MM Story Teller

အပိုင်း ၆၆

Viewers 10k

Chapter 66
ကားမတော်တဆမှု

သူမ ပြောသည်ကို ကြားသောအခါ လီယန်မှာ အနည်းငယ် အထင်ကြီးသွားရသည်။ လီယန် မော့ကျန်း၏ အချက်အလက်များကို ဖတ်ခဲ့စဥ်က ထိုကဲ့သို့သော ကိစ္စတစ်ခုခုကို ဖော်ပြထားခဲ့ဖူးသလိုပါပင်။

လီယန် နံရံပေါ်မှ ဂုဏ်ပြုစာတန်းကို မမှိတ်မသုန် ကြည့်နေသည်အား တွေ့သောအခါ ဟန်မိန်မိန်က သူမ၏ နောက်ကျောကို ပုတ်လာခဲ့သည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"ဘာမှ မဟုတိပါဘူး" လီယန်က ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ပုံးများကို အကြည့်ရောက်သွားသည်။ "ဒါဆို သယ်သွားတော့မယ်နော်"

"ကောင်းပြီလေ... ရှင့်ကို ကူသယ်ပေးဖို့ လုံခြုံရေးတစ်ယောက်ယောက် ခေါ်ပေးရမလား" ထိုပုံးနှစ်ပုံးက အတော်လေး လေးလောက်သည်။

"မလိုပါဘူး... ကျွန်မ ရွှေ့နိုင်ပါတယ်" စကားဆုံးသည်နှင့် လီယန်က ထိုင်ချကာ ပုံးနှစ်ပုံးကို အလွယ်တကူ မယူလိုက်သည်။ ဟန်မိန်မိန်က တခစ်ခစ် ရယ်မောလေတော့သည်။

ဟန်မိန်မိန်က သူမရှေ့မှ ဟာကျူလီကို နှစ်ထောင်းအားရစွာ ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်လုံးများက ဘလင်းဘလင်း ဖြစ်လာလေသည်။

"ရေသန့်စက်က ရေပုံးကိုရော လဲပေးလို့ရမလားဟင်" ယနေ့မနက် ကုမ္ပဏီသို့ ရောက်လာစဥ်က ရေသန့်စက်ထဲတွင် ရေမရှိတော့ပေ။ ရေဘူးအသစ်လာပို့သည့် ဝန်ထမ်းကလည်း မလဲပေးထားခဲ့ဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်သာ ချပေးထားခဲ့သည်။

“လွယ်လွယ်လေး” လီယန်က ပုံးနှစ်ပုံး သယ်ကာ ဟန်မိန်မိန်နောက်မှ လိုက်ထွက်လာခဲ့သည်။

လီယန်က ပုံးများကို ချကာ ရေဘူးကို မလိုက်စဥ်တွင် ရုတ်တရက် နောက်ပါးမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် အမျိုးသား အသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"မင်းက မော့ကျန်းရဲ့ လက်ထောက်လား"

လီယန်က ရေဘူး သယ်ထားရင်းဖြင့် မသိလိုက်မသိဘာသာဖြင့် ခန္ဓါကိုယ်ကို လှည့်လိုက်သည်။

သူမရှေ့တွင် အသေအချာ မီးပူတိုက်ထားသည့် အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံ ဝတ်ထားသော ယောကျ်ားတစ်ယောက် ရပ်နေပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်၌ ရွှေရောင်သန်းနေသော မျက်လုံးတစ်စုံကို ထုတ်ဖော်နေကာ သူ့ခန္ဓါကိုယ်တစ်ခုလုံးတွင် ကျော့ရှင်းသော အရောင်အဝါများ ထုတ်လွှင့်နေခဲ့သည်။ မည်သည့်အကြောင်းအရင်းမှန်း မသိရသော်လည်း လီယန် ထိုသူကို အတော်လေး သဘောမကျ ဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။

“လျို... ဒါရိုက်တာလျို” ဟန်မိန်မိန်က လျိုထျန်ချောင်းကို တွေ့သည်နှင့် သူမ၏ ခန္ဓါကိုယ်ကို ဖြောင့်ဖြောင့် ရပ်လိုက်ပြီး မပွင့်တပွင့် ပြုမူလာသည်။

လျိုထန်းချောင်းက ဟန်မိန်မိန်ကို တစ်ချက်ပင် ကြည့်မလာဘဲ လီယန်ကိုသာ စိတ်ဝင်စားမှုအပြည့်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။

"ငါကြားတာ... မော့ကျန်းက မင်းကို ရွေးလိုက်တာဆို... မင်းမှာ ဘာထူးခြားတာမှ ရှိပုံ မရဘဲနဲ့" သူ့စကား၁ုံးသည်နှင့် လျိုထျန်ချန်း၏ အကြည့်များက ရေဘူးကိုင်ထားသော လက်များအပေါ် ကျရောက်သွားခဲ့သည်။

"အားသန်တာက လွဲရင်ပေါ့"

ဟန်မိန်မိန်က အပြေးသွားကာ ဒါရိုက်တာထန်ကို လာခဲ့ရန် အကြောင်းကြားလိုက်မည်ဟု စဥ်းစားနေစဥ်မှာပင် လျိုထန်ချန်းက လီယန်ထံသို့ နှစ်လှမ်းမျှ တိုးကာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ လီယန်က အေးအေးလူလူ လမ်းလျှောက်လာသော လျိုထန်ချန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမက ရေပုံးကို မလိုက်လေသည်။

"ကပ်မလာနဲ့နော်... ကပ်လာရင် ရေဘူးနဲ့ ထုလိုက်မှာ"

…

ဟောခန်းထဲရှိ အခြားနှစ်ယောက်မှာ တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ သူတို့က ရေဘူးမထားသော လီယန်ကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်နေခဲ့ကြသည်။

ဟန်မိန်မိန်: “…”

စစ်သည်တော်ကြီး... ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့ရဲ့ ဒူးထောက်အရိုအသေပေးတာကို လက်ခံပေးပါ...

"ဒါရိုက်တာလျို... ကျွန်တော့်ကို ရှာနေတာလား"

ထန်ချန်း မည်သည့်အချိန်က ရောက်လာမှန်း မသိလိုက်သော်လည်း ဟန်မိန်မိန်မှာ သူ့ကို မြင်ကာမှ စိတ်သက်သာရာရစွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

ထန်ချန်းက ရေဘူးသယ်ထားသော လီယန်ကို မြင်သွားသည်။သူ့နှုတ်ခမ်းများကို တွန့်ကွေး၍ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပြောလိုက်သည်။

"အရင်ဆုံး ရေဘူးလဲလိုက်လေ"

"ဪ... ဟုတ်" လီယန်က လျိုထျန်ချောင်းကို သတိထားနေသည့် အကြည့်တစ်ချက် ပေးလိုက်ပြီး ရေဘူးလှယ်ရန် လှည့်သွားသည်။

"ငါသူ့ကို လာကြည့်တာလေ" လျိုထျန်ချောင်းက လီယန်ကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် တူညီစွာပင် ခန္ဓါကိုယ်ကို လှည့်လိုက်သည်။

"ပြကွက်ကောင်းလေးပဲ"

“နောက်တစ်ခါကျရင်တော့ အဖိုးအခ ပေးရမှာနော်"

ထန်ချန်း၏ အသံကို ကြားသောအခါ လျိုထျန်ချောင်းက ရယ်မောကာ ဓါတ်လှေကားထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ထန်ချန်က အူတိအူကြောင်ပုံစံဖြင့် ရပ်နေသော လီယန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက သူ့ရုံးခန်းဆီသို့ လျှောက်သွားတော့သည်။

"အထဲကို လိုက်ခဲ့"

လီယန်က ဟန်မိန်မိန်ကို သနားစဖွယ် အကြည့်လေးဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက ကူကွယ်ရာမဲ့နေသောပုံစံဖြင့် ပုံစံဖြင့် ပြန်တုံ့ပြန်လာသည်။

လီယန်က နှာရှုံ့ကာ ထန်ချန်း၏ နောက်ပါးမှ သူ့ရုံးခန်းထဲသို့ လိုက်ဝင်သွားသည်။သူမက ဘွဲ့ရပြီးသွားသည့်နောက် ရုံးခန်းထဲသို့ သီးသန့်တွေ့ဆုံရန်အတွက် ဖိတ်ခေါ်ခံရဆဲ ဖြစ်မည်ဟု တစ်ခါမှ မတွေးမိခဲ့ဖူးပေ။

ထန်ချန်းက စားပွဲနောက်ရှိ သူ့ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး လီယန်ကို ကြည့်ကာ အခြားခုံတွင် ဝင်ထိုင်ရန် မျက်ရိပ်ပြလိုက်သည်။

"ဘာလို့ ခုံမှာ ဝင်မထိုင်တာလဲ"

လီယန်က တောင့်တောင့်တင်းတင်း အမူအယာဖြင့် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထန်ချန်းက သူမကို ကြည့်နေပြီး မေးလာခဲ့သည်။

"ခုနက လူက ဘယ်သူလဲ သိလား"

လီယန်က သူမ၏ ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ပြီး တီးတိုး ပြောလာခဲ့သည်။ "မသိပါဘူး... တကယ်ပါ"

“သူက လျိုထျန်ချောင်းလို့ ခေါ်တယ်... ခိုက်ဟွန်းရဲ့ ဒါရိုက်တာတွေထဲက တစ်ယောက်ပဲ... ပြီးတော့လည်း လူသိများတဲ့ အေးဂျင့်တစ်ယောက်ပဲ"

“… ဪ”

“ပြီးတော့ ခုနက မင်း သူ့ကို ရေဘူးနဲ့ ထုဖို့ လုပ်ခဲ့သေးတယ်"

“… သူက နည်းနည်း သဘောကျဖို့ မကောင်းလို့”

ထန်ချန်းက ခေါင်းငြိမ့်ကာ ပြောလာခဲ့သည်။

"ငါလည်း ထောက်ခံတယ်... သူက တော်တော်လေး မနှစ်မြို့စရာ ကောင်းတယ်"

လီယန်: “…”

"ဒါပေမယ့် သဘောကျစရာ မကောင်းတာထက် သူက နှာဘူးတစ်ကောင်လည်း ဖြစ်နေသေးတယ်... နောက် သူ့ကို တွေ့ရင် ဝေးဝေးရှောင်နော်"

“… ဟုတ်” ရှင်တို့က ပြိုင်ဘက်တွေ ဖြစ်နေပေမယ့်... သူ့ကို အရင် စော်ကားဖို့ မလိုဘူးလေ... ဒါက လည်ပင်းဖြတ်တဲ့ ပြိုင်ပွဲမျိုးပဲ...

“မင်းနဲ့ မော့ကျန်း အဆင်ပြေကြရဲ့လား" လျိုထျန်ချောင်းအကြောင်း ပြောပြီးသွားသည်နှင့် ထန်ချန်းက စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းကာ သူမ၏ အလုပ်အခြေအကြောင်း မေးလာခဲ့သည်။

"တော်တော်... တော်တော်လေး ကောင်းပါတယ်" မည်သည်ကြောင့်မှန်း မသိရသော်လည်း လီယန် အပြစ်ရှိစိတ် အနည်းငယ် ခံစားလိုက်ရသည်။

"ဒါဆို ကောင်းတာပေါ့... မော့ကျန်းက မင်းရဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်တွေကို အတော်လေး ကျေနပ်နေတယ်.... သူ မင်းရဲ့ အလုပ်သင်ကာလကို တစ်လအထိ လျှော့လိုက်ဖို့တောင် ပြောနေတာ... ဆက်လုပ်ထား"

လီယန်က မမှိတ်မသုန် ကြည့်နေခဲ့သည်။ သူ တကယ်ကြီး ထန်ချန်းကို ဒါတွေ ပြောပြတယ်ပေါ့... လစာ တစ်သောင်း အကြောင်းရော မပြောပြဘူးလား...

သူမ ရုတ်တရက် ရှက်ရွံ့သွားလေသည်။

"ဟုတ်တယ်... အခု မင်းက သူ့လက်ထောက် ဆိုတော့ အခုကစပြီး သူမှာသမျှ ပစ္စည်းအားလုံးကို သူ့နေရာကို ပို့ပေးရမယ်... မင်းရဲ့ လက်ရှိ လိပ်စာ ဘယ်မှာလဲ"

"ကန်စီနီအိမ်ရာ... ဟွားယွမ်အပိုင်း3... အိမ်နံပါတ် 9"

ထန်ချန်း: “…”

ဘာလို့ ဒီလိပ်စာက ရင်းနှီးနေတယ်လို့ ခံစားရပါလိမ့်...

“မင်းနဲ့ မော့ကျန်း အတူတူ နေကြတာလား”

လီယန်က တွေဝေစွာဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

"ဟုတ်ကဲ့" ဒီကိစ္စကို ထန်ချန်းက ဘာလို့ မသိရတာလဲ... ဒီလိုအကြောင်းအရာမျိုးကို အေးဂျင့်ဆီ သတင်းပို့ရလိမ့်မယ်လို့ တွေးနေတာ...

ထန်ချန်းထံမှ တုံ့ပြန်မှု မရှိသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ လီယန်က ခပ်ရှက်ရှက်ဖြင့် ထပ်ပေါင်း ပြောလိုက်သည်။

"ကျန်း... ဧကရာဇ်မော့က ကျွန်မကို ပြောင်းလာနေဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်တာ... အလုပ်အတွက် ပိုအဆင်ပြေအောင်တဲ့"

ထန်ချန်းက သူ့နှုတ်ခမ်းကို တွန့်ကွေးနေဆဲ ဖြစ်ကာ ပြောလာခဲ့သည်။

"ငါနားလည်ပြီ... ဆိုတော့ ဒီလို ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့... သူမှာတဲ့ပုံးတွေက ဒီကို ရောက်လာနေတုန်းပဲ"

လီယန်က "ဪ" ဟူသော အသံလေး ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမဖုန်း၏ မက်ဆေချ့်ရောက်သံ ထွက်လာသည့်အခါ ထန်ချန်းကို ကြည့်လိုက်လေသည်။ ထန်ချန်းထံမှ ကန့်ကွက်ချက် တစ်စုံတစ်ရာ ပြမလာသည့်အခါမှသာ မက်ဆေချ့်ကို ဖတ်လိုက်သည်။

"ဧကရာဇ်မော့ဆီကပါ... ဘယ်လောက်ကြာအုံးမလဲလို့ မေးနေတာ"

ထန်ချန်းက သူ့နှလုံးသားထဲမှ ငြီးတွားလိုက်ပြီး လီယန်ကို ကြည့်၍ ပြောလာသည်။

"ဒီမှာ ဘာပြဿနာမှ မရှိတော့ဘူး... မင်း ပြန်သွားလို့ရပြီ"

လီယန်က စိတ်သက်သာရာ ရစွာဖြင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ထန်ချန်းကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ဖြင့် နှုတ်ဆက်စကား ပြောရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း ထန်ချန်းက သူ့ရှေ့မှ ဖုန်းနားထောင်သည့် ကိရိယာလေးကို နှိပ်လိုက်သည်။

"ဟန်မိန်မိန်... ကားပါကင်အထိ အထုပ်တွေလာကူသယ်ပေးဖို့ လုံခြုံရေး တစ်ယောက် ခေါ်လိုက်"

“နားလည်ပါပြီ... ထန်တုန့်”

ထန်ချန်းက ဖုန်းချလိုက်သည်နှင့် ခေါင်းမော့ကာ လီယန်ကို ကြည့်၍ ပြောလာခဲ့သည်။ "ပြန်သွားဖို့အတွက် ကုမ္ပဏီက ကားကို သုံးလို့ရတယ်"

…

"ကျေးဇူးပါ... ဒါရိုက်တာထန်" လီယန်က ထန်ချန်းကို မျက်နှာမူကာ ချိုချိုသာသာအပြုံးလေးကို အားစိုက်၍ ဖျစ်ညှစ်ထုတ်လိုက်ရသည်။

လုံခြုံရေးတစ်ယောက်က ရောက်လာပြီး ကားပါကင်သို့ လမ်းတလျှောက်နှင့် ကားအတွင်းပိုင်းထဲအထိ အထုပ်များ သယ်လာပေးခဲ့သည်။ ဖြစ်စဥ်တစ်ခုလုံးတွင် လီယန်က လုံခြုံရေး၏ လက်ထဲမှ ပစ္စည်းများကို ဆွဲယူရန် ကြိုးစားခဲ့ပါသည်။ သူမ ကြိုးစားခဲ့ပါသေးသည်။

ကား ကိုယ်ထည်ထဲမှ သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေရာချထားသော သရေစာပုံးများကို ကြည့်ကာ လီယန်က အတွေးနက်သွားရလေသည်။ သူမက ကားမောင်းလိုင်စင် စာမေးပွဲဖြေပြီးကတည်းက ကားမမောင်းခဲ့သော်လည်း သူမ၏ ကားမောင်းစွမ်းရည်က အမှန်တကယ်ပင် အစစ်အမှန် ဖြစ်ပြီး ၎င်းကို ရရှိရန်အတွက်လည်း များစွာ ဒုက္ခများခဲ့ရသည်။ အကျင့် မရှိပေမယ့်လည်း ပထမဆုံးအကြိမ်ဆိုတာတော့ ရှိလာမှာပဲ... အခု ကား အသွားအလာလည်း ရှင်းနေတယ်... စတူဒီယို သွားတဲ့ဘက်ဆို လမ်းက မတ်တော့ ဘယ်ကားမှ ဖြတ်မသွားကြဘူး... သူမသာ ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန် မောင်းရင် ပြဿနာ မရှိလောက်ပါဘူးနော်...

လီယန်က ကားကိုယ်ထည်ကို ပိတ်ကာ ကားမောင်းသူ နေရာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းနေဆဲ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း မော့ကျန်း မည်မျှ အလုပ်ရှုပ်လေ့ ရှိသည်ကို တွေးမိသောအခါ ကားမောင်းကျင့်ရန် အချိန်ရှိမည် မဟုတ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ လီယန်က သူမ၏ နှလုံးသားကို ငြိမ်ငြိမ်ထားကာ ကားစမောင်းလိုက်သည်။

လီယန် ကုမ္ပဏီ မြေညီထပ်မှ ကားမောင်းထွက်သွားခဲ့ပြီး ထန်ချန်းမှာ သူ့ရုံးခန်းထဲတွင် မော့ကျန်းနှင့် ဖုန်းပြောနေခဲ့လေသည်။

"မင်း လီယန်ကို မင်းနဲ့ နေခွင့်ပြုလိုက်တာလား"

“အင်း.... အလုပ်ပို အဆင်ပြေအောင်လေ"

“… မင်းရဲ့ အကြောင်းပြချက်ကြီးက ကျိုးကြောင်း မညီညွတ်ဘူး... ယုံချင်စရာလည်း မရှိဘူး"

မော့ကျန်းက မျက်ခုံးပင့်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီလေ... ငါသူ့ကို လိုက်နေတာ"

ထန်ချန်း: “…”

“ဒါကို အကြောင်းပြချက်တစ်ခု အနေနဲ့ ထားရင်ရော”

ထန်ချန်းက အသက်ပြင်းပြင်း ရှူကာ သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းနှစ်ခုလုံး ကော့တက်သွားလေသည်။

"ငါခုနက ပြောတာကို ပြန်ရုတ်သိမ်းတယ်... မင်းရဲ့ ပထမ အကြောင်းပြချက်က အဆင်ပြေတယ်"

“ငါသူ့ကို အတည်လိုက်နေတာ”

ထန်ချန်း: “…”

အနည်းဆုံးတော့ အရိပ်ပြတာကို သိချင်ယောင်လေး ဆောင်ပေးလို့မရဘူးလား... ဒါမှမဟုတ် လုံးဝကို နားမထောင်နေတာလား...

ထန်ချန်းက နောက်ထပ် အသက်ပြင်းပြင်း ထပ်ရှူလိုက်ရပြီး အတော်လေး အလေးအနက် ဖြစ်နေသည့် စိတ်အခြေအနေသို့ ပြောင်းလိုက်ရသည်။

"မော့ကျန်း... လီယန်က အဆင့်အတန်းရှိတဲ့ မိသားစုက ဆင်းသက်လာတဲ့ မိန်းကလေးနော်... မင်း ကစားချင်ရင် မင်းရဲ့ ကိုယ်ပိုင် လက်ထောက်နဲ့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ... ဟုတ်တယ်မလား"

မော့ကျန်းက နှုတ်ခမ်းဆူသွားပြီး ရှင်းမပြနိုင်အောင်ပင် အတော်လေး ဒေါသထွက်သွားရသည်။

"ငါကစားနေတယ်လို့ ထင်နေတာလား... ငါ ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလောက် အလေးအနက် မဖြစ်ဖူးဘူး... ထန်ချန်း"

ထိုအချိန်လေးမှာပင် ထန်ချန်း၏ စိတ်အတွင်းတွင် မြောက်များစွာသော အတွေးများ ထင်ဟပ်လာခဲ့သည်။ ထိုလုပ်ငန်းစဥ်များ ပြီးသွားသည့်အခါမှသာ ပုံစံတကျ မေးခွန်းတစ်ခု မေးလာခဲ့သည်။

"မင်း သူ့ဆီကနေ ဘာတွေများ တွေ့ရလို့လဲ"

ပုံပန်းအသွင်အပြင်ဖြစ်စေ၊ မိသားစုနောက်ခံ၊ အမူအကျင့်များ ဖြစ်စေ လီယန်မှာ မော့ကျန်းတွေ့ဖူးခဲ့သမျှထဲတွင် အကောင်းဆုံးသော မိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ပါချေ။ ဧကရာဇ်မော့ရဲ့ နှလုံးသားကို လုပ်ရှားနိုင်ဖို့ ဆိုရင်... သူမရဲ့ ခွန်အားကြောင့်များ ဖြစ်လောက်လား...

“အရာအားလုံး”

“…?”

“သူ့ရဲ့ အရာအားလုံးကို ငါ အပြည့်အဝ ချစ်မြတ်နိုးတယ်"

ထန်ချန်း: “…”

အော့... ဒီချိုမြပြီး သကြားတွေ ဖြူးနေတဲ့ လူကြီးက သေချာပေါက် ဧကရာဇ်မော့ မဟုတ်လောက်ဘူး...

ထန်ချန်းက အဆုံးတွင် ဆက်လက်တောင့်မခံနိုင်တော့ဘဲ ဖုန်းချလိုက်ရသည်။

မော့ကျန်းက စတူဒီယိုတွင် တစ်နာရီမျှ စောင့်နေခဲ့သော်လည်း လီယန်က ပြန်မလာနိုင်သေးပေ။ သူ ထန်ချန်းနဲ့ ဖုန်းပြောနေတဲ့ အချိန်မှာတောင် လီယန် ထွက်သွားပြီးပြီးလို့ ပြောခဲ့တာပါ... ဘာလို့ အခုထိ မရောက်လာသေးပါလိမ့်...

မော့ကျန်းက မျက်ခုံးမကြုံ့ဘဲ မနေနိုင်တော့သဖြင့် လီယန်ကို ဖုန်းခေါ်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူ ဖုန်းမခေါ်ခင်မှာပင် ဖုန်းမြည်လာခဲ့သည်။ ထိုသူက လီယန်ပါပင်။

မော့ကျန်းက အချိန်မဆိုင်းဘဲ မြန်မြန် ကိုင်လိုက်ပြီး စိတ်မရှည်သံဖြင့် ပြောလာခဲ့သည်။

"မင်း ဘယ်မှာလဲ"

“ကျန်းကျန်း... ကျွန်မ စတူဒီယိုကို ပြန်လာဖို့ နောက်ကျလောက်တယ်.."

လီယန်၏ အသံက အတော်လေး တိုးနေပြီး အနည်းငယ် အပြစ်ရှိစိတ်ဝင်နေဟန်လည်း ပေါ်နေခဲ့သည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ” မော့ကျန်းက မျက်ခုံးများ တွန့်ချိုးကာ မသိလိုက်မသိဘာသာဖြင့် အသံမြှင့်မိသွားသည်။

"စောစောက ကားမတော်တဆမှု သေးသေးလေး ဖြစ်သွားလို့ ကျွန်မ အခု မြို့တော်ဆေးရုံမှာ..."

အဆုံးသတ်တွင် လီယန်၏ အသံက ကြားပင် မကြားနိုင်တော့သည်အထိ တိုးညှင်းသွားလေသည်။

သူ့နှလုံးသားကို မမြင်နိုင်သော ကြိုးတစ်ချောင်း ဆွဲပတ်ထားသကဲ့သို့ ခံစားနေရပြီး အသက်ရှူသံများ ပြင်းထန်လာသည်။ မော့ကျန်းက ဖုန်းကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ လည်ချောင်းထဲမှ စကားများကို ဖျစ်ညှစ် ပြောလိုက်ရသည်။

"အဲ့မှာ စောင့်နေ... ငါလာခဲ့မယ်"

လီယန်က ထို့နောက်တွင် ဖုန်းတစ်ဖက်မှလူ ဖုန်းချသွားသည်ကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ သူမအတော်လေး ကံကောင်းမနေဟု ခံစားနေရသည်။ သူမက လှည့်ပတ် ကြည့်လိုက်ရာ တလက်လက်တောက်နေသော နံရံဖြူများသာ တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက နှလုံးသားထဲမှ ကူကယ်ရာမဲ့စွာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူမနှင့် မြို့တော်ဆေးရုံက ရေစက်ပါနေဆဲပင်။

Xxxxx

Prev Next