အပိုင်း ၁၅၂🚨

Chapter 152 ⚠️ 🚨🚨⚠️
သာယာမှု


ချန်ရုံက တစာစာညည်းနေလေ၏။သူမသည် အာခံတွင်းကိုခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားနေရင်း တစ်ဖက်လူ၏လည်ဂုတ်ကိုလှမ်းကိုင်ကာ ဝတ်ရုံကိုဖွင့်ဟပစ်လိုက်တော့သည်။

ထို့နောက် သူမကိုယ်တိုင်ပင်မသိလိုက်ဘဲ တစ်ဖက်လူ၏ကိုယ်လုံးနှင့် သူမကိုယ်သူမ ပွတ်တိုက်ကာ " ချီလန် ... ချီလန် ... ချီလန် " ဟု ဝူးဝူးဝါးဝါးညဉ်းညူရင်း ပြင်းပြင်းရှရှဆက်နမ်းနေတော့သည်။

အပြန်ပြန်အလှန်လှန်ပါပင်။
ဝမ်ဟုန်က ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် သူမ၏လည်ဂုတ်အားသိုင်းဖက်ထားခဲ့ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်ကိုမူ အလယ်ပိုင်းတောင်ပို့တစ်နယ်ဆီသို့ ‌စေလွှတ်လိုက်သည်။

" အားရုံ ... "

" ချီလန် ... "

ချန်ရုံက မျက်ရည်များဖြင့် သူ့နာမည်ကို ဟစ်အော်လိုက်လေ၏။ထိုအချိန်တွင် ဝမ်ဟုန်မှာတောင်ပို့ထိပ်ဖျားအားဖိချေနေပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ ကျန်တစ်ဖက်‌အား ဆက်လက်ငုံထွေးပစ်လိုက်ပြန်သည်။

အလွန်စိတ်ပါနေပြီဖြစ်သောချန်ရုံက အနောက်သို့လည်ဆန့်ပြီး အားရပါးရညည်းသည်။ထိုအချိန်တွင် ဝမ်ဟုန်က ရီ‌ဝေမောဟိုက်နေသည့်လေသံဖြင့် သူမထံမှ တန်ပြန်အဖြေအား တောင်းခံလာတော့၏။

" အားရုံ ... ငါ့ကိုပြော ... ငါက ဘယ်သူလဲ ... ဘယ်သူလဲ"

ထိုသို့မေးမြန်းလိုက်သည့်အချိန်တွင် သူ၏လျှာဖျားက ဖြည်းညှင်းစွာ လှုပ်ယမ်းသွားခဲ့သည်။အရှိုက်ထိသွားရှာသည့်ချန်ရုံမှာ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်သွားပြီး " ချီလန် ... ရှင်ကချီလန် ... ချီလန် " ဟု တရစပ်ပြန်ဖြေလိုက်တော့သည်။
သူမ၏မျက်လုံးအိမ်ထောင့်မှ မျက်ရည်တစ်စက်လည်း ကျဆင်းလာလေ၏။

ဝမ်ဟုန်က သူ၏လက်ဖြင့် သူမ၏ညာဖက်ရင်အုံတစ်ဝိုက်ကို ဖျစ်ညှစ်ကာ"ငါကချီလန် ... ရန်မင်း မဟုတ်ဘူး" ဟုပြောသည်။ဝမ်ဟုန်၏အပြုအစုများကြားတွင် ချန်ရုံတစ်ယောက် အဆုံးအစွန်အထိ ဇောတက်သွားလေ၏။သူမက ဝမ်ဟုန့်အား ဖက်တွယ်ပြီး ပြင်းရှစွာတစ်ချက်နမ်းပစ်လိုက်တော့သည်။

သို့သော်လည်းရင်သားထိပ်မှာ ဆက်လက်နာကျင်ကိုက်ခဲသွားဆဲပင်။ချန်ရုံ ညည်းနေခဲ့ချိန်တွင် ဝမ်ဟုန်က ခပ်ရှရှလေသံဖြင့် မေးလာပြန်သည်။

“ ပြော ... ငါက ဘယ်သူလဲ”

" ချီလန် ... ရှင်အရမ်းဆိုးတာပဲ ... "

ချန်ရုံက မျက်လုံးဖွင့်ပြီး စူးစူးရဲရဲ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လျက် ပြောသည်။တစ်ဆက်တည်းပင် သူမက ဝမ်ဟုန်၏လက်များအား ချုပ်ကိုင်လိုက်လေ၏။

ထိုအခါ ဝမ်ဟုန်က ရပ်တန့်လိုက်ပြီး သူမအား မော့ကြည့်လာသည်။ချန်ရုံမှာ ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့်အားကုန်သုံး၍ ဝမ်ဟုန့်အား ပြန်လည်ဆွဲထူလိုက်လေ၏။ယင်းနောက်တွင် သူမက ဝမ်ဟုန့်အား နှုတ်ဆိတ်စွာဖြင့် မော့ကြည့်နေခဲ့ပြီး သူမ၏မျက်ဝန်းများမှာလည်း ယခုအခါတွင် ပိုမိုတောက်ပလာသည်။

ချန်ရုံက တခစ်ခစ်ရယ်မောလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတစ်ချက်သပ်လိုက်၏။ဝမ်ဟုန်၏အကြည့်များ မည်းမှောင်သွားချိန်တွင် သူမက ခြေဖျားထောက်ကာ တစ်ဖက်လူ၏မျက်လုံးနှင့် မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းများကို ထိတွေ့ကြည့်နေသည်။

" ချီလန် ... ရှင်က ရှက်နေတာပဲ ...ရှင့်မျက်လုံးတွေက ညှို့ဓာတ်ပြင်းတယ် ... အရမ်းချောတာပဲ ... "

ချန်ရုံက ရွှင်မြူးစွာရယ်မောလိုက်ပြီး ဝမ်ဟုန်၏ခါးစည်းကြိုးကို ဆွဲချကာ ဝတ်ရုံအား အလုံးစုံဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ဝမ်ဟုန်၏၀တ်ရုံသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဘုတ်ခနဲ ပြုတ်ကျသွားကာ ရင်အုပ်ကျယ်နှင့်ချပ်ရပ်သောကိုယ်ခန္ဓာတို့အား ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်လာရသည်။

ချန်ရုံက ခေါင်းငုံ့ပြီး ဝမ်ဟုန်၏ဘယ်ဘက်ရင်အုပ်ပေါ်ရှိအနီစက်အား စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လေသည်။
“ အိမ်မက်လိုပဲ ”

သူမက တစ်ချက်ရေရွတ်လိုက်ရင်း ဦးခေါင်းအား ငုံ့ဝင်တိုးလျိုလိုက်တော့၏။ထိုစကားအားကြားချိန်တွင် ဝမ်ဟုန်၏မျက်ခုံးတန်းများမှာ မြင့်တက်သွားခဲ့သည်။

ချန်ရုံမှာ ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပင် ခေါင်းငုံ့ကာ ၎င်းထိပ်ဖူးနီအား အမိအရ ငုံထွေးလိုက်တော့၏။
တစ်ဖက်လူထံမှ ညည်းသံထွက်လာသောအခါတွင် သူမက ခေါင်းမော့ကာ အကြည့်ချင်းဆုံပြီး ပြောလာသည်။

" ရှင်က အရမ်းအရသာရှိတာပဲ "

ဝမ်ဟုန်မှာ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ ထရယ်သွားမိသည်။သို့သော်လည်း ထိုရယ်မောခြင်းက ကြာရှည်မခံလိုက်ပေ။

ချန်ရုံက တစ်စုံတစ်ရာကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရန် ရုတ်တရက် ထိုင်ချလိုက်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။သူသည် လောလောဆယ်တွင် အတွင်းဝတ်များ ၀တ်ဆင်ထားခြင်းမရှိပေ။ကျောက်ငါးဖွယ်မှုန့်ကို မြည်းစမ်းပြီးနောက် အပူဒဏ်သက်သာစေရန်အတွက် ဝတ်ရုံအောက်တွင် မည်သည်ကိုမှ ဝတ်ဆင်မထားခဲ့ပါ။ချန်ရုံက ခေါင်းမော့ပြီး အသေအချာစူးစမ်းနေသည်။သူမသည် ရီဝေနေသောမျက်ဝန်းများဖြင့် ဘယ်တစ်ပြန် ညာတစ်ပြန် ကြည့်ရှုနေခဲ့ပြီး ထိုအခြင်းအရာက ဝမ်ဟုန့်အား မျက်စိရှေ့ရှိမိန်းကလေးကို တစ်နေရာရာသို့ပွေ့ချီသွားကာ တစ်စုံတစ်ခုကို ပြုချင်လာအောင် သွေးဆောင်နေသည်။

" ဒါက ယောက်ျားလေးတွေမှာပါတဲ့ဟာဆိုတာလား ... ချီလန် ... ရှင်ကအရမ်းချောပေမဲ့ ဒါကြီးကတော့ တော်တော်ရုပ်ဆိုးတယ် "

၎င်းမှတ်ချက်နှင့်အတူ ချန်ရုံက လေးလေးနက်နက် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်လေ၏။ထိုအချိန်တွင်ဝမ်ဟုန်မှာ တစ်ဖက်မိန်းကလေး၏ခါးအား တံတောင်ဖြင့်သိုင်းကာ အထက်သို့ဆွဲတင်လိုက်တော့သည်။ယင်းနောက်တွင် သူက ချန်ရုံ့အားဆွေ့ခနဲပွေ့ချီပြီး အိပ်ရာဆီသို့ ဦးတည်သွား၏။သို့သော်လည်း ခြေနှစ်လှမ်းလှမ်းရုံပင်ရှိသေး ၊ ရင်ခွင်ထဲမှ သူမက တခစ်ခစ်ရယ်မောလာသည်။

ချန်ရုံမှာ အူမြူးပျော်ရွှင်မှုအား မထိန်းချုပ်နိုင်တော့သည့်သဖွယ် ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောနေခဲ့လေ၏။တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါကာ ဝမ်ဟုန်၏လက်မောင်းများကြားမှ ပြုတ်ကျသွားသည်အထိဖြစ်သည်။

ချန်ရုံမှာ သူမကိုယ်သူမပင် မသိလိုက်ဘဲ အောက်သို့ လျှောကျသွားတော့သည်။ကိုယ်တစ်ပိုင်းလစ်လပ်လျက်အနေအထားဖြင့်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ‌အသားစိုင်အချို့လှုပ်ယမ်းသွားသည်အထိ ရယ်မောနေသောချန်ရုံ့အားကြည့်ရင်း ဝမ်ဟုန်က မျက်မှောင်ကြုတ်လေသည်။

ယင်းနောက်တွင် သူက ချန်ရုံ့အားဆွဲထူရန် လက်ဆန့်ထုတ်လိုက်၏။

သို့သော်လည်း ချန်ရုံက သူမ၏မျက်နှာအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်မိုးကာ ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပင် ရှိုက်ကြီးတငင်ဖြစ်သွားပြန်လေသည်။

ဝမ်ဟုန်တစ်ယောက် အေးခဲသွားသည်။သူ၏အသက်ရှုသံများက ပြန်လည်တည်ငြိမ်လာပြီး မျက်နှာပေါ်ရှိ အမူအရာမှာလည်း အနည်းငယ်မှိန်ဖျော့သွား၏။

ချန်ရုံမှာ ငိုယိုနေရင်းဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ‌လှဲချကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကွေးညွှတ်ထားသည်။

" ဒီလိုအိပ်မက်မျိုးကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ မက်ရတာလဲ ... ချီလန် ...ရှင်ကျွန်မကို ဘာလို့ ဒီလိုအိပ်မက်မျိုးမက်စေရတာလဲ ... ရှင့်အတွက် ကျွန်မက မလုံလောက်ဘူးဆိုတာကိုသိရင်လည်း လက်လွှတ်ပြီးမေ့ပစ်လိုက်သင့်တာပေါ့ ... ဘာလို့ရှင့်ကို အိပ်မက်မက်နေမိသေးတာလဲ ... ရန်မင်းသိရင် ကျွန်မကို ဘယ်တော့မှ ခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး "

ရန်မင်း၏အမည်ကို ထုတ်ပြောလိုက်ချိန်တွင် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်စလုံးနာကျင်သွားခဲ့သည်။ထို့နောက် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်သည်လည်း လေထဲတွင် လွင့်ပျံသွားလေ၏။

ချန်ရုံတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်သို့ ပစ်တင်ခံလိုက်ရခြင်းပင်။နာကျင်လွန်းသဖြင့်အောက်ပိုင်းမှ အသားစိုင်တစ်ချို့အား ချန်ရုံ ဆုပ်ကိုင်ညဉ်းတွားမိလေ၏။

ယင်းနာကျင်မှုကြောင့်ပင် သူမ၏ကိုယ်တွင်းမှ တောင့်တမှုက အနည်းငယ်လျော့နည်းသွားကာ မျက်နှာမှနီရဲမှုတစ်ချို့လည်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူမ၏ မျက်ရည်များပေါ်သို့ အလွန်နူးညံ့သော အနမ်းတစ်ပွင့် ကျရောက်လာသည်။

" အားရုံ ... အခုချိန်ကစပြီး အဲ့နာမည်ကို ဘယ်တော့မှ မပြောရဘူး”

အလွန်တရာရင်းနှီးသောလေသံက ချန်ရုံ၏အကြားအာရုံတွင်းသို့ ခိုဝင်လာလေ၏။နူးညံ့သည့်ထိုလေသံတွင် အေးစက်သောအငွေ့အသက်လည်း ပါဝင်သည်။

“အင်း ...”

“ စကားကောင်းကောင်းနားထောင်တာပဲ ...”

ဝမ်ဟုန်က ချန်ရုံ၏နားနားသို့ကပ်၍ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး သူ၏လေသံမှာလည်း အနည်းငယ်တည်ငြိမ်သွားသည်။

ယင်းနောက်တွင် ဝမ်ဟုန်မှာ အရှေ့သို့လှဲချကာ သူ၏အဝတ်မဲ့သောခန္ဓာကိုယ်အား ချန်ရုံ့အပေါ်သို့ ဖြည်းညင်းစွာ နိမ့်ချလိုက်သည်။ခါးစည်းကြိုးအားဖြေရန် လက်လှမ်းလိုက်ချိန်တွင်မူ သူ၏မျက်ဝန်းများက တစ်ဖန်ပြန်လည်ကြည်လင်လာသည်။

မှန်ပေသည်။ကြည်လင်မှုပင်ဖြစ်ပေ၏။ဝမ်ဟုန်၏ မျက်ဝန်းများမှာ ထူးထူးခြားခြားတောက်ပပြီး တောက်လောင်နေသေးသော်လည်း လွန်ခဲ့သောစက္ကန့်ကနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ယခုအခါ ပို၍ ကြည်လင်လာနေသည်။သူ၏အသက်ရှူသံများသည်ပင်လျှင် အနည်းငယ် တည်ငြိမ်နေပြီဖြစ်သည်။

ကျောက်ငါးဖွယ်မှုန့်၏အာနိသင်ပြယ်သွားခဲ့လေပြီ။

ဝမ်ဟုန်က ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီး ပိတုန်းရောင်ဆံနွယ်များမှာ သူ၏မျက်နှာပေါ်သို့ ဖြာကျလာသည်။နွေဦးလေပြေကဲ့သို့ပင် သူ၏လက်ချောင်းများက ချန်ရုံ၏နှုတ်ခမ်းသားများပေါ်၌ ပြေးလွှားနေလေ၏။

" အားရုံ .... "

ချန်ရုံက မျက်လုံးများကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ဝမ်ဟုန့်အား ရီဝေဝေစိုက်ကြည့်လာသည်။သူမ၏ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသော စိတ်ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ခု မှားနေကြောင်း အလိုလို ခံစားသိရှိမိသော်လည်း ၎င်းမှာ မရေရာသောခံစားမှုတစ်ခုထက် မပိုခဲ့ချေ။
ချန်ရုံ၏တုံ့ပြန်မှုကို လက်ခံရရှိသောအခါတွင် ဝမ်ဟုန်က ပြုံးလိုက်ပြီး ခပ်ဖွဖွတစ်ချက်နမ်းလျက် မေးလာခဲ့သည်။

" ရန်မင်းက မင်းကိုထိပြီးပြီလား ... "

သူ၏လက်က အောက်သို့ ဖြည်းညင်းစွာလျှောကျသွားပြီး လမ်းတစ်လျှောက်၌ ရင်ဖိုစရာအပေါင်းကို ပေးစွမ်းနေ၏။ချန်ရုံတစ်ယောက် တုန်ရီမှုအား မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ကြောင်း သိရှိလိုက်ရချိန်တွင် ဝမ်ဟုန်၏လက်က သူမ၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။သူက သူမ၏မို့မို့မောက်မောက်အသားလွှာအား ဖိချေရင်း ‌" သူက မင်းကို ဒီလိုမျိုးထိပြီးပြီလား ... " ဟုမေးမြန်းသည်။

" ဟင့် - ဟင့်အင်း ... "

ချန်ရုံ၏မျက်လုံးများပြူးကျယ်သွားပြီး သူမက အံကြိတ်လျက် ခေါင်းခါလေသည်။ထိုအဖြေကိုကြားသောအခါ ဝမ်ဟုန်၏ရဲတင်းနေသောလက်အစုံမှာ ဗိုက်သားပြင်ဆီသို့ နယ်ချဲ့သွားကာ စက်ဝိုင်းပုံစံပွတ်တိုက်နေတော့သည်။ချန်ရုံ၏မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲလာလေ၏။

"ဒီနားကိုရောထိသေးလား ... "

" ဒီကိုရော ... "

ချန်ရုံကတော့ ခေါင်းခါမြဲပင်။ဝမ်ဟုန်၏နှေးကွေးညင်သာသောအထိအတွေ့များမှာ အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် သူမအား တုန်လှုပ်ချောက်ခြားစေသည့်ခံစားမှုမျိုးကိုသာ ပေးစွမ်းခဲ့သည်။ချန်ရုံတစ်ယောက် ငိုချင်လာသည်။

" ဟင့်အင်း ... ဟင့်အင်း ... "

ဝမ်ဟုန်က ခေါင်းမော့လာပြီး ချန်ရုံ၏မေးရိုးတစ်ဝိုက်အား ခပ်ဖွဖွကိုက်နေလေ၏။

"ဒါဆို သူက မင်းရဲ့ဘယ်နေရာကိုထိတာလဲ"

အဖြေတစ်စုံတစ်ရာပြန်လည်မရှိလာသဖြင့် ဝမ်ဟုန်က လက်‌တစ်ဖက်ထောက်ကာ ခေါင်းကို မြှောက်လျက် ချန်ရုံ့အား စိုက်ကြည့်လိုက်တော့သည်။

ချန်ရုံ၏လှတပတမျက်နှာကလေးမှာ နီမြန်းနေပြီး ချောမွတ်သော ကျောက်စိမ်းအသားအရေကလည်း စွဲမက်ဖွယ် တောက်ပနေသည်။သူမက ခပ်ရွဲရွဲမျက်လုံးများဖြင့် ဝမ်ဟုန့်အားစိုက်ကြည့်နေပြီး အနည်းငယ်ဖူးရောင်နေပြီ‌ဖြစ်သောနှုတ်ခမ်းသားများအား လျှာဖြင့်တစ်ချက်သပ်လိုက်လေ၏။ချန်ရုံမှာ အတွေးများနေပုံရလေသည်။

ထိုအခါ ဝမ်ဟုန်မှာ ပို၍ နူးညံ့စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး ညင်သာစွာ ထပ်မံမေးမြန်းပြန်၏။

" အချစ် ... သူက အချစ်ကိုထိခဲ့လား ... "

ဤတစ်ကြိမ်မှ ချန်ရုံက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ဝမ်ဟုန်၏မျက်ဝန်းများမှာ မျဉ်းကြောင်းအသွင် ကျဉ်းမြောင်းသွားတော့လေ၏။အအေးဓာတ်က အခန်းတွင်း၌ ကူးလူပျံ့နှံ့လာသည်။

" ဪ ... မင်းက သူ့ကို ထိခွင့်ပေးခဲ့တာပေါ့ ... ဘယ်နားကိုလဲ ... ပြောပြပါဦး ... "

" သူက ကျွန်မခါးကို ဖက်ခဲ့တာ ... "

ချန်ရုံတစ်ယောက် မျက်တောင်လေးပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ဖြင့် ပြန်လည်ဖြေကြားလိုက်၏။

" ခါးပဲလား "

ချန်ရုံခေါင်းညိတ်ပြသောအခါ ဝမ်ဟုန်က ရုတ်တရက်ထပြုံးသည်။ဝမ်ဟုန်မှာအမြဲတစေ ချောမောပြီး သူ၏ကျောက်စိမ်းသဖွယ်အသားအရည်မှာလည်း တောက်ပနေလေ့ရှိသည်။ယခုအချိန်တွင်မူ သူ၏မျက်နှာက နီမြန်းနေပြီး ကြည်လင်မြင့်မြတ်သောမျက်ဝန်းများသည်လည်း အနည်းငယ်ရီဝေနေလေ၏။၄င်းပုံစံက ဆွဲဆောင်မှုရှိနေသည်မှာတော့ ငြင်းမရသောအချက်ပင်။အထူးသဖြင့် ထိုအပြုံးပင်ဖြစ်လေသည်။
ထိုသို့ပြုံးလိုက်ချိန်၌ ဝမ်ဟုန်မှာ အတော်လေး စွဲမက်ဖွယ်ရာကောင်းသည်။

ချန်ရုံတစ်ယောက် တံတွေးမျိုချမိသွားလေ၏။
ဝမ်ဟုန်က သူမ၏ရာဂစိတ်ပြင်းထန်နေသောမျက်ဝန်းများထဲသို့ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြုံးစိစိလုပ်နေသည်။ယင်းနောက်တွင် ဝမ်ဟုန်မှာ သူမ၏လက်ကိုဆွဲကိုင်လျက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းသို့ ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။

စောင့်ဆိုင်းလိုစိတ်မရှိတော့သည့်ချန်ရုံက သူမ၏လက်ဖျားထိပ်များဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာကို ဦးစွာထိတွေ့လိုက်သည်။ထိုအခါ ဝမ်ဟုန်က ကျယ်လောင်စွာ ညည်းတွား‌တော့သည်။၎င်းအချိန်တွင်ပင်လျှင် ချန်ရုံမှာ ဝမ်ဟုန့်အား စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေသေး၏။

" မင်းပျော်နေလား ... မင်းကိုယ့်ကိုချစ်လား "
ဝမ်ဟုန်က ရယ်မောရင်းမေးမြန်းလာသည်။

“ ကျွန်မရဲ့အရှင်က ချောမောပါတယ် ... ”

ချန်ရုံက ခေါင်းညိတ်လျက် တိုတိုတုတ်တုတ်ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး သူမ၏လက်ကိုပြန်ရုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်တွင် ဖိကပ်ပြလိုက်သည်။

“ ဒီအိပ်မက်က တကယ်အစစ်လိုပဲ ”

မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း၌ပင် ဝမ်ဟုန်က ချန်ရုံ၏ဝတ်ရုံအား ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်‌တော့၏။ယခုအချိန်တွင် ချန်ရုံလည်း ကိုယ်ဗလာဖြစ်သွားပြီဖြစ်သည်။

ယင်းနောက်တွင် ဝမ်ဟုန်က လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီး ချန်ရုံ၏ကိုယ်ခန္ဓာအား အသေအချာစူးစမ်းငုံ့ကြည့်လေတော့၏။မီးတောက်သဖွယ်တောက်လောင်နေသောမျက်ဝန်းများက ချန်ရုံ၏လည်ပင်းမှတစ်ဆင့် ရင်ဘတ် ... ရင်ဘတ်မှတစ်ဆင့် ခါး ... ခါးမှတစ်ဆင့် ဗိုက်သားပြင် ... ခြေထောက်များဆီသို့ အဆင့်ဆင့်ရွေ့လျားသွားသည်။

" မင်းက လှလိုက်တာ ... "

ထိုသို့မှတ်ချက်ပြုရင်းနှင့်ပင် သူ၏လက်များက ချန်ရုံ၏တံတားနှစ်စင်းကြားနယ်ပယ်သို့ ကျူးကျော်သွားခဲ့လေ၏။

ယခုအချိန်၌ ချန်ရုံက ဝမ်ဟုန့်အား တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားသည်။သူမသည် ထိုရမ္မက်အရှိန်မှ သက်သာလိုသက်သာငြား ဝမ်ဟုန်၏ကိုယ်အား ဖိကပ်ထားခြင်းဖြစ်လေသည်။သို့သော်လည်း ပြင်ပမှ တစ်စုံတစ်ရာက သူမ၏အောက်ပိုင်းအား တိုက်ထိလာသည်ကို ခံစားလိုက်ရ၏။

ချန်ရုံ ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ကြီးမားသောလက်တစ်စုံက သူမ၏အပျိုစင်ပေါက်ဝကို ပွတ်တိုက်နေသည်။ဤလိုအချိန်မှာပင် ချန်ရုံ့ခမျာ ရှက်ရွံ့မှုကို ခံစားဖြစ်အောင် ခံစားလိုက်ရသေးသည်။ချန်ရုံက ဝမ်ဟုန်၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး " ဟင့်အင်း ... ချီလန် ကျွန်မတို့ လုပ်လို့မရဘူး ... " ဟု မျက်ရည်ဝဲလျက် ပြောလိုက်လေ၏။


Xxxxx