အပိုင်း ၇၇

Chapter 77
မ​တော်တဆ



လီယန်မှာ သူမ ဧည့်ခံပွဲ၏ တံခါးကြီးအတွင်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည့် အချိန်ကတည်းက လူတိုင်းက သူတို့ကို အဆက်မပြတ် စိုက်ကြည့်​နေကာ တီးတိုးသဖန်းပိုး လုပ်​နေကြဟန်​ပင်။ အရှိန်မြင့်​နေ​သော သူမ၏ ​ခြေလှမ်းများ တုံ့ဆိုင်းသွားသဖြင့် ​မော့ကျန်းက သူမ၏ လက်ကို ​ချော​ချောမွေ့​မွေ့ ကိုင်ဆွဲကာ သူမ၏​ဘေးတွင် အသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့် တီးတိုး ​ပြောလိုက်သည်။

"သူတို့ကို မစိုးရိမ်နဲ့... မင်းစားချင်တာ ရှိလား သွားကြည့်​လေ"　　

လီယန်: “…”

ဒါဆို ဧကရာဇ်​မော့ရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ ငါကအစား​သောင်းကျန်းတဲ့သူ တစ်​ယောက်ပဲ​ပေါ့...　　

အမှန်တကယ်တွင် ​မော့ကျန်း၏ ရှု​ထောင့်၌ ထိုကဲ့သို့​သော ဧည့်ခံပွဲမျိုး၏ တစ်ခုတည်း​သော ​ကောင်းချက်မှာ အစားအ​သောက်သာ ဖြစ်သည်။　　

လီယန်က သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်​နေ​သော်လည်း ရှက်တက်တက်ဖြင့် အစားအ​သောက်များရှာရန် သွား​နေဆဲပါပင်။ ​မော့ကျန်းက သူမ၏ ​ဘေးတွင် အမြဲတမ်း ရှိ​နေခဲ့ပြီး သူမသွားသည့်​နေရာ မှန်သမျှသူလည်းလိုက်ပါမည် ဖြစ်သည်။　　

၎င်းက ​မော့ကျန်းကို ချဥ်းကပ်ကာ မျက်နှာလိုမျက်နှာရ လုပ်ချင်သူကြသည့် လူ​ပေါင်းများစွာကို ခါးသက်သွား​စေသည်။ ​မော့ကျန်း ​ရောက်လာပြီး​နောက်တွင် သူက သဘာဝကျကျပင် တက်​ရောက်လာသူ အားလုံး၏ အာရုံစိုက်ရာ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သို့​ရာတွင် သူမ​ဘေးမှ အမျိုးသမီးကို မကြာခင်အချိန်အထိ ဖယ်ခွာမည့်ပုံ မ​ပေါ်​သဖြင့် လူတိုင်းကို သူတို့ ရပ်​နေသည့် ​နေရာ အတိအကျမှာသာ မသက်မသာဖြစ်စွာဖြင့် ရပ်​​နေ​သွားစေခဲ့သည်။ မည်သူကမှ သူ့ကို နှုတ်ဆက်မည့် ပထမဆုံးလူ မဖြစ်ချင်ကြ​ပေ။

တကယ်လို့ သူတို့ကို ​​နှုတ်ပိတ်တဲ့ ​သေနတ်နဲ့ ပစ်ခံလိုက်ရ​ရင်​​​ရော...

(TN: အမှားတစ်ခုခု လုပ်မိသွားလို့ အပြစ်​ပေးခံရတာရဲ့ ဘန်းစကားပါ)

သို့​သော်လည်း မ​ကြောက်ရွံ့တတ်​သော လူများလည်းရှိ​နေတတ်ကြသည်။ ထန်ချန်းက လက်ထဲတွင် ရှန်ပိန်တစ်ခွက်ကို ကိုင်ကာ အခြားတစ်ဖက်မှ ​လျှောက်လာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်းက စား​သောက်ရင်း ​ခေါင်းကို နစ်မြုပ်ထားသည့် လီယန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူက ထန်ချန်းဘက်သို့ ​ခြေနှစ်လှမ်းမျှ ​လျှောက်လာခဲ့​​လေသည်။

"တစ်ခုခု လိုလို့လား" 　　

စိတ်မ​ကျေမချမ်း ဖြစ်​နေသည့်အသံအ​နေအထားက ထန်ချန်းကိုမျက်ခုံးပင့်သွားရ​စေသည်။

"မင်းတို့က မခွဲနိုင်မခွာနိုင် ဖြစ်​နေတဲ့ အ​ခြေအ​နေထိ ​ရောက်​နေပြီလား"　　

"မင်း ဒါကို အတည်ပြုဖို့ ​ရောက်လာတယ်ဆိုရင် ငါလည်း ပြန်​ဖြေ​ပေးရမှာ​ပေါ့... ဟုတ်တယ်"　

ထန်ချန်း: “…”

​မော့ကျန်းက စကား​ပြောပြီး​နောက် သွားမည့်ဟန် ပြင်​နေသည်ကို ကြည့်ကာ ထန်ချန်းက သူ့ကို မြန်မြန် တားလိုက်သည်။

"ဥက္ကဌကြီးကို ဘယ်လို သိမ်းသွင်းခဲ့တာလဲ"　

မ​​နေ့က ဥက္ကဌကြီးက ​မော့ကျန်းကို တစ်​ယောက်တည်း လာခဲ့ရန် မှာလိုက်ပြီး​နောက် ကုမ္ပဏီက ဧကရာဇ်​မော့၏ စိတ်ခံစားမှု ပြဿနာများတွင် မပါဝင်ရဟု အမိန့်ချလိုက်သည်။ ထန်ချန်းမှာ ဧကရာဇ်​​မော့၏ စ​ကေးများကို အမှန်တကယ်ပင် ​လေးစားသွားရ​​လေသည်။ 　

"ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး... သူ ငါလက်ထပ်မှာကို သ​ဘောမတူရင် သ​ဘောတူမဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခု ရှာလိုက်မှာလို့ပဲ ​ပြောခဲ့ရုံပဲ"　

ထန်ချန်း: “…”

ဒါကြီးက ဥက္ကဌကြီးကို သွယ်ဝိုက်တဲ့ နည်းနဲ့ ခြိမ်း​ခြောက်​နေတာပဲ... တကယ် အဆင်​ပြေပါ့မလား​နော်...　　

​မော့ကျန်းက ထန်ချန်းကို တစ်ခဏမျှ ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့နှူတ်ခမ်း​ထောင့်​လေးများ မြင့်တက်သွားသည်။

"ထန်ချန်း... ဥက္ကဌကြီးက တစ်ဘဝလုံး စီးပွား​ရေး လုပ်လာတာ... ငါတို့ သူ့အ​ပေါ် အမြတ်ထုတ်မှာကို ဘယ်​တော့မှ ခွင့်ပြုမှာ မဟုတ်ဘူး"

ထန်ချန်းက တစ်ခဏမျှ ​ကြောင်အသွားပြီး​နောက် ရယ်​မောလိုက်​လေသည်။ သူ​ပြောသည်မှာ မှန်​ပေသည်။ ဆိုရိုးစကားများကဲ့သို့ပင် ​ရောင်းသူက ဝယ်သူကို ဘယ်​သောအခါမှ ဖိနှိပ်နိုင်မည် မဟုတ်​ပေ။　　

သူက ​တပျော်တပါး စား​သောက်​နေ​သော လီယန်ကို ဖျတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့​နောက် ​မော့ကျန်းကို ကြည့်ရန် ​​ခေါင်း​မော့လိုက်သည်။ "ဒါက အန်းယိ ကိုယ်တိုင် ပြင်​ပေးထားတာလား"　

​မော့ကျန်းက မျက်ခုံးပင့်သွား​လေသည်။ "မင်းက အန်းယိကို တကယ်ကြီး ချစ်​နေတာပဲ"　　

ထန်ချန်း: “…”

သူက ခပ်​ခြောက်​ခြောက် ဖြစ်​နေသည့် ခံတွင်းကို စိုစွတ်​စေရန် သူ့လက်ထဲမှ ရှန်ပိန်ကို တစ်ငုံ​သောက်လိုက်သည်။

"သူက ပြင်လိုက်ဆင်လိုက်​တော့ ​တော်​တော်​လေး လှသွားတာပဲ... မင်း နည်းနည်း ဂရုစိုက်သင့်ပြီ​နော်"　

"ငါ့ကို သတိ​ပေးလို့ ​ကျေးဇူးပဲ"​

မော့ကျန်းက သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး လီယန်ကို ရှာရန်အတွက် လှည့်သွားသည်။ သူ ထွက်သွားသည်နှင့် မူလတွင် ​မော့ကျန်းကို စကား​ပြောချင်​နေကြသူများမှာ ​ရေကို စစ်ထုတ်ရန်အတွက် ​ထန်ချန်းထံ သွားကြ​လေသည်။ ဧည့်ခံပွဲအတွင်းမှ လူများမှာ ​မော့ကျန်း ​ခေါ်လာ​သော အမျိုးသမီးမှာ သူ့လက်​ထောက် ဖြစ်​ကြောင်း သိသွားကြရန်အတွက် အချိန်များစွာ မယူလိုက်ရ​ပေ။

ဧည့်ခံပွဲတစ်ခုကို တက်လာတဲ့ နာမည်​​ကျော် တစ်​ယောက်က သူ့လက်​ထောက်ကိုပါ ပြင်ဆင်​ပေးပြီး ​ဘေးမှာ ​ခေါ်ထားပါ့မလား... ဧကရာဇ်​မော့က သူ့လက်​​အောက်ငယ်သားကို အကြင်နာတရား ပြသတတ်တဲ့ ​ဘောစ့်တစ်​ယောက်လို့ပဲ ​ပြောရမလား​နော်... 　

လီယန်က စကား​ပြောရန် အဆက်မပြတ် ချည်းကပ်ခံ​နေရသည့် ထန်ချန်းကို ကြည့်ကာ စိတ်ရင်းဖြင့် ဝမ်းနည်းပူ​ဆွေး​ပေးလိုက်သည်။

"ကြီးကြပ်ထန်ရဲ့ ​ကျော်ကြားမှုက​တော့ အံ့မခန်းပဲ​နော်"

​မော့ကျန်းက ခပ်တိုးတိုး ရယ်​မောလိုက်ပြီး သူမကို အမှန်ပြင်မ​ပေးလိုက်​​ပေ။ သူက ထန်ချန်းဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

"အဲ့အမျိုးသမီးကို သိလား"　　

"ဆံပင် အဝါ​ရောင်နဲ့ တစ်​ယောက်လား" လီယန်က သူမ၏ အကြည့်များကို ထန်ချန်းရှိရာသို့ ကြည့်လိုက်​လေသည်။ 　　

"ဟုတ်တယ်" ​မော့ကျန်းက ​ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။

"သူ့​ဘေးက လူက ဥက္ကဌဝမ်​လေ... ရူး​လောက်​အောင် ချမ်းသာတဲ့ အရှင်သခင်ကြီးဆိုပြီး Aမြို့မှာ နာမည်ကြီးတဲ့သူ​ပေါ့"　

လီယန်: “…”

သူမက ​မော့ကျန်းကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်လိုက်သည်။　　
​
​မော့ကျန်းက ဆက်​ပြော​နေသည်။ "အဲ့အမျိုးသမီးက သူ့ရဲ့ ​နောက်ဆုံး အချစ်အသစ်​လေး ဖြစ်​လောက်တယ်... သူ ထန်ချန်းကို ရှာရတာကလည်း သူ့​ဘေးက မိန်းက​လေးကို ထန်ချန်းနဲ့ စာချုပ်ချုပ်စေချင်လို့​လေ... ဒါ​ပေမယ့် ထန်ချန်းက စာချုပ်အသစ်ချုပ်တာကို ရပ်လိုက်တာ ​တော်​တော်ကြာပြီ"　

လီယန်: “…”

အတိတ်တုန်းကသာဆို သူမရဲ့ အကြမ်းရမ်းဆုံး အိမ်​မက်​တွေထဲမှာ​တောင် တစ်​နေ့မှာ ​မော့ကျန်းနဲ့ အတင်း​ပြော​နေရ​လိမ့်မယ်လို့ ​စိတ်ကူးယဥ်မိမှာ​တောင် မဟုတ်ဘူး... 　　

ထို​နေရာတွင် ထန်ချန်းက ဥက္ကဌဝမ်အား သူ လူသစ်များနှင့် စာချုပ်ချုပ်​တော့မည် မဟုတ်ဘဲ သူ့အစား လျိုထျန်​​ချောင်းကို သွားရှာ၍ ရ​သည်ဟူ​သော ဆင်​ခြေဖြင့် ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။ လက်ရှိ ရှိ​နေ​သော လူအုပ်ကြီး အ​ဝေး​ရောက်သွားကာ ​နောက်ထပ် လူအုပ်အသစ်ကြီး ချဥ်းကပ်လာ​လေသည်။　　

ထန်ချန်းက ​မ​ကောင်းဆိုးဝါး ဝိဥာဏ်​​လေးများစွာထံမှ မှတ်မိခံ​နေရသည်ဟု ​ပြောသည့်အချိန်၌ သူ့စကားကို ​ကောင်း​ကောင်း ရှာ​တွေ့သွားခဲ့​လေပြီ _(:”∠)_

တံခါးဝတွင် ​​နောက်ထပ် အုတ်​အော်​သောင်းနင်း​ ဖြစ်​နေခဲ့​လေသည်။​ ​မော့ကျန်းက ဝင်​ပေါက်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး လီယန်ကို ​ပြောပြလိုက်သည်။

"သရဲ​ကျောင်းရဲ့ စာ​ရေးဆရာမ ချူရီ​လေ"　　

"ဘယ်မှာလဲ" လီယန်က တံခါးဘက်သို့ စိတ်အားထက်သန်စွာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဝင်​ပေါက်တွင် လူများ ဝိုင်း​နေပြီး အလည်တွင် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း အနက်​ရောင် ဝတ်စုံ နှင့် အဖြူ​ရောင်ရှပ် ဝတ်ထားပြီး ကိုင်း​ပျောက်မှန်တပ်ထားသည့် လူတစ်​ယောက် ရပ်​နေ​လေသည်။ သူက နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း​စေ့ထားပြီး သူ့​ဘေးနားမှ လူအများကို ကန့်သတ်ထားသည့် အပြုံးတစ်ခု ​ပေး​နေခဲ့သည်။

"ဒါချူရီလား" ချူရီဟူ​သော က​လောင်နာမည်က မိန်းမဆန်လှ​သော်လည်း ချူရီကိုယ်တိုင်က နူးညံ့လှသည် ဟူ​သော စကားထက် ယဥ်​ကျေးသိမ်​မွေ့လှသည် ဟူ၍ ​ဖော်ပြသည်က ပို​ကောင်းသည်။ ထိုသူက ကျန်းနန်​ခေတ်မှ ပညာသင်သား တစ်​​ယောက်နှင့် တူ​နေခဲ့သည်။

"သူ့ဆီက လက်မှတ်ယူလို့ ရ​မလား" 　　

​မော့ကျန်းက သူမဘက်သို့ တစ်ခဏမျှ ပြန်ကြည့်လာခဲ့သည်။ "မင်းက သူ့ဖန်လား"　

"မဟုတ်ပါဘူး... သူ့ကို အရမ်း ကြိုက်တဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်​ယောက် ရှိလို့"　

​မော့ကျန်း၏ မျက်လုံးထဲမှ အလင်းတန်းများ ဖြတ်​ပြေးသွားသည်။ သူမ​ပြော​နေသည့် သူငယ်ချင်းမှာ လီမွန်ပြုတ် အဖြစ်နိုင်ဆုံးပင်။

"​နောက်မှ ​တောင်း​ပေးမယ်"　　

"​ကျေးဇူးပါ ကျန်းကျန်း" လီယန်က တစ်ခဏမျှ ​​တွေးပြီး​နောက် ​မေးလိုက်သည်။

"ရှင့်လက်မှတ်​ရော ရနိုင်မလားဟင်"　

​မော့ကျန်းက သူမကို ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်​တောင်ခတ်လိုက်သည်။ "မင်းက ကိုယ့်ဖန်လား"　　

"ကျွန်မ သူငယ်ချင်းက ရှင့်ရဲ့ စူပါဖန်​လေ... သူ့ကို ရှင့်ရဲ့ လက်မှတ်ထိုးထားတဲ့ ပိုစတာနဲ့ လှည့်စားထားမိလို့ ​နောက်ထပ် ပိုစတာတစ်ခု ပြန်​ပေးချင်​​နေတာ"

လီယန်၏ အသံ​လေးက တိုး​ဖျော့လာသည်။ ကုမ္ပဏီက ဝန်ထမ်းများမှာ နာမည်​ကျော်များကို လက်မှတ်​တောင်းရန် ခွင့်မပြုဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အမိန့်ထုတ်ထားပြီးသားပင်။

​မော့ကျန်းက သူမကို ကြည့်၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။ "နား​နေခန်းကို ပြန်သွားတဲ့အခါ တစ်ခု​လောက် ရှာ​ပေးမယ်​လေ"　　

"ကျန်းကျန်းက အရမ်း ကြင်နာတတ်တာပဲ"　

"မင်းထိန်းထားဖို့ မလိုပါဘူး... ကိုယ့်ကို လာနမ်းဖို့ ခွင့်ပြု​ပေးမယ်"　

လီယန်: “…”

....

ချန်းချင်းယန်က ပုကျန်း ဝက်ဘ်ဆိုက်​ပေါ်မှ ဖိုရမ်တစ်​လျှောက် ပွတ်ဆွဲ​နေခဲ့သည့် အချိန်၌ နံရံ​ပေါ်မှ နာရီက ဆယ့်တစ်နာရီသို့ ညွှန်ပြ​နေခဲ့သည်။

ယ​နေ့တွင် ဖိုရမ်၌ ကိစ္စအကြီးကြီး ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။

ပုကျန်းမှ ပန်း​ရောင်စာ​ရေးဆရာတစ်​ယောက် ဖြစ်သည့် ဂန္ဓမာပန်းခင်းကို ​ဖောက်ထွင်းမြင်ရသည့် စာ​ရေးဆရာ တစ်​ယောက်မှ ပန်း​ရောင်စာ​ရေးဆရာကို သူမ၏ စာအုပ်ကို ကူးချသည်ဟု ဆိုကာ နံရံ​ပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားလိုက်သည်။ ထွင်း​ဖောက်မြင် စာ​ရေးဆရာနှင့် ပန်း​ရောင်စာ​ရေးဆရာတို့မှာ 3D ကမ္ဘာကြီး၌ မိန်းက​လေး သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည်ဟု ​ကောလဟာလများလည်း ရှိသည်။ ​နောက်ပိုင်းတွင် မည်သူက မည်သူ၏ ရည်းစား​ကောင်​လေးကို စနိုက်​ကျော်သွားသည်ကို​တော့ ​သေချာမသိကြ။ သို့​​သော်လည်း နှစ်​ယောက်သားက ခွာပြဲသွားခဲ့ကြသည်။ ထွင်း​ဖောက်မြင် စာ​ရေးဆရာ​လေးမှ ပန်း​ရောင်စာ​ရေးဆရာမှာ သူမ၏ ဇာတ်​ကြောင်းများကို ခိုးချသည်ဟူ​သော သက်​သေများကို ဖိုရမ်​ပေါ်တွင် တင်လာခဲ့သည်။ 　　

(TN: နံရံမှာ ချိတ်ဆွဲတယ်_ လူသိရှင်ကြား​ဖော်ထုတ်တယ်)

(TN: ပန်း​ရောင် စာ​ရေးဆရာ- ရိုမန့်ဇာတ်လမ်း​တွေ ​ရေးတဲ့သူ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်)

(TN: ထွင်း​ဖောက်မြင်ရသူ- ဆိုရှယ် မီဒီယာ​ပေါ် သိပ်မတက်တဲ့သူ... သူတို့​တွေက ​နေရာ မြင့်မြင့် ရှိသူ(များများချီးကျူးခံရသူ/ နာမည်​ကျော်တဲ့သူ) ​ပေမယ့် တုံ့ပြန်တာ ရှားပါးပြီး ဘယ်တုန်းကမှ စကားမ​ပြောကြတဲ့သူ​တွေပါ)

ချန်းချင်းယန်က ဖိုရမ်တ​လျှောက်​ ​ပျော်ရွှင်စွာ လှိမ့်​နေခဲ့သည်။ သူမက ဂန္ဓမာပန်းခင်းနှင့် အ​ခြေအတင်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ယခုမူ သူမက ကံကြမ္မာဆိုးဝင်​နေပြီ ဖြစ်၍ ချန်းချင်းယန်က လဲကျသူကို ​ကျောက်တုံးနှင့် ​ပေါက်ရန် အ​ပြေး​ရောက်လာခဲ့သည်။ သူမက ​ဝေ့​ပေါ်ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး မူလတွင် ထွင်း​ဖောက်မြင်စာ​ရေးဆရာ အသစ်​လေး၏ ပိုစ့်ကို forward လုပ်ချင်ခဲ့​​သော်လည်း လီယန်က သူမကို တွဲ၍ ​ပိုစ့်တစ်ခု တင်ထားသည်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။

"ရှန်ပူ လီမွန်ပြုတ်... ငါနင့်အတွက် ချူရီရဲ့ လက်မှတ်ထိုးထားတဲ့ စာအုပ် ရလာတယ်... ပြီး​တော့ ငါ့ဆီမှာ နင့်နတ်ဘုရား​​ရဲ့ လက်မှတ်ထိုးထားတဲ့ ပိုစတာလည်း ရှိ​သေးတယ်​... ငါက အံ့သြစရာ မ​​ကောင်းဘူးလား​နော်... #​ကျေးဇူးပြုပြီးငါ့ကိုတရုတ်ပြည်ရဲ့အ​ကောင်းဆုံးမိန်းက​လေးသူငယ်ချင်းလို့​ခေါ်ကြပါ#"　　

ချန်းချင်းယန်၏ နှလုံးသားက စည်းချက်လွဲသွားပြီး ​ဝေ့​ပေါ်ပိုစ့်​အောက်မှ ပုံနှစ်ပုံကို မြန်မြန် ဖွင့်လိုက်သည်။ ၎င်းတို့မှာ အမှန်တကယ်ပင် ချူရီ လက်မှတ်ထိုးထားသည့် "သရဲ​ကျောင်း" စာအုပ်နှင့် ​မော့ကျန်း​၏ "နတ်ဘုရားတားမြစ်ဇုံ3"မှ လက်မှတ်ထိုး ပိုစတာ တစ်ခု ဖြစ်​နေသည်။　　

​သေစမ်းနွားမ​ရေ... တလီက အရမ်းမိုက်တာပဲ... ဒါကမှ သူငယ်ချင်းအစစ်...　

ချန်းချင်းယန်က စိတ်လှုပ်ရှားလွန်း၍ ကမ္ဘာကြီးကို ပတ်၍ နှစ်ပတ်မျှ ​ပြေးနိုင်သွား​လောက်သည်။ သို့​သော်လည်း ထိုစိတ်လှုပ်ရှားမှုမှာ တာရှည်မခံ... မကြာမီပင် ​ကြောက်ရွံ့မှုသို့ ကူး​ပြောင်းသွား​လေသည်။　

"တလီ... နင်ဒါ​တွေ ရဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်​ကိုယ်​တော့ မ​ရောင်းစားသင့်ဘူး​နော်"　　

ချန်းချင်းယန်က သူမ၏ စိုးရိမ်ပူပန်မှုများကို စကားလုံးများအဖြစ် ​ပြောင်းလဲကာ လီယန်ထံသို့ ပို့လိုက်ပြီး လီယန်၏ ပြန်စာကို စိတ်မတည်မငြိမ်ဖြင့် ​စောင့်​မျှော်​နေခဲ့​လေသည်။ 　　
　
"... နင်အရမ်း ​တွေးလွန်း​နေပြီ... စာအုပ်​​ရော ပိုစတာ​ရော အားလုံးက ငါ့​ဘောစ့်ဆီက လက်​ဆောင်​တွေပဲ"　

​​ဘောစ့်လား... ချန်းချင်းယန်၏ နှုတ်ခမ်းတွန့်သွားပြီး မက်​​ဆေချ့်တစ်​စောင်ကို ခပ်မြန်မြန် ရိုက်လိုက်သည်။

"နင့်​ဘောစ့်က နင့်ကို ဒါ​တွေနဲ့ အလဲအလှယ်လုပ်ဖို့ ​ ဘယ်လို အ​ခြေအ​နေ​တွေ ​တောင်းဆိုလိုက်လဲ"　　

"သူ့ကို နမ်းဖို့​လေးပဲ ​ပြောတာပါ =v=”

နွားငပျင်းမ​ရေ... ဒါမျိုးကို သည်းခံနိုင်တယ်လား...　

"သူ့ကို နမ်းလိုက်တာလား"

"နမ်းလိုက်တယ်​လေ (*/ω\*)”

ချန်းချင်းယန်: “…”

သူမ ရုတ်တရက် အသားယူခံလိုက်ရတဲ့သူကမှ ​ဘောစ့်လို့ ဘာလို့များ ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရပါလိမ့်... တလီရဲ့ မက်​ဆေချ့်တိုင်းမှာပါ​နေတဲ့ အီမိုဂျီ​တွေကို ကြည့်ပြီး​တော့ ဒီအချိန်မှာ တလီ ဖြတ်​ကျော်​နေရတဲ့ စိတ်ခံစားချက်​တွေ​ကို​တောင် ခံစားမိရသလိုပဲ...　　

"တလီ... နင် လူစားထိုးခံလိုက်ရပြီ... နင်က ငါအရင်က သိဖူးခဲ့တဲ့လူ မဟုတ်​တော့ဘူး"　　

လီယန်၏ နှုတ်ခမ်းများ တွန့်သွား​လေသည်။ "စကားတစ်ခွန်း​လေးပဲ... ကြားချင်လား မကြားချင်ဘူးလား"　

"ကြားချင်တယ်=3=”

　　……

"မနက်ဖြန် မနက် ​နေ့တစ်ဝက် အားလပ်ရက် ရတယ်... ငါနင့်ကို 11နာရီကျရင် ပိုင်မားရင်ပြင်မှာ ​တွေ့မယ်"　

ထိုမက်​ဆေချ့်ကို ပို့ပြီး​နောက် လီယန် ဖုန်းပိတ်ထားလိုက်သည်။ ဒီ​နေ့​တော့ သူမ 11နာရီ မတိုင်မီ အိပ်ရပြီကွ... သူမက ​စောင်​လေးကို ​ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဟကာ အိပ်ရာထဲသို့ တိုးဝင်လိုက်သည်။　　

ချန်းချင်းယန်က လီယန်၏ ပိုစ့်ကို forward လုပ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်စတို့ဖြင့် စာ​ရေးလိုက်သည်။

"ငါ့ရဲ့ သူငယ်ချင်း​လေး​တွေ အားလုံး အ​မှောင်ထုထဲ ​ရောက်​နေကြတဲ့​ခေတ်မှာ ပတ်ဝန်းကျင်အတွက် အ​ကောင်းမြင်စိတ်​လေး ထည့်​ပေးလိုက်ပါတယ် #အသက်ရှည်ပါ​စေသူငယ်ချင်း​လေးတို့# 　　

ချန်းချင်းယန်၏ ​ဝေ့​ပေါ်ပိုစ့် ​ပေါ်လာသည့်အချိန်၌ ရှန်းယွမ်ဇယ်က ကွန်ပြူတာ ပိတ်ရန် ပြင်​နေဆဲ ဖြစ်သည်။　　

သူမသာ လီယန်က ​မော့ကျန်းရဲ့ လက်​ထောက်ဆိုတာ သိရင် ဒီလို ဆက်​တွေးပါအုံးမလား...　

သူက ချန်းချင်းယန်၏ ​ဝေ့​ပေါ်​​အောက်တွင် ဖ​ယောင်းတိုင်တစ်​ချောင်းကို တိတ်တဆိတ်မှာ​​ပေးထားလိုက်သည်။　　

လီယန်က ​နောက်တစ်​နေ့မနက် ဆယ်နာရီထိ အိပ်ခဲ့ပြီး အိပ်ရာ​ပေါ်မှ တဖြည်းဖြည်း တွယ်ဆင်းလာခဲ့သည်။ ချန်းချင်းယန်နှင့် ချိန်းထားသည်​ကြောင့်သာ မဟုတ်ခဲ့ပါက ​သူမက နေ့လည်အထိ ဆက်အိပ်ချင်မိမည်ဖြစ်သည်။

သူမက ဖုန်းဖွင့်ကာ ​မော့ကျန်း၏ အချိန်စာရင်းကို လှန်​လှော ကြည့်လိုက်သည်။ ​နေ့လည်တစ်နာရီတွင် မဂ္ဂဇင်း ဓါတ်ပုံရိုက်ကွင်းအဆွက် ကုမ္ပဏီသို့ သွားရမည် ဖြစ်သည်။　

အိုး... သူမမှာ သုံးနာရီပဲ ကျန်​တော့တာပဲ... အချိန်က ကြပ်လိုက်တာ...

လီယန်က မျက်နှာသစ်ကာ ​ခေါင်းကို နှစ်ကြိမ်ဖြီးလိုက်ပြီး အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ တံခါးဖွင့်လိုက်​​သောအခါ ​မော့ကျန်းသည်လည်း သူ့အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်းက လီယန်၏ လက်ထဲမှ စက္ကူအိတ်ကို ကြည့်ပြီး​ ​မေးလိုက်သည်။

"အပြင်သွားမလို့လား"　

"အာ... ကျွန်မ သူငယ်ချင်းကို ပိုစတာနဲ့ စာအုပ် သွား​ပေးမလို့"

အားလပ်ချိန်ရရန်က မလွယ်ပါ​ပေ။ သူမ ဒီ​နေ့မသွားပါက ၎င်းတို့ကို မည်သည့်အချိန်မှသာ ရှန်ပူကို ​ပေးနိုင်မည် မသိ​​ပေ။　


Xxxx