှိလဲ ပြောပြဖို့ မလိုတော့ဘူး ထင်တယ်နော်... မင်းမိသားစုအိမ်က ငါ့အိမ်နဲ့ အနေအထား အတူတူလောက်ပဲ ဖြစ်လောက်တယ်"

လီယန်: “…”

သူမက မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ ခပ်မြန်မြန် ပျံပြေးသွားတော့သည်။

သူမက ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ယာဂုကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး မီးဖိုဖွင့်ကာ ၎င်းအပေါ်သို့ သံဒယ်အိုးကို တင်လိုက်သည်။

သူမသည်လည်း အစာအိမ်ဆေး မည်သည့်နေရာတွင် ရှိမှန်းကို မည်ကဲ့သို့ သိနေသည်မှန်း နားမလည်ခဲ့ပေ။ သိုသော်လည်း သူမက ထိုအချိန်တုန်းက ထိုအကြောင်းကို စဥ်းစားရန်အတွက် အလျင်လိုလွန်းနေခဲ့သည်။ ကြည့်ရသည်မှာ သူမ၏ ခြေဖဝါးများက ကိုယ်တိုင် အသိဝင်လာပြီး တီဗီစင်ရှိရာသို့ သူ့အလိုလို ရောက်သွားမိပုံပင်။

သူမ မိသားစု၏ ဆေးသေတ္တာက တီဗီစင်တွင် မထားသော်လည်း လူအများစုက ထိုနေရာ၌ ထားတတ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုကိစ္စအတွက် တစ်ခုတည်းသော ဖြေရှင်းချက်မှာ သူမ၏ ဗဟုသုတများက အလွန် ကျယ်ပြောလွန်းနေသည်ကြောင့်လား...

အပူပြန်ပေးထားသည်က ချက်ပြုတ်ထားသည်လောက် အရသာ မရှိသော်လည်း လူနှစ်ယောက်သားက ကျန်နေသေးသည့် ယာဂုအိုးတစ်အိုးလုံးကို အပြတ်ရှင်းလိုက်သည်။ စားသောက်ပြီးသွားပြီးနောက် မော့ကျန်းက လီယန်၏ အိပ်စရာနေရာကို သိမ်းထားမိပြီ ဖြစ်ကြောင်း သဘောပေါက်သွားသည်။ သူက ထိုအကြောင်းကို စဥ်းစားပြီးနောက် လီယန်ကို ဖြေရှင်းချက်တစ်ခု ပေးလိုက်သည်။

"မင်း အပေါ်ထပ်ကို သွားအိပ်ရင်ရော"

"အပေါ်...ထပ်လား" လီယန်က မော့ကျန်းကို မျက်လုံးကြီးများနှင့် စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူက မကောင်းသော အကြံများ ရှိသည့် လူယုတ်မာ တစ်ယောက်အလား ကြည့်နေခဲ့သည်။

မော့ကျန်းက ပြုံးကာ လက်တစ်ဖက်ကို မေးအောက်တွင် ထားကာ ခေါင်းကို အနည်းငယ် စောင်းလိုက်ပြီး လီယန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

"အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်ခန်း နှစ်ခန်း ရှိတယ်... မင်း မာစတာအိပ်ခန်းဘေးက အရံအခန်းမှာ နေလို့ရတယ်"

"ဪ... ဘေးခန်း” လီယန်က ရုတ်တရက် အလင်းရောင်ကို မြင်လိုက်ရသည့်အလား နားလည်သဘောပေါက်မှုတို့ဖြင့် သူမ၏ လက်ဖဝါးကို လက်သီးဖြင့် ထိုးလိုက်သည်။

မော့ကျန်းက ပို၍ပင် နီးကပ်လာပြီး လီယန်က သူမ၏ ပါးပြင်ပေါ်၌ ပက်ဖျန်းလာသော အသက်ရှူသံလေးကိုပင် ခံစားနေရသည်။ "ဒါပေမယ့် မင်း မာစတာ အိပ်ခန်းမှာ အိပ်ချင်ရင်လည်း အိပ်လို့ ရပါတယ်"

"မလိုပါဘူး... ဘေးခန်းမှာ အိပ်ရတာ အဆင်ပြေပါတယ်"

လီယန်က ထိုင်ခုံမှ ထရပ်လိုက်သည့်အချိန်တွင် ထိုင်ခုံ၏ ခြေများက ရုတ်တရက် ပွတ်တိုက်သွားပြီး ကျယ်လောင်သော ပွတ်တိုက်သံ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

"အိုး... စိတ်မကောင်းစရာပဲ" မော့ကျန်းက ပြောလိုက်ပြီး သူ့အမူအယာက ၎င်းကို စိတ်မကောင်းစရာတစ်ခုဟု အမှန်တကယ် တွေးနေပုံပေါ်လေသည်။

လီယန်၏ နှုတ်ခမ်းများ လှုပ်ရှားသွားလေသည်။ ထိုသူက သရုပ်ဆောင်တစ်ယောက်ဟု ခေါ်ဆိုရန် ထိုက်တန်ပေသည်။ ဇာတ်ကောင်ထဲ ခပ်မြန်မြန် နစ်မြောသွားပုံက အလွန် အံ့အားသင့်ဖွယ် ကောင်းလှသည်။

၎င်းကို အရံအိပ်ခန်းဟု ခေါ်သော်ငြား မော့ကျန်း၏ ဘေးခန်းက သူမအိမ်၏ မာစတာခန်းထက်ပင် ကျယ်ဝန်းနေသေးပြီး သူမ၏ အိမ်ကလည်း သေးငယ်သည်ဟု မဆိုနိုင်ပေ။ ထိုအိမ်ကျယ်ကြီးထဲ၌ မော့ကျန်း တစ်ယောက်တည်းသာ နေသည်က မြေနေရာ ဖြုန်းတီးမှု တစ်ခုပင်။

အရံအိပ်ခန်း၏ အပြင်အဆင်က ဧည့်ခန်း၏ အပြင်အဆင်နှင့် ဆင်တူနေပြီး အိမ်၏ အေးစက်ပြီး ကျော့ရှင်းနေသည့် စတိုင်ကို ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ထိုနေရာ၌ လူနေလေ့ မရှိသော်လည်း ချောမွေ့သန့်ရှင်းနေဆဲ ဖြစ်သည်။ လီယန်က အိပ်ရာပေါ်သို့ ဒိုင်ဗင်ထိုးကာ ပစ်လဲချလိုက်သည်။ ၎င်းက QQသကြားထက်ပင် ပို၌ နူးညံ့ အိစက်နေသည်။ အရံအိပ်ခန်းက ရေချိုးခန်းတစ်ခန်းပါ တွဲလျက် ပါဝင်နေသေးသည်။ လီယန်က အိမ်သာ သွားပြီးနောက် အိပ်ရာပေါ်သို့ ခြေကားယားလက်ကားယား လဲကာ အသေကောင်လို အိပ်မောကျသွားလေသည်။
(T\N QQသကြားက တရုတ်ရဲ့ သကြားလုံး တံဆိပ်ပါ)

မော့ကျန်းက တူများနှင့် ပန်းကန်ပြားများကို ဘေစင်ထဲသို့ စိမ်လိုက်ပြီးနောက် ဒုတိယထပ်သို့ တက်သွားသည်။ အရံအိပ်ခန်းသို့ ရောက်သွားသောအခါ သူ့ခြေလှမ်းများ ရပ်သွားပြီး ထိုအခန်းရှေ့သို့ သွား၍ တံခါးကို ငြင်ငြင်သာသာ ဖွင့်ဟလိုက်သည်။

လီယန်က စောင်ခြုံထားပြီး အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည်။ သူမက ကော့တက်နေသော နှုတ်ခမ်းပါးလေးများဖြင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေသည်။ သူမ ဘယ်လို အိမ်မက်လှလှလေးတွေ မက်နေပါလိမ့်...

မော့ကျန်းက အပြင်ဘက်တွင် တစ်ခဏမျှ ရပ်နေပြီးနောက် ပြုံးလိုက်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ပိုင် အခန်းသို့ ရောက်လာသောအခါ ဖြောင်ဖြောင်က ဘန်းဟူသော အသံဖြင့် သူ့ရှေ့မှ လေထဲတွင် ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။

မော့ကျန်း၏ မျက်နှာ မဲမှောင်သွားလေသည်။ ဖြောင်ဖြောင်က သူ့ကို ဝမ်းနည်းပက်လက် အမူအယာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။

"ဧကရာဇ်မော့... ကြောင်လေးကို တွေ့တဲ့အချိန်ကျ တိတ်တိတ်လေး ပြုံးနေပေမယ့် ကျွန်မကို တွေ့တော့ ရှင့်မျက်နှာကြီး မဲသွားတယ်... ဒါ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ"

"မင်း ပြန်လည် ဝင်စားဖို့ သွားသင့်တယ်လို့ ဆိုလိုတာ" မော့ကျန်းက အိပ်ရာဆီသို့ မြန်မြန် လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများသာ ၎င်းကို မမြင်နိုင်ပါက သူ့နှလုံးသား အနှောက်အယှက်ကင်းမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား ဖြစ်သည်။

ဖြောင်ဖြောင်က သူနှင့်အတူ လိုက်မျောလွင့်လာပြီး သူမ၏ အမူအယာက အသီးအရွက်စျေးမှ အဘွားအိုကြီးများထက်ပင် ပို၍ အတင်းအဖျင်း ပြောလိုဟန် ပေါ်နေသည်။

"အိုင်း... မြင်ရုံပဲ မြင်ရပြီး မစားရရှာဘူး... လူငယ်လေးတွေရဲ့ စိတ်ဆန္ဒတွေကတော့ ပြည့်ဝကြမှာ မဟုတ်ဘူး"

…

မော့ကျန်းက သူ့ခန္ဓါကိုယ်ကို လှည့်ကာ သူမကို ပြန်လည်တုံ့ပြန်ရန် သူ့ခေါင်းအေးအေးကြီးကို အသုံးပြုလိုက်သည်။

ဖြောင်ဖြောင်က ထိုသူ၏ တိတ်တဆိတ် ငြင်းဆိုချက်နှင့် အထင်သေးမှုများကို ဂရုမစိုက်ပေ။ သူမက အရည်အချင်း ပြည့်မီသည့် သရဲတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ "ဧကရာဇ်မော့... မနေ့က ကျွန်မ ရှင့်အတွက် လူဆိုးတွေကိုလည်း ခြောက်ပေးရသေးတာကို... ရှင်ကတော့ ကျွန်မကို ဒီလို ဆက်ဆံတယ်ပေါ့လေ"

မော့ကျန်း၏ မျက်ခုံးများ လှုပ်ရှားသွားသည်။ သူမေးလိုက်သည့် အချိန်တွင် သူ့အသံအနေအထားက လက်သင့်မခံနိုင်ဟန် ဖြစ်နေသည်။

"ဘယ်က လူဆိုးလဲ"

"ကြောင်လေးကို တွန်းချလိုက်တဲ့ ကောင်မလေးပေါ့"

မော့ကျန်းက စောင်ကို လှပ်ကာ အိပ်ရာပေါ်မှ ထထိုင်လိုက်သည်။

"ရှင် စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ မလိုပါဘူး... ကိစ္စတွေက ကျေကျေနပ်နပ် ဖြေရှင်းပြီးသွားပြီလေ... သူက ကြောင်လေးကို တွန်းချမိဖို့ မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး... အခု နှစ်ယောက်သားက ပြန်ပြေလည်သွားကြပြီ"

မော့ကျန်းက ပြုံးကာ တွေးလိုက်သည်။

"သူ့ကို တွန်းချတာ ဝမ်းကွဲညီမလား"

"ဟုတ်တယ်"

"ဘာလို့ လုပ်ခဲ့တာတဲ့လဲ"

"အချစ်နဲ့ အမုန်းကြောင့်ပဲပေါ့"

…

မော့ကျန်းက သူ့ကိုယ်သူ စောင်ဖြင့် လုံအောင်ခြုံကာ အိပ်ရာပေါ်သို့ လဲချလိုက်သည်။ မနေ့နေ့လည်တုန်းက သူမရဲ့ ညီမမှာ ပြဿနာရှိနေတယ်လို့ ပြောခဲ့တာ ဒီကိစ္စများလား... နေ့လည်ပိုင်း သူ့ကို ကြည့်ရတာ အဆင်ပြေသွားတဲ့ပုံပါပဲ... ဒါပေမယ့် ဒီဝမ်းကွဲညီမအတွက်တော့... သူ ရှင်းမပြနိုင်တဲ့ မနှစ်မြို့မှုတစ်ခုခု ခံစားနေရတယ်...

"ဒါပေမယ့်လည်း အဆုံးကျတော့ သူ့ညီမသာ လှေကားပေါ်က တွန်းမချခဲ့ရင် ရှင်လည်း ကြောင်လေးနဲ့ တွေ့ခဲ့ရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ"

မော့ကျန်း: “…”

မနှစ်မြို့တာရဲ့ သံသရာသုံးမျိုးပေါ့...

........

လီယန် ထပ်ပြီး မျက်စိဖွင့်လိုက်သောအခါ နေရောင်က လိုက်ကာစများအကြားမှ တောက်ပနေခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ၎င်းကို ဖောက်ထွင်းမြင်ရသည်ဟု ပြော၍ မရပေ။ အကြောင်းမှာ အကြည့်တစ်ချက်နှင့်ပင် နွေးထွေးသော အလင်းရောင်က သူမအပေါ် လွှမ်းခြုံနေခဲ့သည်အလား ခံစားနေရသောကြောင့်ပင်။

လီယန် အိပ်ရာတစ်ဖက်မှ သူမ၏ ဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး အချိန် ကြည့်လိုက်သည်။ ၎င်းက11:11 ဖြစ်နေလေပြီ။

သူမ၏ ဖုန်းထက်မှ အချိန်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို မသက်မသာ လှုပ်ရှားသွားရစေသည်။ သို့သော်လည်း သူမက ထိုတစ်နေ့တာ၏ ပုံမှန်အချိန်ကို ဆဲရေးရမည့်အစား သူမအိပ်ခဲ့သော နာရီများကိုသာ ဆဲရေးလိုက်ချင်သည်။ မနေ့ညက... မဟုတ်သေး ပို၍ တိကျသော ဖော်ပြချက်အရ ဒီနေ့ မနက်ပင်... သူမက ငါးနာရီတွင် အိပ်ခဲ့ပြီး ခြောက်နာရီထက် နည်းနည်းသာ အိပ်ခဲ့ရသည်။

လီယန်က သက်ပြင်းချကာ သူမ၏ အသားအရည် အခြေအနေကို စိတ်ပူလျက် အိပ်ရာပေါ်မှ လူးလှိမ့်ကာ ထလိုက်သည်။ မျက်နှာကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းသာ သစ်လိုက်ပြီးနောက် သူမက တံခါးကို အသာအယာ ဖွင့်လိုက်ပြီး သူခိုးလေးတစ်ယောကဲ့သို့ပင် ခေါင်းလေးကို အပြင်ထုတ်ကာ အလွတ်ဖြစ်နေသော ကော်ရစ်ဒါကို ကြည့်လိုက်သည်။ မွန်းတည့်ချိန်နီးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အိမ်ကြီးက ညသန်းခေါင်ကဲ့သို့ပင် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေခဲ့လေသည်။

လီယန်က တစ်ယောက်သောသူ အိပ်စက်နေသည်ကို နှောက်ယှက်မိမည်အား ကြောက်လန့်နေသဖြင့် သူမ၏ ခြေသံများက အလွန် သတိထားနေခဲ့သည်။ မော့ကျန်း၏ အိပ်ခန်းတံခါးက ပိတ်ထားဆဲ ဖြစ်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲတွင်လည်း မည်သူမှ ရှိမနေခဲ့ပေ။ ကြည့်ရသည်မှာ သူ ယခုထိ အိပ်ရာမထသေးဟန်ပင်။

လီယန်က လှေကားထိပ်တွင် ရပ်ရင်း တွေးတောနေပြီးနောက် နေ့လည်စာ ပြင်ခြင်းဟူသော လက်ထောက်တစ်ယောက်၏ အလုပ်တာဝန်ကို ဖြည့်ဆည်းပေးရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။

မော့ကျန်းက အိမ်တွင် စားသောက်ခြင်းအတွက် အချိန်များစွာ မကုန်ဆုံးသော်လည်း ရေခဲသေတ္တာထဲတွင် ပါဝင်ပစ္စည်းများ ပြည့်နှက်နေသည်။ လီယန်က သူမရှေ့မှ မျက်စိကျိမ်းလောက်ဖွယ် အမျိုးစုံပစ္စည်းတို့ကို တွေ့သောအခါ ထန်ချန်း သူမကို ပြောခဲ့ဖူးသည်အား သတိရမိသွားသည်။ ထိုအိမ်အလုပ်တာဝန် အားလုံးကို သူလုပ်ပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပြီး ယခုမူ သူမ၏ အလုပ် ဖြစ်လာလေပြီ။

ဘာလို့များ လက်ထောက် ရှာနေရတာလဲ... နာနီတစ်ယောက် ရှာနေတာမှန်း အသိသာကြီး... ယနေ့ခေတ်တွင် နာနီများ၏ လုပ်အားခကို နာရီဖြင့်သာ တွက်ပေးလေ့ရှိသည်။ ကုမ္ပဏီက သူမကို တစ်လစာအတွက် ဒေါ်လာ ငါးထောင်သာ ပေးသည်။ သူမအတွက် ဆုံးရှုံးမှုကြီးပဲ မဟုတ်ဘူးလား...

နှလုံးသားထဲတွင် ထိုအကြွေးကို တွက်ချက်နေစဥ်မှာပင် သူမအတွက် မျက်စိအေးစေဖွယ် ဖြစ်နေသည့် ခရမ်းချဥ်သီး နှစ်လုံးကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ ယနေ့အတွက် နေ့လည်စာမီနူးသည်ကား... ခရမ်းချဥ်သီး ကြက်ဥမွှေကြော်နှင့် ခရမ်းချဥ်သီး ကြက်ဥစွပ်ပြုတ်ပင်...

မော့ကျန်းက သူမနိုးလာပြီး မကြာမီမှာပင် အိပ်ရာနိုးလာခဲ့သည်။ သူက လှေကားထိပ်တွင် ရပ်နေရင်း မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ပြေးလွှားနေခဲ့သည့် လီယန်ကို စိတ်ဝင်စားမှုအပြည့်ဖြင့် ကြည့်နေခဲ့သည်။ မော့ကျန်းက လှေကားမှ ဆင်းလာပြီး မီးဖိုချောင်ထဲမှ ခရမ်းချဥ်သီး ကြက်ဥမွှေကြော်နှင့် ခရမ်းချဥ်သီး ကြက်ဥစွပ်ပြုတ်တို့ကို ကြည့်လိုက်လေသည်။ ၎င်း၏ ဘေးမှ ကြွေပန်းကန်လုံးထဲတွင် အဖြူရောင်ကြံသကာရည်နှင့် ခရမ်းချဥ်သီးများကို ဖြည့်ထားခဲ့သည်။ အာ... တကယ့်ကို ခရမ်းချဥ်သီး စားတော်ပွဲကြီးပဲ...

"မင်းက ခရမ်းချဥ်သီးကို အတော်လေး ကြိုက်တာပဲ" မော့ကျန်း၏ နှုတ်ခမ်းများက သူ့အပြုံးလေး ဆက်မြဲနေရန် ကြိုးစားထားရသည်။ သူက ရေခဲသေတ္တာ ဖွင့်ကာ သံပရိုသီး တစ်လုံးကို ထုတ်လိုက်သည်။ လီယန်က သူ သံပရိုသီးအား စဥ်းလှီးခုံပေါ်တွင် တင်ကာ ဘေးမှ အသီးလှီးဓါးလေးကို ကောက်ယူလိုက်သည်အား ကြည့်နေခဲ့သည်။ ဓါးဖျားလေးဖြင့် သံပရိုသီးကို လှီးနေသည့်အချိန်၌ သူ့မျက်လုံးများနှင့် လက်များက အလွန် ဖျတ်လတ်နေခဲ့လေသည်။

"လွန်ခဲ့တဲ့ နာရီပိုင်းကမှ ရှင် အစာအိမ်နာထားတာနော်... အခု အေးနေတဲ့ သံပရိုသီးကို စားရဲသေးတယ်လား... ရှင်ကမှ သံပရိုသီးကို အချစ်စစ်နဲ့ ချစ်နေတာပဲ"

မော့ကျန်းက အေးခဲသွားလေသည်။ သူက အားယောင် ယခင်က တူညီသော စကားကို ပြောခဲ့ဖူးသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း လီယန်က သူတိတ်ဆိတ်နေသည်ကို တွေ့သောအခါ သူမပြောလိုက်သည့်စကားများက ကျိုးကြောင်းညီလွန်းနေသဖြင့် တိတ်ဆိတ်နေခြင်းဖြင့်သာ ပြန်တုံ့ပြန်နိုင်တော့သည်ဟု တွေးနေလေ၏။

Xxxx

Prev Next