အပိုင်း ၇၈

Chapter 78
ရိုက်ကူး​ရေး



​မော့ကျန်း မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ သူမက လီမွန်ပြုတ်အ​ပေါ် ​တော်​တော်​ကောင်းတာပဲ

"ကား​နဲ့ လိုက်ပို့​ပေးရမလား"　　

"မလိုပါဘူး... တစ်နာရီ မထိုးခင် ကုမ္ပဏီ ​ရောက်မှာပါ"

လီယန်က ​ပြောပြီးသည်နှင့် စကားရပ်ကာ ​မော့ကျန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။

"ကျန်းကျန်း... ​နေ့လည်စာကို ကိုယ့်ဘာသာ စားရ​တော့မယ်... စားဖြစ်​အောင် စား​နော်"　　

​မော့ကျန်းက တစ်ခဏမျှ ​တွေးလိုက်ပြီး ​ပြောလိုက်သည်။

"တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်နဲ့ ကိုယ်လည်း အပြင်ထွက်စားမလို့... မင်းသွားမဲ့​နေရာကို ပို့​ပေးမယ်​လေ"　

"အာ... လမ်းသင့်ရဲ့လား"　

"မင်း ဘယ်သွားသွား​လေ... ကိုယ်အနီးအနားမှာပဲ စားလိုက်မယ်"　

လီယန်: “…”

ပိုင်မားရင်ပြင်က မြို့​တော်A၏ အကြီးဆုံး ​စျေးဝယ်ပလာဇာ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် စား​သောက်ဆိုင်နယ်ပယ်ကလည်း ​ကောင်း​ကောင်း ဖွံ့ဖြိုး​သေးသည်။ လမ်း​ဘေးသ​ရေစာဆိုင်များမှ အဆင့်မြင့် စား​သောက်ဆိုင်များအထိ လူတစ်​ယောက် စိတ်ကူး၍ ရနိုင်သည့် အရာအားလုံး ရှိ​နေသည်။ 　　

​မော့ကျန်းက ပိုင်မားရင်ပြင်နားက စား​သောက်ဆိုင်တစ်ခု၏ သီးသန့်ခန်းတစ်ခုကို ကြိုတင်မှာယူထားခဲ့သည်။ ထိုစား​သောက်ဆိုင်က သူ့နယ်ပယ်ထဲမှ သူငယ်ချင်းအချို့ ဖွင့်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုအချိန်က သူသည်လည်း ထိုအထဲတွင် ပိုက်ဆံအချို့ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံခဲ့သည်။ သူ့စကားများကို ကြား​သောအခါ လီယန်က အံ့သြတကြီး စိုက်ကြည့်လာခဲ့သည်။

"ရှင့်မှာ အရင်ကတည်းက အဲ့​လောက်များတဲ့ အရံအလုပ်​တွေ ရှိတာပဲလား"　　

"ဒါ​ပေါ့" ​မော့ကျန်းက ​မေးကို ​​မြှောက်ကာ လီယန်၏ ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်လို​သော အကြည့်များကို တ​ပျော်တပါး ခံယူလိုက်သည်။

"မင်းကို ဆယ်နှစ်​လောက် ​ထောက်ပံ့​ပေးဖို့ လုံ​လောက်တယ်"　

လီယန်: “…”

#​ဘောစ့်ကသူ့ချမ်းသာမှုကိုကြွားဝါဖို့အမြဲတမ်းလမ်းရှာ​နေတယ်#

​မော့ကျန်းက စား​သောက်ဆိုင်မှ ဟင်းပွဲများ​အကြောင်း ​ကြော်ငြာလာ​သောအခါ သူမသည်လည်း ထိုနေရာတွင် စား​သောက်ချင်လာခဲ့သည်။ သို့​သော်ငြား သူမက ချန်းချင်းယန်နှင့် ချိန်းထားဆဲ ဖြစ်​နေသည်။　　

စား​သောက်ဆိုင်မှ ​လျှောက်လာရန် ငါးမိနစ်မျှ အချိန်ယူလိုက်ရသည်။ လီယန် အချိုပွဲဆိုင်​လေးတစ်ဆိုင်သို့ ​ရောက်​သောအခါ အချိန်က 10:50သို့ပင် နီးကပ်​နေ​လေပြီ။ သူမ၏ မျက်လုံးများက ဆိုင်အတွင်း ​ဝေ့ဝဲရှာ​ဖွေလိုက်​​သောအခါ ကြမ်းပြင်မှ မျက်နှာကျက်အထိ ရှိ​နေ​သော ပြတင်း​ပေါက်အနီးတွင် ထိုင်ကာ ဖုန်းကစား​နေသော ချန်းချင်းယန်ကို အလွယ်တကူ ရှာ​တွေ့သွားသည်။ 　　
လီယန်က သွားကာ သူမ၏ ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်ပြီး TV​ပေါ်မှ နှာဘူးတစ်​​ယောက်၏ ​လေသံကို တုပလိုက်သည်။

"အလှ​လေး... ဒိတ်လုပ်​နေတာလား"
　　
ချန်းချင်းယန်: “…”

သူမ လှည့်မကြည့်ရင်​တောင် လီယန်ရဲ့ အသံမှန်း တန်း​ပြောနိုင်တယ်...　　

သူမက လှည့်ကာ လီယန်ကို ရယ်စားလို​သော်လည်း သူမ​နောက်ပါးမှလူကို​ ​တွေ့လိုက်ရ​သောအခါ ချက်ချင်းပင် စကားလမ်း​ကြောင်း ​ပြောင်းသွားသည်။

"နင့်ဆံပင်ကို ဘယ်မှာ သွားလုပ်ခဲ့တာလဲ"　　

"အမ်" လီယန်က သူမ၏ ရင်ဘတ်တွင် ဝဲကျ​နေ​သော ဆံပင်ရှည်များကို အမှတ်တမဲ့ ပွတ်လိုက်သည်။ မ​နေ့က ဧည့်ခံပွဲမှ ပြန်​ရောက်ချိန်၌ အိပ်ရာကိုသာ တန်းသွားပြီး အိပ်လိုက်သည်။ ဤမနက်တွင်လည်း ဆံပင်ကို ကြုံရာကျပန်း ဖြီးလာခဲ့ရသည်။ ​ခေါင်းမ​လျော်ရ​သေးသဖြင့် ဆံပင်က ပုံမပျက် ရှိ​နေဆဲ ဖြစ်ကာ အနည်းငယ်သာ ရှုပ်ပွ​နေခဲ့သည်။　　

"ကြည့်ရတာ နတ်ဘုရားမ​လေးရဲ့ အနမ်းလို့ ​ခေါ်မလားပဲ... တစ်ခါသုံးဆို​တော့ ခေါင်း​လျှော်လိုက်ရင် ​ပျောက်သွားမှာ"

လီယန်က ပြောရင်းဖြင့် ချန်းချင်းယန်၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်ချကာ သူမလက်ထဲမှ စက္ကူအိတ်ကို ​ပေးလိုက်သည်။

ချန်းချင်းယန်က လီယန်၏ လက်ထဲမှ စက္ကူအိတ်ကို ယူလိုက်​သော်လည်း သူမက ဖွင့်ကြည့်ရန် အလျင်လိုမ​နေခဲ့ပေ။ ထ်ုအချိန်၌ သူမက အခြားကိစ္စတစ်ခုကိုသာ ပို၍ စိတ်ဝင်စား​နေခဲ့သည်။

"နတ်ဘုရားမရဲ့ အနမ်းလား... နင့်ဆံပင်ကို ပြင်​ပေးတဲ့ စတိုင်လစ်က အန်းယိ​လို့ ​ခေါ်တာ​တော့ မဟုတ်ပါဘူး​နော်"

လီယန်က အကြိမ်အနည်းငယ်မျှ မျက်​တောင် ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ကာ ချန်းချင်းယန်ကို မျက်လုံး ​တောက်​တောက်​လေးများဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"နင်လည်း သူ့ကို သိတာလား"　　

​ဟားဟား... ချန်းချင်းယန် နှုတ်ခမ်းတွန့်သွားသည်။ ​သေချာ​ပေါက် သူ ဘယ်သူလဲ သိတာ​ပေါ့... ​အဆုံးမှာတော့ ဝတ်ရုံရှည်ဖိုရမ်မှာ အန်းယိကို ချီးကျုး​မြှောက်ပင့်ခဲ့တာ သူမပဲ​လေ...　

သူမက လက်ကို ဆန့်ထုတ်၍ လီယန်၏ နှဖူး​လေးကို ထိလိုက်သည်။

"တလီ... နင် အလုပ်လုပ်ရလွန်းလို့ ဦး​နှောက်အ​မြှေးပါး​ရောင် ​ရောဂါပါ ဖြစ်​နေတာလား"　　

လီယန်: “…”

သူမ ချန်းချင်းယန် လက်ထဲက စက္ကူအိတ်ကို ဆွဲလုချင်လိုက်တာ​နော်...　　

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ... အတည်​​မေးမယ်... နင့်​ဘောစ့်က ချူရီနဲ့ ​မော့ကျန်းရဲ့ လက်မှတ်ကို ဘယ်လိုရလာခဲ့တာလဲ"

ချန်းချင်းယန်က အိတ်ကို ဖွင့်၍ အထဲမှ စာအုပ်နှင့် ပိုစတာကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမက ၎င်းတို့ကို အလွန် ချစ်မြတ်နိုးလှသဖြင့် ခွဲ​တောင် မခွဲချင်​တော့ပါ​ပေ။

လီယန်က နှာမှုတ်ကာ ​ပြောလိုက်သည်။

"သူ့မှာလည်း ဦး​နှောက်​အ​မြှေး​ပါးရောင် ​ရောဂါ ဖြစ်​နေလို့လေ"　　

ချန်းချင်းယန်: “…”

ဒါဆို ဒီစာအုပ်နဲ့ ပိုစတာကို အချစ်​တွေပြဖို့အတွက် လှူဒါန်းလိုက်တာများလား...　　

သူတို့က ထိုအ​ကြောင်းကို ဆက်မ​ပြောကြ​တော့​ပေ။ နှစ်​ယောက်သား ​နေ့လည်စာ အတူတကွ စားကြပြီးသည့်​နောက် လီယန်က ​အလျင်စလိုဖြစ်​နေခဲ့သည်။ ချန်းချင်းယန်က အိမ်အပြင်ဘက်သို့ တစ်ခါ ထွက်ရန် မလွယ်ကူ​​ပေ။ မူလတွင် ​လျှောက်သွားကာ လည်ပတ်ရန် ကြံရွယ်လိုက်​သော်လည်း လီယန်က ထွက်သွား​တော့မည် ဖြစ်၍ သူမတစ်​ယောက်တည်း ​​လျှောက်မသွားချင်​တော့​ပေ။ သူမတွင် ​ရွေးချယ်စရာ မရှိ​တော့ဘဲ လီယန်နှင့်အတူ ပြန်လာခဲ့ရသည်။ 　

"တလီရယ်... နင့်​​ဘောစ့်က အလုပ်သမား​တွေကို စွန့်စားခိုင်းတဲ့ ​နေရာမှာ​တော့ အရမ်း​ကောင်းတာပဲ​နော်... နင်စဥ်းစားကြည့်... နင် အလုပ်စလုပ်ကတည်းက ဘယ်နှရက်များ ခွင့်ရ​သေးလို့လဲ"

ချန်းချင်းယန်က လမ်း​လျှောက်ရင်း ပွစိပွစိ ​ပြော​နေခဲ့သည်။ သူမက ထိုအချိန်၌ လီယန်ထက်ပင် မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်​နေခဲ့သည်။　　

လီယန်က နှာမှုတ်ကာ ရုတ်တရက် ရပ်သွားပြီး ​ရှေ့မှ လမ်းဆုံ​လေးတွင် ရပ်ထားသည့်ကား​လေးကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်၊

"ဘာဖြစ်လို့လဲ... " ချန်းချင်းယန်သည်လည်း ရပ်သွားပြီး သူမအကြည့်​နောက်သို့ လိုက်သွားသည်။

"အာ... ဒီလန်ရိုဗာက ​အရမ်းလှတာပဲ"　

လီယန်က နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်သည်။ ​ကားက လှပရုံသာမက အဓိက​သော့ချက်မှာ ​မော့ကျန်း၏ ကား ဖြစ်​နေသည်။ ဘာလို့ ဒီ​နေရာမှာ ရပ်ထားတာလဲ...　　

ထိုအချိန်မှာပင် သူမ၏ ဖုန်းမြည်လာပြီး လီယန်က ဖုန်းကို ထုတ်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ဖုန်းမျက်နှာပြင်​ပေါ်တွင် လင်းလက်​နေသည့် "ကျန်းကျန်း" ဟူ​သော စကားလုံးနှစ်လုံးကို ​တွေ့လိုက်ရ​သောအခါ သူခိုး​လေးတစ်​​ယောက် ဖြစ်​နေသည့်အလား မြန်မြန် ​ကိုင်လိုက်သည်။

"​ဘောစ့်... ဘာကိစ္စများလဲ"　　

"လမ်းဆုံမှာ မင်းကို ​စောင့်​​နေတယ်... မင်းလည်း ကိုယ့်ကားကို မြင်ရတယ်မလား"　

"​တွေ့ပါတယ်" သူမက ချန်းချင်းယန်ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ​ကျောလှည့်လိုက်သည်။ ထို့​နောက် နူးနူးညံ့ညံ့ အသံ​လေးဖြင့် တီးတိုး ​ပြောလိုက်သည်။

"ဂရုစိုက်ပါ...ရှင့်ကို တခြားသူ​တွေ မှတ်မိသွားကြမှာ မလိုချင်ဘူးမလား"

မော့ကျန်းက သ​ဘောတကျ ရယ်​မော​နေပုံပင်။ လီယန်က ဖုန်းကိုဖြတ်၍ လွင့်ပျံလာ​သော သူ့အသံကို ကြား​လိုက်ရသည်။

"အင်း... မြန်မြန်လာခဲ့"　

"​ကောင်းပါပြီ" လီယန် ပြန်လှည့်လိုက်သည့်အခါ သူမကို မျက်လုံးများဖြင့် စူးစမ်း​နေသည့် ချန်းချင်းယန်ကို ​တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမက မသိလိုက် မသိဘာသာဖြင့်ဖုန်းကို ​နောက်တွင် ဖွက်ထားလိုက်သည်။ လီယန်က ​နောက်သို့ ​ခြေနှစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ​မေးလိုက်သည်။

"နင် ဘာလုပ်​နေတာလဲ"　　

"ဘယ်သူ​ ​ခေါ်တာလဲ... နင့်ပုံစံက ဘာလို့ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်​နေသလို ဖြစ်​နေရတာလဲ" ချန်းချင်းယန်က မျက်မှန်ကိုင်းကို ပင့်တင်လိုက်သည်။ သူမ၏ စုံ​စမ်း​ထောက်လှမ်းလိုသည့် စိတ်အ​ခြေအ​နေ ပွင့်လန်းလာ​လေပြီ။　　

"ငါ့​ဘောစ့်" လီယန်၏ ရိုးရိုးသားသား ပြန်​​ဖြေလိုက်သည်။ "အဲ့ဒါက ငါ့​ဘောစ့်ရဲ့ လန်ရိုဗာ... ငါအခု ကုမ္ပဏီကို ပြန်သွားရ​တော့မယ်"　　

"နင့်​ဘောစ့်က နင့်ကို ကိုယ်တိုင် လာ​ခေါ်တာလား"

ချန်းချင်းယန်က မျက်လုံးများ ပို​မှေးကျဥ်းလာခဲ့သည်။ ဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ညှီနံ့ တစ်ခုခု ရ​နေတယ်​နော်...　　

"သူ ဒီ​နေရာနားမှာ လာစားဖြစ်တာနဲ့ကြုံလို့... ​တော်ပြီ ဆက်မ​ပြော​တော့ဘူး... ငါသွားရ​တော့မယ်"

လီယန် စကားဆုံးသည်နှင့် ​ပြေးထွက်သွား​လေသည်။ သူမ​နောက်ပါးမှ ချန်းချင်းယန်မှာ အလျင်စလို ​ပြေးသွား​သော အရိပ်​လေးကို ကြည့်၌ ဧကရာဇ်​မော့နှင့် ​တွေ့ဆုံရန် အခွင့်အ​ရေး တစ်ကြိမ် လွဲ​ချော်သွားခဲ့​လေပြီမှန်း မသိလိုက်ပါ​ပေ။
　　
သူမက နှာ​ခေါင်းပွတ်၍ ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို မက်​ဆေချ့်ပို့လိုက်သည်။

"ရှန်းကုန်းဇီ... တလီ တစ်​ယောက်​ယောက်နဲ့ ဒိတ်​နေသလိုပဲ"　　

ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ ပြန်စာက အ​တော်​လေး မြန်သည်ဟု ဆိုရမည်။

"မနာလို မဖြစ်ပါနဲ့... မင်းလည်း လုပ်လို့ ရတာပဲ"　　

”…ဘယ်သူနဲ့ ဒိတ်​နေတာလဲ... ရှင်နဲ့လား”

"အတ္တ​ပေမဝါဒ ဆိုတာ ကြားဖူးလား... မင်းလည်း မင်းကိုယ်တိုင်နဲ့ ဒိတ်လို့ ရတာပဲ"　

ချန်းချင်းယန်: “…”

သူမက အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ မက်​ဆေချ့်တစ်ခုဖြင့် စာပြန်လိုက်သည်။

"ရှင်​ပြောတာမှန်တယ်... ​မြေသြဇာ​ကောင်းတဲ့​ရေက တခြားလယ်ကွင်း​တွေဘက် မစီးဘူး :)”

(TN: 'မြေသြဇာ​ကောင်းတဲ့​ရေက တခြားလယ်ကွင်း​တွေဘက် မစီးဘူး" ဆိုတဲ့စကားက အ​ခြေခံကျကျ ​ပြောရရင် မင်းသာ မင်းအ​မေရဲ့ သားနဲ့ ဒိတ်မယ်ဆိုရင် ကိုယ့်အသိုင်းအဝိုင်းကလူနဲ့ ဒိတ်​နေတဲ့ အတွက် မင်းရဲ့ ​ကောင်းခြင်း​တွေကို အခြား​ယောကျ်ားတစ်​ယောက်နဲ့ မျှ​ဝေလို့ မရ​တော့ဘူး... ဒါ​ကြောင့်မို့ ​မြေသြဇာ​ကောင်း​တွေက အသိုင်းအဝိုင်းရဲ့ အပြင်ကို မပျံ့​တော့ ပါဘူးတဲ့)

ရှန်းယွမ်ဇယ်: “…”

ထိုအချိန်တွင် လီယန်နှင့် ​မော့ကျန်းတို့ ကုမ္ပဏီသို့ ​ရောက်လာကြ​သောအခါ 17ထပ်မှ စတူဒီယိုသို့ တည့်တည့်သွားလိုက်ကြသည်။ "TOMATO" က ခိုက်ဟွမ်းအပိုင် နာမည်​ကျော်ကြားသည့် အမျိုးသမီး ဖက်ရှင် မဂ္ဂဇင်း ဖြစ်ပြီး အမျိုးသမီးငယ်​လေးများအကြား အ​တော်​လေး ​ကျော်ကြားသည်။ ယခုတွင်မူ ​နွေရာသီအတွက် ထုတ်ကုန်အသစ်များ ထုတ်လာပြီ ဖြစ်၍ ကုမ္ပဏီက စုံတွဲများအတွက် ပထမဆုံး​သော အဝတ်အစားကဏ္ဍကို ဖြန့်ဖြူး​နေပြီ ဖြစ်ရာ ​မော့ကျန်းကို ဓါတ်ပုံအနည်းငယ် တွင် ​မော်ဒယ် လုပ်​ပေးရန် ဖိတ်​ခေါ်ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။　

​မော့ကျန်းနှင့် အတူ တွဲရမည့် ​မော်ဒယ်မှာ TOMATO၏ နာမည်ကြီး ​မော်ဒယ် လီဆာဖြစ်သည်။ လီဆာက တရုတ်​သွေးစစ်စစ် ဖြစ်​သော်လည်း သူမ၏ ရုပ်ရည်ကို ​သွေး​နှောဟု အထင်မှား​စေနိုင်သည့် အသွင်အပြင်များ ရှိ​နေသည်။ အထက်တန်း ဒုတိယနှစ်မှာပင် သူမ၏ ပြိုင်ဘက်ကင်း အရှိန်အဝါတို့က TOMATO၏ ​မော်ဒယ်​နေရာတွင် ရပ်တည်ရန် ကူညီ​ပေးခဲ့သည်။ 　　

​မော့ကျန်းနှင့်အတူ မဂ္ဂဇင်း ဓါတ်ပုံ ရိုက်ခွင့်ရသည်ကပင် TOMATOမှ ​မော်ဒယ်များတစ်သက်မှ တစ်ခါသာ ရနိုင်သည့် အခွင့်အ​ရေး ဖြစ်သည်။ လီဆာသည်လည်း ထ်ုဓါတ်ပုံရိုက်ကူး​ရေးအတွက် အခွင့်အ​ရေးရရန် မလွယ်ကူခဲ့​ပေ။ သူမက တစ်ပတ်အလိုကတည်းကပင် စတင်၍ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ခဲ့​သော်လည်း ထိုအချိန်၌ သူမက ယခုထက်ထိ ​ရောက်မလာ​သေး​ပေ။　

မဂ္ဂဇင်း၏ အယ်ဒီတာအဖွဲ့မှူးက သူမကို နှလုံးသားထဲမှ အကြိမ်တစ်ရာမက ကျိန်ဆဲ​နေခဲ့သည်။ ​မော့ကျန်းကို ရရှိရန်အတွက်အခက်အခဲများစွာ ကြိုးပမ်းခဲ့ရ​သော်လည်း ကွင်းဆက်က အဓိက​သော့ချက်တွင် ပြိုလဲသွားမည်ဟု ထင်မှတ် မထားခဲ့​ပေ။ ထိုမျှသာ မဟုတ်ဘဲ စတိုင်လစ် ဆရာအန်းသည်ပင် စိတ်မရှည်​တော့ဟန် ​ပေါ်​နေသည်။　

အယ်ဒီတာအဖွဲ့မှူးက နှဖူး​ပေါ်မှ ​ချွေးများကို သုတ်လိုက်ပြီး ​လေထုကို ထိန်းညှိရန် ပြင်​နေစဥ်မှာပက် လီဆာ၏ ​အေးဂျင့်က အ​ပြေး​ရောက်လာခဲ့သည်။ "လီဆာ မလာနိုင်​တော့ဘူး... ဒီကိုလာတဲ့ လမ်း​မှာ ကားမ​တော်တဆမှု ဖြစ်လို့ ​ခေါင်းထိသွားတယ်တဲ့"　　

　　……

အယ်ဒီတာအဖွဲ့မှူးက အမှန်တကယ်ပင် ​သေချင်စိတ် ​ပေါက်သွားရသည်။ သူ့​နောက်ပါးမှ ဗုဒ္ဓနှစ်ပါးကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ရယ်​မောရန် ကြိုးစားလိုက်ရသည်။ "ဧကရာဇ်​မော့... နတ်ဘုရားအန်း... ကျွန်​တော်တို့ မဂ္ဂဇင်းမှာ ​တကယ်တော်တဲ့ ​မော်ဒယ်​တွေ အများကြီး ရှိပါတယ်... လီဆာ မရှိရင် လီနာ ရှိ​သေးတယ်... စိတ်မရှည် ဖြစ်စရာ မလို​တော့ပါဘူး... သူ့ကို ချက်ချင်း သွား​ခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်"　　

တစ်ဖက်တွင် ထိုင်​နေ​သော လီယန်မှာ သူ့စကားလုံးများကို ​တွေး​တော​နေခဲ့သည်။ ဘာလို့များ အယ်ဒီတာကြီးက မားမားစန်းနဲ့ တူ​နေတယ်လ်ု့ ခံစား​နေရပါလိမ့်...　　

(TN: မားမားစန်းက ​ရှေး​ခေတ်တုံးက ပြည့်တန်ဆာအိမ်က မိန်းက​လေး​တွေကို အုပ်ချုပ်တဲ့ အမျိုးသမီးပါ... ပြည့်တန်ဆာ​ခေါင်း​ပေါ့... ဟီးဟီး)

"မလို​တော့ဘူး" အန်းယိက ဆိုဖာမှ ထရပ်ကာ တံခါးအပြင်သို့ ​ပြေးထွက်ဟန် ပြု​နေသည့် အယ်ဒီတာကြီးကို တားလိုက်သည်။

"ခင်ဗျားနဲ့ အချိန်ဖြုန်းဖို့ အချိန်​တွေ ​ပေါမ​နေဘူး... သူ့ကိုပဲ လုပ်ခိုင်းလိုက်" 　

သူက ​မော့ကျန်း​ဘေးတွင် ထိုင်​နေ​သည့် လီယန်ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်ခြင်းပါ​ပေ။

အယ်ဒီတာကြီး၏ အကြည့်က လီယန်ကို ထိုးလာသည့် အန်းယိ၏ လက်ညှိုး​နောက်သို့ လိုက်သွားသည်။

လီယန်က ချက်ချင်းပင် တုန်ယင်သွား​လေသည်။ ​အရှင်နွား​ရေ... ဘာ​တွေ ဆက်ဖြစ်​တော့မှာလဲ...　　

အယ်ဒီတာ အဖွဲ့မှုးက သူမကို ​ခေါင်းစ​ခြေဆုံး အ​သေအချာ အကဲဖြတ်​​နေခဲ့သည်။ သူမရဲ့ မျက်နှာ​လေးက ​တော်​တော်​လေး ကြည့်​ကောင်းပြီး စံပြုအလှတရား​​တွေလည်း ရှိ​နေတယ်။ ဒါ​ပေမယ့်လည်း ကြည့်​ကောင်းတဲ့ ဘယ်သူမဆို ​မော်ဒယ် ဖြစ်မလာနိုင်​ဘူး​လေ။ "TOMATO"က လူသိများတဲ့ မဂ္ဂဇင်းတစ်ခုပဲကို။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လူစားထိုး အ​နေနဲ့ အ​တွေ့အကြုံ မရှိတဲ့သူကို ကြုံရာကျပမ်းသုံးလို့ ဖြစ်ပါ့မလဲ... ထပ်ရှိ​သေးသည်မှာ ၎င်းက ဧကရာဇ်​မော့၏ တွဲဖက်အ​နေဖြင့် အလွန်အမင်း ​အ​ရေးကြီး​သော​နေရာ ဖြစ်​နေသည်။

အယ်ဒီတာကြီး၏ တုံ့ဆိုင်း​နေပုံကို ​တွေ့လိုက်ရသည့် အခါ အန်းယိက လက်ဦးမှုယူကာ ​ပြောလိုက်သည်။ "ကျွန်​တော် သူ့ကို မ​နေ့ကပဲ ပြင်​ပေးခဲ့တာ... သူပြင်လိုက်ဆင်လိုက်ရင် ခင်ဗျားရဲ့ မဂ္ဂဇင်းက ဘယ်​မော်ဒယ်ကိုမှ ရှူံးမှာ မဟုတ်ဘူး... အ​ရေးအကြီးဆုံး အချက်က..."

သူက စကားရပ်လိုက်ပြီး လက်​ပေါ်မှ နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ "သုံးနာရီကျရင် အလုပ်တစ်ခု ရှိ​နေ​သေးတယ်... အခုကို 1:13 ဖြစ်​နေပြီ"　

အယ်ဒီတာကြီး: “…”

အန်းယိ၏ အချိန်မှ မိနစ် စက္ကန့်တိုင်းက ပိုက်ဆံ ဖြစ်ပြီး ​မော့ကျန်းလည်း ထို့အတူပါပင်။ အယ်ဒီတာကြီးမှာ ​ရွေးစရာမရှိ​တော့ဘဲ လက်ခံလိုက်ရသည်။ "​ကောင်းပြီ​လေ... ဒီ​နေ့လဲရမယ့် အဝတ်​တွေအားလုံးက ဟိုဘက်မှာပါ... သူတို့ကို ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားရင် သူ့ကို စပြင်​ပေးလို့ ရပါပြီ" 　　

"​ကောင်းပြီ​လေ"

​​နေ... ​နေ... နေကြပါအုံး... လီယန်က အဝတ်များထားသည့် ​နေရာသို့ ထသွား​သော အန်းယိကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏ နှလုံးသားအတွင်းပိုင်းမှ ခံစားချက်များသည်ကား အချင်းချင်း ထိခတ်​နေ​သော လှိုင်းများကဲ့သို့ပင်။ သူမရဲ့ အမြင်အတွက် တစ်ဖက်လူကို မ​မေးသင့်ဘူးလား... ဒီလိုမျိုး ဖြစ်လာမှာကို ​ပျော်​ပျော်ရွှင်ရွှင် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြ​တော့မှာလား...　　

"အိုး" ​ဘေးတွင် ထိုင်​နေသည့် ​မော့ကျန်းမှာ ရုတ်တရက် ​လှောင်ရယ်လာခဲ့သည်။ သူ့အသံက ​ပျောက်ကွယ်လုနီးပါး ဖြစ်​နေသည့် အန်းယိ၏ အရိပ်​​လေးကို ​နေရာမှာပင် ရပ်တန့်သွား​စေခဲ့သည်။

"ငါသ​ဘောတူလို့လား" 　　

……

အယ်ဒီတာကြီးနှင့် အန်းယိမှာ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူ့ကို ​ခေါင်းလှည့်ကြည့်လာကြသည်။ ​မော့ကျန်း၏ ​မေး​စေ့က အနည်းငယ် ​မော့​နေပြီး နှုတ်ခမ်း​ထောင့်မှ ​လှောင်ရယ်​နေမှုများပင် ကွယ်​ပျောက်မသွား​သေး​ပေ။ အယ်ဒီတာကြီးမှာ တံ​တွေးမျိုချလိုက်ပြီး သတိကြီးကြီးဖြင့် ​အစား​ပေးလို​သော အပြုံး​လေး ​ပေးလာခဲ့သည်။

"ဧကရာဇ်​မော့... သူက မင်းရဲ့ လက်​ထောက် မို့လား... သူ့အတွက် သင့်​တော်တဲ့ ဆု​ကြေးကိုလည်း ​ပေးမှာပါ"　

ဆု​ကြေးလား... လီယန်၏ မျက်လုံးများ ဝင်းလက်သွား​လေသည်။

"အများကြီးပဲလား"　　


Xxxxxxx