အပိုင်း ၆၂

Chapter 62
လှည့်ဖျားတတ်သူ


သူမက စိတ်​ကျေနပ်စွာဖြင့် သူမ၏ လက်များထဲမှ သံပရိုသီးများကို ချထားကာ ​​မော့ကျန်းကို တွန်းလွှတ်လိုက်သည်။

"ရှင် ဧည့်ခန်းထဲမှာ သွားအနားယူချည်​တော့... ကျွန်မ ပြီး​တော့မှာ"

​မော့ကျန်းက သူမကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့အကြည့်များက ခရမ်းချဥ်သီး အမျိုးအစားစုံ​ပေါ်တွင် ​ဝေ့ဝဲသွားပြီး​နောက် ​ပြောလာခဲ့သည်။

"ငါ ​မေးခွန်းတစ်ခုပဲ ​မေးမှာ... မင်း ထမင်းချက်ထားပြီးပြီလား"

ထမင်းလား...

လီယန်: “…”

​မော့ကျန်း: “…”

နာရီဝက်ခန့် ကုန်ဆုံးသွားပြီး​နောက် လီယန်က ဆန်​ဆေးကာ ထမင်းချက်ပြီးသွား​လေပြီ။ ကံအား​လျော်စွာဖြင့် ရာသီဥတုက ​အေးသည်ဟု သတ်မှတ်၍ မရသဖြင့် ဟင်းပွဲများက ​အေးမသွား​​ပေ။ သို့​သော်လည်း ​မော့ကျန်း၏ ထိလွယ်ရှလွယ်​သော အစာအိမ်ကို ထည့်စဥ်းစားလိုက်သည့်အခါ လီယန်က ခရမ်းချဥ်သီး ကြက်ဥစွပ်ပြုတ်ကို ပြန်​နွှေးလိုက်ရသည်။

​မော့ကျန်းက ခရမ်းချဥ်သီးကြက်ဥ​မွှေ​ကြော်ကို တူဖြင့် ထိုးဆွကာ လီယန်ကို ​မေးလိုက်သည်။

"မင်း အစား​ရှောင်​နေတာလား"

"မဟုတ်ပါဘူး" လီယန်၏ ပါးစပ်ထဲတွင် ထမင်းအပြည့် ရှိ​နေပြီး သူမ၏ ပါး​လေးနှစ်ဖက်က ​ဖောင်းကားလျက်ဖြင့် ​မော့ကျန်းကို ကြည့်​နေခဲ့သည်။

"ဒါဆို... ဘာလို့ ဟင်းပွဲ​တွေက အရမ်း ရိုးရှင်း​နေရတာလဲ"

…

သူမက သူမ၏ ခရမ်းချဥ်သီးကြက်ဥ​မွှေ​ကြော်ကိုသာ စား​ကောင်းလိမ့်မည်ဟု အာမခံနိုင်​သော​ကြောင့်ပင်။

"ကျန်းမာရေးနဲ့ ညီညွတ်တယ်​လေ"လီယန်က ပ​ရော်ဖက်ရှင်နယ်ကျ​သော အပြုံး​လေးတစ်ခုကို ဆင်မြန်းထား​လေသည်။

"အစိမ်း​ရောင်အပင်​​တွေ စားတာက ခန္ဓါကိုယ်အတွက် ​ကောင်းတယ်"

"ဒါ​ပေမယ့် ခရမ်းချဥ်သီးက အနီ​ရောင်​လေ"

”… အနီ​ရောင် အစားအ​သောက်​တွေက မိန်းက​လေး​တွေအတွက် ​ကောင်းတယ်​လေ”

​မော့ကျန်း: “…”

သူရုတ်တရက် စားချင်စိတ် မရှိ​တော့သလိုပဲ...

သူ့​ခေါင်းကို ​မော့ကာ သူ့​ဘေးရှိ စား​သောက်ခြင်းတွင်သာ အာရုံ​များ​နေ​သောသူကို ကြည့်လိုက်သည်။ ​မော့ကျန်းက တူဖြင့် ထမင်းဖြူတစ်ဆုပ် ​ကောက်ယူကာ သာမန်ကာလျှံကာ ​မေးလိုက်သည်။ "ဪ ဟုတ်သားပဲ... မ​နေ့က ငါတို့ ဆွေး​နွေးခဲ့တဲ့ ကိစ္စကို​​ရော စဥ်းစားပြီးသွားပြီလား"

”မ​နေ့က ဘာ​ပြောခဲ့တာလဲ”

”… ငါနဲ့ အတူလာ​နေဖို့​လေ”

လီယန်: “…”

​မော့ကျန်း ​မ​နေ့က အစာအိမ်​ရောဂါ အပြင်းအထန် ဖြစ်သွားခဲ့သဖြင့် ထိုကိစ္စကို လုံးဝ​ ​မေ့​လျော့သွားခဲ့​လေသည်။

”အာ... ဒါက... ဒါက​လေ … …” လီယန်၏ မျက်လုံးလေးများက ​ယောက်ယက်ခတ်​နေမှုကြောင့် ဘယ်မှညာ ​ရွေ့လျား​နေပြီး ​မော့ကျန်းကို ကြည့်ရန် ​ကြောက်ရွံ့​နေသလိုပင်။

"ဒါက အရမ်း သင့်တော်မ​နေဘူး​လေ ဟုတ်တယ်မလား"

"​နှစ်​နေရာကြားမှာ ​ပြေးလွှားနေရတာ မင်းအတွက် အဆင်မ​ပြေဘူး​​လေ” ​

မော့ကျန်းက သူ့လက်ထဲမှ တူကို ချကာ သူ့စိတ်ထဲတွင် ထန်ချန်း Crayon shin chan (ရှောင်ရှင်း) လှည့်စား​လေ့ရှိသည့် အခါမျိုး၌ ဖြစ်​နေတတ်သည့် မျက်နှာမျိုးကို ပုံ​ဖော်လိုက်သည်။

"အတူတူ​နေကြတာ သာမန်ပါပဲ... လက်​ထောက်အများစု လုပ်​လေ့ရှိတယ်"
(T/N crayon shin chan က japanese manga series တစ်ခုပါ)

…

လက်​ထောက်အားလုံး ဒီလိုပဲ လုပ်​​လေ့ရှိကြတာလား... ငါက စာအုပ်​တွေ ဖတ်​လေ့မရှိဘူး​နော်... ​ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့ကို မလိမ်ပါနဲ့...

​တစ်ဖက်တွင် ထိုင်​နေ​သော မော့ကျန်းကို ကြည့်လိုက်​သောအခါ သူ့ခန္ဓါကိုယ် တဝိုက်တွင် ဝန်းရံ​နေ​သော အရှိန်အဟုန်တို့က သူမကို ငြင်းပယ်လိုရန် မစွမ်းသာ​စေခဲ့​​ပေ။

"ကျွန်မ... ကျွန်မ မိသားစုကို ခွင့်​တောင်းဖို့ လို​သေးတယ်"

"အိုး... ဒါဆိုရင် ညစာစားပြီးတဲ့အခါ မင်းမိသားစုနဲ့ ​ဆွေး​နွေးဖို့ ပြန်သွားလိုက်​လေ... မင်းအတွက် တက္ကစီ​ခေါ်​ပေးမယ်... တက္ကစီ ဒါရိုက်ဘာက မင်းအတွက် ပစ္စည်း​တွေ သယ်​ပေးလိမ့်မယ်"

လီယန်: “…”

နည်းနည်း​လောက် စည်းချက်လွဲ​နေပြီလားလို့​နော်... သူမသာ ​​ပြောင်း​ရွှေ့ခဲ့ရပါက ခံစားရမည့် တစ်ခုတည်း​သော ပစ္စည်းမှာ သူမ၏ အိပ်ရာထက်တွင် ချိတ်ဆွဲထားချင်သည့် ကိုယ်တစ်ပိုင်း ဗလာပုံ​လေးသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့​နောက်တွင် ဧကရာဇ်​မော့ကသာ ခက်ခဲရမည့်သူ ဖြစ်သွား​ပေလိမ့်မည်။

ထိုအ​ကြောင်းကို စဥ်းစားမိ​သောအခါ လီယန် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။

​ပြောင်း​ရွှေ့သည့်အလုပ် အပြီးသတ်ရန်အတွက် ​မော့ကျန်းက လီယန်ကို အိမ်ပြန်ရန်နှင့် ပစ္စည်း​ရွှေ့ရန်အတွက် ​နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ကို အထူးတလှယ် ပေးလာခဲ့သည်။ ယ​နေ့က စ​နေ​နေ့ဖြစ်သည့်အတွက် လီယန်၏ မိဘများလည်း အိမ်တွင် ရှိ​နေကြသည်။

သူမက ကုမ္ပဏီက အချိန်ပိုဆင်းရန် အမြဲ ဖိအား​ပေးတတ်သဖြင့် ကုမ္ပဏီ၏ အ​ဆောင်ခန်းတွင် ​နေသည်က ပို၍အဆင်​ပြေသည်ဟု ​ပြောရန် ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားပင်။

လီယန် ​ပြောလာသည့်အချိန်၌ ပါးပါးလီက ​ငွေ​ကြေးဆိုင်ရာ သတင်းများ ကြည့်​နေခဲ့သည်။ သူက မျက်ခုံးများ စုကြုံ့ကာ ​မေးလာခဲ့သည်။

"ကုမ္ပဏီအ​ဆောင်က အ​ခြေအ​နေ ဘယ်လိုလဲ"

"အဆင့်မြင့် အ​နောက်တိုင်းပုံစံ... အိမ်ထဲက အသုံးအ​ဆောင်​တွေအားလုံးက အကုန် ပြည့်စုံပြီးသား... အဝတ်​တွေ ထုတ်ပိုးပြီး ​ပြောင်းလာရုံပဲ" လီယန်က ​တွေးလိုက်ပြီး အခြားစာ​ကြောင်း တစ်​ကြောင်းကို ထပ်ဖြည့်လိုက်သည်။

"ပြီး​တော့ အိမ်ရှင်ကလည်း အရမ်း​ချောတယ်"

​ဖေ​ဖေလီ: “…”

ရုတ်တရက် သူက သူ့က​လေးမ​လေး အရွယ်​ရောက်လာသည်ဟူ​သော အ​ကြောင်းအရာကို တွန့်ဆုတ်ဆုတ်ဖြင့် လက်ခံလိုက်ရသည်။ သူမ ငယ်ငယ်တုန်းက သူမရဲ့အ​ဖေကပဲ ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ အ​​​ချောဆုံးလို့ ​​ပြောခဲ့တာ​လေ...

​မေ​မေလီ​က လီယန်၏ ပစ္စည်းများ ထုတ်ပိုယ​နေသည်ကို ကူညီ​ပေးခဲ့ပြီး သူမကို အချိန်မှန် စားပြီး အချိန်မှန် အိပ်ရန်နှင့် အိမ်ကို ​စော​စောပြန်ရန် ညွှန်ကြား​နေခဲ့သည်။ လီယန်က ၎င်းတို့ကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု လိုက်နာ​နေခဲ့ပြီး သူမ၏ နာနာခံခံ အမူပရာ​လေးက ​မေ​မေလီ၏ နှလုံးသားကို ချဥ်စူးသွား​စေခဲ့သည်။ လီယန်၏ အ​ဖေသာ ကုမ္ပဏီကို စုံစမ်းစစ်​ဆေးပြီးသား မဟုတ် ခဲ့ပါက သူမက လီယန် အပြင်တွင် သူမဘာသာ သွား​နေမည်ကို စိတ်ချလက်ချ လွှတ်​ပေးမည် မဟုတ်​ပေ။

လီယန်က အိမ်ထဲမှ ခရီး​ဆောင်အိတ်ကြီးကို သယ်လာခဲ့ပြီး တက္ကစီဒရိုင်ဘာက သူမ၏ အိမ်အပြင်ဘက်တွင် အမှန်တကယ် ​စောင့်ဆိုင်း​နေသည်အား ​​တွေ့လိုက်ရသည်။ လီယန် သူမ၏ ခရီး​ဆောင်အိတ်ကို သယ်လာသည်အား ​တွေ့လိုက်​သောအခါ သူက ​​အသယ်သမား​လေး တစ်​ယောက်အ​နေဖြင့် သူ့​နေရာကို ​​ကျေပွန်စွာ ထမ်း​ဆောင်ရန် စိတ်အားထက်သန်​နေခဲ့သည်။

လီယန်က အ​နောက်ဖက်ခုံတွင် ထိုင်​နေပြီး သူမ၏ လက်ထဲမှ ​သော့များကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ​မော့ကျန်း ထွက်မသွားခင်က သူက ၎င်းတို့ကို သူမထံ ​​ပေးသွားခဲ့ပြီး လျှို့ဝှက်နံပါတ်ကိုလည်း ​ပြောပြသွားခဲ့သည်။ သူက တံခါးဖွင့်ရန်အတွက် ​သော့နှင့် လျှို့ဝှက်နံပါတ်ကို တစ်ချိန်တည်း အသုံးပြုရ​ကြောင်းကိုလည်း ရှင်းပြသွားခဲ့သည်။

​မော့ကျန်း ရှင်းပြ​ပေးထားသကဲ့သို့ ပြုလုပ်လိုက်ပြီး​နောက် လီယန်က တံခါးကို ​ချော​ချော​မွေ့​မွေ့ ဖွင့်ကာ ခရီး​ဆောင်အိတ်များကို ဧည့်ခန်းတွင် ချထားပြီး​နောက် တက္ကစီငှားကာ စတူဒီယိုသို့ အ​ပြေးသွားရသည်။သွား​နေသည့်လမ်းတွင် သူမက ​မော့ကျန်း မှာထားသည့်အတိုင်း သူ့ကို စာတစ်​စောင် ပို့လိုက်သည်။

"​ဘောစ့်ကို သတင်းပို့ပါတယ်... အားလုံး​ရွှေ့​ပြောင်းပြီးပါပြီ... အခု စတူဒီယိုကို သွား​နေပါပြီ"

"ဖတ်ပြီးပြီ" ​မော့ကျန်း၏ စကားလုံးများက ​​အေးတိ​အေးစက် ခံစားချက်ရ​နေ​သော်လည်း သူ့မျက်နှာ​ပေါ်မှ အပြုံးက သူ့စာထဲ၌ ထည့်ထားခဲ့သည့် အီမိုဂျီ​လေးထက် ​သေချာ​ပေါက် ပို၍ လှိုင်းထန်​နေခဲ့သည်။ စာကို ​အောင်​အောင်မြင်မြင် ​ပေးပို့ပြီးသွား​သောအခါ လီယန်က သူ့စာကို ပြန်မ​ဖြေလိုက်​ပေ။ ထိုအစား ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ နံမည်က ဖုန်းမျက်နှာပြင်တွင် ​ပေါ်လာခဲ့သည်။

ဖုန်းမျက်နှာပြင်ထက်မှ ​ခေါ်ဆိုလာသူအမည်ကို ​​တွေ့လိုက်ရ​သောအခါ ​မော့ကျန်းက တစ်ခဏမျှ​ ​တွေး​တောလိုက်ပြီး​နောက် ကိုင်လိုက်သည်။

"ဘာများလဲ... ပ​ရော်ဖက်ဆာရှန်း"

ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ အသံက မကြာမီမှာပင် ဖုန်း၏ အခြားတစ်ဖက်မှ ​ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။

"​မော့ကျန်း... အရင်တုန်းက မင်းက သားရဲကြီးတစ်​ကောင်ဖြစ်​နေမှန်း ဘာလို့ ငါသတိမထားမိပါလိမ့်"

ဧကရာဇ်​​မော့က ထိုစကားများ​ကြောင့် စိတ်ထိခိုက် မသွား​ပေ။ "ငါက သားရဲကြီး မဟုတ်​တော့ မင်းသတိမထားမိတာပုံမှန်ပါပဲ"

"မင်းသာ သားရဲကြီး မဟုတ်ရင် ဘာလို့ ယန်ယန်ကို မင်းအိမ်ဆီ ​ရွှေ့လာဖို့ ​ခွင့်ပြုလိုက်ရတာလဲ"

​မော့ကျန်းက မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး သူ့အသံအထဲတွင် ​လေးစားမှုအရိပ်အ​ယောင်တို့ဖြင့် ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။

"မင်းရဲ့ သတင်းစကားက အ​တော်​လေး ​ပေါက်​ရောက်တာပဲ​နော်" လီယန် ​ပြောင်းလာပြီး ခဏ​လေးအတွင်းမှာပင် သူ့​ခေါ်ဆိုမှူ ​ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

​ရှန်းယွမ်ဇယ်က မော့ကျန်း၏ စကားများကို နား​ထောင်ရင်း သူ့​ခေါင်း​ပေါ် ​ရေ​အေးတစ်ပုံး ​လောင်းချချင်စိတ်ကို ထိန်းမရနိုင်​တော့။

"ယန်ယန်က မင်းအိမ်ကို ဘယ်လို​ပြောလဲသိလား"

”အဆင့်မြင့်အိမ်”

”မင်းအိမ်ကို ကုမ္ပဏီအ​ဆောင်တဲ့"

​မော့ကျန်း: “…”

​မော့ကျန်း၏ တိတ်ဆိတ်သွားမှုက ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ စိတ်အဖြအ​နေကို များစွာ ​ပျော်ရွှင်သွားရ​စေသည်။

"ဧကရာဇ်​မော့... မင်း တကယ်ပဲ ဒီ​လောက်ထိ ​အေးစက် ​ခြောက်ကပ်ပြီး အထီးကျန်​နေတာလား"

"ငါ သူ့ကို ​ပြောင်းလာခိုင်းတာ သူ့အလုပ်​တာဝန်ကြောင့်ပဲ”

"​ကောင်းပြီ​လေ... ဒီဆင်​ခြေက ယန်ယန်ကိုပဲ လှည့်စားနိုင်မှာ" ရှန်းယွမ်ဇယ်က ​ပြောလိုက်ပြီး​နောက် တစ်ခဏမျှ ရပ်သွားသည်။

"မော့ကျန်း... မင်း သူနဲ့ သွားမရှုပ်တာ ​ကောင်းမယ်"

သူ့စကားလုံးများက ​မော့ကျန်း၏ နှလုံးသားကို ရှင်းမပြနိုင်​လောက်​အောင်ပင် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်သွား​စေရသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းများ လှုပ်ရှားသွားပြီး ပြန်​ဖြေလာခဲ့သည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့... ငါသူ့ကို တွန်းအား​ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး"

ရှန်းယွမ်ဇယ်: “…”

လျှာစွမ်းထက်​သော ပ​ရော်ဖက်ဆာရှန်းသည်ပင် ​မော့ကျန်းကို သူ့နှလုံးသားထဲမှ မဆဲ​ရေးဘဲ မ​နေနိုင်​တော့​ပေ။ သူတကယ်ပဲ ​မော့ကျန်းကို ထပ်ရိုက်လိုက်ချင်သည်။

ဖုန်း​ခေါ်ဆိုမှု ပြီးဆုံးသွားပြီး မကြာမီမှာပင် လီယန် စတူဒီယိုသို့ ​ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ သူမ​ရောက်ရှိလာသည့်အချိန်၌ ​မော့ကျန်းမှာ စင်မြင့်ထက်တွင်ရပ်ကာ စာချ​နေချိန်တွင် ဝမ်​ရှောင်​ရှောင်က အခန်း​ထောင့်​​လေးတွင် တိတ်တိတ်​လေး ထိုင်​နေခဲ့သည်။ သူမက ​ခေါင်းကို လက်​မောင်းအကြားတွင် နစ်မြုပ်ကာ တိတ်ဆိတ်​နေခဲ့သည်။

လီယန်က အပြင်ဘက် လူအုပ်ထဲတွင် တစ်ခဏမျှ ရပ်​နေခဲ့ပြီး​နောက် အနားယူရာ ​နေရာသို့ သွား၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမက ​နေ့လည်ပိုင်းတစ်ပိုင်းလုံး အလွန် အလုပ်ရှုပ်​နေခဲ့သဖြင့် ​ရေ​သောက်ရန်ပင် အချိန် မရှိခဲ့​ပေ။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ... ပင်ပန်း​နေလို့လား" သူမက ​မော့ကျန်း ဘယ်အချိန်က သူမအနား ​ရောက်လာ​နေမှန်းပင် မသိခဲ့​ပေ။ မျက်မှန်ဖြင့် ကာဆီးထား​​သော သူ့မျက်လုံးများမှာ စိုးရိမ်​နေမှု အ​​ငွေ့အသက်​ ​ဖျော့ဆဖျာ့ ရှိ​နေခဲ့သည်။

"မဟုတ်ပါဘူး... ​ရေနည်းနည်းဆာ​နေလို့" လီယန်က ပြုံးကာ တွင်းထွက်​ရေ ပုလင်းကို ​မော့​သောက်လိုက်သည်။ "အိုး ဟုတ်သားပဲ.. ဒီမှာ ​သော့ပြန်​ပေးတာ"

​မော့ကျန်းက လီယန် ကမ်း​ပေးလာ​သော ​သော့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး လှမ်းမယူ​ပေ။ "မင်းဒါကို သိမ်းထားလိုက်... ငါ့မှာတစ်ခု ရှိပြီးသား"

”ဒါ​ပေမယ့် …”

"ဒါ​ပေမယ့် ဘာလဲ... မင်း ​ပြောင်းလာပြီးပြီ​လေ... ​သော့မရှိလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ"

လီယန်က စကား​ပြောမလာခဲ့​ပေ။ သူမသည်လည်း သူ့အိမ်တွင် ​​နေသည်က ကျိုး​ကြောင်းညီ​သည်ဟု ခံစားရသော်လည်း ​မော့ကျန်း အိမ်မှာ မရှိသည့်အချိန်တွင် သူမတစ်​ယောက်တည်း သူ့အိမ်၌ ​နေ၍ မဖြစ်​ပေ။ သူမက သူ့လက်​ထောက် ဖြစ်​နေလျှင်​တောင် သူမကို သိသည်မှာ နှစ်ရက်ခန့်သာ ရှိ​နေ​သေးသည်။ သူ သူစိမ်းတစ်​ယောက်ကို အိမ်သော့​ပေးလိုက်ရင် ဘယ်လိုများ စိတ်​အေးလက်​အေး ​နေနိုင်ပါ့မလဲ...

"ဧကရာဇ်​မော့... ရှင့်ရဲ့လုံခြုံ​ရေး အသိစိတ်က အရမ်းဆိုးလွန်းတယ်"

လီယန်က ​ခေါင်းကို ခါယမ်းကာ သူမ၏ ​လေသံက အ​တော်​လေး စိတ်ဓါတ်ကျ​နေဟန်​ပေါ်သည်။

​မော့ကျန်းက ပြုံးရုံသာ ပြုံး​နေပြီး ပြန်မ​ပြောလိုက်​ပေ။

လီယန်က သူတို့ ညစာ အတူတကွ စား​နေကြသည့်အချိန်တွင် ​မော့ကျန်းထံမှ သတင်း​ကောင်းအချို့ ကြားလိုက်ရသည်။ ယ​နေ့တွင် ရိုက်ကူး​ရေးအဖွဲ့က တစ်ညလုံး ရိုက်ကူး​ရေး လုပ်စရာ မလို​တော့​ပေ။ သူတို့က ညဆယ့်နှစ်နာရီမှ အိမ်ပြန်နိုင်မည် ဖြစ်​သော်လည်း လူတိုင်း၏ အလုပ်ကြိုးစားမှုက အရာထင်ခဲ့​လေပြီ။ ​မော့ကျန်းက ​မောင်းနှင်သူ၏ ဘေးထိုင်ခုံတွင် ထိုင်​နေရင်း သမ်း​ဝေ​နေသည့် လီယန်ကို ကြည့်ကာ သူ့နှလုံးသားက အ​တော်​လေး စိတ်​ကျေနပ်သွားခဲ့သည်။

အိမ်ပြန်​ရောက်​သောအခါ ​မော့ကျန်းက ဧည့်ခန်းတွင် ချထားခဲ့သည့် လီယန် သယ်လာ​သော ခရီး​ဆောင်အိတ်များကို ကြည့်ကာ သူမကို ​ပြောလိုက်သည်။ "အခုကစပြီး မင်းက ဒုတိယထပ် အရံအိပ်ခန်းမှာ ​နေရမယ်"

”​ကောင်းပြီ​လေ” လီယန်က ​ပြန်​ဖြေလိုက်သည်။ သူမက ခရီး​ဆောင်အိတ်များ ဆွဲ​တော့မည်အပြုတွင် ​မော့ကျန်းက သူမထက် ​ခြေတစ်လှမ်းသာသွားခဲ့သည်။

လီယန်က တစ်ခဏမျှ အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားပြီး​နောက် သူမ၏ နှုတ်ခမ်း​ထောင့်စွန်း​လေးများ ​ကော့တက်လာပြီး ထိုသူ၏ ခပ်ဖြောင့်​ဖြောင့် ခန့်ညားလှ​သော ​နောက်​ကျောပြင်ကို ကြည့်ကာ ဒုတိယထပ်သို့ သူ့​နောက်မှ လိုက်တက်သွားခဲ့သည်။

လီယန်၏ အိတ်များကို သူမ၏ အခန်းထဲသို့ ပို့​ပေးလိုက်ပြီး​နောက် ညတစ်နာရီနီးပါး ရှိ​နေပြီ ဖြစ်၍ ​မော့ကျန်းက ​ဆေး​ကြောကာ အိပ်ရာဝင်ရန် ပြင်သည်။ လီယန်က အလွန် အိပ်ချင်​နေပြီ ဖြစ်၍ မနက်ပိုင်း သူမနိုးလာသည့် အချိန်မှသာ ပစ္စည်းများ ထုတ်၍ သန့်ရှင်း​ရေးလုပ်ရန် စီစဥ်ထားလိုက်သည်။ သူမ၏ လက်များက ပုခုံးတွင် ချိတ်ကာ ဆွဲထားခဲ့​​သော အိတ်ကို ထိခတ်သွားပြီး​နောက် ​ရုတ်တရက်ပင် သူမ၏ ခန္ဓါကိုယ်အား တံခါးဝသို့ ​ရောက်နှင့်​နေပြီ ဖြစ်​သော မော့ကျန်းဘက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။ "ဧကရာဇ်​မော့"

​မော့ကျန်းက သူ့​ခေါင်းကို ပြန်လှည့်ကာ တစ်ဝက်စင်းကျ​နေ​သော မျက်လုံးများဖြင့် သူမဘက်သို့ အိပ်ချင်မူးတူး လှည့်ကြည့်လာခဲ့သည်။ "ဘာဖြစ်လို့လဲ"　

"အမ်... အဲ့ဒါက..." လီယန်က ရုတ်တရက် အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့သွား​လေသည်။

"ရှင့်အခန်းထဲမှာ ပိုစတာတစ်ခု ချိတ်လို့ရမလား"　　

ပိုစတာလား...　　

သူ ရုတ်တရက် လီယန်က အကန့်အသတ်ထုတ်ထား​သော စပယ်ရှယ် ပိုစတာ ရရှိသွားခဲ့သည်ဟု ​​​ဖြောင်​ဖြောင် ​ပြောပြဖူးသည်ကို သတိရသွားသည်။ ​မော့ကျန်း၏ နှုတ်ခမ်း​ထောင့်​လေးများ ​ကော့တက်လာပြီး အခန်းထဲသို့ ​ခြေတစ်လှမ်း ဝင်လိုက်သည်။ "မင်းပိုစတာ​ပေါ်မှာ ဘယ်သူရှိ​နေလဲဆိုတာ ပဲ မူတည်​တယ်​"　　

"လူမဟုတ်ပါဘူး... ရှုခင်းပန်းချီ​လေးပါ"　　

"ရှုခင်းပန်းချီ" ​မော့ကျန်းက ​နေရာမှာပင် ရပ်​နေပြီး လီယန်ကို စိုက်ကြည့်​နေကာ သူ့မျက်လုံးများကပင် ပြုံး​နေပုံ မရ​ပေ။

"မရဘူး.. ငါ့အခန်းရဲ့ စတိုင်ကို ပျက်စီးသွားမိလိမ့်မယ်"　　

　　…

လီယန်၏ နှုတ်ခမ်း​များ တွန့်​ကွေးသွားပြီး​နောက် သူမက အရှက်မရှိ ​​​မေးလိုက်သည်။

"ဒါဆို ဘယ်လိုပိုစတာမျိုးက ရှင့်အခန်းရဲ့ စတိုင်ကို မပျက်စီး​စေတာလဲ"　　

"​သေချာပေါက် ငါ့ပိုစတာပဲ​ပေါ့"　　

လီယန်: “…”

ဟီးဟီး.... သူမ ခန့်မှန်းမိပြီးသားပဲ...

သို့​သော်လည်း သူမသာ ​မော့ကျန်း​ရှေ့တွင် ကိုယ်ကျင့်တရားပိုင်းဆိုင်ရာ မှားယွင်း​နေ​​သော ပိုစတာကြီး ထုတ်လာမိပါက... ​ဆောရီးပဲ... သူမတကယ် မလုပ်နိုင်ဘူး...　　

"ကိစ္စမရှိပါဘူး... အခု ရှင့်အခန်းကို ပြန်လို့ ရပါပြီ" လီယန်က ပြုံးကာ မျက်လုံးများ ​မှေးကျဥ်း၍ တံခါးကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။ သူမက တစ်​ယောက်​ယောက်ကို "ဖြည်းဖြည်း​လျှောက်​နော်... လိုက်မပို့​တော့ဘူး" ဟု​ပြော​နေသည့် ဟန်အမူအယာနှင်ပင်။　

​မော့ကျန်းက မျက်​တောင်ခတ်ကာ ဘာမှ မ​ပြော​တော့ဘဲ လီယန်၏ အခန်းထဲမှ လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။　　



Xxxx