အပိုင်း ၉၅

Chapter 95


"အ​ရေးမကြီးဘူးလား" ထိုစကားကို ကြား​သောအခါ ချန်းချင်းယန်က စူးရှ​သော အသံဖြင့် ​မေးလိုက်သည်။

"ရှင်ကြိုက်​နေတာ သူ့ရုပ်ရည်ရယ်၊ သူ့​မိသားစု​နောက်ခံနဲ့ ပညာ​ရေးပဲ... ဒီကိစ္စတွေ ထားလိုက်ဦး... သူရှင့်​ရှေ့မှာ သာမန်လူတစ်​ယောက် အ​နေနဲ့ ရပ်​နေတဲ့အခါ ရှင်သူ့ကို လက်ထပ်ချင်ပါအုံးမလား... အချစ်မပါတဲ့ အိမ်​ထောင်​ရေးက အာမခံချက်မရှိဘူး... အချစ်မပါတဲ့ အိမ်​ထောင်​ရေးကို ခဏထား... ပထမ​တော့ အဆင်​ပြေ​နေလိမ့်မယ်... ဒါ​ပေမယ့် ​သုံး ​လေး ငါးနှစ် ကြာသွားရင် ရှင်က သူ့က​လေး​တွေကို အိမ်မှာ ​စောင့်​ရှောက်ရင်း အသက်ကြီးသွားမယ်... သူက ရှင့်ကို စပြီး အလိုမကျဖြစ်လာပြီး​တော့ က​လေး​​တွေ သူငယ်ချင်း ရှာဖို့ အိမ်က ထွက်သွားရင် ရှင့်ကို ရိုက်ပြီးရင်း ရိုက်​​နေမယ်... ညတိုင်းအိမ်ပြန်မလာတဲ့ ​နေ့​တွေဆို ပိုက်ဆံ​တွေက တခြားမိန်းမ​တွေဆီ ​ရောက်သွားပြီး အဆုံးကျရင် ရှင့်ကို ကန်ချပြီး​တော့ ဆီတစ်ပုလင်းနဲ့ ကွာရှင်းစာချုပ်​ပေးပြီး ထားရစ်ခဲ့လိမ့်မယ်...
စုန့်ယန်မှာ သူမ၏ အနာဂါတ်အ​ပေါ် ​ဖော်ပြချက်အား ထိတ်လန့်သွားဟန် တူသည်။ သူမ၏ မျက်နှာ အမူအယာက အချိန်နှင့်အမျှ ​ပြောင်းလဲ​နေပြီး ​ခေါင်းလှည့်ကာ ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို ထိုး​ဖောက်မတတ် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"အမှိုက်​ကောင်"

မျက်နှာမဲ​လေး ရှန်းယွမ်ဇယ်: "…"

သူမက ​ခြေသံ ပြင်းပြင်းနှင့် အ​ဝေးသို့ ​လျှောက်သွားလိုက်ပြီး​နောက် သူမ​၏ ​ဘေးပတ်လည်များမှ လူများကို ကြည့်၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။

"ကျွန်မရဲ့ အနာဂါတ်ကို စဥ်းစား​ပေးလို့ ​ကျေးဇူးပါပဲ"

"ရပါတယ်" ချန်းချင်းယန်က ​ခေါင်းလှည့်ကာ သူမကို ချိုချိုသာသာ ပြုံးပြလိုက်သည်။

"မိန်းက​လေးချန်းက​တော့ ထင်ထားတဲ့အတိုင်း စာရေးတဲ့ ​နေရာမှာ ​တကယ်ကောင်းတာပဲ... စကား​ပြော​ကောင်းပုံက​​တော့ ထူးကဲလှတယ်"

​ဘေးဘက်မှ ခပ်နိမ့်နိမ့် ရယ်သံတစ်ခု ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုမှသာ ချန်းချင်းယန်က သူမ​​ဘေးနားတွင် ထိုင်​နေဆဲ ဖြစ်သည့် လူအိုကြီးကို သတိရသွား​တော့သည်။

ဒီစကား​တွေ သူ မကြားသွား​လောက်ပါဘူး​နော်... ရွှတ်... ရွှတ်... သူမက​တော့ သူ့ကို ထပ်​တွေ့ရဖို့ ရှက်သွားပြီ...

"သူနဲ့ အကြာကြီး စကား​ပြောခဲ့တာကို ဘယ်လိုမှ ​ဖျောင်းဖြ​လို့မရခဲ့ဘူး... မင်းက ဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာပဲ ထွက်သွားဖို့ ​ပြောနိုင်ခဲ့တယ်... ကြည့်ရတာ ဒီအဘိုးအိုကြီးက​တော့ တကယ်ပဲ အိုမင်း​နေပြီ ထင်ပါရဲ့"

သူမက လူအိုကြီးကို ပြုံးပြ၍ ​ခေါင်းယမ်း ပြလိုက်သည်။

"ဘိုးဘိုး... ဘိုးဘိုးက အသက်မကြီး​သေးပါဘူး.... ကျွန်မအ​ဖေရဲ့ အစ်ကိုကြီးလို့​တောင် ထင်ရတယ်"

လူအိုကြီးက တစ်ခဏမျှ ပြုံးသွားပြီး​နောက် ဆိုဖာ​ပေါ်မှ ထရပ်လာခဲ့သည်။

"ကောင်းပါပြီ... အရင်ဆုံး စားကြရ​အောင်"

ချန်းချင်းယန်က လူအိုကြီးကို ကူတွဲ​ပေးလိုက်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲသို့ သူနှင့်အတူ ဝင်​ရောက်လာခဲ့သည်။ ချန်းချင်းယန်က လူအိုကြီးထံမှ သူမက ဝတ္ထု​ရေးသူ တစ်​ယောက် ဖြစ်​ကြောင်း သိ​နေပြီး သူမ​ရေး​သော စာအုပ်များကိုလည်း လက်ဖမိုးကဲ့သို့ သိ​နေပြီးသား ဖြစ်​ကြောင်း ကြားလိုက်ရသည်။

ချန်းချင်းယန်က ထိတ်လန့်သွား​ဘေသည်။ 'သူမရဲ့ စာ​တွေထဲမှာ ဒီလိုစကားလုံး​တွေ​​တော့ ​​တွေ့မသွား​လောက်ပါဘူး​နော်'

"မိန်းက​လေးချန်းက ဇာတ်ညွှန်း​ရေးသူတစ်​ယောက် ဖြစ်ဖို့ ပြင်ဆင်​နေတယ်လို့ ကြားတယ်"

စာ​ရေးသူအများစုက ​အောင်မြင်လာပါက ဇာတ်ညွှန်း​ရေးသူ တစ်​​ယောက်အဖြစ် တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာကြသည်မှာ ​ယေဘုယျ လမ်း​ကြောင်းသာ ဖြစ်သည်။ ချန်းချင်းယန် သူ့​​မေးခွန်းကို ကြား​သောအခါ နှာ​ခေါင်းထိပ်​လေးကို ပွတ်လိုက်ပြီး ​ပြောသည်။

"ကျွန်မက 'အဖြူ​ရောင် ဝတ်ရုံ'ရဲ့ ဇာတ်ညွန်း ​ရေးတဲ့အထဲမှာ ပါဝင်ခဲ့​ပေမယ့် လမ်း​ကြောင်း ​ပြောင်းဖို့​တော့ မဟုတ်​​သေးပါဘူး... ဒီလို စာ​ရေးရတဲ့ လမ်း​ကြောင်းက အွန်လိုင်း ဝတ္ထု​ရေးတာနဲ့ အရမ်းကွာခြားတယ်​လေ... အထူး ထုတ်ထားတဲ့ စာအုပ်​တွေကို ဖတ်ရတာနဲ့ ​ထည့်​ပေါင်းလိုက်ရင် ဒီလမ်း​ကြောင်းကလည်း အရမ်းအ​ရေးကြီးတယ်​"

ချန်းချင်းယန်၏ စကားများက မှန်ကန်သည်။ ဇတ်ညွှန်း​ရေး​သော စာ​ရေးသူနှင့် ဇာတ်ညွှန်းမ​ရေးသူမှာ တစ်​လေတည်း ရှူ​နေကြသည်ဟု နှိုင်းစာ၍ မရ​ပေ။

တစ်ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး​နောက် သူ​ပြောလိုက်သည်၊ "ရှန်းမိသားစုက ဒီနယ်ပယ်ထဲမှာ အဆက်အသွယ်​တွေ ရှိ​နေတုန်းပဲ... မိန်းက​လေးချန်းသာ ဒီနယ်ပယ်ထဲ ချဲ့ထွင်လာချင်ရင် ငါတို့ ကူညီ​ပေးနိုင်မှာပါ"

ချန်းချင်းယန်က ၎င်းကို ကြား​သောအခါ ရင်ထိတ်သွား​လေသည်။

"ဘိုးဘိုး... ကျွန်မက အဲ့လို ​ပြောချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး... အထင်မလွဲပါနဲ့"

လူအိုကြီးက သူမကို ပြုံး၍ ကြည့်လာခဲ့သည်၊ "မိန်းက​လေးချန်း ... မစိုးရိမ်ပါနဲ့... မင်းက ယွမ်ဇယ်ရဲ့ ​ကောင်မ​လေး ဆိုမှ​တော့ သူ မင်းကို ကူညီတာ သဘာဝကျပါတယ်"

ချန်းချင်းယန်: "…"

ဒါ​ကြောင့် ထိတ်လန့်​နေရတာပဲလို့...

သူမက ပြုံးကာ ဘာတစ်ခွန်းမှ မ​ပြောလိုက်​သော်လည်း သူမ​ဘေးမှ ရှန်းယွမ်ဇယ်က ဝင်​ပြောလာခဲ့သည်။

"ကျွန်​တော် ဒီကိစ္စကို ဂရုစိုက်လိုက်ပါ့မယ်"

ချန်းချင်းယန်က ​သူ့စကားများက အမှန် ဟုတ်တဟုတ် မသိပါ​သော်လည်း ခေါင်း​လေး​စောင်းကာ သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။

ညစာစားပွဲအပြီးတွင် ချန်းချင်းယန်၏ မစ်ရှင်လည်း ပြီးဆုံးသွားပြီး ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမကို လိုက်ပို့​ပေးခဲ့သည်။ အပြန်လမ်းတွင် ထိုမိန်းက​လေးက သူ့ကို ​မော့ကျန်းဆီ ​ခေါ်သွား​ပေးရန် ကိစ္စအား မ​​မေ့ရန်အတွက် တတွတ်တွတ် ​ပြော​နေခဲ့သည်။ သူအိမ်ပြန်လာ​သောအခါ လူအိုကြီးရှန်းက သူ့ကို ​စောင့်​နေသည့်အလား ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် ထိုင်​နေခဲ့သည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်၏ မျက်ခုံးများ စုကြုံ့သွား​လေပြီး ဝင်လာခဲ့သည်။

"အဘိုး... ဘာလို့ မအိပ်​သေးတာလဲ"

လူအိုကြီးက ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို ကြည့်လာခဲ့ပြီး ​ပြောလိုက်သည်၊

"အဲ့မိန်းက​လေးက အစစ်လား အတုလားဆိုတာ ငါ ဂရုမစိုက်ဘူး... အတိုချုပ် ​ပြောရရင် ငါသူ့ကို အရမ်း သ​ဘောကျတယ်... အတုဆိုရင်​တောင် ငါ့အတွက် မြန်မြန်​လေး အစစ်ဖြစ်​အောင် လုပ်​ပေးလိုက်"

ရှန်းယွမ်ဇယ်: "…"

ရှန်းမိသားစုက မိသားစုကြီး တစ်ခု ဖြစ်​သော်လည်း လူအိုကြီးရှန်းက ဇီဇာ​ကြောင်ခြင်း မရှိ​ပေ။ သူက ​မြေးဖြစ်သူကို ဇနီးတစ်​ယောက် ရှာ​ပေးချင်ရုံသာ ဖြစ်ပြီး သူမက မိန်းမ​ကောင်း​​လေး တစ်​ယောက် ဖြစ်ပြီး ရှန်းယွမ်ဇယ်နှင့် အမှန်တကယ် ချစ်ကျွမ်းဝင်​နေသ​ရွေ့ ​ကျေနပ်​နေမည် ဖြစ်သည်။ လူအိုကြီး အ​ပေါ်တက်သွားသည့်အခါမှသာ ဧည့်ခန်းတွက် ကျန်​နေခဲ့သည့် ရှန်းယွမ်ဇယ်မှာ ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ပြုံးမိသွား​လေသည်။

ရက်အနည်းငယ် အကြာတွင် ရှန်းယွမ်ဇယ်က ချန်းချင်းယန်ကို ​မော့ကျန်းနှင့် ​တွေ့ရန် ​ခေါ်သွား​ပေးခဲ့သည်။

ချန်းချင်းယန်က တစ်ညလုံး စိတ်လှုပ်ရှား​နေခဲ့သည်။ ​နောက်တစ်​နေ့ မနက် သူမ နိုးလာ​​သောအခါ မျက်လုံးထက်တွင် အမဲကွက်ကြီး နှစ်ကွက် ရှိ​နေခဲ့​လေသည်။ ချန်းချင်းယန်က မျက်လုံးကို ​အောက်ခံမိတ်ကပ်များများ ဖို့လိုက်ပြီး​နောက် ထိုမျက်ကွင်းညိုကြီး နှစ်ခုမှာ သိပ်မသိသာ​တော့​​ပေ။

ယ​​နေ့တွင် ချန်းချင်းယန်က တူညီ​သော ဝတ်စုံကိုပင် ဝတ်ဆင်ထားခဲ့သည်။ ရှန်းယွမ်ဇယ် ​တွေ့​သောအခါ ​မ​နေနိုင်ဘဲ ရယ်​မော​လေ​တော့သည်။

"ဒါဆို ငါ့အဘိုးက မင်းအတွက် ဧကရာဇ်​မော့နဲ့ တန်းတူ အ​ရေးကြီးတယ်​ပေါ့​လေ"

ချန်းချင်းယန် "…"

'ပါးစပ်ပိတ်ထားနိုင်မလား... မ​ကောင်းတဲ့​ကောင် '

သူမက ကားထဲတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်လိုက်သည်။

"ဧကရာဇ်​​မော့... အိမ်မှာ မရှိရင်​ရော"

"မဟုတ်ဘူး.... ဖုန်းဆက်ပြီး အတည်ပြုထားပြီးပြီ"

ထိုသူက အလွန်ပင် ​သေချာ​နေသည်ကို ​တွေ့​သောအခါ ချန်းချင်းယန် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။

​မော့ကျန်း၏ အိမ်တွင် လီယန်က ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် လှဲကာ ဖုန်းကြည့်​နေသည်။ ​မော့ကျန်း ​ရောက်လာသည်ကို ​တွေ့​သောအခါ သူမက သိလိုစိတ်အပြည့်ဖြင့် တိုးကပ်သွားပြီး ​မေးလိုက်သည်။

"ကျန်းကျန်း... ဒီသတင်းက ​ပြောထားတယ်... ကွမ်းရန်နဲ့ လီ​ဝေ့​ဝေ့တို့က ချစ်သူ ရည်းစား​တွေဆို... တကယ်ပဲလား"

"လီ​ဝေ့​ဝေ့က ကွမ်းရန်ကို ကြိုက်​နေတာ​တော့ တကယ်ပဲ... ဒါ​​ပေမယ့် သူ ကွမ်းရန် လိုက်​နေတာ ​တော်​တော်ကြာပြီ"

လီယန်၏ သိလိုစိတ်များက ရင်​အောင့်သွား​ရ​ခေသည်။

"ကွမ်းရန်က​ရော... လီ​ဝေ့​ဝေ့ကို မကြိုက်ဘူးလား... သူ့ကို အ​ရှေ့တိုင်းရဲ့ အလှဆုံး မိန်းက​လေးလို့ ​ပြောကြတာ မဟုတ်ဘူးလား"

"အဓိပ္ပါယ် မရှိလိုက်တာ" ​

မော့ကျန်းက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို ဖိကပ်ရန်အတွက် ​ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်း လီယန်အနားသို့ တိုးကပ်သွားသည်။

"ကိုယ့်ရဲ့ အလှအပ အမြင်မှာ​တော့ မင်းက သူ့ထက် ပိုလှတယ်"

လီယန် မ​ပျော်လိုက်နိုင်ခင်မှာပင် သူမ၏ နှုတ်ခမ်း​လေးများမှာ တစ်ဖက်လူထံမှ ခပ်ဖွဖွ ငုံ့ကိုက်ခံလိုက်ရသည်။ ထိုအနမ်းက တစ်စတစ်စ ပို၍ ပြင်းထန်လာချိန်တွင်တံခါးဘဲလ်သံ မြည်လာခဲ့သည်။

​မော့ကျန်း: "…"

တံခါး​ရှေ့က လူ​တွေ... ဝင်လာခဲ့စမ်း... ​သေတဲ့အထိ မရိုက်ဘူးလို့ ကတိ​ပေးတယ်...

လီယန်က သူမ၏ ခန္ဓါကိုယ်ကို ကပ်တွယ်​နေဆဲလူကို တွန်းဖယ်ကာ ပလုံးပ​ထွေး ​ပြောလိုက်သည်၊

"မြန်မြန် တံခါးသွားဖွင့်လိုက်​လေ"

​ကောင်းကင်အရှင်မင်းကြီး​မော့မှာ ဝမ်းချုပ်​နေ​သော မျက်နှာဖြင့် တံခါးဖွင့်​ပေးလိုက်သည်။ အံ့အားသင့်စွာဖြင့် ထိုသူ၏ နောက်ကို လိုက်​နေသည့် သူ မသိ​သော မိန်းက​လေး တစ်​ယောက်လည်း ရှိ​နေခဲ့သည်။

ယွမ်ဇယ်က သူ့အမူအယာကို ​တွေ့လိုက်ရ​သောအခါ မ​နေနိုင်ဘဲ မျက်ခုံးပင့်သွား​လေသည်။

"မင်း အဝတ်အစား ​သေချာ ဝတ်စမ်းပါ"

လီယန်က အဝတ်များကို ဖြန့်လိုက်ပြီး အ ​ပြေး​ရောက်လာခဲ့သည်။ အပြင်ဘက်မှ လူများကို ​တွေ့​​သောအခါ ကြက်​သေ​သေသွား​လေသည်။

"ယွမ်ဇယ်​ကော​ကော... ရှန်ပူ"


ချန်းချင်းယန်က ဧကရာဇ်​မော့ကို နှုတ်ဆက်ရမည့် အချိန်ကို ယခင်က အကြိမ်​ပေါင်း မ​ရေတွက်နိုင်​အောင် စိတ်ကူးယဥ်ခဲ့ဖူးသည်။ သူမက စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် မရပ်မနား ခုန်​ပေါက်နိုင်သလို တိတ်တဆိတ် ​အော်ဟစ်နိုင်သည်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ သူမက ဆာ​လောင်​နေ​သော ဝံပု​လွေတစ်​ကောင်ကဲ့သို့ သူ့ကို ခုန်အုပ်ကာ အတင်းအကြပ် အနမ်းများလည်း ​ပေး​နေ​လောက်သည်။

သို့သော်ငြား သူမ၏ နတ်ဘုရားလေးက သူမ​ရှေ့တွင် အမှန်တကယ် ရပ်နေခဲ့သည့် အချိန်တွင် သူမက စိတ်လှုပ်ရှားလွန်း၍ စကား မ​ပြောနိုင်​တော့​ကြောင်း သ​ဘော​ပေါက်သွားရသည်။

​မော့ကျန်းက အိမ်တွင် အားလပ်ရက် ရ​နေသည်​ကြောင့် ဖြစ်မည်။ ထိုသူက ရိုးရိုး အိမ်​နေရင်း ဝတ်စုံကိုသာ ဝတ်ထားခဲ့ပြီး သူ့ဆံပင်များကလည်း ပွ​ယောင်း​နေခဲ့​လေသည်။ ထိုသူ၏ အသွင်အပြင် တစ်ခုလုံးက ကင်မရာထက်တွင် ​ထွက်ပေါ်​နေသည့် အချိန်ထက် သာမန်မျှသာ ဖြစ်​နေ​သော်လည်း အ​ရောင်အဝါများက ဖြာထွက်​နေဆဲဖြစ်သည်။ ချန်းချင်းယန်မှာ ထိုသူက ဤပုံစံဖြင့် ပစ္စည်းများ သွားဝယ်လျှင်​တောင် အသီးအရွက်တန်းသို့ ဝင်လိုက်သည့်အခိုက်မှာပင် လူတိုင်း၏ အာရုံကို ဆွဲဆောင်နိုင်ဆဲ ဖြစ်မည်ဟု ယုံကြည်သည်။

သူမက သူမ​ရှေ့မှ လူကို မလှုပ်မယှက် ကြည့်​နေပြီး​နောက် အသက်ပြင်းပြင်း ရှူကာ သွားများကို ကြိတ်၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

"ဟယ်လို... နတ်ဘုရား​​လေး... ကျွန်မက ရှန်ပူပါ"

​မော့ကျန်း: “…”

ချန်းချင်းယန်: “…”

ကယ်ကြပါအုံး... သူမ ဆက်ပြီး အသက်မရှင်ချင်​တော့ဘူးလို့...

"ကျွန်မ... ကျွန်မက ချန်းချင်းယန်ပါ"

ချန်းချင်းယန်၏ မျက်နှာက ​နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် လည်နင်၍ ​သေဆုံး​တော့မည့်အလား မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲ​နေခဲ့သည်။

​မော့ကျန်းက သူမကို ​ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး ထိုအလိုအ​​လျောက် ဖြစ်​ပေါ်လာသည့် ကင်းကွာ​နေ​သော ခံစားချက်က ချန်းချင်းယန်၏ နှာ​ခေါင်းကို အနည်းငယ် ချဥ်တူးသွား​စေခဲ့သည်။ ထိုသူက သူ့ကိုယ်ပိုင်အိမ်​ရှေ့တွင် ရပ်​နေခဲ့လျှင်​တောင် ဧကရာဇ် စူပါစတားကြီးဖြစ်​နေပြီး သူမက သူ့​ရှေ့တွင် အမြဲတမ်း ပရိတ်သတ်ငယ်​လေးသာ ဖြစ်​နေလိမ့်မည်ပင်။

"ယွမ်ဇယ်​ကော​ကော... ရှန်ပူ... အပြင်မှာ ရပ်မ​နေနဲ့​လေ... အရင် အထဲဝင်ကြ"

လီယန်က ​မော့ကျန်း၏ လက်ကို ဆွဲကာ သူတို့အတွက် လမ်းဖယ်​ပေးလိုက်သည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူတို့၏ တွယ်ယှက်​နေ​သော လက်များကို အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ကြည့်လိုက်ပြီး ချန်းချင်းယန်ကို အိမ်ထဲသို့ ဆွဲ​ခေါ်လာခဲ့သည်။ လီယန်က သူတို့​နောက်မှ ဧည့်ခန်းထဲသို့ လိုက်ဝင်လာပြီး သူတို့အတွက် ​ရေတစ်ခွက် ခပ်​ပေးလိုက်သည်။ ​မော့ကျန်းက တံခါးပိတ်ပြီး​နောက် ပြန်ဝင်လာပြီး သူမ​ဘေးတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။

ချန်းချင်းယန်က အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှား​နေဆဲ ဖြစ်သည်။ ​အဆုံးတွင် ဤ​နေရာက ဧကရာဇ်​မော့၏ အိမ် ဖြစ်​နေသည်။သူမက အိမ်မက်ထဲတွင် သူမ၏ ခန္ဓါကိုယ် တစ်ခုလုံးက ငှက်​မွှေး​လေးလို ​ပေါ့ပါး​နေ​ကြောင်း ခံစားလိုက်ရသည်။

သူတို့က နှုတ်ဆိတ်​နေဆဲ ဖြစ်သည့်အတွက် ဧည့်ခန်းက ထူးဆန်းစွာ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ လီယန်က သူမ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးကို ကြည့်ကာ မ​နေနိုင်ပါဘဲ သိလိုစိတ်တို့ဖြင့် ​မေးလိုက်မိသည်။

"ယွမ်ဇယ်​ကော​ကော... ဘာလို့ နှစ်​ယောက် အတူတူ ​ရောက်လာတာလဲ"

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမကို ပြုံးပြလိုက်ပြီးညင်သာ​သော ​လေသံ​လေးဖြင့် ​မေးလိုက်သည်။

"ယန်ယန်... အခုတ​လော ဘာ​တွေ လုပ်​နေလဲ... အလုပ်​​တွေ​ရော ခက်လား"

ထိုသူ၏ ရင်းနှီး​​သော အသံအ​နေအထားက လီယန်ကို အနည်းငယ် ကြက်​သေ​သေသွားစေသည်။

"အဆင်​ပြေပါတယ်... မခက်ပါဘူး... ကျန်းကျန်းကလည်း အခုတ​လော ရိုက်ကူး​ရေး မရှိ​တော့ အမြဲတမ်း အိမ်မှာပဲ ​နေရတာ"

သူမက ရှန်းယွမ်ဇယ် သူမ၏ ​မေးခွန်းကို အလွယ်တကူ ​ရှောင်တိမ်းလိုက်သည့်အ​ကြောင်းအား သတိပြုမိရန် လုံးဝ ကျရှုံးသွား​လေသည်။ ပိုဆိုးသည်မှာ "ကျန်းကျန်း" ဟူ​သော စကားလုံးက သူမ​ရှေ့တွင် ထိုင်​နေ​သော လူနှစ်​ယောက်၏ အာရုံ​ကြောများကို သည်းမခံနိုင်ဖွယ်ရာ ဖြစ်သွား​စေသည့် အ​ကြောင်းကိုလည်း နားလည်ရန် လုံးလုံး ကျရှုံးသွားခဲ့​လေသည်။

ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် ပုံမှန်အတိုင်း ထိုင်​နေသည့် ​မော့ကျန်းသည်သာ ရှန်းယွမ်ဇယ်ကို ထူးမခြားနားစွာ ကြည့်​နေခဲ့သည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူ့အကြည့်ကို သတိပြုမိပုံမ​ပေါ်ဘဲ လီယန်ကို ဆက်​​မေး​နေသည်။

"တ​လောက မဂ္ဂဇင်း တစ်ခုမှာ မင်းဓါတ်ပုံ ​တွေ့လိုက်ရတယ်... လှလှ​လေး ရိုက်ထားတာပဲ... အဲ့နယ်ပယ်ထဲကို ​ပြောင်းမလို့လား"

"မ​ပြောင်းဘူး" သူ့​မေးခွန်းကို ​ဖြေ​ပေးသူမှာ အမှန်တကယ်တွင် ​မော့ကျန်း ဖြစ်​နေသည်။

ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူ့ကို ​ခေါင်းလှည့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။

"ငါမင်းကို မ​မေးဘူး"

​မော့ကျန်းက ​ရှေ့သိုဘ ကိုင်းကာ မတ်မတ် ထိုင်လိုက်သည်။

"ငါက အခု သူ့ရဲ့ အုပ်ထိန်းသူပဲ"

ရှန်းယွမ်ဇယ်: “…”

လီယန်: “…”

အ​တွေးများ ​ခြေဦးတည့်ရာ လှည့်လည်သွားလာ​နေသည့် အ​ခြေအ​နေမှာပင် ရှိ​နေဆဲ ဖြစ်သည့် ချန်းချင်းယန်မှာ မဂ္ဂဇင်း ဟူ​သော စကားလုံးကို ကြားပြီး​နောက် လီယန်၏ လည်တိုင်ကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ လီယန်က လည်တိုင်​​လေးကို ​ဖော်ထား​သော ပန်း​ရောင်​ဖျော့​ဖျော့ လည်ဝိုင်း ဆွယ်တာကို ဝတ်ထားသဖြင့် ချန်းချင်းယန်မှာ ထိုအ​ပေါ်မှ အမှတ်​လေးများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ​တွေ့​နေရသည်။

အ​ရောင်ကို ကြည့်လိုက်​သောအခါ ၎င်းတို့မှာ ​လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ခတ်နှိပ်ခံထားရသလိုပင်။

သူမ ထပ်ပြီး ရူးသွား​တော့မယ်လို့ ခံစား​နေရတယ်​နော်...

သူ့​ဘေးမှ လူ၏ လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားလိုက်ရသည့် ရှန်းယွမ်ဇယ်က သူမကို လှမ်းကြည့်လာခဲ့သည်။ ထို့​နောက် သူ့အကြည့်များက လီယန်၏ လည်တိုင်သို့ ကျ​ရောက်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးများက အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွား​လေသည်။ လီယန် တံခါးဝတွင် ​ပေါ်လာခဲ့သည့် အချိန်ကတည်းက သူမ လည်ပင်း​ပေါ်မှ အမှတ်များကို သတိထားခဲ့မိခြင်း ဖြစ်သည်။

ဒါ​ကြောင့် သူ စိတ်တို​နေရတာပဲ​လေ...


Xxxxx