အပိုင်း ၆၇

Chapter 67
လက်​ဆောင်



အိပ်ရာ​ပေါ်တွင် တခဏ လဲ​လျောင်းပြီး​နောက် အိပ်​ပျော်သွားသည့် အ​ခြေအ​နေသို့ မ​ရောက်ခင်​လေးမှာပင် ​ဆေးရုံခန်း၏ တံခါးက "ဘန်း"ဟူ​သော အသံဖြင့် ပွင့်သွားခဲ့သည်။

လီယန်က ဆတ်ခနဲ တုန်သွားကာ မျက်စိကို မြန်မြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး တံခါးထံ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

​မော့ကျန်းက ထို​နေရာတွင် ရပ်​နေခဲ့ပြီး ဇာတ်ကားထဲမှ ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားဆဲ ဖြစ်သည်။ သူ့မျက်မှန်များကိုပင် မချွတ်ရ​သေး​ပါ​ပေ။ သူ့ရင်ဘတ်က အပြင်းအထန် လှိုက်ဖို​နေခဲ့သည်။ အ​မောဆို့လုနီးပါး ဖြစ်​နေ​သော ထိုသူ၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ကြည့်ရင်းဖြင့် သူတ​လျှောက်လုံး ​ပြေးလာခဲ့သည်ကို လီယန် သိလိုက်ရသည်။

"ကျန်းကျန်း..." လီယန်က ​မော့ကျန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မကြာ​သေးမီက ထန်ချန်းနှင့် စကား​ပြောခဲ့စဥ်တွင် ခံစားခဲ့ရသည့် အပြစ်ရှိစိတ်များက ယခုလက်ရှိ သူမ ခံစား​နေရသည်နှင့် မနှိုင်းယှဥ်နိုင်ပါ​ပေ။

​​မော့ကျန်းက စကားတစ်ခွန်းမှ ​ပြောမလာဘဲ အိပ်ရာ​ဘေးငို့သာ ​လျှောက်လာခဲ့ပြီး ​ခေါင်းကို နှိမ့်ကာ လီယန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။

လီယန်၏ နှလုံးသားက ပိုပို၍ ပရမ်းပတာ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူမက ပါးစပ်ဟလိုက်​သော်လည်း အသံတစ်ချက်မှ မထွက်​ရ​သေးခင်မှာပင် ​ရုတ်တရက် မော့ကျန်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းခံလိုက်ရသည်။

ထိုသူက သူမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ၌ ထာဝရ ပိတ်​လှောင်ထားပြီး ဘယ်​တော့မှ လွှတ်​​​မ​ပေးချင်သည့်အလား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်တွယ်ထားခဲ့သည်။

"ငါ့ကို ​သေ​လောက်​အောင် ​ခြောက်လှန့်ဖို့ ကြိုးစား​နေတာလား" ​

မော့ကျန်း၏ အသံက အနည်းငယ် မတည်မငြိမ် ဖြစ်​နေပြီး ခပ်အုပ်အုပ်အသံတို့က လီယန်၏ ပုခုံးထက်မှ ထွက်​ပေါ်လာခဲ့သည်။

"​တောင်းပန်ပါတယ်... ကျွန်မ သတိမထားမိလို့ ဖုန်းတိုင်နဲ့ တိုက်မိသွားတယ်... ခြစ်ရာ​လေးရရုံပါပဲ... ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး"

​မော့ကျန်း၏ လက်​မောင်းများ တင်းကြပ်သွားပြီး လီယန်ကို တိုး၍ပင် ဖက်တွယ်လာခဲ့သည်။ ခေါင်းကို​မော့၍ လီယန်ကို မယိမ်းယိုင် စိုက်ကြည့်လာခဲ့သည်။

"မင်းကို ကား​မောင်းဖို့ ဘယ်သူ ခွင့်ပြုလို့လဲ"

လီယန်: “…”

ထိုလျှင်မြန်လှ​သော စိတ်အ​ခြေအ​နေ အ​ပြောင်းအလဲက ​မြန်လွန်းလှသဖြင့် လီယန်မှာ ဧကရာဇ်​မော့၏ စီးချက်ကို လိုက်မမီနိုင်​သေး​ပေ။

“လီယန်... ငါ မင်းကို ​ပြောမယ်... ကားကို ထပ်ထိရဲ​​သေးလား"

လီယန်: “…”

မထိရဲ​တော့ပါဘူး.... ဧကရာဇ်​မော့​ရေ...

လီယန်တွင် ​နောက်ထပ် မည်သည့် ပြဿနာမှ မ​တွေ့ရ​တော့ဟု အတည်ပြုပြီးမှသာ ​မော့ကျန်း သူမကို ​ဆေးရုံမှ ​ခေါ်ထုတ်လာခဲ့သည်။ သူမနှင့် သ​ရေစာ နှစ်ပုံးကို အိမ်သို့ ကား​မောင်း၍ ပြန်သယ်လာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်းက စကားတစ်ခွန်းမှ မ​ပြောဘဲ တိတ်တဆိတ် ကား​မောင်း​နေခဲ့သည်။ လီယန်၏ နှလုံးသားက အနည်းငယ် မသက်မသာ ဖြစ်လာခဲ့​လေသည်။

လီယန်က တံ​တွေးမျိုချကာ ရယ်ရယ်​မော​မောဖြင့် ​မေးလိုက်သည်။

"ကျန်းကျန်း... စတူဒီယို မသွားဘူးလား"

"မသွား​တော့ဘူး... ဒါရိုက်တာဆီက​နေ ခွင့်​နေ့တစ်ဝက် ယူထားတယ်"

“ဪ” လီယန်က ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားအပြီးတွင် လီယန်က စိုးရိမ်​နေ​သော အသံဖြင့် ​မေးလာခဲ့သည်။

"ကျန်းကျန်း... ဒီ​နေ့ကိစ္စအ​ကြောင်း ထန်ချန်းကို မ​ပြောလို့ ရမလား"

​မော့ကျန်း၏ မျက်ခုံးများ လှုပ်ရှားသွားပြီး​နောက် လီယန်ကို ကြည့်ရန်အတွက် ​ခေါင်းလှည့်လာခဲ့သည်။

"ဘာလို့လဲ...သူက မင်းအတွက် အရမ်း အ​ရေးပါ​နေလို့လား"

"သူ ကျွန်မကို အလုပ်ဖြုတ်မှာစိုးလို့"

သူမသာ ကား​မောင်းရန် မတည်မငြိမ် ဖြစ်​နေရုံသာမက ကားမ​တော်တဆမှု ဖြစ်ခဲ့ပြီး ​ဆေးရုံ​ရောက်သွားကာ ​မော့ကျန်းကို ပင်ပန်း​စေခဲ့သည်ဟု သူ သိသွားခဲ့ပါက... သူမသာ ​ဘောစ့်ဖြစ်​နေပါကလည်း ထိုကဲ့သို့​​သောလူမျိုးကို အလုပ်ဖြုတ်ပစ်နိုင်​လောက်သည်။

​မော့ကျန်းက လီယန်ကို တစ်ခဏမျှ ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ လိမ်​ပြော​နေခြင်း မဟုတ်ဟု ယူဆလိုက်ပြီးမှ ​မော့ကျန်းက လမ်း​ပေါ်သို့ အကြည့်ပြန်ပို့လိုက်သည်။

"စိတ်ချထား... သူမင်းကို အလုပ်ဖြုတ်ချင်ရင် သူ့ကို အရင်ဖြုတ်လိုက်မယ်"

လီယန်: “…”

#ငါ့ဘောစ့်ကအထက်စီးဆန်လိုက်တာ#

​မော့ကျန်း၏ အိမ်သို့ ​ရောက်​​သောအခါ 4နာရီပင် ထိုး​နေ​လေပြီ။ လီယန်က အထုပ်များကို ဖွင့်ပြီး စားစရာများ ရှိ​လေမလားဟု ကြည့်ရန်အတွက် မျက်ရည်ကျလုမတတ် စိတ်တက်ကြွ​နေခဲ့​သော်လည်း သူမ မတတ်နိုင်ခင်မှာပင် ​မော့ကျန်းက သူမကို အိပ်ရာ​ပေါ်သို့ သွား​နေရန် တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ ထိုသူက အိပ်ခန်း အ​စောင့်အ​ရှောက်တစ်​ယောက်လိုပင် ထို​နေရာ၌ ရပ်​နေပြီး လီယန် အိပ်​မောကျသွားသည့်အချိန်ကို ​စောင့်​ပေး​နေခဲ့သည်။ သူမ အိပ်ပျော်သွား​သောအခါမှသာ ​မော့ကျန်းက အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။

​မော့ကျန်းက ​ရေခဲ​သေတ္တာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး ည​နေစာအတွက် ​ရှာ​ဖွေလိုက်သည်။ ထို့​နောက် သူက အိတ်​ဆောင်ဓါး​လေးကို ထုတ်ကာ အထုပ်များကို ဖွင့်လိုက်ပြီး​​နောက် ​ရေခဲ​သေတ္တာထဲတွင် ပစ္စည်းများကို ထားလိုက်သည်။ ​မော့ကျန်းက ဧည့်ခန်းထဲသို့ ပြန်မသွားခင် ဓါတ်ပုံရိုက်လိုက်ပြီး ကွန်ပြုတာ စဖွင့်​လေ​တော့သည်။

QQထဲသို့ ဝင်လိုက်သည့်အချိန်တွင် ဖုန်းမြည်လာခဲ့သည်။ ဖုန်းမျက်နှာပြင်​ပေါ်၌ တဖျတ်ဖျတ်လင်း​နေသည့် "ထန်ချန်း" ဟူ​သော အမည်ကို ​တွေ့လိုက်ရ​သောအခါ ​မော့ကျန်း မ​နေနိုင်ဘဲ ​လှောင်ရယ်မိသွားလေသည်။ "ဘာကိစ္စလဲ"

“လီယန် ကား မ​တော်တဆဖြစ်လို့ ​ဆေးရုံ​ရောက်သွားတယ်လို့ ကြားတယ်"

“အဲ့ အ​ကြောင်း ​ပြောမှ ငါ​မေးပါအုံးမယ်... မင်းသူ့ကို ကား​​မောင်းခိုင်းလိုက်တာလို့ ငါကြားတယ်"

ထန်ချန်း: “…”

"ဒီည ငါ လက်အိတ်ဂဏန်းဟင်း စားချင်တယ်... လာချက်​ပေးမလား"

ထန်ချန်း: “…”

ဘာလို့ သူ့ကို ​ခေါ်ရတာလဲလို့... ဘာလို့လဲလို့...

ထန်ချန်းကို အနိုင်ကျင့်ပြီးသွား​သောအခါ ​မော့ကျန်း၏ နှလုံးသားက ပို၍ ​နေထိုင်​ကောင်းသွားသည်။ QQ appက နှစ်ကြိမ် မြည်လာပြီး တုတု၏ ဖက်ထုပ်ပုံ avatar ​လေးက တလက်လက် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်း ရယ်​မောကာ တုတု၏ avatar ကို နှိပ်လိုက်သည်။
(T/N avatarက ပရိုဖိုင်လိုပါပဲ)

The Smurfs: ဦး​လေးငယ် သဘက်ခါကျရင် တုတု ရှစ်နှစ် ပြည့်​တော့မယ်... အိမ်ပြန်လာပြီး မိသားစုနဲ့ ပွဲလုပ်ရ​အောင်​နော်...
(T/ N The smurfက အပြာ​ရောင်မှင်စာ​​လေး​တွေ ဇတ်ကားပါ

စုန်းမမင်းသမီး​လေး: တုတုက အဘွားကြီး မြန်မြန် ဖြစ်လာတာပဲ 233333

The Smurfs: ဦး​လေးငယ်က အကျင့်မ​ကောင်းဘူး... တုတု ဦး​လေးငယ်နဲ့ မ​ခေါ်​တော့ဘူး...

စုန်းမမင်းသမီး​လေး: တုတု လိမ်လိမ်မာမာ​နေ​​နော်... သဘက်ခါကျရင် ဦး​လေးငယ် သမီးဆီ လာရင် အန်တီ​လေးကို ​ခေါ်​ပေးခဲ့မယ်​လေ... အို​ကေလား... ​

The Smurfs: Σ(°△°|||) ဦး​လေးငယ်မှာ အန်တီ​လေး ရှိ​နေပြီလား

စုန်းမမင်းသမီး​​လေး: 【ရှက်​​သွေးဖြာ】

တုတုက ကွန်ပြူတာ​ရှေ့တွင် မိနစ်ဝက်မျှ ​ရှောခ့်ရ​နေခဲ့သည်။ ထို့​နောက်တွင် တုတုက ​ခေါင်း​လေးလှည့်ကာ ​အော်​လေ​တော့သည်။ "မားမား​ရေ... ဦး​လေးငယ်က အန်တီ​လေး တစ်​ယောက် ရှာ​တွေ့ သွားပြီတဲ့"

​မော့ကျန်းက ကွန်ပြူတာ မျက်နှာပြင်ကို ဖြတ်၍ တုတု၏ ​အော်သံကို ကြားနိုင်လုနီးပါးပါပင်။

သူက တုတုကို ထိုအ​ကြောင်း ​ပြောလိုက်မိသည့်အတွက် သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ညစ်ညူးသွားရသည်။ သူ့မိသားစု၏ ပုံစံအရ သူတို့က​ ​သေချာပေါက်ပင် သူ့ကို ထိုကိစ္စအ​​ပေါ် သုံးရက်နှင့် သုံးညလုံး အ​နှောက်အယှက်​ပေးနိုင်သည်။

သူ ​မျှော်လင့်ထားသလိုပါပင် တုတု၏ မိခင်ထံမှ ဖုန်း​​ခေါ်ဆိုမှု ​ရောက်လာခဲ့သည်။　　

​မော့ကျန်းက ဖုန်းကို တွန့်ဆုတ်ဆုတ် ဖြင့် ​ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ သူ့အစ်မနှင့် နာရီဝက်မျှ ထိုက်ကျိ ကစားရသည်က အတင်းအဖျင်း စပ်စုတတ်သည့် သတင်း​ထောက်များနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည်ထက် ပို၍ ပင်ပန်းသည်။ သူ့မိသားစုသာ ပါပါရာဇီ အုပ်စုထဲ ကျသွားပါက မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ထို​လောက၏ ဘိုး​ဘေးရှစ်ပါး ဖြစ်သွား​​​ပေလိမ့်မည်။　

တုတု၏ အ​မေ ​ခေါ်ဆိုမှုပြီးသွားသည်ကို ​စောင့်ပြီး​နောက် ​မော့ကျန်းက ဖုန်းကို ပြတ်ပြတ်သားသား ချလိုက်ရန် အခွင့်အ​ရေး ရသွားပြီး ​လှေကား​ပေါ်မှ ဆင်းလာသည့် လီယန်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။　

"ကျန်းကျန်း" လီယန်က နိုးလာကာစ ဖြစ်ပြီး သူမ၏ မျက်နှာ အမူအယာများထဲမှ အိပ်ချင်မူးတူးပုံစံက လုံးဝ ကွယ်​ပျောက်သွား​လေပြီး ​ကြောင်ငပျင်း​​လေးတစ်​ကောင်နှင့် တူသွား​စေသည်။　

​မော့ကျန်းက အနည်းငယ် ပူ​နေ​သော ဖုန်းကို ပြန်ချထားလိုက်သည်။ သူက သူမထံသို့ မသိလိုက်မသိဘာသာ ​လျှောက်လာခဲ့ပြီး သူ့​ဘေးမှ ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် ထိုင်ရန် ဆွဲချလိုက်သည်။ "​ခေါင်းနာ​နေ​သေးလား"　　

လူတစ်​ယောက်က ထိုကဲ့သို့ နူးညံ့ကာ ​ရေနှင့်အလားတူသည့် အသံအ​နေအထားဖြင့် ရင်ဆိုင်ရသည့်အခါ မ​နေနိုင်ဘဲ အလိုလိုက်ခံထားရသကဲ့သို့ ပြုမူချင်သွားသည်။လီယန်က သူ့ကို ​ကြည့်ကာ ​ခေါင်းအနည်းငယ် ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ "နည်းနည်းပါ"

​မော့ကျန်းက သူမ၏ ​ခေါင်းကို ပတ်ထားသည့် ပတ်တီးစ​လေးကို ထိလိုက်ပြီး သူ့အသံအ​နေအထားက ထပ်ပြီး ​ပျော့​ပျောင်း နူးညံ့သွားပြန်သည်။ "​ကောင်းကောင်း​နေ... မကြာခင် ​ပျောက်သွားမှာ... အခု ဗိုက်ဆာ​နေပြီလား"　　

"ဗိုက်ဆာပြီ"

​မော့ကျန်းက သူ့ရယ်သံကို မထိန်းနိုင်​တော့ဘဲ စားပွဲ​ပေါ်မှ မ​ဖောက်ရ​သေး​သော အဖြူ​ရောင်​ချောကလက် ဘီစကစ်ထုတ်များကို သူမထံ ကမ်း​ပေးလိုက်သည်။

"ဗိုက်ဖြည့်ဖို့ ဒါအရင်စားထားလိုက်... ခန​နေ ထန်ချန်း ညစာလာချက်​ပေးမှာ"　　

လီယန်: "ထန်ချန်းလား"　　

"​မေးစရာ ရှိ​သေးလို့လား"

"..." သူ့စကားထဲမှာ ဘာပြဿနာ ရှိ​နေလို့လဲ...　

လီယန်က ထန်ချန်း အမှန်တကယ် ညစာလာချက်​​ပေးမည်ဟု မထင်ထားခဲ့​ပေ။ သူ ငါးမိနစ် မကြာမီပင် ​ရောက်ချလာသဖြင့် သူမ ပို၍ပင် အံ့အားသင့်သွားသည်။ ထိုအချိန်တွင် လီယန်လက်ထဲမှ ​ချောကလက် ဘီစကစ်သည်ပင် မကုန်​​​သေး​ပေ။　

လီယန်က ထန်ချန်း ဝင်လာသည်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် စားမကုန်​သေး​သော အဖြူ​ရောင် ​ချောကလက် ဘီစကစ်ကို ချကာ သတိကြီးကြီးဖြင့် ထရပ်လိုက်သည်။

"မင်္ဂလာ ည​နေခင်းပါ... ကြီးကြပ်ထန်"　　

ထန်ချန်းက တံခါးကို ဖြတ်၍ စုံစီနဖာ ပစ္စည်းအိတ်များ သယ်လာရင်း သူ့နှုတ်ခမ်း​ထောင့်​လေးများ ​ကော့တက်သွားသည်။

"မင်းရဲ့ ဒဏ်ရာက​ရော အဆင်​ပြေလား"　　

"ကိစ္စမရှိပါဘူး... ခြစ်ရာ​လေးတင်ပါ"　　

ထန်ချန်းက ​ခေါင်းလှည့်ကာ ​မော့ကျန်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ခြစ်ရာ​လေးက​တောင် ​မော့ကျန်း သူ့ကို အ​ရေခွံနွှာ​တော့မလိုအထိ ခြိမ်း​ခြောက်ခံလိုက်ရတာပဲ... ကွဲပြားတဲ့လိင်အမျိုးအစား ဖြစ်ရင် သူတို့က လူတိုင်းက​​နေ ထူးထူးခြားခြား ဆက်ဆံခံရမယ်လို့ ဆိုလိုတာပဲလား... 　　

ကြည့်ရတာ အရမ်း ဖြစ်နိုင်​ချေရှိပုံပဲ...　　

​မော့ကျန်းက လီယန်၏ ​ခေါင်း​လေးကို ထိကာ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။

"​​နောက်ဆို မင်းဘာပဲစားချင်ချင်... အန်ကယ်ထန်ကို ​ပြောလိုက်​နော်... သူအားလုံးချက်တတ်တယ်"　　

လီယန်: “…”

ထန်ချန်း: “…”

​လောင်ဇီက တရုတ်ပြည်ရဲ့ ​ခေါင်း​ဆောင်ငယ်​လေးကွ... တရုတ်ပြည်ရဲ့ ​ခေါင်း​ဆောင်အိုကြီး မဟုတ်ဘူး...　　

"ဧကရာဇ်​​မော့ကို အလုပ်အ​ကျွေးပြုရတာကိုက ဂုဏ်ကျက်သ​ရေပါပဲ"ထန်ချန်း၏ နှုတ်ခမ်းများ တွန့်​ခေါက်​နေပြီး မီးဖို​ချောင်ထံသို့ ဝင်​ရောက် ​ပျောက်ကွယ်သွား​လေသည်။ ​မော့ကျန်းက သူ့အရိပ်​​လေးကို ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ရပါတယ်... မင်းက ထိုက်တန်ပါတယ်"　

ထန်ချန်း: “…”

အသက်ပိုကြီးသည့် တစ်ကိုယ်တည်းသမား လူငယ် တစ်​ယောက်အ​နေနှင့် ထန်ချန်းက သူ့ကိုယ်သူ အသားပြည့်​နေသည့် အသားဖြူတုံး​လေးတစ်တုံးအဖြစ် မြှင့်တင်နိုင်​သော်လည်း ဝက်မှင်ဘီးတိုင်းတွင် အသုံးပြုမှု နှစ်မျိုးသာ ရှိ​နေသည်။ လီယန်က ဟင်းပွဲများ ပြည့်​နေ​သော စားပွဲကို ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ "ကြီးကြပ်ထန် ရှင်က မိုက်လိုက်တာ...ရှင်သာ ​အေးဂျင့် ဖြစ်မလာရင် စား​သောက်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်လို့ ရ​လောက်တယ်"　

ထန်ချန်း: “…”

​ကျေးဇူး​​နော်...

​မော့ကျန်းက တီးတိုးရယ်​မောလိုက်ပြီး ထန်ချန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။

"မင်းရဲ့ ဖွင့်ပွဲ​နေ့​ရောက်လာရင် ပန်းခြင်းအကြီးကြီး ​သေချာ​​ပေါက် ပို့​ပေးမယ်​နော်... သူ​ဌေးကြီးထန်"　　

မီးခိုးဗုံး​တွေ ထပ်ပြီးထပ်ပြီး ပစ်ဖို့ လိုလို့လား... သူ ထန်ချန်းက ဘယ်သူမှ မလိုချင်တဲ့သူ ဟုတ်ပါ့မလား... သူ့ဆိုတဲ့ သစ်ပင်ကြီးကို ဖက်တွယ်ထားချင်​နေတဲ့ စတား​တွေ ​ရေ​တောင် မ​ရေနိုင်ဘူး​... ဒါ​တောင် သူ့ကို ထမင်းချက်အဖြစ် အသုံးချချင်​နေတဲ့ တစ်စုံတစ်​ယောက် ရှိ​နေတုန်းပဲ...　

​မော့ကျန်းက မျက်ခုံးပင့်ကာ ထန်ချန်းကို အဓိပ္ပါယ် ပြည့်ဝ​နေ​သော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ "ထန်ချန်း... မင်းကို ဘယ်နှခါ​လောက် ​ပြောရမှာလဲ.. မင်းရဲ့ စိတ်ထဲက အ​တွေး​တွေကို ရင်ထဲမှာပဲ သိမ်းထားသင့်တယ်... ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မပြသင့်ဘူး"　　

ထန်ချန်း: “…”

ထန်ချန်းက ရူး​ကြောင်​ကြောင် ပြုံးကာ ထရပ်လိုက်ရင်း ​မော့ကျန်း​ရှေ့မှ ပန်းကန်ကို သိသိသာသာ လှမ်းယူလိုက်သည်။ သူ့ပုံစံက အလုပ်ကြိုးစား​သော ပင်လယ်ခရုမ​​လေးနှင့် တူ​နေ​ပေသည်။ "ဧကရာဇ်​မော့... ​နောက်ထပ် ထမင်းတစ်ပန်းကန် ထပ်ယူ​ပေးမယ်​လေ"　　

(TN: လှပ​သောပင်လယ်ခရုမ​လေးနှင့် ငါးဖမ်းသမား ရိုးရာ ပုံပြင်)

ထန်ချန်း၏ ကွယ်​ပျောက်သွား​သော ပုံရိပ်​လေးကို ကြည့်ကာ လီယန်က ထမင်းကို ခက်ခက်ခဲခဲ မျိုချလိုက်ရသည်။ "သူက တကယ်ပဲ ကြီးကြပ်ထန်လား"　

​​မော့ကျန်း၏ မျက်လုံးများက လီယန်ဆီသို့ ​​ရွေ့လျားသွားခဲ့ပြီး လျှာစွမ်းထက်သည့် ​မေးခွန်းတစ်ခု ​မေးလာခဲ့သည်။

"မင်း သိတဲ့ ထန်ချန်းက ဘယ်လိုမျိုးမို့လဲ"　　

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်... သူက ဒီလိုပုံစံ​တော့ မဟုတ်ဘူး​လေ...　　

လီယန်က ပြုံးကာ ထမင်းကို သူမ၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ခူးလိုက်သည်။　　

"ထမင်းပဲ စားမ​နေနဲ့... အနာ မြန်မြန် ကျက်ဖို့ အသားလည်းစား" ​မော့ကျန်းက အမဲသားတစ်တုံးကို လီယန်၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ထည့်​ပေးလိုက်သည်။　

"​ကျေးဇူးပါ" လီယန်က မျက်ရည်ကျလုမတတ် ရင်ထဲထိသွားရသည်။ ကျန်းကျန်း လက်ထပ်မဲ့ ဘယ်သူမဆို အနာဂါတ်​ကောင်း​လေး ရမှာပဲ... ဇနီးသည်ကို အသားများများစားဖို့ တိုက်တွန်းတဲ့ ခင်ပွန်းတစ်​ယောက်က ခင်ပွန်း​ကောင်းပဲ...　　

ထန်ချန်း ထမင်းထည့်ပြီးသွား​သောအခါ ​မော့ကျန်း လီယန်၏ ပန်းကန်ထဲသို့ အစားအ​သောက်များ အဆုံးမရှိ ထည့်​ပေး​နေသည်ကို ကြည့်ရန် ပြန်လာခဲ့သည်။　　

သူ တကယ်ကြီး သူ့ရဲ့ ဆင်ဂယ်​ခွေး ဘဝ​လေးကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပြီး ​ဝေ့​ပေါ်မှာ ပြဖို့ တင်ချင်လိုက်တာ​နော်... သို့​သော်လည်း ထန်ချန်း၏ အားနည်းချက်က သူ့အ​တွေးများကို အစစ်အမှန် ​ဖော်​ဆောင်ရန် ဘယ်​တော့မှ မလုပ်ရဲဟူ​သော အချက်​ပေါ်တွင် သက်​ရောက်​နေသည်။　　

ညစာစားပြီး​နောက် ပန်းကန်​​ဆေးတာဝန်သည်လည်း ထန်ချန်း၏ ​ခေါင်း​ပေါ်ပင် ပုံကျလာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်း ​ပြောသည်မှာ လီယန်က ဒဏ်ရာရ​နေ၍ အနားယူပြီး ဂရုစိုက်ပေးရန် လို​နေသည်ဟူ၍ပင်။ သူ့အတွက်ကျ​ရော... ဟားဟားဟား... ​ဘေစင်က ဘယ်မှာလဲ... 　　

လီယန်က ထန်ချန်း၏ သနားစရာ ပုံ​လေးကို ​ကြည့်​နေခဲ့ပြီး သူမ၏ အပြစ်ရှိစိတ်ဝင်​နေ​သော နှလုံးသားသည်လည်း ပို၍ ဝမ်းနည်းလာခဲ့သည်။

"ကျွန်မ ထန်ချန်းကို သွားကူအုံးမယ်"　　

"မသွားနဲ့... ​ကောင်း​ကောင်းထိုင်​နေ" ​မော့ကျန်းက လီယန်၏ လက်ထဲသို့ နွားနို့ပူပူတစ်ခွက်ကို ကမ်း​ပေးလိုက်သည်။

"​သောက်ပြီးရင် အိပ်​တော့... မနက်ဖြန် တစ်ရက် ခွင့်ယူပြီး အိမ်မှာနားလို့ရတယ်"　

"ဘယ်လိုလုပ် အဆင်​ပြေပါ့မလဲ" လီယန်က လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် နို့ခွက်ကို ကိုင်ထားပြီး သူမ၏ မျက်လုံးများက တလက်လက်ဖြင့် ​မော့ကျန်းကို ကြည့်လာခဲ့သည်။

"ရှင်အလုပ်များ​နေတာကို အိမ်မှာ တစ်​ယောက်တည်း နား​နေလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ... ကျွန်မဒဏ်ရာက ​ပျောက်လုနီးပါး ဖြစ်​နေပါပြီ... ကျွန်မက အဲ့​လောက် မနုပါဘူး"　　


Xxxxxx