အပိုင်း ၈၆

Chapter 86
လက်ထပ်မယ်



30Minစတားများသတင်းမှ သတင်းများ တက်လာ​သောအခါ လူတိုင်းက ၎င်း၏ စာသားများကို forward လုပ်ရင်းဖြင့် အလုပ်ရှုပ်​နေခဲ့ကြသည်။ ယခုတွင်မူ အဆုံးသတ်​ရောက်လာမည်ကို ​စောင့်ဆိုင်းပြီးသွားသည့်​နောက် ၎င်းကိုဖတ်ရန် စိတ်ပါဝင်စားလာကြသည်။

ဒါ​ပေမယ့် ​နေစမ်းပါအုံး...

လက်​​ထောက်အတွက် တရားမျှတမှု ရှာ​ပေးတယ်လား... ​မော့ကျန်းမှာ ဘယ်တုန်းက လက်​ထောက် ရှိသွားရတာလဲ... သူ့​နောက်ကို အမြဲတမ်း မန်​နေဂျာပဲ လိုက်​နေတာ မဟုတ်ဘူးလား...

​နေစမ်းပါဦး... လက်​ထောက်ကလည်း မိန်းမတစ်​ယောက်တဲ့လား...

ပြီး​တော့ ဘာလို့ မဂ္ဂဇင်းက ​မော်ဒယ်နဲ့ တူ​နေရတာလဲ...

ဓါတ်ပုံနှင့် ဗီဒီယိုများက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှိမ​နေ​ဘဲ လီယန်၏ အဝတ်အစား အသွင်အပြင်တို့က မဂ္ဂဇင်းထဲကပုံနှင့် လုံးဝ ခြားနား​နေပါသော်လည်း သူမက ဖန်များ၏ မျက်လုံးများနှင့် လွဲဖယ်မသွားနိုင်​ပေ။

မကြာမီပင် မဂ္ဂဇင်းမှ ပုံနှင့် ဓါတ်ပုံ အသစ်များကို သုံးကာ ယှဥ်ပြလာကြသည့် စိတ်အားထက်သန်သည့် လူအချို့တို့က ဝတ်ရုံရှည်ဖိုရမ်တွင် တင်​ပေးလာကြသည်။

"ငါ့မျက်လုံး​တွေ မ​ကောင်း​တော့ဘူး... ဒီပုံ​တွေက လူတစ်​ယောက်ထဲ ဟုတ်မဟုတ် ကြည့်​ပေးကြပါဦး"

ဖိုရမ်ထဲမှ မိန်းက​လေးများက ပို့စ်ပိုင်ရှင်၏ ​ခေါ်ဆိုမှုကို အပြု​သ​ဘော​ဆောင်သည့် တုံ့ပြန်မှုများဖြင့် တုံ့ပြန်လာကြပြီး ​သေချာ နှိုင်းယှဥ်ကြည့်ကြပြီး​နောက် လူတစ်​ယောက်တည်း ဖြစ်​နေ​ကြောင်း အတည်ပြုလာကြသည်။ ထို့​ကြောင့်ပင် ဤ​​နေ့၏ ​ဒုတိယ​မြောက် ​​ပေါ်ပြူလာ အဖြစ်ဆုံး​သတင်းက ​ပျော်​ပျော်ရွှင်ရွှင် ပေါ်ထွက်လာခဲ့​လေသည်။

"​မော်ဒယ်မမက ဧကရာဇ်​မော့ရဲ့ လက်​ထောက်မှန်း မသိခဲ့ဘူး"

ချန်းချင်းယန်က ​ဝေ့​ပေါ်တွင် ​ဒေါသတကြီး လှန်​လှောကြည့်​နေခဲ့ပြီး​နောက် ဖိုရမ်ကို ဝင်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သူမက မူလတွင် ကျန်းဇီ No2၏ IPကို စစ်ကြည့်ချင်ခဲ့​သော်လည်း အဆုံးတွင် ထိုမက်​ဆေချ့်​ပေါ်လာခဲ့သည်။ သူမ၏ နှလုံးသား ပြုတ်ကျသွားသလိုပါပင်။ ရှင်းမပြနိုင်ဖွယ်ရာ တုန်လှုပ်မှု ခံစားချက်အချို့က ​ခြေလက် ​လေး​ချောင်းထံသို့ ပျံ့နှံ့လာခဲ့သည်။ သူမ၏ ခန္ဓါကိုယ်တစ်ခုလုံးက အ​ခြေအ​နေ​ကောင်းမ​နေဟု ခံစား​နေရသည်။

​မောက်စ်က ထိုပိုစ့်မှာပင် ရှေ့မှ​နောက်သို့ ​ရွေ့လျားသွားခဲ့သည်။ ချန်းချန်းယန်က အဆုံးတွင် အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ သိလိုစိတ်များကို ဖွင့်ချ၍ ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။

၎င်းက အကျဥ်းချုပ်​နေရာ ဖြစ်သည်။ ပိုစ့်ပိုင်ရှင်က အ​ဆောက်အအုံ​ပေါ်သို့ တက်ရန် စိတ်မရှည်တတ်ကြ​သော လူအများအတွက် စိတ်အားထက်သန်​သော အင်တာနက်​ပေါ်မှ လူအများ၏ ခွဲခြမ်း စိတ်ဖြာမှုများနှင့် ဖိုရမ်မှ မိန်းက​လေးများ၏ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုများကို ​ပေါင်းစပ်​ပေးထားသည်။
(T/N ပွဲ​တွေ ဖြစ်ရင် လင့်စု​ပေးတတ်တဲ့ သူ​တော်​ကောင်း​လေး​တွေ​ပေါ့)

လီယန်၏ ပုံကို ​​​​တွေ့လိုက်ရ​သောအခါ ချန်းချင်းယန် ခံစားရသမျှက သူမ၏ ​ခေါင်း ​​ပေါက်ကွဲထွက်​တော့မည် ဟုသာ။ ​ခေါင်းတည့်တည့်သို့ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး အပိုင်းပိုင်း ကွဲသွား​လေသည်။

​နွေ​ခေါင်ခေါင် မိုးကြိုးပစ်ချခြင်း ဟူသည်က ဆိုရိုးစကား တစ်ခုမျှသာ မဟုတ်ခဲ့​ပေ။

သူမက ကွန်ပြူ​တာ ​ရှေ့တွင် ထိုင်ကာ သရဲကား ကြည့်​နေစဥ်ကထက် ​ကြောက်လန့်​နေ​သော မျက်နှာထားဖြင့် လီယန်၏ ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်​လေသည်။ 'သူတို့ ​ပြော​နေတာ တလီက ​မော့ကျန်းရဲ့ လက်​ထောက်တဲ့ ဖူး... လီယန်က ​မော့ကျန်းရဲ့ လက်​ထောက်တဲ့... မဟုတ်တမ်းတရား​တွေ ဖြန့်တာက ပြစ်မှုဆိုတာ မသိကြဘူးလား...'

"ဒီဖိတ်​ခေါ်မှုက 8cjပါ ကျေးဇူးပြုပြီး ပါမသွားကြပါနဲ့"

ထိုအ​ဆောက်အအုံကို ပိတ်ပြီး​နောက် ချန်းချင်းယန်က အားမရ​သေးသဖြင့် ပိုစ့်ပိုင်ရှင်နှင့် ထိုစိတ်အားထက်သန်​နေကြသူများကိုပါ ပိတ်လိုက်​လေသည်။

​ကောလဟာလတစ်ခု လွှင့်ချင်ရင်လည်း လွှင့်ကြပါ​စေ...

ဤတစ်ကြိမ်၌ ဖိုရမ်မှ မိန်းက​လေးအားလုံး ​ဒေါသထွက်သွားကြ​လေသည်။

["စည်းကမ်းထိန်းက အံ့သြဖို့​​ကောင်းလိုက်တာ... ဒီ​လောက်​တောင် ဖြစ်​နေတဲ့ အချိန်မှာ ဒီလိုကြီး ပိတ်ချလိုက်တယ်​ပေါ့​လေ... နင့်မှာ ပိတ်ချဖို့​ဘာတွေ ရှိ​နေလို့လား... တံခါးဖွင့်ဖို့ အူ​တွေ​ရော ရှိ​သေးရဲ့လား"(အူတို)]

("ပိုစ့်ပိုင်ရှင်​ရေ... စိတ်​လျှော့ပါ... စည်းကမ်းထိန်းက ထပ်ပြီး ရူးသွားပြီ ထင်တယ်")

("​နေမ​ကောင်းရင်လည်း အိမ်ပြန်ပြီး ​ဆေး​သောက်လိုက်... ဘာလို့ လူ​​တွေကို လိုက်ကိုက်​နေရာတာလဲ... စိတ်ကျန်းမာ​ရေး ချို့ယွင်း​နေတာလား... ​ခွေးရူးပြန်​နေတာလား" )

("စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီး သက်ညှာ​ပေးလိုက်ပါ... သူ တစ်ခုပိတ်ရင် ​နောက်တစ်ခု ဖွင့်လို့ ရတာ​ပဲ... သူက လူတစ်​ယောက်တည်း... ငါတို့က လူ​ထောင်​ပေါင်းများစွာ ရှိ​နေတာ... ဘယ်သူပိုမြန်မလဲ ကြည့်ကြတာ​ပေါ့")

သူ​ပြောပြီးသည်နှင့် ​ရှေ့ဆုံးစာမျက်နှာတွင် အ​ဆောက်အအုံအကြီးကြီးတစ်ခု ထပ်​ဆောက်လိုက်သည်။ ယခင် အ​ဆောက်အအုံမှ မိန်းက​လေးများမှာလည်း အတင်းအဖျင်း​ပြောရန် လိုက်​ရွှေ့လာကြသည်။

ချန်းချင်းယန်မှာ ​ဒေါသထွက်ရလွန်းသဖြင့် သူမ၏ မျက်လုံးများက မီးများ​တောက်​လောင်​​တော့မတတ်ပင်။ နင်တို့​​တွေက ဒီဆရာသခင်ကို ဆန့်ကျင်ရဲကြတယ်​ပေါ့​လေ... ​ကောင်းကင်ဘုံကို ​ဖီဆန်​နေတာပဲ...

သူမက ထို​နေရာကို ထပ်ပိတ်လိုက်ရန် ကြံရွယ်​နေချိန်မှာပင် သူမ၏ မျက်လုံးများက 38ထပ်မှ ကွန်မန့်တစ်ခုအ​ပေါ်တွင် မရည်ရွယ်ဘဲ ကျ​ရောက်သွားသည်။

("ကြည့်ရတာ စည်းကမ်းထိန်းက ​မော်ဒယ်မမက ​မော့ကျန်းရဲ့ လက်​ထောက် ဖြစ်​နေတာဆိုတဲ့ အချက်ကို လက်မခံနိုင် ဖြစ်​နေတာလို့ ထင်တာပဲ")

လက်သည်းထိပ်ကို အပ်စိုက်မိတာကမှ ထူးဆန်းဦးမယ်...

ဘယ်သူက လက်မခံနိုင်ရမှာလဲ... နင်တို့​တွေ အားလုံး ​ကောလဟာ​လေ​တွေ ဖန်တီး​နေကြတာ ရှင်း​နေတာပဲ​လေ... ပြီး​တော့ ရှင်းပြဖို့ ငြင်းဆန်​နေကြတုန်းပဲ...

("​စောက်ကျိုးနဲ... အ​ဆောက်အအုံကြီး ပိတ်ခံရပြန်ပြီ... စည်းကမ်းထိန်း ရူးသွားပြန်ပြီ​​​ဟေ့... စစ်​သည်​တော်တို့​ရေ... တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန် ထွက်ကြ")

("စည်းကမ်းထိန်းက မိုက်ချက်... ဒီမနက်ဆယ်နာရီ ပဲ ရှိ​သေးတယ်... ဘဝနဲ့ ​သေဆုံးခြင်း တိုက်ပွဲက လောင်း​ကြေး​ပေါ်မှာ​... စကားမစပ် ဘိုင့်ဘိုင်​နော်..."

("ငါ​သူ့ကို တိုင်ပြီးပြီ... တခြားစည်းကမ်းထိန်း​တွေ မကြာခင် ကိုင်တွယ်ကြလိမ့်မယ်...")

("အ​ပေါ်ထပ်​ရေ... ငါလည်း ပထမဆုံးအကြိမ် ကွန်ပလိန်း သွားတက်ထားတာ... ဝတ်ရုံရှည်ဖိုရမ်ရဲ့ စည်းကမ်းထိန်းက စည်းကမ်း မလိုက်နာဘဲ ခံစားချက်ကို ​ရှေ့တန်းတင်​နေတာ ဟုတ်တယ်မလား

အခြား စည်းကမ်းထိန်း နှစ်​ယောက် မြန်မြန်​ရောက်လာပြီး ​ဖြေရှင်း​ပေးခဲ့သည်။ ချန်းချင်းယန်၏ အ​ကောင့်ကို ဘန်းလိုက်ကြပြီး စည်းကမ်းထိန်းတစ်​ယောက်ကပင် သူမကို ​ဖော်​ဖော်​ရွေ​ရွေဖြင့် ပြောလာခဲ့သည်။ ရလဒ်အ​နေဖြင့် သူမကို တစ်လ ဆိုင်းငံ့ထားမည် ဖြစ်​လေသည်။

"အားးးးးးးးးးးးးးး"

သူမ အ​​ဖေ၏ လက်ထဲမှ တစ်ဝက်နွှာထား​သော ပန်းသီး​လေး လိမ့်ကျသွား​လေသည်။ သူက အသံလာရာဘက်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ အ​​မေကို စိတ်မ​ကောင်း ဖြစ်စွာဖြင့် ​ပြောလိုက်သည်။

"အ​မေကြီး​ရေ ငါတို့သမီးရဲ့ အ​ခြေအ​နေက ဆိုးပြီးရင်း ဆိုး​နေပါလား"

​မေ​မေချန်းက အလွန် တည်ငြိမ်​နေသည်။

"အဆင်​ပြေပါတယ်.... စိတ်ကျန်းမာ​ရေး အ​ခြေအ​​နေ မကောင်းရင် အပြင်လည်း ထွက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး... စာလည်း ​ရေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး..."

​ဖေ​ဖေချန်း: "…"

ချန်းချင်းယန်က ​အော်ဟစ်ပြီး​သွား​သောအခါ ​ဝေ့​ပေါ်တွင် ပိုစ့်အသစ်တင်လိုက်သည်။

["ဘဝက မင်းကို လှည့်ဖျားခဲ့ရင် ဝမ်းမနည်းပါနဲ့... စိတ်​သောကလည်း မ​​ရောက်ပါနဲ့... ​စိတ်ပျက်စရာ​နေ့တွေကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရင်ဆိုင်ပါ... မကြာခင် ​ပျော်စရာ​နေ့​လေး​တွေ ​ရောက်လာ​တော့မယ်... ယုံကြည်လိုက်ပါ"]

စာဖတ်သူ A:(...)

စာဖတ်သူ ​ B: (ဒီကဗျာကို ငါသိပါတယ်... Pushkinရဲ့ ကဗျာမလား... ဘဝက လှည့်ဖျားခဲ့ရင်​လေ... ဟို​နေ့ကမှ ရွတ်ထားတာ" )

စာဖတ်သူ C:( လီမွန်က ဘာထဖြစ်ပြန်ပြီလဲ... )

စာဖတ်သူ D:( ဒါက အနားယူဖို့ လမ်းစ မဟုတ်ဖို့ ​မျှော်လင့်တာပဲ 3)

မိနစ်အနည်းငယ်အကြာ ချန်းချင်းယန် ​ဝေ့​ပေါ်တွင် ပိုစ့်ထပ်တင်လိုက်သည်။

["ငါ့ရဲ့ ​ခွေးရူးပြန်​ရောဂါ ပိုဆိုးလာပြီး​တော့ ​နောက်ထပ် အချိန်​အကြာကြီး ဆက်ပြီး ​ထဖောက်အုံးမှာပါ... ဘိုင့်" ]

စာဖတ်သူများ: (ဖာခ့်)

စာဖတ်သူ​တွေ​တောင် ဒီလိုစား​ရေးသူမျိုးနဲ့ ခက်ခက်ခဲခဲ တိုက်ခိုက်​နေရတယ်...

​ချန်းချင်းယန် ဝေ့​ပေါ်မှ ထွက်လာ​သောအခါ လီယန်၏ ဖုန်းနံပါတ်ကို စာပို့လိုက်သည်။

( "ဒီည ဆယ်နာရီ ​တောင်ထိပ်​ပေါ်မှာ... ​သေခြင်းနဲ့ ရှင်ခြင်း တိုက်ပွဲ... နင် မထွက်သွားခင် ထပ်​တွေ့တာ​ပေါ့")

လီယန်: "…"

ဒါက အမိန့်နှစ်ထပ်ကွမ်းလား... အနည်းဆုံး​တော့ အလင်းအိမ်ရဲ့ လိပ်စာ​လေး​တော့ ​ပေးအုံးမှ​ပေါ့...

သူမက ​ရှေ့တွင် ရိုက်ကူး​ရေး လုပ်​နေသည့် ​မော့ကျန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထွက်လာပြီး​နောက် ချန်းချင်းယန်ကို ဖုန်း​ခေါ်လိုက်​လေသည်။ အခြားတစ်ဖက်က ဖုန်းဝင်ဝင်ချင်း ဖုန်းချပစ်ခဲ့သည်။ သူမက မ​ကျေမချမ်းဖြင့် ထပ်​ခေါ်လိုက်ရာ ထပ်ချလိုက်ပြန်သည်။

လီယန် နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်သည်။ ​ကောင်းပြီ​လေ... အဲ့လိုဆို​တော့လည်း အလင်း​တောင်ထိပ်မှာ ကိုယ့်ဘာသာ ​စောင့်​နေလိုက်​ပေါ့...

ရှန်းဝမ်က သူမက ​မော့ကျန်း၏ လက်​ထောက် ဖြစ်​ကြောင်း ​ဖော်ထုတ်လိုက်ကတည်းက သူမ၏ မိသားစုနှင့် သူငယ်ချင်းများ အ​ကြောင်း​မေးလာသည့် ဖုန်း​ခေါ်ဆိုမှုများစွာ လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ မူလတွင် သူမက ရှန်ပူအား မည်သို့ ရှင်းပြရမည်ကို စိုးရိမ်နေခဲ့ရ​သော်လည်း တစ်ဖက်လူ ဖုန်းမကိုင်လျှင် ရှင်းပြ​နေစရာ မလို​တော့​​ပေ။

တစ်ဖက်မှ ​ကောင်းထျန်းချောင်မှာ ဤတစ်ကြိမ်၌ ​မော့ကျန်း​ကို အသ​ရေ မဖျက်နိုင်ခဲ့။ သို့​​သော်ငြား သူကိုယ်တိုင်က ဖုန်မှုန့်တစ်စကဲ့သို့ ဖြစ်သွားရ​သော​ကြောင့် ရင်ထဲတွင် ​ဒေါသများ စုပုံလာပြီး ဖွင့်ချစရာ ​နေရာမရှိခဲ့​ပေ။ ကျူးဖန်က အဆက်မပြတ်​သောက်​နေ​သော သူ့ကို ကြည့်ကာ အကြံဥာဏ်ဆိုးများ ပြည့်သွားသည်။

"ဒုတိယသခင်​လေး... ​မော့ကျန်းရဲ့ ​နောက်ခံက သွားရှုပ်ဖို့ မလွယ်​ပေမဲ့ လက်​ထောက်​လေးက​တော့ သူ့​လောက် မခက်​လောက်ဘူးမလား"

​ကောင်းထျန်းချောင်၏ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားပြီး လက်ထဲမှ ဝိုင်ခွက်ျု ချလိုက်သည်။

"မင်း ဘာ​​ပြောချင်တာလဲ"

"​ကောင်မ​လေးကို ကြိုက်​နေတာ မဟုတ်လား... ညီအစ်ကို​ရေ... ဒီတစ်ခါ​တော့ မင်းအတွက် ရ​အောင် ယူ​ပေးမယ်"

​ကောင်းထျန်းချောင်က သိသိသာသာ လှုပ်ရှားသွား​သော်လည်း ​မော့ကျန်းကို အနည်းငယ် လန့်​နေဆဲဖြစ်သည်။

"​မော့ကျန်းက သူ့လက်​ထောက်ကို အရမ်း ဂရုစိုက်​နေတဲ့ ပုံပဲ... အဲ့လိုသာဆို လွှတ်​ပေးထားမှာ မဟုတ်​လောက်ဘူး"

"ဟ ဟ... ဒါဆို သူ့ကို အခဲ​ကြေသွားပြီလား"

သူအခဲမ​ကြေနိုင်​သေး​ပေ။

သူ ဒီ​နေရာမှာ ရှိ​နေတာ ကြာလှပြီ... ဘယ်သူ့ကို ​ကြောက်​နေရအုံးမှာလဲ... ဒီကိစ္စက သူမျက်နှာပျက်သွားရရုံတင်မကဘူး သူ့အ​ဖေဆီကပါ အဆူခံလိုက်ရ​သေးတယ်... ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီတိုင်းလွှတ်​ပေးထားလိုက်ရမှာလဲ...

သူ့ဘဝမှာ ဘယ်​တော့မှ သ​ဘော​ပေါက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး...

​ကောင်းထျန်း​ချောင်က လှည့်ကြည့်၍ စိတ်ကို ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ "​ကောင်းပြီ​လေ... ငါ ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ​ ​ပြော"

ကျူးဖန်က လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ "ငါ့ဆီကို လွှဲထားလိုက်... စိတ်မပူနဲ့​"

ထိုကိစ္စအပြီး ရက်အနည်းငယ် ကြာ​သောအခါ လီယန် အားလပ်ရက်တစ်ရက် ရလာသည်။ ရိုက်ကူး​ရေး နားသည်မှာလည်း ရှားသည်ဖြစ်ရာ ​မော့ကျန်းထံတွင်လည်း အခြား အလုပ်မရှိသည့်အတွက် အဆုံးတွင် အိမ်ပြန်လာနိုင်ပြီး သူမ၏ မိခင်လည်း ပွစိပွစိ ​ပြောနိုင်​တော့မည် မဟုတ်​ပေ။ ​မော့ကျန်းက မူလတွင် အိပ်စက်ပြီး​နောက် လီယန်နှင့်အတူ အပြင်ထွက်စားမည်ဟု ကြံရွယ်ထားခဲ့​သော်လည်း သူမအိမ်မပြန်သည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်​ကြောင်း ​တွေးမိသွား​သောအခါ ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သူ့အတွက်က​​တော့... အိမ်မှာပဲ တစ်​​နေ့လုံး အိပ်​နေရုံ​ပေါ့...

ယ​​နေ့က ရုံးတက်ရက် ဖြစ်​​သော်လည်း လီယန် အားလပ်ရက်ရသည်မှာ ရှားပါးလှသည် ဖြစ်၍ မားမားလီက သူမ၏ ဦး​​လေးနှင့် အ​​ဒေါ်များ အားလုံးကို ကျန်းမိသားစုအိမ်တွင် စုစည်းခဲ့ပြီး လီယန်ကို ​နေ့လည်စာ စားရန် ​ခေါ်လိုက်သည်။လီယန်မှာ ရှိနေကြမည့် လူစာရင်းကို ကြည့်ကာ အနည်းငယ် ​သောက​ရောက်သွားရသည်။ ဒါက စား​သောက်ရုံပဲ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ... ​မေးခွန်းအဆင့်ဆင့် ​ဖြေရမဲ့ စာ​​မေးပွဲကြီးပဲ...

သူမက ယခင်က သူမ၏ မိသားစုများမသိဘဲ ​မော့ကျန်း၏ လက်​ထောက် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အ​ကြောင်းမှာ တစ်ဝက်က ကုမ္ပဏီ၏ တားမြစ်ချက်​ကြောင့် ဖြစ်ပြီး တစ်ဝက်မှာ ​ဖျော်​ဖြေ​ရေး​လောကအ​ပေါ် သူမမိသားစု၏ လက်ခံနိုင်မှုက သိပ်မမြင့်လှဟု ခံစားမိ၍ပင်။ သူမက လက်​ထောက်တစ်​ယောက် ဖြစ်လာ​သော်လည်း အတွင်းလူတစ်​ယောက် ဖြစ်လာသည်ဟု ယူဆ၍ မရ​ပေ။ ​ကောင်းထျန်း​ချောင်၏ ကိစ္စလည်း ဖြစ်လာခဲ့​သေးသဖြင့် သူမ၏ မိသားစုများက သူမ၏ အလုပ်ကို ပို၍ပင် သ​ဘောမကျဖြစ်လာကြ​လေသည်။

ဒီကိစ္စ​တွေကို ​မော့ကျန်းဆီ မ​ပြောပြရဲပါဘူး​​နော်... သူမသာ ​ပြောပြလိုက်ရင် ဒီ​နေ့ သူမနဲ့ အတူတူ အိမ်ပြန်လိုက်လာ​လောက်တယ်.... ဆရာတူအစ်ကိုကြီး၏ ကိုယ်ခံပညာအ​ကြောင်း စဥ်းစားမိလိုက်သည်နှင့် ​မော့ကျန်းကို ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြပြီး ​ပြောလိုက်ရ​တော့သည်။

"မော့ကျန်း... ကျွန်မ သွားပြီ"

​မော့ကျန်းက သူမကို ကြည့်၍ ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ "အင်း... စော​စော ပြန်လာ​နော်... မနက်ဖြန် မနက်ကျရင် လုပ်စရာ​တွေ ရှိ​နေတုန်းပဲ"

"သိပါပြီ" လီယန်က သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး ​ပျော်​ပျော်ရွှင်ရွှင် ​ပြေးထွက်သွားသည်။ ။

သူမထွက်လာသည်နှင့် တက္ကစီတစ်စီးက အပြင်ဘက်တွင် ​စောင့်​နေပြီးသား ဖြစ်သည်။ သူမအတွက် တက္ကစီ ​ခေါ်​ပေးသူမှာ ​မော့ကျန်း ဖြစ်သည်။ ဇွန်လ မနက်ပိုင်းတွင် ​နေက သိပ်မပြင်း​လေဘဲ အပူချိန်ကလည်း အ​နေ​တော်ပဲ ဖြစ်သည်။ လမ်း​ဘေးမှ နံရံငယ်​လေးများတွင် နွယ်ပင်များ ဖုံးအုပ်ထားပြီး ဧရိယာ အကျယ်ကြီးတွင် တစ်ပင်နှင့်တစ်ပင် ယှက်နွယ်​နေကြသည်။ ၎င်းက အလွန် စိမ်း​စို​နေပြီး ​ရေများ တစက်စက် ကျ​နေသကဲ့သို့ ရွှန်းစို​နေခဲ့​လေသည်။

တက္တစီ ဒရိုင်ဘာက ​နောက်ကြည့်မှန်ကို ကြည့်ကာ မ​နေနိုင်ဘဲ ​ပြောမိသွားသည်။

"မိန်းက​လေး... ငါတို့​နောက်ကို ကားတစ်စီး လိုက်​နေသလိုပဲ"

"ဟုတ်လို့လား"

လီယန်က မယုံကြည့်သည့် မျက်နှာဖြင့် မှန်မှတဆင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကားတန်းကြီးမှာ အစီစဥ်တကျ ဖြစ်​နေသဖြင့် မည်သည့်ကားက လိုက်​နေသည်ကို ​ပြောဖို့ မလွယ်​ပေ။ ဒါ​​ပေမယ့်လည်း​လေ... ဘာလို့ သူမ​နောက် လိုက်ရမှာလဲ... သူမက နာမည်ကြီးတဲ့သူလည်း မဟုတ်ဘူး... နိုင်ငံ​ရေး လုပ်​နေတာလည်း မဟုတ်ဘူး​လေ... ဒီ​လောက် မနက်အ​စောကြီးမှာ အားယား​နေလို့လား...

ကားဆရာက ​ပြောလိုက်သည်။

"အဲ့ကားအနက်က ငါတို့​နောက်က​နေ တစ်​လျောက်လုံး လိုက်​နေတာ"

လီယန်က မျက်​မှောင်ကြုတ်ကာ ​တွေး​တောလိုက်သည်။ သူမက ပြန်လှည့်ပြီး ​ပြောလိုက်​လေသည်။

"ရပါတယ်... လစ်လျူရှုထားလိုက်... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ​ရောက်​တော့မှာပဲဟာ"

သူမ ထိုကဲ့သို့ ​ပြော​နေပါ​သော်လည်း ဒရိုင်ဘာက လွယ်ကူသည်ဟု မခံစားရ​ပေ။ လတ်တ​လော ပရမ်းပတာ ဖြစ်​နေသည့် လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ထိုကဲ့သို့​သော မိန်းမလှ​လေးများမှာ နစ်နာသူ ဖြစ်ရန် လွယ်ကူသည်။ ပြီး​တော့ သူမကို သူ သိ​နေသည်။ သူမက မကြာ​သေးခင်ကမှ နှာဘူးတစ်​ကောင် ​​နှောက်ယှက်ခံထားရခြင်း ဖြစ်သည်။

"ရဲစခန်းဆီ ​​မောင်းသွားလိုက်မယ်​လေ"

လီယန်က ​ပြောလိုက်သည်။ "ရပါတယ်... ကျွန်မရဲ့ အဘိုးမိသားစုက ကိုယ်ခံပညာသင်တန်း ဖွင့်ထားတာ​လေ... လာထိရဲရင် သူတို့ပဲ ခံသွားရမှာ"


Xxxxx